Fox
Zoals vaak na een lange schooldag, had Fox energie over die hij kwijt probeerde te raken door een stuk te vliegen. Toen hij beneden zich een zwartharige jongen zag lopen die verdacht veel op de oudste Panther leek, vloog hij iets omlaag. Het kwam zelden voor dat die zonder zijn roodharige schoothond rondliep. Of misschien was hij wel de schoothond. Waren ze elkaars schoothond.
In alle eerlijkheid begreep Fox echt geen barst van hun hele relatie.
Als je zo giftig naar de buitenwereld was, kon je dan wel echt liefde voor elkaar voelen? Misschien draaide het allemaal wel om lust. En obsessie.
Toen hij blijkbaar verdacht langzaam bleef vliegen, trok Onyx zijn wenkbrauwen iets naar elkaar toe. ‘Kom je mijn ogen uitpikken?’
Er lag een sadistische grijns om zijn lippen die Fox het idee gaf dat hij een verborgen boodschap miste. Hij overwoog om boven op zijn hoofd te schijten, maar had dat eigenlijk nog nooit in vogelvorm geprobeerd (in een andere vorm overigens ook niet). Uiteindelijk landde hij op een meter of twee van de jongen en veranderde terug naar zijn eigen gedaante. Hij wierp Onyx een minachtende blik toe.
Echt niet dat ik bang ben voor die lul.
‘Hoezo? Denk je dat die nachtmerrie zoveel indruk maakte?’
Toegegeven – het was echt geen pretje geweest om te zien hoe Adam volledig in paniek raakte door viool te spelen met snaren die door zijn eigen darmen werden gevormd, maar het was een droom geweest. Het was niet echt.
Godenzijdank. Want wie weet was Jester wel zo gek om Adam echt zoiets te laten doen.
Of mij.
‘Al mijn nachtmerries maken indruk.’
Zijn zelfvoldane blik was walgelijk. Fox snoof. ‘Nou, ik ben blij dat je er zo content mee bent. Dan laat je de wereld nog íéts na en is je leven niet helemáál waardeloos geweest. Je moeder zal wel trots op je zijn – haar zoon als nachtmerriekoning. Echte goals man.’
Onyx wierp hem een ijzige blik toe. ‘Wat moet je? Wil je vanavond door iemand anders’ darmen gewurgd worden? Die van Yrla misschien?’
‘Ik zou mijn tijd maar eens wat nuttiger besteden als ik jou was. Deze dag kan zomaar je laatste zijn. Toch best triest dat je dan meer met mij bezig bent dan met mensen die er toe doen. Vind je vriendje vast niet leuk? Of boeit het hem niet?’ Fox’ mondhoek krulde omhoog. ‘Of zijn jullie altijd zo druk bezig met het ruïneren van anderen omdat jullie niet weten hoe je je als een normaal stel moet gedragen?’
‘Normale stellen doen het anders niet zo best, is deze week gebleken.’
Ja, oké. Pijnlijk goed punt.
Onyx merkte het, want zijn grijns werd breder. ‘Misschien moet je juist eens wat meer zijn als wij. Jes en ik kunnen wel een beetje relatietherapie geven?’
‘Ik denk dat je vriendje binnenkort zelf in therapie moet.’ Nu was het aan Fox om te grijnzen, al werd zijn blik staalhard. ‘Ik meen het. Elke dag kan je laatste zijn. Als je ook maar een beetje om die vriend van je geeft, overtuig je hem er nog eens van dat zo’n gestoorde psychopaat als jij van iemand kan houden. Lijkt me dat daar een hoop overtuigingskracht nodig is.’ Hij grinnikte kort. ‘Zie je die ironie?’
Fox wist dat hij op zijn tellen moest passen. Hij wilde niet dat Onyx hem verder aan de tand ging voelen. Hij wist niet precies wanneer Zebediah zijn belofte zou nakomen – lang zou hij vast niet wachten – maar hij werd voor die tijd liever niet een doelwit.
Voor Onyx verder nog wat kon zeggen, transformeerde Fox weer in een buizerd en vloog ervandoor. Hij wist niet precies wat hij met dat gesprek had willen bereiken. Misschien dat er ergens een minibeetje schuld knaagde – al verdween dat meteen weer als hij aan Fire dacht.
Nee, ze verdienden dit.
Lijden en dood. Een koekje van eigen deeg.
En als hij op zijn beurt toch een béétje met Onyx’ gestoorde brein kon klooien, dan was dat toch mooi meegenomen.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
