2012
Shane
Het werd een gewoonte waar Shane zich niet altijd even goed bij voelde, al probeerde hij daar niet bij stil te staan. Winkels beroven, de buit aan Leigh geven en later een deel van het opgebrachte geld in ontvangst nemen, dat hij in een envelop onder in zijn bureau bewaarde. Het gebeurde zeker één keer in de week, altijd ’s nachts, en er was verder helemaal niemand die ervan afwist.
Iedere avond was hij zenuwachtig, bang dat hij een berichtje van Leigh kreeg dat hij deze nacht moest komen. Toch kwam hij iedere keer, netjes op tijd, liet hij zich kussen en aanraken tot hij niet meer helder kon nadenken en voor hij het wist, bevond hij zich weer in een winkel.
Soms dacht hij dat Leigh ook een gave had, eentje die zijn brein in de war schopte, die hem verwarrende en tegenstrijdige verlangens gaf. Soms dacht hij dat er echt iets gaande was tussen de jongen en hem. Soms dacht hij dat hij alleen maar gebruikt werd, want het bleef altijd bij een fluistering in het duister, bij een verborgen kus.
Misschien moest hij het gewoon eens vragen.
Vanavond zou hij dat doen – als Leigh hem vroeg te komen.
Of moest hij zelf het initiatief nemen? Dat kon toch ook?
Na een korte aarzeling, stuurde hij een berichtje naar de broer van zijn beste vriend.
Vannacht afspreken?
Het duurde een zenuwslopend uur voordat hij antwoord kreeg, maar uiteindelijk staarde hij met dubbele gevoelens naar een duimpje.
Leighs ogen glommen nieuwsgierig nadat ze elkaar onder de lantaarnpaal aan de rand van het speeltuintje hadden ontmoet. ‘Waar wil je heen?’
Shane voelde de zenuwen omhoogkomen. Wilde Leigh wel op een gewone manier tijd met hem doorbrengen? Hij schraapte zijn moed bij elkaar. ‘Ik uh, ik dacht dat we misschien gewoon… konden chillen? Als – gewone vrienden? Of wat we dan ook zijn?’
De glinstering in Leighs ogen doofde. Shane kreeg het koud.
‘Wat wil je doen dan?’
‘Gewoon… bij jou zijn.’ Zijn stem klonk zwak. De woorden kwamen er zo meelijwekkend uit dat Shane wel door de grond wilde zakken. Hij rechtte zijn schouders. ‘Ik bedoel… ik vroeg me gewoon af…’ Hij haalde diep adem. ‘Hoe jij dit ziet. Jou en mij. Want ik… zoen niet met anderen, zeg maar.’
Er volgde zo’n opgelaten stilte op zijn woorden dat Shane er buikpijn van kreeg.
‘Oh…’ Leigh haalde een hand door zijn haren. ‘Ik heb er nooit echt over nagedacht, eigenlijk. Het gebeurt gewoon vanzelf bij jou – en het voelde niet verkeerd, ofzo. Bij jou wel dan?’
De jongen keek hem recht aan. Shane voelde een warme gloed langs zijn wangen trekken. ‘Ik…’
Ik weet het niet. Hij kreeg de woorden niet over zijn lippen. Onhandig haalde zijn schouders op.
Leigh zette een stap naar hem toe. Het duizelde hem toen de jongen langs zijn kaak streek, zijn knieën leken wel van pudding. Een mannelijke geur, houterig en met een scheutje sinaasappel, drong zijn neusgaten binnen. Als vanzelfsprekend vonden zijn lippen die van de ander en alle vragen die hem bezig hadden gehouden, verstomden toen hun tongen elkaar ontmoetten.
Na een lange zoen leunde Shane een beetje buiten adem met zijn hoofd tegen Leighs borst. De jongen had een arm om zijn middel geslagen. De vingers van zijn andere hand streken door zijn haren.
‘Ik doe dit met niemand anders, Shane, als je daar bang voor was.’ Het was even stil, waardoor Shane opkeek. ‘Het is gewoon… Ik ben er nog niet klaar voor om de kast uit te komen. Ik wil gewoon wachten tot ik dat wel ben. Vind je dat erg?’
Sprakeloos schudde Shane zijn hoofd. Hij wist helemaal niet of hij zelf wel uit de kast wilde komen. Hij wilde gewoon de zekerheid dat Leigh ook gevoelens voor hem had. Dat wist hij nu.
Glimlachend kuste hij de jongen opnieuw.
~
Ze spraken niet meer over hun gevoelens. Voor Shane hoefde dat ook niet meer. De aarzeling was verdwenen en Leigh en hij werden steeds baldadiger tijdens hun overvallen. Ze kozen grotere ketens, namen meer risico en Shane begon er steeds meer plezier in te krijgen.
Tot hij op een ochtend aan de ontbijttafel zat en hij een diamant aan de hand van zijn zus zag schitteren. Iedere keer dat ze haar vingers bewoog, veranderde de kleur. Shane kon zijn blik er niet van afhouden. Hij wist heel zeker dat hij die vorige week uit een showcase had gestolen.
Zijn hand verstarde om de kom met cornflakes. ‘Hoe kom je aan die ring?’
Ze keek op. Een roze gloed trok langs haar wangen. ‘Gekregen.’
‘Gekrégen?’
Wie gaf zoiets nou zomaar weg?
Ze glimlachte dromerig en slaakte toen een zucht. ‘Het is allemaal nog heel pril. Maar ik heb een jongen ontmoet. Of nou ja, ontmoet, ik kende hem al langer… Maar toen zag ik hem nog niet zo.’
Het was alsof er een baksteen op zijn maag landde. ‘Hoe zag je hem toen nog niet?’
‘Nou… als iemand op wie ik verliefd kon worden.’
Shane werd misselijk. ‘Heb je het over Leigh?’
Hij kon het maar beter weten.
Verschrikt keek ze hem aan. ‘W-wat? Hoe weet je dat? Hij wilde niet – ik mocht het niet zeggen.’ Ze boog haar hoofd, streek met haar duim over de diamant. ‘Eigenlijk moest ik het ook verbergen, zei hij, maar ik dacht, hier in huis… kan het geen kwaad. Hij is zo mooi…’
Shane zwaaide zijn kom met cornflakes van de tafel. Verschrikt ging Kenzie rechtop zitten. ‘Dus hij is wat? Je vríéndje?’
‘Nee – ik… we hebben gewoon een paar keer gezoend. Shane, wat is er…?’
Shane ademde scherp in. Zijn borst stak en hij voelde de tranen in zijn ogen springen.
Wat een eikel. Wat een verschrikkelijke eikel. Gebruikte hij nu echt zíjn gave om indruk om meisjes te maken? Op zijn zús nota bene!
Hij sprong op van de tafel en stormde de keuken uit.
~
Shane zag de jongen daarna nog één keer, bij hun vaste ontmoetingsplaats. Onzichtbaar ging hij erheen, waarna hij de jongen een paar harde klappen verkocht.
Eerst ontkende Leigh alles.
Daarna gaf hij toe dat hij af en toe wel blij werd van de aandacht van een meid.
Toen Shane dat een kut-reden vond, sloeg Leighs humeur om. Hij wilde nog steeds de overvallen blijven uitvoeren, anders zou hij Shane aangeven bij de autoriteiten.
Shane stak zijn middelvinger naar hem op. Alsof iemand zou geloven dat hij onzichtbaar kon worden. En zelfs áls hij dan gearresteerd werd, dan gebeurde dat ook met Leigh.
En dus liep Shane weg en keek niet meer om, met tranen in zijn ogen en meer pijn in zijn hart dan hij aan zichzelf wilde toegeven.
Een paar weken gingen voorbij, waarbij Shane probeerde te vergeten wat er was gebeurd. Het lukte niet erg. Jake maakte zich zorgen om hem, vooral omdat hij nooit meer bij hen thuis kwam, maar Shane wilde zijn broer gewoon niet tegen het lijf lopen.
Uiteindelijk kreeg hij een berichtje van Leigh.
Het spijt me hoe ik je behandeld heb, dat was niet fair. Ik raakte in paniek. Kunnen we praten?
Shane wilde het negeren, maar zodra hij daarna naar bed ging, bleef hij maar woelen. Uiteindelijk stuurde hij toch een berichtje dat hij eraan kwam.
Het was koud buiten. Shane dook diep weg in de kraag van zijn jas terwijl hij naar de speeltuin liep. Herinneringen die hij al weken probeerde te verdringen, spookten opnieuw door zijn hoofd.
Weer werden zijn knieën week toen hij Leigh onder de lantaarnpaal zag staan. Weer ging zijn hart drie keer zo snel kloppen en kreeg hij klamme handen.
‘Shane,’ zei de jongen zacht. ‘Ik ben blij dat je er bent.’
Shane liep naar de jongen toe, niet wetend wat te zeggen. Toen Leigh zich naar hem toe boog, liet Shane zich gelaten kussen. Maar de vlinders waren weg, er zat alleen een nare ijsklomp in zijn maag.
Net toen hij achteruit wilde stappen, greep iemand hem bij zijn schouders. Een ander klapte een of andere band rond zijn nek. In paniek probeerde Shane zich los te trekken. Het lukte en hij zette een paar vluchtende stappen. Net toen hij onzichtbaar wilde worden om aan zijn belagers te ontsnappen, trok er een withete pijn door zijn nek. Zijn kaken klapten op elkaar en met een schreeuw viel hij op de koude straattegels. Jammerend rolde hij zich op zijn rug.
‘Wij nemen het vanaf hier over.’
Een netjes geklede man overhandigde Leigh een envelop. Daarna trok hij samen met zijn collega Shane overeind en duwde hem naar een zwart busje toe.
Struikelend keek Shane over zijn schouder, verdoofd door de stroomstoot van net en de chaos in zijn hoofd. Leigh keek niet naar hem, die haalde een stapel geld uit de envelop en begon die te tellen.
Nish hoofd botste tegen de rand van het voertuig toen ze hem erin wilden duwen. Daarna werd er iets in zijn nek gestoken en zakte hij in elkaar.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
