[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic. Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten. De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York. Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen. •• Rollen. — First Class. De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn. — Second Class. De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse. — Third Class. De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen. “May I have your ticket, please?”

•• Reservations.       First Class. – Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach. – Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos. – Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione. – V • leeftijd • Eclypse. – Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak. – Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare. – Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier. – – Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia. – Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon. – Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren. – Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos. – Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown. – Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class. – Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare. – Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow. – Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian. – Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos. – Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier. – – Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow. – Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet. – Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick. – Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class. – Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses. – Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak. – Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia. – Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach. – Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland. – – Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown. – Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach – Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos. – Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu. – Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter. – Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin. De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen. We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken. De hutten. — First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers. — Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen. — Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut. Werken op het schip; — Irina • Dienstmeisje. — Leonora • Komt. — Amita • Barvrouw. — Saoirse • Zangeres. — Diana • Serveerster. — Joe • Kolenschepper. — Angus • Barman/ober. — Gael • Handyman. — Samuel • Spelleider/tafelheer bij kaart en gokspellen. — Jackson • Mechanic. — Ronan • Violist.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

CLIFFORD BAPTISTE PELLETIER

---

Met een peuk tussen mijn lippen bengelend liep ik de trappen op van de gigantische eersteklassen main hall, zodat ik de deuren kon nemen die me brachten naar het buitendeck. Mijn broer Careton had nog wat zeebenen dus liet ik hem maar even achter zodat ik een goede nicotinestock kon gaan roken. Met mijn wandelstok in mijn ene hand die haast ritmisch tegen het dek aantikte, terwijl ik met mijn andere hand naar het zilveren luciferdoosje zocht die in mijn jaszakken verscholen zat. Eén van de portiers opende de deur voor me waardoor ik hem -met ietswat norse blik- een knikje gunde vooralleer ik me verder baande richting de reling van het dek, waar ik eindelijk het zilveren doosje beet had. Tot mijn irritatie had was de binnenzak van mijn jas gescheurd, waardoor het doosje wat tussen de voering door had zitten bengelen. “Franse troep.” Mopperde ik over de jas die ik vanuit Frankrijk had laten overkomen, ze zouden die stikster van deze jas mogen gaan ontslaan.
Eens het doosje bovengehaald viste ik meteen een lucifer uit wat ik met een vlotte beweging aan stak en mijn sigaret aanstak om er meteen een diepe hijs van de nemen. Zonder schaamte gooide ik de uitgebrande lucifer van het dek richting die van het gepeupel en leunde ik iets tegen de Reiling aan. Genietend van de frisse buitenlucht. Straks zou ik nog mijn nersten muts moeten gaan bovenhalen als het frisser werd.
Vanuit mijn ooghoeken merkte ik een dame op met aardbeiblonde haren die wel erg op de dochter van de countes of Shrewbury leek.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

'Dat kan nog steeds hoor,' dreigde Evangeline, ondertussen met een koolpotlood zwaaiend. Hij wist dat ze in staat was hem haar kamer uit te zetten als ze dit daadwerkelijk wilde, maar gelukkig voor hem zat ze hem slechts te plagen. Ze bevond zich dan ook gauw in zijn armen en tevreden gaf hij haar een kus. Eindelijk hadden ze even een moment alleen. Hij was enigszins terughoudend geweest met zij genegenheid in het bijzijn van het jonge meisje. Daarna hadden ze geen tijd meer gehad, ieder hun eigen verplichtingen.       Helaas voor hem duurde dit moment niet bijzonder lang. Evangeline was duidelijk nog in een speelse bui, waarvan hij nu het slachtoffer werd. Hopelijk was ze later vanavond bereid om hem meer te geven, want hij verlangde hier wel naar. In plaats daarvan moest hij sip toekijken hoe ze weer terug de badkamer in verdween. Al kon hij het natuurlijk niet laten om de nodige dreigementen te uiten.       Eenmaal ze weer terug was, liet ze maar al te duidelijk merken dat ook zij naar hem verlangde, hoewel iets anders dan ze zelf waarschijnlijk gepland had. Matthew was alleen meedogenloos en ging er lekker op in. 'Jij geniet hier te veel v-' stribbelde Evangeline nog tegen, maar hij had zijn lippen al weer op de hare gedrukt voor ze haar zin kon afmaken. Hij grinnikte weer even na ze hun kus beëindigden. Hoe heerlijk Evangeline het ook vond om hem te plagen, het daagde hem wel uit om er een schepje bovenop te doen, op welke manier dan ook.       'Natuurlijk geniet ik hiervan,' vertelde hij haar dan ook om haar vervolgens duidelijk te maken dat ze niet de enige was met zin in de ander. Het liefst was hij niet meer met haar naar het feest gegaan en had hij haar hier voor zichzelf gehouden. Ze konden alleen echt niet het eerste feestje op de Titanic missen. Het was juist belangrijk dat ze zich zouden laten zien. Wie weet kon hij zelfs hier op de boot al wat deals sluiten en dan in Amerika zijn contacten verder uitbreiden.       Het was dan ook eigenlijk tijd dat ze dan naar dit feest zouden gaan, wat hij dan ook aangaf, hoe graag hij haar ook langer in zijn armen had gehouden. Ze leek hier haast van te schrikken en maakte zich dan ook gauw los uit zijn armen. Wat verward trok Matthew een wenkbrauw op. Dat ze maar eens moesten gaan, betekende niet direct. Hij keek dan ook even beteuterd, waarna hij Evangeline maar zijn arm aanbood. 'Ja, je hebt volkomen gelijk natuurlijk,' merkte ze nog op. Hij schudde even met zijn hoofd, maar besloot om het te laten rusten en ging over op het geven van complimenten.       Ondertussen begaven ze zich richting de gang en Evangeline sloot de deur achter hen, veilig op slot doend. Ze leek helemaal op te bloeien in zijn bijzijn, ook onderweg naar het feest terwijl ook zij blijkbaar hun tijd liever alleen had besteed. Het deed hem goed haar zo te zien, wat hij haar dan ook vertelde. Ze bloosde en keek van hem weg, maar hij dacht aan haar lichaamshouding te kunnen zien dat ze het wel leuk vond om te horen. Gelukkig maar, want hij wilde haar ook weer niet in verlegenheid brengen.       'Het feestje bevond zich op het E-dek toch?' vroeg ze, hen afleiding van het onderwerp complimentjes. Matthew knikte naar haar, al was hij zelf niet al te tevreden met de locatie. Het E-dek behoorde tot de 3e klas, een plek waar hij zich liever niet wilde laten zien. De 2e klas had alleen helaas niet hun eigen feestje en dat van de 1ste klas was ontoegankelijk voor hen. Dan maar naar de 3e klas, want hij wist dat ook zat andere mensen uit hun klasse zich daar zouden laten zien. 'Dan weet ik waar dat is! Het doorspitten van de blauwdrukken waren toch niet voor niets geweest hoewel Joseph me soms bijna voor gek verklaarde. Deze kant uit.' Matthew grinnikte en liet zich door haar meetrekken. Ze was een slimme meid en hij vertrouwde dan ook op haar kennis.       'Smart girl,' vertelde hij haar breed glimlachend. Eén van de dingen die hij juist zo bewonderde aan Evangeline was haar intelligentie en leergierigheid. Als hij ooit het geluk zou hebben om kinderen met haar te kunnen krijgen, zouden dit vast hele slimme kinderen worden. Hij wist ook zeker dat Evangeline er alles aan zou doen om die kinderen te laten leren en hen de beste kansen te geven. 'Laat me maar zien hoe we moeten lopen.' Hij zou volgen, erop vertrouwend dat ze wist wat ze deed. Eenmaal op het feest zou het zijn buurt zijn, maar hij vond het fijn om voor nu nog even te kunnen relaxen. Hij keek er dan ook niet bepaald naar uit om zo met al die 3e klassers te moeten dealen.

I'm a girl in a world in which my only job is to marry rich

Wrenna had de middag doorgebracht met haar familie en die van Charles. Er hing een gekke sfeer tussen haar en haar verloofde, maar dat was niets nieuws. Ze kenden elkaar immers niet echt goed. Ze kenden elkaar lang, maar niet goed. Persoonlijk waren ze echt vreemden van elkaar. Of Wrenna dat erg vond, wist ze niet eens. Ze wist allang dat het huwelijk tussen hen gearrangeerd was en dat het eigenlijk alleen maar ging om de goede status en het geld. Meer niet. Ze wist wat ze moest doen. Het was haar lot. Geen studies aan Oxford, geen erfenis. Alleen maar trouwen om het geld en kinderen krijgen. Een rilling was over haar rug gelopen. Kinderen krijgen. Bah. Ze moest er nog echt niet aan denken. Maar de klok tikte verder en dat kreeg ze maar al te vaak te horen.       Tegen de avond had Wrenna zich losgemaakt van haar familie. Ze hadden samen gedineerd, maar iedereen wilde graag het schip bekijken. Het eten had veel korter geduurd dan normaal thuis, maar dit vond ze ook niet erg. Het was ongemakkelijk genoeg geweest nadat Charlie zomaar weg was gelopen terwijl ze koffie dronken. Wrenna wilde zich ook afzonderen van haar zus en moeder, die maar tegen haar bleven zeuren over de bruiloft. Ze had echt geen zin zich daar nu mee bezig te houden. Ook zij wilde juist het schip onderzoeken, ook al interesseerde het haar allemaal veel minder dan haar vader en haar schoonfamilie. Maar even alleen zijn zou ze niet erg vinden.       Ze liep rond over het deck en hoorde naast zich allemaal rumoer en geruchten over grote feesten bij de lagere klassen. Wrenna wist wel dat dat zou gebeuren, maar voelde totaal geen drang om zich te mengen in gezelschap lager in rang dan zij. Daar had ze nooit zin in, maar zeker niet op een schip zonder dat ze snel weg kon komen. Toen ze weer naar buiten stapte, voelde ze de koele zeelucht tegen haar wangen. Even sloot ze haar ogen en genoot ze van de frisse lucht. Het was binnen toch wel benauwd, al wist ze niet of dat kwam doordat haar moeder tegen haar bleef zeuren, of omdat het zo druk was. Hier had ze enkele uren geleden ook met haar verloofde gestaan, maar nu was ze alleen. Buiten was het donker en het enige wat ze echt hoorde was het water dat tegen het schip klotste. Een paar meter verderop hoorde ze ineens en lucifer tegen een doosje aangaan. Een vlammetje trok haar aandacht en ze draaide haar hoofd naar rechts. Een bekend gezicht keek haar aan en een kleine glimlach ontstond rond haar mond. De man, Clifford Peletier, kende ze niet persoonlijk, maar hij was bekend genoeg binnen de hogere kringen van de samenleving. Ze had wel behoefte om tegen iemand te praten die wellicht niet meteen begon te praten over haar verloving, en overbrugde de afstand tussen de twee.       'Clifford Peletier?' vroeg ze met een klein glimlach rond haar mond. 'Ik dacht je al te herkennen.'

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Vanaf het moment dat ik één voet op de loopplank van de Titanic had gezet had ik een bepaald gevoel in mijn buik gehad. Als een soort koude steen op de bodem van mijn maag. Eerst werd het grotendeels vermengd met adrenaline en enthousiasme voor de reis, maar nu ik steeds dieper de buik van het schip in werd geleid merkte ik dat er een angstgevoel aan ten grondslag lach. Zeker nu het donker was — de tijd waarin demonen ontwaakten vanuit hun slaap. In de hoop mezelf te kunnen kalmeren vroeg ik aan Angus of hij die angst ook kende.       “Als ik me daarover druk moet maken, dan moet ik bij alles wel stilstaan of er geen risico aan verbonden zit. Ik denk dat we het onszelf dan wel heel erg moeilijk kunnen gaan maken, denk je niet?” was het antwoord dat de bruinharige jongeman me gaf. Ik knikte slechts, al voelde ik dat de angst zich kortstondig verspreidde vanuit mijn buik door mijn hele lichaam. Een angstgevoel dat zocht naar een uitlaatklep waardoor het er bij mij uitkwam als een hoestbui. Ergens in de verte hoorde ik Angus vragen of alles goed ging.       Mijn hele lichaam schokte van het hoesten waardoor ik niet aan Angus uit kon leggen dat dit normaal was voor mij. Vaak werd dit soort hoestbuien gevolgd door een bloedneus en dus poogde ik zo subtiel mogelijk mijn lichaam van de jongeman weg te draaien om het zakdoekje uit mijn bustier te halen. Voorzichtig depte ik langs mijn neus terwijl het hoesten langzaam aan minder werd. Al die tijd was Angus niet van mijn zijde geweken en bleef hij goedbedoeld over mijn rug wrijven.       Met het kleine beetje waardigheid dat ik nog overhad, rechtte ik mijn rug en verontschuldigde me. Vervolgens gaf ik aan dat we weer gewoon verder konden — alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ook pikte we de draad van ons gesprek weer op en ik was dankbaar dat Angus verder geen vragen stelde. Hij vertrouwde me zelfs toe dat hij een aantal afslagen meer had genomen om mij te verwarren. Verbluft had ik hem aangekeken met de vraag waarom hij dat in vredesnaam zou doen, rollend over mijn lippen.       “Nu kun je er niet zomaar vandoor gaan,” vertelde Angus me met een plagende glimlach spelend om zijn lippen. “Vind je me dan zo gezellig dat je langer in mijn gezelschap zou willen verblijven?” vroeg ik aan hem — oprecht verbaasd en benieuwd naar zijn antwoord. Ik had het vermoeden dat mijn ouders wel vaker mensen betaalden om in mijn aanwezigheid te zijn dus ik hoopte niet dat mijn vader zover zou gaan om iemand van het personeel een cheque voor te schrijven puur en alleen om mij te vermaken. Graag wilde ik geloven dat ik ook in staat was om zelf vrienden te maken, zonder de hulp van derden.       Uiteindelijk nam ons gesprek een wending in de richting van mijn ouders. Schijnbaar scheen ik de indruk te wekken dat ik te jong was om alleen te reizen zoals Angus eerder ook aan had gegeven geen ouders wilde zien die in zijn nek liepen te hijgen. Ik legde dan ook zo duidelijk mogelijk uit dat ik hier niet was gekomen met mijn ouders. Met geveinsd nonchalance haalde ik mijn schouders op waarna ik uitlegde dat de situatie nogal complex in elkaar stak.       “Ik snap het.” De glimlach van Angus werkte geruststellend. Ook mijn mondhoeken plooiden zich enigszins omhoog en ik richtte mijn blik weer op mijn voeten. “Dankjewel,” prevelde ik slechts voor me uit waarna ik weer iets van mijn eerdere bravoure probeerde terug te winnen — namelijk door te vertellen dat ik wel manieren blijk te hebben ondanks zijn eerdere analyse.       “Dat heb je inderdaad. Verstopt weliswaar, maar je hebt ze.” De lach die Angus uitstootte, liet me steels mijn neus optrekken. “Nou ja zeg, flauw hoor,” mopperde ik zogenaamd nukkig. Angus trok zich los uit onze gehaakte armen en rende met een vaart de trap af. Ietwat uit balans gebracht, grepen mijn vingers zich om de balustrade. Echter verzachtte mijn uitdrukking toen ik opmerkte dat hij alleen naar beneden was gerend om zijn hand uit te steken naar mij. Hij had waarschijnlijk opgemerkt dat ik nog altijd wankeler op mijn benen stond dan ik wilde toegeven. Dit was dan ook de reden dat mijn voet bleef haken achter de zoom van mijn jurk en de laatste trede half-struikelend opstapte. Gelukkig was daar de hand van Angus waar ik me aan vast kon grijpen om te voorkomen dat ik een lelijke smak maakte tegen de grond.       “Dat was de bedoeling,” mompelde ik — lichtelijk buiten adem van de schrik. Vlug trok ik mijn hand los en bracht mijn kledij weer in het gareel. “Nogmaals, dankjewel. . .” kwam er echter nog achteraan waarna ik soepel mijn hand weer in de zijne liet glijden, voor het geval dat. Ik liet hem echter niets merken van het feit dat ik me stabieler voelde met zijn hand in de mijne.       “Dan is het nu tijd voor wat minder serieuze gesprekken en iets meer plezier op de vroege avond.” Hoewel ik Angus nog maar net kende, kon ik nu al de grijns onderscheiden in zijn stem. “Ja, dat lijkt me een geweldig idee,” fluisterde ik terig. We liepen samen de laatste paar meters op weg naar het E-dek. De muziek deed mijn oren doen spitsen en automatisch begon ik mijn pas te versnellen — aangetrokken door het melodieuze ritme. Mijn mond viel open zodra het feestgedruis in mijn blikveld verscheen en mijn ogen werden net zo groot als schoteltjes. Het tafereel wist een “Waaauuuww” aan me te ontlokken. “Welkom bij het gezelligste feestje van allemaal,” verwelkomde de bruinharige jongeman me met officiële woorden.       Nog een aantal minuten bleef ik daar op die plek staan, mijn hand stevig om die van Angus heen geklemd tot mijn knokkels er wit van zagen. Natuurlijk had hij mijn hand zo uit de zijne kunnen schudden als hij wilde: ik bezat immers niet zoveel kracht. “Okay,” zei ik met gedempte stem terwijl ik een aantal kleine stappen in de richting van de jongeman nam en op mijn tenen ging staan zodat ik dichterbij zijn oor kon komen. “E-en wat is nu precies de bedoeling?” Een plotseling idee schoot me te binnen. “Misschien kan ik een drankje voor je kopen? Als bedankje?” voegde ik er nog achteraan alvorens ik mijn trillende beenspieren verloste van hun inspanning.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey 17 jaar | dress | Angus | Eersteklas dek

[ bericht aangepast op 27 nov 2021 - 1:17 ]

---

I have seen my own sun darkened

◯      D o o r      d e      g l a d d e      vloer waren Aveline en ik tegen de muur aanbeland. Tenminste, ik stond met mijn rug ertegen aan en had de blondine met meegetrokken in een laatste poging om mijn balans te behouden. Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn charmes in te zetten — het was een gewoonte van me geworden. Echter was Aveline altijd al een taaie geweest, voor zover ik haar heb kunnen inschatten in de korte tijd dat ik het genoegen had om kennis te haar te mogen maken. Elizabeth was misschien een stuk prettiger gezelschap, deze vurige blondine bood me daarentegen weer meer uitdaging.       “Hmm, een man, nu al? Dat is wel erg snel, zolang zijn we nog niet aan boord. Je overschat mijn charmes, Octavian,” reageerde de dame op mijn woorden. Mijn grijsgroene ogen bleven al die tijd op haar gezicht gericht terwijl ze aan het praten was. Zo viel het mij op dat ze aar hoofd enigszins kantelde voordat ze verder ging. “Of wellicht dat ik nog niemand ben tegengekomen die mijn interesse genoeg heeft weten te wekken.” Mijn hand bleef ondertussen nog altijd geduldig in het luchtledige zweven, maar uiteindelijk koos ik ervoor hem weer te laten zakken en beide handen in de zakken van mijn broek te steken.       “Ik weet hoe overtuigend jij kan zijn, Aveline,” reageerde ik op haarzelfde onschuldige toontje. De dame in kwestie keek nog een keer bedenkelijk naar de arm die ik eerder uitgestoken had en ze gaf aan dat ze geen nee zei tegen mijn aanbod. “Ah, betekent dit dat ik je interesse heb weten te wekken?” fluisterde ik haar toe terwijl ik mijn lippen vlakbij haar oor bracht onder het lopen. Ik ging echter weer rechtop staan toen ik een aantal mensen van het personeel onze kant op zag komen lopen.       Naarmate hun voetstappen weggestorven waren, liet Aveline haar heldere stem weer horen. “En,” begon ze, “— kijk je al uit naar de reis of keer je het liefst nu al om?” Verbaasd wierp ik de jongedame een zijdelingse blik toe alvorens ik haar hoffelijk de hoek om leidde. “Geef me een goede reden waarom ik nu al om zou keren? Er ligt hier voldoende alcohol voor het grijpen en ik heb een prachtige dame aan mijn zijde. Wat kan ik me nog meer wensen.” Een warme glimlach gleed over mijn gezicht. “En jij? Je gaat me toch niet vertellen dat jij koud watervrees begint te krijgen, hmm?” Ik trok mijn wenkbrauw vragend haar op waarna ik een stap naar voren deed om de klapdeuren voor haar open te houden. De muziek zwol aan met iedere stap die we namen — ten teken dat we bijna bij onze bestemming waren aangekomen.

[ bericht aangepast op 27 nov 2021 - 1:45 ]

---

I have seen my own sun darkened

“Het zal vast hard werken zijn op een immens schip zoals deze,” bracht de jongedame begripvol uit. Ik schudde enigszins mijn hoofd. “Het houdt een man bezig,” mompelde ik bescheiden. “Bovendien kan ik geen betere manier bedenken om de tijd door te brengen. Je leert immers geweldige mensen kennen.” Ik maakte een gebaar waarmee ik aangaf daarmee Charlotte te insinueren.       Vervolgens gaf de blondine aan dat ze op het schip verbleef met haar zus, man en diens kinderen. Dat stelde me toch iets meer gerust. Ze leek nog zo jong en onschuldig. “We zijn elkaar alleen even uit het oog verloren omdat ik in de bieb bleef hangen. Maar ik ken de weg terug naar mijn kamer en zal mijn zus daar wel terug zien,” vertrouwde Charlotte me toe.       Even keek ik haar niet begrijpend aan. “Wilt u dan liever naar uw kamer begeleid worden of naar het feest?” Het scheen ernaar uit te zien dat ze toch naar het feest wilde gaan en dus hield ik galant de deur voor haar open. Wel liet ik haar beloven dat ze me op ging zoeken als iemand besloot haar lastig te vallen. “Ik beloof u dat ik dat zal doen, bedankt!” Een glimlach gleed over mijn gezicht alvorens ik dankbaar knikte. “Oké, goed,” mompelde ik waarna ik een ander onderwerp inluidde.       Onbewust had ik de jongedame een compliment gegeven. Ik zei veel vaker wat ik dacht en zo ook waren mijn woorden welgemeend. Charlotte leek zelfs iets van kleur te verschieten, wat ervoor zorgde dat ik opgelaten achter mijn oor krabde. “Dank u wel,” reageerde ze bescheiden. Haar vingers streken zorgvuldig de plooien van haar jurk glad.       “Omkleden is niet nodig, denk ik. Voor dit feest heb ik niet veel zin om mezelf extreem uit te doffen.” Ik knikte begrijpend en bood mijn arm aan zodat ze deze aan kon pakken. “Ik had zelf wel een opfrisser nodig maar toen ontstonden er vermoedens dat hierbinnen iemand vermoord werd onder het gewicht van een stapel boeken.” Ik grinnikte lichtjes waardoor mijn schouders op en neer bewogen. “Dus ik hoop dat ik niet al te smerig ruik of eruit zie.”       Onder het lopen vroeg Charlotte op den duur of ik familieleden had meegenomen op deze reis. De eerste persoon die me te binnen schoot was Elizabeth. Het aandenken aan haar liet me mijn hoofd weemoedig heen en weer schudden. Ik schraapte mijn keel waarna ik de jongedame een zijdelingse blik toewierp. “Ik. . . Ik heb niemand om mee te nemen,” vertrouwde ik de blondine voorzichtig toe. “Het zit ingewikkeld in elkaar. Niet iets waar ik u op zo’n mooie avond als deze mee zou willen vervelen.”       De muziek zwol aan en het gepraat van mensen werd luider met iedere stap die we zetten. “Ah, volgens mij zijn we er bijna,” glimlachte ik en ik begeleidde Charlotte de laatste trap op die ons naar het feest zou gaan leiden. “Geen bedenkingen? We kunnen nu nog terug?” vroeg ik nog voor de zekerheid.

Gael Kavanaugh 28 jaar | werkkledij | Charlotte | bibliotheek

---

I have seen my own sun darkened

De jonge lord wilde zichzelf verontschuldigen bij de lady haar verontwaardigde gezicht. Uiteraard zou hij een dame van haar klasse nooit zo aanspreken. Hij had altijd geleerd om dames van hoge klassen met respect te behandelen alsof ze koninginnen waren. Echter hoorde dit bij het spel dat ze samen hadden opgezet en dat leek lady Kezia tot zijn opluchting ook in te zien. "Dat lijkt me heerlijk, handsome," antwoordde ze dan ook, terwijl ze zich gewillig mee liet voeren naar de bar. Hij had wel zin in een heerlijk drankje. Hij was echter bang dat de drankwaliteit hier beneden niet zo goed zou zijn als die van de eerste klasse. "Ik zou willen zeggen dat ik wel een champagne lust, maar nadat ik die bij jou op het dek heb geproefd zal deze hier nooit meer hetzelfde smaken. Je hebt me verpest met je dure drank" hield ze haar act op. Daarop kon Andrew alleen maar grijnzen, god wat was Kezia een moordvrouw. "dus doe maar wat sterkers." Voegde ze eraan toe. Dat kon hij zeker wel waarderen. Hij kon zelf ook wel iets sterkers gebruiken om de anderen om zich heen te kunnen verdragen. “Mijn welgemeende excuses,” bracht hij uit alvorens hij een bruin plukje uit haar perfecte gezichtje streek. Haar parfum drong zijn neus nog eens binnen en de geur speelde met zijn zintuigen. “laat mij het goedmaken om je een heerlijke schotse whisky te laten proeven. Het is mijn favoriet” zei hij, terwijl hij nog altijd zijn accent probeerde te maskeren. Met tegenzin maakte hij zijn ogen los van de hare en keerde hij zich tot de bar. Hij bestelde de twee Whisky en een glaasje water voor de dame, voor het geval dat ze de Whisky toch te puur zou vinden. “laat de aroma’s maar lekker tot je komen, milady- eh, ik bedoel darling” verbeterde hij zichzelf vlug. Vervolgens zette hij het glas aan zijn lippen on zelf een slok te nemen. Het branderige gevoel van de sterke drank in zijn keel deed hem stiekem al verlangen naar meer. “En? Wat denk je ervan?” Vroeg hij haar. Zijn ogen hadden de hare alweer gekruist. Hij verlangde meteen ook meer naar de dame voor zich.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

24 years      —      Librarian who dreams of becoming an author      —       Dress E-dek      —       w. Matthew "Meedogenloos ging Matthew in op mijn onschuldige plagerijtjes. Hij liet me niet eens uitpraten, maar greep zijn kans om een kus op mijn lippen te drukken. “Natuurlijk geniet ik hiervan,” grinnikte hij alvorens hij zich weer van mij losmaakte. Voorzichtig bracht ik mijn vingers naar mijn lippen die nu enigszins gezwollen aanvoelden. “Ik had het kunnen verwachten,” mompelde ik nog hoofdschuddend alvorens ik een beteuterde Matthew aan mijn arm meenam in de richting van het feest.

Het doorlezen van de blauwdrukken bleek uiteindelijk toch nog van pas te komen. Feilloos begeleidde ik mijn vriend naar E-dek toe waar het feest gehouden werd. Voor de zekerheid checkte ik dit nog even na bij Matthew die me met één knikje geruststelde. Op het moment dat ik hem toevertrouwde dat het vergaren van informatie over de Titanic niet voor niets was geweest, verscheen er een brede glimlach over zijn gezicht. Zijn lach zorgde ervoor dat ik een stapje dichterbij zette om onze vingers ineen te strengelen.       “Smart girl,” complimenteerde hij me waarop mijn gezicht begon te glunderen. De meesten konden zijn woorden zien als een kleinering, maar ik wist dat Matthew me oprecht bewonderde om mijn intelligentie. “Ik heb zo mijn momenten,” mompelde ik bescheiden en met mijn vrije hand streek ik een pluk haar achter mijn oren.       “Laat me maar zien hoe we moeten lopen.” Ik knikte resoluut en trok Matthew voorzichtig aan zijn arm mee door het schip. Het geluid van de muziek werd luider naarmate we dichterbij kwamen en ik voelde de gezonde zenuwen door mijn lijf gieren. Morgen zou ik waarschijnlijk een hele dag nodig hebben om bij te moeten komen van het feest, maar voor nu was het me waard. Ik wilde genieten van de tijd die Matthew en ik nog samen hadden voordat ik afscheid van hem nam in Amerika.       “We zijn er,” prevelde ik vol ontzag toen ik grote aantallen mensen om een kluitje zag staan. Dansende lichamen gleden voor gezichtsveld en in de verte zat ik een bar staan. “Dus,” begon ik terwijl ik me in de richting van Matthew draaide. Een warme glimlach gleed over mijn gezicht door zijn knappe verschijning. “Wat had jij eerst willen doen?”

[ bericht aangepast op 29 nov 2021 - 21:08 ]

---

I have seen my own sun darkened

CLIFFORD BAPTISTE PELLETIER

---

De wind blies lichtjes door haar goudkleurige haren heen toen haar blik de mijne ving. Het kon haast niet anders dan dat deze dame de befaamde dochter was van de Baron Shrewsbury. Ik had de man een tijd geleden voor het eerst ontmoet- een goed vriend van mijn vader al was het evenement enkel voor mannen georganiseerd. Hierdoor was het nu pas voor het eerst dat ik de dame in het echt zag, naast de mogelijke 'pictures' of schilderijen dat ik toen in het eigendom van Shrewsbury had gezien. De jongevrouw bleek mijn blik opgemerkt te hebben waardoor ze de afstand tussen ons overbrugde. Haast automatisch had ik mijn rug gerecht en viste de peuk van tussen mijn lippen uit, welke nu tussen mijn vingers van mijn linkerhand ruste zodat de rook de dame van hoge status niet zou gaan irriteren.
'Clifford Peletier?' er krulde een kleine glimlach rond haar roodgestifte lippen, waardoor ik haar een beleefd glimlachje terugschonk. 'Ik dacht je al te herkennen.' Het was meer dan fijn om herkent te worden door de jonge Lady van Shrewsbury. Het vleide mijn ego en gaf me ook de moed om de dame toe te spreken. " Als ik me niet vergis bent u de lieftallige Lady Shrewsbury." sprak ik galant, waarna ik een korte respectvolle buiging voor haar maakte -voornamelijk om goede punten te scoren bij de adel- "Blij u eindelijk te kunnen ontmoeten." sprak ik mijn hand naar haar uitstekend. "Wat brengt u op de Titanic als ik vragen mag? " vroeg ik haar oprecht nieuwsgierig, waarna ik met mijn vrije hand het zilveren sigarettendoosje terug bovenhaalde. "Rookt u ?" vroeg ik haar vervolgens, haar een peuk aanbiedend zoals dat hoorde. "Of brengt iets anders u hier op het dek?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21      ⬧      Third class      ⬧      Works in the machinery room      ⬧      With Joseph

Aan mijn fijne middag met Lady Delilah was helaas een eind gekomen. Ik kon me de laatste keer dat ik zo had gelachen en zo'n plezier had gehad niet meer herinneren, en daar was ik haar dankbaar voor. Maar ik was haar voornamelijk dankbaar voor het feit dat ze mij niet als oud vuil aan de kant had geschoven zoals haar vriendin dat had gedaan. Voor het eerst sinds tijden voelde ik me gezien. Of ik haar volledig kon vertrouwen had ik niet geweten maar ze leek oprecht. Helaas werd ik al snel weer de realiteit in getrokken. Ik had mijn reis immers nog niet afbetaald en deze zou niet gratis komen. Ergens was ik best nerveus geweest, want wat voor werkervaring had ik nou. In vergelijking met de meeste mannen hier was ik maar een scharminkel. Natuurlijk had ik in eerste instantie niet geweten waar ik moest wezen en was ik lichtelijk in paniek geraakt. Gelukkig waren er net op dat moment een aantal van mijn, collega's? voorbij komen lopen, dus was ik hen gevolgd. Ik had mezelf afgevraagd hoe erg het kon zijn, er waren genoeg mensen die het deden dus het moest wel een beetje meevallen, toch? Ik was er snel genoeg achter gekomen dat ik mijn kaartje niet zonder slag of stoot terug zou verdienen... Ik had me nog nooit zo afgemat gevoeld. Ik was nog nooit zo blij geweest het schelle geluid van een fluitje te horen. Mijn oogleden voelden net zo zwaar aan als mijn armen. Ik was blij eindelijk weer wat daglicht te zien. Ik veegde het laatste zweet van mijn voorhoofd en ging opweg naar mijn kajuit. Het was in de stookruimte zo ontzettend luid geweest dat ik wat moeite had met geluiden van elkaar te onderscheiden. Ik dacht dan ook te horen dat iemand mijn naam riep. Ik stopte voor enkele seconden maar dacht toch dat ik het me ingebeeld had. Echter toen ik net mijn weg wilde vervolgen hoorde ik mijn naam inclusief achternaam geroepen worden. “Joe Addams, ben jij dat?!” ik draaide me om en zag daar een bekend gezicht. Ik moest het even verwerken voor ik voor de volle honderd procent door had dat het Joseph was, mijn oude vriend. En niet zomaar een vriend, de jongen was altijd mijn beste maatje geweest. Automatisch had ik een brede grijns op mijn gezicht gekregen en liep ik snel naar hem toe. 'Joseph?' vroeg ik verbaasd. Ik kon het bijna niet geloven dat hij hier voor mij stond. Was het wel echt zo? Was ik misschien niet oververhit geraakt? Ik bekeek hem eens goed en lachte uit ongeloof, alvorens ik hem in een snelle omhelzing trok. Gelukkig voor hem kwam ik er zelf snel genoeg achter dat ik helemaal onder zat. 'Oh, sorry...' lachte ik waarna ik de lichte sporen die ik achter had gelaten probeerde te wissen. 'Wat doe jij hier?' vroeg ik, lichtelijk verbaasd. 'Oh, wacht, misschien kunnen we ons gesprek beter ergens anders voortzetten,' stelde ik voor na me meerdere malen strak tegen de muur te hebben gewerkt zodat er anderen er door konden. Een nadeel van in de derde klas verblijven, het was allemaal erg smal. 'Tenminste, als je daar tijd voor hebt.' sprak ik zacht. Ik was erg enthousiast maar dat betekende niet meteen dat Joseph dat ook was...

---

How far is far

---

'This life is mine alone. So I have stopped asking people for directions to places they've never been'

Haar bewondering groeide alsmaar voor de iets oudere heer. Ze had hem slechts een aantal jaren ouder geschat, in ieder geval kwam hij betamelijk volwassener over dan zij waarschijnlijk deed. Ze werd gewoon erg onervaren en klein gelaten in haar opvoeding, maar ze kon ook zeker wel haar eigen boontjes doppen, ondanks haar naïviteit. “Het houdt een man bezig,” had Gael bescheiden gemompeld. Ze was van mening dat zijn bescheidenheid hem sierde. “Bovendien kan ik geen betere manier bedenken om de tijd door te brengen. Je leert immers geweldige mensen kennen.” Zijn gebaar maakte duidelijk dat hij doelde op haar. Dat gevoel was geheel wederzijds. Gael was het beste gezelschap wat ze zich maar had kunnen wensen. Ze vond het prettig om in zijn aanwezigheid te verkeren, het was eens verfrissend om met iemand te spreken wiens leven heel anders was dan die van haar familie. ‘’Wel, het schip heeft zeker een aanwinst met u in dienst,’’ complimenteerde ze hem, aangezien hij haar ontzettend welkom had laten voelen. ‘’u bent een fijn en nobel gezelschap’’ Ze had hem haar glimlach geschonken om te laten doorschemeren dat haar complimenten oprecht waren. Gael dacht erg veel na over de belangen van een ander, een eigenschap die ze echt prachtig had gevonden. Zo bewees zijn volgende vraag dat weer opnieuwe. “Wilt u dan liever naar uw kamer begeleid worden of naar het feest?” Had hij haar niet begrijpend gevraagd. Ze begreep dat het een heel ander contrast was, of ze naar haar kamer ging of naar het feest op het e-dek. Echter had het feest haar belangstelling enorm getrokken. Galant hield Gael daarom de deur voor haar open zodat ze hun weg konden vervolgen naar het feest op het e-dek. “Ik had zelf wel een opfrisser nodig maar toen ontstonden er vermoedens dat hierbinnen iemand vermoord werd onder het gewicht van een stapel boeken.” Had Gael gezegd. Voor Charlotte het zelf door had, verliet een schaterlachje haar lippen. Dankzij haar eigen lach, geneerde ze zich een beetje, maar ze liet het niet merken. ‘’Inderdaad, gelukkig was u daar om mij te redden’’ Zei ze nog licht grinnikend terug. Ze was altijd een grote kluns geweest, maar ditmaal had het goed uitgepakt, anders had ze Gael waarschijnlijk niet leren kennen. “Dus ik hoop dat ik niet al te smerig ruik of eruit zie.” Vroeg hij zichzelf hardop af. Buiten zijn aftershave – die overigens naar haar mening heerlijk rook, had ze absoluut niet geroken en zag Gael er netjes uit in zijn werkoutfit. ‘’Absoluut niet, maak u zich maar geen zorgen’’ antwoordde ze nog met een klein lachje. Terwijl ze arm in arm onderweg naar het dek liepen, gaf hij antwoord op haar graag over zijn gezelschap op boord. Zijn houding leek ietwat te veranderen dankzij deze vraag. Er was duidelijk een gevoelige snaar en even kreeg ze spijt omdat ze de vraag had gesteld. Ze wilde hem al helemaal niet kwetsen of rot laten voelen. “Ik. . . Ik heb niemand om mee te nemen,” vertrouwde hij de Charlotte voorzichtig toe. “Het zit ingewikkeld in elkaar. Niet iets waar ik u op zo’n mooie avond als deze mee zou willen vervelen.” Ze knikte begripvol, al zou hij haar daar zeker niet mee vervelen. Ze had graag een luisterend oor willen zijn, maar ze begreep dat hij niet zomaar iets aan een vreemde zou vertellen. Maar van wat Charlotte kon zien, leek er veel pijn achter te zitten. ‘’Dat hoeft ook niet. Daarbij bent u ook omringt door zoveel anderen op het schip, alleen bent u zeker niet.’’ Probeerde ze hem enigszins gerust te stellen en daarbij haar vraag ook een beetje goed te maken. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe harder de feestgeluiden werden. Charlotte werd vrolijker door de klanken van de muziek. “Ah, volgens mij zijn we er bijna,” glimlachte hij en hij begeleidde haar de laatste trap op die hen naar het feest zou gaan leiden. “Geen bedenkingen? We kunnen nu nog terug?” vroeg hij nog voor de zekerheid. Ze haalde diep adem, alvorens ze hem weer een klein glimlachje schonk. ‘Zeker geen bedenkingen’’ beaamde ze met een beetje gezonde spanning. Gelukkig stond Gael voorlopig nog aan haar zijde en betrad ze het feest niet alleen. Zodra ze binnentraden zag ze dat mensen al flink aan het dansen waren. Alcoholische drankjes vloeiden ook rijkelijk en de meeste mensen leken het naar hun zin te hebben. ‘’Het ziet er al gezellig uit,’’ merkte Charlotte op, al wilde ze eerst nog even de kat uit de boom kijken. Ze zou zich zelf niet heel snel op de dansvloer wagen gezien haar onhandigheid. ‘’dus, wilde u misschien nog iets drinken samen of moest u verder?’’ Vroeg ze hem.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

---

”Ik was afgeleid. Er liep een heel mooi blond grietje de trap op. Mijn ogen werken beter dan mijn oren. Dat is mijn leven lang al een probleem van mij. Vraag mijn moeder maar.” Het meisje moest er nog mee lachen ook. “Help me herinneren dat ik het haar zal vragen, mocht ik haar ooit zien,” reageerde ze gevat. Sam snoof even. “Nah. Mijn moeder wil je niet ontmoeten,” zei hij toen, een tikkeltje afwezig. Hij had dat verschrikkelijke wijf al in geen jaren meer gezien en dat wilde hij graag zo houden. Nooit had hij iets aan haar gehad. Nooit had hij iets van haar gekregen. Geen liefde, alleen maar een hele hoop klappen en nachtjes waarin hij opgesloten zat in de kelder. Altijd was hij het ongewilde, zwarte schaap van de familie geweest. De geheime bastaard met de onbekende vader. Misschien was het maar goed dat hij als tiener het huis had verlaten om nooit meer terug te keren. Hij had haar en die man, zijn walgelijke nep-vader, anders hoe dan ook wat aangedaan, dat wist hij zeker. Klap na klap en trap na trap had hij zichzelf kunnen inhouden. Als kind had hij fysiek niets terug kunnen doen, maar al late tiener was hij vroeg of laat geknakt. Als hij daadwerkelijk had uitgevoerd waar hij al die jaren al stiekem over fantaseerde, was hij allang ter dood veroordeeld geweest. En hangend aan een touw, had hij jaren later nooit mee kunnen varen met de Titanic, op weg naar een nieuwe toekomst in Amerika. Ja, hij had de juiste keuze gemaakt. Dat zijn moeder maar mocht wegrotten in haar treurige huisje in Edinburgh. Zij en al zijn broertjes en zusjes. Liever focuste hij zich op de naam van de schone die voor hem stond. Een naam met de S. Eentje die hij zelf moest raden, anders zou ze zijn whiskey drinken. Hij wees zijn sigaret haar richting op voordat hij er een hijs van nam. “Shit, dat is een slechte deal. Voor mij dan. Maar je bent een slimme dame. Dat moet ik je nageven.” “Een uiterlijke verschijning wil niet altijd alles zeggen, MacMillan,” antwoordde ze direct terwijl ze een kleine kniebuiging maakte. Samuel lachte zachtjes en schudde zijn hoofd. “Dat weet ik, sweetheart. Geen zorgen, deze kerel weet beter dan dat hij vrouwen onderschat.” Hij kende haar type maar al te goed. Kort keek hij even door de ruimte. Hij vroeg zich af of Aveline die avond ook op het feestje zou zijn. Niet dat hij haar wilde claimen - maar ze had nog altijd de portemonnee die ze van hem had gestolen en Samuel wilde het zakkenroller-spelletje graag met haar blijven spelen. Sam kon haar niet direct vinden in de ruimte. Misschien was ze alvast bezig met het aan de haak slaan van een rijke kerel. Good for her. De jongen keek op zodra de muziek veranderde. Nog voordat ze antwoord kon geven op zijn vraag of ze misschien een hint voor hem heeft, gooide hij zijn peuk op de grond om deze haastig uit te trappen en trok hij haar mee de dansvloer op. ”Ik ga even over je naam nadenken op de dansvloer. Ga je mee?” Het is niet alsof hij het meisje veel ademruimte gaf door haar zo mee te trekken, maar ze leek er gezellig in mee te gaan. Mooi. Samuel hield niet van muurbloempjes. Met een grijns pakte hij haar hand en legde hij zijn eigen vrije hand net boven haar heup. Veel mannen onderschatten hoe vrouwen hielden van mannen die niet bang waren om te dansen. Met tegen de muur aangeleund staan kijken, regelde je geen leuke dames. Zonder zich in te houden, nam hij haar direct mee in hun dans, ritmisch meebewegend op de vrolijke klanken van de muzikanten die met plezier What will we do with the drunken sailor? speelden. “Oké,” brengt de dame uit. “Ik zal je de eerste letter geven, maar daarna moet je gaat raden. Tenminste twee keer, en anders mag ik een slokje van deze hier.” “En wat krijg ik?” knikte Sam naar haar. “Als ik het goed raad?” Sierlijk draaide ze een rondje onder zijn arm om uiteindelijk dicht tegen hem aan uit te komen. Het bracht zelfs hem even van zijn apropos. Nog voordat hij er echt op kon reageren, draaide ze alweer terug naar haar eerdere positie, haar lichte rok sierlijk met haar meebewegend. “De eerste letter van mijn naam is een ‘S’. En daar mag u het mee doen, MacMillan,” laat ze hem weten met een speelse blik in haar ogen. Sam likte zijn lippen even voordat hij zijn wenkbrauwen optrok en lachte. “You really are something, huh?” Hij schudde zijn hoofd en lifte zijn arm zodat ze nog een rondje kon draaien. “De S zeg je… hmm… je bent geen Sarah. Ook geen Sally… Maar je bent Iers, en je bent ervan overtuigd dat ik je naam nooit zal raden.” Hij kneep zijn ogen even samen terwijl hij haar aanstaarde en lachte. “Dus… het moet een Keltische naam zijn. Heb jij even pech dat ik een Schot ben.” Hij was een genie. “Oké, twee pogingen…” Hij dacht even na terwijl hij haar bleef bestuderen. “Sinead…?” Sam grimaste dramatisch toen dit niet het juiste antwoord bleek te zijn. “Aah, geen Sinead… Oké…” Hij keek naar zijn glas dure whiskey. “In dat geval moet dit the winner zijn… Saoirse?”

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 21:34 ]

---

ars moriendi

Evangeline uitdagen en plagen was het beste wat er was, dus Matthew keek dan ook lichtelijk tevreden nadat hij haar had weten te overdonderen. Het was deze keer slechts een kus geweest, maar blijkbaar was het genoeg, gezien Evangeline voorzichtig haar lippen aanraakte. Het gebaar gaf hem het verlangen haar weer te willen kussen, maar hij wist zich in te houden. Ze moesten zich zo toch echt op het feestje laten zien en nu niet eeuwenlang hier in haar kamer blijven hangen.       'Ik had het kunnen verwachten,' mompelde ze nog, waarna ze besloot dat ze nu toch echt moesten gaan. Matthew keek dan ook wat beteuterd, want het liefst had hij nog even een paar minuten gehad voor ze daadwerkelijk zouden gaan. Hij mocht blijkbaar niet meer genieten van haar plagen en vanaf nu zouden ze weer serieus moeten gaan doen. Hij moest dan ook zich van zijn beste kant laten zien straks.       'Je kent me toch,' was zijn laatste plagende opmerking, maar hij liet zich door haar meeslepen. Al helemaal toen ze hem vertelde de weg te weten. Natuurlijk vertrouwde hij op haar kennis, hij wist hoe slim ze was en dat ze inderdaad in staat was om zich volledig in te lezen. Hij wist dat als hij met haar op reis was, hij haar kon vertrouwen met dat ze juist zouden lopen, waar ze dan ook waren. Hij zuchtte even tevreden toen ze zijn hand in de hare nam, waarna hij haar even een kneepje in haar hand gaf.       'Ik heb zo mijn momenten,' nam ze zijn compliment in ontvangst, wat hem alleen maar breder deed glimlachen. De bescheidenheid sierde haar, maar hij wist dat ze toch echt veel meer in haar mars had dan slechts een paar momenten van intelligentie. Matthew maakte haar dan ook nog maar even extra duidelijk dat hij haar volledig vertrouwde. Zij wist de weg, hij volgde. Ze nam zijn woorden dan ook als gelegenheid om hem nog eens extra hard mee te trekken. Het deed hem hardop grinniken, maar hij liet haar zonder mopperen doen.       Voor hij het wist stonden ze in de ruimte waar het feest al in volle gang bezig was. Ze had ook daadwerkelijk de kortste weg ernaartoe onthouden, dus hij glimlachte even bewonderend naar haar. 'We zijn er,' deelde ze hem nog mee, maar het was enigszins overbodig. Het was maar overduidelijk dat ze het feestje gevonden hadden, gezien de muziek en de grote hoeveelheid aanwezige mensen. 'Dus,' vroeg ze hem. 'Wat had jij eerst willen doen?' Ondertussen kon hij zijn ogen niet van haar afhouden gezien de warme glimlach op haar knappe gezicht.       'Zullen we eerst maar een drankje halen?' vroeg hij haar na een korte stilte. Het had hem moeite gekost om zijn ogen van haar af te halen en de omgeving in zich op te nemen. De bar had hij al vrij gauw gespot en hij moest toegeven inderdaad wel wat dorstig te zijn. 'Daarna zou ik je graag ten dans willen vragen.' Zijn ogen twinkelden bij zijn opmerking, maar hij trok haar al gauw voorzichtig mee richting de bar.       Onderweg naar de bar vielen zijn ogen op een dansend persoon die hij had gehoopt nooit meer te hoeven tegenkomen en een nare rilling ging door hem heen. Hoe was zijn broer Samuel ooit terecht gekomen hier op de Titanic? Gauw richtte hij zijn blik weer op Evangeline, hoopte dat noch zij, noch zijn broer iets hadden opgemerkt. Zijn broer mocht deze avond dan ook absoluut niet komen verpesten dus het liefst bleef Matthew ver uit zijn buurt.

I'm a girl in a world in which my only job is to marry rich

'Als ik me niet vergis, bent u de lieftallige Lady Shresbury,' reageerde de man meteen. Wrenna glimlachte kort. Hij boog even naar haar en ze lachte. Het was zelfs voor 1912 ouderwets om echt te buigen voor anderen, zeker als je uit dezelfde klasse kwam. Ze zei echter niets. Ze kon die oude tradities wel waarderen. 'Blij u eindelijk te kunnen ontmoeten.'       'Wrenna, alstublieft,' stelde ze zich met haar voornaam voor. Voor haar inferiors, zoals haar maid en al het personeel in haar huis, was ze 'milady' of Lady Wrenna. Zo spraken ze tegen én over haar. Maar met mensen uit dezelfde klasse, zoals Clifford Peletier, was ze gewoon Wrenna.       'Wat brengt u op de Titanic, als ik vragen mag?' vroeg hij toen, waarna hij haar zijn sigarettendoosje toe stak. Ze sloeg die sigaretten beleefd af. Ze rookte niet en dat had ze ook nooit gedaan. Wellicht zou ze het ooit oppakken, maar voorlopig nog niet.       'Mijn schoonvader staat figuurlijk aan de roer van dit schip,' legde ze uit. Ze legde haar handen op de koele reling en staarde naar het donker voor zich. 'Hij heeft het helemaal bedacht. Het was dus niet gek dat wij met zijn allen bij de eerste reis aanwezig zouden zijn.' Toen richtte ze haar blik weer op Clifford. Ze was blij met haar dikke jurk en dikke stola, want het was niet echt heel erg warm. 'En wat brengt u hier?' vroeg ze nieuwsgierig.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Ondanks dat Milly na haar hoestbui aan had gegeven dat er niets aan de hand was, had Angus haar toch met enige zorgen in zijn poelen aangekeken. Nu lieten de schokkerige bewegingen hem nog altijd niet helemaal los, maar er naar vragen deed hij niet. Daarvoor konden ze elkaar simpelweg nog maar net en Angus is zich bewust van het feit dat het een privé kwestie moet zijn. Wellicht dat hij er later eens naar zou vragen, mocht ze onverhoopt weer in een fikse hoestbui belanden.       ”Vind je me dan zo gezellig dat je langer in mijn gezelschap zou willen blijven?”       De oprechte verbazing is overduidelijk hoorbaar in haar woorden, waarop Angus de blondine schuin eens keer aankijkt. Was het dan zo vreemd als hij dat inderdaad wilde? En waarom zou hij dat niet willen? Ze was wat jonger misschien, maar daardoor absoluut geen verkeerd gezelschap — of onaangenaam.       ”Natuurlijk,” beantwoord hij haar vraag dan ook. “Denk je dat ik anders hier nog zou zijn? Of je aangeboden zou hebben om mee naar een veel gezelliger feest te gaan?” Miniem krullen zijn mondhoeken iets verder op, alvorens hij Milly besluit te vragen naar haar ouders. Echter, ook dit blijkt een gevoelig iets te zijn en wederom besluit Angus om er niet verder op in te gaan. Hij begreep het maar al te goed, iets wat hem zichtbaar in dank werd afgenomen door de blondine aan zijn zijde. Angus wilde haar niet afschrikken, integendeel zelfs.       Wanneer ze samen eindelijk het juiste dek weten te bereiken, trek Angus een kort sprintje de laatste treden af. Zorgzaam als dat hij is steekt hij een hand naar Milly uit, zodat ze deze kan aannemen gezien haar wankelende pas hem nog altijd niet ontgaan is. De hoestbui een die overduidelijk veel van haar opgeëist heeft. Zodra hij beneden staat kijkt hij toe hoe Milly naar beneden komt — ziet hij het drama voor zich ontvouwen als haar voet achter die verdomde rok blijft haken en ze godzijdank optijd zijn hand kan beetpakken. Direct steekt Angus ook zijn andere hand naar haar uit, waarop hij haar vrije arm vast pakt ter voorkoming dat ze met de vloer gelijk gaat.       ”Dat was de bedoeling,” mompelt Milly, hijgend lichtjes van de schrik. “Nogmaals dankjewel. . .”       ”Het is oké,” reageert Angus, een warme uitdrukking op zijn gelaat terwijl hij haar met zijn blikken weet te controleren. Natuurlijk was het niet de bedoeling dat ze zou struikelen, maar Angus liet haar in haar waarde en verzekerde zich ervan dat ze niks mankeerde. In plaats daarvan verwelkomde hij Milly dan ook op het e-dek, waar het feest inmiddels volop bezig is.       Stilletjes blijven ze staan en terwijl Milly haar blik laat rondglijden, kijkt Angus haar kant op. Haar ranke vingers omklemmen de hand die ze nog altijd vast heeft, tot zelfs haar knokkels wit zien. Angus zegt niets, laat de jonge vrouw slechts alles in zich opnemen vooraleer ze besluit te reageren — zichtbaar onder de indruk van wat er zich op de laagste verdieping van het schip afspeelt. Een wereld van verschil als je de vergelijking met het hare moest gaan maken. Angus weet niet beter en voelt een vorm van trots in zich opzetten als ook hij eindelijk een keer rondkijkt.       ”Okay,” klinkt het ietwat gedempt vanuit Milly. Subtiel beweegt ze zich iets op haar tenen omhoog, om haar gezicht vlak bij het zijne te brengen zodat ze dichterbij zijn oor kon komen. “E-en wat is nu precies de bedoeling?” vraagt ze dan. Angus glimlacht breed, maar voor hij tot een antwoord kan komen is de blondine hem al voor. “Misschien kan ik een drankje voor je kopen? Als bedankje?”       ”Absoluut niet,” reageert Angus, de klanken in zijn stem warm en vriendelijk. “Als we een drankje gaan doen dan delen we de kosten desnoods samen.” Onderwijl krijgt hij niets mee van Milly’s trillende benen, vanwege de inspanning door op haar tenen te gaan staan. Subtiel zakt ze weer op platte voeten, terwijl Angus haar zachtjes aan haar hand met zich meetrekt. “De bedoeling hier is simpel. Je geniet van de muziek dat er is door er op de dansen, alleen of met de mensen om je heen. En bovenal maak je plezier, waarbij je alle regels voor heel even vergeet. “ Zachtjes begeleidt Angus haar dichter naar de dansvloer toe, welke kleiner is dan ze vast en zeker gewend is, maar waar de stijl van dansen vrolijk en vrij is.       ”Wat zeg je ervan, zullen we een dansje wagen?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'