[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 2 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 13:22 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Versipellis – With Eli & Scar       Nadat ze plaatshadden genomen in het achterste kamertje, ging Eli direct aan de slag met de thee. Verrast draaide hij zich omdat Jem zijn vraag had beantwoord. ’'Ik ben dus niet de enige die de vreemde atmosfeer opgemerkt heeft.’' Wat er op zijn beurt voor zorgde dat Jem verrast wat rechterop ging zitten. Dezelfde gedachte ging namelijk ook door zijn hoofd heen. Als geroepen stelde Eli een kop rustgevende thee voor. De jongeman mocht dan wel geen zicht meer hebben, hij was toch beter in staan dan ieder ander om aan te voelen wat iemand nodig had. ‘'Klinkt goed, heel graag.’' Zei hij al knikkend, een gewoonte die er niet al te gemakkelijk uit leek te gaan. Altijd als hij met Eli was werd extra benadrukt hoeveel gebruik Jem eigenlijk maakte van lichaamstaal.       ’'Het voelt niet echt goed. Alsof er iets gaat gebeuren.’' Na een korte zucht voegde hij er nog ‘alweer’ aan toe. Het dorpje had de afgelopen tijd al een hoop meegemaakt, wanneer hield het nou eens op?       Het onderwerp lichtte weer iets op bij de acteertalenten van Eli, al deden zijn woorden dat niet vermoeden. ‘'Hopelijk,’' herhaalde Jem, ‘'je weet het maar nooit met die verkoudheden.’' Hoofdschuddend grinnikte hij even. Ondertussen keek hij gefascineerd naar de dingen die Eli in de thee gooide. Je zou denken dat het een explosie aan verschillende smaken zou zijn, en niet op de goede manier, maar in realiteit was het altijd een perfecte combinatie waarbij niets het ander overheersten, alhoewel, dat kon hij zeggen over de enkele keren dat hij hier thee had gedronken. Hij is een bleef een koffiepersoon.       ’'Dankjewel’' Zei hij toen de thee werd neergezet. Direct pakte hij het kopje van het dienblad om de warmte te voelen in zijn handpalmen. Die warmte verscheen als sneeuw voor de zon toen Nox begon over de avond met Nox.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Ik grinnikte zachtjes om haar woorden, mijn ogen even kort sluitend. Haar woorden "Natuurlijk ben ik hier, waar zou ik anders zijn?" deden me goed, haar lichte omhelsing, haar vertrouwde geur van bloemen en haar hartslag die rustig klopte. "Kom nu nog maar eens van me af," ik opende mijn ogen, een oprechte al dan niet kleine glimlach om mijn lippen, waarna ik haar even aankeek. Ze had van die glinsteringen in haar ogen, die ik enkel bij haar kon vinden en haar bekende lieve glimlach om haar lippen. "Alsof ik dat ooit zou willen proberen." haf ik oprecht toe. Ik weet niet wat het was, maar het voelde goed, juist om haar zo in mijn armen te hebben, het liet de zorgen wegsmelten en even, héél even was ik vergeten dat de jonge Grey telg in mijn zetel lag.
"Ik denk dat de droger inmiddels klaar is," sprak Linden plots wat me even deed knipperen, ze loste haar armen en ik deed hetzelfde waarna een afwezige "oh juist.' mijn lippen verliet. "Ik ga me even omkleden," meldde ze nog, waarna ik knikte "Ben zo terug." mijn blik even over mijn eigen outfit liet glijden. Versleten jeans en een donkerblauw flanellen hemd, standaard Harvey outfit, dus liet ik het maar voor wat het was en zette me op een klein krukje, zodat ik zicht had over Orpheus. De jongen stond lijkbleek, maar ademde nog, ik hoopte maar dat hij gauw zou ontwaken...
Ik hoorde gerommel buiten waarna er op de deur werd geklopt, na nog een korte blik op de jongen in de sofa te richten stond ik op en liep richting de deur Linden Rose kwam net de trap af getrippeld en kwam achter me staan toen ik de deur opende, waar ik niet alleen Maddie aantrof maar ook Ollie. Die laatste had even mijn struiken bemest zo bleek. Ik schraapte mijn keel en fronste even richting Ollie al verzachtte mijn blik toen ik zag in welke staat de jongen zich verkeerde. Ik zuchtte zacht en zette een stap opzij om de twee binnen te laten. "Hij is hier een klein half uur geleden binnengevallen." verklaarde ik aan de twee. "Het... Het gaat niet goed met hem. Ik heb dit eerlijk waar nog nooit gezien." verklaarde ik voorzichtig. Ik besloot de twee even de tijd te geven met Oprheus, draaide me naar Linden Rose en glimlachte voorzichtig." Ik ga even wat stoelen halen." verklaarde ik haar, haar ook de tijd gevend om met Maddie en Ollie te praten als ze wilde. Eens in de keuken blikte ik nog even naar het plantenboek. "Wat hou je toch voor me verborgen?" prevelde ik zacht ik gedachten, waarna ik twee van mijn houten stoelen nam en terug richting het woonkamertje ging waar ik deze bij de zetel zette, gezien ik wel verwachtte dat maddie en Ollie liever aan Orpheus zijde bleven.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eli 'Bellamy'

---

De atmosfeer buiten was ons beiden niet ontgaan en Jam wist mijn zorgen in woorden te brengen ’'Het voelt niet echt goed. Alsof er iets gaat gebeuren.’' sprak hij waardoor ik instemmend humde. "Of iets gaat komen." voegde ik bij zijn woorden toe. Misschien moest ik zo meteen eens de tarot kaarten vragen om ons een antwoord te bieden op onze vermoedens. Ik bracht Jel zijn kopje en had ook voor mezelf een thee op tafel gezet. Asra was ondertussen al naar beneden geglipt om zijn eigen weg te gaan. Jem bedankte me voor de thee, en ook ik nam mijn kopje in de hand, vooraleer ik het niet kon laten om mijn nieuwsgierige vragen te stellen over een misschien wel lastig onderwerp. Nox, of eerder Hadeon. Ik verzekerde Jem nog dat hij zich niet verplicht moest voelen als hij er liever niet over wilde praten, want ik kon aan de stilte wel merken dat ik hem overvallen had met mijn vraag.
’'Ja...’' stemelde hij na een korte stilte en ik beet zacht op mijn onderlip. ‘'Het ging heel erg snel. Hij stond voor het paarse spul en nog geen seconde later had Hadeon de controle over genomen. Nox maakte geen kans.’' verklaarde Jem me rustig, mijn vinger gleed bedenkelijk over de rand van mijn thee kopje. Het paarse spul moest niet alleen de weerwolven triggeren, ‘'Hij kwam gelijk achter mij aan, met een of ander riedeltje en-’ Jem stopte, ik kon horen aan de trillingen in zijn stem dat hij er nog steeds angstig van was, al was het het zachte geklinkel van mijn windscharms die me deed opkijken, ook gezien Jem het ook gehoord leek te hebben. "Had ik de deur niet dichtgedaan?" vroeg ik iets verrast, ik stond voorzichtig op en hoorde Asra al in mijn gedachten klinken. 'Friend!'. Ik ontspande mij iets waarna ik een bekende, vrouwelijke stem hoorde klinken. De voetstappen kwamen hierheen en ook hoorde ik Asra vrolijk sissen mijn vermoedden bevestigd door Jem die even verrast haar naam fluisterde. "Scar." De jongedame was een eindje geleden getroffen geweest doorhetzelfde paarse spul en daardoor even weg geweest van Fulgur falls maar nu bleek ze terug te zijn. Ik was blij om haar stem te horen, opgelucht om te wetend at ze veilig was, al had ik haar niet in mijn theeshop verwacht. HEt was jaren geleden geweest dat ze hier nog voet had gezet.
'Hey..' sprak de jongedame stilletjes. 'Als het niet uitkomt, kom ik een andere keer wel terug hoor..' ik schudde mijn hoofd en wees uitnodigend naar de richting waar ik wist dat er nog een stoel stond. " Ooh nee, je bent altijd welkom Scarlet." sprak ik oprecht. "Asra heeft je ook gemist hoor ik." gniffel ik zacht, waarna ik richting mijn keukentje toe liep. "Wens je ook een kopje thee?" ik besloot Scarlet en JEm misschien wat ruimte te gunnen, gezien ik wist dat de twee vast wel bij te kletsen hadden.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

'Ooh nee, je bent altijd welkom Scarlet.' De warmte en oprechtheid in Eli zijn stem ontging Scar niet. Het deed haar goed. 'Asra heeft je ook gemist hoor ik.' Een kleine grijns verscheen op de blondine haar gezicht terwijl de slang zich weer even tegen haar onderbeen aan nestelde. 'That makes two of us.' grinnikte ze terwijl ze voorzichtig plaats nam op de stoel die Eli aangewezen had. De blondine had vluchtig een blik naast haar over Jem heen geworpen. Zijn ogen waren gefixeerd op het dienblad voor hen. Het maakte haar onzeker. 'Wens je ook een kopje thee?' klonk het vragend vanuit Eli. 'Ja lekker!' antwoordde ze. Net toen ze wilde vragen of ze hem daarbij kon helpen om zo een pijnlijke stilte met Jem te vermijden, was Eli al richting de keuken geglipt. De kamer vulde zich met een voor haar pijnlijk aanvoelende stilte. Ze was zeker van plan geweest om Jem te bezoeken nu ze weer terug was. Ze had daar echter mee willen wachten tot ze had geweten wat ze tegen hem moest zeggen. Ze had verschillende telefoontjes van hem ontweken, bezorgde voicemails genegeerd en had niet eens het lef gehad om afscheid van hem te nemen. Haar hart had het simpelweg niet aangekund. Maar wat voor een slap excuus was dat..

Scar schraapte kort even haar keel terwijl ze haar ogen weer richting haar beste vriend liet glijden. Beste vriend.. mocht ze hem eigenlijk nog wel zo noemen? Hij voelde nog steeds zo aan voor de blondine maar ze mocht er niet vanuit gaan dat alles snel weer naar het oude zou gaan. Dat was een fantasie die ze nu ze de werkelijkheid zo bekeek kon vergeten. 'Hey..' begon ze weer zacht terwijl ze tot de jongen door probeerde te dringen. Ze had er alles voor over om te weten wat er nu in hem omging. Normaal was ze redelijk goed in mensen peilen maar Jem was op dit moment even een mysterie voor haar. 'Hoe gaat het?' vroeg ze twijfelend. Wauw.. Hoe gaat het?! Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Die vraag voelde zo verkeerd en oppervlakkig maar ze was binnen een seconde sociaal incapabel geworden en had geen idee hoe ze anders het gesprek op gang kon helpen. Uit nervositeit begon de blondine aan haar handen te friemelen. Een standaard tik die de blondine altijd in stressvolle situaties naar boven leek te halen. 'Ik denk dat ik je een sorry verontschuldigd ben..' begon ze iets diepgaander om de ongemakkelijke sfeer zo wat te doorbreken. Ze wilde het nou eenmaal goedmaken en kon daar nu dan maar beter mee beginnen.

”Spoil me with loyalty."

Versipellis – With Eli & Scar       Hij staarde Eli schaapachtig aan toen hij uitnodigend naar de overgebleven stoel wees. Waarom moest hij nou altijd zo vriendelijk zijn naar iedereen. God, wat had Jem nu graag hem haar horen wegsturen, maar wat ging dat oplossen? Jem kende zichzelf beter dan hij soms zou willen en wist dat het simpel weg een uitstel van executie zou worden.       Toen Scarlett plotseling verdween leek het alsof zijn wereld tot stilstand kwam. Nooit eerder was het hem opgevallen hoeveel tijd de twee samen doorbrachten. Hij voelde zich eenzaam, zelfs in overvolle ruimtes en hoe cliché het ook klonk; het voelde alsof er een stukje van hemzelf ontbrak. Wekenlang had hij haar gezocht, hij was zelfs het bos in geglipt ondanks de gevaren die er momenteel hingen. Dagenlang, nachtenlang, totdat de uitputting hem tot rust dwong. Toen was hij overgegaan op het ondervragen van roedelleden, maar werkelijk niemand liet iets los. Of het boeide ze niets –een gedachte die zijn bloed liet koken-of ze wisten hoe het zat, maar wilde het niet vertellen. Plots leek het niet meer een mysterieuze verdwijning maar een opzettelijke handeling. Vanaf dat moment had hij zichzelf gezworen haar dit nooit te vergeven.       Nog geen drie minuten in haar bijzijn en hij voelde al hoe het touw der belofte losraakte van zijn polsen. Het liefste omhelsde hij haar gewoon, alsof er niets gebeurd was en ze nooit weg was geweest, maar dat was niet eerlijk tegen zichzelf, niet eerlijk tegenover de onrust die wekenlang over hem waande, de slapeloze nachten en de wanhoop. Het beetje vergiffenis dat zijn gedachten binnen wist te glippen was opnieuw omringd door woede en verdriet.       Hij kon haar dit niet vergeven.       Ongemerkt verstevigde hij zijn grip op zijn kop thee, die inmiddels niet meer dan enkele slokken bevatte.       En toen besloot Eli er vandoor te gaan. In zijn gedachten smeekte Jem hem te blijven, hem niet alleen te laten en met de situatie te laten dealen want hij wist gewoon niet hoe. De boodschappen waren niet aangekomen. Dus viel er een pijnlijke stilte.       Jem nam een laatste slok van zijn thee. Hij kon nu wel een goede kop koffie gebruiken. En toen schraapte Scar haar keel gevolgd door een bijna geluidloze ’'Hey..’’. Misschien moest hij gewoon zijn mond houden, net als op de basisschool bij van die kleine onbenullige ruzietjes. Echter was hij geen 7 meer, maar 22. ’'Hoe gaat het?’’       Voor het eerst tijdens het gesprek richtte hij zijn blik op haar. Een ijzige blik. Hoe durfde ze te vragen hoe het met hem ging. Het ging helemaal niet goed. Het ging al niet lekker vanaf het moment dat zij besloot te verdwijnen. De plotselinge drang om de mok door de muur te smijten zorgde ervoor dat hij zijn blik weer even af wendde en vervolgens het kopje op tafel zetten. Kwasten waren om mee te smijten, harde objecten van anderen vielen niet in die categorie. Hij schraapte zijn keel maar werd onderbroken. ’'Ik denk dat ik je een sorry verontschuldigd ben..'       Hij voelde iets knappen van binnen en vanaf dat moment was de silent treatment voorbij. ‘'Denk je?’' De sarcasme droop ervan af. ‘'Je bent zomaar uit het niets verdwenen, zonder ook maar iets te zeggen en nu denk je dat je me een sorry verontschuldigd bent!?’' Onopzettelijk was hij een stuk luider gaan praten. Hij haalde een diepe ademteug om de rust terug te vinden. Naarmate de zin vorderde werd zijn stem zachter tot er enkel en fluistering over was. ‘’What the the fuck Scar... ik was zo bezorgd.’’

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

De eerste blik die Jem haar toeschoot beloofde niets goeds. Ijskoud staarde hij haar aan. Het bleef stil. De luidste bron van geluid bleef voor Scarlet vooralsnog het bonken van haar eigen hart. Ze wachtte de jongen zijn woorden af. Hopend dat die zachter zouden zijn dan zijn blik. Net wanneer hij zijn keel schraapte, durfde ze zich echter niet weerloos over te geven aan zijn oordeel. Ze wilde, nee ze moest haar verontschuldiging als eerste kwijt. De excuses leken de pijn echter niet te verzachten. Ze deden eigenlijk het totaal tegenovergestelde van wat Scarlet had gewild. Ze maakte hem bozer. 'Denk je?’' De woorden werden doordrenkt met sarcasme naar de blondine toe geslingerd. ‘'Je bent zomaar uit het niets verdwenen, zonder ook maar iets te zeggen en nu denk je dat je me een sorry verontschuldigd bent!?’' Jem was tijdens het uitspreken luider gaan praten. Scar had haar blik neergeslagen. Het deed haar pijn hem zo te zien. Het ergste was bovendien dat zij de reden was. ‘’What the the fuck Scar... ik was zo bezorgd.’’ Naarmate de zin vorderde brak het volume waar Jem eerder mee gesproken had beetje bij beetje af. Op het laatst was er niet meer dan een fluistering over. De blondine had haar ogen omhoog weten te heffen. Ze zaten vol pijn, verdriet en schuld.

'Jem...' Scar was zo overrompeld dat haar stem zacht brak. De blondine slikte een brok in haar keel weg voor ze haar mond voorzichtig opnieuw open deed. Haar stem was stabieler maar alle emoties waren nog steeds duidelijk hoorbaar. 'Ik.. ik heb je nooit pijn willen doen.. ik wilde.. ik moest gewoon weg hier.' De blondine voelde hoe haar ogen waterig werden. Ze mocht niet huilen. Zij was hier niet het slachtoffer. Het draaide niet om haar maar om Jem. Niet willend dat Jem haar beginnende tranen zou zien, wendde ze haar blik af. Ze staarde naar de grond. 'Ik heb je nooit achter willen laten maar ik kon geen gedag zeggen...' De blondine wilde opkijken en zien hoe de jongen reageerde maar durfde het niet. 'Heel egoïstisch van me.. dat weet ik..' Ze besloot hem toch aan te kijken. 'Dat zie ik nu..' Scar had van te voren al geweten dat ze hem er waarschijnlijk pijn mee zou doen, maar had niet verwacht dat het hem zou diep zou gaan zitten. Ze dacht dat hij er wel overheen zou komen. Misschien hoopte ze dat vooral.. Ze kon toentertijd niet openstaan voor het idee dat ze met haar acties andere pijn zou doen. Het had haar anders tegen gehouden terwijl ze duidelijk wist wat haar te doen stond.

”Spoil me with loyalty."

[ bericht aangepast op 25 jan 2021 - 15:09 ]

Versipellis – With Eli & Scar       Tijdens zijn uitbraak Scar wat te verstarren en ook haar twee kleurige ogen waren vaker op de grond gericht dan op hem. In al de jaren dat hij haar kende had hij al vrij snel geleerd dat dit een trekje was dat tevoorschijn kwam zodra ze ergens moeite mee had. Aan een kant deed het hem goed. Ze moest weten hoe hij zich voelde dankzij haar verdwijning, maar naast deze gedachte veranderde er eigenlijk vrij weinig. Hij voelde zich nog even verschrikkelijk als daarvoor. Bovendien kwam er ook een herinnering te boven die hem niet veel beter deed; waarbij Scar haar blik afwendde van een Harvey tijdens een van zijn vele redes. Jem slikte even.       Op dat moment richtte ze haar blik weer op hem. Ogen voor kleur waar hij op elk moment in zou kunnen verdrinken. Het blauwe van de lucht en het bruin van het bos. '''Ik.. ik heb je nooit pijn willen doen.. ik wilde.. ik moest gewoon weg hier.' begon ze. Haar stem en uitstraling was beheerst maar desondanks zat er een randje emotie aan de woorden. Haar ogen werden ook wat wateriger. Ondertussen klopte zijn eigen hart in zijn keel, zo luid dat het hem verbaasde als ze het niet hoorde. Alle emoties van de afgelopen weken leken weer omhoog te borrelen wat zorgde van een mix van woede, angst en verdriet. Zijn lichaam had moeite met het uiten van de wirwar.       Er viel een stilte. Hij wist niet goed wat te reageren. Inmiddels had Scar haar blik weer afgewend. Liet hij de woede praten, of juist de angst? Net toen hij zijn mond opende om wat te zeggen sprak Scar weer. 'Ik heb je nooit achter willen laten maar ik kon geen gedag zeggen...'Heel egoïstisch van me.. dat weet ik... dat zie ik nu.       ''Ik...ik begrijp het niet.'' Begon hij waarbij hij even stilviel om alles op een rijtje te zetten. Met zijn handen wreef hij in zijn gezicht, niet zo zeer om het nadenken uit te beelden, maar eerder om zijn waterig wordende ogen te sluiten. ''Waarom niet? Waarom kon je het me niet vertellen, je kan me altijd alles vertellen.'' Nadat hij dat gezegd had zocht hij het oogcontact met haar op. De twijfeling sloeg nu bij hem ook toe. ''Dat weet je toch?'' Had hij iets gedaan waarmee hij haar vertrouwen in hem had gebroken? Was hij al die tijd boos op haar geweest terwijl hij zelf de aanstichter was? Kon dat?       ''Ik dacht dat je dood was.'' Hij verhief zijn hoofd naar het plafond, sloot opnieuw zijn ogen in de strijd tegen de tranen en keek vervolgens haar weer aan. ''Ik dacht dat dat wezen je te pakken had gekregen en dat niemand het wilde toegeven.'' Na een diepe ademhaling sprak hij verder. ''Ik dacht dat we een team waren, maar de afgelopen weken was dat deel van mij verdwenen.'' Zelfs de enorm zwakke cynische grinnik kon het breken van zijns tem niet verbergen. Maar op dit moment deed het hem ook niet veel meer toe.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

Ik had echt moeite om zonder hulp op mijn benen te staan tegen de tijd dat de deur open ging. Ik wist vrij zeker dat ik lijkbleek was, nog veel bleker dan normaal, en stond te beven als een rietje. Er was iets heel goed mis en ik kon mijn vinger er niet opleggen wat het was. Ik keek op naar Harvey toen hij de deur opende. Meteen kreeg ik het gevoel dat ik niet had moeten komen, niet had mogen komen. Toch kon ik eigenlijk niets anders meer dan mijn hoofd buigen en hopen dat hij niet zou gillen. Al mijn gebruikelijke energie en felheid was volledig uit me weggezogen. "Je suis désolé," zei ik zwakjes met mijn oog op de bloembak. Mijn capaciteit om Engels te spreken leek te zijn verdwenen. Ook het verstaan van wat Harvey ons vertelde kostte heel veel moeite, alsof mijn brein net als mijn lijf volledig aan het kortsluiten was. Tegelijkertijd probeerde ik een nieuwe golf van misselijkheid zo goed mogelijk in bedwang te houden. Zo goed en zo kwaad als het ging op mijn trillende benen stapte ik binnen om de dames heen, maar nog voor ik de deur naar de woonkamer kon bereiken, moest ik me vastpakken aan een tafeltje om niet door mijn benen te zakken. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Ergens in mijn onderbewustzijn wist ik dat familiebanden een ding waren onder de wolven, en dat die van de Greys heel sterk waren, maar dat het zo heftig kon zijn had ik nog nooit van gehoord. Daarbij kwam het op dit moment amper nog in me op. Ik probeerde me te stabiliseren op mijn benen, om toch de hoek om te gaan de kamer in. Daar lag hij. Hij lag als een dood vogeltje op de bank. Je zou bijna denken dat hij echt dood was, waar het niet voor de lichte beweging van zijn borstkas. De afstand van de deur naar de bank was niet heel groot, maar het voelde als een marathon, waarbij mijn lijf bij elke stap tegen me vocht. Ik wilde naar hem toe, maar met elke stap dichterbij voelde ik me nog slechter, tot ik als hoopje ellende naast de bank op de grond stortte bij zijn borst, zodat Maddie bij zijn hoofd kon zitten. Ik voelde me verschrikkelijk, erger dan dat ik me ooit had gevoeld. De smaak van gal in mijn mond had plaats gemaakt voor de smaak van dood. Ik had het ijskoud, terwijl het hier binnen vast niet vroor. Ik liet mijn hoofd tegen zijn zij rusten. Zonder het echt door te hebben begon ik weer schietgebedjes te prevelen. Of ik het deed voor een goede uitkomst of om zijn en mijn ziel te sparen, dat ging ook aan mij voorbij, maar het was eigenlijk het enige wat ik nog voor elkaar kreeg als trillend lijkbleek hoopje ellende.

---

ProngsPotter:
>> Slotje op verzoek

[ bericht aangepast door een moderator op 20 maart 2021 - 15:49 ]

---

Bowties were never Cooler