[RPG • 0] Experium || 42 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Azrael had ingestemd met zijn verzoek om Jester wat extra energie te geven. Daar stond stilzwijgend tegenover dat Azrael de gave van de jongen eens zou mogen gebruiken – zo werkte het altijd tussen hen. Hij had de Rhino maar wel gewaarschuwd dat Jester zijn morele grenzen niet zou gaan overschrijden, dus dat hij niet moest verwachten dat hij zou meewerken als een ander daar de dupe van zou worden. Maar hé – misschien kon hij er toch eens een cijfer mee ophogen of een vervelend grietje tot een date verleiden, ofzo.
      Nadat Jester weer genoeg energie had om in zijn normale tempo te praten, waren hun wegen uiteen gegaan. Nish was nog even de school in gesneaked om een rolstoel te halen zodat Jester nog een beetje mobiel kon zijn op de begane grond van hun campus, al moest Onyx hem nog wel naar boven en naar beneden tillen. Niet dat hij die had horen klagen. Stiekem was het wel schattig hoe zorgzaam Onyx was. Nog even en hij zag het stel een kind adopteren.
      Een grijns speelde om zijn lippen bij de gedachte aan die twee als vaders.
      Natuurlijk was het een beeld dat nergens op sloeg. Tot slot waren ze pas net weer bij elkaar, zaten ze hier vast en waren ze nog jong. Toch voelde hij zich soms minder een gevangene als hij over zulke toekomstbeelden nadacht. Het was minder beklemmend om te doen alsof er een leven na Experium was – waar ze vrij waren en hun eigen keuzes konden maken.
      Hij raapte een platte kiezel van de grond en keilde die over het water. De Panthers hadden een bespreking en hoewel hij al wist wat er speelde, kon hij er moeilijk bij gaan zitten. Of Fox was gebleven wist hij niet, maar die had meer vrienden onder de Panthers en woonde er inmiddels al twee maanden. De anderen wisten niet eens dat hij voorlopig in hetzelfde gebouw verbleef, al zou Jester dat hun vast binnenkort vertellen.
      Nish liet zijn handen in zijn zakken glijden en slenterde verder. Hij had zichzelf onzichtbaar gemaakt, puur omdat hij zich daardoor veiliger voelde. Wie weet liet Zebediah hem binnenkort ook wel halen, nu hij niet meer op zijn eigen kamer sliep.
      De herinnering aan twee dagen geleden drukte tegen zijn geest. Uit alle macht probeerde hij aan wat anders te denken. De dode lichamen van Tony en Dezi flitsten voorbij, hun gezichten bleek en hun ogen wijd open. Die herinnering was nauwelijks beter. Hij kneep zijn handen stevig samen en ademde diep in.
      Leuke herinneringen, Nish.
      Hij zag zichzelf in een roze jurk tegen de kast geleund staan, met tegenover zich Yrla die hem met een zelfverzekerde grijns aankeek.
      "Ik ga je niet vertellen van tevoren wat we gaan doen, want dan verveel ik je waarschijnlijk alleen maar en is de verrassing eraf.” De grijns verdween uit beeld toen de jongen zijn lippen naar zijn oor bracht. "Maar waarschijnlijk eindigt het in ieder geval met een kus.”
      Nish slikte, zijn mond voelde net zo droog als toen.
      Het was een geintje geweest, een spelletje. Yrla was hetero, hij rakelde gewoon een zin op die hij al zo veel meisjes had ingefluisterd. Het voelde verkeerd dat zijn hart er sneller door ging slaan, dat iets binnen in hem zich roerde. Het had juist van vertrouwen getuigd dat Yrla zo’n opmerking durfde te maken en het laatste wat hij wilde, was dat daarmee gevoelens naar boven zouden komen waar de jongen van zou walgen. Hij moest vergeten wat hij gevoeld had, waar hij even aan gedacht had. In hun vriendschap was daar echt geen ruimte voor. Hij was niet als Onyx, die volslagen blind was geweest voor Nish’ gevoelens tot hij het voor hem uitspelde, en hij was ook niet als Damon, tegen wie hij flirtende opmerkingen kon maken tot hij een ons woog en die er gewoon geen moer om gaf. Bij Yrla lag het gevoelig – en bij hem ook, realiseerde hij zich.
      Een andere goede herinnering dan.
      Hij dacht aan wat hem verder gelukkig had laten voelen de laatste tijd en zijn gedachten eindigden op Onyx’ bed, waar ze alleen hun boxers nog aan hadden. Maar ook dat geluk was verbrokkeld. Daar bewust aan terugdenken voelde verkeerd, nu Onyx een relatie met iemand anders had. Dan hoorde je niet zo te denken.
      Gefrustreerd schopte hij een steentje weg. Misschien kon Jester hem ervan overtuigen dat hij op meisjes viel, dan had hij ook nog een beetje kans op geluk in de liefde. Dat was ook niet het antwoord op alles, dat wist hij ook wel, maar alle stellen die hij kende waren gelukkiger dan hij. Ze hadden altijd een steun en toeverlaat, altijd iemand die voor hen vocht. Iemand die hier nu met hem had gelopen en alle donkere herinneringen bij hem weg had gehouden, in plaats van dat hij zelf in zijn hoofd moest spitten om daarvoor te zorgen.
      Hij zakte op een bankje neer en staarde naar het water. Morgen zou Jester waarschijnlijk naar Zebediah bellen. Als alles meezat kwam Kris dan terug. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om hem weer te zien, maar hij kon zich geen scenario indenken waarbij hij het overleefde. Jester en Onyx zeiden dan wel dat ze hem niets lieten gebeuren, maar hij vroeg zich af of ze daar echt wat tegen konden doen. Kon Jesters gave op tegen drieënhalf jaar trauma en haat? Hij had zijn twijfels. Misschien was het toch verstandig om de campus van de Panthers te gaan mijden, in plaats van in een kamer naast Kris te gaan liggen. Hij kon Damon vragen of hij een tijdje op zijn kamer kon pitten. Misschien dat die niet eens vragen stelde.
      Hij onderdrukte een zucht. Nee, dat zou niet werken. Niet nu Romeo terugkwam – dát was tenslotte Damons kamergenoot. Zelfs als Nish de kamer zou claimen, wist Zebediah dan geheid waar hij was. Zo veilig was het daar niet. Wat kon hij verder nog doen? Met Fox praten? Aan hem opbiechten wat hij gedaan had? Dat was misschien beter dan de verbitterde versie van Kris te horen. Wie weet geloofde hij dat Nish veranderd was en zou hij Kris kunnen overhalen om hem een kans te geven.
      Bijtend op zijn wang, pakte hij zijn iNet en opende een berichtje naar Fox.
      Kan ik vanavond ergens met je over praten? – Nish
      Hij drukte op verzenden en stak zijn iNet weer weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze hadden in stilte gegeten. Yrla had wel een paar keer naar woorden gezocht, maar hij wist absoluut niet wat hij tegen Fersephone wilde zeggen nu het laatst dat ze elkaar echt gesproken hadden eigenlijk het moment was geweest dat Fersephone hem de deur wees. Daarnaast moest hij een manier vinden om te vertellen dat Fayr waarschijnlijk in handen van Zebediah was en hij had geen idee hoe hij dat moest doen en hoe Fersephone daarop zou reageren. Tijdens het eten had hij al een paar keer een ingang gezocht, maar Fayr was een kwetsbaar onderwerp en Yrla was stiekem ergens toch wel bang wat Fersephone haar gave deed op haar emoties, nu die zo onvoorspelbaar was. Ook al zou hij dat nooit aan Fersephone laten blijken.
      Na het eten had hij gewoon beide dienbladen op de vuilstort gegooid en voorgesteld naar het bos te gaan. Een minder stinkende plaats, had hij gegrapt in een poging de sfeer een beetje op te krikken en daaruit hopelijk een opening te hebben naar een serieus gesprek. Dat was echter finaal mislukt, want verder dan een glimlach was hij niet gekomen.
      Nu liep hij zij aan zij met Fersephone langs de rand van het bos, die op haar beurt ergens ver weg met haar gedachten leek te zijn. Yrla had net een opening bedacht, toen Fersephone vanuit het niets begon te spreken. "Ik ben bang, Yr," zei ze zachtjes. De blonde jongen schrok van haar gebroken stem en met een ruk keek hij opzij naar zijn vriendin. Fersephone keek echter naar haar handen, maar Yrla zag dat de tranen aan de rand van haar ogen stonden. Tranen Dat was niet iets wat Fersephone gauw zag doen. "Ik kan Fayr nog steeds niet voelen. Hoeveel uur zijn er onderhand al voorbij? 2? 3? En ik kan haar nog altijd niet vinden. Wat als..?" Fersephone's adem stokte in haar keel en Yrla legde snel een hand op haar schouder. "Zo erg zal het vast niet zijn. Ze heeft gewoon haar gave teveel gebruikt afgelopen twee dagen en dat herstelt gewoon niet zo snel." Yrla glimlachte even kort naar Fersephone. "Ze is te belangrijk. Ze is heus er nog wel."

[ bericht aangepast op 10 april 2021 - 16:39 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone schudde gehaast Yrla zijn hand van haar schouder af. Voor een moment zag ze een gekwetste blik in de ogen van Yrla, voor hij zijn gezicht weer recht trok. “Sorry,” zei ze. “Zo bedoel ik het niet. Ik wil je gewoon geen pijn doen.” Ze wilde ergens wel naar hem glimlachen, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Ze voelde zich ontzettend machteloos en het feit dat ze Fayr nog steeds niet voelde maakte haar doodsbenauwd. Alle doemscenario’s waren al door haar hoofd geschoten. Van de Rhinos die Fayr misschien te grazen hadden genomen tot Dezi die toch niet zo dood was. Ze had zich afgevraagd of Romeo ontsnapt zou kunnen zijn of misschien was Zebediah voor haar gekomen. Misschien was ze iemand gaan helpen en had ze zichzelf daarbij uitgeput, dat kon nog. Maar het was niet meer waar Fersephone in geloofde.
      De kans om Fayr te vinden op het schoolterrein werd met de minuut steeds kleiner. Als de rest aan het zoeken was, dan hadden ze vast Fox ingezet. Fox had toen met zijn neus ook Onyx gevonden, dat had hij zo kunnen doen.
      Maar er was nog steeds geen nieuws, nog steeds geen spoor van haar zus, niet eens van haar gave. En dat maakte Fersephone wanhopig. Ze had het gevoel dat haar zus in gevaar was, maar ze kon niets anders doen dan machteloos wachten en proberen haar gave onder controle te krijgen. Zo lang had ze het nog nooit zonder Fayr gedaan en ze vroeg zich af of precies dit was wat de band tussen haar zus en haar voor haar deed. Fayr helpt me met de controle.
      ”Het geeft niet. En ik denk dat je me onderhand geen pijn meer kan doen. Je bent uitgeput.” Fersephone keek even op naar de blonde jongen naast haar. Ze haatte het. Ze haatte dat hij weer precies op haar kwetsbare moment bij haar was. Dat hij weer deze kant van haar te zien kreeg. Dat ze zo moe was, dat ze continue met haar gave in gevecht moest. Dat ze er geen controle over had. Ze wilde hem echt geen pijn doen.
      Tegelijkertijd was ze echter ergens opgelucht dat ze niet alleen was. Dat Yrla er toch liep, ondanks wat er tussen hen gebeurd was. Ze wilde niet alleen zijn, zeker niet nu. Ze was inderdaad uitgeput en alle energie die ze uit haar eten had gehaald had ze geprobeerd weer rustig te laten ontsnappen door gras te laten vergaan. Ze wilde nu gewoon niet alleen zijn.
      ”Phone. De anderen hebben een vermoeden waar Fayr kan zijn. Maar - Uhm - het is geen leuke plek." Fersephone keek verbaasd op naar Yrla naast haar. Waarom zei hij dit nu pas?

[ bericht aangepast op 10 april 2021 - 16:42 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was er al een half uur over aan het peinzen wat hij nu precies aan Fersephone ging vertellen. Fersephone was zijn vriendin. Al was dat nog niet voor lang en hij wist niet precies wat hij haar kon vertellen en wat niet. "Sorry dat ik je liet wachten. Het was eerst belangrijk je weer een beetje op de been te krijgen en daarna wist ik niet hoe erover te beginnen," zei hij gehaast, voordat Fersephone boos kon worden. Hij keek even aarzelend naar Fersephone haar gezicht, maar tot zijn opluchting leek ze helemaal niet boos op hem te zijn.
      "Ze denken dat Zebediah haar heeft," zei hij voorzichtig. "Fox probeerde een spoor van haar te vinden, maar de laatste plek waar ze geweest is is waarschijnlijk haar kamer." Fersephone keek hem niet aan, toen hij het haar vertelde. Ze wreef alleen even over haar eigen arm heen en toen ze sprak, klonk ze heel kleintjes. "Ik had al zo'n vermoeden," zei ze zachtjes. Yrla keek even machteloos naar het meisje voor hem, dat er zo verslagen uit zag. Voor een moment voelde hij zich een enorme klootzak dat hij niets voor haar kon doen.

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Maar wat moet Zebediah nu met Fayr?" vroeg ze niet begrijpend. Haar zus deed nooit een vlieg kwaad, hij zou niets aan haar hebben in zijn plan tegen de school. "We vermoeden dat Zebediah gewond was of is en dat hij een heler nodig had. Hij zal alleen denk ik niet zoveel aan je zus gehad hebben. Maar dat zou wel verklaren waarom Fayr haar gave teveel gebruikt heeft." Fersephone knikte haastig en voelde een blos op haar wangen komen. Ze keek Yrla niet aan. Dat antwoord had ze heus zelf wel kunnen bedenken, maar omdat ze zo afgeleid was door haar eigen gave was het gewoon niet in haar opgekomen.
      "Hee..." Ze voelde opnieuw Yrla zijn hand op haar schouder en Fersephone trilde even van top tot teen. Ergens wilde ze zijn hand van haar schouder gooien, maar aan de andere kant was het fijn om nu even contact te hebben. Nu ze zich zo kwetsbaar voelde, had ze er juist behoefte aan om even iemand te voelen. "Het komt wel goed met haar. Jester en Onyx hebben een plan haar terug te halen. Ik weet niet de details, maar ik weet dat ze ermee bezig zijn." Dat luchtte ergens op. Dat Jester en Onyx al een plan hadden. Ze had niet het gevoel dat ze zelf van heel veel nut zou zijn. En voor het eerst voelde het alsof ze op iemand terug kon vallen wat Fayr betreft. Ze moest maar gewoon proberen om te vertrouwen op die jongens, hoe moeilijk ze dat ook vond. "Oké, dan hoop ik maar dat het ze lukt," zei ze zachtjes. En ze hoopte maar dat Zebediah niet onderhand Fayr al iets aangedaan had, omdat ze waarschijnlijk niet aan zijn eisen voldeed. Maar hee, als hij gewond was, kon hij misschien ook weinig doen.
      "Ach, fack it," hoorde ze Yrla ineens zeggen. En voor ze het wist voelde ze zijn armen om haar schouders vouwen. Haastig stak ze haar handen achter haar rug, bang hem daarmee aan te raken. "Yrla," mopperde ze. Maar voor ze iets verder kon zeggen, was hij haar al te snel af. "Ja ja, ik weet het. Je hebt geen controle. Maar je voelt het vast aankomen en ik ben zo weg." Yrla verstevigde zijn knuffel iets. "Het zag eruit alsof je het nodig had. En als ik dood ga, omdat ik een vriendin probeer te troosten, vind ik dat een nobele manier om te gaan." Fersephone kon niet laten om toch even in de lach te schieten.

Yrla was een idioot

[ bericht aangepast op 10 april 2021 - 21:31 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Als ze zich wat beter had gevoeld had, waren haar wangen nu vast van kleur verschoten. 'Ik ben wel heel gemakkelijk te doorzien, of niet?' merkte ze met een halve glimlach op. 'Geel, inderdaad. Lekker vrolijk en zonnig, net als ik. Nouja, meestal dan.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Een zweem van een glimlach trok aan zijn lippen. Zoveel zonnige mensen had hij de afgelopen jaren niet gezien op Experium. Hij hoopte maar dat ze dat nog steeds over zichzelf kon zeggen, als ze hier ooit vandaan kwam. Zijn gezicht verduisterde weer bij die gedachte. Er zat een naar gevoel in zijn buik. Hij haatte de situatie waar hij nu in zat, de onvoorspelbaarheid ervan. Hij leunde weer met zijn hoofd tegen de muur en onderdrukte een zucht terwijl hij in zijn geheugen naar fijne herinneringen groef, in plaats van zich mee te laten slepen door allerlei doembeelden nu hij Zebediah écht pissig had gemaakt.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester wierp een scheve blik op de klok en probeerde een inschatting te maken van hoelang het zou duren voordat Nish terug zou zijn met de Rhino. Het stemmetje vanbinnen maakte heel behulpzame kotsgeluiden bij de gedachten dat ze iemand van die afdeling nu vrijwillig hun campus binnen zouden laten en—nog erger—dat die Rhino vervolgens zou vinden dat hij wel eens aanspraak kon maken op zijn gave.
      Jester maakte zelf wel uit waar hij zijn gave wel en niet voor zou inzetten. Hij was heus niet te beroerd om Azrael ergens een handje mee te helpen als het ging om onder huiswerk uit te komen, maar heel veel verder dan dat zou zijn hulp dus écht niet gaan. Maargoed. Dat was iets waar ze later wel over na konden denken. Die gozer was er nu toch nog niet. Praktische dingen eerst.
      Jester knikte moeizaam. Het was fijn dat Onyx zijn hulp aanbood, want ondanks het feit dat Jester nu de beste reden ooit had om te verklaren waarom hij iets niet zelf kon doen, voelde het alsnog een tikje stom om om hulp te vragen met zelfs de simpelste dingen. Of de niet zo simpele dingen. 'Ja, graag zelfs. Zou je me willen helpen douchen?' Hij trok een mondhoek op. 'In het kader van de meest romantische vragen ooit, maar niet heus.'

[ bericht aangepast op 10 april 2021 - 23:15 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Goh, ik had me toch wel andere dingen voorgesteld, de eerste keer dat ik je naakt zou zien sinds ik op je verliefd ben. En dan moet ik je in twintig minuten uitkleden, douchen én weer aankleden. Slavendrijver. Ik heb niet eens tijd om te zien wat voor vlees ik eigenlijk in de kuip heb.’
      Onder het mom van “zo min mogelijk tijd verliezen” trok hij zijn shirt over Jesters hoofd en stroopte daarna zijn broek af. Voor hij Jester naar de douches tilde, zette hij er een stoel neer en legde droge kleding en een handdoek klaar.
      Eenmaal terug op zijn kamer tilde hij zijn bijna naakte vriend op van het bed. Zijn blik rustte even op de bloederige strepen die over zijn borstkas liepen en vlak boven zijn boxer eindigden. Liepen ze daaronder door? Hij dacht terug aan hoe Dezi Adam destijds had toegetakeld. De hele dag hadden ze nog niet over de vorige nacht gepraat en hij wist nog steeds niet hoe ver Dezi was gegaan.
      ‘Heeft ze je betast?’ vroeg hij aarzelend toen Jester zijn blik ving.
      Dan was het maar gezegd.

[ bericht aangepast op 10 april 2021 - 22:58 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ik raak opgewonden van die blik van je, weet je dat?
      Dezi's stem klonk akelig scherp door zijn hoofd. Jester klemde zijn kaken even stevig op elkaar en schoof de herinnering vlug weer een flink eind weg. Hij wist zeker dat hij zich nog levendig kon voorstellen hoe haar tong tegen zijn buik aan had gevoeld en dat was niet iets waar hij erg vrolijk van werd, dus dat deed hij graag ook gewoon maar niet. 'Niet echt,' antwoordde hij, met een miniem schouderophalen. 'Jij kwam.'
      Misschien dat ik jou straks toch maar in leven laat. Tot ik uitgespeeld ben.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx zag wel hoe Jesters kaken zich verstrakten. Niet echt, hield dan ook in dat er wel iets was gebeurd – iets wat vervelend genoeg was om zo’n reactie bij zijn vriend uit te lokken. Blijkbaar wilde Jes er verder niets over zeggen, waardoor Onyx ook niet echt wist wat hij moest zeggen en er opeens een hele ongemakkelijke stilte hing. Hij zette Jester op de stoel neer en wendde toch zijn hoofd af toen hij Jester uit zijn laatste kledingstuk hielp. Het voelde opeens alsof Dezi een enorme stempel drukte op deze eerste ervaring – alsof ze zelfs dood nog in staat was om dingen te verzieken. Hij maakte de douchekop los zodat hij zijn vriend kon afspoelen zonder dat hij zelf zeiknat werd en nam de paar verdwaalde spetters die alsnog op hem terechtkwamen maar voor lief.
      Zien hoe hulpeloos Jes nu was, deed de woede weer terugkeren die in Disneyland gesluimerd was. Er was echter niemand meer om het op af te reageren, want zowel Dezi als Tony waren dood en het frustreerde hem dat ze zo makkelijk aan hun einde waren gekomen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Uitstekend.' Antwoordde ze bij het voorstel om te vertrekken na het avondeten. Ze voelde zich opgelucht, nu ze toch alles aan Fire had verteld. Vooral ook opgelucht dat hij niet boos was geworden op haar. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen. 'Ik zie jou straks.'
Een kleine tinteling verscheen in haar buik, zo spannend vond ze het om straks naar het bos te gaan. Allerlei gedachten schoten door haar hoofd terwijl ze richting het avondeten wandelde.

Ook bij het avondeten had Tony zich niet laten zien. Het prikkende gevoel in zijn maag werd scherper. Had hij toch iets te maken gehad met wat er gisteren was gebeurd? Maar dan zou Jester of Onyx hem dat toch wel verteld hebben? Al realiseerde hij zich dat hij die twee ook nog steeds niet had gezien. Er had net überhaupt geen Panther aan tafel gezeten.
      Tony redt zich wel even.
      Romeo hadden ze ook in een bunker opgesloten in plaats van hem permanent iets aan te doen. Voor Tony zou dat vast niet anders zijn. Dezi was een ongeluk geweest…
      Al wist hij ook niet of hij dat geloofde. Onyx had zijn emoties wel vaker niet onder controle – en Fire moest bekennen dat hij het hem deze keer niet kwalijk kon nemen. Tot slot had hij zelf ook bijna iemand vermoord.
      Hoe dan ook – hij besloot morgen maar even bij de oudste twee Panthers langs te gaan, om te horen hoe het ging en om te vragen wat er nou precies was gebeurd. Nu had hij andere dingen om zich op te focussen; hij zou met hun Naamloze het bos in gaan om haar te helpen met haar gave. Hopelijk zou zij binnenkort ook wat vooruitgang boeken.
      Aangezien ze beiden niet de spraakzaamsten waren, zeiden ze niet veel op weg naar het bos toe. Ze stapten door het gat in het hek dat hij gisteren had gemaakt en hij op de terugweg weer wilde repareren. Waar ze precies dieren konden vinden, wist hij niet. Met zijn gave was hij bij machte om te voelen of er warmbloedige wezens in de buurt waren, al wilde hij die niet te veel belasten na gisteren. Hij zag het niet zitten om weer naar huis te moeten worden geleid. Toch sloot hij zijn ogen en speurde even de omgeving af naar warmtebronnen – misschien dat hij toch iets kon vinden. Een stuk naar rechts van hem ontdekte hij een vrij grote bron. Het zou een gevaarlijk beest kunnen zijn, al vertrouwde hij genoeg op zijn gave om daar niet bang voor te zijn.
      ‘Laten we die kant op gaan.’ Hij wees opzij.
      Samen liepen ze verder door het donkere woud. Erg op zijn gemak voelde Fire zich toch niet; af en toe zag hij vlagen van herinneringen van de keer dat er een reusachtige spin achter hen aan zat en hij niet had durven ingrijpen uit angst dat het Fox was. Nu zag hij hoe irrationeel die angst was geweest, maar toen, op dat moment, had het heel logisch geklonken.
      Fire fronste lichtjes toen hij stemmen hoorde. Hij wisselde even een blik met 8226, niet zeker of het verstandig was om daar te gaan kijken. Zijn eerste gedachte was dat dit bij uitstek dé plaats was om dingen te doen die het zonlicht niet konden verdragen, totdat hij besefte dat dat wel een heel groot vooroordeel was. Tenslotte bracht Fox hier ook veel tijd door en er waren vast stellen die hier samen naartoe gingen.
      Niet echt privacy die hij wilde verstoren.
      Voor hetzelfde geld waren er echter wél mensen een of ander duister plannetje aan het bekokstoven – of was dit de plaats waar Zebediah zijn handlangers ontmoette – dus hij vond het ook spijtig als hij die informatie zou mislopen.
      ‘Laten we heel even kijken wie daar zijn,’ fluisterde hij naar het jonge meisje, terwijl hij zijn gave paraat hield.
      Ze slopen dichterbij en algauw onthulde het maanlicht twee silhouetten. Even gloeiden zijn wangen op in schaamte bij de conclusie dat hij inderdaad een stelletje op heterdaad betrapte – totdat hij zag dat het zijn vriendin was, samen met Yrla.
      De jongen die haar leuk vond en die ze had afgewezen.
      ‘Fersephone?’ vroeg hij dan ook verdwaasd, niet wetend hoe hij haar aanwezigheid hier – in een innige knuffel met een ander, midden in het bos – moest interpreteren.

[ bericht aangepast op 11 april 2021 - 11:45 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze schrok zo erg van de stem, dat ze haar gave direct voelde reageren. Uit haar vingers voelde ze de energie naar de grond schieten. Achter haar hoorde ze het scheuren en kraken van hout en haastig zette ze een paar stappen van de boom achter haar weg. De tak kwam gelukkig een paar meter van haar vandaan op de grond. De armen die ze een seconde eerder nog gevoeld had, waren plots verdwenen.
      Haastig wreef ze de sporen van tranen van haar wangen af. Andere mensen hoefden dat echt niet te zien. Uiteindelijk keek ze nieuwsgierig om naar wie haar geroepen had. "Fire?" vroeg ze verbaasd. Wat deed hij hier? Ze hadden niets afgesproken die avond toch? Hadden de anderen hem naar haar gestuurd? Maar die wisten toch dat Yrla hier was? Ze was zo verbaasd haar vriend te zien, dat ze voor een moment Yrla helemaal vergat.

[ bericht aangepast op 11 april 2021 - 12:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was alsof er een steen in zijn maag belandde toen Fersephone zo erg schrok dat er zelfs takken braken. Voelde ze zich betrapt? Was hij echt getuige van iets… wat hij niet had mogen zien? Hij kon het zich niet voorstellen. Als ze iets met Yrla had gewild, had dat gewoon gekund. Of vond ze hem toch niet zo leuk als ze gedacht had?
      ‘Wat eh, doen jullie hier?’ vroeg hij met een zo neutraal mogelijke stem.

[ bericht aangepast op 11 april 2021 - 16:37 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.