Na jaren van open grenzen zou je bijna vergeten dat je op de grens woont, maar afgelopen weken is dat sprookje ruw doorprikt. Je kan de schuld steken op het Coronavirus, maar ik leg de verantwoordelijkheid toch liever bij het onredelijke Belgische beleid.
Ik woon letterlijk in een dorp waar de grens toevallig doorloopt, en dat zorgt ervoor dat mijn levenscomfort zwaar wordt beperkt. Men zegt dat levensnoodzakelijke verplaatsingen gedaan mogen worden, maar daar merk je weinig van. Mijn ouders hebben allebei een essentieel beroep en ik zit dus alleen thuis, om te eten dacht ik dat het wel oké is om dan de grens over te steken om naar het frituur te gaan. Dat frituur is letterlijk te zien vanaf het punt waar de agenten de wacht houden, maar zelfs dat was voor de agenten geen reden om me door te laten. Doodleuk zeiden ze dat ik dan maar 10 kilometer verder moest fietsen naar het eerste frituur in Nederland. Voor de duidelijkheid, er heerst momenteel een stormwind hier.
Om hun argument kracht bij te zetten zeiden ze dat de grens hier al 200 jaar loopt. Toen ik vroeg hoeveel jaar daarvan hij al open was, keken ze me stom aan.
Momenteel walg ik van mijn Belgische identiteit en zou ik liever per direct een Nederlandse identiteit hebben en 100 kilometer diep in Nederland wonen.
Ik snap dat ieder land zijn eigen beleid voert in deze noodsituatie, maar hou op zijn minst rekening met de mens.
We will not be quiet, Stonewall was a riot!