[RPG • 0] Experium || 16 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Agami

Ze was nog ongeveer een uurtje in de bibliotheek gebleven. Naast Experium Scolae nam ze ook nog een boek mee dat zich leek te richten op meditatie en begaf zich met haar nieuwe aanwinsten weer naar de campus van de Panthers. Voor het eerst sinds een week zou ze morgen weer haar gave-les hebben van Komeko en ze wilde niets liever dan aan de man bewijzen dat ze klaar was voor haar Naamexamen. Dat ze dit kon en dat ze hier thuishoorde.
      Daarvoor zou ze eerst het gesprek voorspellen en dan alvast vroeg onder de wol kruipen. Nu Adam weer bij Merrin sliep, betekende dat dat ze haar kamer weer helemaal voor zichzelf had — en hoewel ze het gezelschap van Adam heel niet erg had gevonden, was ze toch wel gesteld geraakt op de rust die een lege kamer met zich meebracht.
      De huiskamer was stil en verlaten en Agami bereikte haar slaapkamer zonder verder nog iemand tegen te komen. Vlug schoot ze in haar pyama, ging weer eens op zoek naar de kaars die ze geruime tijd geleden had... 'geleend' en de lucifers die ze ook maar mee had genomen. In ieder geval zorgde ze er goed voor. Agami schoof met haar rug tegen de muur en zette de kaars voor zich op de grond neer.
      Starend in de vlam kalmeerde haar ademhaling. Liet ze alles van de afgelopen dag los en de gedachten uit haar hoofd glijden. Langzaam aan begon haar gezichtsveld naar grijs te verkleuren en ze deed haar ogen dicht.
      Komeko, daar moest ze op zoeken. De gaveles die zich morgenochtend in het lokaal op de vierde verdieping zou afspelen. Met haarzelf, Komeko en niemand anders. Over haar naamexamen, daar zou ze het over hebben. Daar moest ze naar zoe-

      "Hoe wordt er besloten wanneer je klaar bent voor je eerste examen?" Agami wiebelde met haar benen onder de tafel. Haar notebook lag open op een nieuwe pagina voor haar neus en ze was op haar handen gaan zitten. Als je wist dat het er was en heel goed keek, kon je de tekst op de volgende pagina al een heel klein beetje zien doorschemeren.
      "Dat bepaalt je mentor. In jouw geval, bepaal ik dat," zei Komeko, vanachter zijn bureau.
      "Aan de hand waarvan?"
      "Aan de hand van de vooruitgang die je in je gavelessen hebt laten zien. Maar jij bent er nog niet klaar voor."
      "Waarom niet?"
      "Omdat je nog niet op commando iets kan voorspellen, 8102. Enkel die tien seconden vooruit, is niet genoeg."
      De Agami uit de toekomst glimlachte. "Zou het tellen als ik iets groots als het toernooi had kunnen voorspellen? Of... dit gesprek?"
      Komeko keek naar haar op, zijn donkere wenkbrauwen hoog opgetrokken. Heel even ging zijn blik naar het notebook op tafel. "Dat zou kunnen..." zei hij langzaam. Agami stak haar hand uit en sloeg de pagina om. Met zwarte pen stonden er op de volgende pagina een aantal regels tekst neergekrabbeld. Ze schoof het notebook naar de onderzoeker toe en ging vlug weer op haar handen zitten.
      "Ik heb geoefend," zei ze en er klonk een zekere trot-

Agami deed haar ogen weer open en grijnsde.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Een glimlachje spande om zijn lippen. 'Ze is goed op weg. Ze had het eerste toernooi voorspeld en wist wie er tegenover wie kwam te staan en wie er won — behalve de grand finale. Die was uiteindelijk tussen Jester en mij, en jullie hebben een mooie tweede plaats binnengesleept.' Hij had nog steeds een doffe hoofdpijn en de rust in deze kamer beviel hem wel. Toch had ze gelijk. Het feestje was belangrijk, het was goed voor de onderlinge band. 'Ik moet inderdaad maar eens mijn gezicht laten zien in onze campus. En jij moet uitrusten.' Hij glimlachte naar Persephone. 'Ik spreek je wel weer! Het zou leuk zijn als je weer een beetje opgeknapt bent voor het bondgenootschapsfeestje vrijdag.' Hij gaf haar een knipoog en kwam overeind. Zodra hij op de gang was, kwam hij Yrla tegen en hij knikte even ter begroeting naar de jongen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox kreeg niet echt hoogte van de jongen. Al een paar keer had hij op het punt gestaan om het op te geven omdat hij steeds weer over Merrin begon – maar soms zei hij dingen die hem dat weer compleet deden vergeten. Zoals het feit dat hij net had toegegeven dat hij er weleens over droomde dat ze samen aan het douchen waren. Toen Fox daarna echter zei dat hij daar ook over fantaseerde, begon de jongen over marshmallows alsof hij dat nooit gehoord had.
      Moest hij nog een glas wijn inschenken?
      Hij wilde niet dat Adam straks echt stomdronken was. Hij had er niets aan als hij zich morgen helemaal niets meer herinnerde. Bovendien kon hij zelf nu nog redelijk helder nadenken, wie weet wat voor stomme dingen hij deed als hij zelf nog een glas nam?
      ‘Zullen we naar de sterren kijken?’ stelde hij voor.
      Romantischer kon het niet worden, toch?
      Als hij die verrekte marshmallows eens met rust zou laten tenminste, dacht hij met een grimas. ‘Daar moet je er niet te veel van eten, straks word je misselijk.’
      Hij pakte Adams pols toen hij weer naar de zak wilde graaien. Met glazige ogen keek Adam hem aan, daarna bogen zijn mondhoeken omhoog. ‘Oké! Misschien zien we wel een vallende ster!’
      Fox liet zich achterover op het plaid zakken en vouwde een hand onder zijn achterhoofd. Adam kwam naast hem liggen. Fox wees de sterren aan die hij herkende en vertelde erover wat hij wist. Af en toe keek Adam meer naar zijn gezicht dan naar de hemel en dat liet een warm gevoel door hem heen stromen.
      Er was net al een moment geweest waarop hij hem bijna had gekust. Zou hij nog een kans krijgen? Hij voelde de spanning tussen hen in de lucht knetteren.
      ‘Kijk! Daar is een vallende ster!’
      Fox keek weer omhoog. ‘Dat is een vliegtuig,’ zei hij lachend.
      ‘Oh.’ Hij pruilde.
      Fox grinnikte. Hij schoof iets dichter naar Adam toe en legde zijn hoofd op zijn schouder. Adam had zijn handen onder zijn achterhoofd gevouwen, waardoor zijn shirt een stukje omhoog was gekropen en Fox een streep huid boven de rand van zijn broek kon zien.
      Hij wilde hem aanraken… Hij wilde die warme huid voelen. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij zijn hand op Adams heup legde. Hij keek omhoog om Adams gezicht te peilen. Die keek nog steeds naar de lucht.
      ‘Jouw ogen zijn mooier dan de sterren,’ zei Fox zacht.
      ‘Oh.’ De jongen grinnikte. ‘Dat vind ik niet hoor.’
      Fox’ ademhaling versnelde. Zijn hand dwaalde af naar boven, hij liet zijn duim langs de strook huid van zijn onderbuik glijden. Zijn huid was zo zacht, zo soepel, zo warm.
      ‘Hé, dat kietelt,’ lachte Adam
      Die lach… Fox sloot zijn ogen even. Opeens kon hij nauwelijks meer nadenken, hij kon alleen maar denken aan de dingen die hij met Adam wilde doen. Hij liet zijn hand onder zijn shirt glijden, streelde met zijn vingertoppen zijn buikspieren.
      Die spanden zich aan.
      ‘Wat ben je aan het doen?’ klonk het opeens schor.
      Fox keek op. Adam staarde hem aan, zijn ogen groot van schrik.
      ‘Je bent zo mooi… Dit voelt fijn, toch?’
      ‘Ik – ik weet het niet.’
      ‘Ik hoor het aan je ademhaling,’ zei Fox. ‘Ik zie het in je ogen…’
      ‘Maar…’
      Als hij nou wéér Merrin of Michiel zei, geloofde hij dat hij zou ontploffen.
      ‘Je moet niet zoveel nadenken, Adam. Geef je gewoon over aan je gevoelens. Ik weet dat ze je allerlei vreselijke dingen hebben aangepraat, maar daar is niets van waar. Er is niets fouts aan wat wij doen. Voel je die spanning tussen ons dan niet?’
      Adam staarde hem aan – schudde toen langzaam zijn hoofd.
      ‘Nou – misschien een beetje,’ gaf hij toen toe. ‘Maar niet – niet zoals met Merrin.’ Er verspreidde zich weer een dromerige glimlach op zijn gezicht die Fox bijna deed knarsetanden. ‘Vlak voor ik hiernaartoe ging toen zouden we bijna gaan zoenen maar ik was heel zenuwachtig.’
      De steek in zijn buik werd steeds venijniger. Hij richtte zich ietsje meer op, zodat zijn gezicht vlak boven dat van Adam hing. Zijn hand lag over zijn onderste ribben, met zijn duim wreef hij zachtjes heen en weer. ‘Zenuwachtig waarvoor? Dat… dat hij je toch niet leuk vindt?’
      ‘Dat – dat ik niet goed kan zoenen,’ murmelde hij.
      Fox’ blik rustte op Adams lippen. Hij twijfelde er niet aan dat die jongen heerlijk kon zoenen. ‘Dat is inderdaad wel iets om zenuwachtig over te worden. Zo’n eerste kus wil je niet verpesten, hè? Als iets een enorme afknapper is, dan is het wel een slechte zoen.’ Hij zocht weer naar Adams ogen, glimlachte naar hem. ‘Maar ik kan het je leren. Ik kan je leren hoe je moet zoenen.’

[ bericht aangepast op 28 april 2020 - 9:47 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"Was dat net Fire die ik uit je kamer zag komen?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. Yrla stond in de deuropening van Fersephone haar kamer, die nu gek genoeg naast de zijne was. Fersephone keek verstoord naar hem op, maar in plaats van dat de hatelijke blik bleef hangen -zoals hij gewend was - veranderde hij in een grijns. "Ja. Ben je jaloers?" Ja... NEE! Nee, dat was hij niet. Dat kon hij niet zijn...
      "Verschrikkelijk jaloers," zei hij sarcastisch. Yrla liep de kamer in en ging op de losse stoel zitten die naast haar bed stond. "Wat moest hij hier?" vroeg hij zo nonchalant mogelijk. Hij kreeg even een wantrouwende blik van Fersephone, maar die haalde uiteindelijk haar schouders op. Waarom wilde hij dat eigenlijk weten? Wat kon hem het schelen dat Fire hier was...
      "Verhaal halen, over die roddel die rondging." Yrla moest even nadenken wat ze bedoelde, tot hij de roddel van die ochtend herinnerde. "Zo, dus geen spannende avontuurtjes meer met Fire onder de dekens?" zei hij met een grijns. Fersephone schoot spottend in de lach. "Waar zie je me voor aan?!" vroeg ze beledigd.
      "Oh, ik denk dat jij tot heel veel in staat bent, Fersephone," zei hij met een grijns. Dat liet haar in de lach schieten en hij lachte zelf zachtjes mee. Dit was prettig, nu Dezi weg was en Jester vooral met Onyx op pad was, had hij in ieder geval iemand om mee te kunnen lachen. En dat moest het ook maar blijven, iemand om mee te lachen.
      Peilend keek Yrla naar het meisje tegenover hem. Fersephone zag er moe uit, misschien moest hij dit maar kort houden. "Bevalt je nieuwe kamer?" Hij sloeg zichzelf inwendig voor zijn hoofd. Dat was niet de vraag die je wilde stellen en zeker niet het antwoord wat je wilde weten. Wat the fuck was hij aan het doen?

[ bericht aangepast op 28 april 2020 - 10:49 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

In zijn fantasieën was het fijn geweest. Fox kussen. Maar toch… Toch was er iets aan zijn toon wat hem vanbinnen deed verkrampen.
      ‘Het gaat hartstikke goed. Kus me nu maar.’
      Haar vingers trippelden langs zijn hals.
      ‘Je kunt het Adam. Het zal heus niet zo erg zijn als je denkt.’
      Hij voelde dat hij in paniek begon te raken, het was alsof zijn borst in brand stond. Een nare, brandende hitte.
      ‘Nee,’ fluisterde hij. ‘Dit is Fox. Dit is Fox.’
      Hij keek weer in de bruine ogen, naar de lieve glimlach.
      Dit was Fox. Fox was leuk.
      ‘Dit heb je gewoon even nodig. Merrin is hartstikke hetero, dat moet je gewoon even zien voordat je het echt kan afsluiten. Het is alleen maar goed, lieverd.’
      Was dat zo? Was Merrin hetero?
      Ja – hij had Vienna gekust. Hij was op Vienna verliefd.
      ‘Ja, ik ben het,’ klonk het zacht. ‘Natuurlijk ben ik het.’
      Zijn vingers streken door Adams haren. Zijn andere hand lag zwaar op zijn buik.
      Hij voelde Fox’ ademhaling tegen zijn lippen.
      Fox was zijn redding. Zijn manier om over Michiel heen te komen. Want Michiel mocht nooit zijn walgelijke gevoelens ontdekken. En had hij Fox niet al heel vaak gekust? In zijn gedachten? Zijn lippen trilden toen hij ze tegen die van de jongen drukte.
      Fox aarzelde niet, hij kuste hem terug. Vastberaden liet hij zijn tong naar binnen glijden.
      Adam verstijfde. Zijn huid brandde waar Fox’ hand omhoog schoof over zijn buik. Koud – het was koud. IJskoud. En straks kwamen haar nagels.
      ‘Je hebt zo’n mooi lichaam. Ik zag het al vanaf het eerste moment.’
      Haar lippen gleden langs zijn hals, zogen aan zijn vlees.
      Hij kneep zijn ogen stijf dicht, verroerde zich niet.
      Opeens voelde hij haar hand zijn boxer in glijden.
      In paniek kroop Adam naar achteren. Met grote ogen staarde hij Fox aan. Fox – die Dezi was. Hij zag het nu, hij zag haar arrogante glimlach, haar donkere ogen.
      ‘Blijf van me af!’ schreeuwde hij. ‘Ik wil het niet – ik wil het niet nog een keer!’ Tranen verdrongen zich in zijn ogen. Dit overkwam hem niet nog een keer.
      ‘Adam – Adam rustig… Je hoeft niet…’
      ‘Leugenaar! Je bent een leugenaar! Het waren allemaal leugens!’ Hij greep Dezi bij haar schouders, drukte haar tegen de grond en hief zijn vuist, die hij daarna keihard op haar oog niet neerkomen.
      Dezi schreeuwde.
      Nee Fox schreeuwde.
      Of Dezi – hij wist het niet meer. Hij krabbelde naar achteren toe.
      ‘Iedere man vindt dit lekker.
      Haar handen waren overal, haar lippen ook. Hij voelde dat hij in haar was – nee, niet in haar. In Fox. Hij was degene die kreunde, die gromde… Hij keek op, zag dat zijn bruine ogen weer grijs werden. Zijn lieve glimlach werd een sluwe grijns.
      Adam begon te snikken. Door de waas van tranen heen zag hij iemand dichterbij komen. Dezi. Nee – nu was het weer Fox.
      Fox had hem betast. Fox had zijn hand in zijn boxer laten glijden.
      Fox had hem gebruikt, net als Dezi hem had gebruikt. Hij was niets meer dan een lichaam, iets waar ze gewoon hun genot uit wilden halen.
      Hij sprong overeind. Vingers vlochten zich rond zijn pols, maar hij sloeg de ander meteen van zich af.
      ‘Ga weg!’ schreeuwde hij. ‘Raak me niet aan!’
      Hij wist niet meer waar de trap was. Hij wilde weg – gewoon weg. Weg van Dezi. Weg van Fox. Hij wilde naar zijn kamer, maar hij wist niet meer waar zijn kamer was. Hij sloot zijn ogen, haalde zich het kalme meer voor de geest, het doodstille strandje eromheen.
      Zijn adem werd afgesneden en toen hij zijn ogen weer opendeed, was hij alleen. Hij zat op het strandje, ineengedoken. Zijn lichaam gloeide. Hij voelde de striemen rond zijn nek, de krassen op zijn borst.
      Wild ademend rukte hij zijn shirt naar beneden. Zijn huid was gaaf, maar hij vóélde het echt, als gif woekerde het onder zijn huid. Hij greep een steen en schaafde de huid in zijn arm open.
      Het deed pijn, het haalde de aandacht weg van de vingers om zijn geslachtsdeel, het gehijg in zijn oor, de tanden die aan zijn tepel trokken.
      Even maar, en hij kraste harder. Hoe meer bloed er wegstroomde, hoe eerder haar gif weg was – hoe eerder het voorbij was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Fersephone trok een wenkbrauw op. Kwam hij nu voor een praatje? "Het is best," zei ze nonchalant. "Geen Dezi," gaf ze eerlijk toe. Ze zag even een blik van medelijden door zijn ogen schieten en direct keek ze hem boos aan. "Doe het niet," waarschuwde ze. Yrla stak alleen zijn handen onschuldig in de lucht en ging er verder niet op in. Er hing een beetje ongemakkelijke stilte tussen hen in. Aan de ene kant wilde ze graag slapen, maar aan de andere kant had ze veel gemist. En ze wilde haar nieuwe vriend niet weer direct de deur wijzen.
      "Yr, wat hebben we vandaag eigenlijk nu gedaan met het toernooi? Ik heb alles gemist. Wat moesten we doen? Wie heeft er gewonnen?" Yrla leek enigszins tevreden met haar vraag, want hij begon uitgebreid te vertellen wat er precies vandaag gebeurd was. Jester had blijkbaar verloren van Fire, zoals de jongen had gezegd. Maar wat Fire niet had verteld is dat er meerdere rondes waren geweest en dat ook Yrla in de arena had gestaan. De manier hoe hij zijn ronde had gedaan, leek een verhaal zoals uit een boek. Ze hoorde aan zijn verhaal dat hij zich ergens wel bezwaard voelde, maar hij probeerde zich voor te doen als de grote held van die ronde. Toen hij uiteindelijk op de laatste ronde overging, voelde Fersephone hoe haar ogen dicht zakten. En hoewel ze het einde dolgraag had willen horen, was ze al in dromenland voor ze uiteindelijk de uitslag wist.

[ bericht aangepast op 28 april 2020 - 12:32 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox trilde van schrik. Zijn oog bonsde venijnig, de woorden die Adam geschreeuwd had raasden als een van Fires woeste vuurtornado’s om hem heen.
      Blijf van me af.
      Raak me niet aan.
      Ik wil het niet. Ik wil het niet nog een keer
      Adam was manisch geweest.
      Het ene moment hadden ze nog gezoend, het andere moment had Adam hem weggeduwd en hem geslagen. De blik in zijn ogen was doodsbang geweest. Net als de vorige keer was het zomaar vanuit het niets gekomen.
      Had Fox een herinnering bij hem opgeroepen? Dat moest wel.
      Ik wil het niet nog een keer.
      Hij schudde de verbijstering van zich af. De jongen was plotsklaps verdwenen. Zo maar, in het niets. Zwierf hij nu ergens door de tijd? Woest, in paniek? Helemaal alleen?
      Er kwam een brok in zijn keel. Tranen verzamelden in zijn ogen en hij veegde ze vlug weg. Niet nu. Hij greep het plaid waar ze op gelegen hadden, klom de ladder af en veranderde in een hond, waarna hij de geur van Adam opsnoof. Misschien was hij nog ergens op het terrein. Als hij in zijn kamer was zou Merrin hem wel opvangen, maar anders was hij alleen… Hij ademde diep in en begon te rennen.
      Het spoor leidde hem niet naar de campus van de Panthers, maar naar het meer. Daar zag hij de jongen zitten, net als twee avonden geleden. Fox nam zijn eigen gestalten aan en begon te rennen. De jongen huilde, zijn armen dropen van het bloed.
      ‘Adam!’ riep hij. ‘Het – het was mijn bedoeling niet!’
      Adam kromp ineen toen hij zijn stem hoorde. ‘Ga weg!’ schreeuwde hij. ‘Ik wil je nooit meer zien!’
      Fox voelde nu ook de tranen langs zijn wangen stromen. ‘Alsjeblieft,’ snikte hij. ‘Doe dat jezelf niet aan. Laat me je terug naar jullie campus brengen. Daar is Michiel!’
      ‘Nee!’ schreeuwde Adam. ‘Hij mag niet – Ik wil niet…’
      ‘Oké oké,’ zei hij vlug. ‘Maar je moet die steen neerleggen, Adam. Je doet jezelf pijn.’
      ‘Door de pijn doet het minder pijn,’ snikte Adam.
      Fox zette een stap dichterbij. Wat kon hij anders doen!
      Maar Adam reageerde fel, hij griste een andere steen van de grond en smeet die naar Fox toe. Het ding klapte tegen zijn kin en de pijn flitste door zijn schedel.
      ‘Rot op! Ik maak je af als je dichterbij komt. Of weet je? Misschien maak ik mezelf wel af. Niemand geeft toch om mij. Ze willen me dood of ze willen me alleen voor de seks.’
      Fox haalde diep adem. Iedere zin was als de uithaal van een vlammend zwaard. Het deed hem zeer dat zo’n lieve jongen zo dacht – en nog veel meer dat hij hier op de een of andere manier aan had bijgedragen.
      ‘Oké,’ zei hij zachtjes. Wat het ook was waardoor Adam getraumatiseerd was, blijkbaar was hij er nu onderdeel van. Hij kon hem niet helpen. ‘Ik ga weg. Goed? Ik ga weg. Leg jij dan de steen neer?’
      Zijn hand klemde zich steviger om de steen. Hij schudde tergend langzaam zijn hoofd.
      Fox gaf het op. Hij draaide zich om, begon te rennen. Een steen raakte zijn achterhoofd en hij struikelde over zijn voeten. Hij ving zich onhandig op en rende meteen weer verder. Het lukte hem niet meteen om te transformeren, pas na drie pogingen had hij zichzelf in een vogel getransformeerd en vloog hij naar de Panthers toe.
      Wiens hulp moest hij inschakelen? Die van Merrin?
      Hij wist dat de jongen Adam leuk vond, maar na die opmerking over seks wist hij niet of dat een goed idee was. De beschuldiging dat híj dat wilde was immers ook vanuit het niets gekomen. Bovendien zat de knul in een rolstoel, wat kon hij doen als Adam naar hem met stenen begon te gooien? Of wat als Adam wegrende, of het water in dook omdat hij zichzelf wilde verdrinken?
      Nee. Hij vloog naar de jongensvleugel, wipte naar het raam dat openstond en keek naar binnen. Onyx en Jester lagen samen op een van de bedden te zoenen. Niet echt het moment om ze te onderbreken, maar zij waren de enigen op wiens hulp hij nu dacht te kunnen rekenen. Zijn voeten landden hard op de vloer toen hij zijn eigen gedaante aannam. Zijn gezicht plakte nog steeds van de tranen en hij veegde langs zijn ogen.
      ‘Adam,’ fluisterde hij. ‘Ik… Hij kreeg een paniekaanval en nu… nu verminkt hij zichzelf op het strand en hij laat me niet dichterbij komen. Een van jullie moet hem kalmeren!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Om te zeggen dat Jester zich kapotschrok was nog zacht uitgedrukt.
      "Holy fuck-" hij schoot overeind en het duurde heel even voordat hij Fox' betraande gezicht thuis kon brengen. Wat deed die hier? Fronsend wisselde hij even een korte blik uit met Onyx. De Lion zag er verfomfaaid uit, de huid rond zijn linkeroog verdacht rood en er liep een stroompje bloed van zijn kin zijn shirt in. "Fox?" vroeg Jester, niet bijster intelligent, maar het was even behoorlijk schakelen.
      De gefluisterde woorden van de Lion joegen een donker gevoel zijn maag in en het beeld van een doornatte Adam in Onyx' armen flitste aan zijn netvlies voorbij en hij vloekte.
      Niet alweer.
      Oké. Actie ondernemen. Oplossen. "Hij verminkt zichzelf?" herhaalde Jester (een stukje intelligenter ondertussen) en zocht ondertussen naar zijn schoenen. "Bij het meer, bedoel je toch?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Voor het einde van het verhaal had hij gezien dat het meisje al in slaap gevallen was. Met een glimlach haalde hij het kussen achter Fersephone vandaan en legde het op bed. Daarna legde hij Phone languit, die in een nogal onhandige zittende houding in slaap was gevallen. Het kon niet anders dan dat ze doodop was. Ergens had hij de neiging om een kus op haar voorhoofd te drukken, maar die neiging had hij net weerstaan. Hij ging zitten op de lege stoel en keek naar het slapende meisje in bed. Wat was hij aan het doen? Hij schudde zijn hoofd, deed het licht uit en liet een slapende Fersephone achter. Het was vreemd dat haar kamer nu naast de zijne was. Nu leek ze nog dichterbij....
      Bij de trap keek hij even naar beneden. Zou hij bij de andere Panthers gaan zitten, in de woonkamer? Waarschijnlijk had toch niemand behoefte aan hem, zoals Onyx die middag wel duidelijk had gemaakt. Hij ging terug naar zijn kamer en verzeilde weer in zijn boek over piraterij.

---

It's never gonna happen, Guys.

Merrin

22.00. Hoopvol keek de jongen naar de deur van hun slaapkamer. Maar nog geen Adam. Zijn zus leek te zien waar hij mee zat, de film was afgelopen en ze hadden een tijdje zitten kletsen. "Hij komt zo heus wel, misschien was het ver lopen? Of is hij iets de tijd vergeten?" Merrin kon het vervelende gevoel echter niet van hem afslaan. Er was iets aan de hand, Adam kwam nooit te laat. Niet bij hem. Hij woelde onrustig in zijn bed.
      "Zal ik je anders even helpen klaarmaken? Gaan we samen tandenpoetsen enzo. Dan heb je straks alle tijd om met Adam te praten." Merrin knikte maar. Dan had hij wat om handen en kon hij Adam laten zien dat hij er al klaar voor was. Dan konden ze inderdaad nog even samen kletsen voor ze gingen slapen. Vienna hielp hem in zijn rolstoel en samen liepen ze naar de badkamer ertegenover. De wastafel was iets aan de hoge kant, maar Merrin kon er net bij. Vienna gaf hem zijn tandenborstel aan, en hoewel hij bezig was, kon hij zijn aandacht niet van Adam weghouden. Iets rommelde in zijn maag, iets kneep erin samen. Hij was bezorgd, maar begreep niet zo goed waarom.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ja, bij het meer! Aan deze kant ervan, richting het bos.’
      Onyx liet zijn blik ongerust op Fox rusten. De jongen huilde.
      ‘Heb je met hem gevochten?’ wilde hij weten terwijl hij zich op Jesters bed draaide.
      ‘Hij – hij gaf me een klap,’ mompelde hij. ‘Volgens mij – volgens mij dacht hij dat ik iemand anders was.’
      Onyx keek hem argwanend aan. Dezi dus. Hij keek even naar Jester. Moesten ze samen op zoek naar Adam? Hij vertrouwde meer op Jester zijn kalmeringskunsten dan op die van zichzelf. Als Adam inderdaad een of andere flashback had gehad van de verkrachting, dan kwam er waarschijnlijk niet veel uit. En Fox kon doorgaans zijn mond niet houden, dus misschien kon hij via dat stuk onbenul ontdekken wat er precies gebeurd was.
      Hij wisselde een blik met Jester. ‘Ga jij hem zoeken? Troosten is jouw specialiteit, mensen laten praten de mijne.’ Hij wierp een donkere blik op Fox.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "You got it." Jester strikte zijn linkerschoen en trok vervolgens het laatje van zijn nachtkastje open om zijn iNet — 45 procent batterij, goed genoeg — eruit te vissen en in zijn kontzak te proppen. "Ik vraag Yrla of hij me erheen kan rennen," zei hij over zijn schouder, terwijl hij een vest van de stoel trok. "Als hij er niet meer zit, moeten we een andere manier vinden hem weer op te sporen, dus houd je iNet in de gaten." Jester was in twee stappen bij de deur, duwde de klink naar beneden en draaide zich nog één keer om.
      "En stuur Fire ook een bericht met wat er gebeurd is," zei hij indringend en staarde Onyx even aan.
      Dus laat die jongen leven en breek zijn benen niet, want dan moet je het aan Fire uitleggen en we hebben het al één keer verpest.
      Jester wist niet zeker of die boodschap goed genoeg overgekomen was, maar het moest er maar mee door. Zich onder de douche proberen te verdrinken was al zwaar kut, zelfverminking was zo mogelijk nog een stapje erger. Hij wachtte niet op antwoord en stapte de gang op, om twee seconden later bij Yrla met de deur in huis te vallen en niet eens de tijd te nemen om te kloppen.
      "We hebben een probleem en ik heb je nodig. Adam is bij het meer, in paniek en zichzelf aan het verminken. Kan je me erheen rennen?" gooide Jester er direct uit, zodra hij de deur open had. Zoveel mogelijk informatie, zo duidelijk mogelijk. "Dikke kans dat hij het trauma met Dezi herbeleeft, dus het is beter als hij jou niet ziet en je me iets ervoor afzet."
      Bij KlootzakYrla had hij dit niet hoeven te proberen en dat wist hij.
      Yrla wilde weer bij de Good Guys horen? Hier was zijn kans.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Hij had van schrik zijn boek op zijn bed laten vallen. Het duurde even voor de woorden tot hem doordrongen. Jester had hem nodig, voor de naamloze. De vorige Yrla had waarschijnlijk gezegd dat hij het zelf uit moest zoeken, maar als hij iets goed wilde doen, dan moest hij nu handelen."Ai ai, sir!" Hij pikte haastig zijn schoenen onder het bed vandaan en deed ze op supersnelheid aan, maar nam de normale tijd om zijn veters te strikken. Veters strikken en snelheid gingen vaak niet samen. Laatste keer dat hij dat probeerde had hij er een uur over moeten doen om ze weer uit de knoop te krijgen. "Naar buiten, anders kan ik niet afzetten," zei hij haastig. "Ik probeer je zo dicht mogelijk bij te krijgen, zonder dat de jongen me ziet, dat moet me wel lukken."
      Jester rende voor hem de trap af en bij de deur zakte Yrla door zijn knieën. "Stap op de Yrla Express," zei hij met een grijns. Jester sprong zonder aarzelen op zijn rug en Yrla zette af, zodra hij het gevoel had dat hij Jester goed vast had. Het was een gelukje dat Jester niet de grootste en zwaarste was om te dragen. Hij zette af en was binnen een minuut aan de rand van het meer. Hij zette Jester af op twee meter achter de jongen en zodra Jester stond, flitste hij ervandoor.

---

It's never gonna happen, Guys.

Dit was echt niet de eerste keer dat Jester met Yrla meeliftte op zijn supersnelheid. Op een gegeven moment hadden ze het zelfs zo vaak gedaan dat hij daarna nog vrolijk een pirouette kon draaien zonder ergens last van te hebben, maar dat was ondertussen weer een aantal maanden geleden. Het bekende gevoel van zijn maag die zich ieder moment kon omdraaien speelde alweer veel meer op dan Jester prettig vond.
      Heel even kostte het moeite om duidelijk te krijgen waar hij was, tot hij de jongen op een klein afstandje zag zitten. Hij had een steen in zijn rechterhand en zijn linkerarm was hevig aan het bloeden. Dikke druppels vielen op het zand onder hem en er ging een steek door Jesters hart.
      "Adam?" vroeg hij zachtjes. Hij zette langzaam en op zijn hoede een paar stappen opzij, zodat hij de jongen van de zijkant kon naderen en niet zou laten schrikken. "Jester hier," ging hij verder. Verbond meteen een naam — eentje die als het goed is geen trigger zou zijn — aan de nieuwe stem die Adam nu hoorde. "Je bent niet in gevaar. Ik doe je niets." Haast al uit automatisme had zijn stem laag en kalm geklonken, dezelfde manier waarmee zijn gave uiteindelijk het beste werkte. Hij gebruikte hem niet. Nog niet, waarschijnlijk.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adams vingers verkrampten om de steen. De rand was nat van het bloed. Hij draaide zijn hoofd opzij, staarde Jester met lege ogen aan. Wat moest hij hier? Was hij net zoals Fox? Deed hij zich vriendelijk voor, maar wilde hij ook alleen maar zijn handen langs zijn lichaam laten glijden? Hij kromp in elkaar bij de gedachte. Hij wilde de steen weer langs zijn arm halen, het zachte vlees verminken. Dan zou niemand hem meer mooi noemen. Dan zou niemand meer zijn hand… Hij haalde scherp adem.
      ‘Ga weg,’ zei hij met een snik. Zijn greep om de steen verstevigde, als hij nog een stap dichterbij zette gooide hij de steen tegen zijn hoofd. Hoe ironisch het ook was, op dit moment was Yrla de enige waarvan hij zeker wist dat hij niet zou doen wat Dezi en Fox hadden gedaan. Niet dat die hem enige steun zou bieden, waarschijnlijk lachte hij zich krom omdat zijn leugens de aanzet tot dit alles waren geweest.

---

Every villain is a hero in his own mind.