[RPG | 2OO] Little Pink Lady's — War of Love | Speeltopic 2 - Speeltopics

LITTLE PINK LADY'S — WAR OF LOVE

Speeltopic
Praattopic
Rollentopic

THE STORY Princeton South-East High — Californië 2003 — Een middelbare school in Amerika, een school zoals ieder ander. Een school met zijn eigen leerlingen en hun eigen schooldrama's. Zo bedachten de laatste jaars jongeren van 2003 een plan. Ze kochten een dik, groot schoolschrift en net voor de laatste maand dat ze naar school gaan bedachten ze een soort wedstrijd. Voor de laatste schooldag moesten de jongens een meisje uit de klas verliefd op hen laten worden, en degene die het niet lukte of degene die als laatste was moest iets vreemds doen. In 2003 was dat nog spring in de sloot, maar jaren later?       2017 — In de jaren daarna werd het feit van ''verliefd worden'' over gebracht naar ''kussen'' en uit eindelijk zelfs ''krijgt het meisje in bed.'' Ook werden de opdrachten voor de verliezer steeds pijnlijker, van spring in de sloot tot steeds iets idioter. Zo kozen de jongens hun meid voor dit jaar uit, alleen leek het ineens alles dit tegen te werken. Een homo die nog niet uit de kast is gekomen die moet vallen op een meisje? Wat nou als het meisje die verliefd op je moet worden een oogje heeft op een ander? Of wanneer juist je vriendin/vriend het meisje/de jongen krijgt die jij juist wil? Er is één ding zeker, dit jaar gaat lastiger worden dan voorheen.

PRINCETON SOUTH-EAST Stad: Princeton Hall Fictie Staat: Californië Grades: Freshmen (14-15 jaar), sophomores (15-16 jaar), juniors (16-17 jaar) en seniors (17-18 jaar) Schoolkleuren: Blauw, rood en wit. Sportteams: — Football: The Hawks | Hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Cheerleaders: The Winter Wings | Ook hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Overige sporten: Zwemteam, dansteam, atletiek, cricketteam en basketbal Schoolclubs: Dramaclub, schoolband, feestcommissie en schaakclub Princeton South-Easth is gebouwd in het stadje Princeton Hall. Het is geen groot stadje, maar ook niet klein. Het is zo dat iedereen hier elkaar wel kent, en zo is het dat nieuws zich als een lopend vuurtje verspreid. In deze stad heb je een pizzeria (Montenegro's Pizza's) en een normale snackbar (Crumbs). Als je verder de stad in rijdt krijg je de normale dingen. Een klein winkelstraatje, de supermarkt, bed&breakfest, de autowasserij, maar ook kan je er een drive-in vinden waar één keer in de week rond 20:00 een film wordt gedraaid, meestal kan je op donderdagavond hiervan genieten. Verder vind je vele huizen en gebouwen en het bos van Princeton. Een dansclub kan niet missen, en deze wordt meestal afgehuurd voor feesten. Vrijdag heb je meestal hun eigen standaard avonden. Het theater (The Canvas) wordt voornamelijk gebruikt door de school en hun dramaclub of theater voorstellingen, maar ook wordt hij gebruikt voor andere dorpse shows. CHARACTERS VROUWEN 1 MEISJE NODIG Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Celeste Dariya Maksimov • Cheercaptain • Solmeron • 1.2 Malin Gracie Newton • None • Rasalghul • 1.3 Emily Eva Vanderbilt • The Quiet One • Sombre • 1.6 Lichelle ”Elle” Feyre Cohen • The Princess • Aniketos • 1,6 MANNEN VOL Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Roman Damario Montana • Latino Fuckboy • Maluma • 1.1 Parker Thomas Smith • The Jock • Taeralsahfer • 1.2 Tanner Jacob Smith • Potterhead • Taeralsahfer • 1.2 Jackson 'Jake' Beau Aguillard • The Charming Dickhead • Sombre • 1.6 Valentine Cooper Anderson • Prince Charming • Wheeler • 1.5 David 'Newt' Newton Chamberlain • Trouble • Wheeler • 1.6

LIST Naam Leeftijd Reputatie Geheim? Sommigen van deze high school zouden misschien bijvoorbeeld een geheim hebben waardoor ze niet meteen mee kunnen doen aan het geheime project van de jongens, of iets wat hun reputatie in de stad of school in gevaar zou kunnen brengen. Innerlijk Uiterlijk Geschiedenis Relaties Overig THE ''RELETIONSHIPS'' Chardonnay — Roman Celeste — Parker Malin — Tanner Rosa — Noah Peaches — Ertha — Lichelle — Valentine Emily —

RULES De huisregels van Quizlet gelden hier. Houd dames en heren gelijk. Niet meer dan twee personages per persoon, en dan zowel een jongedame als een heer. Schrijf 200 woorden per post. 16+ is toegestaan, wel graag aangeven. Ruzies alleen in de RPG alsjeblieft. Alleen ik, [url=]Amber[/url], maakt de topics aan, mits aangegeven van niet.

[ bericht aangepast op 16 maart 2018 - 21:46 ]

---

El Diablo.

---

"Ah Roman kennende die zal de meiden wel opzoeken," antwoordt Newt in Roman's plaats. Ik kan zo aan zijn stem horen dat hij spreekt uit zijn eigen belangen en niet zozeer vanuit het effectieve kennen van Roman, waardoor ik -ondanks mijn woorden van net- het niet kan laten hem een uitdagende blik te schenken. "Misschien komt ze me zo aanmoedigen, maar anders zie ik dat vanavond wel. Hoezo? Showtje nodig?" Hoewel ik het had moeten zien aankomen ben ik toch verrast van de vraag die Roman me stelt. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan als ik merk dat ik zijn aanbod ook daadwerkelijk overweeg. Hé, Celeste is een aantrekkelijke jongedame en Roman zelf weet ook maar al te goed wat ik van zijn uiterlijk vind. Mocht ik nu ja zeggen dan heeft hij dit zich alleen zelf aan gedaan, daar kan ik niet verantwoordelijk voor gehouden worden. Toch schud ik, lachend, mijn hoofd en laat mijn blik even naar Newt glijden. Nee, ik heb genoeg aan hem. Hij mag me wel een keer een solo show geven, daar zou ik veel meer plezier aan hebben dan zien hoe Roman en Celeste als beesten liggen te krikken, of juist heel romantisch en klef gaan rommelen. "Let's play." Ik wijs met mijn gehele hand naar de chips die ik uit mijn eigen stapeltje al op tafel gelegd had. Ik neem nog een slokje van mijn whiskey en bedenk me dan wat ik eigenlijk aan het doen ben. Fuck. En morgen is die grote wedstrijd. Zit ik nu echt alcohol te drinken? Eén glas, Parker. Eén glas en dan is het wel genoeg. "Raise or call, heren?" vraag ik met een brede grijns op mijn gezicht. Ik ben er niet zeker van dat ik een winnende hand zal hebben, maar momenteel is nog alles mogelijk en ik durf wel wedden dat mijn kansen behoorlijk hoog zijn. "Hoe zit dat nou eigenlijk tussen jou en Celeste? Zijn jullie terug een stel of zien jullie wel wat er gebeurt?" vraag ik, uit oprechte interesse en misschien ook wel een beetje om mijn tegenspelers af te leiden. Wat Newt en ik betreft is daar namelijk weinig twijfel over mogelijk. Hoewel ik het aanvankelijk wat langzamer wilde doen bleek dat quasi onmogelijk, en ik kan niet zeggen dat ik er al een moment spijt van gehad heb dat ik deze weg ben ingeslagen. Het enige wat ik anders had willen doen was mijn aanpak met Malin. Dit verdiende ze niet.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Eighteen • Swimmer • Hotelroom, with Celeste, Tania & Valentina • Outfit •

”Wat is dit voor gekkigheid?”
Omdat ik door het lachen tijdelijk even niet in staat ben een fatsoenlijk antwoord uit te brengen, gebaar ik half wat woorden in de hoop zo iets van een antwoord aan Emily te geven — die ook op haar beurt in de lach schiet nadat ze even verrast blijkt te zijn. Als Tanner Tania vervolgens met droge snikken tegen haar beste vriendin aanleunt schiet ik opnieuw in de lach terwijl ik haast kreunend over mijn buik heen wrijf, die op haar beurt zacht begint te protesteren; het vele lachen van nu even niet meer gewend. “Ze nuumt me gek, Valentina,” brengt ze stortend uit. Hoofschudden veeg ik de tranen van mijn gezicht af en kijk het tweetal nog altijd lachend aan. Als bij Tania dan zijn kussen tussen haar vingers uit glipt en deze krakend op de grond terecht komt grinnik ik zacht. “Ho shit, mijn koeken,” klinkt het op zijn eigen, vertrouwde stem. Mijn poelen volgen de jongen als hij verder de kamer in komt en wanneer ik opmerk dat zijn blik op iets op mijn bed valt, voel ik hoe lichte blossen mijn al rode wangen nog iets meer kleuren. Schuldbewust bijt ik zacht op mijn onderlip en schenk Tanner mijn eigen typische grijns toe. Busted.
      ”Heb je make up wipes?” vraagt hij me dan. Direct knik ik en schiet nog een keer kort in de lach als ik voorover buk om in mijn koffer te rommelen. “Uh Muh God, Tania! Gu zijt in puberty,” hoor ik Valentine nog zeggen, waarop ik — alwéér — een lachstuip over mijn lippen heen laat rollen, alvorens overeind te komen met het pakje make-up doekjes in mijn hand. Lipbijtend kijk ik kort even toe hoe Valentine kenbaar maakt dat het kleedje dat hij draagt eigenlijk veel te strak is. Ik sta er dan ook nog altijd van te kijken dat het beide heren gelukt is om in de outfitjes te raken. Grinnikend ga ik naar Tanner toe en net wanneer ik hem het pakje met doekjes wil geven pluk ik er zelf een uit. “Kom hier,” gebied ik hem zacht en op een warme toon waarna ik het doekje naar zijn gezicht toe breng.
      ”Hoe heb je dit in hemelsnaam bij jezelf gedaan,” plaag ik hem vervolgens grijnzend en veeg zachtjes over zijn wangen heen om zo de dikke laag van zijn gezicht af te halen. Heel kort betrap ik mezelf erop naar zijn lippen te kijken, waarna ik mijn heldere kijkers op zijn ogen richt en grinnikend een keer op mijn eigen lip bijt. “Het staat je wel hoor.”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

HEATH GRAYSON NEWMAN

De blondine was duidelijk niet onder de indruk en verroerde geen kick waardoor ik hier nog steeds halfnaakt stond te wachten tot ze zou vertrekken. “Ondanks het feit dat ik blond ben, weet ik wel het een en ander van de menselijke anatomie, dank je.” snoof Harper met een halve grinnik waardoor ik niet ook het gevoel kreeg dat ik mijn privacy hier zou hebben. Wel great... “Jij ook, hallo,” vervolgde ze waarna ze me toch in mijn ogen aankeek. “Natuurlijk gebeurd het weer met mij,” Had ik gezegd, waardoor ze a propos haar hand verontwaardigt terug trok . “Nu klinkt het alsof je het niet fijn vind om met mij opgescheept te zitten.” zei ze dramatisch waarbij ze haar hand even op haar borst liet rustene n een pruillipje met haar volle lippen gebaarde. “En dat terwijl je me nog niet eens goed genoeg kent om dat feit te beamen.” Vervolgde ze nogal neerbuigend , haar kille kijkers keken me dan ook spottend aan waardoor ik kort slikte. " Nou ja ik neem niet meteen de eerste de beste meisjes me naar mijn kamer nadat ik ze ontmoet heb." zei ik onschuldig en haalde mijn schouders op. "Laat staan dat ik ze toelaat om me naakt te zien." ik had mijn armen kort over elkaar heen geslagen waarna ik haar soort van vroeg of ze me alleen wilde laten, zodat ik tenminste mijn kleren kon aantrekken, echter snapte ze de term privacy niet ." Yeah, I do mind. Ik sta hier wel prima, eigenlijk.” zei ze met een uitdagende blik waardoor ik al kon weten dat ik mijn zin niet zou gaan krijgen. Op dit moment was ze goed op weg om in mijn lijst met mensen waar ik liever niets mee te maken had, te staan, vlakbij Nolan. Echter was Harper was veel leuker om te zien, haar witte huid en haast witte lokken waren sowieso al een woaw waard maar haar grote hellblauwe ogen, het leek net dat ze door me heen kon kijkern ermee. “Na mijn weten, was de regel dat je wel mocht kijken maar niet aanraken.” zei ze poeslief waarna ze haar handen achter haar rug hield en een quasi onschuldige glimlach tevoorschijn haalde. I didn't thrust it.
Ik rolde dan maar met mijn ogen. "Fine." mompelde ik , waarna ik me met mijn rug naar haar toe draaide en vluchitg mijn handdoek afdeed zodat ik deze voor mijn nintendo boxer kon gaan wisselen. "Genoten van de show?" vroeg ik iets uitdagend terug eens ik me weer naar haar omdraaide, op mijn gemak deed ik mijn broek er dan over aan en vervolgens een grijs shirt over mijn hoofd. "Nou totziens. Veel plezier in de badkamer." zei ik sarcastisch als ik langs haar door liep de kamer in. Nu we roomies waren, had ik ook geen zin om me te verplaatsen. Ik had een geweldig bed, en de meeste van mijn spullen lagen hier al, dus dat ging ik niet verpesten. Daarbij moest ze maar leren leven met een muziek liefhebber als roomie. Ik plofte me neer op mijn bed en haalde mijn boekje boven, waar ik mijn accoorden op had staan, voor mijn gitaar, die ik vervolgens erbij nam.



(Newt komt morgen :') )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Blijkbaar waren Nolan zijn woorden niet bepaald duidelijk voor Lichelle, hoewel Nolan de jongedame had laten weten dat hij niet bepaald behoefte aan gezelschap besloot Lichelle toch nog wat langer rond te blijven hangen. Een zucht rolde over Nolan zijn lippen, hier had hij nou niet bepaald behoefte aan. Nolan wist dat hij op een bepaald wel met Lichelle zou moeten praten, vanwege de weddenschap die de ronde deed. Eigenlijk wist Nolan nu al niet meer waarom hij deze jongedame uit had gekozen als zijn doel, want Lichelle leek hem zo preuts als wat. Het was onmogelijk ooit onder haar rokje te komen en bovendien was er weinig oprechte interesse van Nolan zijn kant naar Lichelle toe. Ze was gewoon weg niet zijn type en dat was dat.
“Weet je, ik heb het er graag voor over als ik niet alleen hoef te zijn.” zei Lichelle uiteindelijk om haar aanwezigheid een beetje te verklaren. Nolan knikte langzaam waarna hij de sigaret weer naar zijn lippen toe bracht. . “Ik bedoel – erm – zo koud is het niet, toch?” ging Lichelle verder, nogmaals keek Nolan kort naar de jongedame. 'Sure,' mompelde Nolan terwijl hij de rook weer uit blies.
Tot Nolan zijn eigen verbazing nam Lichelle Nolan zijn aanbod van een sigaret aan, Nolan wist niet of dit een poging tot stoer doen was of niet. Tenminste hij zag Lichelle met haar lieve gezichtje niet zomaar met een sigaret tussen haar lippen. Toch leek ze het te willen proberen en daarin hield Nolan haar dus niet tegen, hij gaf haar een sigaret aan en keek toe hoe ze het ding naar haar lippen bracht en een paar seconden later had begon te hoesten. Nolan zijn mondhoeken kropen onbewust een beetje omhoog toen hij Lichelle haar reactie zag. Hij wist dat hij haar hoorde te helpen en haar niet half moest staan uitlachen, maar hij vond haar poging tot meedoen toch wel aandoenlijk. “Wauw, dat was gênant,” zei Lichelle uiteindelijk nadat ze uitgehoest was. Nu rolde er een zachte lach over Nolan zijn lippen. 'Als je niet wou had je het gewoon mogen zeggen,' zei Nolan met nog altijd dezelfde kleine glimlach op zijn lippen.
In de tussen tijd nam Nolan nog een trekje van zijn eigen sigaret. “Dus, ehm,” begon Lichelle naast hem alweer, het verbaasde Nolan dat de jongedame nog steeds probeerde Nolan aan te spreken terwijl Nolan voornamelijk veel desinteresse naar haar toe liet zien. “Is er iets waarom jíj de warmte van binnen verruild hebt voor de kou van buiten?” vroeg Lichelle hem uiteindelijk. Nolan haalde nonchalant zijn schouders op, hij kon haar vertellen dat hij zich een beetje eenzaam voelde daar zo in zijn kamer terwijl hij andere mensen om hem heen kon horen lachen, maar hij ging niet zijn zielige verhalen aan deze jongedame ophangen. Dat ging Lichelle helemaal niks aan. 'Het leek me niet zo'n goed idee om binnen te roken,' zei Nolan uiteindelijk terwijl hij zijn sigaret een klein stukje op tilde, als of Lichelle nog niet had gezien dat hij hier had staan roken. 'En wat brengt jou hier, heb je geen vrienden die je lastig kan vallen?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Voor ik het wist had ik een pruik op mijn hoofd, die ontzettend kriebelde. Een lach verliet mijn mond en ik nam een gekke pose aan.       'Staat je goed Em,' sprak Tanner weer in zijn normale stem. 'Dat weet ik toch,' giechel ik terug. ' Uh Muh God, Tania! Gu zijt in puberty!' hoor ik Valentine ineens roepen. Die twee zijn echt gestoord. Ook hij trok zijn pruik van zijn hoofd en zette hem op Celeste's hoofd.       'Ah prachtig dit, nu is de ruimte echt vol met prachtige dames.' Gelukkig, Valentine gebruikte weer zijn eigen stem, ik kreeg al bijna hoofdpijn van die hoge stemmetjes. Valentine klaagde over zijn jurk en trok hem met een ruk uit, waardoor hij in zijn shorts stond. Kort liet ik mijn ogen over zijn lichaam glijden en keek toen weg, naar Celeste. 'Ik was ook al een prachtige dame zonder pruik, schat.' maakte ze Valentine duidelijk. Natuurlijk knikte ik instemmend, Celeste was namelijk inderdaad prachtig, ook zonder pruik.       'Oh en Val, de volgende keer als je als dame rond wil hulpen, kan je dan naar mij komen voor make-up lessen,' ik moest even lachen door Celeste's opmerking. De make-up zag er inderdaad niet uit, niet dat ik daar veel verstand van had, maar ik kon het wel, soort van. Malin hielp Tanner met zijn make-up en ik zag hoe ze op haar lip beet, vond ze Tanner soms leuk? Mijn blik viel weer op Valentine en mijn wangen werden warm. Ik was er nogsteeds niet over uit waarom Valentine me mee nam naar die sportschool, ondanks dat het heel erg leuk was.       'Ik doe even een pyjama aan, ik had geen bezoek verwacht...' zei ik zacht terwijl ik naar mijn koffer liep, om daar te zoeken naar een pyjama.

"I can be fun, sometimes."

[ bericht aangepast op 2 april 2018 - 14:56 ]

---

- thank you for existing -

Harper Aliz Channing 18 y/o - W. Heath - Hotelroom - Outfit       Dat is lang geleden, dacht ik bij mezelf. Een jongen met verlegen karaktertrekjes. Heel anders dan de meeste jongens met wie ik omging. Die waren allemaal stuk voor stuk niet zo happig op beleefdheden en lieten een kans om een meisje, in Newts geval jongen, van het uitzicht te laten genieten niet onbenut.       Zijn ongemakkelijkheid ging absoluut niet aan mij voorbij en ik kreeg een plagerige grijns over mijn gezicht zodra hij aangaf dat hij wat meer privacy wilde. Het was heerlijk om zulke preutse types te plagen – al leek Heath op het eerste gezicht absoluut niet preuts. “Weet je, ik sta hier wel prima eigenlijk,” onderbrak ik hem. Ik snoof lichtjes – deze keer zat er geen minachting of spot in, een gehele verbetering als je het mij vroeg.       “En na mijn weten, was de regel dat je wel mocht kijken maar niet aanraken,” zei ik poeslief terwijl er een onschuldige glimlach om mijn lippen speelde. Ik kreeg de neiging om spastisch met mijn wimpers te fladderen, maar waarschijnlijk zou dat mijn hele gespeelde onschuld teniet doen. Wat ik wel deed, was demonstratief mijn handen achter mijn rug vouwen. Zo pervers was ik nu ook weer niet.       Heath rolde op een schattige manier met zijn ogen en mompelde instemmend. Hij draaide zijn rug naar me toe zodat ik perfect zicht had op zijn ronde gespierde achterwerk wanneer hij zo snel mogelijk zijn handdoek probeerde te verwisselen voor een charmante boxer. Zodra hij zich weer omdraaide, liet ik mijn blik loom omhoog glijden naar zijn gezicht.       Voordat ik echter iets kon zeggen, was Romeo hier me al voor. “Genoten van de show?” vroeg hij me uitdagend. “Bij gebrek aan beter,” hoorde ik mezelf reageren op zijn onverholen aanval. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. “Nu is het mijn beurt.”       Zo snel als hij kon vluchtte hij uit de badkamer met een korte groet en wenste hij me veel plezier in de badkamer. “Hmm, dat komt vast wel goed.” Lag het aan mij of klonk mijn stem werkelijk zo duivels? Well, fuck it. Langzaam trok ik mijn shirt over mijn hoofd en liet alvast het water dat nog warm was door zijn vorige gebruiker. Ik tuurde even door het kiertje en zag dat Heath plaatsgenomen had op zijn bed, parallel aan de douche. Vanaf mijn plek lukte het me om mijn shirt in een perfect boog op zijn hoofd te laten landen.       Toen pas viel mijn oog op zijn gitaar. “Whoa, damn. Vraagje: kan je goed spelen of moet ik oordoppen aanschaffen?” Als ik ergens een hekel aan had, dan was het wel een gitaar die vals gestemd was. God, dan trok ik nog liever één voor één al mijn nagels uit mijn hand.       Op dat punt was ik wel even vergeten dat ik alleen maar een zwarte bh aan had, gelukkig voor Heath nog wel mijn short en netpanty. Ach, ik was allang over dat stadium heen waarin ik als een klein meisje mijn hand voor mijn twee glooiende heuveltjes sloeg. Echter viel er bij mij toch niet veel te zien aangezien mijn lichaam moeite had met vet aanmaken. Vandaar dat het me niet kon schelen op shirtless rond te paraderen. En, helaas voor Heath, was ik nu eenmaal zo’n geval dat eerst deed voordat ze nadacht.

[ bericht aangepast op 3 april 2018 - 8:34 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

17 jaar - the Princess - Outside - Nolan - Outfit       Misschien was het niet het beste idee wat ik ooit had gehad – no comment – maar ik kon niet anders dan het aanbod aannemen van Nolan. Mijn hekel aan zwakte was nog groter dan mijn hekel aan sigaretten, vandaar dat ik zijn aanbod niet afsloeg ondanks alle narigheid die ervan kon komen.       Het was niet dat ik nooit gerookt had – want dat had ik wel. Ervaren bracht ik het ding naar mijn lippen. Echter zodra ik een hijs nam, schoot het in mijn verkeerde keelgat en benam het me mijn adem. Tranen brandde achter mijn oogleden door het hoesten wat volgde. Mijn longen zwoegde om weer normaal te kunnen functioneren en wanneer ik mijn weer hervond, leek ik compleet buiten adem en schor.       “Wauw, dat was gênant.” Mijn wangen vertoonden blosjes toen de lach van Nolan mijn oren vulde. Ik sloeg mijn ogen naar hem op en probeerde me zo’n beetje achter mijn haar te verbergen. Nee – dacht ik. Ik moest daar echt mee ophouden. Maar het stemmetje in mijn achterhoofd zeurde dat dát makkelijker gezegd was dan gedaan.       “Als je niet wou, had je dat gewoon mogen zeggen,” reageerde Nolan – nog steeds met een glimlach om zijn lippen. Ik richtte me op – aangezien ik voorovergebogen had gestaan na het hoesten – en keek hem even bedenkelijk aan. Met fronsende wenkbrauwen dacht ik na over wat ik ging zeggen. Ik kon hem vertellen dat ik vaker gerookt had, met de kans dat hij me niet geloofde of ik kon hem de waarheid vertellen dat ik inderdaad niet gewild had om persoonlijke redenen. In zijn ogen was ik toch alleen maar de Prinses – een meisje die een perfect leven leidde en werd vertroeteld door haar familie waardoor ze verandert was in een verwend nest.       “Nee, dat is het niet,” zei ik dan maar na mijn tweestrijd. “Het was gewoon dat – het schoot in mijn verkeerde keelgat. Maar ik leef nog.” Die laatste zin werd onderbouwd door jazzhands en een grote glimlach. Ik hoopte Nolan daarmee aan het lachen te krijgen. Zijn lach liet de mijne ook echter aanvoelen en dat was een lange tijd geleden.       Echter deed mijn volgende vraag het effect wat ik bereikt had met mijn onhandigheid teniet. Hij haalde achteloos zijn schouders op en nam nog een trek van zijn sigaret. “Het leek me niet zo’n goed idee om binnen te roken.” Ik was bijna toe aan de tweede facepalm van vandaag. Normaal gesproken, stond ik niet zo met mijn mond vol tanden. Oké, ik was dan wel niet al te gevat of ad rem, maar ik stond wél mijn mannetje. “Hah hah, logisch,” mompelde ik binnensmonds. Mijn sarcasme was haast tastbaar – al hoopte ik dat ik de enige was die hier waarde aan hechtte.       “En wat brengt jou hier. Geen vrienden die je lastig kan vallen.” Ik opende mijn mond, maar er kwam geen geluid uit. Daar stond ik dan, als een of andere idioot stom met mijn wimpers te knipperen. Hij vroeg het zo recht voor z’n raap. Geen idee wat voor impact die vraag had op mijn emotionele gemoedstoestand. Vrienden. Na Celeste was dit een zeer gevoelig onderwerp. Natuurlijk had ze Emily wel, maar toch. Niemand wilde haar er écht bijhebben. Zelfs Nolan leek stille hints te geven dat hij liever alleen gelaten wilde worden.       Mijn glimlach gleed van mijn gezicht en ik liet me moedeloos tegen de bakstenen muur aanleunen – de sigaret nog steeds tussen mijn middelvinger en wijsvinger ingeklemd. “Ik – eh – voelde me niet zo goed,” zei ik terwijl ik mijn masker hoog probeerde te houden. “Maar als je wilt dat ik weg ga dan...” Ik maakte mijn zin niet af en wriemelde met de zoom van mijn trui. Stiekem hoopte ik dat hij nu iets ridderlijks zou zeggen – al wist ik dat het ijdele hoop was. Moeizaam slikte ik – dwong ik mezelf om mijn zin af te maken. “dan vertrek ik.” Met mijn blik daagde ik hem uit om een beslissing te maken. Om mij opzij te schuiven. Zoals vele anderen voor hem...

[ bericht aangepast op 3 april 2018 - 16:42 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

“Nee, dat is het niet,” zei Lichelle uiteindelijk “Het was gewoon dat – het schoot in mijn verkeerde keelgat. Maar ik leef nog.” Nolan keek kort naar de jongedame die met haar jazzhands haar enthousiasme over het feit dat ze nog leefde wou laten zien. Hoewel Nolan het niet wou kropen zijn mondhoeken bij het zien van haar gebaar toch weer een klein stukje omhoog. Echter wist Nolan niet of hij Lichelle haar verklaring voor haar gehoest echt moest gaan geloven. Miss perfect, leek hem gewoon niet het type om al vaker gerookt te hebben. Ze leek hem eerder het type dat iedereen die ook maar een sigaret tussen zijn vingers had geklemd een afkeurende blik toewierp. 'Uhuh,' mompelde Nolan dan ook een beetje afwezig als reactie op haar eerdere opmerking. Hij was nou niet bepaald van plan dik tegen haar in te gaan en haar tien keer te vertellen dat hij haar niet volledig geloofde. Dat was verspilling van zijn tijd. Niet dat Nolan zijn tijd hier echt heel waardevol was, hij had maar weinig te doen.
Uiteindelijk vroeg Nolan Lichelle ook wat ze nou eigenlijk buiten deed. Ze waren hier met een groot deel van de school, het leek Nolan toch wel dat de jongedame in ieder geval één iemand had waar ze het goed mee kon vinden en bij wie ze zou kunnen rondhangen vanavond. Hoewel, Nolan was hier ook en niet omdat hij totaal geen vrienden had. “Ik – eh – voelde me niet zo goed,” verklaarde Lichelle uiteindelijk, Nolan keek weer naar de jongedame naast hem, bestudeerde haar zelf terwijl hij naar haar luisterde. Nolan kon niet helemaal op de hoogte komen van wat Lichelle nou precies wou. “Maar als je wilt dat ik weg ga dan...dan vertrek ik.” zei ze uiteindelijk tegen Nolan. Nu vond Nolan zijn blik die van Lichelle kort, een stilte viel tussen de twee in terwijl Nolan na zat te denken wat het juiste antwoord was. Of eigenlijk was hij aan het inschatten hoeveel impact zijn woorden op Lichelle zouden kunnen hebben. Nolan was niet geweldig in rekening houden met de gevoelens van anderen, maar hij deed zijn best en hij zag het nut er niet echt van in om Lichelle onnodig te kwetsen. Het punt was alleen dat Nolan geen idee had of haar wegsturen Lichelle echt zou kwetsen. 'Ik zei niet dat je weg moest,' verzuchtte Nolan uiteindelijk. Hij liet zich tegen de muur aanzakken en sloeg zijn blik op naar de hemel. 'Ik kan misschien wel wat gezelschap gebruiken,'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Ik moet ondertussen zachtjes lachen als Celeste Valentine er op wijst dat onze make-up helemaal nergens naar lijkt. Tja. Zij heeft ook al zoveel meer oefening gehad dan wij, het is geen wonder dat ze er beter mee overweg kan. “Kom hier,” zegt Malin nadat ze haar doekjes tevoorschijn heeft gehaald. Ik zak een beetje door m'n knieën zodat ze beter bij m'n gezicht kan. Ik voel mijn neus kronkelen als de geur van de wipe me opvalt, en ik kan niet zeggen dat ik het prettig vind. Ik snap in de eerste plaats al niet waarom meiden die troep op hun gezicht willen smeren. Ik heb Gracie al tig keren zonder make-up gezien en ze is net zo knap zonder, wellicht zelfs knapper in mijn ogen. ”Hoe heb je dit in hemelsnaam bij jezelf gedaan?" vraagt de blondine geamuseerd. Ik grinnik een keer en wijs vervolgens naar Val. Althans, de richting waar ik denk dat hij staat, want ik heb m'n ogen dicht. Zodra ik het vochtige doekje niet mijn in de buurt van mijn ogen voel open ik ze terug, en krijg meteen de prachtigee kijkers van Malin in het vizier. Nu wenste ik dat ik de make-up nog op mijn gezicht zitten had, zodat het niet op zou vallen hoe rood mijn wangen worden. Ik neem het doekje van Malin over en veeg zelf het plakkerige spul van mijn lippen af. Eén ding is zeker; ik ben blij dat ik niet elke dag lipgloss hoef te dragen. Het zou een ware ramp zijn. Ik zie mezelf al lopen; met een plakkerige mond vol kruimels en haren, omdat alles in dat goedje blijft kleven. Nee bedankt. "Haal jij je maar niks in dat knappe koppie van je," deel ik het blondje mee. "Dit was eenmalig," voeg ik er nog aan toe. Ik grinnik een keer en bekijk het doekje waarmee zonet mijn gezicht schoon gemaakt werd. Er hangt een bruin met roze smurrie aan die er allerminst appetijtelijk uit ziet. Ik gooi het ding snel in de prullenbak. Valentine heeft zich inmiddels al bevrijdt van de babydoll en ik besluit hetzelfde te doen. Eerst en vooral trek ik mijn trainingsbroek onder het onding aan. Daarna trek ik het niemendalletje over m'n hoofd en ruil het snel om voor het shirt dat ik mee had. Ik kijk een keer om me heen, hopend dat Celeste en Emily er niet op gelet hebben. Ik heb namelijk geen buikspieren waar je de was op kan doen, of een biceps waartussen je noten kan kraken, in tegenstelling tot Valentine en mijn broer. Het s niet dat ik dik ben, of zelfs mollig. Maar een adonis ben ik zeker niet. Stilletjes vlei ik mezelf neer op het bed van Malin, waar ik de zak met koekjes open maak - als ik moet kiezen tussen eten en sporten dan is de keuze snel gemaakt. "Dus er is geen kussengevecht gepland?" vraag ik aan de meiden, gespeeld teleurgesteld.

[ bericht aangepast op 8 april 2018 - 10:52 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

17 jaar - the Princess - Outside - Nolan - Outfit       Oké, mijn humor had nu officieel zijn dieptepunt bereikt, bedacht ik me terwijl ik met mijn jazzhands een lach op het gezicht van Nolan tevoorschijn probeerde te toveren. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik er toch voor kon zorgen dat iemand van ons twee zich goed voelde. Of in ieder geval: béter.       Tot mijn verbazing had het een positieve werking aangezien zijn mondhoeken omhoog krulden. De wantrouwende blik in zijn ogen attendeerde me erop dat hij mijn verklaring niet helemaal geloofde. Toch was het de waarheid dat ik vroeger vaker had geroken, al was ik gestopt vanwege mijn broer. Ik herinnerde me nog goed dat ik me in allerlei bochten had moeten wringen om me van mijn naar rook stinkende kleding had moeten ontdoen voordat mijn ouder erachter kwamen. Iemand moest de eer van onze familie hoog houden en aangezien mijn broer een teleurstelling bleek te zijn, legde ze al hun hoop op mijn schouders. Het was mijn taak om aan hun verwachtingen te voldoen. Ik zou niet het kind worden dat daarin faalde.       Voor even was ik van de wereld totdat Nolan zijn stem door mijn gedacht heen sneed. Het duurde dan ook even voordat zijn woorden betekenis hadden gekregen en ik antwoord kon geven. Stompzinnig staarde ik hem aan en ietwat stamelend vertelde ik hem dat ik me niet lekker voelde. Zo snel mogelijk was ik naar buiten gevlucht in de hoop dat frisse lucht me goed zou doen. Tot nu toe was dat het geval en om dit te bewijzen, ademde ik even diep in.       Echter werd deze opluchting teniet gedaan doordat ik me realiseerde dat er een stiekeme hint in zijn woorden verstopt zat. De manier waarop hij die vraag stelde, wees me erop dat hij me veel liever kwijt dan rijk was. Nou, hij was niet de enige.       Ik was niet van plan om hem te kennen te geven hoeveel impact zijn vraag op mij had. Vandaar dat ik mijn wenkbrauw optrok en hem uitdaagde me weg te sturen. Te zeggen dat hij absoluut geen behoefte had aan mijn gezelschap. Hij was er waarschijnlijk wel mans genoeg voor om zoiets te zeggen en voor even wenste ik dat ik alles terug kon draaien om overnieuw te beginnen. Dan had ik mijn woorden zorgvuldiger uitgekozen. Helaas had het leven geen pauze of terugspoelknopje. Je moest er zelf maar het beste van maken.       De stilte daalde als een deken over ons neer terwijl ik mezelf dwong hem aan te blijven kijken. Uiteindelijk was hij degene die me wist te verrassen. “Ik zei niet dat je weg moest,” klonk zijn stem verveeld. Hierbij frummelde ik aan de zoom van mijn trui. Ik voelde dat er een ‘maar’ aan zat te komen, maar ook dat leek niet het geval te zijn.       “Ik kan misschien wel wat gezelschap gebruiken.” Hij liet zichzelf tegen de muur aanvallen en richtte zijn blik op de sterrenhemel. De lucht was helder en onmiddellijk ging ik op zoek naar het sterrenbeeld wat me op de een of andere manier altijd een geruststellend gevoel gaf.       Op een gepaste afstand van Nolan liet ik me naast hem tegen de muur zakken. Ik wist niet waarom, maar ik voelde niet de drang om de stilde die tussen ons in vloeide de verbreken. Pas wanneer ik het sterrenbeeld de ‘Kleine Beer’ in het oog kreeg, opende ik mijn mond.       “Kijk,” zei ik enthousiast terwijl ik met mijn vinger omhoog wees om iets met hem te delen nu hij ook iets met mij had gedeeld. Bewust of niet, hij had zijn geest een kleine stukje voor mij opengesteld en ik was vastbesloten om hem ook iets van mij te laten zien. “Zie je dat groepje sterren in de vorm van een steelpannetje?” Ik wachtte zijn antwoord niet af en ging verder: “Dat is het sterrenbeeld de Kleine Beer. Dit sterrenbeeld wordt gebruikt om de helderheid van de hemel in te schatten. Daarbij maakt de poolster deel uit van de Kleine Beer. Je weet wel, de ster waarmee men vroeger navigeerde.” Met twinkelende ogen wierp ik een blik op Nolan’s gelaat. De maan verlichte de helft van zijn gezicht waardoor de andere helft in grillige schaduwen werd gehuld.       “Dank je, dat je me niet wegstuurde,” fluisterde ik zachtjes waarna ik mijn gezicht van hem afkeerde om de blosjes te verbergen. Nee, ik was niet zo best met bedankjes en persoonlijke uitingen.

---

I have seen my own sun darkened

---

Uiteindelijk had Nolan Lichelle dan toch laten weten dat ze best mocht blijven. Het was nou ook niet als of deze plek van hem was, je kon moeilijk iemand weg sturen van een openbare plek. Tenminste dat was wat Nolan zich voor probeerde te houden, dat hij Lichelle niet weg kon sturen omdat dat belachelijk was, niet omdat hij echt haar gezelschap kon gebruiken zoals hij zelf net nog had verklaard. Sinds wanneer had Nolan uberhaubt iemand zijn gezelschap nodig? Hij kon zich prima in zijn eentje reden.
Nadat Nolan Lichelle dus had laten weten dat ze wat hem betrof best mocht blijven was er een stilte tussen de twee gevallen. Nolan had ook niet echt de behoefte om te praten en staarde maar wat naar de sterren aan de hemel, een enkel moment blikte hij nog opzij om te zien dat Lichelle zijn voorbeeld leek te volgen. Net toen Nolan weer weg wou kijken zag hij Lichelle haar ogen oplichten uit enthousiasme, willekeurig vormde zich een glimlach op Nolan zijn lippen toen hij dit zag. “Kijk,” zei Lichelle vervolgens, waarna ze naar boven wees. . “Zie je dat groepje sterren in de vorm van een steelpannetje?” ging Lichelle met de zelfde enthousiasme verder, haar vinger stak nog steeds in de lucht, maar Nolan had geen flauw idee waar de jongedame nou echt naar wees. Hij zag genoeg sterren, maar een groepje sterren wist hij niet te verbinden, laat staan dat hij een groepje zag in de vorm van een steelpannetje. Als je wou zou je wel tien steelpannetjes kunnen maken van de sterren dacht Nolan zo. “Dat is het sterrenbeeld de Kleine Beer. Dit sterrenbeeld wordt gebruikt om de helderheid van de hemel in te schatten. Daarbij maakt de poolster deel uit van de Kleine Beer. Je weet wel, de ster waarmee men vroeger navigeerde." Vertelde Lichelle vervolgens terwijl Nolan nog altijd zijn best deed om het steelpannetje te vinden waar Lichelle het over had gehad, maar hij kon helemaal niks vinden. Voor Nolan waren alle licht gevende stipjes in de lucht het zelfde. 'Huh,' mompelde Nolan dan ook nadat Lichelle haar best had gedaaan iets uit te legen over de Kleine Beer. Nog zoiets, waarom noemden ze dat de Kleine Beer, je kon het beter het steelpannetje noemen als dat groepje sterren ook die vorm zou moeten hebben. 'Ik zie het niet hoor,' zei Nolan uiteindelijk terwijl hij iets naar Lichelle toe schoof als of hij het dan beter zou kunnen zien.
Op het zelfde moment dat Nolan zich dichter naar Lichelle bewoog hoorde hij haar stem ook weer. "Dank je, dat je me niet wegstuurde,” hoorde Nolan de jongedame zachtjes tegen hem zeggen, Nolan keek kort naar Lichelle, niet wetend wat hij hier op moest antwoorden. Moest hij nu iets zeggen in de richting van 'graag gedaan'? Nolan wist niet of dat helemaal op zijn plek zou zijn. Dat was ook waarom Nolan er maar over heen besloot te praten. 'Wijs het nog eens aan,' zei hij terwijl hij nog meer naar Lichelle toe bewoog en haar hand vast pakte om deze opnieuw naar de lucht toe te bewegen. 'Waar is dat steelpannetje?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

DAVID 'NEWT' NEWTON CHAMBERLAIN

at the party with Parker

'Alright alright. Your loss.' Zei Roman plagend toen ik hem vriendelijk afwees, als ik zijn ronde kussentjes wilde zien dan zou ik wel eens de schooldouche’s binnenglippen al had ik voor nu ech wel genoeg met Parker, de jongen had ook de beste rondjes van allemaal. Ik zag wel hoe er een glimlach op Romans lippen speelde en ik was oprecht blij voor hem en Celeste. 'Misschien komt ze me zo aanmoedigen, maar anders zie ik dat vanavond wel.'grijnsde ik nog en ik floot even. “I don’t mind” grinnikte ik waarna ik mijn pokerface opzette en even naar mijn kaarten keek. Ik mocht dan misschien niet goed zijn met videogames, met poker ? Was ik toch stukken beter. Ik nam een slok van de whiskey die lekker door mijn keel brandde . "Raise or call, heren?" Met een emotieloze blik keek ik beide heren aan. “Raise” en met die woorden zette ik nog twee extra chips in. "Hoe zit dat nou eigenlijk tussen jou en Celeste? Zijn jullie terug een stel of zien jullie wel wat er gebeurt?" vroeg Parker waardoor ik nu ook mijn blik op Roman richtte, aan zijn gezicht te zien moest het toch wel echt in orde zijn tussen de twee, dat kon niet anders. “Ik denk niet dat ze enkel sexbuddies zijn hoor.” Zei ik geamuseerd.

HEATH GRAYSON NEWMAN

Musicfan, In the Shower , With Harper

“Bij gebrek aan beter,” had Harper me nog nageroepen toen ik langs haar liep. “Hmm, dat komt vast wel goed.” Vervolgde ze met een haast sadistische toon in haar vrouwelijke stem al had ik me volledig gefocust op mijn gitaar, ik was net bezig met hem wat beter te stemmen tot ik uit het niets een lap stof in mijn gezicht geworpen kreeg. Geïrriteerd haalde ik de shirt van mijn hoofd en keek even naar het zwarte ding voordat ik weer opkeek en daar stond een halfnaakte Harper in zwarte Bh. Mijn bruine kijkers vielen haast automatisch op haar Bh omdat het ook enorm constrasteerde met haar witte huid. Ik merkte dat ik iets te lang naar haar heuveltjes keek en voelde mijn wangen rood worden. “Whoa, damn. Vraagje: kan je goed spelen of moet ik oordoppen aanschaffen?” Ik keek Harper even schaapachtig aan , maar ik de plaats van haar met woorden te gaan overtuigen, besloot ik gewoon om een stukje op mijn gitaar te spelen. Na een aantal seconden tokkelen keek ik weer naar haar op. “Oordoppen nodig of vind je het er nog mee door kunnen?” vroeg ik Harper, ergens ook wel onzeker al wilde ik dat niet laten blijken. “Oh trouwens .” ik hield haar shirtje omhoog. “Dat jij het fijn vind om te kijken betekend niet dat ik dat ook wil zien van jou.” Zei ik met een blosje om mijn wangen.

VALENTINE COOPER ANDERSON

Prince Charming, party, With Emily

Celeste leek op te schrikken van haar mobiel en keek haast bijna betrapt uit waardoor ik toch wel benieuwd was naar wie haar chatvriend nu eigenlijk was. 'Hé,' zei Celeste lachend op mijn opmerking. 'Ik was ook al een prachtige dame zonder pruik, schat.' Ik keek haar even quasi bedenkeleijk aan waarna ik toch uit mijn rol brak en lachte.” Nou nou okéé “ haf ik dan toch toe al wist ze wel dat ik grapte. 'Waar heb je dat ding uberhaubt vandaan,' vroeg Celeste toen ik mijn kleedje eindelijk uithad. “Eh.” Begon ik. “H&M?” zei ik onschudlig, mijn moeder zou niet blij zijn als ze wist dat ik haar kleedjes mee had genomen om meisjes te gaan besspieden. 'Oh en Val, de volgende keer als je als dame rond wil hulpen, kan je dan naar mij komen voor make-up lessen,' ging Celeste verder waarna ook Tanner mij had verweten voor zijn slechte make-up. 'Dit ziet er niet uit natuurlijk.' plaagde Celeste toen ze haar vingers over mijn gezicht liet gaan . “Wil je me helpen dot spul ook af te krijgen?” vroeg ik haar poeslief waarna ik ook even naar Emily keek die naar haar pyjama aan het zoeken was. “Voor mij hoef je je niet perse om te kleden hoor.” Kwam er zonder nadenken over mijn lippen. “Oh wacht of heb je er niets onderaan?”

[ bericht aangepast op 9 april 2018 - 21:29 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

17 jaar - the Princess - Outside - Nolan - Outfit       Opluchting maakte zich van mij meester en ik liet mijn onbewust ingehouden adem ontsnappen. Hij ging me niet wegsturen. In plaats daarvan liet hij zich tegen de muur aanzakken en blikte hij omhoog naar de sterren. Even bleef ik ademloos naar zijn en profile kijken. De maan maakte zijn gezicht hoekiger en zijn scherpe kaaklijn kwam prominent naar voren. Na een aantal seconden realiseerde ik me dat ik aan het staren was. Dus om mezelf een houding te geven, ging ik op gepaste afstand van Nolan in dezelfde comfortabele houding staan.       Mijn ogen scheerden tussen de sterren door – op zoek naar die ene die me altijd de weg leek te wijzen. Ik had de Kleine Beer nu al zo vaak gezocht dat het haast vanzelf leek te gaan om hem te vinden. Mijn ogen lichtten op zodra hij in het oog sprong en in mijn enthousiasme wees ik omhoog.       “Kijk! Zie je dat groepje sterren daar? In de vorm van een steelpannetje?” Ik glimlachte en mijn mondhoeken trilden lichtjes. Echter leek mijn onzekerheid weg te vloeien zodra ik mijn blik richtte op de Poolster die deel uitmaakte van het sterrenbeeld. Zodra ik naar links keek, kwam ik erachter dat Nolan ingespannen naar de hemel tuurde – om een glimp op te vangen van de zogeheten Kleine Beer.       “Ik zie het niet hoor,” kwam er uiteindelijk aan het licht. Ik grinnikte en mijn schouders schokten lichtjes mee – zo onbeholpen kwam het eruit. Echter schoof hij dichterbij waardoor elke vezel van mijn lijf zich bewust was van zijn aanwezigheid. De millimeter tussen ons in knetterde en mijn ademhaling versnelde. Ik probeerde mezelf in de hand te houden door me het tempo dat mijn borstkas reisde en daalde te letten. Mijn handen kruiste ik losjes over mijn middel.       Om de een of andere reden leek me dit een goed moment om hem te bedanken voor het feit dat hij mijn gezelschap tolereerde. Ik beet op mijn lip en wriemelde met de zoom van mijn trui om mijn zenuwen in bedwang te houden. Niet te geloven dat mensen mij daadwerkelijk zagen als De Prinses – aka Miss Perfect. Ik was allesbehalve.       Nolan draaide ze hoofd in mijn richting en ik slikte moeizaam terwijl ik mijn best deed zijn blik te mijden. Half om half had ik gehoopt dat hij me niet gehoord had. Het leek alsof hij mijn ongemak aan leek te voelen en daardoor besloot mijn woorden te negeren. Mijn spieren ontspande zich en net op het moment dat ik wat ademruimte voor ons beide wilde creëren, leunde Nolan – voor zover dit mogelijk was – nog dichterbij.       “Wijs nog eens aan.” Verrast draaide ik mijn hoofd naar hem om – alleen maar om erachter komen hoe dichtbij zijn gezicht was. Vlug stopte ik mijn haar achter mijn oor en ging iets verzitten. Mijn hart fladderde rond in mijn borst en leek op ontploffen te staan zodra zijn langer vingers mijn hand omsloten. Deze leek perfect te passen in de zijne – al kon dit ook een neveneffect zijn van de tabak die mijn hoofd mistig maakte. “Waar is dat steelpannetje?”       Een vleugje van zijn geur drong mijn neusgaten binnen – iets wat erin resulteerde dat ik de stoute schoenen aantrok. Voorzichtig vlocht ik mijn vingers in de zijne en wees omhoog. “Daar,” fluisterde ik. “Vlak boven de bomen.” Ik hield Nolan zijn gezichtsuitdrukking goed in de gaten voordat ik er nog iets achter voegde: “Vroeger geloofde ik ook dat deze ster me de weg wees.” Nonchalant haalde ik mijn schouders op. “Ik was te goed gelovig,” grijnsde ik.       Zodra ook Nolan het steelpannetje zag, ging ik over op zijn grote broer: de Grote Beer. “Als je de Kleine Beer kunt vinden, is de Grote Beer ook dichtbij.” Mijn ogen zochten de sterrenhemel af totdat ik met een schok tot de realisatie kwam dat Nolan dit misschien helemaal niet interessant vond. Met een ruk draaide ik me om waardoor mijn haar over mijn schouder zwiepte. “Waarschijnlijk vind je dit helemaal niet zo interessant.” Ik lachte verontschuldigend. “Ik wordt nogal – eh – enthousiast van dit soort dingen.” Voor even twijfelde ik of ik mijn hand los zou moeten trekken. Echter wilde ik dit nog niet – niet echt.

---

I have seen my own sun darkened

---

Toen Celeste meedeelde dat ze ook prachtig was zonder de pruik die Valentine op haar hoofd had gezet keek de jongen haar voor een paar seconden bedenkelijk aan. Celeste wou hem er al op aanspreken, maar toen gaf Valentine haar toch al gelijk. ” Nou nou okéé “ zei de jongen, Celeste schudde afkeurend haar hoofd. 'Ik heb een hekel aan je,' mompelde ze lachend tegen Valentine, waarna ze haar tong naar haar beste vriend uitstak.
Vervolgens had Celeste Valentine gevraagd waar hij zijn kleedje vandaan had gehaald. “Eh. H&M?” antwoordde Valentine, maar hij leek overduidelijk zelf ook te twijfelen aan zijn antwoord. 'Val, zeg alsjeblieft niet dat je mama Anderson haar jurkje hebt gestolen,' zei ze lachend tegen haar beste vriend, waarna ze kort haar hoofd schudde. “Wil je me helpen dat spul ook af te krijgen?” vroeg Valentine vervolgens, doelend op de laag make-up die hij nog altijd op zijn gezicht had. Celeste liet weer een lach over haar lippen rollen terwijl ze zijn make-up nog een keer bekeek, natuurlijk had je wat ervaring nodig voor make-up, maar Celeste had niet doorgehad dat het zo lastig was. Alhoewel, toen zij zelf klein was geweest en haar eerste ervaringen had gehad met make-up had ze er ook uitgezien als een clown. 'Natuurlijk,' antwoordde Celeste. Op het zelfde moment werd Valentine even afgeleid door Emily die nog in haar badjas stond. 'Ik doe even een pyjama aan, ik had geen bezoek verwacht...' zei Emily. Doordat Valentine zijn aandacht even naar de blondine ging kreeg Celeste de tijd om opnieuw een blik te werpen op haar telefoon waar een nieuw berichtje van Roman binnen was gekomen. Een glimlach sierde meteen Celeste haar lippen. Hoewel ze nog niet zo zeker was van zijn woorden. Sinds zij en Roman weer 'bij elkaar' waren, waren ze nog niet verder gegaan dan enkel een beetje zoenen en dan wist Celeste niet of ze echt de behoefte voelde om hier ergens met hem in een bed te gaan liggen rollebollen. Dan lag je daar de hele tijd te stressen of er niet iemand binnen zou komen... nou, liever niet. “Voor mij hoef je je niet perse om te kleden hoor.” hoorde Celeste toen haar beste vriend ineens zeggen, snel keek Celeste weer op. Ze liet haar blik tussen Valentine en Emily gaan. “Oh wacht of heb je er niets onderaan?” ging Valentine verder, Celeste beet kort op haar onderlip. Ze wist niet waarom ze Valentine zijn woorden zo naar vond, maar zijn geflirt met Emily stond Celeste niet helemaal aan. Celeste wist dat het hypocriet was om er geirriteerd over te worden, ze kon niet van Valentine verwachten dat hij geen andere meisjes aandacht gaf, want ze was zelf ook best wel druk bezig met Roman, maar toch...
"Dus er is geen kussengevecht gepland?" zei Tanner, waardoor Celeste opnieuw uit haar gedachten werd getrokken. Een zachte lach rolde over Celeste haar lippen. 'We hadden meer plannen voor een girls night, je weet wel, nageltjes lakken, maskertje op, een leuke chick flick.' zei Celeste plagend, waarna ze zich op haar bed liet vallen. Op deze manier zou ze nooit naar Roman kunnen gaan, iets waar Celeste momenteel wel een beetje naar verlangde. Daarom pakte ze haar telefoon ook weer uit de zak van haar broek.

To Roman
Who knows
Ik weet niet zeker of ik kan komen, Vals here

Ergens voelde Celeste zich er wel schuldig over dat ze liever naar Roman ging dan dat ze bij haar beste vriend was of dat ze Valentine niet eens vertelde dat dat was waar ze wou zijn. Ze wist wel dat ze het moest doen, maar nu niet. Ze wou de goede sfeer niet verpesten.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Waar Nolan zijn plotselinge interesse voor sterren vandaan kwam wist hij niet, natuurlijk vond hij de sterrenhemel altijd wel prachtig om te zien, maar sterrenbeelden in de vorm van pannetjes of de poolster deden Nolan nooit iets. Alles wat Lichelle hem vertelde was volledig nieuw voor hem, want ja hij had nooit de neiging gevoeld om zoiets te researchen. Toch leek Nolan het allemaal tien keer interessanter te vinden nu het Lichelle was die hem hierover vertelde. Nolan wist niet waarom Lichelle de sterren interessanter wist te maken, misschien was het wel de manier waarop de jongedame het vertelde. Wanneer Nolan zijn ogen op Lichelle liet rusten zag hij het enthousiasme in haar ogen.
Nolan zijn vingers waren inmiddels verstrengeld met die van Lichelle, zodat de jongedame hem precies aan kon wijzen waar haar steelpannetje zich precies bevond. Zijn gezicht lag bijna tegen die van de jongedame aan, zodat hij bijna precies hetzelfde kon zien wat de jongedame naast hem zag. “Daar,” zei de jongedame uiteindelijk terwijl ze hun handen nu stil hield. “Vlak boven de bomen.” zei Lichelle vervolgens, Nolan fronste weer, hij snapte het niet. Hij begreep niet welke sterretjes je nou precies moest verbinden om Lichelle haar prachtige steelpannetje te zien. Het was niet als 'connect the dots' dingen waarbij je gewoon de nummertjes kon volgen om iets te krijgen. “Vroeger geloofde ik ook dat deze ster me de weg wees.” zei Lichelle. “Ik was te goed gelovig,” Nogmaals vormde zich een frons op Nolan zijn gezicht. 'Ik snap hier zo niks van,' mompelde Nolan verward, hoewel Nolan het wel interessant vond kon hij het nog altijd niet helemaal begrijpen. “Als je de Kleine Beer kunt vinden, is de Grote Beer ook dichtbij.” voegde Lichelle nog aan haar hele uitleg over de sterren toe. 'Je weet dat ik het zo niet zie,' zei Nolan tegen de jongedame naast hem, waarna hij weer heel even naar haar keek. Op het zelfde moment draaide Lichelle ook haar hoofd naar Nolan toe en realiseerde Nolan zich hoe dicht hij wel niet tegen Lichelle aan was komen staan. Slechts een paar centimeter zat er tussen Nolan en Lichelle, voor een kort moment staarde Nolan de jongedame in stilte aan, maar toen leek het tot Nolan door te dringen hoe dicht ze wel niet bij elkaar stonden. Snel liet Nolan Lichelle haar hand los en deed hij een stap naar achteren.
“Waarschijnlijk vind je dit helemaal niet zo interessant.” merkte Lichelle op. “Ik wordt nogal – eh – enthousiast van dit soort dingen.” Bijna wou Nolan de jongedame vertellen dat hij het maar al te leuk vond om naar haar te luisteren, maar met zijn grote stap naar achteren van net had Nolan zich ook gerealiseerd dat hij plotseling wel heel vriendelijk was. Dat was totaal niet hoe Nolan zich zelf op wou stellen tegenover Lichelle. 'Nee, inderdaad,' mompelde Nolan. 'Ik moet zeggen dat mijn interesse niet echt bij sterren ligt.' Nolan beet op zijn lip, waarna hij zijn blik afwende van Lichelle, waarom wist hij ineens niet meer hoe hij zich moest opstellen bij deze jongedame?

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.