[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 15 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Evan Hale Buiten - Casper       Evan moest lachen, nee, ze was zeker niet zo in het begin. Dan was hij er met een gigantische boog omheen gelopen. Ze was een meesteres in de boel belazeren.       'Nope, in het begin was het allemaal leuk en aardig.' Hij nam nog een hijs van zijn sigaret en blies de rook uit met zijn woorden. 'Pas toen ik het uit had gemaakt draaide ze volledig door, alsof ze een tweede persoonlijkheid had.' Hij keek even naar de lucht, waar het grimmig was, maar wel kalm.       'En het feit dat ze nu met Daphne omgaat maakt het inderdaad niet veel beter.' Hij begon langzaam te ijsberen. 'Maar ik denk niet dat ze hier alleen achter zit, ze laat het vuile werk meestal door anderen doen.'

---

- thank you for existing -

Die zin schoot als een pijl naar binnen. Dat iemand haar terug zou willen, gewoon als vriend. Het raakte veel dieper dan Isabella wilde en bracht een verlangen naar boven wat ze normaal ver weg stopte. “Ik ben wel veranderd,” zei ze aarzelend. Waarschijnlijk vond Jeremy de nieuwe Isabella geen reet aan. Soms vond Isa het al knap van Blythe dat ze er nog altijd was. Hoewel Blythe haar beste vriendin was, wist Isabella dat ze haar ook best wel pijn had gedaan. “Blijf je nu dan echt? Of ga je weer weg na dit jaar?”

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper grijnsde een beetje flauwtjes. ‘Jij hebt wel een zorgwekkend doordraai-effect op mensen, Hale.’
      Hij dacht even na over wat Evan als laatste zei. Wie zou haar geholpen kunnen hebben? Mosh? Hij vond het niets voor die jongen om met random groeishit te gaan strooien – al had ie wel een hekel aan Lee. Maar als híj dit geintje veroorzaakt had, was hij wel héél achterlijk, gezien hij zichzelf zo’n beetje gecastreerd had.
      ‘En tenzij halve lullen tegenwoordig in de mode is, kan ik me niet voorstellen dat Mosh hier erg op berekend was,’ deelde hij zijn gedachten hardop.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik weet niet echt wat ik volgend jaar ga doen. Ik wil best hier ergens gaan wonen, maar echt lang op één plek blijven zit niet echt in m’n bloed.’ Hij grijnsde. ‘Maar natuurlijk kom ik zo vaak langs dat je me het liefst weer wil weg hebben. En hé, als toekomstige potioneer slash alchemist zijn zulke tripjes heel goed voor de inspiratie.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Thomas voelde een spiertje boven zijn oog trekken van irritatie. Hij was de bibliotheek in gegaan op zoek naar Isabella, wetende dat dit de plek was waar hij de grootste kans had om haar te vinden. Hij had haar ook al snel gevonden, maar diep in gesprek met een of andere krullenbol die hem vaag bekend voor kwam. Gauw was hij een gangpad verder gelopen en was aan de andere kant van de boekenkast gaan zitten. Het grootste gedeelte van het gesprek had hij kunnen volgen.
      In eerste instantie was hij tevreden geweest, Isabella beet mooi van haar af. De richting die het gesprek nu echter uit ging, beviel hem niet.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ergens was het wel verleidelijk, te gaan reizen. Gewoon de school en haar familie achter te laten. Om Thomas achter haar te laten. Ze wist echter niet of Thomas haar zo makkelijk los zou laten. Een somber gevoel overviel haar en opeens had ze het koud. Haar toekomst voelde zo onzeker, ze had geen idee wat de blonde jongen nog allemaal van haar wilde. Het voelde op het moment dat ze totaal geen zeggenschap had over wat er allemaal ging komen. Ze kon wel wat willen, maar als Thomas iets anders besloot…
      Ze keek peilend op naar de jongen naast haar. Er was een moment geweest dat ze op het punt had gestaan alles aan Jeremy te vertellen. Zo close waren ze wel geweest. Over Roy, dat Thomas tussenbeide was gekomen, over zijn verzoek. Dat punt was er echter nooit gekomen. Isabella had daardoor gewoon aan het verzoek van Thomas voldaan, gewoon gedaan wat hij vroeg en sindsdien had ze niet meer van hem af kunnen komen. Waren dingen anders gelopen als Jeremy was gebleven? Als hij niet was weggegaan?
      Nu durfde ze er niet eens over na te denken het te vertellen. Wat zou hij wel niet van haar denken als hij hoorde wat ze allemaal had gedaan? “Klinkt leuk,” zei ze niet geheel overtuigd. “Ik weet alleen niet…” of hij me dat toestaat. Isa niet doen, je brengt jezelf alleen maar in grote problemen. Alleen al omgaan met hem brengt je in grote problemen. Ergens wist Isabella namelijk dat Jeremy veel te dicht bij zou kunnen komen.
      Even keek ze op naar Jeremy, de afstand tussen hen was overduidelijk minder erg als eerder. Als ze heel eerlijk was, wist ze niet zo goed wat ze nu wilde. Ze was gewoon bang weer door hem gekwetst te worden, maar ze wilde tegelijkertijd niets liever dan haar beste vriend terug.

---

It's never gonna happen, Guys.

Evan Hale Buiten - Casper       Daar had ie' een punt. Al had Evan nooit kunnen zeggen dat Casper was doorgedraaid, misschien een klein beetje. Hij had er nooit zo over nagedacht.       'Hmm, ja...' Hij bleef ijsberen en hijsen nemen van zijn sigaret, tot hij opgebrand was en hij hem op de grond had gesmeten.       'Mosh was inderdaad flink te grazen genomen door die plant... Als het een plan was, was het in ieder geval een heel slecht plan.' Grinnikte hij. Hij beet even op zijn lip bij de gedachten van die plant die Mosh had gebeten, wat een pijn.       'Mosh zat wel naast Rosalie,' merkte hij ineens op toen hij terug dacht aan de tafelindeling. Haar plant begon als eerst met groeien. Maar Evan had Mosh niks zien doen. Het was één groot raadsel.

---

- thank you for existing -

‘Hoe je die zin moet afmaken?’ vroeg Jeremy met een flauwe grijns.

---

Every villain is a hero in his own mind.

”Hou op,” mompelde ze. Maar er lag een lichte glimlach op haar lippen. Isabella keek even op in die bruine ogen van Jeremy en nam toen een besluit. “Jer, ik wil wel, maar… Ik weet niet… Ik ben.. bang?”
      Dat was eigenlijk wel hoe ze het kon stellen. Ze was bang dat als ze nu aan hem toe gaf, dat hij haar hart gewoon opnieuw zou breken. Of misschien kwam ze wel in de problemen door dit.

---

It's never gonna happen, Guys.

Haar blik was breekbaar. Hij vond het moeilijk om haar zo te zien. Want ze had gelijk, ze was veranderd. Ze had moeilijke dingen meegemaakt en hij was er niet voor haar geweest.
      ‘Waar ben je bang voor?’ vroeg hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Zijn ogen schoten naar hun verstrengelde handen. Het was niet de eerste keer dat Lee zijn hand had vastgepakt, maar hij deed het ook niet vaak. Nomad wist dat hij het bij zijn andere vrienden regelmatig deed, net als hen omhelzen, maar dat hij er bij Nomad altijd wat voorzichtiger in was geweest. Nomad was dit soort aanrakingen ook helemaal niet gewend en het bracht hem opnieuw van zijn stuk.
Uiteindelijk veegde hij langs zijn neus en liet Lee daarmee los. 'Dat weet ik. Ik was gewoon - idioot, dat ik dacht dat je het misschien tegen mijn vader zou willen opnemen, of zo,' zei hij beschaamd. 'Jou wegjagen leek beter. Maar je bleef maar terugkomen en ik heb in paniek dingen gezegd -' Hij schudde zijn hoofd. 'Het spijt me. Ik meende het niet.'
Hij was meer dan een kop groter dan Lee, maar voelde zich alsnog heel klein - een gevoel dat hij haatte. Zo voelde hij zich ook altijd bij Lenin: klein.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

“Dat als ik nu weer leuk doe, je me daarna weer teleurstelt door weg te gaan.” En je mij weer alleen laat. Ze wist niet of ze dat een tweede keer kon hebben. Dat ze zichzelf nu zou openen en dan weer een harde klap in haar gezicht zou krijgen.
      Dit was niet de enige reden, maar wel de enige die ze kon geven. En wel de voornaamste.

[ bericht aangepast op 10 jan 2022 - 15:45 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

De laatste les van de rest was nu ongeveer afgelopen en Justin verwachtte dat Rafaël zich zo direct bij hem en Jordyn zou voegen. Zijn blik ging dan ook naar de ingang van de leerlingenkamer, toen die openging.
Het was een groepje tweede- of derdejaars (Justin hield het niet allemaal meer bij). Hij wilde net iets tegen Jordyn zeggen toen er getik klonk tegen het raam van de toren.
Een zesdejaars met wie Justin ooit gezoend had op een feestje (heette ze niet Hanna?) stond op en liep ernaartoe. Ze opende het raam en een seconde later fladderde er een klein uiltje naar binnen. 'Hé, da's de uil van Rosalie,' zei Justin met enige verbazing - en het dier vloog toen naar hem toe. Het had twee briefjes in zijn poten, waarvan het een op Justin z'n hand losliet.
'Eh - dank je.' Hij glimlachte even naar de uil en kriebelde het diertje onder zijn nek. Het leek wat minder oplettend nu hij nu bij Rosalie was om haar te beschermen en kraste kort naar Justin, maar begon toen wat ongeduldig naar zijn hand te pikken. Het was duidelijk dat hij wilde dat Justin het briefje zou openen.
Enigszins verbaasd las Justin het briefje. 'Nou,' zei hij daarna tegen Jordyn, 'ik hoef me niet meer druk te maken over de veiligheid van zo'n wandeling. Roos heeft haar voet geblesseerd.' Hij hoopte maar dat het goed met haar ging en werd even warm vanbinnen toen hij de eerste twee woorden opnieuw las. Lieve Justin.

Arme meid. Ik snap die plant wel, zo'n lekker hapje kon hij niet laten liggen . We gaan wel iets minder actiefs doen. Ik verzin wel wat. Hopelijk gaat het oké en heeft de plant je niet te veel pijn gedaan. Justin

Hij drukte het briefje weer in de poot van het uiltje. 'Die mag je aan haar terugbrengen.' Het uiltje vloog direct op en weer via het raam naar buiten.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Nomad was altijd al erg summier in het uiten van zijn emoties geweest, maar nu Lee iets van zijn achtergrond wist, was het alsof er een soort blinddoek af ging. Hij zag een gebroken jongen – zelfs al wilde Nomad dat helemaal niet laten zien. Het wakkerde de liefde die hij voor deze jongen voelde weer helemaal aan. Hij deed weer een stapje dichterbij en liet zijn armen om Nomad heen glijden. Hij voelde hem verstijven, maar Lee wist gewoon dat hij het nodig had. Dat niemand anders dit zou doen.
      ‘Ik zou je vader ook graag een lesje leren,’ mompelde Lee, zonder op te kijken. ‘Maar ik ben bang dat je dan meer aan Casper hebt. Maar Nomad…’ Hij keek weer op naar de jongen. ‘Ik begrijp wel waarom je niet meer met me om durft te gaan. Maar als je het toch… nodig hebt, dan verzinnen we wel wat, oké? Dan gebruik ik, weet ik veel, een vermommingsspreuk en gaan we naar de kamer van Hoge Nood ofzo. Ik snap het als je het risico niet wil nemen. Maar weet gewoon… dat het kan.’ Hij glimlachte wat onhandig naar de jongen. ‘En alsjeblieft, doe niet tegen Roman zoals je tegen mij hebt gedaan. Hij is je beste vriend, je kunt hem echt vertrouwen.’
      Juist nu had hij een vriend nodig. Iedereen van zich afstoten zou alleen maar meer pijn veroorzaken. Hij gunde het Nomads vader niet om nóg meer kapot te maken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik ging niet vrijwillig weg, Ies.’ Hij zuchtte, hij vond het moeilijk dat ze dat hem toch kwalijk nam. Het waren zijn ouders die dat besluit hadden genomen, het was gewoon niet veilig geweest om te blijven. Dat was dan wel zijn eigen domme schuld, maar hij had alles ook liever heel anders gezien. Hij duwde de herinneringen weg en focuste zich op het heden, op de toekomst. ‘Maar denk je niet dat iedereen na dit jaar zijn eigen weg gaat? Blythe en jij gaan toch ook een andere opleiding doen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.