Nish
Nish lag languit op zijn bed, zijn hand onder zijn hoofd geschoven.
Het gesprek met die knul van de Panthers bleef maar door zijn hoofd spoken.
Dat er een andere tijdlijn was geweest, voor deze. Eentje waar Yrla hem vergeven had. Waar ze vrienden waren. Zo close dat Yrla voor hem had willen stérven – iets wat hij Vienna, Rhyn en Toph echt niet zag doen.
En daar was hij al jaren mee bevriend – en als hij die knul moest geloven waren Yrla en hij pas weer twee weken bevriend.
Was er dan toch iets speciaals tussen hen geweest, al die jaren geleden? Iets wat hij met zijn dronken harses gigantisch had verknald?
Maar wat dus wel weer geheeld kan worden?
Als het pasgeleden in die andere tijdlijn kon, kon het dan ook hier?
Hoe werkte zoiets eigenlijk? Was hij gisteren eigenlijk nog bij Yrla geweest, maar was ieders geheugen nu gewoon herschreven? Andere herinneringen erin?
Het was eigenlijk te bizar – hij dacht niet dat iemand dat ooit écht zou kunnen bevatten. Veel zin om er over na te denken had het dus niet; in elk geval niet over het proces.
Maar over de verschillen tussen de tijdlijnen?
Moest hij inderdaad ook hier proberen om met Onyx bevriend te raken? En zich nogmaals tegenover Yrla verontschuldigen? En – moest hij echt met die kleine Panther gaan daten? Of moest hij het hem lekker laten uitzoeken met die andere jonge Panther, zodat die elkaar hier ook vonden?
Zodat het misschien Yrla was met wie hij kon daten?
Hoor jezelf nou. Daten met de jongen die je áángerand hebt.
Maar als het dáár kon, waarom hier dan niet?
Hoe was het weer goed gekomen? Had hij daar toen het initiatief genomen? En wat had hem er dan toe aan gezet?
Hij zuchtte. Het maakte niet uit wat toen de aanleiding was geweest. Feit was dat er een zeer ongewenste tinteling door zijn buik ging bij de gedachte dat Yrla hem zou kunnen vergeven. Dat er misschien nog steeds iets was. Misschien dat Yrla hem wel vergeven had en hem miste, maar dat op hem afstappen nog een te grote stap was.
Was het mogelijk dat Yrla toch iets voor hem voelde, ondanks dat hij zijn vertrouwen zo erg had beschaamd? Gevoelens gingen niet altijd weg door de klotestreek van een ander. Er waren momenten dat hij Kris had gehaat – maar zijn liefde was altijd weer de kop op gestoken.
Of was hij nu zo verliefd op die Merrin dat dat eventuele gevoelens voor hem compleet liet verdampen.
Ergens kon hij zich niet echt voorstellen dat hij zo gelukkig met die Merrin was.
Het leek hem maar een saaie drol.
Niet iemand die hij vond passen bij iemand die met nauwelijks vijftien jaar meeging naar verboden feestjes, die met hem naar het gevaarlijkste deel van het bos ging en daar zijn leven redde, die nieuwe dingen spannend vond, maar alles wel gewoon deed.
Hij verwachtte eerder iemand die hem uitdaagde, die samen met hem regels overtrad, iemand die aan hem gewaagd was.
Maar wegen die dingen op tegen de pijn die ik hem heb aangedaan?
Misschien dat ze inderdaad bij elkaar hadden gepast, maar Nish was er na die klotenacht niet bepaald leuker op geworden. Hij had nog veel meer dingen gedaan waar hij zich voor schaamde.
En Merrin was dan misschien slaapverwekkend – maar hij was wel een
goeie jongen.
En toch…
In de andere tijdlijn had hij Yrla ook aangerand, had hij Kris ook verraden, had hij ongetwijfeld ook allerlei nare dingen uitgehaald.
En toch was hij bereid om voor me te sterven.
Dan moest je toch echt wel van iemand houden.
Hij beet op zijn lip.
Morgen zocht hij hem gewoon op. Als Yrla hem een klap in zijn gezicht gaf, was dat ook prima. Maar dan had hij in elk geval een poging gedaan om te krijgen wat hij ook in die andere tijdlijn had gehad.
[ bericht aangepast op 28 mei 2021 - 16:00 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
