[Rpg • 0] Experium || 06 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: •

Rooster

---

Speeltopic 1: Klik ^^
Speeltopic 2: Klik ^^
Speeltopic 3: Klik ^^
Speeltopic 4: Klik ^^
Speeltopic 5: Klik ^^

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 19 maart 2020 - 14:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

'Hmm.' Onyx keek nog eens om zich heen en zag dat de nieuwe Siamese tweeling zich ook in de rij had aangesloten. 'Misschien gebruikt 8175 Yrla maar als een smoes...'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester schudde zijn hoofd. "Je was er toch bij, vanochtend? Die jongen kreeg een hartaanval zodra hij Yrla zag. Als hij dát gefaked heeft, krijg je een maand lang al mijn toetjes." Hij noemde ondertussen zijn nummer op voor Yara.
      "Hoe groot is de kans dat ze blufte?" vroeg hij zacht. Hij zag Onyx kijken en haalde zijn schouders op. "Ze kan best ergens gehoord hebben dat we iemand hebben met 8102's gave, maar of ze ook wist wie het was?" Hij dempte zijn stem. "Ze leek best zeker van haar zaak toen ze zei dat ze de eerste opdracht wilde weten. Als ze denkt dat het één van de namen is die dat trucje kan uithalen... "
      Jester pakte zijn dienblad aan. "Als ik in haar schoenen had gestaan, zou ik ook beweerd hebben alle gaven te weten en er dan eentje noemen om indruk te maken."

[ bericht aangepast op 19 maart 2020 - 22:55 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx had eigenlijk geen flauw idee waardoor 8175 was gaan hyperventileren. Er had net zo goed een andere leerling vals naar hem hebben kunnen grijnzen, maar hij hield die theorie maar voor zich. Ergens dacht hij niet dat de jongen zoiets zou doen. Zelfs als ze hem gedwongen hadden, zou hij waarschijnlijk eerder terug in de tijd reizen om het recht te zetten dan dat hij deed of zijn neus bloedde.
'Ik denk niet dat ze blufte. Ze had een veel te zelfgenoegzame blik in haar ogen -- en ze was nooit een hele getalenteerde toneelspeelster. Niet voor mij.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Het kostte moeite om daar niet tegenin te gaan. "In dat geval ga ik ervan uit dat ze met de Lions heeft samengespannen. Die waren sowieso al pissig op ons door het geval met Onna en vertelden haar vast maar al te graag wat ze wilde weten." Jester trok een frons in zijn voorhoofd. "Then again, als het goed is weten die ook niet al onze gaven. Zeker die van 8175 toch niet. Die is er net een week. Het zou me niet verbazen als zelfs Fersephone niet precies weet wat die jongen kan."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx kon het niet helpen dat hij moest grinniken. 'Nou ik kan wel een andere reden bedenken waarom er twee Lions heel pissig op ons zijn. Maar je hebt gelijkt, 8175 is toch wel onze geheime wapen. Als ie het allemaal weer een beetje op een rijtje krijgt.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Volgens jouw logica zouden die geen vinger meer richting ons durven uitsteken," zei Jester. Het was niet alsof hij het was vergeten, wat er zich tussen die Lions en hen had afgespeeld. Bewust genegeerd was misschien een beter woord. Ondanks de stelligheid van Onyx de week ervoor, was hij helemaal niet zo verzekerd van het uitblijven van een wraakactie. En dan bedoelde hij niet samenspannen met een andere afdeling. Er zou best wel eens een dag kunnen komen dat die twee Onyx en hem met gelijke munt wilden terugbetalen- en waarschijnlijk nog net iets erger.
      Niet dat hij iets daarvan tegen Onyx zei.
      En hij keek gedurende het avondeten niet één keer om naar de Rhino's en daar was hij eigenlijk best trots op.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Hij had ietwat verstoord opgekeken naar de jongen boven hen op de heuvel. Zijn gezicht kwam hem ergens bekend van voor... Hij maakte in ieder geval indruk op Dezi, die direct haar shirt weer aangetrokken had. Yrla keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan, voor hij van haar afrolde en opstond. Vanuit het gras viste hij zijn shirt vandaan en ging bovenop de heuvel staan, een meter afstand van de jongen. Wacht eens even... Was hij niet een lion? Yrla blikte in de richting van Dezi, maar zei niets. Alhoewel, de jongen grijnsde. "Om heel eerlijk te zijn, heb ik dit plekje uitgevonden. Maar ik zie dat Dezi je geïntroduceerd heeft."

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Er speelde een grijns om Fires lippen terwijl hij tussen hen heen en weer keek. Ze kreeg het er warm van. Hij ging vast iets bijdehants zeggen. En ja hoor...
'Misschien wilde ze je uitnodigen voor een trio,' zei de Lion met een blik op Yrla. 'Twee Panthers presteren immers net zo goed als één Lion.'
Dezi wierp hem een dodelijke blik toe. Niets zeggen was waarschijnlijk slimmer en ze kwam overeind.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Yrla liet een klein lachje horen en schudde zijn hoofd. Zijn ogen blikten even naar Dezi, waar hij nu baalde dat het meisje hem niets verteld had. Yrla wist niets van de jongen voor hem. Dat bracht hem in een ontzettend nadeel. Hij voelde hoe zijn eigen gave op zijn hoede kwam te staan, met de mogelijkheid weg te rennen als het moest. "Tja, het is ook zo lastig om iets alleen te doen, niet waar? Minder leuk..." zei hij schouderophalend.

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Fire gaf Yrla een knipoog. 'Het geeft niet knul. Ik snap het als je nog wat extra hulp nodig hebt na je... lange inactiviteit.'
Dezi rolde met haar ogen, liep omhoog de heuvel op en keek Fire in de ogen, voordat de twee jongens echt als twee kemphanen tegenover elkaar stonden.
'Wat moet je?'
'Een mooie date voor het bal.'
Ze schonk hem een vernietigende blik. 'Zodat je me weer in de fik kunt steken?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Als dat beest van je uit m'n haar blijft valt dat denk ik wel mee.'
Dezi snoof. 'Vergeet het maar.' Ze stapte langs hem heen en keek over haar schouder naar Yrla. Met één blik maakte ze duidelijk dat ze wilde gaan eten, maar ze bleef niet op hem wachten. Zo veel zin had ze niet in zijn commentaar.
Stel je niet aan, zei ze op grimmige toon tegen Azumi, die veilig uit de buurt was gebleven. Ze had er niks aan als haar wederhelft zo'n afstand behield en Fire haar wél wat wilde aandoen.
Azumi landde op haar schouders en kneep haar klauwen zo hard samen dat de punt van een nagel door de bescherming heen in haar schouder drong. Ze gromde waarschuwend naar het dier en beende in de richting van het schoolgebouw.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Yrla wist nu niet of hij zich beledigd moest voelen of niet. De knipoog bracht hem in verwarring, waardoor hij nu niet wist of de jongen een grapje maakte of dat dit inderdaad een poging was hem af te troeven. Lang had hij er niet om over na te denken, want Dezi ging helemaal los tegenover de jongen voor haar. In de brand steken? Wel, misschien was het dan maar beter dat hij mild gereageerd had. Yrla wist niet zeker of hij ook vuur te snel af kon zijn. Op het moment dat Dezi wegstormde, schudde hij afkeurend zijn hoofd. Ze liet zich ook altijd zo snel kennen. "Wel, vrolijk als altijd, niet waar?" zei hij tegen de wildvreemde jongen die naast hem stond. Hij schonk Fire - Yrla herinnerde opeens zijn naam - een glimlach en zond een groet door te salueren en liep op zijn dooie gemakje achter Dezi aan naar de eetzaal.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox

Goh – hij was toch wel zenuwachtig, merkte Fox tot zijn verbazing toen hij vanaf een afstandje naar de kaarsjes keek die hij in de vorm van een hart om een plaid heen had gelegd. Misschien was het overdreven. Het was nou niet alsof hij op die jongen verliefd was. Maar hij vond dat je op zulke gelegenheden best een beetje mocht overdrijven. Die knul snapte zelf ook wel dat dit gewoon een lief gebaar en geen stalkgedrag was, toch? Na zijn trieste woorden van gisteren wilde hij gewoon heel graag dat de jongen weer het gevoel kreeg dat mensen niet van hem walgden. Dat er mensen waren die om hem gaven – zelfs mensen die maar één keer met hem gesproken hadden.
Tijdens het eten had hij de jongen vandaag een beetje in de gaten gehouden. Vooral tijdens het avondeten had hij hem weer zien glimlachen, en hij had ook een beetje dromerig geleken. Een stuk gelukkiger als eerder op de dag. Zou zijn briefje daar de reden voor zijn? En wat zou hij denken als hij Fox straks zag staan? Misschien – nou niet misschien, waarschijnlijk – hoopte hij op heel iemand anders. Hoe dan ook hoopte hij maar dat de jongen het gebaar zou waarderen. Het zou gek zijn om samen op dat plaid chocolaatjes te eten, terwijl de ander niet wist dat ze gisteren de hele avond samen door hadden gebracht. Hopelijk was zijn aanwezigheid ook deze keer genoeg om hem op zijn gemak te laten voelen. En anders kon hij hem nog altijd vertellen dat hij Rex was.
Ja – het kwam vast goed. Hij veegde zijn klamme handen om de beurt aan zijn broek af terwijl hij de bos rozen van hand wisselde. Daarna trok hij zich terug in de schaduwen en wachtte af of tot de jongen kwam opdagen.
Áls hij al komt opdagen…

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adam was misselijk van de zenuwen toen hij bij het schoolgebouw aankwam. Waarom zo’n afgelegen plaats? Misschien had hij Michiel moeten meenemen, gewoon om er zeker van te zijn dat dit geen valstrik was om een nieuweling te pesten. Toch wilde hij zich ook niet tegenover zijn vriend laten kennen, zelfs al geloofde hij dat er niet echt iemand kon zijn die hem naar het bal meevroeg. Waarschijnlijk was het gewoon een streek van Yrla, die er even in wilde wrijven dat er nooit iemand zou zijn die een date wilde met zo’n viespeuk als hij.
Hij keek omhoog naar het dak. Hoe kwam hij daar bovenop? Zijn voeten voelden steeds zwaarder terwijl hij een ronde om het gebouw heen liep. Dit was stom. Dit was hartstikke stom. Natuurlijk stond er niemand op het dak op hem te wachten. Dacht hij dat nou echt? Wat was hij ook een sukkel…
Hij haalde diep adem. Zou hij teruggaan? Maar wat moest hij dan tegen Michiel zeggen? Dat hij niet eens op het dak had dúrven kijken?
Ietsje verderop zag hij een ladder staan. Zijn hart begon sneller te bonzen. Zou er dan echt iemand op hem wachten? Zijn vingers beefden toen hij ze om de sporten van de ladder sloeg. Zijn maaginhoud klotste terwijl hij stapje voor stapje naar boven klom. Zijn ademhaling ging snel tegen de tijd dat hij over de rand van het dak kon kijken. Vanuit zijn ooghoek zag hij kaarslicht flakkeren. Snel hees hij zich op het dak, voor hij kon vallen. Vluchtig keek hij om zich heen. Er was niemand te bekennen.
Onzeker kruiste hij zijn armen voor zijn borst terwijl hij naar de kaarsen keek. Zijn wangen werden warm toen hij zag dat ze een hart vormden.
Iemand had dit echt voor hem gedaan. Iemand die niet wist wat voor gruwelijk geheim hij met zich meedroeg, iemand die dacht dat hij normaal was, dat hij leuk was… Zou hij verliefd kunnen worden op het meisje dat dit bedacht had? Het moest. Het móést gewoon.
Langzaam stapte hij dichter naar de kaarsencirkel toe. Ze stonden om een kleed heen waarop een klein zilver pakje lag. Moest hij dat openen? Hij haalde diep adem, stapte over de kaarsen en zakte op een knie neer. Het pakketje voelde koel in zijn handen. Onzeker keek hij om zich heen. Er was nog steeds niemand. Zou hier een aanwijzing in zitten? Of moest hij wachten?
Een beweging aan de andere kant van het dak trok zijn aandacht. Het was te donker om te zien wie het was, en Adams vingers klemden zich nerveus om het pakketje terwijl hij met een roffelend hart afwachtte tot de ander dichtbij genoeg was om een gezicht te kunnen zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Hij was gekomen!
Fox voelde de kriebels door zijn lijf trekken. Ergens voelde hij de drang om zich in een hond te veranderen, zodat hij zich tegen de jongen aan kon vlijen. Maar honden vroegen doorgaans niet leuke jongens mee naar een bal, dus dat was geen optie. Hij rechtte zijn schouders en stapte uit de schaduwen vandaan.
De jongen zat op een knie op het plaid, de bonbons in zijn hand. Een beetje ineengedoken, terwijl hij schichtig rondkeek. Hoe zou hij reageren? Fox wenste dat hij ook ergens een fles wijn vandaan had gehaald, want dat was romantisch en was van pas gekomen om zijn keel te smeren. Hij was bang dat ieder woord straks in zijn keel zou blijven steken. Zijn vingers verstevigden zich om de bos rozen en hij dwong zichzelf om grotere, zelfverzekerdere stappen te zetten.
Toen hij vlak bij de jongen was, maakte hij een zwierige buiging. Als het Vienna was geweest, had hij zich vast genoeg op zijn gemak gevoeld om haar met deftige taal aan het lachen te maken. Nu kreeg hij amper een woord uit zijn strot en was hij al trots op de ‘hé’ die zijn lippen verliet.
De jongen staarde hem aan alsof hij door een vampier werd uitgevraagd. Hij deinsde zelfs iets achteruit.
‘Hé joh,’ zei hij met een flauwe glimlach, zelfs al stak de verschrikte reactie een beetje. ‘Ik ben hier niet om het bloed uit je nek te zuigen.’ Hij gaf hem een knipoog. Eindelijk kwam zijn zelfverzekerdheid weer een beetje terug geschuifeld. Hij zette een stapje dichterbij, over de kaarsjes heen en zakte op een knie vlak voor zijn date neer, maar wel op zo’n afstand dat zijn hart het hopelijk aankon.
Hij stak de rozen naar hem uit en zocht naar zijn mooie ogen.
‘Ik wilde je vragen of je zaterdag met mij naar het bal wil gaan.’
Zo, het was eruit. Hij kon weer ademhalen.
Of niet – want de jongen staarde hem met een lijkwit gezicht aan.
Hij glimlachte niet, zijn ogen twinkelden niet.
Een steen landde in Fox’ maag. Dit werd een keiharde nee.

---

Every villain is a hero in his own mind.

8102

Het was al laat toen er nog iemand op haar deur klopte. 8102 deed haar ogen weer open en kwam vlug overeind. Ze had haar pyjama al aan en had net zoals de dag ervoor op de grond gezeten, aan het oefenen om haar hoofd leeg te maken. Het ging nog niet heel veel beter dan de eerste keer, maar in ieder geval begreep ze nu een beetje wat ze moest doen.
      Voorzichtig deed ze de deur open. "Jester?"
      "Ah, ik hoopte dat je nog wakker was." De jongen had ontspannen tegen de deurpost aan gestaan en deed nu een stap naar achteren. "Heb je al geoefend met je gave, toevallig?"
      8102 haalde haar schouders op. "Ben nu bezig, zoals je zei."
      De jongen glimlachte. "Mooi. Ik heb namelijk een verzoekje voor je. Kan ik binnenkomen?"
      8102 had niet het idee dat weigeren een optie was en deed zwijgend de deur een stukje verder open. Ze voelde zich plotseling ongemakkelijk in haar dunne roze pyjama. De kaars brandde nog steeds en ze zag Jester goedkeurend knikken. 8102 beet op haar lip en ging weer op haar plekje bij de muur zitten. Ze was de twee jongens enorm dankbaar voor hun hulp met haar gave, maar ze was ook echt niet vergeten dat ze allebei ook een stuk minder aardig konden zijn.
      "Ik luister."
      Jester ging tegenover haar zitten. "Zoals we al eerder hebben vastgesteld, werkt jouw gave in meerdere stappen van concentratie. Kan je ze opnoemen?"
      "Hoofd leegmaken, openstellen voor de tweede realiteit, zoekbalk, failsafe." Aan de laatste twee was ze überhaupt nog niet toegekomen.
      "Voorbeeldige leerlinge. Luister, ik heb een mooie zoekterm voor je bedacht," zei Jester vastberaden. "En ik weet het, zover ben je nog niet, maar oefening baart kunst en misschien heb je geluk. Ik wil weten waar de eerste opdracht van de Zuivering over gaat."
      "Wat?" Dat kon ze toch helemaal niet weten? Dat visioen van gisteren was al zo enorm vaag geweest...
      "Om je zoekopdracht te verkleinen kan je iemand kiezen uit onze afdeling om je op te focussen. Jezelf, of Onyx of mij." Nu verzachtte zijn blik iets. "Ik begrijp het natuurlijk als het niet lukt. Proberen kan altijd en hoe vaag ook, daar schieten we vast iets mee op. En houdt dit voor jezelf, oké?" vroeg Jester toen, alsof het hem net te binnen schoot. "Áls het lukt, vertel het alleen aan mij. Niemand anders."
      Dat klonk pas écht raar, maar 8102 hield haar lippen op elkaar en knikte. "Oké."
      Jester kwam weer overeind. "Wil je graag dat ik erbij blijf?"
      8102 schudde haar hoofd.
      "Mooi. Ik heb vertrouwen in je, meid. Succes." Met die woorden liep Jester haar slaapkamer uit en liet haar alleen achter met de brandende kaars.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.