2012
Shane
Stiekem vond hij het bier helemaal niet zo lekker, maar Shane wilde niet onderdoen voor de andere jongens en dronk dus stug door. Ze zaten met zijn zessen bij Jake op zolder — zijn beste vriend.
Als zijn moeder erachter kwam dat hij hier op veertienjarige leeftijd bier zat te drinken, wist hij zeker dat hij nooit meer bij Jake mocht blijven pitten. Ze kenden de familie van Jake echter al zo lang dat ze het niet erg vonden dat hij hier bleef slapen wanneer zijn ouders een weekje weg waren, zolang Jakes oudere broer en zus er ook waren.
Naast hem kraakte een zak chips. Hij vond het irritant — hij zorgde er zelf altijd voor dat het in een bak zat zodat het niet zo kraakte. Al was het nu misschien maar goed, want Alec — die naast hem zat — smakte zo luid dat hij dat nóg storender vond.
Het deed nogal af aan de film die ze keken.
De tweede Saw-film, inmiddels. Ze hadden er nog vijf te gaan.
Shane had de films nog nooit gezien en verwonderde zich over de inventiviteit van de bedenkers.
De deur ging met een krakend geluid open. Het was zo onverwacht dat Shane van schrik rechtop ging zitten.
Vlak naast hem klonk gegrinnik, waarna er iemand naast hem op de leuning van de bank neerzakte. ‘Schrok je?’
Het was Leigh, Jakes oudere broer. Shane kreeg het gelijk warm.
‘Nee hoor,’ murmelde hij, met bedroevend weinig overtuiging.
Hoewel hij net nog vol fascinatie naar het scherm had gekeken, was hij nu compleet afgeleid en had hij geen flauw idee wat er zich daar nog afspeelde. Moest hij wat zeggen? Waarom dacht hij daar überhaupt over na? Een beetje verward zocht hij nu maar wel de toevlucht tot de chips — waarbij hij zo min mogelijk probeerde te kraken. Van de film kreeg hij niet veel meer mee, het was alsof er een soort rare mist over zijn gedachten lag.
Na de derde film gingen ze naar buiten om een frisse neus te halen (en om, iets minder fris, te gaan roken). Het was Leigh geweest die hem niet zo lang geleden een sigaret had aangeboden en om een onbegrijpelijke reden was nee zeggen geen optie geweest. Of misschien was het toch ook weer niet zó onbegrijpelijk. Leigh was ontzettend stoer. Hij was een senior-student en zat in het footballteam en hij was vet populair. Shane voelde zich vereerd na ieder kort contact.
Terwijl een paar jongens wat hout aanstaken in een vuurkorf, hield Shane zich een beetje gedeisd. In zijn ene hand hield hij een biertje dat hij eigenlijk al bijna een halfuur bij zich hield. Tintelingen ontstonden in zijn vingertoppen en trokken door naar zijn ellebogen en hij was bang dat de alcohol dat alleen maar erger maakte. Hij kon het alleen niet aan de anderen uitleggen en hij hoopte maar dat ze niet doorhadden dat hij niet meer zo enthousiast mee dronk.
Een arm leunde opeens op zijn schouder. Een bekende geur verdreef die van het ontwakende vuur in de korf en een beetje verdwaasd keek hij op. Leigh stak een kop boven hem uit. Zijn donkere krullen kringelden langs zijn gezicht omlaag, tot net voorbij zijn oren.
‘Denk je dat ze ‘t merken als we er tussenuit knijpen?’
Leighs stem klonk lager dan die van zijn vrienden. Het liet een rilling langs zijn rug rollen. ‘Hoe-hoe bedoel je?’
Shane had al gemerkt dat hij er behoorlijk goed tussenuit kon knijpen. Vorige week verdween hij zelfs een keer midden in de klas, maar omdat niemand verwacht dat je dat kán, gingen ze er maar vanuit dat hij ongemerkt naar de wc was geglipt.
‘Volgens mij kreeg je toch niet veel van de film mee.’
Er volgde een veelbetekenende blik waar Shane het bloedheet van kreeg. Met al zijn wilskracht probeerde hij onverschillig te klinken, in plaats van als een of andere idioot. ‘Wat wil je doen dan?’
Leighs lippen krulden in een grijns. ‘Iets wat ik alleen met jou wil doen.’
Shane voelde zijn benen slap worden. Hij durfde niet na te denken over wat die woorden betekenden, maar zijn wangen werden ontzettend warm.
‘Ik laat het wel aan m’n broertje weten dat ik je even leen.’ Leigh gaf hem een duwtje in de richting van het tuinhek. ‘Wacht daar maar.’
Zowel in verwarring als op een vreemde manier gespannen, deed Shane wat de oudere jongen zei. Hij glipte bij zijn vrienden vandaan, die nog steeds druk waren met het aan krijgen van het vuur.
Shane zette zijn biertje ergens in een plantenbak neer en trapte zijn sigaret uit terwijl hij een beetje rusteloos met zijn voet over de grond schoof en wachtte tot Leigh kwam. Dat was slechts een paar tellen later. De jongen gaf hem een vlotte knipoog en stapte langs hem heen om de heg te passeren. Shane liep achter hem aan terwijl hij die stomme zenuwen in een ver hoekje van zijn lijf probeerde te proppen.
Net als hij zelf woonden Leigh en Jake vlak bij het centrum. Hoewel het inmiddels rond middernacht was, reden er nog genoeg auto’s. Van opzij keek hij naar Leigh, die inderdaad in de richting van de winkels begon te slenteren.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Shane aarzelend.
Leigh grijnsde. ‘Hou je niet van een beetje mysterie?’
Niet wanneer die een hele vervelende knoop in mijn maag veroorzaakt.
Shane haalde zijn schouders op.
‘Het is niet ver.’
Shane had niet echt iets dúrven verwachten, maar hij merkte toch wel dat hij een beetje teleurgesteld was. Misschien voelde jongen het wel aan, want net nadat ze de weg waren overgestoken sloeg Leigh plotseling een arm om zijn schouders.
‘Jake vertelde me van je gave.’
Abrupt bleef Shane stilstaan. ‘W-wat?’
Niemand wist van zijn gave. Zelfs zijn ouders of zijn zus niet. Helemaal niemand, behalve zijn beste vriend. En die had zijn geheim wel aan zíjn broer verklapt? Straks vond hij hem een freak!
‘Dat je onzichtbaar kan worden. Dat is fucking vet man.’ Leigh woelde door zijn haren alsof hij een klein kind was.
Geërgerd trok Shane zijn hoofd opzij. ‘Niemand mag het weten,’ reageerde hij op een gedempte, maar felle toon. ‘Straks word ik een proefkonijn!’
‘Chill gast. Ik vertel niemand wat.’ Hij grinnikte. ‘Ik zou wel gek zijn.’
Een beetje argwanend keek hij de andere jongen aan. ‘Moest ik daarom met je mee?’
‘Nou, met jou kan ik een ander soort lol trappen dan met anderen hè.’
Shane wendde zijn gezicht af. Hij wist niet precies wat hij gedacht had dat Leigh met hem wilde doen, maar het was geen moment in hem opgekomen dat het iets met zijn gave te maken had.
‘Of niet dan?’ Leighs stem klonk opeens een beetje dwingend. Zo voelde zijn arm om hem heen wel. ‘Je bent toch een coole gast? Jij bent altijd al m’n favo van Jakes vrienden geweest.’
Shanes wangen begonnen weer te gloeien. ‘Ja,’ zei hij vluchtig. ‘Tuurlijk. Zeg maar wat we gaan doen.’
Even later hielden ze stil voor een juwelier.
‘Kijk wat ik hier heb.’ Leigh trok iets rinkelends uit zijn zak waarvan Shane geen flauw idee had wat het was. ‘Als ik de deur nou voor je open, kun jij wat moois uitzoeken.’ De jongen kneep in zijn schouder. ‘Samen worden we rijk, gast.’
Een paar stille seconden verstreken. Toen landde het pas echt.
‘Bedoel je — dat ik moet stelen?’
Leigh trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wil je beweren dat je dat nog nooit eerder hebt gedaan?’
‘Jawel,’ mompelde Shane. Maar dat was een fles drank. Een rol koekjes.
Geen honderden dollars aan juwelen waardoor hij in de fucking gevangenis terecht kon komen.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
