|
Nervositeit schoot door Aidan heen toen hij zich besefte dat Ashley voor nu nog alleen zat en dat hij dus naast de jongen zou kunnen gaan zitten. Moest hij het wel doen? Wat kon hij zeggen? Direct beginnen over hem en Pandora zou geen stijl zijn, hoe nieuwsgierig hij ook was. Uiteindelijk vond hij toch de moed, het was een kans die hij niet kon laten gaan. Dus vroeg hij zijn crush of hij naast hem kon komen zitten. Aidan zou nooit ongewenst naast iemand gaan zitten.
'Tuurlijk. Graag zelfs,' was Ashleys antwoord en een glimlach vloog direct over Aidans lippen. Blijkbaar stelde Ashley zijn aandacht op prijs en dit maakt haast direct Aidans hele ochtend weer goed. Haast, want er was nog wel de mogelijkheid dat Ashley veel meer geïnteresseerd was in Pandora dan hem. Toch deed dit hem wel al een stuk beter voelen.
Eenmaal hij zat vroeg hij Ashley naar het feest. De enige reden waarom hij enige spijt had om niet gegaan te zijn was Ashley. Verder was hij van mening helemaal niets gemist te hebben. Gelukkig leek de jongen zijn reden voor afwezigheid niet erg te vinden.
'Nee, dat kan ik begrijpen.' Ashley leunde naar hem toe, waardoor Aidan haast automatisch ook wat dichter zijn richting op leunde. 'Het is dat ik mezelf het doel heb gesteld om één keer in alle leerlingenkamers te zijn geweest, anders had ik het misschien niet gedaan. Je weet hoe ik over die slangen denk.' Aidan knikte, wetend dat Ashley net zo min als hij een fan was van de Slytherins. Daarom ook dat hij verbaasd was geweest dat Ashley juist daar een feest had weten te organiseren. 'Nu kan ik in ieder geval die Common Room van m’n lijstje afstrepen. Nog twee te gaan.' Een opmerking die Aidan breed deed grijnzen, want hij zag hierin een buitenkansje. 'Het was trouwens wel leuk. Leuker dan ik had verwacht in de kerkers,' sloot Ashley uiteindelijk zijn verhaal af. Hij was ondertussen ook weer rechtop gaan zitten en heel even keek Aidan teleurgesteld, maar hij snapte ook wel dat ze niet de hele les zo dicht op elkaar konden zitten.
'Gelukkig maar,' zei Aidan met een glimlach. 'Zoiets zou voor mij ook de enige reden zijn om me daar ooit te willen begeven, alleen ben ik wat minder avontuurlijk.' Hij grinnikte even, maar bedacht zich toen hoe suf dat vast zou klinken, dus hij hield al gauw op. 'Maareh,' samenzweerderig leunde hij weer eventjes Ashleys kant op, 'als je ooit de Hufflepuff Common Room wilt zien, geef me een gil. Dan regelen we dat.' De grijns was weer terug op zijn gezicht. Hij kon zich eigenlijk niet voorstellen dat Ashley niet eerder in de andere twee Common Rooms was geweest, want de jongen had zat vrienden. Toch genoot Aidan van de kans die Ashley in zijn schoot had geworpen.
Het lokaal begon zich langzaamaan steeds meer te vullen en ook Kyra liep even langs hun tafel, Ashley daarbij uitmakend voor sukkel en haar armen even om zijn hals slaand. Het deed Aidan even zijn wenkbrauw optrekken, maar hij besloot dat hij het beter maar kon laten. Kyra begroette hem vervolgens ook even, maar dit was duidelijk eerder uit beleefdheid omdat haar volledige aandacht op Ashley gericht was. 'Wij moeten later vandaag bij praten. Ik claim je voor vanavond.' Weer voelde Aidan zich even ongemakkelijk, want hij had wel zo'n vermoeden van waar Kyra het over had. Het had vast iets te maken met dat perkament van vanochtend, maar hij twijfelde of nu dan wel het goede moment was om erover te beginnen.
'Prima,' zei Ashley. 'Waar was je gisteravond? Ik heb je gemist op het feest!' Eerlijk gezegd was het Aidan niet eens opgevallen dat hij Kyra inderdaad de vorige dag niet had gezien. Niet dat hij op het feest was geweest, maar ze was meestal ook redelijk aanwezig op de gangen. Daarnaast kon hij zich vaag herinneren dat Joakim in zijn eentje de eerstejaars had begeleid.
Gelukkig bleef Kyra verder niet lang en had Aidan Ashley weer voor zichzelf. De twee jongens keken beiden even twijfelend naar elkaar, want Aidan had nu geen idee wat te zeggen. Ja, het perkament, maar daar moest hij eerst nog wat extra moed voor verzamelen. Tijd die Snape hem niet gaf door zijn entree en de boodschap waarmee hij binnen kwam vallen. Direct voelde Aidan dan ook de onrust binnen kruipen, de bezorgdheid om Aiofe. Bezorgdheid die hij dan ook naar Ashley uitte.
'We moeten iets doen,' kwam er vastberaden uit de jongen. Aidan keek hem vragend aan. Want zouden ze überhaupt kunnen doen hiertegen? Het was een zaak voor de volwassenen, wat zouden zij als jongeren nou kunnen doen? 'Zeg eens, als ik een groep zou oprichten, om te strijden tegen de duisternis binnen de school, zou je er dan bijgaan?'
Ashley leek wel te weten wat ze hiertegen zouden kunnen doen en Aidan wilde eigenlijk niets liever dan hem helpen. Want Aidan voelde zich wel erg onrustig bij deze verdwijning, twijfelde er ook niet aan dan dat de deatheaters hier iets mee te maken zouden kunnen hebben. Hij vertrouwde erop dat Ashley wel wist wat hij deed. Hoe geweldig zou het zijn als ze daadwerkelijk iets tegen de duisternis zouden kunnen doen en misschien zelfs een eventueel volgende verdwijning voorkomen. 'Ik zou erbij gaan,' zei Aidan dan ook enigszins plechtig. 'Als hier iets tegen gedaan kan worden, wil ik helpen.' En natuurlijk wilde hij ook een goede indruk op Ashley maken, al was hij wel serieus in zijn beweegredenen.
'Fenwick, welke zintuigen gebruikt een dementor om zijn prooi te vinden?' klonk er opeens door het lokaal en verschrikt keek Aidan op bij het horen van zijn naam. Hij was zo opgegaan zin zijn gesprek met Ashley dat hij niets van de les had meegekregen. Zijn inktpot stond niet eens open zodat hij aantekeningen kon maken. Hij moest dit dan op zijn eigen kennis moeten doen en helaas kon hij gewoon niet bedenken wat het antwoord zou kunnen zijn. Hij wist dat dementors zich voedden op positieve emoties, maar met welk zintuig ze dit deden? Geen idee. En eerlijk gezegd gaf hij liever toe een antwoord niet te weten dan een fout antwoord te geven.
'Euhm, euh, ik moet eerlijk toegeven dat ik dit niet weet,' gaf hij dan ook stamelend toe, want hem een zure blik opleverde van Snape. En punten aftrek, shit. Hij wist dat Snape een zuurpruim was, maar moest hij dit nu echt op deze manier afreageren? Aidan wist alleen wel beter dan een docent tegen te spreken, dus richtte hij zijn blik ietwat beschaamd op zijn tafel. Misschien moest hij toch echt iets meer gaan opletten, want hij wilde zijn afdeling niet nog meer punten kosten.
|
