[RPG • 0] Experium || 31 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 okt 2020 - 21:42 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zo’n tien minuten geleden had hij Onyx zien vertrekken. Zijn vriend had hem geen gedag gezegd, al verbaasde dat hem ergens niet. Evengoed was Nish wel van plan om even te checken hoe het ging. Je op een feestje kunnen vermannen was toch anders dan wanneer je alleen was en nul afleiding had en hoewel hij niet bang was dat Onyx zichzelf wat aan zou doen, wilde hij er wel gewoon voor hem zijn.
      Hij verliet het feestgebouw, wendde zijn gave aan en liep naar de campus van de Panthers toe. Inmiddels kon hij de weg naar Onyx’ geheime kamer zo vinden. Hij deed de deur op een kier en keek naar binnen. Onyx lag op zijn bed, nog aangekleed, en staarde nietsziend naar boven. Er waren kleine lichtjes langs de vensterbank opgehangen, al stonden die niet aan. Dat had hij vast voor zijn avondje met Jester gedaan. Er lagen ook onaangebroken zakken popcorn en een fles drank.
      ‘Schuif eens op,’ zei hij toen hij naast het bed stond.
      Onyx’ blik ging zoekend langs hem heen.
      Hij ging iets rechterop zitten tegen de kussens en maakte plaats. Nish nam zijn zichtbare vorm weer aan en kwam naast hem zitten. ‘Je dacht toch niet dat ik je vanavond alleen liet?’
      ‘Ik overleef het heus wel.’ Onyx klonk vermoeid.
      ‘I know.’ Nish maakte het zich gemakkelijk in de kussens. ‘Maar ik ben er toch voor je. Of je nou film wil kijken, wil praten of gewoon wil pitten.’
      Er trok een flauwe glimlach over Onyx’ gezicht, al zei hij verder niks. Hij zakte wat verder weg in de kussens en staarde naar het plafond.
      ‘Waar zat je aan te denken?’
      ‘Ik vraag me af of ik ooit nog krijg wat ik met Jes had,’ mompelde hij. ‘Niet per se met Jes. Maar gewoon… met iemand.’
      Nish draaide zich wat meer naar hem toe. ‘Waarom niet?’
      Onyx trok zijn schouders op. ‘Jes kende me beter dan wie dan ook en toch wil hij me niet meer,’ zei hij zacht. ‘Dan vraag je je gewoon af of iemand dat überhaupt zou willen.’
      ‘Je denkt dat er behalve Jester niemand op je verliefd kan worden?’
      Onyx staarde naar het plafond en haalde weer zijn schouders op.
      ‘Wel – dat is fucking onzin, Onyx. Jester is echt niet de enige met ogen in zijn hoofd. Sterker nog – ik ken iemand die al meer dan drie jaar op je verliefd is. Drie jaar ja – toen Jesters nog niet eens naar je omkeek en ergens met z’n neus tussen Sarahs tieten zat. Toen kon diegene je al niet uit zijn hoofd krijgen, zelfs al was je toen nog een stuk chagrijn dat met niemand praatte.’
      Zo. Dat was er ook uit.
      Of hij er blij mee was wist hij niet, maar hij dacht niet dat Onyx de kamer uit zou vluchten als hij de waarheid wist en op het moment wilde hij gewoon dat zijn vriend niet zijn eigenwaarde verloor en wist dat er ook anderen waren die hem leuk vonden.
      Onyx draaide fronsend zijn hoofd opzij. ‘Iemand is al drie jaar verliefd op me?’ Het klonk een beetje schamper, alsof hij het niet echt wilde geloven.
      ‘Jep. Tot over zijn oren.’
      ‘Wie dan?’
      Het kostte hem moeite om zijn ogen niet te rollen. ‘Ja wie denk je, kneus?’
      ‘Damon?’
      Damon?
      Nish schoot in de lach. ‘Damon is alleen verliefd op z’n eigen gave.’
      ‘Verder ken ik niemand die dat aan je zou vertellen.’
      Nish kreunde en wreef een hand over zijn gezicht. ‘Jij bent echt onmogelijk. Hoe de fuck heb jij ooit een vriend gekregen?’
      Onyx was even stil. Het kwartje leek nog steeds niet te vallen.
      ‘Ik heb je al eens gezegd dat ik je de knapste jongen van de school vind én dat de wereld even stilstaat als je lacht. Denk je dat dat bij iedereen gebeurt?’
      ‘Weet ik veel,’ mompelde Onyx. Zijn blik gleed over Nish’ gezicht alsof hij er nog altijd achter probeerde te komen of hij een geintje maakte of niet.
      ‘Niet echt nee, als het op zulke dingen aankomt.’
      Er ontstond een lichte frons tussen Onyx’ wenkbrauwen. ‘Ben je nou serieus of niet?’
      Nish rolde zich op zijn zij. Hij legde een hand tegen zijn kaak en keek in die ijsblauwe ogen. ‘Al drie jaar lang heb ik geprobeerd je aandacht te trekken. Tot tweemaal toe heb je me afgewimpeld of ronduit genegeerd. In het zwembad lukte het me eindelijk om een gesprek aan te knopen en kon ik je echt pas leren kennen. Ik vond je al die jaren al fucking knap, geheimzinnig en leuk. Maar zodra ik je leerde kennen, werden mijn gevoelens iedere dag sterker, vond ik je leuker en leuker, en gaat mijn hart nu zo wild tekeer dat ik denk ik zo doodga.’ Ondanks zijn zenuwen, streelde zijn duim Onyx’ wang. ‘Dus ja, Onyx. Er zijn echt wel meer mensen dan alleen Jester die verliefd op je kunnen worden – en blijven.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Ik hoop dat je terugkomt.' Jester glimlachte bemoedigend. 'Samen aan een mysterie werken is vast leuker dan alleen. Ik raak niet graag coole vrienden kwijt.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Dan kom ik terug,' beloofde Fox en hij wist er ook een glimlachje uit te persen. 'Ergens vannacht waarschijnlijk.'
      Hij duwde het raam naar boven, transformeerde in een vogel en vloog naar buiten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Well, you know, and that was it.
      Jester had niet verwacht dat de avond alleen maar regenboog en zonneschijn zou zijn, maar het bleef toch niet leuk als je daar gelijk in kreeg. Zeker niet als er shit als dit gebeurde. Maar op zijn minst waren Onyx en hij weer... vrienden. En anders dan eerst, de hele terugweg hadden ze gewoon zoals pre-drama met elkaar lopen kloten en het plan om Cackle echt te vragen kreeg stiekem toch ook steeds meer vaste vormen in zijn hoofd. Maandag hadden ze het laatste uur engels. Hij zou het kunnen doen. Die twee weken toetjes ging het hem niet om.
      Jester plofte met een diepe zucht op zijn bed neer en liet zijn ogen dichtvallen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx begreep er geen reet van.
      Hoe kon Nish nou weer op hem verliefd zijn? Voor drie jaar nog wel? En hij had daar gewoon níéts van gemerkt?
      ‘Maar – hoe dan?’ mompelde hij. ‘Je was altijd zo supportive als het op Jes aankwam… Je hebt me nooit op andere gedachten proberen te krijgen. Niet zoals… Fox.’
      ‘Ik heb van mijn fouten geleerd,’ antwoordde Nish eenvoudigweg. ‘Ik heb je meegemaakt vanaf het moment vlak nadat je zelfmoord had gepleegd en je voor het eerst in een zwembroek hees tot vanavond – waarbij je spontaan op het podium stond te zingen. Je ups and je downs – en van die laatste heb je er best wat gehad. Ik wil gewoon dat je gelukkig bent, Onyx, net zoals jij wil dat Jester gelukkig is.’
      De woorden gaven hem een warm gevoel, zelfs al wist hij niet zo goed wat hij moest denken of doen. Ik wil gewoon dat je gelukkig bent.
      Hij dacht aan hoe Yrla geplaagd had dat Nish goed kon zoenen, en Jester die ook al had geïnsinueerd dat Nish hem niet zomaar naar het feest had meegevraagd. En dan nu al die lieve woorden van Nish – die écht no matter what van hem leek te houden. Drie fucking jaar. Het was ongelofelijk.
      Nish trok zijn hand terug. Voor het eerst zag Onyx een blos op zijn wangen. Was die er al vaker geweest? Had hij gewoon weer een enorm bord voor zijn kop gehad? Stilletjes staarde hij naar zijn vriend. Die – nu hij erover nadacht – écht wel ontzettend knap was.
      Moest hij het gewoon doen? Hem zoenen?
      De eerste keer dat hij Jester zoende was het ook impulsief geweest.
      En een heleboel keren erna eigenlijk ook.
      Mijn hart gaat zo wild tekeer dat ik denk dat ik zo doodga.
      Kwam dat dan echt door hem? Voelde Nish die vervloekte vlinders, iedere keer dat ze bij elkaar waren? Was hij gewoon net zo dom bezig als bij Jester – had hij niet door wat hij echt voelde? Dit keer was Onyx degene die zijn hand uitstak en langs de zijkant van Nish’ gezicht streek.
      ‘Ik weet niet wat ik voor je voel,’ mompelde Onyx.
      Hij wist dat hij niet hetzelfde voor hem voelde als wat hij voor Jes gevoeld had.
      Maar hij wist óók dat hij zijn eigen polsen had moeten doorsnijden voordat hij dát pas echt voelde.
      ‘Ik weet dat je niet hetzelfde voor mij voelt. Dat was mijn insteek ook niet. Ik wil gewoon dat je weet dat mensen echt wel van je kunnen houden. Dat je een geweldig persoon bent en…’
      Hij had Nish’ reeks complimenten eerder gehoord en het laatste wat hij wilde, was weer een rooie kop krijgen. Met zijn lippen snoerde hij Nish de mond. De jongen reageerde meteen, hij kuste hem terug, zijn vingers verdwenen in zijn haar.
      Onyx’ ogen zakten dicht, zijn gedachten verstomden. Zijn lippen weken van elkaar, die van Nish ook, en het volgende moment gleden hun tongen langs elkaar. Het was een heftige kus, ruw zelfs, door de haast hongerige manier waardoor Nish zijn vingers door Onyx’ haar vlocht. Drie jaar lang. Drie jaar lang had de jongen naar dit moment verlangd en Onyx kon het voelen tot in zijn tenen.
      Nish’ lippen verdwenen van die van hem, direct miste hij ze. De Buffalo stopte echter niet, hij trok een spoor van kussen langs zijn kaak en zoende hem in zijn nek. Onyx ademde zwaar. Nog zwaarder toen Nish’ hand onder zijn shirt gleed en zijn buik streelde.
      Zo was het nooit met Jester geweest.
      Die had hem nooit zo… passievol gezoend. Had hem nooit op deze manier gewild.
      Onyx draaide zijn hoofd opzij, ving Nish’ lippen weer op. De jongen hijgde lichtjes. Onyx’ lippen verplaatsten zich naar Nish’ nek en hij kuste hem tot aan zijn schouder. Nish’ andere hand gleed ook onder zijn shirt en zijn ademhaling haperde toen ze verder zijn lichaam verkenden. Onyx volgde zijn voorbeeld, liet ook zijn handen langs zijn gespierde bovenlichaam dwalen.
      Hun shirts gingen uit en Nish duwde hem op zijn rug in het matras. Zijn blik gleed over zijn Onyx’ bovenlichaam en weer terug naar zijn ogen.
      ‘Wat heb je toch een fucking lekker lijf.’
      Onyx sloot zijn ogen toen Nish hem weer in zijn nek begon te zoenen, langs zijn sleutelbeen en verder naar beneden. Hij wond zijn vingers door Nish’ haren toen de jongen zich een weg verder naar beneden kuste. Zijn huid brandde, zijn opwinding groeide. Hoe had hij ooit kunnen denken dat dat met Jester alles was? Het kwam niet in de buurt bij wat hij nu voelde – alsof er iets heets door zijn aderen gleed en wild tegen een barricade beukte. Zijn borst zwoegde op en neer, door geloken oogleden keek hij hoe zijn vriend bij zijn middenrif was aanbeland en daar kussen achterliet.
      Nish keek op alsof hij zijn blik voelde. ‘Moet ik stoppen?’ vroeg hij hees.
      ‘Nee.’ Zijn stem klonk schor. ‘Het voelt fucking goed.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nish hoorde hoe zwaar Onyx’ ademhaling was geworden. Zijn buikspieren spanden zich onder zijn lippen en vingertoppen aan, zijn warme huid gloeide onder zijn mond. Nog steeds kon hij het niet helemaal geloven. Dat Onyx hem gezoend had met een passie die een vuur in hem aanwakkerde dat er niet geweest was sinds die ene avond dat Kris en hij met elkaar experimenteerden.
      Zo ver zou hij nu niet gaan.
      Zelfs al verlangde hij ernaar om Onyx’ knoop los te maken toen hij de rand van zijn spijkerbroek had bereikt; hij wist dat hij dat niet moest doen. Niet vannacht. Wat Onyx nu ook voelde, het was hoe dan ook gekleurd door zijn gebroken hart. Misschien was hij zelfs nu al te ver gegaan. Nuchter waren ze immers niet en hij wist niet precies wat het was wat Onyx dreef. Misschien realiseerde hij zich dat hij toch ook meer dan vriendschap voelde – en misschien was het de aandacht die zijn lichaam zo liet reageren; de gedachte dat iemand hem liefhad, dat iemand hem wilde.
      Hij liet zich weer naast Onyx op het bed zakken en trok hem in een omhelzing. Onyx’ naakte bovenlichaam tegen dat van hem liet hem zinderen van verlangen. Zijn hart ging als een razende tekeer en toen Onyx hem aankeek, had Nish even tijd nodig om woorden te formuleren.
      ‘We kunnen beter gaan slapen,’ opperde hij. ‘Ik wil niet te ver gaan.’
      Niet weer.
      ‘Je hebt vast gelijk,’ mompelde Onyx. ‘Tot zo ver mijn voornemen om niet meer met mijn beste vriend te zoenen.’
      Nish grinnikte zacht. ‘Dat is ook een stom voornemen.’
      Hij drukte nog een zachte kus op Onyx’ lippen en nestelde zijn hoofd toen op zijn schouder. Hij kon de zware slagen van zijn hart horen. Dat ging lang niet zo heftig tekeer als dat van hemzelf. Met zijn duim streek hij langs een moedervlek ter hoogte van zijn onderste rib. Hij keek omhoog. ‘Wil je dat ik wegga?’
      Onyx sloeg een arm om hem heen. ‘Ergens morgenmiddag, ofzo.’
      Nish trok een mondhoek op.
      Wat hem betrof kwam deze nacht nooit tot een einde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was iets later toen hij Onyx terug hoorde komen. Hij wist dat het Onyx was, omdat er verder niemand aan de andere kant van de muur kon zijn dan Adam en omdat Adam's stappen niet zo zwaar klonken als die van Onyx. Noem het obsessed, maar dat wist hij gewoon. Yrla en Merrin waren lastiger uit elkaar te houden, maar Merrin liep stiller. Waarschijnlijk omdat hij een jaar lang het pispaaltje geweest was.
      Even twijfelde hij of hij langs zou gaan. Maar eigenlijk al meteen schoof hij die gedachte aan de kant. Dat hij Onyx hoorde, betekende niet dat hij alleen was. Nish hoorde hij nooit. En Nish had niet geprobeerd zijn gevoelens in een bepaalde diepzeetrog te verdrinken en voor Onyx' neus iemand anders lopen zoenen. Dat het dan weer oké tussen hen was betekende niet dat alle kutte gevoelens daarbij weg waren. Hocus-pocus-sorry-en-je-voelt-je-niet-meer-kut. Zo werkte het niet.
      Hij deed zijn ogen open en draaide zich op zijn buik, om zich naar zijn voeteneinde te werken. Vanaf daar kon hij Azumi precies in haar nestje op haar kopje kriebelen. 'Nou, je hebt het hele verhaal gehoord. Dom ben ik, hè?' mompelde hij zacht.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Safira beet liefkozend in Jesters vinger en klom toen haar nestje uit om dichterbij te kruipen. Zulke dingen waren inderdaad niet leuk, maar heel druk kon ze zich er niet over maken. Misschien dat Onyx en Jester nog een tijdje om elkaar heen bleven draaien, maar uiteindelijk vonden ze elkaar vast wel. Het was nog lang niet zo uitzichtloos als verliefd zijn op een mens terwijl diegene dacht dat je een draak was. Al drong de tijd natuurlijk wel een beetje voor Jester. Als hij niet oppaste, was hij binnenkort dood. Ze moest echt harder haar best doen om een manier te vinden om te communiceren. Met Fox leek het even de goede kant op te zijn gegaan, maar verder dan ja en nee knikken kwamen ze niet en inmiddels had Fox te veel andere dingen aan zijn hoofd om nog aan haar te denken. Ze had met hem te doen. Haar ogen schoten naar het raam waar hij net doorheen was gegaan. Eigenlijk wilde ze hem achternagaan, zodat hij niet alleen was. Tussen de twee Panthers kwam het vast wel goed, maar Fox’ gebroken hart werd niet zomaar geheeld. Jester was duidelijk geweest dat hij niet hetzelfde voor zijn vriend voelde. Fox was misschien wel de gevoeligste jongen die ze kende en met Kris en Zebediah in zijn gedachten, en dat wat er dan ook met Adam was gebeurd en nu met Jester, was ze wel een beetje bang wat de eenzaamheid met hem zou doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox had een stuk gevlogen, maar zijn transformatie hielp niet tegen de emoties die door zijn lichaam raasden. Uiteindelijk landde hij op het dak van de Buffalo’s, vlak bij Kris’ raam. Hij sloeg zijn armen om zijn knieën en drukte zijn gezicht ertegenaan. Tevergeefs probeerde hij zijn ademhaling onder controle te houden, maar het duurde niet lang voordat hij weer begon te huilen. De woorden van Nish waren vlijmscherp geweest. De gedachte dat hij zo erg veranderd was dat Kris hem niet meer zou willen, had iets in hem opengescheurd. Heel soms had hij getwijfeld aan Kris’ liefde voor hem. Had hij zich afgevraagd of hij nog leefde en of Kris hem niet gewoon in de steek had gelaten. Zulke twijfels had hij uiteindelijk wel kunnen wegpraten. Maar deze… Hij haalde diep adem, kroop dichter naar het raam toe en transformeerde zich tot een spin om door een kier naar binnen te kunnen kruipen.
      Het was jaren geleden dat hij hier was geweest.
      Hij knipte het licht aan en zakte op het bed neer dat ooit van Kris was geweest. Zijn vingers streken over het zachte dekbed. Hij dacht terug aan de ontelbare keren dat ze hier gevreeën hadden, aan de warme adem op zijn huid, de fluisteringen in zijn oor, hun klamme lichamen die in één ritme bewogen. Met zijn vingertoppen gleed hij langs zijn huid, stelde het zich voor dat het die van Kris waren.
      Het waren ze niet.
      Op zijn zij liet hij zich op het bed zakken, zijn hoofd op het kussen. Hij staarde naar de witte muur, krastte met zijn nagel over de verf. Ergens daaronder zaten graffititekeningen verborgen. Honderden nachten was hij wakker geworden, starend naar deze muur, met Kris’ armen stevig om hem heen. Glimlachend omdat zijn leven zo perfect voelde. Zelfs hier, op Experium. Kris kon hem altijd alles laten vergeten, met één kus, met één knuffel, met één glimlach.
      Weer gleden er warme tranen langs zijn wangen.
      Hij verlangde zo erg naar armen om zich heen. Naar dat unieke gevoel dat je er niet alleen voorstond, dat je een team was, dat je één was. Hij dacht aan Jester. Hij wilde het nog steeds. Naast hem wakker worden, met hem knuffelen, iets voelen van het geluk dat door zijn aderen had gestroomd, iedere keer dat Kris in zijn buurt was.
      Jester had datzelfde verlangen – alleen niet voor hem.
      Hij strekte zijn hand, streek over de witte muur waar twee vossen dicht tegen elkaar hadden gestaan. Eentje roodbruin als een echte vos, de ander met rode gloed van Kris’ edelstenen. Fox had die gemaakt toen ze een jaar samen waren. Hij kon Kris’ gemopper dat hij een mush head was nog steeds horen, maar de verpletterende knuffel en de verhitte kus die daarna volgden, hadden hem laten weten wat Kris er echt van vond.
      Hij ademde trillerig uit.
      Vorige week had hij het gevoel gehad dat hij door moest gaan. Dat hij voor Jester moest gaan. Hij had gedacht dat Kris er vrede mee had en nu… Nu voelde het alsof hij hem voor niets aan de kant had geschoven. Hij had aan zichzelf toegegeven dat hij écht toe was aan iets nieuws en nu wist hij dat dat nieuws helemaal niet meer zou komen.
      Hij verknalde het keer op keer.
      Als het puntje bij paaltje kwam, wilde niemand hem.
      Ja – vrienden blijven. Dat wel. Maar niet de intimiteit waarnaar hij verlangde. Niet een beetje liefde in die brullende leegte binnen in hem. Hij wreef over zijn borst, daar waar dat enorme gat zat, dat net weer een stukje groter was gescheurd.
      ‘Ik wil gewoon niet meer.’
      Hij schrok van zijn eigen woorden en schoot rechtop. Dat was onzin. Hij ploeterde al drie jaar door zonder Kris. Nog drieënhalf jaar en hij kon hier weg, dan kon hij hem gaan zoeken. Hij was niet als Onyx, hij ging zijn polsen niet doorsnijden omdat hij zich geen raad meer wist met zichzelf. Hij had mensen die om hem gaven. Zoiets mocht hij nooit meer denken. Als hij écht Kris tot in den treure teleur wilde stellen, dan was het wel op zo’n manier.
      Op de gang klonken voetstappen. Vlug veranderde hij weer in een dier en glipte de kamer uit. Op het dak nam hij zijn eigen gedaante weer aan. Hij sloeg zijn armen weer om zijn knieën en staarde naar de maan.
      Misschien had Nish gelijk.
      Misschien zou Kris van hem walgen, hem niet meer terug willen.
      Maar dan moest hij juist alles op alles zetten om te laten zien dat hij niet écht zo was, dat hij niet zo wilde zijn. Hij zou Jester helpen om Onyx terug te krijgen. En zijn eigen gevoelens… Hij wist nog niet waar hij die moest laten, maar er was een betere manier om daar mee om te gaan dan dat hij de afgelopen weken had gedaan. Misschien had Jester gelijk en kon hij hém daar inderdaad wel mee helpen, in plaats van andersom. Hij kampte evengoed met een gebroken hart, misschien kon hij hem inderdaad leren hoe je daar wel op een gezonde manier mee omging.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij drukte het meisje ruw met haar rug tegen de kast aan en versmolt zijn lippen met die van haar. Het was een lange tijd geleden dat hij zich zo opgezweept voelde en gretig ging hij met zijn vingers over haar rug heen. Dit moment ging erom om even alles te vergeten en Yrla gooide zich er volledig in. Het was een wisselwerking van elkaars behoeften vervullen en meer dan dat was het ook niet, en dat wisten ze allebei. Yrla liet een spoor van zuigkussen achter in haar nek en zocht naar de zoom van haar shirt. Voor hij die echter over haar hoofd kon trekken, trapte Vera op de rem.
      "Yrla, wacht..." De jongen gromde ongeduldig. Hij had al twee maanden stilgestaan en nu hij zo dichtbij was, merkte hij dat zijn lichaam in vuur en vlam stond. Yrla zette echter een stap achteruit, aangezien dat was wat ze leek te willen. Vera leidde hem naar de enige stoel in de kamer en zette hem daar neer. Precies op dat moment ging de deur open. Serena kwam binnen lopen, met een veel te grote glimlach op haar gezicht. Achter haar deed ze de deur op slot. Heel even keek Yrla heen en weer tussen de meiden en ergens had hij het gevoel dat hij in de val gelopen was. "Weet je, Yrla. Serena en ik delen alles. Zo ook dit. Je vind het niet erg dat ze meedoet toch?" Hij stond voor een moment even met een mond vol tanden. Hij had van alles verwacht, maar niet dit. Het was niet dat dit zijn eerste keer zou zijn met twee meiden, maar de vorige keer was nu niet echt heel erg bevallen. Niet alleen had hij echt goed geweten hoe hij zijn aandacht moest verdelen, ze waren halverwege in ruzie uitgebarsten. Geen succes dus. "Hij heeft meer overtuiging nodig, Vera."
      Het was alsof hij zijn tong verloren was op het moment dat de meiden overtuigd op hem afstapten. Hij voelde hoe beiden een hand langs de binnenkant van een been lieten glijden. Het gebaar liet het vuur in zijn lichaam opnieuw aanzwellen. Zodra hij hun lippen in zijn nek voelde, was hij overtuigd. Yrla spreidde zijn benen, sloeg zijn armen om beide meiden heen en trok ze op een been. Zijn eigen lippen liet hij dwalen van de nek van Vera naar de schouder over naar de andere schouder en eindigde met een kus op het oor van Serena. Wat kon het hem ook allemaal schelen... Als hij Fersephone maar voor een moment kon vergeten.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx verplaatste zijn lippen van sproetje naar sproetje. Zijn nek en schouders zaten er vol mee, maar tijd bestond even niet meer. Vingers gleden door zijn haren, streken langs zijn hals. Onyx boog zich verder over het lichaam beneden hem, liet zijn lippen verder glijden, langs de welving van zijn borstkas, zijn buikspieren. Af en toe keek hij op. Dan zag hij die bruine ogen, die lippen die “ik hou van je” leken uit te ademen. Even vergat hij wat hij aan het doen was, keerde hij terug naar Jesters gezicht, versmolt met zijn lippen en deelde zijn adem. Jesters vingers dansten over zijn rug, soms nauwelijks voelbaar, soms bijna dwingend.
      ‘Ik hou van je, Kleintje,’ fluisterde Onyx, zijn gezicht zwevend boven dat van de ander.
      ‘Toch niet zo veel als ik van jou hou, niet-zo-Scary-Vibes.’
      Jester kuste zijn kin, zacht, altijd teder. Eén simpele kus liet hem al zijn ogen sluiten, was soms meer dan hij aan leek te kunnen. Vanbinnen sidderde hij. Hij wist niet wat het was met die jongen, een simpele streling of een plagend woord kon hem vullen met een warmte die zo heftig was dat hij het niet kon opbrengen om zijn vriend aan te kijken. Hij kuste opnieuw zijn hals, zijn zwoegende borst, vond een pad verder naar beneden langs zijn navel. Ieder stukje huid wilde hij onder zijn lippen voelen. Zijn bloed leek in brand te vliegen toen hij Jesters middel naderde, toen hij hem hoorde zuchten van genot en hij soms zelfs zacht kreunde.
      Hij keek op, zag dat de jongen zijn ogen gesloten had, zijn lippen ietwat van elkaar.
      Onyx daalde verder af, ondervond geen hinder van kledingstukken. Zijn handen gleden langs zijn heupen, over zijn bovenbenen. Bloed suisde in zijn oren toen hij Jesters ademhaling hoorde haperen. Zijn lippen vonden het warme vlees waar hij naar op zoek was en hij gaf zich over aan zijn verlangen, dat heviger en heviger werd toen hij hoorde hoe zijn vriend daar net zo van genoot als hij. Zijn blik schoot omhoog, hij zag hoe de jongen schokte en uiteindelijk zijn rug kromde terwijl zijn handen zich in de lakens hadden gewikkeld.
      Pas toen Jester zich na het murmelen van zijn naam en veel te veel bijnamen terug in het matras liet zakken, kuste hij zich weer een weg omhoog langs het inmiddels klamme lichaam, tot hij zijn lippen weer bereikte en Jester zich stevig tegen hem aan drukte. Onyx sloeg zijn armen om zijn vriend heen, luisterde naar zijn lichte gehijg en streek door zijn rode krullen.
      Er waren een duizend dingen die hij tegen hem wilde zeggen, maar de stilte was misschien wel net zo veelzeggend.

De droom glipte weg – of toch niet?
      Hij voelde een warm lichaam tegen het zijne, brandend als een kooltje terwijl hij het al zo vreselijk warm had. Hij sloeg de dekens ietwat terug zodat zijn bovenlichaam wat kon afkoelen. Een arm lag over zijn bovenlichaam, een hoofd rustte op zijn borst.
      ‘Jes?’ fluisterde hij.
      Verward – want ergens wist hij wel dat het niet goed zat tussen Jes en hem. Niet zo goed dat ze samen een bed deelden. Of… was dat allemaal een nachtmerrie geweest? Hij liet zijn ogen aan het donker wennen. De contouren vertelden hem al snel dat het Jester niet kon zijn. Deze jongen had geen krullen, hij was langer en hij voelde gewoon dat het niet de jongen was met wie hij net in zijn droom een passievolle nacht had beleefd.
      Langzaam druppelden de herinneringen naar binnen.
      Fox en Jester die met elkaar zoenden.
      De pijn omdat hij niet de enige was voor Jester was. Daarna de klap omdat hij überhaupt niets dan een vriend meer voor Jester was. Zijn inzicht dat het over was tussen hen.
      En daarna Nish’ bekentenis, de heftige zoen erna en dat wat er daarna gevolgd was.
      Hoe goed hij zich op het moment zelf had gevoeld, nu voelde hij zich leeg. Hij dacht aan hoe levendig hij zich in zijn droom had gevoeld, hoe compleet hij zich voelde. Hij sloot zijn armen om Nish heen, zocht naar zijn warmte, naar dat wat eerder nog zijn relatie met Jester overtroffen had.
      Maar hij vond het niet en er rolde een eenzame traan over zijn wang.

[ bericht aangepast op 17 okt 2020 - 14:23 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester streek glimlachend nog een paar keer over Azumi's schubben (was dit hoe het was om een huisdier te hebben? Niet dat Azumi nou een run-of-the-mill hond of kat was (gelukkig dacht hij dat alleen, want zelfs de vergelijking leverde hem waarschijnlijk een haal op), maar hij was wel even heel gelukkig met iemand waar hij geen moeilijke dingen mee hoefde te bespreken). Hij was eigenlijk wel blij dat Adam had gewild dat Azumi bij hem bleef. En sinds vorige week had hij ook zijn dossier verplaatst. Nadat Fox had verteld dat er bij Romeo een machinegeweer in het plafond verstopt lag, vond hij zijn eigen opbergplek niet zo heel slim meer. En Azumi had best een flink nest gebouwd. Paste prima een dossier onder. Steel dat maar eens onder een draak die jou niet kent vandaan, Experium.
      Toen kwam hij overeind. Zijn gedachten bleven anders afdwalen naar Fox en Onyx, en daar werd hij niet heel veel gelukkiger van. De afgelopen dagen had hij steeds vaker stukjes herinneringen teruggehaald. Soms bewust, soms expres. Onyx had het bestand van de melodie van de lege kamer naar hem doorgestuurd zodat Jester daar zijn herinneringen kon vastleggen, en misschien was vanavond wel een goed moment om dat eens te doen. Zich focussen op een ander probleem. Misschien stiekem nog wat brainstormen over leuke dingen die hij met Onyx kon doen, maar hij was beter in spontane shit.
      De stilte om hem heen (en de gedachte dat Onyx maar een muur verderop en een wereld verder weg zat) hing zwaar in de lucht als een extra benadrukking dat het een goed idee was om iets anders te doen. Dus met nog een liggende-reik-poging viste hij zijn iNet en oordopjes uit zijn nachtkastje en zocht het bestand van Onyx op. Hij had het bestand een andere naam gegeven zodat het minder opviel. ScrVbs is a talented bastard schreeuwde nou niet echt 'ik bewaar hier mijn illegale herinneringen'.
      Jester trok een extra deken vanonder zijn bed tevoorschijn en leunde naast Azumi terwijl hij de dopjes in zijn oren deed. 'Zeg jij hoi tegen Fox als hij terugkomt en ik nog niet wakker ben?' vroeg hij het draakje met een glimlach. De kans was groter dat hij dan alweer in slaap was gevallen -echte slaap- dan dat hij nog steeds met zijn herinneringen bezig was, maargoed. Jester drukte op play en zo'n tien seconden later lag hij diep in dromenland.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vlak voor zijn neus vonden de meiden elkaars lippen en Yrla zakte achteruit om met een tevreden glimlach toe te kijken. Hij kon niet anders dan toegeven dat zijn opwinding hier alleen maar van groeide. Toen hun lippen naar zijn nek verplaatsen, snakte hij naar adem. Hij wist altijd nog niet goed waar hij zijn handen moest houden, maar had ze maar gewoon om de meiden geslagen, zodat ze niet van zijn schoot vielen. Hun spoor van kussen brandde op zijn huid en liet een rilling over zijn rug heen lopen. Voor hij het wist was zijn shirt over zijn hoofd verdwenen en lag zijn broek op zijn enkels. "Kies iemand," hoorde hij Vera hees in zijn oor fluisteren. Voor een moment was hij even in de war, maar versmolt al gauw zijn lippen met die van het meisje. Ze trok hem overeind, waardoor ook Serena moest volgen.
      Het was duidelijk dat de dames dit vaker deden. Zij hadden namelijk de touwtjes in handen en Yrla hoefde alleen maar te volgen. Al gauw waren ze alledrie van kleding ontdaan. Het feit dat ze met drie waren bleef Yrla alleen altijd nog wat onwennig, soms kwam een hand als een verrassing of een mond. Maar ze wisselden het af, een ieder was voor een tijdje het middelpunt - op dat moment degene die verwend werd door kussen en handen. Soms was er maar een woord voor nodig, af en toe werd er meer gezegd als iemand iets graag wilde of lekker vond.
      Op het moment dat Yrla beide meiden op het bed gooide, legden die opeens het spel stil. Nieuwsgierig keek Yrla toe hoe ze random een potje steen-papier-schaar leken te doen. Het condoom werd bijna in zijn neus gedrukt en pas toen begreep hij dat de winnaar blijkbaar mocht kiezen wanneer die wilde, als eerste of laatste. Het was gek genoeg even zoeken hoe nu verder, maar uiteindelijk lag hij top. Bijna hebberig stroopte hij het rubbertje om en ging boven de dames hangen. Voorzichtig drong hij naar binnen. Het gevoel vervulde zijn hele lichaam. Hij had zo lang stilgestaan dat hij de eerste paar stoten even moest slikken om niet te hard van stapel te lopen. Twee maanden geen seks maakte het er niet beter op voor hem. Hij was blij dat de alcohol hem hielp het langer vol te houden. Een paar keer werd er gewisseld van positie en uiteindelijk lag Yrla op zijn rug in de kussens.
      "Nee wacht!" Maar Vera luisterde niet en ging zonder aarzelen door. Schokkend kwam Yrla zijn lichaam tot het hoogtepunt en uitgeput liet hij zich in het kussen vallen. Een beetje van de wereld staarde hij naar het plafond boven zijn hoofd. Hij moest toegeven, dat was het beste potje seks wat hij in maanden gehad had. Met een tevreden glimlach keek hij naar beide dames, in de hoop dat hij niet teleurgesteld had. Maar hij zag geen ontevredenheid op geen van de gezichten. Wel, dat had hij ook maar een keer gedaan dan. Het was beter geweest dan zijn eerste in ieder geval.
      Toen hij overeind wilde komen, duwde Vera hem terug in de kussens en schoof hem richting de muur. Het meisje kroop in de holte van zijn arm, terwijl Serena ernaast ging liggen. Het was maar beter dat ze de bedden tegen elkaar hadden gezet, anders was deze ruimte er nooit geweest. Ergens wilde hij nog opstaan, gewoon verdwijnen zoals hij meestal deed als hij niet op zijn eigen kamer sliep. Maar de puf om op te staan had hij niet echt meer, want voor hij het wist lag hij al zachtjes te snurken.

[ bericht aangepast op 17 okt 2020 - 16:17 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hoe meer aandacht hij aan zijn herinneringen besteedde, hoe helderder ze werden. Daardoor waren zijn verhalen ook vaak nogal rommelig, omdat de details pas aan het einde naar voren kwamen. Hoe zijn moeder haar stem vervormde als ze Dumbledore's tekst voorlas, bijvoorbeeld. Het patroon van de deken die ze over hun drieën hadden heengetrokken en het zachte lachen van zijn vader om de grapjes die de vertaler in het boek had gestopt. Jester wist weer dat ze met zijn drieën op de bank Harry Potter voor het eerst gelezen hadden. Pas toen hij het had opgeschreven herinnerde hij zich dat hij altijd opgekruld tegen zijn vader aan had gezeten.
      Hij bleef het moeilijk vinden. Cackle was voor hem heel iemand anders dan de lieve papa die hij zich herinnerde. Het was al vijf jaar geleden dat hij zijn ouders nog herkend had en het voelde zelfs langer dan dat. De vader in zijn herinneringen leek niet dezelfde man die hem in de gaten hield met de vooruitgang van zijn gave.
      En dan was hij nog niet eens over Clive begonnen. Dát was pas ingewikkeld. Jester bladerde door zijn aantekeningen heen tot hij er weer een van zijn vriend tegenkwam. Van zijn huidige geheime vijand. Hij... hij zou dit aan Clive willen vertellen. Dat hij hem heus niet vergeten was en dat hij zelfs zijn herinneringen teruggepraat had. Zou Clive dan niet trots op hem zijn? Of misschien eerst een beetje pissig dat hij op Experium zich evenveel van de regels aantrok als daarbuiten, maar daarna toch wel op zijn minst blij dat ze elkaar weer gevonden hadden? Wie ze de afgelopen jaren ook waren geweest?
      Blijkbaar niet. Jester kon het patroon in zijn redenatie zo volgen en die uitleg in zijn dossier had er niet om gelogen. Zebediah had hem in opdracht van Experium verboden over het verleden na te kunnen denken. En behalve Yrla zou hij de enige zijn geweest die het wist. Het was een puzzelstukje dat hij helemaal niet op zijn plek wilde leggen, maar met ieder stukje van Noah dat hij terugkreeg werd hij er zekerder van dat hij het Zebediah verteld zou hebben. Wat zijn reputatie ook was.
      Idioot, natuurlijk. Maar dat bedacht hij zich nu, pas nádat hij zich gebrand had.
      Jester slaakte een zucht en vouwde zijn armen onder zijn hoofd. Misschien was het beter om echt te gaan slapen. De afleiding had gewerkt, soort van. Als hij gewoon niet nadacht over hoe hij dan hier zat om zijn leven terug in zijn kop te krijgen en niet meer bij zijn ouders op de bank, dan was het gewoon een fijne herinnering. En dat kon hij wel gebruiken.
      Oké, wordt maar wakker.
      Het vuur knetterde zachtjes in de haard.
      Jes, je droomt. Je wordt nu wakker.
      De witte kamer was er nog steeds.
      Word--
      De realisatie was er niet eentje die in één keer tot je doordrong. Het begon ergens bij zijn middenrif als een heel, héél naar gevoel dat je krijgt als je echt diep in de shit zit. Want zijn gave was er niet. Geen knopje in zijn hoofd dat hij om kon zetten, geen vloeiende woorden- niks. En, goh, voor iemand die toch wel een flink deel van zijn leven obsessed was met alles gaven en magie, is het best een kut moment als je erachter komt dat de jouwe gewoon weg is.
      Onyx had deze droom gemaakt toen Jester nét de failsafe doorbroken had. En de koppijn zo ongeveer zijn schedel door midden brak. Nu pas besefte Jester wat Onyx toen precies gezegd had. Een plek waar hij zijn herinneringen kwijt kon, en waar zijn gave hem niet in de weg zat. Want hier was de hoofdpijn foetsie geweest en toen ze allebei in dat gras weer wakker werden toch echt niet.
      Hij kon zijn gave niet gebruiken om zichzelf wakker te maken.
      Hij kon niet zonder zijn gave zichzelf wakker maken.
      Onyx deed dat altijd als hij hem in slaap had gespeeld. Jester wist niet eens hoe, maar zijn vriend besloot om wakker te worden en het gebeurde.
      Andersom ging die vlag niet op.
      'Fuck,' fluisterde Jester. 'Fuckerdefuckerdefúck.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het duurde even voor hij door had waar hij was. Pas toen hij Vera zag liggen, had hij door waar hij ook alweer gebleven was. Serena was al verdwenen, haar deel van het bed was leeg. Yrla kreunde, toen hij naar het licht keek dat tussen de gordijnen door piepte. De koppijn barste door zijn hoofd heen, alsof iemand zijn schedel uit elkaar getrokken had. Met enige moeite kwam hij overeind en kroop hij over Vera heen. Ergens was hij opgelucht dat hij niet als laatste wakker was, dat zorgde meestal voor akward situaties. Het was ook vaak de reden dat hij liever in zijn eigen kamer bleef.
      De blonde jongen liep de kamer door en plukte zijn kleding van de grond. Hij had al zijn eerste voet in zijn onderbroek, toen hij zichzelf rook. Oef, misschien was het eerst een beter idee om te gaan douchen. Hij trok een van de kasten van de meiden open, trok een handdoek eruit en verdween op de gang. Hij trok random de eerste de beste deur open en zag tot zijn opluchting meteen dat hij goed zat. De badkamer was nog leeg, wat hem alle ruimte gaf. Yrla gooide zijn spullen op een haakje en stapte onder een van de douches. Hij liet het heerlijke warme water even over zijn hoofd heen lopen, in de hoop een deel van de hoofdpijn te verjagen. Precies op dat moment viel zijn oog op een rek in de hoek waar alle douchespullen van de meiden in stonden. Rustig zocht hij tussen de zepen, tot hij een lekkere douchegel vond die naar perziken rook. Goede geur voor vandaag.
      Hij was zich net aan het inzepen, toen hij een kleine gil achter zich hoorde. Nieuwsgierig draaide Yrla zich om naar de deuropening, waar een meisje met lange blonde vlechten stond. "Ook goedemorgen," grijnsde hij. Het meisje trok bleek weg en vertrok toen heel haastig weer de gang in. Yrla kon het niet laten om te lachen. Die reactie had hij al een lange tijd niet meer van iemand gehad.

[ bericht aangepast op 17 okt 2020 - 16:46 ]

---

It's never gonna happen, Guys.