☮ J ᗑ Ƨ M I П E .
25 — rebel, leider
In de periode dat Ethan zich bij de verzetsgroep had gevestigd, waren de twee ongedwongen naar elkaar toegegroeid. Vergis je niet, het nodige gebikker en wrijving was zeker aanwezig, alleen dit was zonder kwaad bloed —wat ze van elkaar wisten. Ze zijn allebei gewaagd aan elkaar, en de spanning die dit meebracht, was nagenoeg altijd voelbaar. Het was dan ook niet zo gek dat ze binnen de kortste keren deze onstuimigheid gedeeld hadden op een meer intieme wijze. Wat een ander ervan vond, deed Jasmine niet zoveel; het waren immers haar zaken, zelfs al zou ze hem niet gaan voortrekken vanwege dit. Ook al fluisterde hij nog op zo’n flirterige manier in haar oren dat d’r knieën figuurlijk zouden knikken. Ook al wist hij kennelijk dat haar gevoelige plekje het midden van haar rug was.
Om niet te laten blijken dat hij inderdaad het plekje gevonden had, trok ze zich van hem weg om het te af te doen als een simpele test. Eéntje die hij bovendien nog moest ondergaan, zodat ze zou weten wat voor nut hij had in de groep. Iedereen had er op z’n minst één namelijk, en niet alleen in teamverband zouden zulke sterktes kunnen werken. Het feit dat hij uiteindelijk haar uit de boom had weten te krijgen door haar paard ervoor te gebruiken, was niet per sé iets waar ze rekening mee had gehouden. Desalniettemin apprecieerde ze zijn handelwijze voor het plan wel, gezien ze eerst het idee had gehad dat Ethan teveel op haar en de boom zou vestigen.
Na hem nogmaals de vraag te hebben gesteld wat hij wenste, op uitdagende maar nieuwsgierige wijze, gleed ze soepel van Elysa af —om pas voor hem tot stilstand te komen. Hoewel ze wist van zijn drang om hogerop te komen, heeft ze hem vanaf het begin af aan duidelijk gemaakt dat ieders tijd zal komen. En dat was ook zo, maar simpelweg omdat ze wel eens wat plezier hadden beleefd, zou de groep niet verder helpen. Hier had Jasmine dan ook nooit naar gehandeld, waardoor de man meerdere malen toe had moeten staan kijken hoe anderen er met “zijn” taken vandoor gingen.
‘Mijn wens is heel simpel, ik wil dat je me met zwaardere taken gaat vertrouwen.’ Stilzwijgend bekeek ze hoe hij dichterbij bewoog als een man met een persoonlijke missie. Vermakelijk gaf ze hem toestemming zijn armen achter om haar heen te slaan, terwijl ze nog altijd naar zijn woorden luisterde. ‘Als jij daar nog iets aan toe wilt voegen, dan staat dat je vrij, hmm.’ Het mocht Jasmine niet zijn geweest als ze daar geen repliek op had gegeven, nochtans was dit op een geheel andere manier dan in eerste instantie bedoeld. Zodra zijn hand vloeiend haar string inging, ervoer ze een zinnenprikkelende ervaring. Het midden van haar rug is dan wellicht een aangename plek om aangeraakt te worden, als je haar redelijk machteloos zou willen ervaren, moest dat op zo’n wijze. De kreun die ze voorheen binnen had weten te houden, glipte nu zonder mededogen naar buiten. Verleidelijk beet ze op haar volle onderlip, om een tweede te beteugelen.
‘Als dat is wat je wenst,’ grijnsde ze, haar hoofd zo gekanteld dat haar lippen zijn kaak strelen, ‘je hebt jezelf bewezen, maar dat zijn zaken voor later; ik zat te hopen op wat plezier. Dus minder praten, meer actie.’ Tijdens haar woorden streek ze met haar handen, later nagels, speels over zijn armen heen. Nadat ze haar lingerie uit had getrokken, begon ze met eenzelfde charmante glimlach aan die van hem om hem vervolgens ruw tegen een dichtstbijzijnde boom aan te duwen. Nog altijd drukte ze haar mond niet op die van hem; de getinte vrouw wilde hem subtiel laten merken dat zij degene was met de touwtjes in handen. Haar been gleed tussen die van hem, langzaam en plagend, maar haar lippen zette ze in zijn nek om daar een specifieke weg te volgen. Als Ravi verboden terrein was, zou ze haar behoeftes anders moeten bevredigen. Sadler was hierin zeker geen slechte keuze; hem bracht ze immers niet in gevaar door enkel haar aanwezigheid alleen al.
Echter, hetgeen wat er tussen hen was, zou nooit meer zijn dan een passionele onstuimigheid voor één keer in de zoveel tijd. Dit was iets wat zij beiden wisten, en waar zij op het begin erg duidelijk over was geweest. Dus zij vond het niet erg om momenteel op zijn vurige toenaderingen in te gaan, omdat ze wist dat het hierna over zou zijn —wat dat betreft hadden ze een goede deal gemaakt.
“This is who I am.
Nobody said you had to like it.
Na hun intieme moment samen, zuchtte Jasmine kort en in plaats van haar lippen op de zijne te drukken, tergde ze hem door zijn mond met d’r tong te proeven. ‘Niet slecht, heb je getraind?’ gniffelde ze, waarna ze op z’n onderlip beet en opstond.
‘De herberg viert z’n jubileum vandaag, dus het zal druk zijn. Maar waarom gaan we niet om onze respect te betuigen?’ Per slot van rekening heeft de herberg hen al enkele jaren beschutting gegeven, zelfs al was één van de eigenaars het er niet mee eens. ‘Ik zal eens bij de andere rebellen controleren of ze mee willen. Denk je dat je een broek aan kan hebben tegen die tijd?’ De schelmachtige rebellenleider keek op de man in kwestie neer eens ze haar kleding weer had aangetrokken.
|
Bij de herberg aangekomen, was hij, zoals verwacht, bezig met het volk. Zoals een echte herbergier betaamde, was de man druk in de weer om het iedereen zo plezierig mogelijk te maken en tegelijkertijd alles op rolletjes te laten lopen. Hem zo bekijkend, kon de zandelf het niet weerstaan zich meer verloren dan ooit te voelen. Dit was exact één van de redenen waarom zij nooit samen met hem kon zijn; hun wegen lagen te ver apart. Jasmine’s lotsbestemming was tumultueus, als een woeste rivier, die kon niet samen met de kalmte van zijn meertje. Gelukkig waren er meer vissen in die poel, vrouwen welke beter voor hem gemaakt waren dan haar, menselijke vrouwen.
Een waterige glimlach toonde zich op d’r lippen, waarna ze haar blik van zijn drukke bezigheden afscheurde en naar de achterkant van het verblijf bewoog na Ethan een knikje te hebben gegeven. In eerste instantie wilde ze hem, na hem zo gezien te hebben, niet storen, maar de vrouw week toch iets en besloot lichtelijk zelfzuchtig te zijn. Enkel voor deze keer. De volgende keer zou ze zijn vertrokken alsof ze er nooit was geweest, alsof ze één was geworden met de lucht.
In het afgelopen jaar had de getinte elf zich op haar magie gestort, waardoor ze beter met haar krachten om kon gaan dan voorheen. Het was een prestatie waar ze trots op was geweest en daardoor kon ze hem deze maal ook beter waarschuwen, zodat het op een subtiele wijze ging —zonder eenander op iets problematiek te attenderen. Want dat was haar aanwezigheid namelijk; het zou één ding zijn geweest mocht ze enkel een wezen zijn, maar haar naam bracht eveneens ellende met zich mee. Dat wist zij beter dan wie ook. Hoewel Jasmine hier trots op was, waren er momenten als deze die ze betreurde, al zou ze dat nooit aan hem laten bemerken.
Zich concentrerend op de betovering die haar spreuk nodig had, verstopte ze zich in de kelder, achter een opeenhoping van houten kisten. Van wat ze ervan rook, zaten er allerlei ingrediënten en proviand in, dingen die de rebellen nodig hadden, maar stelen deed ze niet. In plaats daarvan trok ze de donkere kap van haar mantel verder over haar hoofd en bundelde haar geestkracht bijeen, om het beter te laten lukken. Met alle rumoerige omstandigheden die nu gaande waren, zou hij het anders niet eens boven de muziek uit kunnen horen.
‘Ravi. . .’ Jasmine liet de zachte fluistering door de lucht meevoeren naar de desbetreffende persoon, haar ogen strak gesloten. Nee —ze moest beter haar best doen, daadwerkelijk de kracht in haar bestaan voelen. Nogmaals probeerde ze het, ditmaal luider, maar tegelijkertijd op zo’n wijze verzorgd dat de spreuk enkel hem het gefluister kon laten horen, alsof ze in zijn hoofd sprak. ‘Ravi. . .’ Het was lastig vol te houden, maar het lukte nog net het einde van haar zin bij te voegen. ‘De bergruimte. . .’
Zodra ze de deur open en dicht hoorde gaan, gluurde ze om het randje van de kisten heen. Toen haar karamelbruine poelen de imposante gestalte van Ravi herkende, glipte ze geraffineerd uit haar verstopplaats. Razendsnel sloop ze naar hem toe, sprong op zijn rug en bedekte één hand over zijn mond heen, waarbij een plagende grijns haar mond versierde.
‘Een kus of je leven.’
|
