[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 aug 2021 - 19:00 Syaoran is offline

Titanic
"Where to? To the stars."

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic.
Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten.
De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York.

Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen.

•• Rollen.

— First Class.
De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn.
— Second Class.
De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse.
— Third Class.
De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen.

“May I have your ticket, please?”

•• Reservations.

First Class.

– Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach.
– Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos.
– Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione.
– V • leeftijd • Eclypse.
– Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak.
– Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare.
– Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier.
–
– Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia.
– Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon.
– Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren.
– Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos.
– Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown.
– Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class.

– Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare.
– Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow.
– Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian.
– Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos.
– Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier.
–
– Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow.
– Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet.
– Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick.
– Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class.

– Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses.
– Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak.
– Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia.
– Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach.
– Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland.
–
– Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown.
– Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach
– Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos.
– Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu.
– Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter.
– Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin.

De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen.
We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken.

De hutten.
— First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers.

— Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen.

— Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

9 nov 2021 - 19:46 Aynur is offline

Aynur 2380

Op mijn vraag wat er zo grappig was, schudde de jongeman miniem zijn hoofd — ten teken dat het niet de moeite waard was om daar antwoord op te geven. Ik kneep mijn ogen samen, maar besloot er niet verder op in te gaan. Andere dingen hadden immers meer prioriteit. Er was immers een feestje waar ik naartoe wilde gaan zonder toestemming gevraagd te hebben aan mijn escort.
Door mijn gevraag was ik in een korte periode te weet gekomen dat de jongeman barman was op het schip en dat hij de naam Angus Finley droeg. Net zoals bij Matthew het geval was, stelde ik eerst veel vragen zodat de ander geen ruimte had om iets over mijn leven aan de kaak te stellen. Mijn familie had al een slechte naam verkregen na mijn moeders dood — daar wilde ik niet nog eens de nadruk opleggen door mijn handelingen. Toch scheen Angus uiteindelijk een opening te vinden.
“Hmm, dat ligt eraan; hoe mag ik jou aanspreken?” De jongeman keek schuins op mij neer en trok veelbetekenend zijn wenkbrauw omhoog. Een aantal luttele seconden staarde ik naar een punt ergens vlak achter Angus om ma te kunnen denken over het antwoord dat ik hem ging geven. Ik kon er namelijk voor kiezen om eerlijk antwoord te geven of om erover heen te praten — wat meestal de optie was waar ik me het prettigst bij voelde. Echter had hij me ook zijn naam gegeven en was het alleen maar eerlijk dat ik dat ik hem ook iets gaf. Het leuke daarvan was dat de jongeman me niet gevraagd had naar mijn hele naam — slechts hoe hij me mocht aanspreken.
Uiteindelijk scheen ik het toch niet te kunnen laten om Angus van zijn repliek te dienen. “Is het niet onbeleefd om een vraag met een vraag te beantwoorden?” vroeg ik hem met oprechte nieuwsgierigheid. Ik herinnerde me dat Adelaide ooit zoiets gezegd had. Mijn ogen zochten de zijne weer op waarna ik mijn keel lichtjes schraapte — ik zou wel het goede voorbeeld geven door antwoord te geven op zijn vraag. “Milly,” mompelde ik. “Je mag me aanspreken met Milly.” Ik hief miniem mijn kin en zag een grijns verschijnen rondom zijn lippen. Nogmaals kreeg ik de neiging om te vragen wat dat betekende: het was immers een grijns die niet veel goeds voorspelde. En toch vond ik mezelf mijn arm door de zijne haken en liet ik me door hem meetrekken.
“En om je vraag van eerder te beantwoorden,” ging Angus verder. “Ik gok dat er toch zeker wel een jaar of zeven à acht leeftijdsverschil tussen ons zit. Of ik moet een heel erg slecht inschattingsvermogen hebben.” Nogmaals gleed de blik van de bruinharige jongeman over me heen en ik hield mijn blik strak vooruit gericht om de weg zo goed mogelijk te onthouden. Vlug maakte ik een rekensom in mijn hoofd. Zeven plus zeventien, mijn eigen leeftijd — zou betekenen dat hij ongeveer een jaar of vierentwintig was. Ik was daarentegen niet van plan om Angus mijn daadwerkelijke leeftijd te vertellen. Als ik één jaartje erbij optelde, kon ik doorgaan voor een volwassene.
“Dan ben jij. . . vijfentwintig? Klopt dat?” Ik wierp de jongeman een zijdelingse blik toe. “Vijfentwintig jaar en je werkt als barman op een schip? Zijn er geen andere dingen je liever had willen doen of bereiken met je leven?” Er zat geen enkel woord van oordeel in mijn stem. Iemand anders die me had horen spreken, zou het alleen kunnen wijten aan kinderlijke nieuwsgierigheid. We sloegen nog een paar hoeken om en het begon me steeds meer te duizelen. Ik boog me iets meer naar Angus en fluisterde met een schaapachtig lachje: “Oké, ik moet heel eerlijk bekennen. . . dat ik nu al de weg kwijt ben.”

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey
17 jaar | dress | Angus | Eersteklas dek

[ bericht aangepast op 9 nov 2021 - 19:46 ]

I have seen my own sun darkened

9 nov 2021 - 20:47 Aynur is offline

Aynur 2380

─────────────── OCTAVIAN EDWARD SMITH ───────────────
〚 First class ◯ Grandson of the captain ◯ Suit ◯ 25 years ◯ On his way towards the E-dek ◯ w. Aveline 〛
──────────────────────────────────────────

◯ Z o a l s h e t e e n ware heer betaamde, had ik Elizabeth netjes afgezet voor haar suite met de belofte dat we elkaar later nog zouden spreken. Hierna was ik gelijk door gegaan naar mijn eigen suite om mijn pak te verwisselen voor eentje die geschikter was voor een feestje van het kaliber als op het E-dek werd gegeven. Nog een vlugge spray van eau de cologne en ik was weer presentabel. Een vlugge blik op mijn polshorloge vertelde me wel dat ik vaart moest maken anders zou ik stijlvol te laat zijn nog niet eens haalde.
Ik verhoogde mijn normale looppas tot ik snelwandelde door de gangen van het schip. Door mijn snelheid vergat ik op mijn omgeving te letten waardoor ik straal langs het bordje liet dat de vloer net gedweild was. Op het moment dat ik dat ik de bocht omsloeg, voelde ik hoe mijn schoenen hun grip verloren op de spekgladde ondergrond. In een reflex greep ik het eerste het beste wat ik tegenkwam en in dit geval was het een bekend gezicht dat ik meesleurde tegen de muur aan. Tenminste — mijn rug stond tegen de muur aan: ergens scheen mijn lichaam een halve draai gemaakt te hebben.
“Hi daar,” zei ik met een charmante glimlach. “Aveline was het, niet?”
De blonde dame nam het woord tot zich. “Ik zou willen zeggen wat een verrassing het is om jou hier te zien, maar gezien je vader kaptein is. . .” Ik kuchte bij het woord ‘vader’ en verbeterde haar door mijn vinger op te steken met de woorden “Grootvader, eigenlijk”. Ongegeneerd liet Aveline haar blik over mijn lichaam heen dwalen — iets wat mijn linkermondhoek in een speelse grijns deed doen optrekken. “Je zou denken dat iemand op een schip niet bijzonder veel haast zou hebben.”
Ik grinnikte lichtjes. “En je zou ook denken dat een dame zoals jij niet inmiddels al een man aan de haak heeft geslagen om je te begeleiden naar het eersteklas feestje.” Een knipoog volgde waarna ik galant mijn arm uitstak zodat Aveline de keuze kon maken om haar arm erdoorheen te steken. “Dus, tenzij je iets beters te doen hebt natuurlijk, kan ik je ook ditmaal een ticket aanbieden naar het E-dek?”

I have seen my own sun darkened

10 nov 2021 - 12:37 Miyah is offline

Miyah 1369

RAYMOND HUGHES
32 • Second Class • writer • w/ Bethany, Gabriel(NPC) & Sophia (NPC) dining room

Raymond zag het als een soort bevrijding zodra het schip van wal ging. Hij kon zich haast niet voorstellen hoe dat moest voelen voor de dames – zij moesten dat gevoel helemaal hebben. Met het vertrek van de Titanic lieten ze een roerig verleden achter; een verleden waar Raymond liever niet te lang bij stil stond. Ze begonnen niet alleen aan hun reis, ze begonnen ook aan een nieuw leven.

De middag hadden Raymond, Bethany en de kinderen heerlijk doorgebracht op de veranda. Uiteraard onder het genot van een hapje en een drankje. De kinderen speelden na het eten nog samen op het dek, nog altijd in hun zichtsveld. De gehele middag hadden ze zich kunnen vermaken, echter hadden ze niets meer van Charlotte vernomen. Raymond maakte zich daar echter niet gelijk zorgen om, haar kennende was ze vast verdwaald in een goed boek.

Toen de avond viel kregen ze te horen dat er een feest werd gegeven op het E dek. Raymond was niet direct enthousiast, maar de kinderen gaven aan graag te willen gaan. Hij wist niet zeker of het wel geschikt voor hen was, maar even kijken zo vroeg in de avond kon vast geen kwaad.
‘’Wat denk jij ervan, liefste?’’ Vroeg Raymond zijn vriendin toen ze net klaar waren met het diner. Ze hadden iets later gegeten dan ze gebruikelijk deden, vandaar dat ze net pas klaar waren. Het eten was prima van smaak, niet immens luxe zoals Bethany waarschijnlijk gewend was.
''Als je wilt kunnen we ons eerst ook opfrissen in onze kamer'' stelde Raymond nog voor. Zoals te verwachten viel, vonden Sophia (NPC) en Gabriël (NPC) dat helemaal niet nodig. De kinderen waren zo ontzettend nieuwsgierig geworden naar het feest.

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

11 nov 2021 - 16:05 Miyah is offline

Miyah 1369

Lord Andrew H. J. Clarington
💎Earl of Nottingham💎
20- First class – party on the e deck with lady Kezia

Het feest op het e-dek waarover Andrew al had gehoord klonk nog altijd erg uitnodigend – het was een verleideling welke hij niet gemakkelijk kon weerstaan. Echter verbleven al zijn welvarende relaties op het eerste klasse dek, voor zijn status was het geen goed idee. Van hem als lord van Nottingham werd immers verwacht dat hij zichzelf bezig hield met het onderhouden en maken van allerlei belangrijke bondgenoten. Maar Andrew was tegelijkertijd ook een jongeman van twinting – wiens jeugd al voorbij gevlogen was. Hij wilde dolgraag even geen verantwoordelijkheid kennen en plezier maken.
Als geroepen trok een hoge en hese stem van achteren zijn aandacht. Niet direct kon hij de stem plaatsen want in eerste instantie leek het alsof de stem toebehoorde aan één of andere hooker. Toch viel het de jonge lord op dat de stem een deftig accent probeerde te maskeren. Twee slanke handen werden op zijn schouders gelegd. Hij ving haar dure parfum op en kon al raden dat dit wel een dame van hoge klasse moest zijn. Was het lady Kezia? Hij hoopte daar vurig op.
"ik heb u gemist," vervolgde ze, haar act ophoudend, terwijl ze zijn blazer bij hem uit trok. Vervolgens draaide ze Andrew om en liet hij dat gewillig toe. Vrouwelijke aandacht was namelijk nooit verkeerd en al helemaal niet toen het inderdaad lady Kezia bleek te zijn.
"Hey," vervolgde ze plagend, terwijl ze een hand door zijn haren haalde en deze warrig maakte. Hij keek haar ietwat verontwaardigd aan, maar had nog niet helemaal verwerkt hoe heet de dame er nu uitzag. Even was hij er gewoon stil door gevallen. "Gaat u met mij mee naar beneden?" Plagend liet ze haar handen over zijn borstkas glijden, waarna ze een paar knoopjes van zijn blouse open knoopte. Er ontstond kippenvel op zijn armen zonder dat hij haar enig controle over had.
"Zo zullen we in ieder geval niet opvallen daar beneden," fluisterde ze.
Natuurlijk was Andrew nog helemaal beduusd door haar actie op een goede manier. Het was ontzettend heet en hij kon het zeker waarderen.
‘’Op zoek naar avontuur, huh?’’ Fluisterde Andrew zwoel terug naar de mooie dame voor zich. Zelfs al was ze niet zo chique gekleed als vanmiddag vond Andrew haar nog betoverend. Zij kon werkelijk alles aan.
‘’Ik had precies hetzelfde plan, Kezia. We zullen eens zien hoeveel lol we daar kunnen trappen, niet? Beter dan een suf heren of damesavondje hier op het dek’’
Hij stak zijn arm uit zodat zij haar arm in de zijne kon haken, zo liepen ze gezamenlijk naar het e-dek.

Het was even wennen voor Andrew zodra hij daar aankwam. De jonge lord was immers enkel luxe gewend en dat hij ook onder de armen was, vond hij maar vreemd. Anderzijds konden hij en kezia zo ook weer mensen belachelijk gaan maken. Dat was immers hun specialiteit.
‘’Wat denk je ervan, schatje? Eerst maar eens een drankje?’’ Stelde Andrew aan haar voor. Hij deed nu ook zijn best om zijn accent te maskeren. Ondertussen begeleidde hij haar al naar de bar toe, want dit was niet iets wat hij nuchter kon.

[ bericht aangepast op 11 nov 2021 - 16:07 ]

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

12 nov 2021 - 9:26 Chiacchierare is offline

Chiacchierare 263

Bethany Hope McAndrew - Salisbury

29 - 2nd Class - on her way to the E-deck, with Raymond, Gabriel (NPC) and Sophia (NPC)

Met een grote glimlach op haar gezicht had Bethany die middag haar kleine zusje de bibliotheek in zien gaan. Het was overduidelijk dat Charlotte haar favoriete plek op het schip gevonden had, iets waar Bethany alleen maar blij mee kon zijn. Vandaar ook dat ze zich geen zorgen maakte toen ze haar zusje de rest van de middag en de vroege avond niet meer zag, ze had vast een goed boek gevonden en was naar alle waarschijnlijkheid de tijd vergeten.
Tevens moest Bethany toegeven dat ze de tijd zelf ook vrij snel vond gaan, er was zoveel te zien en het enthousiasme van haar kinderen werkte aanstekelijk.

Zodra het schip in beweging was gekomen, had er een zacht zuchtje van opluchting over Bethany's lippen gerold, eindelijk waren ze vrij, en de rest van de dag had ze dankzij dit gevoel van vrijheid extra van alles genoten.

Het duurde voor haar gevoel dan ook niet lang voor ze, na een redelijke avondmaaltijd, te horen kregen dat er een feest plaats zou vinden op het E-dek. Het feit dat Raymond niet direct enthousiast was, zorgde ervoor dat Bethany ook niet direct de behoefte voelde om te gaan. Echter, toen ze voor wilde stellen om gewoon hier te blijven, merkte ze dat Gabriel (NPC) en Sophia (NPC) maar al te graag wilden gaan.
"Alstublieft?" begon Sophia (NPC), "heel even maar," vulde Gabriel (NPC) haar aan, iets wat voor een kleine glimlach op Bethany's gezicht zorgde. Ze kon haar kinderen heel moeilijk dingen ontzeggen, vooral als ze het zo lief vroegen.
Vragend keek ze dan ook naar Raymond, hopend dat hij een goede inschatting zou kunnen maken en een beslissing wilde nemen. Het feest daar benenden zou naar alle waarschijnlijkheid heel anders zijn dan alles wat ze tot nu toe hadden meegemaakt en Bethany had er geen idee van of dit feest wel geschikt was voor haar kinderen. Maar tegelijk wist ze dat de luxe die ze gekend hadden verleden tijd was en ze maar beter konden wennen aan dit nieuwe leven.

"Wat denk jij ervan, liefste?"
Even keek Bethany Raymond nog twijfelend aan, maar uiteindelijk knikte ze. Als hij van mening was geweest dat dit niks voor hen was, had hij dat vast aangegeven.
''Als je wilt kunnen we ons eerst ook opfrissen in onze kamer'' stelde Raymond nog voor, iets wat Sophia (NPC) en Gabriël (NPC), zo nieuwsgierig als ze naar het feest waren, natuurlijk helemaal niet nodig vonden.
"Laten we maar gaan," antwoordde Bethany. De woorden hadden haar mond nog niet verlaten of de twee kinderen renden al vol enthousiasme voor hen uit. "Ik denk dat hoe vroeger we gaan, hoe veiliger het nog voor ze is," vervolgde ze zachtjes, zodat alleen Raymond haar kon horen, "dan kunnen we, als ze straks op bed liggen, altijd kijken of we terug naar het feest willen of dat we ons hier fijner voelen."

12 nov 2021 - 13:30 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Angus Finley
"In the end they'll judge me anyway, so whatever."

24 • 3rd Class • Bartender/waiter • First Class deck, w/ Romily

“Is het niet onbeleefd om een vraag met een vraag te beantwoorden?” is de allereerste reactie, een vraag op een vraag, die de blonde jongedame weet te geven. Angus kan het niet helpen opnieuw zacht te grinniken, wederom niet uit onbeleefdheid, maar omdat ze zelf een vraag met een vraag beantwoord. Echter, voordat Angus een reactie kan geven, praat ze alweer verder. De nieuwsgierigheid desondanks zichtbaar in haar lichte poelen.
“Milly,” klinkt het mompelend. “Je mag me aanspreken met Milly.”
Angus grijnst licht, hetgeen Milly echter niet onopgemerkt blijft, maar waar hij haar dit keer voor is door een van de vragen eerder te beantwoorden. Met zijn redelijke goede mensenkennis kon hij namelijk nooit ver van haar geschatte leeftijd af zitten en dus maakte hij die gok kenbaar door deze uit te spreken.
”Dan ben jij. . . vijfentwintig? Klopt dat?” Met een zijdelingse blik kijkt Molly naar Angus op. “Vijfentwintig jaar en je werkt als barman op een schip? Zijn er geen andere dingen je liever had willen doen of bereiken met je leven?” Een zachte lach verlaat Angus zijn lippen, terwijl hij Milly zorgvuldig door de verschillende dekken heen leidt — steeds lager het schip, om uiteindelijk op het E-dek te eindigen. Precies daar waar hij wil zijn, waar hij moet zijn, omdat het een feest is dat niemand van hen zou moeten missen.
”Ah, je zit er slechts een jaar vanaf dus dat doe je goed, Milly,” reageert Angus tevreden, gezien zijn eigen schatting dan ook leek te kloppen. Milly moest dan zeker een jaar of achttien zijn, maar veel ouder beslist niet. Onderwijl slaan ze een paar hoeken om in hun weg verder naar beneden, het schip in. Er was geen enkel verwijt te vinden in Milly’s stem, iets wat het Angus gemakkelijker maakten om haar vraag te beantwoorden, maar toch gaf hij niet meteen alles weg. Sommige dingen hield hij nu eenmaal voor zichzelf en het feit dat er tussen hem en Milly sprake was van klasse verschil, droeg daar zeker wat aan bij. Angus rekende milly daar niet op af, maar het is een stukje zelfbescherming geworden waar hij als vanzelf in vervalt zodra gesprekken persoonlijker worden.
“Werken op een schip als de Titanic is een kans dat geeneen van ons gemist wil laten. Al het andere dat ik nog wil doen, komt later wel.” Subtiel schokschoudert Angus een keer. Wat hij na deze reis wilde doen, wist hij nog niet. Misschien bood de reis hem wel nieuwe mogelijkheden, of anders de weg terug naar huis wel. Angus liet al wat er nu ging gebeuren maar gewoon op zich afkomen.
Minuten later buigt Milly zich plots iets naar Angus toe, waarop deze uit reactie zijn hoofd ook wat dichterbij brengt. ”Oké, ik moet heel eerlijk bekennen. . . dat ik nu al de weg kwijt ben,” klinkt het zacht. Angus grinnikt. “Misschien heb ik expres een paar afslagen extra gemaakt, puur om je een beetje in de war te brengen.”
”Maar, nu we toch wat persoonlijker gaan worden,” plaagt Angus de blondine zacht, niet ongemanierd, terwijl hij haar de laatste meters naar het E-dek toe begeleidt. “Wat brengt jou hier op het schip. Een vakantie met je ouders?” Met oprechte interesse kijkt Angus een keer schuin naar Milly, alvorens hij enkele voorbijgangers begroet met een subtiele tik tegen zijn pet aan.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

12 nov 2021 - 16:24 Chiacchierare is offline

Chiacchierare 263

Lady Kezia Faith Enfield

18 - 1st class - deck, with Lord Andrew

Zodra ze zijn blazer bij hem uit, en bij zichzelf aan, had getrokken, vulde zijn heerlijke, mannelijke geur haar neusgaten. Iets wat ervoor zorgde dat ze voor heel even genietend haar ogen sloot, alvorens deze weer te openen en zijn lichaam naar haar toe te draaien. Het feit dat hij dit zo gewillig toe liet, zorgde voor een kleine glimlach op haar gezicht. Ze had een vermoeden dat hij, zelfs met zijn rug naar haar toe gedraaid, al door had dat zij het was en dat hij juist daardoor dit alles toe liet, iets wat ze maar al te leuk vond.

"Hey," begroette ze hem, terwijl ze een hand door zijn perfect in model gebrachte, bruine haren haalde en deze daarmee warrig maakte, iets wat voor een ietswat verontwaardigde blik in zijn prachtige ogen zorgde, die op zijn beurt een kleine grijns op haar gezicht liet verschijnen. Een grijns die alleen maar groter werd toen hij geen antwoord gaf, geen antwoord leek te kunnen geven, omdat ze hem sprakeloos had gekregen.

Ze zag hoe er, in een automatische reactie van zijn lichaam op haar aanrakingen, kippenvel op zijn armen ontstond, iets wat ervoor zorgde dat ze het zelf ook warmer begon te krijgen. Buiten het huwelijk, behalve dan voor een man en een hooker, maar zeker voor een vrouw van haar klasse, waren haar acties ongehoord, maar Lady Kezia zou Lady Kezia niet zijn als dat er niet juist voor zorgde dat ze dit des te leuker vond.

"Op zoek naar avontuur, huh?" De zwoele, gefluisterde woorden zorgden ervoor dat haar wangen rood kleurden en voor heel even wist ze, door haar gevoel van verlangen, geen gevatte opmerking te maken, iets wat bij haar maar vrij weinig voorkwam.
‘’Ik had precies hetzelfde plan, Kezia. We zullen eens zien hoeveel lol we daar kunnen trappen, niet? Beter dan een suf heren of damesavondje hier op het dek’’
Gewillig stak ze haar arm door de zijne, waarna ze zich mee liet nemen naar het e-deck.

Kezia was wel vaker ergens geweest waar ze niet hoorde te zijn, dus dit was ook zeker geen uitzondering, maar toch moest ze elke keer weer even wennen aan wat ze zag, en vooral... aan wat ze rook. De stank die de lagere rangs altijd leek te omsingelen was iets waar ze maar moeilijk mee om kon gaan.

"Wat denk je ervan, schatje? Eerst maar eens een drankje?’’
Lichtelijk verontwaardigd trok Kezia haar wenkbrauw op, dat was namelijk geen manier waarop ze aan gesproken diende te worden. Maar direct daarna dwong ze zichzelf te glimlachen, zich beseffend dat Lord Andrew alleen een act op probeerde te houden.
"Dat lijkt me heerlijk, handsome," antwoordde ze dan ook, terwijl ze zich gewillig mee liet voeren naar de bar.
"Ik zou willen zeggen dat ik wel een champagne lust, maar nadat ik die bij jou op het dek heb geproefd zal deze hier nooit meer hetzelfde smaken. Je hebt me verpest met je dure drank" hield ze haar act op, "dus doe maar wat sterkers." Sterke drank konden ze namelijk beide wel gebruiken op deze avond, zeker als ze deze act nog langer op wilden houden.

12 nov 2021 - 16:40 Aynur is offline

Aynur 2380

Mijn gok over Pride and Prejudice bleek gelukkig waar te zijn — haar brede glimlach was mijn beloning. Zo vertelde Charlotte me dat deze ook tot har favorieten behoorden. Het waren verhalen waar ze zo heerlijk in kon verdrinken. Méér en méér deed de blondine me denken aan de jonge Elizabeth. Het was dankzij haar dat ik begon te leren lezen, zij had me op weg geholpen. Anders zou ik waarschijnlijk nooit zo gauw een boek opgepakt hebben.
Naar mijn mening vergat je tijdens het leven de wereld om je heen. Het maakte dat je geen oog had voor de mooie dingen omdat alles zich afspeelde binnen de zoveel pagina’s. Dit hardop uitgesproken hebbende, ging ik snel weer over op een ander onderwerp. Ik kon niet uren van de jongedame haar tijd in beslag nemen — zeker niet als er een feestje gaande was voor de eerste klassen op het E-dek. Als blijk van mijn goede manieren, bood ik haar aan om haar te begeleiden naar het feest. Ik kon immers heel goed voorstellen dat het schip soms op een doolhof leek. Het had flink wat uren gekost voordat ik er goed en wel wijs uit geworden was.
“Eh, ja, dat klinkt wel leuk.” Haar zachte woorden lieten me bezorgd mijn wenkbrauw optrekken, al helemaal zodra ik de vertwijfelde blik in haar ogen zag. “Het is geen verplichting. Als u liever uw tijd op een andere manier wilt doorbrengen is dat geen enkel probleem. En geen zorgen, ik ben niets vreemds van plan. Ik zorg er alleen voor dat u veilig en al op het E-dek aankomt.” Echter gaf de jonge vrouw al snel toe dat ik haar een beetje wegwijs moest maken op het feest waarop ik bemoedigend glimlachte. “Als u geen werkverplichtingen heeft dan uiteraard,” voegde ze er nog aan toe.
Ik grinnikte — het was een laag rommelend geluid. “Werkverplichtingen zullen er altijd zijn. Er is immers altijd wel iets te doen hier op de Titanic.” Voor een kort moment viel ik stil. “Dit betekent wel dat ik niet de hele tijd bij u zal kunnen zijn. Maar. . . u gaat me toch niet vertellen dat u helemaal alleen hier op de Titanic verblijft — zonder begeleiding?” De dame oogde nog zo jong. Het leek haast onvoorstelbaar dat haar ouders of een ander familielid niet bij haar waren gezien haar afkomst. Er kon gemakkelijk misbruik worden gemaakt van haar onschuld.
Ik wachtte kort op haar antwoord alvorens ik naar de deur liep om deze voor Charlotte open te houden. “Mocht iemand u lastig vallen op het feest of waar dan ook, schroom dan vooral niet om mij op te zoeken. Beloofd?” vroeg ik haar op een duidelijke toon die geen tegenspraak duldde. Wel bleef ik ervoor waken dat ik niet te streng klonk om haar af te schrikken. Ik wilde er simpelweg zeker van zijn dat de jongedame haar veiligheid voorop werd gesteld. Er waren genoeg gekken in de wereld, dat was een ding wat zeker was.
“Nog een geheel andere vraag. Had u u nog willen omkleden? Niet dat ik vind dat u er niet prachtig uitziet, maar voor de zekerheid vraag ik het toch nog even.” Een warme glimlach die mijn ogen wist te bereiken, gleed over mijn gelaat.

Gael Kavanaugh
28 jaar | werkkledij | Charlotte | bibliotheek

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 16:41 ]

I have seen my own sun darkened

16 nov 2021 - 14:40 Aynur is offline

Aynur 2380

24 years — Librarian who dreams of becoming an author — Dress
On their way to the Titanic — w. Joseph

"Ach, ik kan wel tegen wat lelijke woorden. Ik had het erger gevonden als ik daadwerkelijk je kamer was uitgezet,” merkte Matthew op. Hij deed een poging tot zielig kijken waardoor ik moest grinniken. “Dat kan nog steeds hoor,” grapte ik terwijl ik dreigend met het koolpotlood zwaaide dat ik nog in mijn handen hield. Toch bleek mijn driegende houding net zo te mislukken als Matthew zijn zielige blik want we belandden algauw in elkanders armen.
Zijn hand gleed over mijn onderrug en in een automatisme welfde ik deze zodat ik dichter tegen hem aankwam. Onder onze kus krulden mijn lippen op tot een speelse glimlach omdat ik kon voelden dat hij me net zo graag wilde als ik hem. Plagend trok ik me dan ook al veel te snel terug uit zijn armen om door te lopen naar de dichtstbijzijnde spiegel.
“Nou ja, zeg. Maar ik wilde niet te gretig overkomen,” hoorde ik hem achter me mopperen. Ik beet op mijn lip om mijn lachen in te houden. Alleen bij Matthew had ik het gevoel dat mijn plagende kant meer naar voren kwam. Bij de meeste anderen uit mijn omgeving was ik slechts de gereserveerde versie van mezelf — vaak slechts gericht op de zaken omtrent het naaiatelier waar ik voorheen werkzaam was. Ik vond mezelf dan ook het leukst als ik in gezelschap was van Matthew.

Op zijn dreigement over dat ik op moest schieten, liet ik een waarschuwende ‘Durf je niet’ horen vooraleer ik mijn hoofd om de hoek de stak. De grijns die op Matthew’s gezicht zichtbaar was, sprak alleen al boekdelen. Ik kon het dan ook niet helpen om nog lachend mijn hoofd te schudden waarna ik vlug de schade rond mijn oog inperkte. Sneller dan verwacht, was ik klaar en borg ik zorgvuldig mijn spullen op om me bij mijn geliefde te voegen. Door de plagende sfeer die nog altijd rond de suite hing, kon ik het niet laten eerder toe te geven dat ik zin had in hem.
In verweer gooide ik mijn handen omhoog en deed ik een poging mezelf te redden door aan te geven dat ik bedoelde zin te hebben in zijn gezelschap. Zin in tijd door te brengen met hem. “Nee, nee, het kwaad is al gedaan,” grinnikte Matthew waarop ik lichtjes met mijn ogen rolde — een hint van een glimlach spelend op mijn gezicht. “Jij geniet hier te veel v-” Ik was nog nauwelijks uitgesproken of de lippen van Matthew ontmoette de mijne.
“Ik heb ook zin in jou,” mompelde hij waarop mijn wangen een aantal tinten roder kleurden. Langzaam bracht ik mijn handen omhoog om mijn vingers door zijn blonde krullen te laten glijden bij zijn achterhoofd. Ik humde tevreden, wilde nogmaals een kus opeisen toen Matthew vervolgens aangaf dat we dat beter voor vanavond konden bewaren. Mijn ogen werden groter toen het besef kwam waar we mee bezig waren en onmiddellijk maakte ik me van hem los. Ik kuchte ongemakkelijk weldra ik mijn jurk rechttrok en met mijn vingers controleerde of mijn opgestoken kapsel nog op zijn plek zat.
“Ja, je hebt volkomen gelijk natuurlijk.” Ik stond toe dat Matthew zijn arm door de mijne haakte waarna de lieverd het nodig vond om me te complimenteren. Met een zachte toon in mijn stem vertelde ik hem dat ik er zo stralend uitzag vanwege de manier waarop hij naar me kon kijken — alsof ik het mooiste mens was dat hij ooit in zijn leven was tegengekomen. Nog nooit eerder had ik een man zo naar me zien kijken. Met een gelukzalige uitdrukking op mijn gezicht begon ik Matthew naar de uitgang te leiden. Ik deed de deur voor hem open, draaide vervolgens de deur op slot en stopte de sleutel zo subtiel mogelijk in mijn bustier.
“Het doet me goed om te horen dat ik dat effect op je heb,” zei Matthew en hij glimlachte vertederd naar me. Ik voelde mezelf haast week worden vanbinnen en een tikkeltje verlegen blikte ik van hem weg. Wanneer hij zulke lieve dingen zei, wist ik nooit zo goed waar ik het zoeken moest of wat ik terug kon zeggen. Mijn romantiek had altijd tussen de bladzijden van een boek bestaan en daarin leken ze altijd te weten wat ze moesten zeggen. In het echt was het compleet anders.
Aan zijn arm trok ik hem even kort tegen me aan en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. “Het feestje bevond zich op het E-dek toch?” vroeg ik en ik hief mijn kin op zodat ik mijn geliefde aan kon kijken. “Dan weet ik waar dat is! Het doorspitten van de blauwdrukken waren toch niet voor niets geweest hoewel Joseph me soms bijna voor gek verklaarde.” Ik grinnikte alvorens ik de eerste stap nam in de richting van het E-dek. “Deze kant uit,” zei ik met een zelfverzekerde glimlach op mijn gelaat.

I have seen my own sun darkened

16 nov 2021 - 16:23 Aynur is offline

Aynur 2380

Inmiddels hadden Angus en ik al zoveel gangen doorlopen en afslagen gemaakt dat ik compleet de weg kwijt was. Ik deed mijn best om herkenningspunten voor mezelf te onthouden, maar bij ieder nieuw herkenningspunt was ik de oude alweer vergeten — zoveel indrukken kreeg ik van de plek. Om elke hoek leek wel iets nieuws te zijn dat mijn aandacht opeiste. Daarbij vond ik het leven van de jongen aan mijn zijde ook dermate interessant dat hij me afleidde. Zo rekende ik in mijn hoofd uit hoe oud de jongen momenteel zou moeten zijn.
“Ah, je zit er slechts een jaar vanaf dus dat doe je goed, Milly.” Zijn stem klonk tevreden en ergens kreeg ik de indruk dat hij me zowel kleineerde als oprecht complimenteerde. Ik kon zelf niet goed opmaken welk van de twee het was. De zoveelste trap doemde op in ons gezichtsveld die we ook afdaalde — steeds dieper de buik van het schip in.
“Werken op een schip als Titanic is een kans dat geeneen van ons gemist wil laten. Al het andere dat ik nog wil doen, komt later wel,” schokschouderde Angus. Ik wierp de jongeman een zijdelingse blik toe en voor het eerst sprak ik een vraag uit die zwaar op mijn maag had gelegen vanaf het moment dat ik voet zette op het schip. “B-ben je dan niet bang om te verdrinken, of zoiets? Of dat we vast komen te zitten midden op zee zonder enige mogelijkheid tot redding?” Een bezorgd blik verscheen op mijn gezicht en ik voelde hoe het bloed sneller door mijn aderen begon te stromen — ten teken dat mijn stresslevels begonnen te stijgen.
De kleine uiting van paniek ging al snel over in een hoestbui die voelbaar was door mijn hele lichaam. Ik deed mijn best het gros zoveel mogelijk binnen te houden, waardoor het langer duurde voordat de hoestbui over was. Waarschijnlijk maakte ik me weer veels te druk om niets en beschaamd keek ik naar de grond. “Sorry. Het gaat alweer, we kunnen verder,” mompelde ik zonder hem aan te kijken.
We daalden verder de trap af en ik boog me langzaam in de richting van Angus om te bekennen dat ik nu officieel niet meer wist waar we ons bevonden. Voor de zoveelste keer schoot de jongen in de lach om iets wat ik niet als iets ‘grappigs’ ervaarde. “Misschien heb ik expres een paar afslagen extra gemaakt, puur om je een beetje in de war te brengen,” fluisterde hij me toe waarop mijn ogen groter en ronder werden. “Meen je dat nou? Waarom zou je dat doen?” Niet begrijpend bestudeerde ik zijn gezicht in afwachting tot zijn antwoord.
“Maar, nu we toch wat persoonlijker gaan worden-” begon Angus waardoor ik me bewust werd van de afstand die er tussen onze hoofden bevond. Met een ruk rechtte ik mijn rug en sloeg mijn hand voor mijn mond om een ongemakkelijke kuchje over mijn lippen te laten rollen. “-wat brengt jou hier op het schip. Een vakantie met je ouders?” Waar Angus tegen zijn pet aantikte als begroeting tegen de voorbijgaande mensen deelde ik hier en daar knikjes uit.
“Ik ben hier niet met mijn ouders,” liet ik naar waarheid vallen en ik keek de jongen recht in zijn ogen aan. “Het. . . ligt nogal ingewikkeld,” mompelde ik vervolgens en ik haalde verontschuldigend mijn schouders op. Meer wilde ik er niet over los laten, zeker gezien de gevoeligheid van de situatie. Toch had ik het gevoel hem iets informatie verontschuldigd te zijn omdat hij ook mijn vragen had beantwoord.
“Kijk, ik heb wel manieren,” giechelde ik vervolgens omdat ik me realiseerde dat ik het goede voorbeeld had gegeven door Angus antwoord te geven zonder gebruik te maken van een vraagstelling. Ik moest moeite doen om niet mijn tong uit te steken — iets wat een volwassen dame niet zou moeten doen. Of het was me nog nooit opgevallen dat dames dit deden, dat was ook nog een mogelijkheid.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey
17 jaar | dress | Angus | Eersteklas dek

[ bericht aangepast op 16 nov 2021 - 16:23 ]

I have seen my own sun darkened

20 nov 2021 - 18:45 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Angus Finley
"In the end they'll judge me anyway, so whatever."

24 • 3rd Class • Bartender/waiter • First Class deck, w/ Romily

Was hij niet bang om te verdrinken?
Een vraag waar Angus eigenlijk helemaal niet bij stil heeft gestaan toen hij samen met zijn broer een ticket wist te bemachtigen voor op de Titanic. Hij dacht aan andere dingen; de reis zelf, het geld dat hij ging verdienen, het plezier dat ze konden maken binnen (en buiten) hun eigen klasse. De mogelijkheden die hij wellicht tegemoet ging, maar verdrinken? Was hij dan misschien iets te naïef geweest toen hij dacht aan dat er op een groot schip als deze niks kon gebeuren? Wat moest er mis gaan? Wat kon er gebeuren waardoor hij, en duizend andere gasten, bemanningsleden, zouden verdrinken? Dan moest het schip zinken, iets wat Angus onmogelijk leek.
En dus schudde hij zijn hoofd alvorens hij zei: “Als ik me daarover druk moet maken, dan moet ik bij alles wel stilstaan of er geen risico aan verbonden zit. Ik denk dat we het onszelf dan wel heel erg moeilijk kunnen gaan maken, denk je niet?” Schuins kijkt hij naar de blondine aan zijn arm, wiens uitdrukking gesierd wordt met een zorgelijke frons — welke al gauw gepaard gaat met een hoestbui dat zich steeds heviger ontvouwd.
”Alles oké?” vraagt Angus Milly dan ook. Dit keer de bezorgdheid in zijn stem hoorbaar. Ondertussen houdt hij halt, wachtend tot de jonge vrouw haar hoesten te boven komt. Hetgeen haar zelfs doet wankelen op haar benen. Zachtjes wrijft Angus over haar rug heen, hopend dat het gebaar eveneens een kalmerend effect op haar heeft. Wanneer ze eindelijk haar hoesten overwonnen heeft verontschuldigt Milly zich zacht.
”Sorry. Het gaat alweer, we kunnen verder.”
Ondanks de aarzeling die Angus voelt, mede doordat Milly hem weigert aan te kijken, loopt hij samen met haar verder naar beneden — de buik van het schip in. In de hoop haar gedachten een beetje af te leiden en de zorgelijke sfeer te doen verdwijnen begint Angus weer te praten, waarbij hij bekend misschien een paar afslagen extra te hebben gemaakt. “Meen je dat nou? Waarom zou je dat doen?”
”Nu kun je er niet zomaar vandoor gaan,” antwoord Angus nonchalant, met desondanks een plagende glimlach rond zijn lippen. Als Milly er echt van tussen ging op het feest benedendeks dan vond ze de weg terug naar haar eigen klasse toch wel. Er stond namelijk overal wel een keer aangegeven welke kant je op moest om een bepaald dek te bereiken. Om er niet te lang bij stil te staan besluit hij het gesprek op een iets serieuzere noot voort te zetten, en vraagt hij de blondine naar haar reisgenoten. Ze kon tenslotte niet alleen op dit schip zijn.
”Ik ben hier niet met mijn ouders,” klinkt het naast hem, waarop Milly recht naar Angus kijkt. Om een nog onbekende reden voelt de barjongen zijn blik verzachten — de speelse, plagende houding van eerder eveneens voor luttele seconden verdwijnen. Hij zag iets in haar ogen, maar wat wist Angus nog niet precies. “Het. . . ligt nogal ingewikkeld.” En daarmee was het laatste gezegd. Hij kon het zien aan Milly’s uitstraling, deze nog geslotener dan voorheen. Een gesprek over haar ouders was verboden terrein, in ieder geval voor nu.
”Ik snap het,” glimlacht Angus geruststellend — niet wetende hoe ver hij er werkelijk vanaf kon zitten. “Kijk, ik heb wel manieren,” giechelt de blondine vervolgens, waarop Angus het niet kan laten een zachte doch vriendelijke lach uit te stoten. “Dat heb je inderdaad. Verstopt weliswaar, maar je hebt ze,” grinnikt hij zacht. Vervolgens laat Milly’s arm iets los en trekt hij een klein sprintje de laatste treden af, waarna hij zijn hand naar de jongedame uitsteekt zodat ze deze kan aannemen. Inmiddels heeft het duo de juiste verdieping bereikt en Angus kan de vrolijke geluiden van muziek en vertier hen al tegemoet horen komen. Een opgewonden gevoel raast door zijn lichaam heen, maar hij weet het geduld te behouden om er niet naar toe te willen snellen.
”Dan is het nu tijd voor wat minder serieuze gesprekken en iets meer plezier op de vroege avond,” grijnst Angus Milly toe zodra ze zijn uitgestoken hand heeft aangenomen, en de laatste treden is afgedaald. Soepel haakt hij haar arm weer aan de zijne en vervolgen ze samen de laatste meters naar het E-dek feest toe. Vrolijke twinkelingen schitteren door Angus poelen heen wanneer hij een zijdelingse blik op Milly werpt om haar reactie te kunnen peilen. “Welkom bij het gezelligste feestje van allemaal.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

21 nov 2021 - 16:31 reguluswife is offline

reguluswife 37248

AVELINE CRESSWELL

ANTHEM

she's the reason why storms are named after people

twentythree • second class • with octavian

Afwachtend keek ze de lange, donkerharige man aan terwijl hij tegen de muur leunde, zijn evenwicht hervonden, een verontschuldigende glimlach bij de verbetering die hij maakte. Vader, grootvader, het kon haar allemaal niet bijzonder veel boeien maar ze kon in elk geval doen alsof. Haar groene ogen gleden zonder schaamte over zijn lichaam heen.
“En je zou ook denken dat een dame zoals jij niet inmiddels al een man aan de haak heeft geslagen om je te begeleiden naar het eersteklas feestje.” Zijn charmante woorden, die gepaard gingen met een al even charmante knipoog, kwamen grinnikend over zijn lippen. Octavian stak zijn arm naar haar uit. “Dus, tenzij je iets beters te doen hebt natuurlijk, kan ik je ook ditmaal een ticket aanbieden naar het E-dek?”
”Hmm, een man, nu al? Dat is wel erg snel, zolang zijn we nog niet aanboord. Je overschat mijn charmes, Octavian.” Hoewel, het was wel eens voorgekomen dat ze sneller dan dat een man rondom haar vingers had gevonden. De meeste mannen waren niet zo ingewikkeld. Ze keek hem aan met een iets gekanteld hoofd. “Of wellicht dat ik nog niemand ben tegengekomen die mijn interesse genoeg heeft weten te wekken,” voegde ze er een onschuldig aan toe. Een ding bleeft wel dat een deel van de mannen hier met hun liefjes leken te zijn. In het leven op het vaste land had ze hier nooit zoveel moeite mee – als iemands liefje hen bedrog met haar, dan was dat niet zo zeer Ave’s probleem. Nu zo vast op een schip kreeg ze echter liever geen potentiele, jaloerse vrouwen achter haar aan.
Bedenkelijk keek Ave naar zijn uitgestoken arm. Op haar eigen houtje een feestje binnenkomen waar ze eigenlijk niet hoorde te zijn gaf altijd een voldoendend gevoel. Echter waarom moeilijk doen wanneer het ook makkelijk kan? “Ik zeg echter geen ‘nee’ tegen dit aanbod van jou.” Met een lieflijke glimlach op haar gezicht haakte ze haar arm door die van Octavian.
Gezamelijk liepen ze richting het dek waar het feestje van de eerste klas plaatsvond. “En, kijk je al uit naar de reis of keer je het liefst nu al om?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 nov 2021 - 0:22 Miyah is offline

Miyah 1369

CHARLOTTE DEBORAH SALISBURY
22 • second class • on her way to the e deck with Gael

'This life is mine alone. So I have stopped asking people for directions to places they've never been'

Gael was attent genoeg om haar erop te wijzen dat het feest geen verplichtig was. Hij wilde haar daadwerkelijk nergens toe dwingen en leek gesteld te zijn op haar veiligheid. Naar haar mening waren mannen zoals Gael iets wat de wereld te kort kwam. Althans, dat gokte ze, aangezien Charlotte nog niet zoveel van de wereld gezien had. Ze begon nu juist nog meer van het leven te proeven en dat beviel haar wel.
Met haar neus in de boeken zitten was leuk tijdverdrijf, maar het echte leven zou vast nog een stukje leuker kunnen worden.
“En geen zorgen, ik ben niets vreemds van plan. Ik zorg er alleen voor dat u veilig en al op het E-dek aankomt.” Had hij verder nog gezegd, een geruststelling die meer dan welkom was en hij won haar vertrouwen.
“Werkverplichtingen zullen er altijd zijn. Er is immers altijd wel iets te doen hier op de Titanic.” Voor een kort moment viel hij stil. Het gaf haar de ruimte om dat te laten bezinken. Het was een immens schip en ze kon zich wel voorstellen dat er een hoop moest gebeuren. “Dit betekent wel dat ik niet de hele tijd bij u zal kunnen zijn. Maar. . . u gaat me toch niet vertellen dat u helemaal alleen hier op de Titanic verblijft — zonder begeleiding?” Zei Gael een tikje bezorgd.
Ze was verrast - in een postieve zin - dat Gael zich bekommerde om haar veiligheid. Het bewees maar weer wat voor een nobele man hij wel niet was.
“Het zal vast hard werken zijn op een immens schip zoals deze,” bracht ze begripvol uit op het deel dat hij niet de hele tijd kon blijven.
“en nee, zeker niet - ik verblijf hier met mijn zus, haar kinderen en haar vriend. We zijn elkaar alleen even uit het oog verloren omdat ik in de bieb bleef hangen. Maar ik ken de weg naar mijn kamer en zal mijn zus haar wel terug zien” Legde Charlotte hem uit.
Gael hield de deur open voor haar en gewillig liep ze met de man mee. Ze keek ontzettend uit om eens rond te kijken op het feest.
“Mocht iemand u lastig vallen op het feest of waar dan ook, schroom dan vooral niet om mij op te zoeken. Beloofd?” vroeg Gael haar op een duidelijke toon die geen tegenspraak duldde. Maar tegelijkertijd klonk het niet streng of dwingerig. Het kwam op haar over dat hij haar slechts veilig wilde stellen, weer opnieuw vond ze dat een nobel gebaar. Ze voelde zich zo op haar gemak bij Gael dat ze hem zeker wel zou opzoeken als er iets zou zijn.
“Ik beloof u dat ik dat zal doen, bedankt” zei ze zelfs een beetje plechtig. Het was belangrijk dat hij wist dat ze dat ook echt zou doen en dat het geen loze belofte was. Ze voelde zich echt geborgen dankzij hem.
“Nog een geheel andere vraag. Had u u nog willen omkleden? Niet dat ik vind dat u er niet prachtig uitziet, maar voor de zekerheid vraag ik het toch nog even.”
Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen dankzij het compliment dat hij haar gaf. Ze kon altijd slecht overweg met complimenten en wist zich dan ook niet echt een houding te geven. Ze hoopte oprecht dat ze niet al te stuntelig over kwam bij Gael.
“Dank u wel,” antwoordde ze met een bescheiden glimlach op het compliment, alvorens ze haar jurkje glad streek, het was een tic wat ze al op jonge leeftijd had ontwikkeld. Als ze nerveus werd, werd het erger. Er werd haar ook altijd ingepeperd dat ze er netjes uit moest zien, het was iets wat altijd een beetje in haar hoofd bleef hangen.
“Omkleden is niet nodig, denk ik. Voor dit feest heb ik niet veel zin om mezelf extreem uit te doffen” Zei ze met een kleine glimlach. Ze dacht dat het jurkje dat ze droeg wel goed genoeg zou zijn. Niet iedereen zou er overdreven chique bij lopen, toch?
Terwijl Gael haar begeleidde naar het feest, bedacht Charlotte dat ze eigenlijk ook wel erg nieuwsgierig was naar hem. Ze besloot hem om dezelfde vraag terug te stellen.
“En u dan? Mocht u nog familieleden of een partner met u meenemen deze reis?” Vroeg ze hem oprecht belangstellend. Ze wist niet hoe dat precies werkte voor bemanning en staff.

[ bericht aangepast op 22 nov 2021 - 0:22 ]

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

22 nov 2021 - 10:17 Miyah is offline

Miyah 1369

RAYMOND HUGHES
32 • Second Class • writer • w/ Bethany, Gabriel(NPC) & Sophia (NPC) party at the e-deck

De kinderen wilden ook zo graag en ze vroegen het zo lief. Ook voor Raymond was het lastig om ze iets te ontzeggen. Ach, wat zou het ook? Als er iets zou zijn, konden ze altijd meteen weer vertrekken. Nu zo vroeg op de avond zullen mensen waarschijnlijk ook niet dronken zijn, het feest zou vast nog op gang moeten komen.
“Laten we maar gaan,” antwoordde Bethany. Ze had de woorden amper uitgesproken of de kinderen waren al overeind gesprongen. Een klein, vertederend lachje ontsnapte vanuit zijn mond. De twee waren gewoon al zijn leven, ook al waren ze biologisch gezien niet zijn kinderen. Hij was dol op ze en zou echt alles voor ze over hebben.
"Ik denk dat hoe vroeger we gaan, hoe veiliger het nog voor ze is," vervolgde Bethany zachtjes, alsof ze net zijn gedachten uit zijn hoofd had geplukt. Ze zaten wel vaker op één lijn met elkaar. Het was maar zelden dat ze het niet met elkaar eens waren en ook dat was normaal voor een koppel.
"dan kunnen we, als ze straks op bed liggen, altijd kijken of we terug naar het feest willen of dat we ons hier fijner voelen.” Zei ze.
Op dat plan kon Raymond ook geen commentaar leveren, het klonkt als een uitstekend plan.
“Prima plan” sloot hij zich bij Bethany aan. Ondertussen waren ze gearriveerd op het e-dek aan. Daar opende Raymond galant de deur voor zijn vriendin en voor de kinderen.
“Blijven jullie wel in onze zicht?” Vroeg Raymond de kinderen waarop ze instemden. Ze keken met grote ogen rond, want zoiets als dit hadden ze nog nooit eerder gezien.
“Lust je misschien een glaasje wijn of champagne? Voor de kinderen zal ik wel een appelsap bestellen” stelde Raymond voor aan zijn vriendin. Hij wilde hen wel graag voorzien van alles. Hij wist dat ze veel luxe zouden missen, dus wilde hij dat enigzins compenseren.

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

23 nov 2021 - 17:30 Ken_ is offline

Ken_ 18305

JOSEPH JOHN DUMBLETON

The dreamer – With Joe at the halls

Evangeline was naar boven getrokken om haar vriend te gaan begroeten, om meteen het derde wiel aan de wagen te gaan uitgangen had ik niet dus hadden we s’avond afgesproken elkaar bij de cafetaria op te wachten. Ondertussen zag ik dit eens als een mogelijkheid om rond te gaan snuffelen op deze prachtige boot. Mijn nieuwsgierigheid had me al beneden geloods als botste ik op de ‘enkel’ personeel zone waar ik duidelijk niet meer heen mag. ‘Hmm’. Mopperde ik de bewakers overtuigen om toch één keer binnen te piepen lukte me niet dus rechtsommekeer maken ging het hem worden. Ik had enkel maar gelezen over de stoomkamers van de boot, hoeveel kilo’s kool er wel niet in de fornuizen gegooid werd om de boot vooruit te krijgen, al die technologie was werkelijk facinerend. De ontwerper van de boot bleek ook aanwezig te zijn deze reis, al was een tweedeklasser als ik niet welkom bij de eersteklassers. Erg jammer wel, ik had zoveel vragen. Ik haalde mijn schouders wat spijtig op en gooide mijn handen in mijn broekzakken terwijl ik terugwaarts keerde, de trappen op. Ik schrok iets van een fluittoon die door de hall heen ging, iets wat ik herkende als de toon van een shiftenwissel. Waar ik dit echter als een uitgelezen kans zou zien om toch eens binnen te piepen deed ik dit niet, wel bleef ik even op het uiteinde van de hall wachten, toekijkend naar het personeel dat de gangen opliep op weg naar hun kajuit. Met een respectvolle knik begroette ik vele van de mannen, tot mijn blik viel op een bekende blonde jongeman. Althans ik vermoedde toch dat hij het was, onder al het roet was het moeilijk te onderscheiden. “Joe!?” klonk het verrast over mijn lippen. “Joe Addams, ben jij dat?!”

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek