Augustus 2014
Nish
‘Nou, wat zullen we vanmiddag eens gaan doen?’
Hun laatste les voor vandaag zat erop en Kris hees zijn tas wat hoger op zijn schouder. Doordat zijn vriend de eerste uren van de dag had overgeslagen, was hij er eigenlijk van uitgegaan dat hij nu naar het straflokaal moest, maar blijkbaar had hij zich er toch uitgeluld.
Of hij spijbelt die uren even goed.
Aan de ene kant was hij natuurlijk blij met ieder extra uur dat hij met zijn vriend kon spenderen, tegelijkertijd zat het ook zijn plan in de weg om Romeo om hulp te vragen. Iets wat hij in een soort impuls had willen doen, voor hij aan het twijfelen sloeg. Hij wist ook heus wel dat het niet het aller-slimste idee was. Dat die gast bevriend met Zebediah was, zei al genoeg. Er liep een rilling langs zijn rug terwijl hij aan die griezel dacht. Hij vond het maar niets, de gedachte dat iemand je denken compleet kon overnemen en je dingen kon laten doen die je niet wilde. En het hebben van zo’n gave was één ding – maar hij maakte er ook nog eens goed misbruik van. Nish had al heel wat vernederingen voorbij zien komen, al was dat lot hem zelf tot nu toe bespaard gebleven.
Misschien was het toch slimmer om zich niet in de kijker te spelen. Straks lachte Romeo alleen maar om zijn probleem en dwong zijn vriend hem om Kris midden in de aula de kleren van het lijf te rukken ofzo. Of erger nog – liet hij Nish zichzelf aftrekken voor Kris’ neus. Of een leraar. Niets ging hem waarschijnlijk te ver.
Hij dwong zijn gedachten terug naar de gang waar ze doorheen liepen. Iets doen. Iets anders dan gamen, waarschijnlijk. Wat deed hij normaal met Fox? Blijkbaar iets wat hem beter beviel dan wat zij altijd deden, al kon hij niet bedenken wat dat snotjong nou voor spannende hobby’s had.
‘Kweenie,’ bromde hij uiteindelijk. ‘Blijkbaar doe je tegenwoordig liever andere dingen dan gamen. Vliegeren ofzo?’ Hij kon het niet nalaten zijn wenkbrauwen spottend op te trekken. ‘Dierentuintje spelen?’
‘Je bent hilarisch.’
Door de droge toon waarop Kris dat zei, gleed er toch een ongewilde grijns over zijn lippen. Zijn hart sloeg een slag over toen zijn vriend in reactie daarop ook grijnsde.
‘We kunnen wel ouderwets wat stelen. Ik heb nog een cadeautje nodig voor vanavond. Een van Fox’ vrienden is jarig en hij wil me ermee naartoe nemen.’
‘Nou nou, het wordt serieus.’
‘Uhu.’ Kris keek hem kort aan, leek te peilen of hij erover kon uitweiden of niet.
Omdat ik gister zo’n kneus ben geweest door hem te vertellen over mijn gevoelens. Het wierp een muur tussen hen op die hij helemaal niet wilde. ‘Ik vind het oké,’ loog hij. ‘Fox en jij. Vergeet wat ik gister zei.’
Kris knikte. Nish dacht dat hij het zou laten rusten, maar toen ze buiten waren en de rest van hun afdeling uit zicht verdween, pakte Kris hem losjes bij zijn bovenarm en keek hem peilend aan.
‘Ik kan niet zomaar vergeten wat je zei, Nish. Ik wil niet…’ Hij zuchtte. ‘Het spijt me. Ik wist dat niet je gevoelens zo serieus waren. Dan had ik –’
‘Het maakt niet uit,’ kapte Nish hem af. Hij wilde niet horen dat hij hem dan nooit gezoend had, dat hij dat andere dan ook nooit had gedaan. Nish had er geen spijt van, zelfs al vond hij het klote dat Kris die nacht niet dezelfde ontdekking had gedaan als hij. ‘Mijn gevoelens zijn weg. Romeo heeft ze weggehaald.’
Zo. Het mocht dan misschien niet echt zo zijn, maar het was beter als Kris in elk geval dácht dat zijn gevoelens over waren. Dan konden ze gewoon terug naar hoe het was.
Kris leek echter niet van plan om gewoon naar het volgende onderwerp te stappen; er verscheen een frons tussen zijn wenkbrauwen. ‘Romeo? Wat heb je gedaan, Nish?’
‘Gewoon. Gevraagd of hij die stomme verliefdheid kon wegnemen.’
Kris wierp een blik over zijn schouder, alsof de Rhino ieder moment achter hen kon opduiken. ‘Ben je niet goed wijs?’ siste hij. ‘Wat moest hij daarvoor terug?’
‘Niks bijzonders,’ bromde Nish, die Kris’ blik meed, bang dat hij de leugen doorzag.
Kris snoof schamper. ‘Romeo doet niet aan liefdadigheid.’
‘Het maakt niet uit. Het is nu over en zo blijft het. Hij heeft ze weggedaan.’ Hij wilde niet dat Kris doorvroeg. Zijn vriend kende de Rhino langer dan hij – Nish had geen flauw idee hoe de gave van Romeo werkte. ‘Laten we erover ophouden. Het is weg en ik ben er klaar mee. Laten we dat cadeautje nou maar gaan scoren. Bij wie?’
Kris hield nog even zijn blik vast, maar liet het er toen bij. ‘Doe de Panthers maar. Daar zijn we nog nooit binnen geweest.’
Nish was opgelucht dat het onderwerp afgesloten was. Samen liepen ze naar de campus van de Panthers toe. Daar greep hij Kris’ hand vast om hen te laten verdwijnen.
Hij hoopte maar dat Kris het schokje dat hij voelde niet kon opmerken. Dan bleef er niets van zijn Romeo-verhaal overeind.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
