[RPG • 0] Experium || 28 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 31 aug 2020 - 18:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester zei niets, schoof een stukje dichterbij en vouwde zijn armen stevig om Onyx heen, en hield hem vast.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx sloot zijn ogen toen Jesters hem stevig vasthield. Hij sloeg zijn armen ook om de jongen heen. De jongen voor wie hij vier weken geleden wilde sterven. De jongen voor wie hij daarna wilde blijven leven. Vier weken was het, sinds de laatste keer dat ze elkaar zo hadden vastgehouden. Hij had hem zo ver van zich afgeduwd dat Jester nauwelijks echt een steun voor hem had kunnen zijn na zijn zelfmoordpoging. Of misschien had Jester zich juist laten wegduwen. Ergens prikte iets – het gevoel dat Jester hem in de steek had gelaten. Hij schoof het weg. Het maakte niet uit. Anderen waren er voor hem geweest en Jester was er nu. Daar ging het om. Vooruitkijken. Te veel jaren had hij verspild aan dingen die gebeurd waren, te veel ruimte had hij gelaten aan oude trauma’s. Dat wilde hij niet meer. Het had hem toen nergens gebracht, het zou hem nu ook nergens meer brengen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

En voor heel even tufte daar een vlindertje in een oud en krakkemikkig wagentje door zijn buik. Uiteindelijk maakte Jester zich voorzichtig weer los en ving Onyx' blik. Die ijsblauwe ogen die deze keer helemaal niet hatelijk stonden, maar haast dankbaar. Het maakte dingen in hem los die hij niet begreep, maar hij nam zich bewust voor om te proberen zich die blik in te prenten. En de oude herinnering te overschrijven, als een videoband waar je een nieuwe film op tapete.
      Ik geef nog eerder mijn tweede hand op dan dat ik ooit stop met jou bewijzen dat ik niet meer die jongen ben.
      Was er eigenlijk wel iets om bang voor te zijn?
      Daar moest hij maar eens achter gaan komen, toch?
      Jester glimlachte. 'Slaap lekker, Scary Vibes.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het horen van die bijnaam, was een even warme omhelzing als Jesters armen om hem heen waren geweest. Weer stroomde er een beetje warmte in dat gat in zijn borst. 'Sweet dreams, kleintje.' Hij was geneigd om echt zo'n droom te sturen, maar los van het feit dat hij moe was, was het beter als Jester ook vanuit zichzelf weer positieve dromen had, en niet alleen de twee die hij iedere week zond. Hun ogen vonden elkaar nog even en de glimlach gleed niet van zijn gezicht. 'Ik zie je morgen.'

[ bericht aangepast op 1 sep 2020 - 23:07 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Twee leerlingen waren spoorloos verdwenen. Hun naamloze en Romeo. Voor zo ver ze wist, hadden ze beiden niet een achterstand met hun gave opgelopen. Ze wist zelfs dat Romeo meer kon dan hij de meesten liet geloven. En 8059 had ook weer niet zó lang op school gezeten. Die kneus van de Panthers had er meer dan een jaar over gedaan om zijn naam te halen, ze kon zich niet voorstellen dat 8059 dan zo weinig tijd kreeg. Zeker omdat de aantallen blijkbaar belangrijk waren. Zelfs Dezi was na een driedubbele moordpoging teruggekeerd – binnen een week. Maar Maaya’s afdeling bestond nu al vijf weken uit twee personen minder en ze kreeg het akelige gevoel dat er geen nieuwen meer zouden komen. De rest van haar afdeling leek zich niet druk te maken. Er was nooit veel samenhorigheid geweest en ze hadden zo’n groot zelfvertrouwen dat ze geloofden dat ze het ook wel met zijn achten zouden winnen. Maaya vrat het vanbinnen echter op. Misschien waren Romeo en 8059 wel gewoonweg uit de weg geruimd. De afgelopen jaren hadden ze veel vijanden gemaakt – misschien had iedereen zich nu wel tegen hen gekeerd. En hun bondgenootschap met de Buffalo’s stelde ook niet veel voor. Die was in geen velden of wegen zo sterk als die van de Panthers en de Lions, die zo onderhand met elkaar in één bed sliepen.
      Ze moest haar zorgen aan iemand kwijt. Niet aan Melissa – die maakte zich nergens druk om. Niet aan Ednoces. Die mocht dan wel de leider van de Buffalo’s zijn, maar hij kon zich even makkelijk tot de Elephants keren. Hij had haar al eens in de steek gelaten. Niets overtuigde haar ervan dat hij dat niet nog een keer zou doen.
      Er kwam maar één persoon in haar op. Eén persoon die ook niet wilde dat de Rhino’s het toernooi zouden verliezen – omdat hij dat zelf ook niet zou overleven. Hem had ze echter al weken niet gesproken. Natuurlijk had ze hem wel van een afstandje in de gaten gehouden. Ondanks zijn breuk met Jester was hij op een positieve manier veranderd. Ze begreep er in alle eerlijkheid niets van, maar ze had hem met verschillende Panthers op stap gezien en ze had hem van de week zelfs met Damon zien praten alsof daar geen kwaad bloed tussen was – en hij hing ook regelmatig met Nish rond. Zijn ruzie met Jester leek hem eigenlijk góéd te hebben gedaan, alsof hij een loden ketting om zijn nek was geweest waar hij eindelijk van bevrijd was. Zij had dat in werking gezet. Misschien – heel misschien, zag hij dat ook wel in. Dat zij de reden was dat hij zich nu vrijer leek te voelen dan hij zijn hele leven lang had gedaan.
      Ze zou het erop wagen. Misschien was hij coulant. Misschien kon hij haar helpen.
      Want als hij het niet deed, deed niemand het.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kunnen we praten?
      Het pop-up berichtje hield zijn aandacht weg van het filmpje dat hij aan het kijken was. Eentje die hij inmiddels al vijf keer had gezien, maar hij had de details nog niet helemaal helder voor zich en hij was nog nooit zo perfectionistisch geweest tijdens een droom als de laatste weken. Eerst had hij alleen maar onderzoek gedaan, aantekeningen neergepend en schetsen gemaakt, deze week was hij begonnen om de verschillende onderdelen tot een geheel te weven. Het vereiste veel inlevingsvermogen en concentratie, maar nu hij weer gitaar kon spelen, ging het een stuk makkelijker. Hoe dan ook was Jester ieder uur inspanning waard. Het kon hem niet schelen dat al zijn vrije tijd eraan opging en dat hij niet wist of hij het ooit zou durven doen, maar sinds afgelopen zondag ging het een stuk beter tussen hen. Diep vanbinnen wist hij dat Jester het heus geweldig zou vinden en hij wist niet waarom hij er zo onzeker over was. Misschien omdat het nooit in hem op was gekomen als hij Jester niet had gekend. Of omdat het gewoon écht niet bij hem paste – omdat het zo haaks stond op wat hij zelf leuk vond. Maar hij hoopte dat het hen weer een stapje dichter bij het begraven van hun verleden zou brengen.
      Zijn aandacht ging weer terug naar het berichtje. Van Maaya.
      Hij kon het negeren – maar ergens was hij ook wel nieuwsgierig. Ze had zich al weken op de achtergrond gehouden en hoewel hij haar absoluut niet vertrouwde, hield hij in gedachten dat ook zij kon veranderen. Een bijna-doodervaring kon háár ook laten nadenken over haar gedrag en waar het bijna toe had geleid.
      Oké.
      Wachttoren?
      Hij aarzelde even. Daar was hij niet meer geweest sinds hij daar zijn afscheidsbrief schreef. Hij had Adam gevraagd om zijn spullen te halen en dat was het. Die toren behoorde tot een verleden waar hij niet meer aan terug wilde denken. Daar ging het mis tussen Jester en hem. Dat ding stond symbool voor hun pijn. Het liefst wilde hij het slopen. Samen met Jester. Als ze echt opnieuw begonnen. Als Jester dat écht wil. Durft.
      Zijn vingers zweefden boven de toetsen van het iNet.
      Het cafetaria.
      Een openbare plek. Als twee normale mensen.

[ bericht aangepast op 12 sep 2020 - 11:15 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het cafetaria.
      Maaya kon het niet helemaal geloven. Onyx schuwde al jaren openbare plaatsen en nu wilde hij in het cafetaria afspreken? Zij had er nog nooit een stap binnengezet. Toch morde ze niet. Ze had immers zijn goodwill nodig.
      Tien minuten later stapte ze de cafetaria binnen. Het was er rustig. Ze vond Onyx al snel, hij zat in een hoek bij het raam met een kop koffie voor zich op tafel. Hij was niet in het zwart gekleed, zonder kettingen aan zijn broek. In plaats daarvan droeg hij een wat lichtere spijkerbroek en een paars shirt. Zelfs zijn haar was ietsje korter, zodat het niet voor zijn ogen viel.
      ‘Ik zou je bijna niet herkennen,’ zei ze terwijl ze een stoel naar achteren schoof. ‘Je ziet er goed uit.’
      De woorden waren eruit voordat ze erg in had. Ze verwachtte een spottende snuif of een bijtende opmerking, maar hij trok een mondhoek op. ‘Thanks.’
      Ze wist zich eigenlijk niet zo raad met deze nieuwe Onyx en merkte dat ze klamme handen kreeg. Het enige wat nog hetzelfde was, waren zijn ijsblauwe ogen die haar gezicht bestudeerden, alsof hij wilde weten wat ze werkelijk van zijn verandering vond.
      Ze wist het niet zo goed. Het was altijd wel fijn geweest dat ze hem zo makkelijk kon inschatten. Waarschijnlijk was het allemaal uiterlijke schijn – vanbinnen was hij nog steeds hetzelfde.
      ‘Helpt het?’ vroeg ze. ‘Jezelf als iemand voordoen die je niet bent? Het is een lachwekkende vertoning.’
      Hij haalde zijn schouders op en nam een slok van zijn koffie. 'Wil je ook koffie?’
      Hij bracht haar een beetje van haar stuk.
      ‘Nee,’ mompelde ze. Haar ogen schoten in het rond. Hoewel er niet veel andere leerlingen waren, werden er genoeg blikken op hen geworpen. Ze vond het maar niks, zo in de spotlight. Het maakte haar nerveus. De schaduwen waren meer haar ding.
      Onyx keek haar een tijdje peinzend aan. ‘Ik zit hier niet voor m’n lol, Maaya. Als je niets meer te zeggen hebt, ga ik weg zodra mijn koffie op is.’ Hij wierp een blik in zijn kopje. ‘En dat is ie bijna.’
      ‘Ik heb je hulp nodig,’ zei ze toen. Het kwam er moeizaam uit.
      ‘Je wilt ook een cursus sociale vaardigheden volgen?’ Zijn stem klonk schamperend. Vertrouwder had hij nog niet gevoeld.
      ‘Moest je die doen, voor je vriendje je weer terugneemt?’
      Er flikkerde iets in zijn ogen. Zwijgend nam hij een slok.
      Hem uitdagen was zo veel makkelijker dan doen waar ze werkelijk voor gekomen was. Maar zelfs deze Onyx kende ze goed genoeg om te weten dat hij binnen een minuten wegging en dat haar kans op een gesprek verkeken was.
      ‘Onze afdeling heeft twee vermisten.’
      ‘Daar ben ik van op de hoogte, ja. Knap staaltje leiderschap.’
      Ze klemde haar kiezen op elkaar. ‘Doe niet zo uit de hoogte. Je weet wat het voor jou betekent als onze afdeling van school wordt gestuurd.’

[ bericht aangepast op 12 sep 2020 - 11:16 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya was niet dom – had hij zich altijd voorgehouden. Hij had gedacht dat ze wel zo oplettend was dat ze na vier weken opmerkte dat hij een verlamde hand had, maar nee. Ze was naar hem toe gekomen omdat ze dacht dat hij haar uit eigenbelang zou gaan helpen. Ze was ervan overtuigd dat de bloedband nog steeds bestond.
      Het kostte hem heel veel moeite om haar niet uit te lachen.
      ‘Wat wil je precies dat ik doe?’ vroeg hij zich af. ‘Het bondgenootschap met de Lions opgeven en met jullie aangaan?’
      Ze trok haar schouders op en keek hem toen aan. ‘Het gaat om je eigen leven, Onyx.’
      Zelfs als de bloedband verbroken was, wist hij door de informatie die ze onlangs hadden gevonden dat niet alle verwijderde leerlingen doodgingen. Soms was er een herplaatsing – mogelijk op een andere school, soms werden ze verhandeld of opgeslagen. En sommigen gingen inderdaad dood, maar dat ging nog maar om een percentage van 25%.
      ‘Na alle shit die je hebt uitgehaald, denk je echt dat Jester een bondgenootschap met jóú wil aangaan?’ vroeg hij spottend.
      ‘Wel als hij nog om jou geeft.’
      ‘Dat had je beter kunnen bedenken voordat je me aanmoedigde om zijn hart te vertrappen.’
      ‘Ja. Dat weet ik,’ mompelde ze. ‘Maar ondanks alles wil hij je vast niet dood hebben.’
      ‘Eerlijk? Geen idee. Ik weet niet of hij jou meer haat dan dat hij van mij houdt. Maar als je de hulp van de Panthers wil, moet je maar naar Jester toe gaan.’ Hij schoof zijn stoel naar achteren. ‘Dat was het?’
      Ze leek nog wat te willen zeggen, uiteindelijk staarde ze alleen naar het tafelblad. Hij wist niet of ze zich echt verslagen voelde of dat het een act was – en het kon hem niet schelen ook.
      Zonder verder nog wat te zeggen liep hij het cafetaria uit.
      Even later klopte hij bij Jesters slaapkamerdeur aan. Er viel vast iets te verzinnen waarop ze deze situatie in hun voordeel konden gebruiken.

[ bericht aangepast op 12 sep 2020 - 11:18 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

In zijn katerarchief stond deze ochtend slechts met een klein kruisje aangevinkt. Er was wel een doffe druk achter in zijn hoofd, maar dat was dan ook alles. Geen lamlendig gevoel. Geen misselijkheid. Integendeel – hij werd voor de verandering eens met een glimlach wakker. Hij herinnerde zich alles nog van de vorige avond. Het kaarten, het gesprek met Jester daarna… Jester die hem ook miste. Jester die vandaag iets met hem wilde gaan doen. Hij kon het nog niet helemaal geloven, maar het lukte goed om weerstand te bieden aan zeurderige stemmetjes die zeiden dat Jester het uit plichtsgevoel deed of dat hij alles helemaal verkeerd geïnterpreteerd had.
      Hij nam een uitgebreide douche, schoor zich voor de nieuwe spiegel en deed wat aftershave op. Hij was aan de late kant toen hij in de eetzaal kwam, er zat verder niemand aan de tafel. Zonder zich bekeken te voelen werkte hij zijn ontbijt naar binnen. Tegen de tijd dat hij de laatste hap had weggewerkt, begon hij toch een beetje zenuwachtig te worden. Misschien was het wel hartstikke opgelaten en kwamen ze straks tot de conclusie dat hun band echt onherstelbaar beschadigd was. Met ietwat klamme handen liep hij even later de trap op. Voor hij naar de kamer van Jester liep, haalde hij nog vlug een tandenborstel door zijn mond.
      Was hij te vroeg? Kwam hij wanhopig over?
      Achter de deur vandaan klonken vrolijke stemmen. Zou Jester ervan balen, om Fox’ gezelschap voor die van hem in te wisselen? Hij onderdrukte een zucht en klopte aan. Hij zag wel wat ervan kwam.

[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 16:10 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Tegen Merrin had hij gezegd dat hij vanavond huiswerk wilde maken. Wat ook zeker waar was – morgenavond was de karaoke en hij verwachtte dat ze dan laat zouden slapen en dat hij zondag misschien wel weinig concentratie had. Daarnaast had hij even tijd nodig om de ontdekking die hij vanmiddag gedaan had een plekje te geven. Er bestond een kans dat hij al een vriendje had. Die wachtte op zijn terugkeer – terwijl hij al met iemand anders in een relatie was. Terwijl hij hem vergéten was.
      Natuurlijk was er ook een grote kans dat ze hun relatie al eerder beëindigd hadden, of dat ze afscheid van elkaar hadden genomen toen hij naar Experium ging. Maar hij kon zich niet zomaar van het gevoel ontdoen dat hij verkeerd bezig was. Hij moest meer over zijn relatie met Rory te weten komen.
      Nadat hij bezig was geweest met zijn huiswerk voor biologie en Engels, had hij zijn tekenblok gepakt. Van zijn moeder, broertje en zusje had hij al eens een schets gemaakt. Nu maakte hij er ook een van Rory, hopend het dat het in het vervolg makkelijker een herinnering zou triggeren. Het tekenen van de jongen zorgde er toch voor dat hij zich schuldig tegenover Merrin voelde. Moest hij het hem al vertellen? Maar hij was bang dat het hem zou kwetsen. Straks kwam hij tot de conclusie dat ze hun relatie al na een paar weken of maanden hadden beëindigd, lang voordat hij naar Experium kwam. Dan maakte Merrin zich druk om niets. Nee – het was beter als hij eerst meer te weten kwam.
      Toch keek hij meer om zich heen in de bibliotheek dan normaal, al waren er bijna geen anderen die op vrijdagavond huiswerk maakten. Hij had ook naar zijn kamer kunnen gaan, maar Onyx speelde al dagen op zijn mondharmonica en hoewel hij dat heus goed kon, werd hij na al die uren toch ook wel gek van dat geluid.
      Uiteindelijk slaagde hij erin om Rory duidelijk op papier te krijgen. Even streek hij met zijn duim over de lijnen van zijn gezicht. Er was een tijd dat hij dat echt had gedaan. Het voelde vreemd dat hij zich dat niet meer kon herinneren, dat het gewoon… weg was.
      Hij sloeg zijn schetsboek dicht en kwam overeind.

Toen hij terugkwam in zijn kamer, was Onyx voor de verandering niet aan het spelen. Hij zat overdwars op zijn bed en leek opgelucht hem te zien.
      ‘Hé,’ zei Adam. Hij kwam op zijn bed zitten, hij voelde wel aan dat er iets was. ‘Alles oké?’
      ‘Ik denk het,’ mompelde Onyx.
      Adam was inmiddels wel aan zijn onzekere oogopslag gewend geraakt. Meestal betekende dat dat hij iets over Jester wilde zeggen.
      ‘Ik heb iets voor Jester gemaakt. Een droom. En ik dacht – misschien wil jij hem uitproberen?’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Misschien zie je nog verbeterpunten. Of – vind je het gewoon stom.’
      Adam had wel aangevoeld dat hij met iets groots bezig was, want hij was wel héél druk bezig geweest met zijn mondharmonica en zijn iNet. Hij was dan ook razendbenieuwd.
      ‘Ja hoor,’ glimlachte hij. ‘Kom maar op.’
      ‘Ik weet niet of de sfeer passend is. Ik heb alleen YouTube gebruikt.’
      Onyx had hem af en toe dromen gestuurd, vooral in het begin dat hij hier sliep. Ze waren altijd erg leuk en levendig, dus hij kon niet wachten om te zien wat Onyx voor Jester in petto had.
      Hij ging op zijn bed liggen, sloot zijn ogen en luisterde naar de tonen totdat alles pikzwart werd. Even zweefde hij – toen voelde hij steen onder zijn voeten en opende hij zijn ogen.
      Nieuwsgierig keek hij om zich heen. Hij bevond zich op een groot plein, waar ook behoorlijk wat andere mensen liepen. Mensen die hij nog nooit gezien had. Voor hem rees een enorm sprookjesachtig kasteel op, met in het midden een poort met een entree.
      Opeens stond Onyx naast hem. Hij had een zonnebril op en glimlachte een beetje gespannen naar hem. Adam realiseerde zich dat hij een rugzak droeg en vond daar ook een zonnebril in.
      ‘Wauw,’ zei hij tegen Onyx. ‘Heb je dit allemaal zelf bedacht?’
      Hij wist niet zeker of het de echte Onyx was of een projectie van zijn fantasie, maar iets aan zijn houding deed hem het eerste vermoeden.
      ‘Nou ja, veel research dus.’
      ‘En we zitten nu in dezelfde droom?’
      Onyx knikte. ‘Jep. Dat heb ik pasgeleden met Nish ontdekt.’
      ‘Zijn jullie hier ook geweest?’
      Er trok een kleur over Onyx’ gezicht. ‘Nee. Dit heb ik speciaal voor Jes gemaakt.’
      Adams lippen krulden om. ‘Wat lief zeg.’
      Ze liepen dichter naar het sprookjeskasteel toe.
      ‘De andere bezoekers heb ik laatst toegevoegd,’ vertelde Onyx. ‘Ik had eerst helemaal geen andere mensen, maar dat was een beetje creepy.’
      ‘Dit is echter,’ beaamde Adam. Nieuwsgierig liep hij verder.
      Hij vergat bijna dat het een droom was, zo realistisch was het. Er waren groepjes jongeren, ouders met jengelende kinderen en Onyx betaalde zelfs bij het loket voordat ze verder gingen. De details waren overweldigend.
      Toen ze langs het loket waren, kwamen ze bij een fontein. Er stond een plattegrond voor. Nu pas drong het tot Adam door waar ze waren.
      ‘Een pretpark!’
      ‘Disneyland,’ beaamde Onyx. ‘Wel een beetje een compilatie van verschillende locaties.’
      Disneyland… Hij begreep nu waarom het speciaal voor Jester gemaakt was. Hij wreef even bemoedigend over Onyx’ rug. Dit was het liefste wat iemand ooit voor iemand had gedaan, daar was hij van overtuigd.
      ‘Hij vindt het geweldig, ik weet het zeker!’
      ‘Ik hoop het,’ zei Onyx zacht. De blos op zijn wangen leek hier wel permanent. ‘De nacht na het bal hebben we samen een Disneyfilm gekeken. Ik dacht – dat ik misschien morgen ook wel kon vragen of hij dat wilde doen. Na de karaoke. Eerst een Disneyfilm kijken en dan dit. Maar ik weet niet… of het nog te vroeg is.’
      ‘Natuurlijk niet. Het is al zes weken geleden, je hebt zó hard aan jezelf gewerkt. Ik weet zeker dat hij dit hartstikke tof vindt.’
      Er kroop een glimlach om Onyx’ lippen. ‘Waar wil je in? Een achtbaan? Een splash?’
      ‘Weet je zeker dat je dat je dat niet voor Jester wil bewaren?’
      ‘Ik moet eerst weten of de attracties ook echt genoeg zijn.’
      Adam keek enthousiast op de plattengrond. ‘Nou, dan ga ik voor bobslee.’
      Zij aan zij liepen ze naar de eerste attractie toe. Af en toe passeerden ze Disneyfiguren. Geen verklede mensen – nee ze leken écht. De rij was kort en al snel namen ze in het karretje plaats.
      Met een grijns keek hij opzij naar de jongen die iedereen altijd zo angstaanjagend had gevonden. En nu had hij een Disneypark ontwropen, speciaal voor de jongen op wie hij verliefd was.

Het was een geweldige ervaring. Alles zag er tiptop uit, de geur en smaak van popcorn zat nog in zijn neus en mond toen ze het park verlieten en weer wakker werden. Het was inmiddels twee uur ’s nachts. Ze hadden uren door het park gelopen.
      ‘Dat was echt heel bijzonder,’ zei Adam. ‘En wat knap gemaakt.’ Hij grinnikte bij het zien van Onyx’ blozende wangen. ‘Wat een romanticus ben jij diep vanbinnen. Wie had dat dat gedacht.’
      ‘Romanticus?’ Onyx leek te schrikken. ‘Dat – dat was niet de bedoeling. Denk je dat ik hem afschrik?’
      ‘Nee,’ zei Adam vlug. ‘Het kan prima als vrienden.’
      Al nam dat niet weg dat het wel mega romantisch was als iemand zoiets voor je deed.
      Opluchting flitste over Onyx’ gezicht. ‘Oké. Gelukkig.’ Hij haalde een hand door zijn haar. ‘Nou ja – dit wilde ik morgen dus doen. Eerst een film kijken en dan dit.’ Hij beet nerveus op zijn lip. ‘En ik dacht nog aan een soort uitnodiging. In de vorm van een bioscoopkaartje.’
      Hij had er echt goed over nagedacht. En Adam vond het lief – zo lief.
      Als Jester nu niet inzag hoeveel Onyx van hem hield, hoeveel spijt hij had en hoe graag hij hem terug wilde, dan wist Adam het ook niet meer.
      Hij ging naast Onyx zitten en gaf een kneepje in zijn hand. ‘Je bent hier uren mee bezig geweest, is het niet?’
      Hij knikte aarzelend.
      ‘Geef hem morgen die uitnodiging. Hij vindt het vast hartstikke leuk. En zo niet… Dan ligt het echt niet aan jou, Onyx. Je hebt de afgelopen weken hartstikke best gedaan en ik ben apetrots op je.’ Hij sloeg een arm om hem heen. ‘Echt heel erg trots.’
      Onyx trok een mondhoek op en leunde een beetje tegen hem aan. ‘Dankzij jouw hulp.’
      ‘Misschien. Maar het meeste heb je toch echt zelf gedaan. Ik had je van alles kunnen vertellen en honderd tips kunnen geven, maar uiteindelijk kwam de verandering uit jou alleen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze schrok een beetje van zijn galgenhumor, maar door zijn knipoog begon ze toch zachtjes te lachen. Ze stond op van het bed van Adam. "Bedankt Onyx." Met een glimlach keek ze naar de jongen op het andere bed. Er was echt iets anders, iets wat hem meer openstelde naar de wereld. Het was bijzonder om zo te zien, ondanks het feit dat ze het idee had dat ze een heleboel gemist had. Het gaf haar echter gek genoeg het vertrouwen dat zij het ook kon. Als Onyx zichzelf kon veranderen, ondanks alles wat hij had meegemaakt, als hij weer in een nieuwe vriendschap kon geloven na alle woorden die hij Jester had toegegooid, waarom kon zij dan niet geloven in een nieuwe liefde?
      Ze verliet de kamer met haar hoofd ineens bij hele andere dingen dan dat ze erheen kwam. Ze was haar zenuwen verloren, voelde zich zelfs best goed. Ze was vastberaden om die avond haar plan uit te voeren en het enige wat overbleef was gezonde spanning. Ze ging alles eraan doen om dingen te weten te komen over Romeo en zo proberen Fayr en zichzelf te beschermen. Als ze meer over Romeo wist, kon ze zich beter verdedigen. Dat hield ze zichzelf voor. Misschien was er zelfs wel een mogelijkheid om aan zijn gave te ontsnappen, om zich tegen te wapenen. Als die er was dan wist Maxwell die vast.

[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 18:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Jesters punt over waarom Ariel en Hercules eigenlijk familie waren werd onderbroken door een klop op de deur. 'Zie, dat is Zeus die mijn punt komt bevestigen,' zei hij tegen Fox, en tegen de deur (of de persoon erachter, 'hij is open!'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Een tattoo? Daar had hij nog nooit over nagedacht. Hij dacht even na en grijnsde toen. "Doe maar een tijger. Die zijn vet." Tijgers waren stoer, dat kon er wel mee door toch? De eerste strepen die Adam achter liet op zijn rug bezorgde hem de kriebels, maar hij had een glimlach op zijn gezicht zitten. Hij was zo blij dat Adam met zijn idee had ingestemd. Het was in eerste instantie een beetje onwennig geweest, maar uiteindeljk hadden ze vooral lol en plezier erin om elkaar te beschilderen. Toen Adam klaar was met zijn rug, keek Merrin in de spiegel. Het was niet het mooiste kunstwerk, door de druipende verf, maar alsnog had Adam enorm zijn best gedaan. "Vet," grijnsde hij.
      Nadat hij ook Adam zijn rug een kunstwerk had achtergelaten, (lang niet zo mooi als die van Adam), keek hij met een glimlach naar zijn vriendje. Hij trok Adam naar zich toe en gaf een uitgebreide zoen op zijn lippen. Zijn stem klonk lichtelijk hees toen hij Adam weer los liet. "Je bent prachtig, weet je dat?" Hij gaf een nieuwe kus op Adam zijn lippen. "Al ben je het knapst als je gewoon jezelf bent." Merrin gleed even over de rug van Adam heen, voelde dat de verf droog was (of althans hij hoopte dat het droog genoeg was) en duwde Adam toen zachtjes iets achteruit, zodat de jongen met zijn rug tegen de kast aan kwam te staan. Hij zette zijn hand vlak langs Adam zijn lichaam heen en liet zijn ogen heel even over zijn vriendje heen glijden. Het moment dat zijn ogen die van Adam vingen, leek zijn hart voor een tel stil te staan. De kriebels waren terug, in zijn maag en voorzichtig boog hij voorover om zijn tong kennis te laten maken met die van Adam.

[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 20:59 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx deed de deur open. Toen hij eenmaal op de drempel stond, wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij was hier niet meer binnen geweest sinds hij zijn kamer aan Fox had afgestaan. De Lion keek hem vrolijk aan, en ook Jester zag eruit alsof hij het naar zijn zin had. Een jaloers vlammetje kwam op. Toch wilde hij zich niet laten kennen tegenover die irritante kwibus en hij richtte zijn blik op Jester.
      ‘Ik ben weer terug in het land der levenden. Nuchtere levenden, deze keer zelfs.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam wist niet zo goed waarom, maar de manier waarop Merrin naar hem keek terwijl hij de kast in zijn rug voelde, deed zijn bloed als lava door zijn lijf stromen. Hij kuste zijn vriendje terug, gleed met zijn handen over zijn rug tot hij bij de rand van zijn broek kwam. Met een bonkend hart haakte hij zijn duimen erachter, terwijl hij Merrin dichter tegen zich aan trok en zijn handen losjes op zijn achterwerk liet rusten. Hun zoen werd steeds feller tot ze allebei lichtjes hijgden. Hij zoende hem langs zijn kaak tot hij zijn nek bereikte en kuste hem vlak onder zijn oor. ‘Ik weet zeker dat niemand zo lekker kan zoenen als jij,’ fluisterde hij in zijn oor.

---

Every villain is a hero in his own mind.