[Rpg • 0] Experium || 06 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 maart 2020 - 14:55 ]

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

Hij stond verscholen tegen de campus aan, waardoor hij bijna geen zicht had op het grote gebouw verderop. Hij durfde echter niet dichterbij te komen, bang betrapt te worden door camera's. Het lab was afgeschermd van de rest van de campus met een groot hek en prikkeldraad. Het was absoluut verboden terrein voor leerlingen en stond zelfs een hele zware straf op als je ook maar ontdekt werd. Yrla was zeker van zichzelf dat het hem wel ging lukken om het gebouw binnen te doorlopen zonder gezien te worden. Echter hoe hij met die hekken om moest gaan, maakte dat hij zich zorgen maakte. Hij kon niet even het hek optillen en even ergens anders plaatsen. Hij had niet echt een schaar of... Oh! Yrla kreeg een grijns bij zijn idee. De jongen had halsoverkop bedacht wie hij mee zou nemen naar het 'bal'.

[ bericht aangepast op 20 maart 2020 - 13:40 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam kon zich niet bewegen. Het was alsof er ijs door zijn aderen vloeide.
Het was Fox. De jongen die opeens in het muzieklokaal had gezeten. Hij staarde naar de rozen in zijn hand. Hij – hij wilde met hem naar het bal? Langzaam gleed zijn blik omhoog, tot die in de ogen van de jongen rustte.
‘Waarom?’ bracht hij met trillende stem uit. De jongen had hem aardig geleken, zelfs al had hij er geen goed gevoel bij gehad. Waarom wilde hij hem zo graag voor schut zetten? Was hij bevriend met Yrla? ‘Heeft – heeft Yrla…’ Zijn stem hakkelde. Hij kon het niet uitspreken. Het kon geen toeval zijn dat er een jongen was die hem wilde uitvragen. Het was een valstrik. Wat een ontzettend gemene grap.
De tranen sprongen in zijn ogen en hij knipperde ze verwoed weg.
Met een plof viel het pakketje dat hij in zijn hand had gehouden op de grond. Zijn benen trilden toen hij overeind kwam. Hij keek naar de kaarsen, naar de rozen. Zijn maag verkrampte.
‘Wat een rotstreek,’ fluisterde hij met bevende lippen. Met zijn schouder veegde hij langs zijn ogen toen hij de tranen voelde kriebelen.
Hij wilde weglopen, maar Fox schoot overeind. Hij liet de bloemen liggen en ging vlug voor Adam staan.
‘Toe nou…’ zei hij zacht.
Adam verstijfde toen de jongen zijn handen vastpakte en met zijn duimen over de rug ervan streek.
‘Je hoeft niet mee te gaan,’ zei Fox. Er liep een rilling over Adams rug. Klonk hij nou echt teleurgesteld? ‘Maar we kunnen toch gewoon even met elkaar praten?’ Hij liet één hand los en wees naar het doosje op de plaid. ‘Er zitten chocolaatjes in. Kom, neem er op z’n minst een.’
Adam wist niet wat hij moest zeggen of doen. Hij voelde zich verward, dacht aan alles wat Yrla had gezegd, aan Fox’ voorzichtige glimlach, aan Michiels mooie ogen, waar hij vanmiddag nog in gekeken had. Toen hij zich bijna niet had kunnen inhouden om… Had Michiel geweten dat hij door een jongen werd uitgevraagd? Dat moest haast wel – of had Fox gedaan alsof het van iemand anders kwam? Wist Michiel dan dat hij op jongens viel? Hij begon in paniek te raken.
De hand liet hem los.
Adam wist dat hij moest weglopen, dat dit niets goeds kon betekenen. Maar het was alsof de wereld om hem heen spon, alsof hij zou stikken als hij nu te veel bewoog.
‘Kijk.’ Fox was terug, stopte iets in zijn mond. Daarna duwde hij iets tegen Adams lippen. ‘Het is gewoon een bonbon. Ik ben hier heus niet om je te vergiftigen.’
Het chocola voelde zoet tegen zijn lippen. Met zijn vingers reikte hij ernaar. Toen ze het koude oppervlak raakte, duwde hij het blokje tussen zijn lippen door.
Hij wist niet meer wat hij moest denken.
‘Lekker hè!’ zei Fox. ‘Ik heb ze speciaal besteld! Ze zijn allemaal voor jou, als je wilt.’
Hij pakte zijn hand weer en trok hem toen zachtjes naast zich op het plaid. Adam slikte. Hij trok zijn knieën op en drukte zijn bovenlichaam ertegenaan.
‘Waar ben je zo bang voor?’ vroeg Fox. ‘Heeft een van mijn afdelingsgenoten je iets aangedaan?’
‘Ik…’ Adam wist niet wat hij wilde zeggen. Zijn gedachten waren één dikke brij. ‘Waarom doe je dit?’ fluisterde hij. ‘Ik kan… ik kan toch niet…’ Zijn keel kneep zich weer samen.
Het was een valstrik. Als hij toegaf dat hij op jongens viel, zou deze jongen dat aan het bestuur vertellen. Zette hij nu echt alles op het spel voor een paar chocolaatjes? Zo dom was hij toch niet!
‘Ik ga weg,’ zei hij resoluut. Hij trok zijn hand bij die van Fox vandaan, probeerde dat althans, maar de jongen hield hem stevig vast.
‘Wat kan je niet?’
Adam rukte zijn arm weg. Boosheid vulde zijn lijf, boosheid omdat deze jongen zo ongevoelig was, omdat hij er alleen maar op uit was om ervoor te zorgen dat de Panthers een teamlid minder hadden.
‘Ik ga niet met een jongen!’ riep hij uit. Opeens kon hij zijn emoties niet meer reguleren. ‘Dat is walgelijk, het is smerig.’ Hij sprong overeind en haalde wild adem. ‘Laat me met rust. Laat me verdomme gewoon met rust! Jullie willen… Jullie willen me allemaal dood hebben.’ Hij begon te snikken. ‘Ik kan er toch ook niks aan doen! Ik kan er ook niets aan doen dat… dat…’ Hij kwam niet meer uit zijn woorden. Hij wilde weg, dat was het enige wat hij nog kon denken. Weg van dit stomme dak. Weg van deze stomme school. Hij merkte dat de jongen hem bij zijn bovenarmen greep en tegen hem praatte, maar Adam duwde hem snikkend van zich af.
‘Laat me met rust!’ schreeuwde hij opnieuw. ‘Laat me gewoon met rust.’
Hij wist niet of er geantwoord werd. Hij kon alleen maar denken dat hij het had verkloot, dat hij rustig had moeten blijven. Dat iedereen hem zou uitlachen.
De ladder wiebelde toen hij zich naar beneden liet zakken. Gevaarlijk snel. Het kon hem niet schelen. Het kon hem niet schelen als hij zijn benen brak, als hij zijn nek brak. Toch bereikte hij heelhuids de grond. Hij beende weg van het gebouw, weg van iedereen, weg van die stomme jongen die een stomme spion was en hem in de val had willen lokken.

Het was laat toen Adam terugkeerde naar het gebouw. Hij was een beetje uitgeraasd, zijn wangen waren droog. Wel zat er een zwaar en kil gevoel in het borst. Wie kon hij nog vertrouwen? Alleen Michiel. En Michiel kon na dit weekend zijn vriend niet meer zijn. Zijn plan om op een meisje verliefd te worden – alles was weg, alles was mislukt.
De boosheid kwam weer terug toen hij in zijn slaapkamer kwam, waardoor hij de deur harder dan normaal gesproken dichtdeed.
‘Het was een grap,’ viel hij uit. ‘Het was allemaal een stomme grap,’ snauwde hij naar Michiel. ‘Dacht je nou echt dat ik met een jongen zou gaan! Dat is walgelijk.’
Hij ademde zwaar, viel op zijn bed neer, rolde zijn rug naar Michiel toe en staarde met prikkende ogen naar de muur.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Michiel had wat zitten dommelen. Hij had op Adam willen wachten, maar zijn ogen zakten elke keer weer dicht. Het moment dat Adam woest de kamer in kwam, sprong hij zowat in de lucht vanwege de schrik. Hij had Adam nog nooit zo woest gezien en het jaagde hem lichtelijk angst aan hem zo te zien grommen. "Dat kon ik toch niet weten?" piepte hij. "Die fox leek me wel een aardige kerel. Hij heeft Vienna echt goed geholpen. En.. en.. en.. en... wist ik veel dat het briefje van hemzelf kwam. Ik dacht dat iemand je serieus mee op date wilde vragen."

[ bericht aangepast op 20 maart 2020 - 14:52 ]

It's never gonna happen, Guys.

8102

Met haar benen opgetrokken in een kleermakerszit, schoof 8102 tegen de gladde betonnen muur aan. Ze had nog nooit echt gericht gezocht of zelfs een manier gehad om dat te doen en hoewel Jesters opdracht haar helemaal niet zo aansprak, was ze wel benieuwd of ze het zou kunnen. 8102 ademde diep in en richtte haar blik op de kleine vlam.
      Stap één, haar hoofd leegmaken. Alles van deze realiteit loslaten.
      Ze deed haar ogen dicht, het licht van de kaars nog brandend op haar netvlies.

Dezelfde grijze mist.
Een flits van een lijzige jongen, met lange witte haren en smeulende ogen. Lawaai. Zoveel geluid. Een meisje met een ijzige blik en rossige haren die op een donker silhouet afstapte, voordat het grijs het beeld weer opslokte. Meer geschreeuw. Het geluid leek haast iedere seconde harder te worden. Smalle, donkere ogen in een bleek gezicht die rood opgloeiden. Heel even hoorde ze Jesters stem door alles heen, tot een harde piep alles verdrong.


8102 deed haar ogen weer open.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Wist ik veel dat het briefje van hemzelf kwam.
Om de een of andere reden lieten die woorden een enorme last van zijn schouders vallen. Hij zuchtte diep en rolde zich op zijn zij. 'Sorry,' zei hij. 'Ik wilde niet zo tegen je uitvallen. Het was gewoon een grote teleurstelling en ik ben al zo'n emotionele... puinhoop.' Hij sloeg zijn ogen neer. 'Ik hoop maar dat niemand Agami in de tussentijd heeft gevraagd, ik weet niet met wie ik anders moet gaan.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Was het echt zo erg, ja?" vroeg Michiel kleintjes. Hij wist niet wat Fox gedaan moest hebben als het echt zo verkeerd was. Het was toch simpel iemand mee uitvragen of niet? Of dat nu als vrienden was of als set. "Heb je hem niet verkeerd ingeschat? Misschien wilde hij gewoon als vrienden naar het bal? Dat kan toch, hij lijkt me erg eenzaam bij de Lions." Nu hij er zo over nadacht, had hij Fox nooit echt met een ander rond zien lopen. En daarbij leek hij steeds dichter naar de Panthers te trekken. Eerst Vienna, toen Adam en uiteindelijk hemzelf. Hij glimlachte bij het horen van de laatste opmerking. "Wel, ik neem aan dat ze absoluut niet met Yrla gaat. Dan is Onyx en Jester, die gaan samen naar het bal. En ik ga met Vienna. So, alle ruimte voor je, toch? Geen jongens meer over." Hij knipoogde in de richting van Adam.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam ging rechtop zitten. Plotseling voelde hij zich rot. Wat als hij er volslagen naast zat? Wat als Fox wel oprecht was geweest? Dan zat ie daar nu in zijn eentje... Hij dacht over de woorden van Michiel na. Onyx ging met Jester? Zoiets had hij gisteren al opgevangen, maar toch...
Hij sloeg zijn ogen neer. 'Ik dacht dat het niet mocht,' zei hij zacht. 'Twee jongens. En dat het daarom een grap was.'
Hij beet op de binnenkant van zijn wang. Kon hij het niet subtiel vragen? Toetsen of het verhaal van Yrla klopte?
Maar hij durfde het niet. Michiel was niet dom, als hij wist wat Yrla tegen hem gezegd had, zou hij vast concluderen dat Adam op hem verliefd was.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Ik geloof ook niet dat het de bedoeling is," zei Michiel nadenkend. "Maar ja, het zijn Onyx en Jester toch?" zei hij met een grijns. "En daarnaast, wie zegt dat je niet met vrienden naar het bal mag?" Hij draaide zich om op zijn zij en keek naar Adam. "Hee, als ik niet met Vienna naar het bal was gegaan, hadden wij toch ook samen kunnen gaan?" zei hij met een grijns.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'Ik weet niet,' mompelde hij. 'Ze zeiden heel nadrukkelijk dat een jongen een meisje moest vragen. Ik had al nooit op dat briefje in moeten gaan, maar ik dacht dat er misschien een meisje was die dat ouderwets vond ofzo.' Hij sloeg zijn ogen neer. Het was lief dat hij dat zei - ook al werd hij keihard gefriendzoned - maar feit was dat hij wél met Vienna ging. 'Ja, dat had leuk kunnen zijn, om samen te gaan,' mompelde hij. 'Maar het is leuker voor jou als je met een meisje bent waar je wat voor voelt.'

[ bericht aangepast op 20 maart 2020 - 15:55 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Ja.." Waar hij wat voor voelt... Die woorden spookten door zijn hoofd. Was dat zo? Hij wist zeker dat hij hield van Vienna. Maar om een of andere reden waren die andere dingen nooit gebeurd, de dingen die Adam beschreef. Hij was nooit verlegen in haar buurt geweest, had nooit Vienna willen kussen. Het idee maakte hem zelfs een beetje ongemakkelijk. Het bal moest het allemaal uitwijzen wat hij voelde, daar was hij zeker van. "Waarom vraag jij je crush eigenlijk niet?" Opeens bedacht Michiel zich dat Adam verteld had dat hij verliefd was op iemand, maar hij leek nu random van persoon naar persoon te gaan voor het bal.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam voelde zijn wangen warm worden.
Omdat jij mijn crush bent. En je bent een jongen. En verliefd op een ander.
'Ik ga nu ook mijn crush vragen,' zei hij zacht. Zijn idee om de illusie te wekken dat hij op Fayr viel, liet hij gaan. Ze hadden nog nooit met elkaar gepraat, het was niet heel geloofwaardig. 'Maar we zijn net een beetje bevriend. Ik ben bang dat ze erachter komt dat ik haar leuk vind... en dat ze dan geen vrienden meer wil zijn.'
Hij loog niet eens, had alleen de namen omgedraaid.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Het is toch ook niet de bedoeling dat je dan geen vrienden meer wil zijn?" vroeg hij met een grijns. "Ze moet dan gewoon je vriendinnetje zijn!" Hij zei dit om Adam te plagen, maar om een of andere reden had Michiel er zelf geen goed gevoel bij. Iets in zijn buik begon te knagen en hij vond het een vervelend gevoel. Om er vanaf te zijn, wijzigde hij het onderwerp. "Zullen we gaan slapen? Ik ben best moe." Hij draaide zich van Adam af, niet begrijpend wat hem nu net gebeurd was.

It's never gonna happen, Guys.

Fox

Fox staarde verdoofd voor zich uit. Daar zat ie dan, in een kring van lichtjes, onder de sterrenhemel, een boeket rozen naast zich. Hij had zich deze avond toch wel anders voorgesteld. Zoenend op het plaid, in het gunstigste geval. Een simpel nee in het slechtste geval.
Niet… De tirade die hij net over zich heen had gekregen. Er was geen touw aan vast te knopen geweest. Hij had minachtend willen snuiven toen de Panther schreeuwde dat het walgelijk en smerig was omdat hij met een jongen naar het bal wilde, maar toen hij begon te huilen en zei dat ze – inclusief Fox zelfs – hem dood wilden hebben, was de boosheid algauw weer verdwenen. Hij had hem geprobeerd te kalmeren, had gezegd dat hij hem niets aan wilde doen, dat hij hem juist beter wilde leren kennen omdat hij hem hartstikke leuk vond. Hij betwijfelde of er iets tot hem was doorgedrongen. Er zat duidelijk een steekje los bij die jongen, hij was hartstikke paranoïde. Dat had een reden kunnen zijn om zijn schouders op te halen en zich lekker op een leuker iemand te focussen, maar omdat ze gisteren zo veel tijd met elkaar hadden doorgebracht geloofde Fox niet dat hij zomaar een kort lontje had en waanideeën had, maar dat hij iets vreselijk zwaars op zijn schouders meetorsten wat hij blijkbaar met niemand anders kon delen. Hij was daarom nog steeds van plan om een troost voor hem te zijn, maar niet als Fox. Die maakte hem alleen maar van streek.
Met een zucht kwam hij overeind. Nou moest hij ook nog een nieuwe date zien te fixen. Hij keek even om zich heen. Ach, wat kon het hem schelen. Hij trok de eerst volgende die hij buiten tegenkwam gewoon het dak op en vroeg die mee. Had het toch nog zin gehad.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Hij voelde het zweet langs zijn slapen lopen. Zijn handen trilden en hij was misselijk van de zenuwen. Hij had Adam al een tijdje geleden van hem afgeschud, de jongen was niet echt helpend geweest bij zijn zenuwen, hoe goed hij het ook bedoelde. Bij de deur van het lokaal stond 7223 zenuwachtig te hupsen. Die nacht had hij bar-slecht geslapen en de hele ochtend was hij al in een rot-humeur geweest. Nu vlak voor de deur voelde hij de paniek stijgen. "Hee, gaat het wel goed?" Hij schrok van de hand op zijn schouder en zag Vienna tevoorschijn komen. Hij glimlachte nerveus naar het meisje en wees toen naar de deur. Ze leek het direct te begrijpen, want hij zag het besef op haar gezicht ontstaan. "Oh," zei ze. "Ik ben gewoon zo bang dat ik het verknal," piepte hij heel eerlijk eruit. Nu zo vlak voor het examen maakte dat hij open werd. Nerveus begon hij te ijsberen, waar hij de paniek alleen maar voelde groeien.

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"Relax, oke. Je gaat het gewoon halen, je bent al zo ver!" Vienna greep de jongen bij de arm die haar totaal in paniek aankeek. Hij zette een paar stappen achteruit en zakte tegen de muur aan. "Het komt goed, oke?" Maar wat het meisje ook probeerde, 7223 leek ergens ver weg te zijn. Zijn zenuwen waren te hoog gegroeid en elk woord leek langs hem heen te gaan. Vienna voelde haar eigen paniek ook groeien. Ze wilde de jongen heel graag helpen, maar ze wist niet goed hoe. Een schaduw kwam langs haar heen en verrast keek het meisje op naar de jongen die naast haar was verschenen. Hij zette zijn hand op de schouder van 7223. "Relax man, ik kan je paniek aan de andere kant van de gang ruiken." Vienna wist niet precies wat de jongen deed, maar 7223 spanning bleek te verdwijnen, tot hij met hele kalme heldere blauwe ogen haar aankeek. Heel even keek Vienna op naar de jongen met de grijze ogen, die haar verveeld terug aan keek. Wat hij gedaan had, wist ze niet. Maar het had gewerkt, 7223 keek haar met volledige kalme ogen aan. Voor de jongen wegliep, greep ze hem bij de hand en keek in zijn rustige grijze ogen. "Bedankt, wat je ook deed." De jongen met het zwarte haar haalde alleen zijn schouders op. "Het was vooral irritant. Maar graag gedaan," zei hij met een glimlach. Vienna keek de jongen even achterna en keek toen om naar de jongen naast haar. "Voel je je nu beter?" De jongen knikte en wist zelfs een grijns tevoorschijn te toveren. "Mooi, want ik heb een plan."

[ bericht aangepast op 20 maart 2020 - 16:56 ]

It's never gonna happen, Guys.