[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 16 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 31 jan 2022 - 21:04 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik werd gered door een hele knappe jongen,’ zei Lee met een grijns. ‘Totally worth it.’
      Al kwam dat meer door het gesprek erna. Door de stevige knuffel.
      Daaraan terugdenken warmde hem weer helemaal op en hoewel de situatie met Nomads pa helemaal ruk was, kwam er toch een glimlach op zijn gezicht.

[ bericht aangepast op 18 jan 2022 - 10:00 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Sefu Adomako

Sefu grijnsde, al was dat niet helemaal van harte. Hij vond Lee behoorlijk interessant en het zou jammer zijn als dat andersom niet zo was. 'Is dat zo? Je prins op het witte paard?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Ja,' gaf Lee maar eerlijk toe. 'Helaas houdt hij zelf niet zo van prinsen.'
      En als dat wel zo was, hadden we ook nog te maken met een gender-swapped (stief)moeder. Niet echt het sprookje dat Lee's voorkeur had.
      Een beetje onhandig haalde hij zijn (pijnlijke) schouders op. 'Niets aan te doen. Gelukkig zijn er hier ook nog leuke jongens die dat wel doen! Maar goed, ik moet maar eens haast maken voor die date met Mave, voordat die al voorbi is. Ik heb het helaas nog niet zo uitgekiend als ik gewild had. Wat is het meest romantische dat op dít moment in je opkomt?'

[ bericht aangepast op 18 jan 2022 - 10:18 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad knikte. Dat zou helpen; het haalde de lading er ietsje af. 'Maar we kunnen er niet - vaak - over praten.' Hij schudde zijn hoofd. 'We kunnen het beter zo snel mogelijk vergeten.' Hij wilde dat. Hij wilde het liefst zo snel mogelijk over zijn gevoelens voor Lee heen stappen, zodat hij al die druk en spanning van zich af kon laten glijden.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Wat wil je precies vergeten?’ vroeg Roman zich af.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Josephine Pierce Herbology - Ivana De vraag van Faye liet Josephine wat draaien op haar stoel. Ze knikte haar kant op.       'Ja, het is uiteindelijk wel goed gekomen met ze.' Ze glimlachte zoet naar de meiden. Ivana stelde voor om buiten verder te gaan, waardoor Josephine opstond en haar boek in haar tas liet glijden.       'Goed idee, Ivana.' Ze knipoogde haar kant op en hing de tas over haar schouder. Faye was ook opgestaan, maar besloot niet mee te lopen naar buiten. Haar wangen kleurden roze en Josephine keek even ondeugend haar kant op, waarna ze met haar wenkbrauwen wiebelde.       'Oké, tot strakjes.' Glimlachte ze Faye's kant op. 'Ik ga even bijkomen in de commonroom.' Zei ze tegen Ivana toen ze het lokaal hadden verlaten. 'Loop je mee of had je andere plannen?' Met een geduldige blik keek ze Ivana aan, wachtend op haar besluit.

---

- thank you for existing -

Vivienne Lyon Naar de ziekenzaal met Elsie & Lee       De ziekenzaal leek al weer vrij leeg, het grootste gedeelte van de studenten was waarschijnlijk al snel opgelapt en weggestuurd. Alleen Mosh was er nog, waar Elsie wel even op wilde wachten. Vivienne twijfelde even, maar gaf toch toe, ze had toch niks beters te doen.       'Ja, laten we even wachten.' Glimlachte ze terwijl ze op een leeg bed ging zitten. Lee was ook al vrij snel weer weg, maar had nog een flinke preek gekregen, waar Vivienne stiekem wel om kon lachen. Had ie' maar niet zo lang in die kast moeten zitten.       'Mogen we zometeen wel bij Mosh komen? Of zit hij afgezonderd?' Dacht Vivienne hardop.

---

- thank you for existing -

Andreas Williams Elana & Aleksi | Gryffindor common room De jongen op de bank had zijn hand geschud, waardoor er een beleefde glimlach op Andreas' gezicht verscheen. Elana vertelde over haar dag, die blijkbaar best intens was. Dat kon hij wel begrijpen, deze school was niet niks.       'Dat snap ik,' zei hij terwijl hij om de bank heen liep en zich weer op een stoel liet ploffen.       'Hebben jullie nog leuke mensen ontmoet? Kenden jullie elkaar al?' Vroeg hij nieuwsgierig. Ze waren al met elkaar aan het praten, dus misschien kenden ze elkaar al, je wist het maar nooit. Andreas keek even naar het raam, waar nog geen papieren vogeltje verscheen. Nouja, dat ding was ook geen straaljager, het duurde altijd even. Het ongemakkelijke gevoel in zijn onderbuik was al wel wat afgezakt.

---

- thank you for existing -

‘We kenden elkaar inderdaad al. Onze… families zijn met elkaar bevriend, die bezoeken elkaar soms in de vakanties.’
      Het was dan niet zijn familie – en na wat Yaroslav hem geflikt had, kon hij zijn pleeggezin nog moeilijk familie noemen, maar er was geen makkelijkere beschrijving.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Sefu Adomako

Het viel Sefu op dat het iets met Lee deed. Zou de jongen hem hebben afgewezen? In zijn hoofd maakte Sefu aantekeningen - de pijn in Lee's ogen, die hij waarschijnlijk probeerde te verbloemen met wat onverschilligheid, was onmisbaar.
Hij liet die gedachte weer los toen Lee een vraag stelde. 'Nou, ik heb er al even over nagedacht. Het is een date, dus je wilt dat de twee elkaar beter leren kennen. Dus misschien is het sowieso een optie om vragen op te stellen die ze elkaar kunnen vragen. En een mooi plekje buiten, misschien? Ik zag al dat Zweinstein een mooi meer heeft, dat is sowieso een romantische plek.' Hij had er nog meer over nagedacht - hij had graag indruk op Lee willen maken, maar hij wilde ook zijn eigen ideeën niet onderuit halen. 'Wat had jij in je hoofd?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Elsie Bee

'Ik dacht dat de verpleegster zei van wel, maar misschien heb ik dat verkeerd begrepen!' zei Elsie ietsje bezorgd. 'Anders zou het wel jammer zijn, dat we hier moeten wachten, hè?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Nomad Morphew

'Alles. Alles wat hiermee te maken heeft. De pijn, de teleurstelling op zijn gezicht...' De mooie momenten met Lee, dat zijn vader hem gemarteld had, dat hij gevoelens voor de jongen had. Dat hij hem net bijna gekust had. 'Hém.'

[ bericht aangepast op 18 jan 2022 - 11:05 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Roman

Een tijdje bestudeerde hij het gezicht van zijn beste vriend. Hij zag er zo ongelukkig uit dat het hem pijn deed. Voelde Nomad toch meer dan vriendschap? Dat zou alles nog tien keer zwaarder voor hem maken. Dan begreep hij zijn wens om hem te vergeten. 'Nomad...' vroeg hij zacht. 'Er zijn manieren om hem inderdaad te vergeten, als dat je helpt. Als dat hem in veiligheid houdt.' Hij hield Nomads blik even vast. 'Maar dat is wel een heftige stap, eentje die we goed moeten overdenken. Als dat is wat je echt wil, zal ik je helpen om dat voor elkaar te krijgen. Maar om de noodzaak in te schatten... bestaat er misschien toch een kans dat je meer voor hem voelt dan vriendschap?' Hij aarzelde even. 'Dat zeg ik niet omdat ik per se in je privéleven wil wroeten, maar omdat zulke gevoelens... soms moeilijk in de hand te houden zijn en daardoor nog een groter risico vormen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Nog maar weinig,’ gaf hij toe. ‘Ik heb van de week vragen- en opdrachtenkaartjes gemaakt voor twee andere datende vrienden. Die wilden ze alleen niet gebruiken, dus dan komen ze nu mooi van pas!’ Hij grijnsde naar Sefu, hij vond het wel leuk dat hij hier ook aan dacht. ‘Dan moet ik die alleen een beetje sorteren naar gekke en pikante vragen, want anders vinden ze er geen zak aan.’ Wat dat betreft was Jordyn toch heel anders dan Novalie. ‘Maar het meer is inderdaad mooi, je hebt wel een paar afgeschermde strandjes. En dan gezellig samen eten – ik dacht aan chocoladefondue, wie wordt daar nou niet vrolijk van, en dan kunnen ze ook nog elkaar druiven of aardbeien voeren – en dan met een overkill aan rozen en kaarsen want die twee moeten het begrip romantiek volgens mij überhaupt nog ontdekken. Wat denk je, is dat genoeg? Er moet eigenlijk nog een knallende afsluiting – iets waar ze samen lol om kunnen hebben. Misschien een bezemparcours boven het meer.’ Hij zag al brandende ringen boven het water voor zich en grijnsde. ‘Ja, dat werkt wel. Ze zijn allebei lekker competitief. Krijgt de winnaar een kus.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalies antwoord leek een beetje een sarcastische ondertoon te hebben. Zonder ook maar in te gaan op wat hij daarna zei, nam ze afscheid en ging de trap af. Met een onbestemd gevoel bleef Casper achter. Hij draaide zich weg, strompelde naar de balustrade en leunde daar met zijn ellebogen op terwijl hij over zijn gezicht wreef. Hij zuchtte diep.
      Flarden van het gesprek spookten door zijn hoofd. Hij voelde zich ontzettend kut, wetende dat hij de reden was dat ze niet goed in haar vel zat. Een paar herinneringen die hij heel diep weg had gestopt, kropen zijn hoofd binnen. Zijn vingers balden zich tot vuisten en hij haalde diep adem.
      Niet aan denken. Het helpt je geen stap verder.
      Toch stonden de twinkeling in haar ogen en haar uitdagende grijns op zijn netvlies gebrand. Dingen die ze nu verloren leek te zijn – door hem.
      Hij duwde zich van de balustrade af. Hij kon het hier niet bij laten zitten.
      Die klotevloek had hij zelf bedacht, dan moest hij verdomme toch ook een oplossing kunnen verzinnen? De pijn in zijn been negerend, daalde hij de trap af zodra Rosalie uit zicht was. Terwijl zij de verloren tijd probeerde in te halen met de jongen die ze leuk vond, kon hij de bibliotheek binnenstebuiten keren op zoek naar íéts wat haar haar zicht zou kunnen teruggeven – zodra ze op zijn minst net zo onder de indruk van Justins lach kon raken als hij van die van haar was geraakt.
      Midden in die gedachte bleef hij stilstaan. Wat was dát nou weer voor een idiote gedachte. Alsof hij…?
      In een reflex zette hij extra gewicht op zijn gewonde been, waardoor een hete pijn zijn denken platlegde. Mooi. Niet meer aan denken.

[ bericht aangepast op 18 jan 2022 - 13:49 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.