Onyx
Onyx had zich met zijn gitaar teruggetrokken op zijn bed – of eigenlijk dat van Jester, aangezien dat tegen de muur stond en hij daar met zijn rug tegenaan zat. Zijn vriend zat zelf lui op zijn bureaustoel terwijl hij schaakstukken op het bord rond-commandeerde. Het was maar goed dat hij wat verder weg zat, want de droom die hij voor de twee jonkies in elkaar aan het zetten was, riep toch ook bepaalde gevoelens bij hem op en hij zag het wel gebeuren dat er weinig van een droom terechtkwam als Jes wel zo dichtbij zat dat hij hem onmogelijk kon negeren.
Dat resulteerde óf in een roodharige meester voor 8175 – waar hij, ondanks dat de knul het vreselijk zou vinden, geen voorstander van was; óók in de droomwereld was Jes alleen van hem – óf er kwam helemaal geen droom meer doordat hij zijn gitaar opzij zette en in plaats daarvan zijn vriend op zijn schoot trok.
Het was daardoor lastig zoeken naar een balans – hij beeldde zich in hoe hij zou willen dat Jester zich in zo’n situatie gedroeg en probeerde dat om te zetten naar Merrin. Wat toch niet echt meeviel, aangezien hij geen grotere tegenpolen kon bedenken. Hoewel hij de twee een afzonderlijke droom zou sturen, wilde hij wel dat ze geloofden dat ze sámen in een droom waren en dus moest zijn verzonnen versie van Merrin – een strenge meester – wel een béétje geloofwaardig overkomen. Dusdanig dat ze elkaar het komende half jaar niet meer durfden aan te kijken. Hij grinnikte in zichzelf terwijl hij zich het moment inbeeldde dat ze elkaar onder ogen moesten komen, morgen ergens tijdens ontbijt. Als het ging zoals hij wilde, was die droom zo levensecht dat Merrin in het vervolg alleen nog een onderdanige seksslaaf voor zich zag als hij bij 8175 was, terwijl de nieuweling zelf doorlopend geconfronteerd werd met een brute meester.
Lachen toch.
Hij sloot zijn ogen, concentreerde zich weer op de donkere kamer met de rode accenten. Het was er aan de oude kant en er klonken langzame voetstappen op de stenen vloer. Links was een stellage met tuigjes, speeltjes en andere attributen en er stond een smal bed. Er hingen enkele kettingen aan het plafond – en een tel later zaten er boeien om Onyx’ polsen en droeg hij een of ander leren geval dat slechts heel sporadisch zijn lichaam bedekte.
Oké dan. Realistisch genoeg.
Hij wilde uitzoomen, zich op een ander onderdeel van zijn creatie concentreren, maar dat lukte niet.
What de fuck? Hij trok aan de boeien; de kettingen rammelden. De voetstappen stopten achter hem. Hij wilde omkijken, maar iets scherps aan de rechterkant van zijn hals weerhield hem daarvan.
‘Je bent stout geweest. Tien spanks, wat denk je daarvan?’
‘Wat de fuck?’ zei hij nu hardop – want dat was overduidelijk niet Jesters stem. Voor een ogenblik dacht hij dat hij hen toch samen in een droom had getrokken.
Er klonk een klakkend geluidje. ‘Twintig spanks voor die grove woorden.’
Handen gleden over zijn rug en streken daarna over zijn billen – en vlak daarna klonk er een luide
pets en sperde Onyx zijn ogen wijd open.
Het was Merrin.
Merrin.
Onyx merkte het pas toen zijn ‘bestraffing’ was afgelopen en de jongen met een sadistische grijns om hem heen was gelopen. Nu stond hij voor hem, in een leren broek tot op zijn knieën en een open leren vest dat met enkele snoeren aan vastzat. Zijn blauwe ogen hadden een donkere gloed en hij hield een soort aanwijsstok vast met prikkeldraad aan de bovenkant, dat hij tegen zijn schaambeen duwde en daarna omhoog liet gaan, tot hij ermee in Onyx’ kin priemde.
‘Ga je je nu gedragen als een brave kitten?’
Onyx staarde de jongen overdonderd aan.
‘Nee?’ Merrins stem klonk dreigend. ‘Ik moet je dus nog een beetje discipline bijbrengen?’
De jongen draaide zich om, reikte naar de kast en haalde er twee tepelklemmen af.
‘Ja ho maar,’ zei hij verschrikt. ‘Klaar. Deze droom is klaar.’
Merrin wierp hem een duister glimlachje toe en deed de ijskoude klemmen om zijn tepels. ‘We zijn nog niet eens begonnen.’
Zwaar ademend werd Onyx wakker. Gedesoriënteerd keek hij om zich heen, terwijl zijn hart als een wilde tekeerging. Zijn tepels voelden beurs, hij zou zweren dat de zweepslagen op zijn rug stonden en er waren andere plekken die nog rauwer voelde en waar hij al helemaal niet over na wilde denken.
Het was niet echt. Merrin heeft je met geen vinger aangeraakt Hij kon zeggen wat hij wilde, maar hij kon hem nog letterlijk ín zich voelen. Vaag werd hij zich bewust van Jester die naast hem zat. Er ging een golf van schuld door hem heen. Hij wilde iets zeggen, het afdoen met een droge opmerking, maar hij voelde zich echt niet goed en hij stond vlug op en wankelde naar de wasbak om water in zijn gezicht te plenzen. Het koude water hielp iets, maar hij greep alsnog de wasbak beet alsof hij het wilde breken en probeerde dat wat hij net had meegemaakt in een heel ver hoekje van zijn geest te trappen.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
