[300] Speeltopic • Veil of Darkness - Speeltopics

V E I L      O F      D A R K N E S S

4995. Het Azmar Koninkrijk is in de loop van de jaren drastisch verandert — de velen oorlogen hebben hun tol geëist en immens veel mensen zijn zich gaan afvragen of magie daadwerkelijk positief is. De opkomst van de Rueri is hierdoor begonnen, een organisatie die al een tijd in het geheim kracht aan het winnen is over het Koninkrijk.       Hoewel er nog zeker plaatsen zijn waar magie wordt geaccepteerd, hebben de meeste van de menselijke burgers — na de talloze oorlogen, draken aanvallen, invasies, en meer — de Rueri aanvaard. Ze zien immers in wat magie met de wereld heeft gedaan. Aelley is één van de plekken in Azmar waar het nog daadwerkelijk welkom is, alleen is het tot de nok toe gevuld met wezens die onderdak proberen te vinden. Het is niet zeker dat ze daar veilig zijn, gezien zelfs daar regelmatig enkele leden van de Rueri opduiken om hun afkeer tegen magie gebruikers als zowel wezens te laten bemerken. Hoewel de Rueri met goede intentie is gestart, zitten er rotte appels in de organisatie die de boel verpesten. Daarbij, niet iedereen vertrouwt de Rueri. Zelfs sommigen binnen hun eigen klasse niet.

ROLLENTOPIC PRAATTOPIC INFORMATIE HOOFDSTUK

Het is tegen 12 uur 's middags, en het belooft een aangename dag te worden met geen vuiltje aan de lucht. Echter, tegen de avond aan kan er een flinke bui vallen.
Iedereen in Aelley, en omstreken, is uitgenodigd in de herberg van de familie N'avale om een evenement bij te wonen! Het logement bestaat namelijk al een aantal jaar, en wie houdt er nou niet van een goed feest?

[ bericht aangepast op 2 dec 2018 - 22:03 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mt.

Yoyoyo

---

help

Mt!

---

"We can disobey suicidal orders? Why wasn't I told?"

Mt

---

The best way to destroy an enemy is to make him your friend

Minee.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Fullmetal schreef:
Yoyoyo

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

❀      JASMINE . 25 — rebel, leider Het rebellengroepje was gisteravond aangekomen in Aelley, al hadden ze hun kamp aan de rand van het bos opgezet. Per slot van rekening was het laatste wat ze nodig hadden pottenkijkers. Wegens het dolkomische voornemen van de Rueri om een beloning uit te beloven aan eenieder die ze tegen zou komen, konden ze niet eens normaal door de straten lopen in het hart van Azmar. Hierdoor hoorden een paar, waaronder de getinte dame haarzelf, behoedzaam voort te bewegen. Er waren eenmaal personen die je om het minste of geringste zouden verraden, enkel om hun eigen hachje te redden. Hoogstwaarschijnlijk hadden zij genoeg op hun kerfstok staan om het leven lang in de bak te zitten, ware het niet dat ze één of ander vies dealtje hadden gesloten met de organisatie.       Hierdoor trachtte niet enkel zij, tevens wat anderen, in de schaduw te treden. De minder bekende groepsleden had ze erop uitgestuurd benodigheden te verzorgen, gezien ze na zo’n lange reis geen proviand meer hadden. Daarbij had ze een praatje tussen twee strijders overhoord, en geleerd dat de N’avale herberg zoveel jaar bestond. Het liefste was ze daar natuurlijk op komen dagen met een klein presentje, maar ze wist dat dit al snel de kop in werd gedrukt door het gegeven dat er geen mogelijkheid was om, om de Rueri heen te komen. Ondanks het feit dat de magische wezens niet verboden waren, speelden de Rueri maar al te graag “good cop, bad cop” en oefenden op deze wijze hun gezag op hen uit. Natuurlijk accepteerde geen enkel lid dit, maar de nervositeit sloeg bij enkelen toch toe. Ze waren bang vastgezet te worden, en wie kon het ze kwalijk nemen? Jasmine in elk geval niet.

“Yes, I'd lie. I'm a bad person—— Let's move on. Tenslotte had zij haar tijd in de doos wel gehad —— een passende benaming voor een ruimte met amper zuurstof of licht. Haar gewone cel had gelukkig wel tralies voor het raam, waardoor ze uiteindelijk wist te ontsnappen, maar een tweede keer zou haar niet lukken. De zandelf wist dat het een eenmalig iets was, en bij de volgende arrestatie ze voorbereid zouden zijn. Ze zou wegkwijnen in de benoemde “doos”, de zogenoemde martelkamer, en niemand zou ooit meer wat van haar vernemen. Een koude rilling joeg over haar rug heen, terwijl ze de akelige gedachten wegduwden. Haar slanke vingers gleden door de zwarte lokken heen, een diepe zucht rolde tegelijkertijd over haar lippen. De meeste leden waren eropuit, maar Jasmine wilde zichzelf nog wassen voor ze de stad in begaf. Er was een meertje niet ver van het kamp vandaan, waar ze zich in alle rust zou kunnen reinigen. Maar wie zegt dat ze niet wat gezelschap kon gebruiken? Met een sprekende, speelse grijns op haar gezicht gluurde ze naar Ethan, wie momenteel zijn eigen ding uitvoerde en tot nog toe niets doorhad van haar plan.       “Sadler, ik ruik je hier al. Je kan wel een bad gebruiken,” glimlachte ze zoetjes, terwijl ze een droge lap en wat zeep tevoorschijn haalde, “Waarom was je jezelf niet in het meertje die we eerder zijn tegengekomen?” Hoewel ze het als een goedbedoeld vraagstuk bracht, was het voor hen alletwee duidelijk wat ze hiermee bedoelde. Vanzelfsprekend hielp de flirterige ondertoon hieraan mee.       “Natuurlijk zou ik mee moeten gaan om te zien of je mijn bevel wel opvolgt.” Met een sensuele, katachtig loopje trad ze langs hem heen, al richting de badplaats, om een enkele keer om te draaien en haar hoofd te kantelen. “Kom je nog? Anders moeten de paarden nog verzorgd worden.” Alsof ze het aanhoorden, begonnen ze stuk voor stuk ongeduldig te hinniken. Het was gebruikelijk dat de dieren bij elke stop goed verzorgd werden, gezien ze hen wel lange afstanden droegen. Daarbij zorgde ze goed voor haar eigen zwarte arabier, een prachtig dier die ze al een aantal jaar had —— en tevens zelf verzorgde, Elysa wilde enkel door haar onderhouden worden. Kort likte Jasmine uitdagend over haar bovenlip.       “Dat betekent voeden, borstelen, en de troep onder hun hoeven vandaan halen.” Ze blikte naar hetgeen wat hij eerder aan het doen was. “Je lijkt toegewijd genoeg.” Zonder op hem te wachten liep ze verder —— Jasmine zou zichzelf toch moeten wassen, of dit nu met of zonder de desbetreffende man was. Bovendien wilde ze wat afleiding voor ze naar Ravi zou gaan, die op de één of andere manier de jonge vrouw altijd uit de tent wist te lokken.

"Sure, blame the cursed man—— real mature!" Langzaam opende hij zijn ogen en liet het gevoel van de ochtendmisselijkheid over zich heen spoelen. De nacht was niet aardig voor hem geweest, maar afgezien van zijn slapeloosheid, die de laatste tijd meer kuren kreeg, hielp het ook niet dat er iets in de schaduwen leefde. Afgezien van hem was het bed leeg en liet dit hem weten dat de vrouw van afgelopen nacht allang vertrokken was. Wat in dat opzicht logisch was, aangezien hij haar zelf daarna het appartement uit schopte. King was nooit iemand die langer bleef dan nodig zou zijn, of in dit geval, zelfs vrouwen toeliet in zijn bed in slaap te vallen. Alleen dat was al een recept voor moord geweest; in je meest kwetsbare moment kan iemand al toeslaan immers.       Sinds die wrede tragedie miste het de warmte die het ooit bezat, en gaf de man iedereen behalve zichzelf de schuld. Als er één in het bijzonder zou zijn, was het wel die vuile heks—— waar hij zoveel verhalen over had gehoord. Grotendeels roddels, nam hij aan. Diegene waarvan hij niet kon wachten eindelijk te ontmoeten. Helaas zou de commandant haar nodig hebben die vloek op te heffen. Daarna echter, zou ze vrij spel zijn, en hij had genoeg ideeën dat te vullen. De afgelopen weken had hij haar laten schaduwen, op voorzichtige wijze om meer over haar uit te vinden. Hij moest toegeven, het was behoorlijk lastig geweest. Gezien de duur ervan, wist hij vrijwel zeker dat zij er op een gegeven moment eveneens erachter was gekomen. Maar vandaag zou hij haar persoonlijk ontmoeten —— King was te ongeduldig om te wachten tot het holst van de nacht, klaarlichte dag klonk perfect. Zeker omdat zowat iedereen toch opgerot was naar die herberg van de N'avale's wegens één of ander feest wat hem amper kon schelen. Een krakend geluid vulde de stilte in zijn huis, en naar beneden kijkend, besefte hij dat hij blijkbaar ergens bovenop was gerold. Drie uur, zo niet met minder slaap, en King was het gelukt om een boek te ruïneren. Toegegeven, de jager zou waarschijnlijk moeten stoppen met het lezen van zulke horror, vooral wanneer hij op het punt stond zijn bed in te duiken. De man met het ochtendhumeur trok het dagboek onder zijn buik vandaan en begroef het onder een stapel papieren. Geeuwend rekte de ontevreden beer zichzelf uit, waarbij hij een naar gekraak hoorde. Als Everett aanwezig was geweest, had hij zonder twijfel commentaar gegeven op zijn naderende ouderdom. Uit bed komen, scheen nog nooit zo lastig te zijn geweest. Net toen hij zijn benen over de rand gooide, ging de voordeur open en dicht.       “Oy, iemand thuis?” Als je het over de Duvel heb. Strompelend in de richting van de dunne gordijnen, trok King deze open en meteen vervloekte hij het daglicht, die zijn ogen pijn deed. In niets meer dan een zwart gestreepte boxer baande hij zich een weg naar de keuken. Onderweg nam de man een snelle blik in de spiegel en wreef over zijn gezicht; zijn baard was abnormaal uit de hand en zijn haar zag eruit alsof het ontploft was.       “Hé holbewoner, heb je weer een nacht doorgehaald?”       “Waag het eens,” waarschuwde hij, terwijl hij trachtte zijn imago wat meer vorm te geven door een hand door zijn haar te halen, niet wetende dat het enkel erger werd gemaakt. Donkere wallen waren zichtbaar onder zijn ogen en hij zag er absoluut beroerd uit —— wat overeenkwam met zijn huidige humeur.       “Heb je iets bruikbaars, of blijf je m'n verdomde tijd verspillen?” King schonk zichzelf een flinke mok zwarte vloeistof in, gaapte nogmaals en nam vervolgens aan tafel plaats. Het was te fucking vroeg voor deze shit. Terwijl Everett het laatste nieuws aan hem bracht over de magische wereld, moest de man zichzelf knijpen niet in slaap te vallen.

♚      KING . 36 — Rueri, commandant Tegen twaalf uur ‘s middags aan begaf hij zich richting de markt. In de tussentijd had hij meer dan voldoende tijd gehad om zichzelf enigszins op te frissen, zodat hij normaal voor de dag kon komen. Het laatste wat hij wilde, was haar afschrikken met zijn onverzorgde voorkomen immers, al waren zijn wallen niet meer te redden. King hield er niet van het toe te geven, maar met het oog op de geruchten die hij had gehoord, zou hij de vrouw wel nodig hebben.       Hoewel hij hier zo nonchalant mogelijk over zou doen; het laatste wat hij nodig had, was haar een egoboost verzorgen. Het was dan ook wel typisch dat de vrouwe in kwestie bij een winkeltje te vinden was waar verscheidene specerijen en keukenbenodigdheden te vinden waren. Als iemand die al een behoorlijke tijd in Aelley gevestigd was, wist hij de verborgen straten en winkels wel te vinden. Zo ook deze. De norse man spotte haar achterin de winkel, verscholen in een hoekje —— wat voor hem goed uitkwam, gezien de privacy van het onderwerp. Met wat gesnuif kuierde hij op z’n dooie gemakje naar haar toe, een onverschillige gelaatsuitdrukking over zich heen terwijl hij het gajes negeerde. Vlak achter haar kwam hij tot stilstand, om toe te zien hoe ze schijnbaar niet kon kiezen tussen bepaalde kruiden. Onbekommerd trok hij zijn wenkbrauw omhoog en bracht zijn hoofd vlak naast het hare, waardoor zijn warme adem op de zijkant van haar gezicht sloeg.       ‘In jouw geval zou ik rozemarijn kiezen, kan me alleen maar voorstellen dat er genoeg negativiteit in je omgeving te vinden is.”       King rechtte zijn rug weer en kuchtte kort. “Elide Oryn, ik heb het één en ander over je gehoord. Lastige vrouw om te pakken te krijgen, moet ik zeggen.” Hij liet zijn ogen over haar heen gaan en penetreerde zijn duistere blik in de hare. “We hebben behoorlijk wat te bespreken.”

[ bericht aangepast op 2 dec 2018 - 23:02 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

---

---

help

Diamanda Cristall Emethyst Price
—————————————————
Rueri ~ woudelf ~ 23 ~ in the woods
______________________________________

[ bericht aangepast op 2 dec 2018 - 22:39 ]

---

The best way to destroy an enemy is to make him your friend

---

---

Behendig manoeuvreerde Valin zich tussen de drukke menigte door. Vele mensen hadden zich in de hoofdstraat verzameld om daar hun gewoonlijke ding te doen. Boodschappen, bijpraten met bekenden en nog veel meer. Valin probeerde over te komen als een gewone stadsbewoner, maar de haast die hij voelde was moeilijk om te verhullen, net zoals hij zijn best deed om niemand aan te raken. Een gewone botsing gebeurde wel vaker in deze drukte, maar hij was juist bang aandacht te kunnen trekken, hoe klein en per ongeluk de botsing ook was.
Hij was er op uitgestuurd om proviand te halen voor de rebellen, die momenteel in de nabijheid van de stad kampeerden. Zelf leefde hij als het ware tussen de twee werelden in. Hij had een woning in Aelley, maar was ook vaak te vinden in het rondreizende rebellenkamp, waar hij zich toch beter thuis voelde dan in de stad. Toch kon hij er niet te vaak zijn, omdat hij over moest komen als een brave burger. Lang weg zijn van huis viel daar niet onder. Het scheelde dat al zijn buren neutraal stonden in het conflict en hem niet zomaar zouden verraden.
Toen Valin enkele Rueri zag lopen, sloeg zijn hart een seconde over, waarna hij gauw een steegje indook. Hij moest niets van de Rueri hebben en het liefst was hij een knokpartij met dit groepje aangegaan, maar hij moest zich gedragen. Hij was nu op een missie, hij had een doel. Hij had nog genoeg plichtsgevoel om te weten dat dit niet het moment was om in de problemen te komen.
Voor hij zich weer onder de mensen wilde begeven, controleerde hij vlug of zijn halflange haar nog goed genoeg over zijn oren viel. Hoewel er zich meerdere elven in Aelley bevonden, kon hij zijn identiteit momenteel beter verborgen houden. Hij wilde niet de aandacht trekken van de meer extreme leden, die maar al te graag alle wezens vervolgden. De rillingen liepen over zijn rug toen hij terugdacht aan wat enkelen van hen hem aangedaan hadden. De littekens waren nog steeds in grote getale aanwezig over zijn gehele lichaam. Vol haat keek hij de paar Rueri na en met moeite wist hij zijn blik van hen weg te trekken. Hij had momenteel betere dingen te doen.
Uiteindelijk bereikte hij het winkeltje waar hij naartoe gestuurd was. De eigenaar was een stiekeme aanhanger van de rebellen en verschafte hen voor een goede prijs voorraden.
'Kom mee naar achter,' zei de winkelier direct toen hij Valin zijn winkel binnen zag stappen. Valin wist dat de man als de dood was om geassocieerd te worden met de rebellen. Gehoorzaam volgde Valin hem en eenmaal achter werd hij gewezen op de kist die al klaar stond.
'Kijk maar,' zei de man en zonder iets te zeggen, liep Valin naar de kist toe om er vervolgens voor neer te hurken. Hij hoopte dat de man goede spullen erin had gestopt. Ze hadden vooral voedsel nodig, maar nieuw gereedschap konden ze ook wel gebruiken. Hij opende de kist, die vol zat met waar hij op had gehoopt. Hij was hier blij mee en tijdens de betaling deed hij iets minder moeite om er de laagste prijs uit te halen. De winkelier had goed werk geleverd en Valin was van mening dat hij dat beetje extra geld nu wel verdiende. Iets wat hij vrij weinig vond, gezien hij van mening was dat mensen gewoon hun werk hoorden te doen.
Hij gromde even toen hij de kist op tilde, die zwaarder was dat het in eerste instantie leek. Maar eenmaal overeind leek de kist niet zo zwaar meer. Tot hij een tijdje later de stad weer uit liep, de kist nog steeds tillend. De laatste paar tientallen meters waren extra zwaar, want hoe langer hij liep, hoe zwaarder de kist begon te voelen. Het was ook geen korte wandeling geweest en Valin was maar al te blij toen het rebellenkamp in zicht begon te komen.

---

"We can disobey suicidal orders? Why wasn't I told?"

---

---

Een stilte duwde zichzelf tussen de bomen door en omringde het kamp. Zo een stilte betekende vaak maar één ding. De bewoonde wereld was dichtbij waardoor iedereen behoedzaam werd. Het was alweer een tijd geleden dat de groep rebellen zich had genesteld in de buurt van een stad. De reis waar Ethan vrijwillig deel aan nam had de groep langs wilde rivieren, dodelijke afgronden en vergeten weides geloodst. In anderhalve week tijd was de groep geen enkele ziel tegen gekomen. Een gegeven dat gunstig was gezien de groep onder de radar moest blijven. De afgelopen maand had bestaan uit een snelle ontmaskering van aanhangers van de rebellen. Het was een ontwikkeling die ervoor zorgde dat nog maar een klein deel van de groep de stad in kon trekken op zoek naar proviand. Ethan was een van die leden, al groeide de verdenkingen en het wantrouwen rondom hem elke dag gestaag door. Hij had het aan zichzelf te danken. Hij had voor de veilige weg kunnen kiezen en zijn rol als simpele informant blijven omarmen, maar hij kon het niet. Hij was het zat om andere het zware werk te zien doen. Hij wilde meer en wist maar al te goed dat daar een prijs aan hing. De prijs van blijven rondreizen en in schaduwen leven. Hij was bereid om die betalen, voor Lynn, zijn halfzusje.       Zijn handen klemde zich om het kleine zakmes dat hij in zijn rechterhand vast had en om de dikke tak in zijn linkerhand. Met een lichte agressie in zijn bewegingen vijlde hij de tak tot een puntige pijl. Hij gooide deze op de kleine hoop pijlen die zich naast hem op de grond opgestapeld hadden. De simpele taak bevredigde hem niet meer en er rolde een kleine grom over zijn lippen.       “Sadler, ik ruik je hier al. Je kan wel een bad gebruiken,” Ethan liet zijn ogen naar het geluid van de stem toe lokken en kwam uit bij Jasmine. De dame hield zoetjes een droge lap en wat zeep omhoog. “Waarom was je jezelf niet in het meertje die we eerder zijn tegengekomen?” Hij gooide zijn zakmes naast hem neer en keek de dame geïnteresseerd aan. Dit was echter een taak die hem absoluut bevredigde. De flirterige ondertoon was namelijk niet te missen waardoor het voor Ethan glashelder was waar de dame op uit was. Met een grijns duwde hij zichzelf omhoog waarna hij zonder te breken met haar uitdagende blik zich naar haar toe bewoog. “Natuurlijk zou ik mee moeten gaan om te zien of je mijn bevel wel opvolgt.” Ethan humde goedkeurend. "Oh geloof me, ik heb absoluut niet de intentie om deze opdracht aan me voorbij te laten gaan, " antwoordde hij grijnzend terwijl hij het stuk zeep uit haar handen overnam. De dame beende sensueel langs hem heen richting de badplaats. Ethan bekeek de dame haar gevormde lichaam en beet even op zijn onderlip. Ze zag er goed uit, dat was een ding wat zeker was. Jasmine draaide lichtjes haar hoofd en hun blikken kruisten.

“Kom je nog? Anders moeten de paarden nog verzorgd worden.” Alsof de paarden het aanvoelden begonnen ze te hinniken. “Dat betekent voeden, borstelen, en de troep onder hun hoeven vandaan halen. Je lijkt toegewijd genoeg.” Ethan lachte even. Jasmine had pit, iets wat haar nog aantrekkelijker maakte. Hij volgde haar langs de paarden richting het water en gaf de hinnikende beesten wat klopjes. "Dacht het niet jongens." Eenmaal het heldere blauwe water in zicht voegde hij zichzelf achter Jasmine die aan de rand van het meertje stond. Ethan liet zijn vingers over Jasmine haar ontblote nek glijden en liet zijn lippen hier lustig over heen gaan. Zijn handen vonden hun weg over haar lichaam. "Zie je wel, jou wil is wet Al'Ghamdi" fluisterde hij speels in haar oor terwijl hij zijn handen langs haar borsten tot aan haar middel liet glijden.

[ bericht aangepast op 28 dec 2018 - 18:24 ]

• Heks • 27 • King •

Hoewel de Herberg een plek was geworden waar Elide zich steeds meer thuis was gaan voelen de afgelopen maanden, was dat vandaag niet geheel het geval. Door het zoveel jarige bestaan beloofde het een zoete inloop te gaan worden — een drukte die de Heks liever vermeed dan dat ze er middenin wilde gaan zitten. Het gegeven dat ze de mogelijkheid had om zich terug te trekken op haar kamer bood haar zelfs geen rust, althans niet voldoende voor vandaag. Wanneer ze echt thuis was geweest, was het zeer waarschijnlijk een heel ander verhaal geweest, daar had Elide minder moeite gehad met zoveel mensen om haar heen. Nu zag de brunette het eveneens ook als een kans om ongestoord haar gang te kunnen gaan in haar eigen zoektocht.
      Met een zweem van een glimlach op haar lippen was Elide vlak voor de middag uit de herberg vertrokken om op weg te gaan naar één van haar meest favoriete winkels — ergens diep verscholen in een donkere zijstraat, vlakbij de markt. De kruidenier herkende Elide inmiddels direct, waardoor ze soms heel even twijfelde of hij zou weten dat ze niet kwam voor simpele kruiden voor in een of ander gerecht. De kruidenier zei echter niets noch had hij ooit iets direct aan haar gevraagd. Telkens weer wanneer Elide binnen kwam, omdat de desbetreffende kruiden of specerijen niet op de markt te verkrijgen waren, begroette hij haar met dezelfde vriendelijke uitdrukking op haar gezicht en een lach spelende op zijn mond. Ondanks dat Elide wel een beetje behoedzaam bleef, vertrouwde ze haar magie erop dat het voor nu wel goed zat. Tot slot wist ze veel van haar sporen zorgvuldig weg te werken om niet al te veel achterdocht op te roepen, waar zelf Ravi haar hielp om als Heks zijnde niet al te veel aandacht naar zich toe trekken. Elide dankte ergens eveneens het feit dat een deel van haar menselijke genen bezat.

Nu stond ze bedenkelijk in het achterste hoekje van de winkel — met een frons tussen haar wenkbrauwen en zacht bijtend in haar onderlip terwijl ze voor zichzelf haar eigen recept na liep. Als ze wilde dat haar spreuken goed geweven werden dan was het van belang dat ze niet per ongeluk een verkeerd ingrediënt mee zou nemen. Elide voelde de nieuwe bezoeker van de winkel al aankomen, nog voor hij daadwerkelijk achter haar stond. De heks had haar magie als een laken uitgeslagen, waardoor het de hele winkel bedekt had — een subtiel alarm voor binnenkomers die enkel Elide zelf zou opmerken. Haar magie pulseert om haar heen, als zachte strelingen die de jonge vrouw liefkoosde, waarna ze alarmerende prikkelingen afgeven zodra de binnenkomer haar kant op kwam gelopen. Elide slaakte een zachte zucht terwijl ze een ander potje van de plank afhaalde — nietsvermoedend voor het oog van de ander. Echter, Elide mocht de man dan allang opgemerkt hebben, ze had niet verwacht dat hij zo doeltreffend op haar af kwam. Zo soepel als kon reikte ze een plank hoger terwijl haar hart enkele slagen sneller sloeg eens de man achter haar stond. “In jouw geval zou ik rozemarijn kiezen, kan me alleen maar voorstellen dat er genoeg negativiteit in je omgeving te vinden is.” Zijn warme adem sloeg tegen de zijkant van haar gezicht aan, gevolgd door een spoor kippenvel die over haar huid heen kroop. Heel even bleef Elide’s hand stil hangen alvorens haar mondhoeken zich licht opkrulden en ze het benodigde potje alsnog pakten.
      “Inderdaad, ja,” bracht de brunette vervolgens kort uit, waarbij ze haar wenkbrauw subtiel iets optrok alvorens zijdelings naar de man vlak achter haar te kijken. “Heel veel negativiteit,” benadrukte ze droogjes. Als de man dacht dat zij een aantrekkingskracht voor negativiteit was, dan mocht hij eens beter in de spiegel kijken. Veelzeggend blikte Elide kort een keer over de man heen, waarna ze de keuze tussen de kruiden in haar hand vervolgens een stuk gemakkelijker wist te maken. ”Elide Oryn, ik heb het één en ander over je gehoord. Lastige vrouw om te pakken te krijgen, moet ik zeggen,” sprak de man vervolgens, na een korte kuch en zijn rug gerecht te hebben. Eén blik op zijn uitstraling, zijn houding, en Elide wist genoeg. Rueri. Niet het soort volk waar de Heks als eerste op stond te wachten, maar welke ze liever, veel liever, uit de weg ging — althans, voor nu. Elide had belangrijkere zaken aan haar hoofd, dingen die momenteel urgenter voor haar waren en waardoor ze zichzelf gedwongen had neutraal te houden.
Elide's donkere blik gleed over de man heen, nam hem schaamteloos in haar op nu ze zich naar hem had omgedraaid en poogde weinig van haar eerste indrukken te laten blijken. Ze betreurde het wel lichtelijk, dat nu net de wat knappere mannen vaak in het andere kamp zaten. “Is dat zo?” bracht ze ondertussen uit terwijl ze vervolgens langs de man afliep — om opzoek te gaan naar wat Sint jacobskruid. Het duistere in zijn blik was haar niet ontgaan, evenals het feit dat haar magie er zachtjes op spon.
      "Klaarblijkelijk was het niet lastig genoeg," mompelde ze terwijl de man verder ging. "We hebben behoorlijk wat te bespreken."
Heel even verlegde ze haar aandacht naar hetgeen wat ze nodig had en was ze niet van plan het de man gemakkelijk te maken. Elide had de afgelopen maanden voldoende haar best gedaan om buiten het zicht van de Rueri te blijven — zo goed zelfs dat ze de hulp van een mens had aangenomen om zoveel mogelijk onzichtbaar te blijven. Toch wist de brunette ergens ook wel dat haar werk zich niet stil hield. Elke kleine bezwering die ze uitsprak, of spreuk die ze bond voor een dorpeling, kwam uiteindelijk indirect terug bij haar. Tenslotte was ze momenteel de enige Heks in Aelley. Nu beweerde de man echter dat ze wat te bespreken hadden, waar de Heks zelf geen weet van had noch interesse voor leek te hebben.
      ”En wat mag er dan zo belangrijk zijn voor u om al die last te ondergaan enkel en alleen om mij te vinden?”
Subtiel blikte ze over haar spullen heen naar de man, waarbij opnieuw een van haar wenkbrauwen iets omhoog ging. Ditmaal was het aan haar om een donkere blik terug te werpen terwijl ze haar magie terugriep en dicht bij haar hield.

[ bericht aangepast op 4 dec 2018 - 14:36 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

❀      JASMINE . 25 — rebel, leider In de tijd dat Ethan deel uit heeft gemaakt van de verzetsgroep had de man enkel simpele taken gekregen, waaronder voor verscheidene materialen voorzien en mensen bespelen voor informatie. Ditmaal echter, had de man besloten mee te gaan op hun reis, die voor hun doen, vrij chaotisch verlopen was. Niet alleen vanwege het feit wat er in andere delen van het land had afgespeeld, maar tevens wegens de bekendmaking van de Rueri —— die had geluidt dat ieder die de doorslaggevende kennis had over het groepje beloond zou worden. Hierdoor waren de wegen welke ze namen gevaarlijker dan eens geweest. Echter, zelfs al mocht het de zilversmids eerste keer mee zijn geweest, Jasmine dacht er niet aan het gemakkelijker voor hem te maken. Niet omdat ze hem extra op de huid wilde zitten, maar simpelweg omdat iedereen hun plekje hoorde te verdienen. De vrouwelijke zandelf zou hem geen voorkeursbehandeling geven omdat ze toevallig een nacht hadden gedeeld, of omdat ze het wel goed met hem kon vinden. Nee —— de regel was duidelijk geweest, en dit had ze tevens meerdere malen naar hem toe gecommuniceerd. Desalniettemin vond ze het zo nu en dan wel vermakelijk hem hiermee te stangen, iets waar de man wel tegen scheen te kunnen.       Dit was één van de redenen waarom ze hem, na een lange en tumulteueze reis als dit, als het ware besloot een break te geven. Dat zij nu eenmaal dezelfde kant opging, was een detail die ze door de vingers trachtte te zien. Bij zijn grijns kon ze het niet meer laten en sloot een mentale overeenkomst met zichzelf af daar pas weg te gaan wanneer de jongedame met hem klaar was. Niet andersom; Jasmine was altijd diegene die leidde. Het duurde niet lang voor ze gearriveerd waren op de plek van bestemming, en de elf wachtte niet af op een ander met uitkleden. Met een nonchalante handeling trapte ze haar schoenen uit en begaf zich naar het water toe. Haar handen vonden al snel de knoop van haar broek, welke ze losmaakte op het precieze moment dat Ethan achter haar besloot te gaan staan. Enkel met een geheimzinnige lach rondom haar mondhoeken beantwoordde ze zijn gekheden, iets wat ze wel vaker deed. Gewoonweg om ze te laten gissen naar wat ze er werkelijk van zou vinden. Daarstraks had ze tevens niets gereageerd, niets meer dan eenzelfde mysterieuze lachje.       “Kom je daar nu pas achter, Sadler?” spon ze, een provocerende toon in haar stem, waarbij ze haar hoofd iets kantelde —— om hem meer toegang te verschaffen tot haar nek. “Heb je de afgelopen periode opgelet of zat je met je hoofd bij andere bezigheden?” Het uitdagende grapje was gemakkelijk over haar volle lippen gerold, en Jasmine draaide zich om in zijn armen om die van haar achter zijn hoofd ineen te haken. Met een grijns drukte ze enkele welgeplaatste, doch ondeugende kusjes in zijn nek, om al snel bij zijn oor te stoppen: “Ik bedoel, als je moe bent, zal je zeker niet genoeg uithoudingsvermogen over hebben.” Ze weigerde hem echter al te kussen, ze hield ervan met ze te spelen voor het haar beurt was om toe te slaan. Ethan zou dat horen te weten; de afgelopen keer had ze de leiding grotendeels ook op zich genomen, immers.

“Yes, I'd lie. I'm a bad person—— Let's move on. De getinte vrouw trok zich met een glimlach van hem weg, trok in een soepele beweging haar shirtje en broek uit, waardoor ze in niets meer dan enkel haar zwarte lingerie stond, en keek hem opnieuw aan. Er rustte een zekere uitdaging in haar ogen voor ze deze met woorden bekend had gemaakt.       “Als je me te pakken weet te krijgen, zal ik één wens in vervulling laten gaan. Beter je beste beentje voorzetten, Ethan.” Met deze woorden zette ze het op een lopen, en in plaats van het water in te rennen, verschool Jasmine zich behendig in één van de bomen in de omgeving. Na wat een eeuwigheid leek echter, was ze alweer in staat om te zien of hij haar niet daar achter had gelaten. Het was een volledig normale vraag in deze situatie of hij zijn weg hier wel wist te vinden, metaforisch gesproken — gezien ze hem met een uitdaging had opgezadeld. Hier wist de getinte schone zich alleen tegen te verzetten, wegens het feit dat de man niemand anders dan Ethan was. Als de aangestelde rebellenleider was het haar taak om de leden zo goed mogelijk in de gaten te houden en te leren van hun zwaktes als zowel hun sterktepunten. Bij Ethan was dat heel simpel geweest — de hoogte inkomen, ging voor hem lastig, waardoor ze een boom had uitgekozen. Ondanks haar vuile spel wilde ze hem testen, zien waar hij mee op de proppen zou komen mocht iets hem niet lukken. Eén van de Forsaken gebruikelijke gang van zaken, zie het als een soort inwijding of een keuring. Hierin was Ethan niet vrij speciaal, ieder lid van de verzetsgroep had een passende test gehad. Voor hem wilde ze aanschouwen hoe zijn mensenkennis hierbij te pas zou komen, had hij opgelet zoals haar? Zodra haar lange, puntige oren het rusteloze gehinnik van een paard horen, sprong ze zowat op. In eerste instantie wilde ze blijven zitten, maar nog even afgewacht te hebben, kon ze er niet meer tegen. Elysa, een prachtige Arabier die ze had gekregen van een dierbaar persoon, kwam nu opgewonden voorbij draven en het kon niet anders dan dat ze in moest grijpen. Hierdoor sprong Jasmine, gecombineerd met een katachtige beweging en zacht getier, op de rug van het dier en trachtte haar tot rust te manen. Wanneer dit na enkele seconden gelukt was, en ze tot stilstand kwam voor een figuur die uit de bosjes tevoorschijn was gekomen, trok de vrouw op vermakelijke wijze doch brutaal een wenkbrauw omhoog.       “Prima, Sadler, goed gespeeld — wat is je wens?” Vergis je niet — het feit dat hij Elysa had gebruikt voor eigen doeleinden was ze alles behalve blij mee, maar ze applauseerde de man voor het lef die hij had laten merken. Niet iedereen durfde dat immers. Naast zijn snelle oplossingsvermogen op haar vraagstuk had hij kennelijk tijdens de reis opgelet, waardoor hij met dit op de proppen kwam. Als hij Elysa maar niets aan had gedaan verder, want anders lag hij er net zo snel weer uit.

"Sure, blame the cursed man—— real mature!" De jager kon haar ruiken voor ze überhaupt het toneel had betreden; ze stonk naar dood en ellende. Of waren dat enkel de specerijen in deze verdomde tent? Door deze gedachtegang had hij de kruidenier een moorddadige blik geschonken, waar hij als antwoord snel van weg blikte. Eenmaal achterin de winkel scheen de vrouw niet geïntimideerd of, erger nog, zelfs maar een greintje geïnteresseerd te zijn in zijn boodschap. Iets wat hem stilaan begon te ergeren, wat hij de kop in trachtte te drukken door zo laconiek mogelijk door te praten. Haar geaccuenteerde verwoording en veelzeggende blik had hem geen stof tot nadenken gebracht, hij hield niet van cryptische spelletjes en het inleven in anderen — wezens voornamelijk. Heksen waren de meest hebzuchtige, moorddadige krengen die het leven letterlijk uit je zogen — en King wachtte op het moment dat hij haar als een pompoen open zou kunnen snijden. Helaas had hij haar voor nu nog nodig.       Hij glimlachtte. Haar blik was over de man heen gegleden als een zachte deken die soepel over je heen viel. Als zij van zijn voorkomen wilde genieten op zo’n wijze, wie was hij dan om dat te weigeren? Natuurlijk was er een limiet van wat hij toe zou staan. Echter, het was net zo snel weer voorbij als dat het gekomen was, terwijl ze langs hem liep en tegelijkertijd op zoek ging naar de rest van haar specerijen.       “Is dat zo? Klaarblijkelijk was het niet lastig genoeg.” Terwijl zij zich omdraaide, deed hij dit ook, en zorgde ervoor dat ze ten alle tijden in het zicht was. Wie weet wat ze allemaal in petto zou hebben. Een subtiele dreiging als zojuist liet hem niet schrikken, integendeel, het zorgde er des te meer voor haar te willen hebben. De magie die van haar afkwam, voelde hij op zijn huid prikken en hij moest alle moeite doen haar niet stante pede op te pakken en in de cel te gooien.       Met een ongeduldig gezucht vervolgde hij zijn woorden alvorens te proberen wat meer ruimte tussen hen te creeëren. Wat in dit zaakje wel een onmogelijk gegeven leek te zijn. Zijn ogen, die een volledig gebrek aan licht schenen te hebben en een sinistere aura uitstralen, dwaalden nu over haar lichaam heen om te zien wat hij in de kuip had. Wanneer hij zijn blik op haar richtte, onthulde deze zijn werkelijke intentie, zelfs al was het een fractie van een seconde. Zijn poelen bleven voor eventjes op het amulet rondom haar nek hangen, alvorens deze weer op haar te richten.       “En wat mag er dan zo belangrijk zijn voor u om al die last te ondergaan enkel en alleen om mij te vinden?” Terwijl zijn handen langzamerhand jeuk begonnen te krijgen, reikte de genadeloze Rueri naar het mes achter in zijn tailleband. De diepe, vrolijke feestklanken van de gitaar en de saxofoon schalden door de straten, zijn oren in, alsof het hem lokte, hem aanspoorde problemen te veroorzaken. De muziek was vast bedoeld voor de herberg, mensen die hun appreciatie wilden laten zien, maar als hij die sukkels te pakken kreeg, was hij nog niet klaar met hen.

♚      KING . 36 — Rueri, commandant       “Luister Lilith,” begon hij, waarbij zijn stem droop van de sarcasme, “hoe fijn ik het ook vind om zo knus met jou in deze keet te staan, kan je effe opschieten met je fascinatie voor de dingen die je normaliter gesproken in de keuken kunt vinden? Ik heb wel betere dingen te doen. Zou bijna denken dat het aanrecht je altaar is.” Opzettelijk besloot de kerel afstand te houden, zodat hij een plan kon bedenken. Wanneer hij voelde dat de kalmte in zijn lichaam wederkeerde, liet hij langzaam maar zeker het handvat los om een sigaret te pakken en deze aan te steken.       “We kunnen dit goedschiks of kwaadschiks doen, jouw keuze.” De waarheid was dat, hoewel hij grapjes maakte over hetgeen wat ze doet en waar ze in gelooft, dit geen lachertje was. Haar krachten waren hoogstwaarschijnlijk krachtiger dan hij ooit zou kunnen begrijpen, en anders was ze simpelweg goed beschermd. Personen zoals dat, om haar zelfs maar zo te noemen maakte hem misselijk, moesten meestal offers brengen om het te verkrijgen. En hij was zich maar al te bewust van dit feit, gezien zij naar deze. . . cult was gevlucht. Hoewel King ermee trachtte te leven, had hij nog altijd niet geleerd hoe.

[ bericht aangepast op 22 dec 2018 - 20:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

Ze streek haar haren naar achteren en pinde deze vast in een knot, rustend op haar nek. Al de gehele ochtend hadden de losse plukken die naast haar gezicht bungelde haar gefrustreerd en ze had deze al veel langer naar achteren gegooid als zij hier tijd voor had. De voorbereidingen voor het feest waren de afgelopen dagen in volle gang geweest en hoewel het zo goed als geregeld was, waren er extra bezigheden dan normaal waar Ravi haar hulp meer dan nodig had gehad. Zodra de mensen begonnen binnen te stromen, zag ze haar kans om er tussenuit te glippen.       De harige pluisbal had Vallé’s schoot ingenomen en haar gepur wist boven het knisperende haardvuur uit te stijgen wat de woonkamer een warm gevoel gaf, ondanks dat er nu al weken een aanwezigheid mistte. Ze had enig idee hoe Ravi zich nu zou voelen; echter had hij genoeg mensen om zich heen die hem een helpende hand aan zouden bieden in tegen stelling tot Henry die naast haar aanwezigheid, alleen verwelkomd zou worden door hun pluisbal, Mabel, die zijn warme plek zou verlaten met zijn binnenkomst – een gegeven wat dagelijks voor kwam.       Nu had het haar echter te lang geduurd en werd het weleens tijd het gehinnik van zijn paard te horen. Voor een enkel moment speelde haar angsten met haar gedachte, iets wat ze al snel wist af te kappen. Henry zou kunnen zijn aangevallen, zwaar gewond zijn of zijn paard hebben verloren, maar een ding was duidelijk, haar Henry zou thuis komen.       Om zijn thuiskomst dragelijker te maken, had ze geregeld zijn nederige stolpje betreden om deze vervolgens weer schoon achter te laten. Daarbij, had ze Mabel nooit zo lang onverzorgd achter kunnen laten – al kon ze toegeven dat zij zichzelf ook wel had gered met haar jachtinstinct wat ze hen zo nu en dan had bewezen met een presentje bij de voordeur.       Haar handen rustte zachtjes op het tengere lichaam van de spinnende kat die ze half bedekte met de bruine stof die ze beet had. Gefocust op de naald in haar ene hand die zich een weg baande van de ene naar de andere kant van het gat, zag ze vanuit haar ooghoeken hoe Mabel’s oren recht overeind tegen de stof gingen staan en dat kon maar een ding betekenen.       Een warm en opgelucht gevoel kroop door haar lichaam, terwijl haar schoot werd blootgesteld door de pluisbal die zich naar de keuken wist te begeven waar hij binnnen enkele minuten in de deuropening zou verschijnen. Ze was zich bewust van de glimlach die ze op geen enkel moment kon tegen houden – misschien wanneer ze zou denken aan het feit dat hij haar op geen enkele manier had proberen te laten weten dat zijn reis drie keer zo lang zou duren als dat het van te voren gepland was. Echter, had haar enthousiasme en verlangen naar zijn vertrouwelijke lichaam de overhand genomen.       Het horen van de deur, gevolgd door de zachte miauw van Mabel, bevestigde haar vermoedens en het duurde niet lang voor ze haar spullen op de houten bijzettafel naast haar had geplaatst en overeind was gesprongen. Voordat ze echter iets over haar lippen kon krijgen, vulde zijn woorden – en met name de klank van zijn stem – de ruimte waarop het knisperende haardvuur leek te dimmen van de schrik. “Wat doe jij hier?”       Vaillé haar enthousiasme droop naar haar schoenen en ze liet haar schouders hangen, terwijl ze haar wenkbrauwen fronste. Een teleurgestelde en niet begrijpende blik gleed over haar poelen heen die echter al snel werd ingeruild door de plotselinge angst, frustratie en onwetendheid van de afgelopen weken.       ”Pardon?” Spatte ze er fel uit. Vaillé’s wenkbrauwen bewogen zich omhoog, terwijl ze een afgesloten houding aannam waarbij haar armen voor haar borst waren gekruist. “Heb het lef niet om mij nog een keer zo aan te spreken, Raegan.” Vervolgde ze, terwijl ze de situatie probeerde te bevatten. Dit was het tegenovergestelde van hoe ze zijn thuis komst voor zich had gezien, hoewel ze wist dat hij moe, vies en grumpy zou zijn, had hij deze toon nog nooit naar haar gesproken.       Het lukte haar niet een grip op haar wirwar aan emoties te krijgen wat zich uitte in een van haar wisselende stemmingen. “Een week, Raegan,” articuleerde ze fel, terwijl ze haar voeten star op dezelfde plek hield. “Vier weken later stap je binnen,” haar blik had in een opzicht aangenomen dat hij geen grote verwondingen had opgelopen – al waren er bloedsporen over zijn hele outfit te vinden. “Geen brief, bericht – helemaal niets! Je had onder een brug kunnen liggen rotten, verdronken kunnen zijn in een rivier. Ik was hier, Henry. Hier, met geen enkel idee van waar jij was.” Haar ogen hadden zich in de zijne geboord zonder enige vorm van mededogen. Ze probeerde op dit moment door te dringen bij de minst communicatieve persoon in heel Aelley die moeite had met het tonen van zijn gevoel – maar zo liet zij zich niet behandelen.       ”Stik er in, Henry.”

[ bericht aangepast op 7 dec 2018 - 14:30 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Diamanda Cristall Emethyst Price
—————————————————
Rueri ~ woudelf ~ 23 ~ in the woods
______________________________________

Als ik bijna aan de rand van het bos ben herinner ik me dat ik mijn zakmes ben vergeten bij mijn lievelingsboom. Heel erg vind ik het niet, dit wilt gewoon zeggen dat ik nog meer tijd kan doorbrengen in het bos. Ik begin rustig terug te lopen terwijl ik begin te zingen. ’Birds flying high. You know how I feel. Sun in the sky. You know how I feel. Reeds driftin' on by. You know how I feel.’ Begin ik zachtjes te zingen. Het is een vrolijk nummer en ik was in de stemming om eens lekker kinderachtig te doen niemand ziet het dus kan het geen kwaad. Ik begin lichtjes te huppelen terwijl ik verder zing. ‘It's a new dawn. It's a new day. It's a new life. For me. And I'm feeling good. I'm feeling good’ Zing ik iets harder, ik begin te glimlachen als ik vreemde danspasjes met mijn voeten maak. ‘Fish in the sea. You know how I feel. River running free. You know how I feel. Blossom on the tree. You know how I feel.’
Zing ik nu uit volle borst, ik begin rondjes te draaien en met mijn armen in de lucht te zwaaien. ‘Dragonfly out in the sun, you know what I mean, don't you know. Butterflies all havin' fun, you know what I mean. Sleep in peace when the day is done, that's what I mean. And this old world is a new world. And a bold world. For me. For me.’ Ik begin wat in het ronde te springen en laat mijn hele lichaam kronkelen als ik dans. Ik kom aan bij de boom en zing het laatste stukje uit volle borst. ‘Stars when you shine
You know how I feel. Scent of the pine. You know how I feel. Oh freedom is mine. And I know how I feel. It's a new dawn. It's a new day. It's a new life. And I'm feeling good. I'm feeling good. I'm feeling so good. I feel so good!’ Hijgend kom ik tot stilstand en laat adem de heerlijke boslucht in. Ik wacht tot ik weer op adem ben voordat ik het zakmes op raap en weg steek in mijn tas.

---

The best way to destroy an enemy is to make him your friend