|
Op mijn blog postte ik vandaag een ode aan het schrijven van een fantasy, mijn favoriete genre.
Aangezien hier ook wel enkele fantasy schrijvers zitten, wilde ik deze graag meedelen. Ik heb het echt in een opwelling geschreven en daarom zo weinig mogelijk verbeterd omdat ik vooral het gevoel dat ik tijdens het schrijven voelde, wil overbrengen. Welk genre schrijf jij het liefst? In één woord maak ik van het verleden een mysterie, een avontuur zonder grenzen. Een parallelle wereld waarin de mensheid een ander pad heeft gekozen. Ik geef mensen vleugels en neem deze weer af, zonder moeite, zonder angst. Zoekend naar de limieten van mijn eigen fantasy, creëer ik een wereld waarin het onmogelijke mogelijk wordt. Voorlopig heb ik de grens van mijn eigen kracht nog niet bereikt, of deint deze steeds verder weg? Zoals het eindeloze heelal? Om op een bepaald moment te imploderen, terug te komen naar dat ene punt van waaruit alles vertrokken is? Het fantasy genre heeft me altijd het meest kunnen bekoren, zowel als lezer als schrijver. Het is de ultieme vorm van escapisme. Geen rekening houdend met futiliteiten zoals de menselijke anatomie en de werking van de natuur geeft het de schrijver een ongekende vrijheid. En deze vrijheid inspireert, creëert en doet dromen. Dromen van tijden die ik niet gekend heb en wezens die ik nooit heb ontmoet. De mensheid wordt naar een hoger niveau getild en tegelijkertijd haar diepste afgronden ingetrokken. Van de op macht beluste tovenaars tot de prinses die haar kracht binnenin vindt, allemaal passeren ze het revue. Het schrijven van een fantasy is een kunst die maar weinigen bezitten. Doorheen het onbegrensde moet de schrijver op zoek gaan naar de balans tussen durf en geloofwaardigheid. Een balans die gemakkelijk uit evenwicht is te brengen en moeilijk terug te vinden. In de veiligheid van mijn kamer, met een mok koffie naast mijn zijde, ga ik op zoek naar deze balans. Daag ik haar uit en probeer ik mijn eigen queeste te voltooien. De personages ontwikkelen zich als organismen, afhankelijk van elkaar en zonder acht te slaan op wat ik van hen vind. Ze trekken door dalen en beklimmen bergen, kennen liefde en leed en nemen mij mee op hun reis. Eerst als schrijver en dan als lezer. En wanneer ze weer thuiskomen, voel ik hun vermoeidheid. Voel ik nostalgie naar een wereld die ik nooit heb gekend. |
|
[ bericht aangepast op 1 juni 2019 - 20:12 ]
The soul needs autumn.
