[RPG • 0] Experium || 12 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

Het overhoor was afschuwelijk geweest. Hij wist nu niet of hij het goed had gedaan of niet. Misschien kon hij het later Jester vragen, maar hij wist niet of dat al in de mogelijkheden zat. Al moest hij toch straks langs Jes. Hij was de enige die wist van zijn gesprek met Zeb, misschien had de jongen een idee. Hoeveel hij ook probeerde niet te denken aan het gesprek, bleef een vraag elke keer weer door zijn hoofd spoken. Had hij het goede antwoord gegeven?
      "Je weet waarom," had hij met samengeknepen ogen gezegd. Hij keek Maxwell peilend aan, de man hoefde hem het niet eens te vragen. Hij wist het antwoord, waarom zou hij proberen Yrla uit zijn tent te lokken? "En daarnaast denk ik dat Dezi een gruwelijke hekel heeft gecreëerd voor 8175. Je zag echt de haat in haar ogen." Maxwell schudde echter zijn hoofd. "Dat was niet mijn vraag, Yrla. Waarom heb je ze geholpen? Je weet hoe gevaarlijk de naamlozen kunnen zijn."
      Hij had iets gebluft over reputatie. Hij werd door de anderen aan het werk gezet en kon moeilijk weigeren in deze nood situatie, niet? Als hij de naamlozen niet geholpen had, was zijn reputatie naar de knoppen geweest. Dan hadden de Panthers hem het leven zuur gemaakt, hadden hem argwanend in de gaten gehouden en had hij niet de bewegingsvrijheid gehad die hij nu had. De leugen smaakte nog steeds vies op zijn tong en hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Het was goed Maxwell voor de gek te houden toch? In ieder geval tot vanavond, tot hij Zebediah had gesproken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"Donderdagavond doen?" Je wist maar nooit hoe morgen liep en of ze gingen feesten in het house. En woensdag was de verjaardag van Yrla, ze voelde zich verplicht iets aandacht aan hem te besteden. Ze waren toch vrienden geweest voor een lange tijd, tot voor kort misschien wel bijna meer? Al was dat niets met de jongen die nu voor haar stond. Ze voelde een glimlach op haar gezicht zakken. Ja, een tweede date zag ze wel zitten.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester tikte met zijn vingers op het tafelblad en hield zich voor dat hij geen idee had van het dubbele spel dat Maxwell speelde en dat hij die man alleen kende van aardrijkskunde. En dat was het. Hij volgde geringschattend de bewegingen van de man en kon er zijn vinger niet helemaal op leggen of hij hem nu aardig vond of niet.
      En er was nog een tweede ding waar hij over twijfelde. Jester had de schouderwond van Onyx letterlijk dichtgepraat. Maar het was nog helemaal niet de bedoeling dat hij dat kon, met Cackle was hij nog maar net begonnen met die sloten. Nu had hij een gat zo groot als een pingpongbal laten verdwijnen. Zéker als de onderzoekers al vonden dat hij met zijn gave teveel kon, deed het hem vast weinig goeds om te vertellen dat hij ook eventjes Onyx van die ijspegel had gered. Geheeld.
      Hij vond het eigenlijk een heel slecht idee om Experium in te lichten over deze nieuwe kant van zijn gave. Al helemaal zo vlak voor het toernooi waar hij dat kunstje op Maaya zou gaan gebruiken. En tegen Fire waarschijnlijk ook, als hij het zo lang volhield.
      "Goed, 4184. Zou je willen beginnen met het vertellen wat er gebeurde tijdens de muziekles, in je eigen woorden."
      Jester trok een grimas en stak van wal. Het eerste stuk van de les sloeg hij over, maar hij vertelde wel hoe Dezi al eerder had geprobeerd de jongens uit elkaar te drijven. De manier waarop hij verhalen vertelde was voor de meeste mensen niet heel veel anders te beschrijven dan verwarrend – vooral Onyx begreep hem wel – en misschien kon hij dat deze keer een beetje in zijn voordeel gebruiken. Zijweggetje na zijweggetje na zijweggetje.
      Hoe hij en Onyx erachter kwamen dat Dezi liep te fucken (hoewel ook deze versie vol gaten zat en hij niet precies vertelde dat Dezi Adam had verkracht (alleen maar dat ze hem zwaar had getraumatiseerd, en met een gave als de hare trok Maxwell vast zijn eigen conclusies) en ook niet dat Onyx vervolgens met een mes aan de slag was gegaan (want hij had weinig trek in nog een man minder), maar hij liet het wel nog een soort van open zodat als iemand anders wel meer zei dan hij, ze niet bij hem konden aankloppen dat hij had staan liegen) en dat ze samen de jongens zover hadden gekregen om niet naar haar te luisteren. Dat toen ze de les inliepen, Dezi compleet doordraaide en met ijspegels begon te gooien.
      "Gelukkig hebben we een heler op onze afdeling," zei hij, "want anders had dit verhaal wel eens heel anders afkunnen lopen. We sprongen eigenlijk allemaal tegelijk in actie. 6445 heeft ze naar de ziekenzaal gerend, 5666 heeft misschien de piano vergruisd, maar dat had ik gezegd want door haar snelle handelen kon 5667 wel 8175 op tijd helpen en het bloeden stelpen, want 5666 en 5667 zijn natuurlijk zussen en zoals jullie weten zijn hun gaves aan elkaar verbonden. Enfin, die piano was niet genoeg, gezien 8175 echt zwaar gewond was geraakt, en om ervoor te zorgen dat 5666 niet het hele lokaal naar een tweede leven hoefde te helpen, heeft 6445 haar naar de plek gebracht waar ze altijd haar gave los mocht laten, zodat 5667 genoeg energie had zodat, toen 6445 terugkwam om na 7223 ook 8175 op te halen, ze vervolgens ook 1694 kon helpen, die eveneens door 4685 geraakt was. 4665 en ik waren ermee bezig geweest te zorgen dat hij niet in de tussentijd ook leeg zou bloeden, waarna 5667 hem gelukkig goed genoeg kan helen. 1664 was niet zoals 7223 en 8175 in zijn buik of in zijn rug geraakt, dus die loopt nog enigszins oké rond. Van 4965 kreeg ik net het bericht dat 8175 en 7223 ondertussen allebei bijgekomen zijn op de ziekenzaal, dus dat is alvast goed nieuws."
      Eerlijk is eerlijk, als hij zijn best had gedaan had hij er waarschijnlijk iets beters van kunnen maken dan de bingo die er net uit zijn mond gerold was. De docenten gebruikten natuurlijk normaal gesproken alleen hun nummers om hen aan te spreken, dus zó verwarrend kon het nu ook weer niet zijn, maar het belangrijkste was dat alles wat hij had verteld helemaal waar was en dat hij toch nog de precieze details om Onyx' herstel wat vaag had kunnen houden, waardoor het léék alsof Fayr al het zware werk gedaan had daar. Als de anderen met een ander verhaal aan kwamen zetten, waar zijn nieuwe superpowers wel uit bleken... ach, dan kon hij zich gewoon bescheiden opstellen en verklaren dat hij helemaal niet zoveel gedaan had en dat Fayr van veel meer betekenis was geweest dan hij.
      Jester knikte nog even en leunde toen achterover. Dat was het verhaal wel. Aan de andere kant van de tafel bleef het stil. Maxwell legde zijn pen neer en staarde Jester aan en Jester staarde weer terug. Het tikken van de klok op de achtergrond begon ongewoon luid te klinken.
      "...en dat was het wel," zei Jester langzaam. "Moet ik het nog een keer herhalen?"
      Maxwell keek weer even naar zijn aantekeningen en schudde toen zijn hoofd. "Nee, dat lijkt me niet nodig." De man keek hem even schattend aan. "Je hebt morgen de eerste opdracht. Ben je zenuwachtig?"
      De eerste opdracht. Uh-huh. De eerste maak-allemaal-Jester-maar-af-in-een-fucking-arena opdracht. Hij, tegen een Demon, een levende vlammenwerper, iemand die de tijd stil kon zetten en iemand die je kon laten hallucineren dat je doodging. Maar hé. Tuurlijk. Zet daar maar eens 'overtuigingskracht' tegenover. Vuile-
      "Een beetje zenuwen is gezond," zei Jester schouderophalend. "We horen morgen pas wat we precies moeten doen en het is irritant dat we ons niet kunnen voorbereiden. Maargoed, een mens kan niet alles hebben en volgens mij kan ik best improviseren." Hij grijnsde. "Nog een tip, misschien?"
      Maxwell lachte. "Nee."
      "Altijd leuk."
      "Je mag gaan, 4184. We zijn klaar voor vandaag."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

Hij was blij dat hij de jongen naast hem alweer ietsje had kunnen opvrolijken. "Cool!" zei hij, toen hij hoorde van hun gaven. "Ik hou van geschiedenis, is altijd al mijn beste vak geweest!" Hij flapte dat er zo uit en was een beetje verbaasd over zichzelf. "Oke, ik weet niet waar dat vandaan kwam," zei hij beschaamd. Hij keek even met een lachje naar de anderen. "Gedaante verwisselen he? Vet." Hij kon zich al helemaal voorstellen hoe hij in Marisse kon veranderen, al had hij op het moment geen idee hoe hij zijn gave aan moest spreken. Dat zou vast nog wel komen.
      "Merrin? Dus ik neem aan dat ik naar die naam moet luisteren?" vroeg hij verward. Hij keek naar de jongen naast hem - Adam - Hij leek er echt moeite mee te hebben. "Dan doe je dat toch nog steeds? Michiel is gewoon mijn naam, dus daar luister ik ook naar," zei hij met een knipoog.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Hun verhoor was niet zo heel lang. Fersephone ging als eerste, Fayr was daarna. Haar zus werd langer verhoord dan zij, maar had ook meer gedaan voor de anderen dan Phone had gedaan. Het meisje bleef bij het lokaal wachten op haar zus en schonk haar een glimlach toen ze het lokaal uit kwam. Ze vroeg zich af of Fayr gehuild had tijdens het verhoor, maar ze durfde het niet goed te vragen. Phone wilde niet alles weer omhoog halen. Na hun verhoor werden ze afgewisseld door Jester. "Kom, tijd voor een middagdutje."

---

It's never gonna happen, Guys.

'Je bedoelt dat Michiel je échte naam is? Van voor Experium?' Hij staarde de jongen met grote ogen aan. Hij had aangenomen dat de jongen had gedacht dat hij zo heette omdat Adam net zijn naam had geroepen toen hij was bijgekomen. Blijkbaar had hij onbewust altijd zijn echte naam geweten en de gedachte dat híj die naam op de een of andere manier naar boven had kunnen halen liet hem warm worden en hij schonk de jongen een warme glimlach.
      Voor Michiel kon antwoorden, kwamen er verplegers naar hen toe. Hij seinde vlug met zijn ogen zodat ze hier niet over verder konden praten.
      'Hoe voel je je?' vroeg een vrouw met vriendelijke groene ogen aan hem.
      Adam twijfelde. Hij was nog steeds moe en slapjes, maar hij wilde eigenlijk niet dat ze die naald weer in zijn arm stak. 'Het gaat wel goed,' antwoordde hij met een voorzichtige glimlach.
      'Fijn! Heb je pijn in je buik?'
      Hij schudde zijn hoofd. Er was nog wel een branderig gevoel maar het deed niet heel pijn.
      'Ik wil even naar je buik kijken, goed?'
      Adam knikte. De vrouw trok het laken weg en schoof zijn shirt omhoog. Met vlakke hand duwde ze in zijn buik alsof ze ergens naar zocht, terwijl ze steeds opnieuw naar zijn gezicht keek met een stille vraag of het pijn deed.
      'Goed,' zei ze toen ze waarschijnlijk op niets vreemds was gestuit. 'Kijk regelmatig of er geen donkere plekken verschijnen, dat zou op een interne bloeding kunnen wijzen. Dan moet je ons er direct bij roepen.'
      Adam knikte een beetje wezenloos en hij trok zijn shirt weer iets naar beneden. Met één arm klemde hij de knuffel tegen zijn borst en hij zakte weer terug in zijn kussen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox stak enthousiast zijn duimen op. ‘Helemaal top. En nu moet ik als de sodemieter naar mijn les toe, misschien dat ik me nog naar binnen kan lullen.’
      Hij zwaaide nog even vlug naar Vienna, daarna maakte hij zich uit de voeten. Hij had maatschappijleer. Maneur was niet de meest oplettende persoon op aarde, dus hij kroop in de gedaante van een insect naar binnen, ging op zijn stoel zitten en toen de leraar met zijn rug naar de klas stond, nam hij vlug zijn eigen gedaante aan. Hij nam zich voor ijverig aan het werk te gaan en te doen alsof hij hier altijd al was, totdat hij besefte dat zijn schooltas nog in het lokaal lag waar zijn gaveles was geweest.
      Nou ja, dan maar goed letten op wat Maneur zei.
      Al had Fire andere plannen.
      ‘Waar de hel ben jij geweest?’ fluisterde hij.
      Fox wierp een blik op de leraar, maar die leek zichzelf te hebben aangeleerd om gefluister gewoon níet op te vangen. ‘De ziekenzaal,’ fluisterde hij terug. ‘Blijkbaar is Dezi doorgedraaid en ze heeft bijna drie Panthers vermoord. Ze is van school verwijderd. Oh, en één van de Panthers is zijn geheugen kwijt.’ Terwijl hij dit zo opsomde, betrok zijn gezicht. Hij was bang dat Fire zou gaan inzien dat ze misschien niet de meest geschikte bondgenoten waren. ‘Maar ik heb ook goed nieuws. Tijdens mijn date gisteren zijn we per ongeluk op de eerste opdracht gestuit.’ Hij keek zijn vriend indringend aan. ‘Dus we kunnen beter na schooltijd dat overleg doen, dan kan ik daarna de plek laten zien. Zij is ook een Panther.’
      Fire kneep zijn ogen iets samen. ‘Gisteren ben je op de eerste opdracht gestuit en je vertelt me dit nu pas?’
      ‘Ik was het vergeten!’ reageerde hij onschuldig. ‘Gewoon een hoop dingen aan mijn hoofd.’
      ‘Je bent weer eens verliefd,’ bromde Fire, ‘en verliest zoals gewoonlijk je verstand.’
      Fox boog zijn hoofd en zei niets meer. Het was niet waar – hij was niet verliefd. Hij was gewoon bezorgd geweest. Fires woorden voelden echter wel als een sneer en wist niet wat hij moest zeggen. Het was een gevoelige snaar.
      ‘Sorry,’ klonk het vlug. ‘Zo bedoelde ik het niet Fox. Niet op die manier. Het is gewoon dat je gedachten nóg chaotischer zijn als je met je hoofd in de wolken loopt. Ik bedoelde niet… je weet wel.’
      En of hij het wist.
      Hij zei niets meer tot het einde van de les.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij wilde antwoorden, maar de vreemde gebaren van Adam legden hem het zwijgen op. Er kwam een vriendelijke vrouw eerst naar Adam, die hem controleerde, waarna ze volgde naar hem. Een meisje stond achter haar, ietwat verlegen, met naast haar een wat oudere kalende man. Hij had hen eerst niet gezien. De verpleegster kwam naar voren en trok het gordijn tussen haar en Adam dicht. "Er is op dit moment even geen visite gewenst, je mag over een kwartier terugkomen," zei de vrouw tegen Agami. Merrin en het zwartharige meisje deelden even een blik uit, maar daarna verliet ze rustig de ziekenzaal. De verpleegster kwam naast haar staan, maar keek hem nauwelijks aan. Nors keek ze naar de oude man verderop. "Ga je gang," zei ze bot.
      Het meisje werd door de oudere man naar voren geschoven en ietwat verlegen kwam ze op hem af. "M- mag ik je hand hebben?" Ze had het zo zacht gevraagd, dat Merrin zich afvroeg of hij het wel goed gehoord had. Hij stak rustig zijn hand naar haar uit, die zij in haar koude handen vast nam. Het meisje sloot haar ogen en Merrin voelde opeens warmte uitstralen van haar handen.
"Hij heeft een wond op zijn rug. Het is gehecht, maar nog lang niet genezen. Er zit een kronkel in zijn hoofd, ik kan er niet goed bij wat het is. En zijn benen lijken niet te werken. De zenuwen zijn rug hebben bekneld gezeten, waardoor zijn benen verlamd zijn. Maar ik denk dat hij daar nog wel van kan herstellen." Het meisje ratelde dat achtereen en liet daarna gehaast zijn hand weer los, alsof ze ergens van schrok. Nieuwsgierig keek de jongen het meisje aan. Hoe had zij.. Wacht wat? Hij sloeg de dekens van zich af, maar hoe hij ook zijn benen of tenen probeerde te genezen het wilde niet. Hij drukte op zijn been, maar miste het gevoel vanuit zijn been daarbij. Kon... kon hij niet lopen?
      De zuster nam het van haar over, ze keek nog een keer chagrijnig naar het meisje, voor ze een vriendelijke lach opzette. "Leerlingnummer?" vroeg ze. Merrin keek haar met grote ogen aan. "Wat?" Hij keek haar met grote ogen aan. "Weet je je leerlingnummer? Of de dag dat je geboren bent?" Merrin knipperde met zijn ogen. Marisse had gezegd dat hij moest doen alsof alles zwart was, hij zich niets herinnerde. "Nee, mevrouw."
      "Geheugenverlies," klonkt het meisje concluderend. Merrin keek haar met grote ogen aan, de verpleegster met woede. Maar hoe ze hem ook onderzocht, ze kwam tot dezelfde conclusie die het meisje eerder had gemaakt. Hij leeg aan geheugenverlies, de wond op zijn rug zag er prima uit en zijn benen werkten niet meer... Ze werkten niet meer...

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Ze wilde net weer naar binnen gaan - ze had nog altijd de knuffel in haar handen - toen 8102 naar buiten kwam. Ze keek verbaasd op naar het meisje, maar 8102 weerhield haar om weer naar binnen te gaan. 8102 vertelde haar dat Merrin op het moment werd onderzocht, waardoor Vienna alleen even kort knikte en daarna stil naar de deur staarde. Straks mocht ze weer naar binnen, ze zou wel even kijken hoe ze dat met Merrin deed.

---

It's never gonna happen, Guys.

Merrin

"Juist ja," bromde de oude man. Merrin schrok op uit zijn eigen gedachten. "Je hebt een goed begin gemaakt, 8002. Nu de kans ons zich voordoet, kunnen we deze niet aan je laten ontgaan natuurlijk. Je diagnose was goed, als je nu voor elkaar krijgt zijn wond te helen, heb je je eerste examen gehaald." 8002 leek te schrikken van die woorden, maar uiteindelijk knikte ze en ging ze aan de zijkant van zijn bed staan. "Ik moet goed bij de wond kunnen, dus zouden jullie hem vast kunnen houden en kunnen helpen met zijn benen?" Ietwat angstig keek Merrin het meisje aan, maar er was weinig wat hij kon doen. Hij werd door de oude man en zuster gedraaid in zijn bed, waardoor hij met zijn rug in de richting van het meisje zat. Zijn gezicht vertrok van de pijn door het draaien, nu hij de eerste verdoving voelde wegzakken. Haar vingertoppen bezorgde hem een rilling op zijn rug, die op zijn beurt weer zeer deed.
      Na dat volgde niets dan warmte. Het was alsof iemand met een hele hete straling langs zijn rug ging, alsof hij te dicht op de kachel zat. Af en toe voelde hij een scheut pijn, maar uiteindelijk voelde hij zich steeds lichter worden. Op het laatst jeukte zijn rug zo verschrikkelijk dat hij met alle liefde wilde krabben, maar Merrin kon er niet bij. "Klaar... Ik kan op het moment niet meer voor hem doen." De oude man liet Merrin los en liep om het bed heen om zijn rug te bekijken. "Prachtig werk, 8002. We gaan dit afronden in mijn kantoor." Merrin strekte een keer zijn rug en merkte dat alles gewoon weer lekker soepel bewoog en dat er geen greintje pijn te vinden was. "Hou hem in de gaten tot morgen, als er niets bijzonders gebeurd - wat ik niet verwacht - is zijn wond genezen en kunnen we beginnen aan revalidatie." De oude man liep weg, maar bedacht zich aan het voeteneind. "En jou jongeman," zei hij terwijl hij Merrin aankeek. "verwacht ik woensdag in mijn gaveles. Eerste uur, ik regel het wel met je docent." En met die woorden waren het meisje en de man verdwenen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester sloeg de hoek om en liep de ziekenzaal binnen. Afhankelijk van hoelang het verhoor van Onyx duurde, had hij maar zo'n tien minuten de tijd om bij de jongens te kijken. Maar beter iets dan niets. Adam was inderdaad wakker, nog altijd zo bleek als een spook, maar wakker. Er vielen alweer heel wat zorgen van zijn schouders toen hij dat zag. 8102 was er ook nog en hij was wel blij om te zien dat het meisje vasthield aan de vriendschap en niet zou zijn afgeschrikt door wat Dezi had gedaan.
      Zoals hij al had verwacht, stond Vienna bij de rand van Merrins bed. Die twee leken toch steeds closer te worden. De jongen leek best helder en was zelfs een gesprek aan het houden met het meisje. Er vielen kilo's van de zorgen van zijn schouders toen hij dat zag.
      “Hé,” zei hij, terwijl hij dichterbij kwam. Adam lag in het bed naast Merrin. De jongen hield een kleine wolvenknuffel tegen zich aan en Merrin had een witte beer in zijn bed zitten. Jester zette zijn geld op dat het initiatief daarvan van Vienna was gekomen, waarschijnlijk. "Welkom terug in het land der levenden, jongens," zei hij met een knipoog. "Dat scheelt weer een hoop kopzorgen met kamerindelingen," grapte hij. Jester keek even opzij naar Vienna. “Ik zag dat je had gebeld? Wat was er? Ik heb dat verhoor met Maxwell al gehad, Fayr en Phone ook, volgens mij. Onyx is nu bezig.”

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:09 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

Hij had net verteld aan Marrisse - Vienna - wat het meisje verteld had en keek verslagen voor zich uit. Zijn zus nam zijn hand in de hare en het was fijn even contact te hebben. "Rustig maar, Merr. Het komt wel goed, oké? Het meisje zei tijdelijk verlamd toch? Dat betekent dat je gewoon hard je best moet doen en dan weer kan lopen. En weet je? Misschien kunnen we Fayr of dat meisje dat je geholpen heeft wel vragen of zij het kunnen oplossen. Het is nu even vervelend, maar het komt wel goed, oké?" Hij glimlachte naar zijn zus. Hoe kon ze nu zo optimistisch zijn? Een beetje beteuterd keek hij naar zijn benen. Ze werkten niet, hij kon er niets mee. Morgen mocht hij van de ziekenzaal af en dan? Naar huis rollen? Hij keek even op naar Vienna en schonk haar een glimlach. "Bedankt. Ma- Vienna." Hij moest echt nog even wennen aan die nieuwe naam van zijn zus, maar ze hadden hem op het hart gedrukt dat hij haar nieuwe naam hier moesten gebruiken. Hij begreep allemaal niet zo goed waarom, maar Vien zou het vast wel weten. Net op het moment dat hij het meisje in een knuffel trok, viel zijn blik over haar schouder naar de roodharige jongen die binnen kwam lopen. Argwanend volgde hij de jongen met zijn ogen en hij merkte op dat zijn naam zo bij hem binnenviel - Jester. Hij liet Vienna los, maar bleef haar hand stevig vasthouden. Vienna leek te schrikken van de roodharige jongen, maar zag dat ook haar wenkbrauwen naar beneden zakten. "Die kopzorgen over kamerindelingen komen er alsnog. Waarom bel je dan niet terug, idioot, als ik je bel?" Vienna liet Merrin los en stond op. Ze wisselde voor heel even een blik uit met Merrin voor ze Jester aan zijn bloes naar de andere kant van de kamer trok. Wantrouwend keek hij de twee achterna. Wat moest Jester hierzo?

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:35 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Ze trok Jester zo dicht naar zich toe als ze durfde, de jongen was nog altijd een stuk kleiner als haar. "We zitten met een groot probleem, twee grote problemen om eerlijk te zijn," zei ze zo zacht mogelijk. Haar blik ging even naar Merrin en toen door de zaal om te zien of er geen verplegers waren. "Merrin is verlamd, zijn benen werken niet meer. Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar hij zal komende weken, maanden moeten revalideren." Dat was het makkelijke slechte nieuws. Nu het andere nog... Ze moest het er maar gewoon in een keer eruit gooien, geen tijd geven om erover na te denken, dan ging ze twijfelen. "Merr.. Hij..." Ze haalde diep adem, ze zou het een keer voor zichzelf hardop moeten zeggen. "Merrin heeft last van zijn geheugen, het is alsof het door de war geschopt is. Hij herinnert zich 8175 of 8102 allebei niet. Het laatste jaar lijkt gewist. We hebben geprobeerd te kijken wat hij wel wist. Hij herinnerde zijn eerste dag op school. En het feit.. dat ik..." Ze kon er nog steeds niet helemaal bij. "Hij is er heilig van overtuigd dat ik zijn zus ben."

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan omdat hij zoiets stoms tegen Fox had gezegd. Dat zou vast weer de rest van de dag door zijn hoofd blijven spoken. Hij was verontwaardigd geweest dat Fox zoiets belangrijks had ontdekt en er nu pas mee kwam – al moest hij eerlijk bekennen dat hij er weinig mee had gekund als hij het eerder had geweten. Hij slaakte een zucht toen Fox in een rechte streep het klaslokaal uit beende. Hij wilde geen chagrijnige Fox bij de onderhandelingen. Hij wist niet wat het de laatste tijd was met de jongen, hij was steeds prikkelbaarder. Pas na het afronden van de aardrijkskunde les erna slaagde hij erin om de jongen bij zijn elleboog te grijpen toen het lokaal leegstroomde.
      ‘Fox,’ zuchtte hij. ‘Ik zei dat het me spijt oké?’ Hij keek de jongen indringend aan. ‘Ik had dat niet zo moeten zeggen.’ Pas toen iedereen het lokaal uit was, vervolgde hij: ‘Zolang je niet op Onyx of Jester valt kan het me niet schelen of je op een Panther verliefd wordt.’
      Hij vermoedde dat het Vienna of Merrin was op wie hij verliefd aan het worden was en daar zag Fire geen gevaar in. Jester was een ander verhaal, met zijn gave die zorgelijk veel op die van Zebediah leek. Gelukkig had hij een hele andere persoonlijkheid, maar hij wist dat Fox zoiets niet goed zou oppakken. En Onyx… Dat behoefte verder geen uitleg. De hele school wist dat daar een steekje bij loszat. Fox had genoeg psychopaten gedatet.
      Fox zuchtte, er kwam een geërgerde frons op zijn voorhoofd. ‘Ik ben helemaal niet verliefd man.’
      Aan die mening hechtte Fire niet zo heel veel waarde. Daar had ie vaker naast gezeten. Meestal zelfs. ‘Oké.’ Hij glimlachte. ‘Was je date wel leuk? Wat hebben jullie gedaan?’
      Fox hees zijn tas over zijn schouder en ze liepen het lokaal uit. Zoals Fire al had verwacht, ontspande hij weer en kwam er een glimlach op zijn gezicht. ‘We zijn naar het wortelbos gegaan en daarna naar het kratermeer.’
      Het waren plekken die hij alleen kende uit Fox’ verhalen. Zelf was hij maar één keer in dat bos geweest maar hij had er een klein trauma aan overgehouden toen Fox hem eens had laten schrikken. Hij kon er nu niet doorheen lopen zonder dat hij Shelob-achtige spinnen verwachtte.
      ‘Een wortelbos. Heel romantisch,’ grijnsde hij.
      Fox grijnsde terug en gaf hem een schouderduw. ‘Ze vond het hartstikke romantisch.’
      Hij grinnikte. ‘Vind je haar leuk?’
      ‘Ik ga toch niet daten met meiden die een bitch zijn? Ik heet geen Fire.’ Hij stak zijn tong uit. ‘Maar ja – ze is zeker leuk. Donderdag hebben we een nieuwe date. Als die onderhandelingen ergens op uitlopen dan.’
      Daar had Fire de afgelopen twee uur over nagedacht. Dat Dezi nu verdwenen was en ze één iemand met geheugenverlies hadden die mogelijk ook niet wist hoe zijn gave werkte – dat was best problematisch. Al kon Dezi altijd weer terugkeren. Dat gebeurde wel vaker, en hij wist niet precies wat er was gebeurd.
      De Elephants waren echter zijn enige alternatief en nou ja – hij had daar gewoon niet zo veel mee. Aan Kijo hadden ze een goeie, maar verder? Nee – hij wilde toch op de Panthers inzetten. Bovendien had hij het akelige voorgevoel dat ze binnenkort zelf ook een teamlid kwijtraakten, want hoe vaak hij ook bij Tony probeerde los te krijgen wat er met hem aan de hand was – het lukte hem gewoon echt niet. Als ze elkaar het voordeel van de twijfel gaven, was dat ook wat waard.
      ‘Ik heb Vera een berichtje gestuurd,’ zei hij tegen Fox. ‘Ze komt zo ook naar de uitgang.’
      Fox knikte. ‘En dan maar hopen dat ze overal eerlijk over zullen zijn…’
      Jep. Anders was het meteen over.

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:35 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Wat? Vi- ik ben er nu toch-" Heel veel meer kon hij er niet uitkrijgen toen Vienna hem aan zijn bloes naar de andere kant van de kamer trok. Zijn shirt had hij ondertussen maar weggegooid (het was vanochtend nog wit geweest... nu niet meer) en een schone bloes uit de kast getrokken. Vienna had daar alleen niet heel veel respect voor, helaas.
      "Nog meer problemen?" herhaalde hij, op een eenzelfde zachte toon. Goede goden, hoeveel problemen konden er zich op één dag voordoen. Alsof het universum vond dat het de laatste dagen makkelijk geweest was. Een frons vormde tussen zijn wenkbrauwen terwijl Vienna haar verhaal deed en hij blikte bezorgd even over zijn schouder naar Merrin. "Verlamd?" herhaalde hij. "Maar..."
      De ijspegel had in zijn rug gezeten. Jester vloekte inwendig en keek nog eens achterom. "En hebben de artsen hier geen oplossing? We zitten op een fucking school met magische gaven overal, dan hoeft hij toch geen normaal revalidatieproces door? Kan Fayr niet helpen? En er was toch nog een afdeling met een heler?"
      "Hij denkt dat jij zijn zus bent? En herinnert zich niets meer van het afgelopen jaar, alleen nog maar de eerste schooldag?" herhaalde Jester ongelovig. Dat betekende dat alle voortgang, alles weg was. Naamloze 7223 back at it again. En hij dacht dat Vienna...
      Zou dat betekenen dat hij misschien zijn oude herinneringen wel had? Jester keek nog eens achterom en haalde toen een hand door zijn haren. "Als hij niets meer weet, dan zou dat best waar kunnen zijn. Misschien dat dit zijn oude herinneringen zijn. Als hij je immers helemaal niet meer kende, waar zou hij anders dat idee vandaan halen?" Hij keek op zijn horloge. "Ik moet zo naar het overleg met Fire, maar als hij echt alleen nog maar de eerste schooldag weet... dat belooft niet veel goeds. Straks is die jongen wéér doodsbang van me, ligt zijn gave alweer overhoop en heeft hij daar bovenop ook nog die revalidatie." Jester schudde zijn hoofd. "Dank de goden dat die eerste opdracht alleen voor mij is. Anders hadden we er morgen uit gelegen. Geen toernooi voor nodig."


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:54 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.