[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

De toegebeten ‘fuck you’ van Phyre maakte een euforisch gevoel los bij Reilly. Hij had haar beet. Een aangename lach verliet zijn lippen, waarna hij zijn hoofd schudde. “Mocht je willen, lieverd,” grapte hij. Oh, wat kreeg hij toch een kick uit zijn ex-vriendin de kast op jagen. Hij kon het niet laten, ze reageerde gewoon te goed. Reilly speelde met zijn onderlip, bekeek Phyre van top tot teen. Hij genoot van het vurige karakter dat nu volledig tot uiting kwam, na zijn uitlokkende gedrag. Hij hield ervan dat ze hem beledigde en altijd een woordje klaar had. Echter vertelde hij dit de brunette natuurlijk niet, ondanks dat ze zojuist recht door zijn ziel gekeken leek te hebben. Gelukkig was de jongen erg vaardig in het liegen om zijn eigen hachje te redden.
      Zijn woorden hadden Phyre geraakt, dat merkte hij direct aan de veranderende emotie in haar gezicht. Het gegeven antwoord niet hetgeen dat ze had verwacht. Had ze gehoopt dat Reilly het toegaf? Haar gevoel bevestigd, haar ego gestreeld. Al haar onzekerheden eindelijk opgelost. De omslag gaf Reilly opnieuw een gevoel van macht. Zijn ex-vriendin was zo makkelijk van haar stuk te krijgen. Het zorgde ervoor dat Phyre van hem wegkeek. Had Reilly haar nu boos gemaakt? Of zat er een andere reden achter? Wellicht dat zijn knappe verschijning nog altijd zorgde voor loskomende gevoelens, zelfs al waren ze inmiddels al bijna twee jaar uit elkaar. Het zou Reilly niets verbazen, deze invloed had hij nou eenmaal op meisjes.
      Phyre’s wederreactie was kortaf, ondanks dat er nog steeds een overblijfsel van de eerdere vibratie in haar stem hoorbaar was. Reilly moest er alleen maar om lachen. Het was altijd hilarisch om te zien hoe mensen stoer en zeker deden als ze dit in feite absoluut niet waren. “Oh nee, het maakt zeker niet uit wat jij te doen hebt, maar je lijkt zo haastig weg te willen… Dan mag ik het wel vragen, toch? Mij is altijd aangeleerd dat dat netjes is. Die van jou niet dan? Erg jammer, wel,” reageerde Reilly toen. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Het was hem duidelijk dat Phyre verzet toonde, zowel in haar gelaat als haar spraak, alsof het enig effect zou hebben. Voor Reilly was het slechts een teken dat hij nog beter zijn best moest doen om zijn ex-vriendin klein te krijgen. Wellicht dat hij daarvoor wel wat creatiever moest worden, aan haar diepere onzekerheden trekken.
      Daarna ging hun gesprek over op het onderwerp haat, of specifieker genoemd: dat Phyre dit ooit voor Reilly zou kunnen voelen. Hierop had hij teruggekaatst dat zelfs al mocht ze dit willen, haar hart het nooit zou toelaten. Phyre keek hem aan alsof hij haar zojuist geslagen had. Het was uniek gezicht, eentje die hij slechts een aantal keren had gezien, waarvan de laatste toen Reilly het plotseling had uitgemaakt. Zijn woorden hadden de roos geraakt. Hij had gelijk gehad. Phyre’s hart was nooit in staat geweest afscheid te nemen van Reilly, wilde nog steeds onderdeel zijn van zijn leven. Zelfs al had Phyre’s brein hier andere gevoelens over. Zou ze een eeuwige tweestrijd met zichzelf vechten hierover?
      De grijns verdween van Reilly’s gezicht bij het horen van Phyre’s volgende, bijtende woorden. Hij was niet zo goed? Vond ze zichzelf grappig? Waarom wilden de meiden met wie een nacht doorbracht na een feest dan altijd meer? Waarom droeg Phyre dan nog altijd gevoelens voor hem met zich mee? “Je liegt,” zei Reilly daarom, al wist hij natuurlijk niet zeker of ze dit deed. Hij liet zijn ogen over haar gelaat glijden, hopend dat ze zichzelf verraadde. “Want als ik niet zo goed was, dan zou jouw hart allang over mij heen zijn.”
      Na deze laatste woorden werden ze onderbroken door de terugkeer van de specialisten. Reilly nam een gepaste afstand aan en staarde naar de welkomsthal enkele tientallen meters verderop. Phyre leek druk opzoek te zijn naar iemand en Reilly kon zijn nieuwsgierigheid niet voor zich houden. Hij vroeg wie ze zocht en kon een lach niet onderdrukken om het antwoord. “Zo zo, alle Rothbergjes ja? Is die jongste nou echt zo nutteloos als ze eruit ziet?” vroeg Reilly aan haar. Van Rainn, de arme jongen die haar voormalige partner was tot twee weken geleden, had hij het een en ander gehoord over Leysa. Ze was een typische eerstejaars, zonder talent of kracht of enig benul van wat ze aan het doen was. Alleen had de dame dit niet door. Binnen twee weken was het al raak geweest, had het meisje Rainn’s knoppen tevaak ingedrukt. Gelukkig had ze daarna haar les geleerd en was ze stil gebleven.
      Wij hadden daar buiten met ze moeten zijn. . . Reilly zuchtte zacht bij het horen van deze woorden en draaide zich weer richting Phyre. Echter, voordat hij de kans had om hierop te reageren, kwam haar volgende opmerking. Ja, diep van binnen wist Reilly inderdaad dat ze samen met hun oude partners in de bossen moesten zijn. Alleen kon hij hier niks meer aan veranderen en hij kon het zijn moeder niet kwalijk nemen. Nog niet zolang geleden was de vrouw immers haar kind verloren aan een Burned One. “Phy, je hebt gelijk, oké? Maar er is niks wat wij hier aan kunnen doen, dus spreek die woorden niet nogmaals,” sprak Reilly haar uiteindelijk streng toe. Hij wilde hier geen discussie over voeren. Zijn moeder had een keuze gemaakt en daarmee was het over en uit.
      Phyre was de eerste die wegliep, richting de ziekenzaal. Na een laatste zucht te slaken, volgde Reilly haar. Naarmate ze dichterbij kwamen, nam het geluid exponentieel toe. Verscheidende schoolgenoten sloegen elkaar huilend in de armen, of strompelden door naar de ziekenzaal. Een korte blik door de ruimte vertelde Reilly dat er een schrikbarend aantal gewonden waren, vooral onder de jongere jaars. Het maakte hem duidelijk dat ze een betere training moesten krijgen. “Zie jij degenen die je zoekt?” vroeg hij daarna aan Phyre. Zelf had hij nog niemand gezien.
      Toen zag Reilly plots de blonde haren van een meisje met wie hij de afgelopen maanden het bed had gedeeld, tijdens de periodes dat de relatie met Remy op rood stond. Helaas had het ervoor gezorgd dat Becca dacht dat er meer speelde. Ondanks dat Reilly het haar meermaals duidelijk had gemaakt dat hij iemand anders op het oog was. Blijkbaar speelde hij volgens haar alleen maar hard-to-get en waren zij het perfecte koppel samen. “Oh, verdomme,” mompelde Reilly, zodra hij zag dat Becca zijn kant op gewandeld kwam. Nu hij met Phyre was, had hij absoluut geen zin in haar aanwezigheid. In een rap tempo zocht Reilly’s brein naar ideeën om dit te voorkomen.
      Vrij snel had hij er een. De vraag was alleen of de dame naast hem het ging waarderen. Reilly gokte het er maar op. Hij ging tegenover Phyre staan, legde beide handen op haar wangen en boog zich naar haar toe. Daarna, zonder de dame een moment van protest te gunnen, drukte hij zijn lippen op de hare. Hierbij probeerde hij zoveel mogelijk lust te creëeren, om de kus er realistisch uit te laten zien. Zachtjes en sensueel beet Reilly op Phyre’s lippen, vooraleer hij het contact weer verbrak. Eenmaal weer uit elkaar keek de jongen opnieuw rond. Van Becca was geen spoor meer te bekennen. Reilly zuchtte opgelucht.
      Met schuldige oogjes keek hij Phyre aan. “Sorry… Sorry, het was een noodgeval oké?” bood de jongen zijn excuses aan. Al kon Reilly niet ontkennen dat hij er niet van genoten had. Toch pakte hij snel zijn telefoon erbij, om het oogcontact te verbreken. Verscheidene vrienden en niet-vrienden stuurde hij een berichtje, de meest verrassende Ramsay. Reilly kon het niet helpen. In zijn tweede jaar had hij destijds echt gevoelens gehad voor de jongen, tot dat het duidelijk werd dat hij totaal bespeeld was. Desalniettemin, het feit dat de eikel niet meer reageerde op zijn berichtjes baarde hem meer zorgen dan hij wilde toegeven.

Isla in de armen mogen sluiten na een hel-achtige avond was een gebaar die Leysa eerder vandaag gedacht had nooit meer te kunnen geven. Het maakte alles des te specialer, zorgde ervoor dat ze haar zus eens extra dicht tegen zich aantrok. Leysa wilde haar geur ruiken, haar ontregelde hartslag horen. Dat ze dood in de ogen had aangekeken zou ze Isla nooit vertellen. Zelfs al kon de dame het misschien gokken door de verwondingen die Leysa opgelopen had.
      “Hier ben ik,” zei ze zachtjes, een kleine glimlach om haar lippen vormend. Leysa wierp een snelle blik op het gezicht van Isla. Naast het feit dat haar zus even nat geregend was als zij, spotte ze ook tranen. Evenals een paar getraumatiseerde ogen. Het was Leysa duidelijk dat Isla iets had herbeleefd en ze wist vrij zeker wat precies. Instant voelde ze zich schuldig. Dit was haar fout geweest. Als Leysa eerder wat van zich had laten horen of gewoon beter had getraind, dan was dit nooit gebeurd. Nu had Isla zichzelf weer helemaal gek gemaakt van bezorgdheid. Leysa moest haar zus echt eens leren dat dit niet nodig was, zelfs op momenten als deze.
      Het moment dat de ijzeren geur van bloed haar intrede maakte, keerde alle angst en stress weer terug op Isla’s gezicht. Direct wilde Leysa haar vertellen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, dat de sneden er erger uitzagen dan ze daadwerkelijk waren. Het zou gelogen zijn, maar het was beter dan haar grote zus in paniek te zien. Isla’s handen beefden terwijl ze over Leysa’s lichaam gleden, op zoek naar eventueel verborgen verwondingen. Een golf van verdriet overspoelde haar. “Het… Het is niet zo erg als het lijkt,” loog Leysa daarom toch. “Het doet niet zoveel pijn.” Een leugen die direct ontkracht werd toen Isla iets te dicht met haar vingers bij een van de snedes kwam en Leysa een gepijnigd geluidje maakte.
      Toen viel het haar pas op dat Ramsay niet aanwezig was. Waarom was hij hier niet? Welk persoon was er belangrijker voor hem dan zijn zusjes? Of was hij nog buiten, samen met Caelan, zijn partner? De gedachte aan de laatstgenoemde zorgde voor een rode gloed in haar wangen, van schaamte. Leysa had namelijk al een aantal keer het bed gedeeld met de knappe, bruinharige specialist, terwijl het de ex-vriend was van Ember. Op zich niet erg, ware het niet dat de roodharige dame al jaren een familie vriendin van de Rothbergjes was. Leysa wist dat ze verkeerd zat, dat ze het niet moest doen, maar ze kon het niet helpen. Caelan gaf haar nu eenmaal de aandacht waar ze zo naar snakte. Ze hoopte maar dat Ember Hayes er nooit achter ging komen.
      Met een korte hij komt eraan lieten de twee zussen het onderwerp Ramsay tijdelijk achterwege. Leysa geloofde Isla, ze zouden vast contact met elkaar gehad hebben. Haar broer was veilig. Hetzelfde kon ze echter niet zeggen over haar twee partners, die hoogstwaarschijnlijk een uitbrander te wachten stond. Leysa beet op haar lip, dacht na over hoe ze Isla’s vraag het best kon beantwoorden, zonder Perce en Leander voor de bus te gooien. Al wist Leysa diep van binnen dat alles fout zou zijn. Ze was gewond geraakt, terwijl ze beschermd moest worden. Niks zou Isla ervan overtuigen haar angst niet af te reageren op de lieve jongens achter hun.
      “We werden overvallen, ze stonden opeens overal. Vijf stuks. We moesten ons zo snel mogelijk uit die situatie zien te redden, dus het was ieder voor zich. Lee en Perce konden er niks aan doen, oké? Er was geen andere optie,” begon Leysa de avond uit te leggen. Voor enkele tellen keek ze naar achteren, naar haar partners. Ze wilde haar verhaal verder vertellen, maar Isla leek het allemaal niet meer te kunnen verwerken. De blik in haar ogen maakte Leysa onwennig. Wat ging er toch om in dat hoofd? Welke kopzorgen droeg haar zus nu met zich mee? Leysa voelde zich direct weer schuldig, was ze maar zonder kleerscheuren terug gekomen. Haar onderlip begon zachtjes te trillen en ze wist niet goed of ze door moest gaan. Echter werd de kans Leysa niet gegund, omdat Isla klaarblijkelijk besloten had genoeg gehoord te hebben en zich nu tot Leysa’s partners had gericht.