[RPG — 300] Sioux Falls High [SPEELTOPIC] - Speeltopics

---

BEGINNING Het is vrijdag 21 september en tijd voor het jaarlijkse bonfirefeest. Dit feest wordt georganiseerd om alle sportteams een goed sportteams te wensen. Zit je niet in een sportteam? Dan ben je van harte welkom om alle sporters te steunen. Tijdens het feest wordt een groot kampvuur aangestoken als traditie. Het is absoluut niet toegestaan om alcohol of drugs te gebruiken. Er staat lekker een muziekje aan en het buitenplein stroomt binnen met enthousiaste leerlingen. Have fun! Temperatuur 10 graden Celsius (het feest is buiten, dus let erop dat je arme meisje geen shorts en een crop top aangeeft, because that's cold af) Tijd 20u

[ bericht aangepast op 16 april 2018 - 21:42 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

18 years • English classroom • Oliver • outfit Nog voor ze zich over haar huiswerk had gebogen had Cassius haar een blik toegeworpen die ervoor zorgde dat ze haar mond hield - al was ze toch al niet van plan geweest om die open te trekken. Cassius stemde - helaas - in met het voorstel van Jemima om te gaan praten. Natuurlijk was Oliver gevolgd en kwam hij ook bij hen zitten - voor haar. In haar ooghoeken zag ze het wel, ook al wilde ze het niet zien en probeerde ze hem te negeren door zich over haar schoolwerk te buigen. Ondanks dat ze haar aandacht op haar schoolwerk had gevestigd, ontging het haar niet dat Cassius zijn mond open getrokken had.       'Laten we buiten praten dan? Dan kunnen Ollie en Sarah hier hun gesprek voortzetten.' Ze keek op en wilde protesteren maar Cassius had de hand van Jemima al gepakt en ze waren ervandoor gegaan. Sarah kon het niet helpen maar een steek van jaloezie trok door haar lichaam. Waarom pakte hij wel haar hand vast in het openbaar? Ze waren toch alleen bevriend? Ze zuchtte eens. Misschien moest ze zich er niet druk om maken maar het was makkelijker om zich daar over druk te maken.. makkelijker dan te praten met de jongen die voor haar neus zat. Haar blik verplaatste zich naar Oliver die er geïrriteerd uit zag maar dat kon haar eigenlijk weinig schelen. Ze had een poging gedaan om later te praten, om het goed te maken en hij had die afgewimpeld met een kinderachtige opmerking.       ''Ik heb het druk, maar dat wist je al.'' bromde ze dan ook. ''Of nee, wacht, jij was diegene die zei dat ik het zo druk had.'' En met die woorden boog ze zich over haar schoolwerk. Eigenlijk had ze helemaal niks tegen hem willen zeggen maar ze was ook niet van plan om zich op haar kop te laten zitten door Oliver - en dus had ze toch haar mond opengetrokken nu.

---

'Ik heb wel een goed idee,' zei Jasmine, duidelijk niet zo enthousiast over Asher zijn plan, maar ja dat kon hij de jongedame ook niet kwalijk nemen. Hijzelf had het nou ook niet meteen het beste plan ter wereld gevonden, maar bij gebrek aan beter was het toch iets van een idee?
'Daarom bedenk ik het plan,' zei Jasmine vervolgens, nadat Asher de jongedame nog even had medegedeeld dat hij voor de komende twee uur niet goed zou kunnen functioneren, omdat de jongedame hem niet meer koffie had willen schenken. 'Ik zeg dat ik naar de wc moet en jij zegt dat je boek nog in je kluis ligt, oke?' bedacht Jasmine zo een.
'Mijn boek ligt.. ' voordat Asher zijn zin af kon maken was Jasmine al opgestaan en zo weg uit het lokaal. 'Hier,' mompelde Asher echter nog wel een beetje verstomd toen de Jasmine al weg was. Een beetje dom staarde Asher om zich heen om te kijken of één van zijn klasgenoten net had gehoord wat Jasmine haar masterplan was geweest, maar iedereen leek het te druk hebben met zich zelf om ook maar iets op te merken. Daarom duwde Asher snel zijn boek maar weer in zijn tas, waarna hij van zijn plaats omhoog kwam. 'Ehm.. ja. ' begon Asher terwijl hij naar de leraar toe liep. 'Ja beetje dom, maar mijn boek ligt nog op mijn kamer, dus kan ik even snel heen en weer rennen om hem te halen.' zei Asher terwijl hij even snel naar de tafel blikte waar Jasmine zat. Hun Engels leraar leek duidelijk even te twijfelen en even was Asher bang dat hij zou zeggen dat Asher echt wel even bij iemand anders mee kon kjken, maar toen kreeg hij toch een kort knikje wat hem let weten dat hij het lokaal kon verlaten. Snel liep Asher naar buiten, waarna hij kort om zich heen keek opzoek naar Jasmine die plotseling verdwenen leek. 'Huh,' mompelde hij een beetje verbaasd terwijl hij maar begon te lopen in de hoop dat de jongedame daar ergens was.
Gelukkig vond hij Jasmine al snel om de hoek. 'Ik dacht even dat ik je kwijt was,' mompelde Asher terwijl hij kort achterom keek naar het Engels lokaal achter hem. 'Shit,' zei Asher uiteindelijk. 'Nu heb ik helemaal geen geld bij me... '

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Oliver Joseph Merculief 18 y/o | ENGLISH CLASSROOM | JEMIMA       'Laten we buiten praten dan? Dan kunnen Ollie en Sarah hier hun gesprek voortzetten,' stelde Cas, wat ervoor zorgde dat Oliver zijn wenkbrauwen op trok. Hij wilde op zijn opmerking ingaan en zeggen dat dat niet nodig was, aangezien hij niet echt in de stemming was nu met Sarah te gaan praten. Cas had de hand van Jem echter al gepakt waarna de twee het lokaal hadden verlaten. Hij voelde hoe Sarah zijn blik naar hem verplaatste, maar draaide zich niet verder om om haar aan te kunnen kijken.       'Ik heb het druk, maar dat wist je al,' klonk het brommend vanaf haar kant.       'Of nee, wacht, jij was diegene die zei dat ik het zo druk had,' voegde ze vervolgens nog toe. Oliver rolde geïrriteerd met zijn ogen, was dit serieus?       'Druk genoeg om me voor je deur te laten staan, ja.' Hij draaide zich een kwartslag zodat hij Sarah aan kon kijken, maar dat werd 'm echter niet aangezien zij zich alweer over haar schoolwerk had gebogen. Lichtjes met zijn hoofd schuddend draaide hij zich weer om, waardoor Sarah uit zijn ogen verdween. Voor hij het wist had hij zijn stoel naar achteren geschoven en was opgestaan. Kort liet hij zijn blik naar Sarah gaan en hij trok één van zijn wenkbrauwen op.       'Ik denk alleen niet dat je al je problemen oplost door met Cassius in bed te duiken,' de woorden hadden zijn mond verlaten voor hij er erg in had en eigenlijk kon het hem vrij weinig schelen. Hij had zich al gekwetst gevoeld, maar toen hij net had gezien hoe teleurgesteld Saar had geleken toen Cas Jem aan de hand had genomen en het lokaal had verlaten, had dat gevoel vooral plaats gemaakt voor jaloezie.       'Succes,' voegde hij er nog mompelend aan toe, bijgestaan door een knikje richting het schoolwerk waarmee Sarah deed alsof ze het heel druk had. Vervolgens was hij teruggegaan naar de plek waar hij daarnet met Jem had gezeten en liet zich weer op zijn stoel vallen. De leraar had enkel zijn hoofd wat opgetild en hem gevolgd, waarna hij zich weer enkel druk leek te maken om hetgeen dat zich in zijn telefoon afspeelde. Hij liet zijn hand naar zijn rugtas gaan die nog op de grond stond en viste er een willekeurig boek en schrift uit om op zijn tafel te leggen. Kort ging zijn blik richting Sarah, maar vrijwel direct ging hij weer strak voor zich uit.

[ bericht aangepast op 6 juni 2018 - 9:08 ]

---

chaos makes the muse

18 years • English classroom • Oliver • outfit De blondine had geen moeite gedaan om haar irritatie jegens Oliver te verbergen. Integendeel. Hij keek nog naar haar toen zij naar hem keek - maar hij draaide niet helemaal haar kant op. Na haar woorden rolde Oliver met zijn ogen en ze vond echt niet dat hij het recht had om dat te doen. Maar ze hield haar mond erover.       'Druk genoeg om me voor je deur te laten staan, ja.' Even keek ze hem alleen maar zwijgend aan. ''Je weet dondersgoed dat ik regelmatig ga hardlopen maar goed om te weten dat je alleen het slechtste in me ziet.'' mompelde ze terug. Hoe kon hij nu weten dat ze op haar kamer was geweest op het moment dat hij langs kwam? Ze keek op toen Oliver zijn stoel naar achteren schoof en opstond.       'Ik denk alleen niet dat je al je problemen oplost door met Cassius in bed te duiken.' Haar mond viel onbewust een stukje open en ze staarde naar Oliver. Waar haalde hij het lef vandaan om dat te zeggen? Het kon niet anders dan dat wat klasgenoten dat hadden gehoord. 'Succes.' zei hij nog, waarna hij weer naar zijn eerdere plek verdween. De blondine beet op haar lip en schudde haar hoofd, om vervolgens haar spullen in haar tas te gooien. Ze bleef hier geen seconde langer. Ze greep haar tas mee en schoof haar stoel naar achteren, om vervolgens op te staan en naar de deur van het lokaal te lopen. Ze hoorde de docent wel protesteren maar ze negeerde hem en gooide de deur van het klaslokaal harder achter zich dicht dan nodig was. Eenmaal buiten haalde ze diep adem en keek ze rond. Ze zag verderop Cassius en Jemima wel maar ze negeerde hen en draaide om, waarna ze terug richting haar kamer begon te lopen. Momenteel vervloekte ze Oliver en zichzelf - ze had hem nooit moeten kussen. Ze had nooit mee moeten gaan naar het feest. Ze had op haar kamer moeten blijven en haar huiswerk moeten maken dan was er nooit iets aan de hand geweest.

[ bericht aangepast op 6 juni 2018 - 16:22 ]

---

Jemima haalde haar schouders op toen Cas voorstelde om het gesprek buiten voor te stellen. "Sure,” antwoordde ze, waarna ze de klas verlieten. Zelfs al had Jem nee gezegd, dan had hij haar alsnog mee naar buiten genomen. Een gesprek als dit ging je niet beginnen in het midden van een vol klaslokaal.       Eén of andere heiligboontje op de gang vroeg of we onze hallpasses wel bij ons hadden, waarop Jem een simpele middelvinger opstak en rustig verder liep, met Cas naast haar. Hij onderdrukte maar moeilijk een grinnik terwijl hij de blik van deze student al snel naar verontwaardiging zag veranderen. Zodra er een rustigere plek was bereikt stopte Jem met lopen.       ”Dus, um, sorry van gisteravond, denk ik," murmelde ze schoorvoetend, terwijl ze tegen de stenen muur leunde. "Het liep een beetje uit de hand en hoewel ik vind dat je je nog steeds als een klootzak gedroeg tegenover Arthur, was ik inderdaad wel een bitch terug ja,” vervolgde ze. Cas likte zijn lippen langzaam.       "Forgive and forget?" Cas zuchtte even diep, waarna hij kort zijn schouders ophaalde. Wilde hij dit haar zo snel vergeven? Het was niet alsof hij naast Jem geen vrienden meer zou hebben. Jasmine was immers ook gezellig gezelschap.       ”I guess so yeah,” antwoordde Cas uiteindelijk. “Ik denk dat een verontschuldiging van mijn kant ook wel gepast is.. Tegen jou dan, Arthur blijft een sukkel,” vervolgde hij zijn verhaal. Een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht.       ”Het spijt me voor die opmerking, die was niet nodig. Ik was gewoon boos en dan, uh.. Dan weet je wel wat er gebeurd,” verontschuldigde Cas zich, waarna hij zijn armen opende als teken dat Jem een knuffel ging krijgen.

---

---

That is a perfect copy of reality.

Oliver Joseph Merculief 18 y/o | English classroom | Sarah       'Je weet dondersgoed dat ik regelmatig ga hardlopen maar goed om te weten dat je alleen het slechtste in me ziet,’ had Sarah nog gemompeld na zijn opmerking dat ze hem voor de deur had laten staan. Ja, dat wist hij inderdaad, maar dacht ze nu werkelijk dat hij achterlijk was en hij zou geloven dat ze niet thuis was geweest? Hij was er echter niet op ingegaan, maar had een opmerking gemaakt over haar en Cas waarna hij terug was gegaan naar zijn oude plek. Vanaf daar keek hij toe hoe Sarah meer dan een beetje geïrriteerd - of beter gezegd kwaad - haar spullen bij elkaar griste en met een harde klap het lokaal verliet. Oliver beet even op zijn lip en sloot voor enkele seconden zijn ogen terwijl een schuldgevoel op kwam zetten. Hij wilde geen ruzie, en zeker niet met Sarah, maar daar begon het nu aardig op te lijken. Een zucht verliet zijn lippen en hij liet zijn spullen weer in zijn tas glijden waarna hij richting de leraar liep. Mompelend meende hij wat uit zijn kluisje te gaan halen, maar voordat hij echter een reactie had gekregen van de man liep ook hij het lokaal uit. Met een aardige looppas ging hij door de gangen, zijn blik viel even op Jem en Cas die verderop in de gang stonden en hetgeen wat er ook aan de hand was tussen hen al weer uit hadden gepraat. Hij nam echter een eerder afslag zodat hij niet langs het tweetal hoefde te lopen. De deur van de ingang liet hij achter zich dicht vallen en even keek hij om zich heen zich afvragend of Sarah een bepaalde plek had waar ze zich terugtrok, maar hij kon alleen maar op haar kamer komen en dat was dan ook de plek waar hij naartoe liep. Het was niet ver van het schoolgebouw af, wat ervoor zorgde dat hij er snel was. Even ademde hij diep in en uit, terwijl hij zich bedacht in hoeverre dit een goed idee was. Voorzichtig klopte hij op de deur van haar kamer, hij hield wijselijk zijn mond want hij wist ook wel dat als Sarah zeker wist dat hij het was, ze er geen moment over dacht de deur voor hem te openen. Ongelijk kon hij haar ook niet geven. De opmerking die hij net had gemaakt was wellicht wat laag geweest en had hij binnen moeten houden, maar dat had hij niet gedaan en het kon zijn dat hij het nu echt goed verpest had.

---

chaos makes the muse

---

But you know, You're worth it.

Geduldig stond ik om de hoek van het lokaal te wachten op Asher. Normaal deed ik nooit echt rebelse dingen, maar het voelde zo goed. Het feit dat het met Asher was maakte het alleen leuker en ik werd er een beetje ondeugend van. Ik keek op zodra ik Asher mijn kant op zag komen.       'Ik dacht even dat ik je kwijt was,' hoorde ik hem zacht zeggen, waardoor ik grinnikte. 'Nou hier ben ik!' glimlachte ik terwijl ik mijn arm door die van hem had gehaakt.       'Shit,' hoorde ik Asher zeggen. 'Nu heb ik helemaal geen geld bij me...' ik glimlachte zijn kant op en schudde mijn hoofd. Ik sleurde hem mee richting de uitgang van de school.       'Dat geeft niets,' zei ik opgewekt terwijl ik richting de deur van de school ging. We gingen de koffie natuurlijk wel bij Starbucks halen en niet uit de kantine. Terwijl ik de deur open wilde drukken slipte mijn hand weg en vloog mijn eigen koffie door de lucht, over zowel mijn shirt als die van Asher.       'Nee, fuck!' mopperde ik tegen mezelf. Verslagen keek ik naar de koffie vlek op mijn shirt en ook naar die van Asher.       'Ik ehm... Ik haal wel een nieuw shirt voor je...' mompelde ik terwijl ik aan zijn natte shirt peuterde. 'Ik ga even naar mijn kamer denk ik, een schoon shirt aantrekken.' Een zucht verliet mijn lippen. Eindelijk dacht ik een leuke "date" te hebben met Asher en dan verpest ik het compleet.       'Jij wilt vast ook een schoon shirt aan...' vroeg ik hem vervolgd door een zucht. Dit was zo typisch iets voor mij, koffie gooien over de jongen die ik leuk vind, top Jasmine, echt top.

---

---

[ bericht aangepast op 8 juni 2018 - 14:13 ]

---

- thank you for existing -

18 years • Her room • Oliver • outfit Nadat ze eens diep in en uit had geademd, was ze gaan lopen naar haar kamer. Ze had een snelle pas gehad en de vervelende leerling die begon over haar gangpasje, had ze aan de kant geduwd toen hij haar de weg versperde. Eenmaal bij haar kamer aangekomen viste ze de sleutels uit haar tas, waarna ze door haar woede niet in één keer het slot open kon draaien. Pas de tweede poging, na heel wat gevloek, lukte het. Ze duwde de deur open en smeet die weer achter zich dicht toen ze in haar kamer stond. Haar tas - met daarin nog steeds haar telefoon - smeet ze naar een hoek en ze liet zich languit op het bed vallen, met haar gezicht in de kussens. Voor een paar minuten bleef ze zo liggen en probeerde ze om te focussen op haar ademhaling, in de hoop dat ze zou kalmeren. Het werkte niet. Nouja, de grootste woede was er van af maar nog steeds was ze flink geïrriteerd en als ze ook maar dacht aan Oliver.. Het was dan niet per sé zijn schuld, ze was wel boos op hem dat hij er zo kinderachtig mee om ging. Hij wist dondersgoed waarom ze hier was, waarom ze altijd zo aan haar huiswerk zat. Althans. Hij wist er een gedeelte van - hoe erg haar vader daadwerkelijk was, dat wist hij niet, maar de grote lijnen waren toch wel genoeg? Dat had ze gedacht maar schijnbaar snapte Oliver het nog steeds niet. Na een paar minuten klonk er zacht geklop op de deur. De blondine tilde haar hoofd iets op en fronste. Ze dacht eerst dat er bij de kamer naast de hare aangeklopt werd, omdat het zo zachtjes klonk. Even twijfelde ze of ze wel open zou doen. Misschien was het toch Cassius - of iemand anders - die haar op zou kunnen vrolijken. Ze gokte niet dat het Oliver was eigenlijk.. en dus kwam ze met tegenzin overeind. Ze sjokte naar de deur en trok die open en haar blik viel op het gezicht van Oliver. Ze kon een geïrriteerde zucht niet onderdrukken.       ''Ga weg.'' gromde ze naar hem. ''Ik hoef jou niet te zien.'' En met die woorden gaf ze de deur alweer een duw zodat die hopelijk dicht zou vallen. Sarah draaide zich al weer om en liep terug naar haar bed, waar ze zich weer op liet vallen in dezelfde positie als eerder.

---

Godsamme, ik haat dit gevoel van onzekerheid die ik voel terwijl ik Cas' reactie afwacht. Ik ben het absoluut niet gewend om me zo te voelen, waar ik blij mee ben, want het is een absoluut klote gevoel. In plaats van naar Cas te kijken, kijk ik dan ook omhoog, naar een vlek van onbekende oorsprong op het verder witte plafond.       ”I guess so yeah," zegt Cas na een lange, kwellende stilte.       Gelijk schiet mijn blik zijn kant op, met een lichtelijk hoopvol sprankje er in.       “Ik denk dat een verontschuldiging van mijn kant ook wel gepast is.. Tegen jou dan, Arthur blijft een sukkel.” Ongelofelijk. Als ik kijk naar hoelang Cas wraakgevoelens blijft houden, dan mag ik blij zijn dat hij mij wel zo snel vergeeft. Als ik niet beter zou weten, dan zou ik denken dat Arthur Cas' puppy had over reden. Al zijn zijn musicals waarschijnlijk puppies voor hem.       ”Het spijt me voor die opmerking, die was niet nodig. Ik was gewoon boos en dan, uh.. Dan weet je wel wat er gebeurd."       Cas houdt zijn armen open, en ik twijfel geen seconde, maar overbrug onmiddellijk de afstand en laat mijn armen rondom zijn middel glijden. "Het is oké, ik weet had ook niet moeten zeggen wat ik zei," zucht ik. "Ik zal voortaan proberen om Arthur en jou gewoon gescheiden te houden, dan gebeurd er ook niet van dit soort shit meer." Ik trek hem nog enkele seconden extra stevig tegen mij aan, waarna ik hem verlos uit mijn greep.       "Nu we de les toch al uit zijn... Zullen we maar gewoon wegblijven?"

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

”Het spijt me voor die opmerking, die was niet nodig. Ik was gewoon boos en dan, uh.. Dan weet je wel wat er gebeurd,” verontschuldigde Jem zich uiteindelijk. Cas hield zijn mond gesloten, maar zuchtte wat verslagen. Waarom in godsnaam was hij nou boos op haar geweest? Het was Jem, out of all people.       Enkele seconden later hield Can dan ook zijn armen open en tot zijn geluk dook Jem er gelijk in. Haar armen gleden om zijn middel en de óh zo bekende Jem geur kroop zijn neus binnen. Cas trok het meisje dichter naar zich toe.       ”Het is oké, ik weet had ook niet moeten zeggen wat ik zei," zuchtte ze. "Ik zal voortaan proberen om Arthur en jou gewoon gescheiden te houden, dan gebeurd er ook niet van dit soort shit meer." Cas kon een grinnik niet tegenhouden, waarna hij kort zijn hoofd schudde.       ”Dat lijkt me een goede oplossing. Ik weet dat Arthur sociaal onnozel is, maar sommige mensen kan je gewoon niet uitstaan. Zoals de vorige GameClub captain, Taylor was het? Zij mocht jou absoluut niet,” zei Cas.       Even trok Jem de jongen dichter tegen zich aan, waarna ze hem los liet. "Nu we de les toch al uit zijn... Zullen we maar gewoon wegblijven?" vroeg ze en een ondeugende grijns verscheen er op Cas’ gezicht.       ”Ik dacht dat je het nooit ging vragen,” grinnikte hij. “Let’s go.” Cas trok Jem mee de gang door, maar zorgde ervoor dat hij leraren en teachers pets’ vermeed. Zin in problemen had hij niet bepaald namelijk.       ”Wat wil je doen?”

---

[ bericht aangepast op 17 juni 2018 - 19:33 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Oliver Joseph Merculief 18 y/o | Sarah's room | Sarah Na eventjes gedacht te hebben dat Sarah de deur niet zou openen, was de deur toch open gegaan - wellicht had ze iemand anders verwacht. Een geïrriteerde zucht klonk vanaf de dame.       'Ga weg,' deelde ze hem op grommende toon mee 'ik hoef jou niet te zien.' En met die woorden had ze de deur dicht willen duwen. Voordat de deur weer in het slot had kunnen vallen, had Oliver zich er in een reflex tussen gewurmd. Sarah had de deur echter een behoorlijke duw gegeven waardoor de jongen even met een pijnlijk gezicht over zijn ene arm wreef. In films leek het altijd zo vanzelfsprekend dat je je voet tussen de deur zetten, maar daar kwam het er in het dagelijkse leven niet per se van. Hij keek naar Sarah die zich op haar bed had laten vallen, haar gezicht lag in de kussens en Oliver beet even op zijn onderlip. Misschien was het helemaal geen goed idee geweest om hier naartoe te komen. Ze was boos op hem en hij stond hier nu een beetje in de deuropening zonder een idee te hebben over wat hij nu tegen haar kon zeggen. Zijn schuldgevoel had de overhand genomen, maar excuses maken was niet zijn sterkste kant. Het was veel makkelijker om gewoon iemand anders de schuld te geven, dat scheelde een hoop gedoe. De opmerking die hij net had gemaakt was echter wel degelijk uit zijn mond gekomen en ook de manier waarop hij had gereageerd, had hij volledig aan zichzelf te danken. Met zijn hand wreef over zijn gezicht waarna hij een stap naar binnen deed - de deur liet op een kier open staan - en zuchtte.       'Ik weet dat je me niet wil zien,' zijn stem klonk zachtjes en even perstte hij zijn lippen op elkaar. Voor even wendde hij zijn blik af, maar als snel richtte hij zich toch op Sarah.       'Hoe ik heb gereageerd was niet netjes,' hij zweeg even en plukte aan een draadje dat aan zijn t-shirt hing 'en die opmerking had ik niet mogen maken.' Hij liet zijn ogen even langs de muren gaan en zuchtte.       'Het spijt me, Saar,' zei hij toen zachtjes en hij hoorde zijn stem overslaan. Even kuchtte hij om het te verbloemen waarna hij zich omdraaide.       'Maar ik zal je verder met rust laten.'

---

chaos makes the muse

18 years • Her room • Oliver • outfit De blondine hoorde de deur niet dichtvallen en ze onderdrukte een nieuwe, geërgerde zucht. Waarom luisterde Oliver niet gewoon en ging hij weg? Ze had hem nu toch duidelijk gemaakt dat ze geen zin had in hem? Ze hoorde zijn voetstappen in haar kamer maar ze hield zich stil, hopende dat hij dan toch vanzelf weg zou gaan.       'Ik weet dat je me niet wil zien,' Dat klonk al niet alsof hij weg zou gaan. Geweldig. Als hij dat wist, waarom rotte hij dan niet gewoon op voordat ze écht boos werd op hem en hun vriendschap - als die nog bestond - helemaal zou verpesten. 'Hoe ik heb gereageerd was niet netjes, en die opmerking had ik niet mogen maken.' Ze rolde eens met haar ogen aangezien hij het toch niet zou kunnen zien, maar ergens voelde ze de woede jegens Oliver weer wat afnemen. Misschien was het ook niet eens echt zo dat ze boos was.. ja oké, die opmerking ging haar echt te ver voor iemand die zich een vriend noemde. Maar het kwam grotendeels uit het ongemak en de onzekerheid die ze voelde omdat ze niet wist hoe ze zich moest gedragen tegenover hem sinds het feest.       'Het spijt me, Saar.' Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze zijn stem over hoorde slaan. Het zorgde ervoor dat de blondine haar hoofd optilde en om keek naar Oliver, die inmiddels kuchte. 'Maar ik zal je verder met rust laten.'       ''Verdomme, Oliver.'' bromde ze wat gefrustreerd. ''Kruip niet in die slachtofferrol, dat slaat nergens op.'' Hoewel ze ergens niet boos op hem kon zijn - wilde ze dat wel graag. Haar hand haalde ze door haar haren en ze duwde zichzelf overeind tot ze op het bed zat en eens diep zuchtte terwijl ze Oliver bestudeerde.       ''Ik vergeef je, voor nu.'' mompelde ze en ze richtte haar blik op haar handen, die ze op haar bovenbenen had gelegd. moest ze nu zeggen dat ze zich afgelopen weekend had geschaamd, dat ze hem daarom had laten staan? Dat zou betekenen dat ze over het hele gebeuren moesten praten.       ''Maar als je het ooit nog waagt om een dergelijke opmerking te maken.. ik bepaal zelf wel wat ik doe.''

Oliver Joseph Merculief 18 y/o | Sarah's room | Sarah Nadat Oliver had gezegd dat het hem speet, had Sarah haar hoofd iets opgetild en naar hem gekeken. Hij had gehoord dat zijn stem was overgeslagen en had daarop dan ook kort gekucht, om de schuld van het overslaan daar naartoe te schuiven. Vervolgens had hij haar verteld dat hij weg zou gaan en haar verder met rust zou laten. Dat leek hem het beste, hij wist al dat ze niet had zitten wachten op zijn komst, dat was duidelijk genoeg geworden toen ze de deur voor zijn neus weer dicht had willen gooien. Hij zou haar alleen laten voor hij nog meer kapot zou maken van dat wat er nog over was.       'Verdomme, Oliver,’ klonk het echter brommend vanaf Sarah wat ervoor zorgde dat Oliver zich weer terug draaide naar het meisje toe.       ’Kruip niet in die slachtofferrol, dat slaat nergens op,’ voegde ze vervolgens toe waarop Oliver haar even fronsend aankeek.       ’Dat was niet mijn bedoeling,’ mompelde hij toen ietwat bedenkelijk. Was het echt zo overgekomen? Sarah was verder overeind gekomen nadat ze een hand door haar haren gehaald en hij voelde hoe ze hem vanaf haar bed bestudeerde.       'Ik vergeef je, voor nu,' vertelde ze hem mompelend wat Olivers ogen iets groter liet worden. Was ze serieus? Hij volgde haar blik richting haar handen die ze op haar bovenbenen liet rusten.       ’Maar als je het ooit nog waagt om een dergelijke opmerking te maken.. ik bepaal zelf wel wat ik doe,’ liet ze hem vervolgens weten. Oliver knikte en haalde één van zijn handen door zijn gezicht waarna hij haar even aankeek.       ’Ik weet het,’ bevestigde hij toen dan ook. Natuurlijk bepaalde ze zelf wat ze deed - en met wie, maar de jaloezie die hij eerder in het klaslokaal had gevoeld, was het daar niet volledig mee eens. Daarbij kwam ook dat hij niet wilde dat ze gekwetst zou worden, en dat was iets waar hij wel bang voor was wanneer het op Cassius aan zou komen. Oliver liet zijn blik even door de ruimte gaan waarna hij weer bij Sarah terugkwam, niet goed wetend wat hij nu moest zeggen. Ergens voelde hij totaal niet de behoefte om te praten over de avond van het feest, maar zijn hoofd liet het amper toe een ander onderwerp aan te snijden.       ’Was het nog gelukt?’ hij keek haar vragend aan om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze waarschijnlijk geen idee had waar hij het over had en schudde zijn hoofd even ‘met je huiswerk,’ voegde hij toe waarna hij zijn ogen kort sloot en zuchtte.       ’Misschien moeten we die avond gewoon vergeten,’ mompelde hij toen ‘het wijten aan de drank.’ Hij keek even naar Sarah en verplaatste zijn blik toen naar de muur.

---

chaos makes the muse

18 years • Her room • Oliver • outfit 'Dat was niet mijn bedoeling.' mompelde Oliver toen ze hem beschuldigd had van het in de slachtofferrol kruipen. Nee natuurlijk zei hij dat, waarom zou hij ook toegeven dat hij in de slachtofferrol kroop?       'Ik weet het.' Als hij wist dat ze zelf bepaalde wat ze deed, waar hadden die opmerkingen dan op geslagen? Dat ging toch nergens over?       'Was het nog gelukt?' Sarah wendde haar blik af van haar handen en keek fronsend op naar hem. Gelukt? Gelukt met wat? Oliver leek ook te beseffen dat het een wat vage vraag was. 'met je huiswerk.' voegde hij eraan toe. De blondine keek toe hoe hij zijn ogen sloot en zuchtte, waarop Sarah eens met haar ogen rolde.       ''Nee.'' bromde ze enkel wat geïrriteerd. Hij hoefde niet te weten dat het niet gelukt was omdat ze steeds met hem in haar hoofd had gezeten. Normaal bood huiswerk een prima afleiding maar zelfs nu was dat niet het geval.       'Misschien moeten we die avond gewoon vergeten, het wijten aan de drank.' Ze keek op en zuchtte eens. Het was makkelijker om het op die manier te doen maar Sarah vroeg zich af of ze dit wel kón vergeten. Ze hadden verdomme gezoend en dat wilde Oliver gewoon even vergeten? Doen alsof het niets was? Ze schudde haar hoofd dan ook eens.       ''Denk je nou echt dat het zo makkelijk is om te doen alsof er nooit iets is gebeurd?'' mompelde ze dan ook. Ze haalde haar hand eens door haar haren en zuchtte. Moesten ze hier wel over praten? Had dat wel zin? Of had hij gelijk en was het beter om te doen alsof er nooit iets gebeurd was.       ''Was het de drank?'' de vraag was eruit voor ze het in de gaten had maar nu was het er al uit en ze was ook wel benieuwd naar zijn antwoord. Was het van zijn kant echt alleen maar de alcohol?       ''Lag het echt alleen aan de alcohol?''