[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 2 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 13:22 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

MT

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

• 25 • Alpha Versipellis • Nox & Eli & Harvey •

Het snuivende geluid, welke Harvey liet klinken na de laatste finale woorden die Laurel liet vallen, ontging de jonge alfa niet. Afkeuring was overduidelijk kenbaar, niet enkel en alleen in het geluid, maar ook de blik die in haar richting werd geworpen. Ze vroeg hem niet om het te begrijpen, wetende dat het iets is wat de oudere alfa vermoedelijk nooit volledig ging begrijpen — haar beslissing verweven in een belofte die is gemaakt. Hetgeen ze nooit zou verbreken, zelfs al zou het los van elkaar gestaan hebben.       "Dan doe ik het zelf wel," gromt Harvey, ontevreden met de verkregen reactie die hij zojuist heeft mogen ontvangen. "Nox zal zich mogen voor de raad moeten verdedigen. Na het opnieuw verbreken van de regels bereid je hem maar beter voor. De straffen worden niet milder per overtreding." Na deze woorden draait de grote wolf zich om — wacht een verdere reactie niet af en laat enkel het neerkomen van zijn grote poten nog naklinken; zijn opmerking na-ebbende door de gedachten van de jonge alfa heen. Laurel kijkt hem voor luttele seconden na, waarbij haar kaken zich haast nijdig opeen lijken te klemmen. De raad was wel het laatste waar ze nu behoefte aan had, maar ze weigerde desondanks Nox in zijn eentje voor te laten komen. Kortdurend vernauwen haar ogen zich, waarna ze haar blik lostrekt van een inmiddels uit het zicht verdwenen Harvey.       "Waarheen?" Het Eli zijn zachte stem die de stilte in de lucht weet te doorklieven, waarop Laurel zich met een lichte wankel omdraait. De verwondingen op haar lichaam weten inmiddels te zijn gestopt met bloeden, de verse geur daardoor inmiddels verdwenen door een zachte bries — welke zo nu en dan tussen de bomen door weet te ritselen.       "Laurel haar huis, daarheen." Het wijzende gebaar doet Laurel onbewust haar kop iets schuin houden, maar los van een flauwe glimlach in haar menselijke gedaante weet ze verder niets uit te brengen; het besef een die Nox zelf al gauw ondergaat door de wetenschap dat het zicht aan zijn beste vriend al lang geleden ontnomen is. "Ik navigeer wel." Heel even kijkt de jonge alfa toe hoe het tweetal haar voor gaat, waar haar goudgele kijkers wellicht iets langer op één van de twee blijft hangen, alvorens ze nog een keer haar blik om zich heen laat glijden. Het opengereten gat in haar borstkas, hetgeen niet fysiek veroorzaakt is, trekt zich pijnlijk uit — als een nagel die in een verse wond gedrukt wordt. Laurel weet zich met moeite af te wenden van het missende gedeelte in haar wezen, dwingt zichzelf om de jongens achterna te gaan.       De hele weg vervolgt de grijze wolvin in stilte. Her en der vangt Laurel de woorden op die gesproken worden, maar naarmate haar ouderlijke huis in zich komt laat ze haar waakzaamheid vieren. De laatste restjes adrenaline sterven weg bij het betreden van haar huis, waar de vermoeidheid als een mokerslag door haar heen schiet. Haar poten trillen onder het gewicht dat ze dragen, niet enkel lichamelijk maar ook geestelijk. Laurel werpt een blik op zowel Eli als Nox. Dien laatste raakt ze zacht aan via haar mentale link, de verworven band tussen het tweetal nog steeds als nieuw. De flarden die geopenbaard worden een die niet zomaar meer vergeten zullen worden.       "Doe alsof je thuis bent," de woorden glijden in een fluistering over de link heen. "Ik ben zo terug." Laurel weet haar weg via de achterdeur terug naar buiten te vinden, waar ze over het pad heen slentert in de richting van het gras. Eens ze deze bereikt heeft, omringd door de veiligheid van haar eigen huis, ploft de jonge alfa neer — dwingt zichzelf om de komende minuten niet meer overeind te komen zodat ze de rust weet te herpakken onder de witte gloed van de volle maan.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT

---

Bowties were never Cooler

mt

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mt

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

MT

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

Asher voelde de spanning in zijn schouders terwijl hij naast Linden Rose over straat liep, Harvey had haar wel heel leuk verteld hem om meer antwoordden te vragen, maar Asher wist gewoon echt niet zo goed hoe hij dit moest aanpakken. "Ik wil hem graag zelf een berichtje sturen, ik ben alleen bang voor het antwoord - of dat het niet ko - Laurel?!" sprak Linden Rose naast hem, Asher zijn mond viel een stukje open toen ze Laurel zijn naam herhaalde, pas had hij door wat hij haar net had verteld. Natuurlijk had Linden Rose eerder nog niet doorgehad dat Laurel ook bij alles hoorde, ze had geen idee wie er allemaal betrokken waren. 'Oh shit,' mompelde Asher een beetje warrig terwijl hij een hand door zijn donkere lokken haalde. 'Ehmm ja, Laurel hoort er ook bij, het is gecompliceerd,' zei Asher. 'Ik leg het zo allemaal uit,' voegde hij nog aan zijn woorden toe.
Terwijl ze het laatste stukje naar huis toe liepen haalde Asher zijn telefoon uit zijn broekzak en typte hij een snel berichtje naar Laurel zoals hij eerder al aan had gegeven aan Linden Rose.

To Laurel:
Ik ben met Linden Rose, ze is nogal overstuur. Alles oké daar?

De rest van de wandeling liepen de twee in stilte naast elkaar, zo nu een dan gleed Asher zijn blik weer terug naar de roodharige naast hem om te kijken of alles nog altijd oké was. De schok was nog altijd van Linden Rose haar gezicht te kijken, maar Asher voelde zich hier nog altijd niet veilig genoeg om haar te vertellen wat er aan de hand was. Om de jongedame naast hem toch een beetje gerust te stellen hield hij haar nog iets steviger vast.
Uiteindelijk had Asher Linden Rose aan zijn keukentafel gezet en was hij aan het aanrecht gaan staan om voor zowel zichzelf als Linden Rose wat te drinken in te schenken. "Teach, wat heb ik gezien in het bos. Want dat was niet Nox. Toch?" begon Linden Rose nadat ze had aangegeven een kopje thee te willen. Asher was inmiddels al bezig de waterkoker voor haar aan te zetten, maar draaide zich nu terug naar haar om. Dit was geen gesprek wat wat hij met zijn rug naar haar toe moest doen.
Asher liet zich langzaam zakken om de stoel tegenover die van Linden Rose. "En Harvey's ogen..." ging Linden Rose al verder voordat Asher haar eerste vraag had kunnen beantwoorden. "En Laurel?" Asher liet zijn ogen die van Linden Rose ontmoetten voordat hij zijn mond opende. 'In het bos, ik was er niet bij natuurlijk, maar ik neem aan dat het niet Nox was natuurlijk. Dat was Hadeon...' Asher stopte even terwijl hij zocht naar de juiste woorden. 'Hij is... een demoon.' Asher liet zijn vingers over de hout keukentafel gaan. 'Ik weet niet helemaal hoe ik dat uit moet leggen, ik denk dat het er allemaal een beetje op neer komt dat alle verhalen die je hebt gehoord waar zijn. Weerwolven, magiërs en dus demonen. En Laurel en Harvey zijn dus weerwolven.' zei Asher, misschien een beetje te snel, hij hoopte maar dat het niet te veel informatie in één keer was.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

The pup | 20 years | The woods | With Jem and Evelyn

---

Hier in het bos naast zijn grote broer voelde Lucas zijn veiligheid, vooral toen ze begonnen met jeugdherinneringen omhoog halen, zelf al waren dit waarschijnlijk niet de beste herineringen die ze samen hadden. ’’Dat was wel een dieptepunt van je.’’ zei Jem plagend ’' Maar gelukkig staan we behoorlijk quitte. Aangezien ik ook joú een keer heb aangevallen nadat je het laatste ijsje had opgegeten. Nogmaals sorry daarvoor.’’ Lucas voelde de schouder van zijn broer gemoedelijk tegen de zijne aan duwen. 'Hmm, beste ijsje wat ik ooit heb gehad,' zei Lucas nu plagend terwijl hij zijn broer een stootje terug gaf.
Vervolgens had Jem aan Evelyn gevraagd hoe haar het leven binnen Lupus Sanguinibus. ’’Het wolf zijn gaat me wel af denk ik... maar het is vooral het luisteren en de controle houden dat ik nog niet mee overweg kan." legde Evelyn uit, Lucas knikte begrijpelijk hij wist precies hoe lastig het eerst kon zijn en soms nog altijd was. ’’Ik voel me soms wat eenzaam.’’ Evelyn haar laatste woorden deden hem opkijken naar de wolvin, waarna hij ook nog even snel keek naar zijn oudere broer die niet op deze woorden reageerde. 'Nu heb je ons,' begon Lucas terwijl hij een klein stapje richting Evelyn deed en haar een bemoedigend stootje gaf. 'Ik meen het, we zitten misschien wel in verschillende roedels, maar als er iets is kan je mij en, ik weet zeker, ook Jem altijd bellen of wat dan ook.'
"Afleiding nodig, kom heren entertain me!" zei Evelyn vervolgens waarmee ze het onderwerp weer naar iets anders veranderde. Lucas keek even op naar zijn broer terwijl hij nadacht over hoe hij mogelijk de wolvin kon entertainen. "Ik heb dit bos nog niet helemaal ontdekt, any funn places?" Terwijl Lucas nog altijd nadacht over waar ze heen konden gaan onderbrak Jem de korte stilte die tussen het trio was gevallen. ''Ik weet een nieuwe plek met dat gekke paarse spul.’’ Lucas keek Jem fronsend aan, het paarse spul...? 'Is dat wel verstandig?' vroeg hij, niet direct overtuigd van het idee van zijn oudere broer.

[ bericht aangepast op 24 juli 2020 - 22:50 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Op zijn beurt liet Orpheus mij zijn leven zien. Ik had gevoeld dat hij geen idee had hoe naar het leven voor mij was hier, maar nu was het mijn beurt om een teken van dankbaarheid en verontschuldiging te geven. Ik had geen idee dat hij zo hard werkte, zelfs al had hij bij lange na niet door wat er zich allemaal in het pack afspeelde. We renden op hoge snelheid door het bos, ik pikte een geur op en dreef wat weg van het spoor van mijn neef. Het was pas wanneer ik zijn gevoelens voelde veranderen, dat ik doorkreeg dat hij weg was en ik geen idee had waar ik was in het bos. Ik bleef de geur volgen, maar vond niets wat recent was, behalve een raar paars spul waar ik niet aan wilde en mocht komen, en andere sporen leidden me terug naar de kermis, waar ik echt niet heen wilde. Ik bleef circelen, terwijl ik probeerde te volgen wat er in het pack omging. Op een of andere manier was er een kille duisternis die me bekoop en me afleidde van wat er gaande was. Het was niet fysiek aanwezig in mijn lijf, dus het moest een van mijn familieleden hebben, anders zou het nooit zo sterk zijn. Ik kreeg ook geen contact met Harvey of wie dan ook om te melden over het paarse spul. Ik bleef speuren, naar mijn familie, naar mijn pack, naar antwoorden, maar ik vond niets. Het enige wat ik meekreeg waren flarden van paniek die wel doorkwamen en de geluiden die mijn hart deden bevriezen zo verschrikkelijk klonken ze. Plots voelde ik opeens een vreemd positieve noot door de kilte heen, toen ik een deel van het bos in sloeg waar ik normaal niet kwam. Hier hingen eerder de leden van de Versipellis rond, en ik had al genoeg problemen met mijn eigen packleden om me daarmee te mengen. Ik wilde net omdraaien toen ik haast letterlijk op Evelyn botste. De nieuwe wolf had volgens mij de opdracht gekregen thuis te blijven, maar hier was ze, een schijnbaar amusant gesprekje aan het houden met leden van ons rivaliserende pack. 'Evelyn. Had jij geen orders gekregen om weg te blijven?' Ik keek even naar haar en vervolgens naar de twee andere jonge wolven. Alle 3 waren de anderen groter dan ik was, maar dat hield me echt niet tegen om mijn vacht toch wat meer rechtop te zetten om groter te lijken. 'Mag ik weten waarom jullie hier een gezellig onderonsje aan het houden zijn?' Ik probeerde niet te vijandig te klinken, maar dat was best lastig. Intussen bleef ik min of meer aan Eve's zij gekleefd staan. 'Alfa? Ik heb Evelyn gevonden tijdens mijn ronde door het bos. Heeft u instructies?' Op dit moment durfde ik Harvey echt niet met zijn naam aan te spreken, zeker niet na wat ik had geflikt. Nog altijd was het kille gevoel in me aanwezig en ik hoopte maar dat mijn bericht doorkwam en ik ook het antwoord door zou krijgen. Dat was eerder namelijk mislukt. Anders zou ik haar, of alle 3, meenemen om verder te gaan met wat mij was opgedragen, en in de hoop iemand te vinden die kon helpen met de kille duisternis die voor een keertje niet van binnen kwam, maar van buiten en zo al mijn eigen emoties probeerde te verdringen.

---

Bowties were never Cooler

---

Linden Rose deed haar best haar blik niet af te wenden, toen deze die van Asher kruiste. Het was iets dat ze moeilijk vond, in het bijzonder tijdens moeilijke gesprekken als deze. Ze besefte echter dat het wel zo netjes was, en deed dan ook wat ze kon om niet aan de drang weg te kijken toe te geven. "In het bos, ik was er niet bij natuurlijk, maar ik neem aan dat het niet Nox was natuurlijk. Dat was Hadeon..." De bibliothecaresse voelde haar ogen met de seconde groter worden. Nog nooit, in haar hele leven, had ze van een Hadeon gehoord. "Hij is... een demoon." Een diepe frons zakte tussen haar wenkbrauwen en opnieuw begon ze te twijfelen of ze alsnog niet aan het dromen was. Dit sloeg helemaal nergens op. "Ik weet niet helemaal hoe ik dat uit moet leggen, ik denk dat het er allemaal een beetje op neer komt dat alle verhalen die je hebt gehoord waar zijn. Weerwolven, magiërs en dus demonen. En Laurel en Harvey zijn dus weerwolven." "Weerwolven?" herhaalde ze ongelovig. "Weerwolven? Teach - " de roodharige schudde hevig haar hoofd. "Weerwolven bestaan niet. Dat zijn verzonnen boemannen om kinderen uit het bos te houden, hersenspinsels, fantasiewezens uit verhalen die Quentin me altijd vert-" Hoewel haar brein reeds bij de eerste helft van de laatste opsomming een pauze had genomen, ging haar mond onvrijwillig nog even door alvorens ook stil te vallen. Zwijgend staarde ze haar oud-leerkracht aan terwijl ze wijs probeerde te raken uit het besef dat zich langzaam maar zeker aan haar opdrong. "Wacht..." bracht ze uit, niet geheel zeker of ze het tegen Asher of tegen zichzelf had. Herinneringen kwamen naar boven als wormen bij regenweer. Haar broer had zijn griezelverhaaltjes altijd met zoveel detail verteld dat Linden Rose er keer op keer door verwonderd werd. Het voelde alsof hij met zijn eigen ogen had gezien wat hij vertelde, ookal kon dat natuurlijk niet - zo had hij haar op het einde van elk vertelsel wijs gemaakt. Ze pijnigde zichzelf, hoorde haar hersenen zowat kraken, toen ze zich voor de geest probeerde te halen hoe zijn favoriete en meest voorkomende personages hadden genoemd. "Henry, de wolf." Ze riep het nog net niet uit. "Quincy De Wijze. Nico en Hayden - Dag en Nacht verschil, die twee..." Met elke naam die ze noemde begon het steeds meer te dagen dat de bedtijd-verhaaltjes van Quentin mogelijks meer waren dan dat, dat Asher haar dan misschien toch geen loer aan het draaien was. "Dat zijn zij, is het niet?" vroeg ze bevestiging, alsof de middelbare leerkracht überhaupt zou weten over wie ze het had. "Er was een tovenaar - in Q's verhalen," ging ze stilletjes verder. "En een... Bert... De Barmhartige?" eindigde ze verward. Henry moest wel Harvey zijn. En Quincy was overduidelijk haar broer. Nox en Hadeon pasten ook in het straatje. Maar een tovenaar? En Bert*? *Het is Quentin's versie van Kurt, Laurel's vader.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Eli 'Bellamy'

---

De pijnlijke kreun die Nox sloeg ging door merg en been. Ik had gehoopt het meeste pijn van mijn beste vriend te kunnen verlichten en wenste dat ik zijn pijn van hem kon afnemen, of op z'n minst delen. Ik hielp Nox zijn arm over mijn schouder, zodat hij voldoende steun had en plaatste mijn arm rond zijn middel zodat hij niet weggleed. Dat ik hierbij de jongen ook doorweekte was niet mijn bedoeling geweest, maar mijn prioriteit lag eerder op het veiligstellen van de pack. Gezien ik Nox vast had wist Asra zich om mijn arm te winden, zodat hij niet in de weg stond, maar nogsteeds kon helpen met kijken. "Laurel haar huis, daarheen." Sprak nox duidelijk wat me deed Knikken, ik keek even in de richting van Laurel en probeerde te luisteren od de wolvin in beweging kwam. Mijn vriend schaapte zijn keel en aan het zakken van zijn arm kon ik wel iets bedenken dat hij me had willen wijzen. "Ik navigeer wel." Ik knikte en volgde de aanwijzingen van Nox. Ik negeerde de scherpe takken onder mijn voeten en Asra hielp ook met het uitkijken voor onstabiele wandelpaden. Ook spitste ik mijn oren, af en toe halt houdend zodat Laurel ook nog met ons mee kon. Gedurende de weg was het best stil tussen ons drie. Merendeels gezien in niet kon communiceren zoals de weerwolven, maar ook omdat ik me moest concentreren niet onderuit te gaan met Nox aan mijn arm. Ik schrok dan ook licht uit mijn concentratie. "Wat heb je gedaan, E? Kan je jezelf niet drogen? Straks wordt je ziek,"mompelde de jongen zacht, wat me zwakjes deed glimlachen, ik kon het dan ook niet laten mijn hoofd te schudden, zodat enkele natte druppeltjes in zijn gezicht zouden belanden in de hoop een klein lachje bij hem vrij te krijgen. " Ik moest iets doen om jullie te helpen." begon ik mijn uitleg. " Ik vond deze handige spreuk waardoor ik in het meer belandde, dicht genoeg om jullie tijdig te helpen." vervolgde ik dan de complexe spreuk simplificeren en niet zeggend wat er zou gebeurd zijn mocht ik de spreuk verkeerd uitgeoefend hebben. "Maar voor nu wil ik Laurel en jou veilig thuis krijgen, daarna kan ik mezelf opwarmen." legde ik de twee uit. Laurels huis was een eindje stappen maar eens we aankwamen was ik erg opgelucht. We konden allemaal wat rust gebruiken.
Eens binnen plaatste ik Nox op de sofa met wel hulp van Asra, waarna ik een zachte "Ignis-sa" fluisterde wat de openhaard liet branden. Asra verliet mijn arm en wond zich voorzichtig om de natte zijde van Nox heen, waar de magische slang als een soort van warmte kussentje diende voor mijn beste vriend. De familiar had magische abilities en reageerde vaak ook op de spreuken die ik uitsprak. Het zachte geslenter van de viervoetige Alpha ebte iets weg, al besloot ik de wolvin met rust te laten. In plaats aarvan bleek het tijd te worden om mezelf wat op te warmen, gezien een kleine niesbui me overviel. Ooh dat ging een verkoudheid worden. Ik snuffelde zacht en rommelde wat in mijn natte zak met hebbedingejtes, waar ik een potje thee bovenhaalde. Niets dat een goed kopje thee niet kon fixen -naast demonen dan en vaag paars spuld at mijn vrienden teisterde-. Ik baande me een weg naar het fornuis waar ik een koffiekan met water opzette om me dan zelf eindelijk naar het haardvuur te begeven. Als ik geen kou wilde vatten, ontdeed ik me het best van mijn kleren. Ik trok zonder echt te beseffen dat Nox dit vreemd kon vinden, mijn shirt uit, gevolgd door mijn broek. De enkele druppeltjes van mijn natte haren zorgden voor rillingen, waardoor ik me naar Nox om draaide. "Zouden er dekentjes liggen?" vroeg ik mijn beste vriend, mijn onderlip licht rillend van de koude die me nu overviel.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

EVELYN FINLEY GARDNER

---

Mijn kwetsbaar opstellen was iets wat ik amper deed, maar het had me wel goed opgelucht. De twee jonge wolven waren dan misschien geen deel van mijn pack, ik vertrouwde hen. 'Nu heb je ons,' begon de jongste van de Dubois. De kleine wolf schonk me een klein bemoedigend duwtje tegen mijn schouder wat me zekers opbeurde. 'Ik meen het, we zitten misschien wel in verschillende roedels, maar als er iets is kan je mij en, ik weet zeker, ook Jem altijd bellen of wat dan ook.' Als ik kon glimlachen dan deed ik dat zeker, ik waardeerde hun steun ernorm en kon het dan ook niet laten mijn dankbaarheid te tonen door Lucas en Jem een kopje te schenken. "Dat betekend zeer veel voor me, bedankt jongens." sprak ik oprecht. Zin om bij de pakken te blijven zitten had ik niet, zeker niet toen ik merkte dat de broertjes ook wat down leken door mijn bekenning. Ik trippelde op mijn tenen om mezelf weer wat energie te schenken en wachtte af tot de twee heren me een leuk plekje zouden laten zien. ‘'Ik weet een nieuwe plek met dat gekke paarse spul.’’ Klonk Jem dan, waarna hij ook overeind kwam. Ik hield mijn hoofd nieuwsgierig schuin, was het niet dat paarse spul dat een noodkreed uitgelokt had bij de Alpha's net? 'Is dat wel verstandig?' klonk Lucas dan ook. "Als we er niet aankomen kan het geen kwaad toch? Daarbij Nox was terug oké, niet?" vroeg ik de twee en besloot alvast een voorsprongetje te nemen. Mijn kop had ik nog naar de twee andere gericht, toen ik plots tegen een ander figuur opbotstte. Toen mijn kijkers het opstakel vonden voelde ik me meteen betrapt. Ollie.
'Evelyn. Had jij geen orders gekregen om weg te blijven?' mijn oren vielen onderdanig plat, uit instinct waar ik anders in mijn mensenvorm er zelfzeker uit geoogd kon hebben. "Ik hoorde het gehuil van de Alpha, mijn instinct vertelde me te gaan helpen." sprak ik via mentale link, het was nog niet zo sterk maar ik was trots zonder enige hapering dit naar Ollie door te hebben kunnen sturen. 'Mag ik weten waarom jullie hier een gezellig onderonsje aan het houden zijn?' Vervolgde Ollie dan wat streng en ik blikte even naar mijn twee vrienden vooralleer ik weer naar Ollie keek, die naast me was komen te staan. " Ze hielpen me alleen maar Ollie, " probeerde ik mijn roedellid te overtuigen, iets wat ook zo was. Zonder de twee heren kon ik verloren gelopen hebben. "I-is het tijd om terug te keren?" vroeg ik Ollie dan maar, gezien ik niet echt Order kreeg van onze Alpha, gezien deze vast dacht dat ik nog in mijn kelder opgesloten zat.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Versipellis – In the Woods – With Lucas, Evelyn and Ollie       ’Hmm, het beste ijsje wat ik ooit heb gehad.’'Sprak de jongere wolf met dezelfde plagende ondertoon die hij zelf eerder gebruikt had, gevolgd door een stootje terug. Met een grijns rolde Jem even met zijn ogen.       Lucas wist precies te verwoorden wat hem zelf eerder niet lukte. Beter had hij het niet kunnen zeggen. Hij knikte dan ook instemmend toen Lucas aangaf dat ze hen altijd kon bellen. Vol trots keek hij naar zijn jongere broertje, glimlachend vanbinnen. Hij mocht dan wel zijn onhandige kanten hebben, maar hij had ook zoveel dingen waar hij goed in was. Hij werd uit zijn gedachten gerukt toen Evelyn hen een kopje schonk. Het kwam als een verassing aan, maar het deed hem goed dat ze het waardeerde.       Zijn voorstel om naar het paarse spul te gaan leverde twee verschillende reacties op; een diepe frons van Lucas en een geïntegreerde reactie van Eve. Hij wist heel goed dat het een dom idee was, maar hij had dezelfde gedachte als Evelyn. Zolang niemand eraan kwam kon er niets misgaan, toch? Nieuwe energie raasde door zijn lichaam en hij kwam overeind met een energiek sprongetje. Wie weet wat ze nog meer zouden vinden in de omgeving.       ’'Ik zou het geen goed idee noemen, maar het hoeft ook niet perse mis te gaan.’' Hij wisselde een blik uit tussen de twee. ’'Zolang we inderdaad niet te dichtbij komen.’' De enthousiasme begon hem nu wat over te nemen. Dit waren altijd de avonturen die hij met Scarlett ondernam en daar kwamen altijd de beste herinneringen uit. Meestal was hij niet degene die met de ideeën kwam, dus was hij best blij met zichzelf dat hij dat deze keer wel had gedaan. Tenzij het uiteraard helemaal mis ging. Al kwispelend liet hij zich door zijn voorpoten zakken. ’'Kom op, tijd voor een avontuur.’'       Het avontuur werd echter snel verbroken door de grijs met rossige wolf die uit het niets verscheen. Onbewust hapte Jem naar adem. Wat had de andere wolf allemaal gehoord? Een sterk gevoel van schaamte verjoeg alle opwinding van zojuist. Als een Alpha dit te horen kreeg waren ze de sjaak.       ’'Mag ik weten waarom jullie hier een gezellig onderonsje aan het houden zijn?’' Sprak Ollie waarbij hij hen een voor een aankeek. Toen zijn blik Jem bereikte, zakten Jem zijn oren richting zijn nek. Waarom waren die leden van Lupus Sanguinibus altijd zo bloedserieus. Eve was voor met antwoord geven, maar zelf voegde hij er ook nog wat aan toe, maar voor hij dat deed rechtte hij nog zijn rug ’'Onze instructies zijn beëindigd in verband met een voorval met paars spul. Het is in onze roedel niet normaal om een nieuwe weerwolf alleen los te laten lopen, Versipellis of niet, zo iemand help je. Sterker nog, we waren bezig met communicatieoefeningen.’' Hij probeerde zijn toon zo neutraal mogelijk te houden. Hij had nog niet eerder een botsing gehad met Ollie en wilde dat graag zo houden. ’'Niemand had de intentie om iets verkeerds te doen.’'

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

The pup | 20 years | The woods | With Jem and Evelyn and Ollie

---

Lucas was het totaal niet eens met Jem zijn plan, dat was waar de twee broers waarschijnlijk het meest verschilden. Jem wou opzoek naar het avontuur, terwijl Lucas alleen maar gevaren zag in Jem zijn avonturen zoals nu. Lucas snapte niet waarom zijn oudere broer gevaren wou gaan opzoeken terwijl ze ook gewoon hier konden blijven liggen of desnoods door de bossen rennen. Lucas kende genoeg leuke plekken waar ze heen konden gaan, een plek met het paarse spul was niet leuk. Tot Lucas zijn teleurstelling stemde Evelyn helaas ook toe en stond Lucas zelf nu voor een lastige keuze. Hij kon met de twee mee gaan of hij kon hier alleen achterblijven in het bos, een idee wat hem net zo min aansprak. Na alles wat er deze week gebeurde wist Lucas niet meer hoe veilig het was om alleen door het bos te dwalen, dus ja dan liep hij nog liever achter Jem en Evelyn aan.
Net voordat het drietal dieper het bos in kon trekken verscheen er plots een vierde wolf, een beetje geschrokken sprong Lucas achteruit.’'Mag ik weten waarom jullie hier een gezellig onderonsje aan het houden zijn." zei Ollie streng. Lucas liet zijn kop onderdanig hangen terwijl hij de andere twee wolven aan het woord liet. Vaak was Lucas al snel geïntimideerd door andere wolven en zelf al was Ollie kleiner dan hijzelf de strenge toon die tegen hem aangeslagen gaf Lucas een gevoel van autoriteit aan Ollie zijn kant. 'Sorry bracht Lucas zachtjes uit terwijl hij even naar Evelyn en Jem keek. 'Het was niet de bedoeling om iets fout te doen, maar het is niet heel veilig om nu alleen rond te lopen denk ik en dit is het moment om samen te werken.' Nog altijd liet Lucas zijn kop hangen zodat hij Ollie niet aan hoefde te kijken. Lucas snapte het idee van een roedel wel, hij vond de roedel fijn, het idee dat er mensen waren die altijd voor hem klaar zouden staan, wat hij niet begreep was de vijandigheid die er kon ontstaan tussen roedels. Zolang iedereen elkaar gewoon respecteerde en elkaar niet aan ging zitten vallen was die vijandigheid nergens voor nodig, samen werken bracht waarschijnlijk alleen maar meer goed dan kwaad.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Asher had niet bepaald het idee dat hij het allemaal beter of duidelijker maakt, maar hij wist gewoon echt even niet hoe hij dit moest aanpakken. Je zou denken dat Asher als leraar enorm goed wist hoe hij dingen aan andere mensen duidelijk moest maken, maar dit was zo anders dan de wiskunde sommetjes die hij normaal moest uitleggen. Wiskunde sommetjes waren logisch er waren duidelijke regels waar men zich altijd aan moest houden, dit hele gebeuren was niet altijd even logisch. Hier had Asher niet een antwoord voor alle vragen.
"Weerwolven?" herhaalde Linden Rose hem ongelovig. "Weerwolven? Teach - Weerwolven bestaan niet. Dat zijn verzonnen boemannen om kinderen uit het bos te houden, hersenspinsels, fantasiewezens uit verhalen die Quentin me altijd vert-"Asher schoof langzaam zijn stoel weer naar achteren zodat hij de thee voor Linden Rose kon maken en de koffie voor zichzelf kon inschenken terwijl hij de roodharige even liet nadenken.
"Wacht..." zei Linden Rose toen Asher alweer bij het aanrecht stond, hij wende zijn blik weer naar Linden Rose af, die fronsend voor zich uitkeek. Hij zag nog net niet de tandwielen in haar hoofd draaien terwijl ze de antwoorden op haar eigen vragen probeerde te beantwoorden. Asher schonk vlug de warme drankjes voor hem en Linden Rose in en was alweer terug aan de tafel toen Linden Rose met haar eigen antwoorden kwam.
"Henry, de wolf." zei Linden Rose luid "Quincy De Wijze. Nico en Hayden - Dag en Nacht verschil, die twee..." Nu was het Asher bij wie een frons op zijn voorhoofd verscheen terwijl hij probeerde uit te vinden waar Linden Rose het over had. "Dat zijn zij, is het niet?" ging Linden Rose verder. "Er was een tovenaar - in Q's verhalen, En een... Bert... De Barmhartige?"
Asher nam een grote slok van zijn koffie terwijl hij Linden Rose haar verwarde woorden door zich heen liet gaan. 'Ehm...' begon hij langzaam. 'Ik denk het,' gokte hij. 'Sorry ik ken de verhalen van Q, natuurlijk niet, maar de namen slaan natuurlijk wel ergens op. Nico en Nox, Hayden en Hadeon en Henry en Harvey.' Asher keek Linden Rose weer even aan. 'Kan je me meer vertellen, dan kan ik je misschien aan de hand daarvan meer vertellen?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.