[RPG | 2OO] Little Pink Lady's — War of Love | Speeltopic 2 - Speeltopics

LITTLE PINK LADY'S — WAR OF LOVE

Speeltopic
Praattopic
Rollentopic

THE STORY Princeton South-East High — Californië 2003 — Een middelbare school in Amerika, een school zoals ieder ander. Een school met zijn eigen leerlingen en hun eigen schooldrama's. Zo bedachten de laatste jaars jongeren van 2003 een plan. Ze kochten een dik, groot schoolschrift en net voor de laatste maand dat ze naar school gaan bedachten ze een soort wedstrijd. Voor de laatste schooldag moesten de jongens een meisje uit de klas verliefd op hen laten worden, en degene die het niet lukte of degene die als laatste was moest iets vreemds doen. In 2003 was dat nog spring in de sloot, maar jaren later?       2017 — In de jaren daarna werd het feit van ''verliefd worden'' over gebracht naar ''kussen'' en uit eindelijk zelfs ''krijgt het meisje in bed.'' Ook werden de opdrachten voor de verliezer steeds pijnlijker, van spring in de sloot tot steeds iets idioter. Zo kozen de jongens hun meid voor dit jaar uit, alleen leek het ineens alles dit tegen te werken. Een homo die nog niet uit de kast is gekomen die moet vallen op een meisje? Wat nou als het meisje die verliefd op je moet worden een oogje heeft op een ander? Of wanneer juist je vriendin/vriend het meisje/de jongen krijgt die jij juist wil? Er is één ding zeker, dit jaar gaat lastiger worden dan voorheen.

PRINCETON SOUTH-EAST Stad: Princeton Hall Fictie Staat: Californië Grades: Freshmen (14-15 jaar), sophomores (15-16 jaar), juniors (16-17 jaar) en seniors (17-18 jaar) Schoolkleuren: Blauw, rood en wit. Sportteams: — Football: The Hawks | Hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Cheerleaders: The Winter Wings | Ook hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Overige sporten: Zwemteam, dansteam, atletiek, cricketteam en basketbal Schoolclubs: Dramaclub, schoolband, feestcommissie en schaakclub Princeton South-Easth is gebouwd in het stadje Princeton Hall. Het is geen groot stadje, maar ook niet klein. Het is zo dat iedereen hier elkaar wel kent, en zo is het dat nieuws zich als een lopend vuurtje verspreid. In deze stad heb je een pizzeria (Montenegro's Pizza's) en een normale snackbar (Crumbs). Als je verder de stad in rijdt krijg je de normale dingen. Een klein winkelstraatje, de supermarkt, bed&breakfest, de autowasserij, maar ook kan je er een drive-in vinden waar één keer in de week rond 20:00 een film wordt gedraaid, meestal kan je op donderdagavond hiervan genieten. Verder vind je vele huizen en gebouwen en het bos van Princeton. Een dansclub kan niet missen, en deze wordt meestal afgehuurd voor feesten. Vrijdag heb je meestal hun eigen standaard avonden. Het theater (The Canvas) wordt voornamelijk gebruikt door de school en hun dramaclub of theater voorstellingen, maar ook wordt hij gebruikt voor andere dorpse shows. CHARACTERS VROUWEN 1 MEISJE NODIG Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Celeste Dariya Maksimov • Cheercaptain • Solmeron • 1.2 Malin Gracie Newton • None • Rasalghul • 1.3 Emily Eva Vanderbilt • The Quiet One • Sombre • 1.6 Lichelle ”Elle” Feyre Cohen • The Princess • Aniketos • 1,6 MANNEN VOL Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Roman Damario Montana • Latino Fuckboy • Maluma • 1.1 Parker Thomas Smith • The Jock • Taeralsahfer • 1.2 Tanner Jacob Smith • Potterhead • Taeralsahfer • 1.2 Jackson 'Jake' Beau Aguillard • The Charming Dickhead • Sombre • 1.6 Valentine Cooper Anderson • Prince Charming • Wheeler • 1.5 David 'Newt' Newton Chamberlain • Trouble • Wheeler • 1.6

LIST Naam Leeftijd Reputatie Geheim? Sommigen van deze high school zouden misschien bijvoorbeeld een geheim hebben waardoor ze niet meteen mee kunnen doen aan het geheime project van de jongens, of iets wat hun reputatie in de stad of school in gevaar zou kunnen brengen. Innerlijk Uiterlijk Geschiedenis Relaties Overig THE ''RELETIONSHIPS'' Chardonnay — Roman Celeste — Parker Malin — Tanner Rosa — Noah Peaches — Ertha — Lichelle — Valentine Emily —

RULES De huisregels van Quizlet gelden hier. Houd dames en heren gelijk. Niet meer dan twee personages per persoon, en dan zowel een jongedame als een heer. Schrijf 200 woorden per post. 16+ is toegestaan, wel graag aangeven. Ruzies alleen in de RPG alsjeblieft. Alleen ik, [url=]Amber[/url], maakt de topics aan, mits aangegeven van niet.

[ bericht aangepast op 16 maart 2018 - 21:46 ]

---

El Diablo.

DAVID 'NEWT' NEWTON CHAMBERLAIN

At his room, with Parker, Roman and Scarlett.

Met heel wat kabaal verlieten Roman en Scarlet dan uiteindelijk toch de kamer waardoor ik kort geamuseerd mijn hoofd schudde, geen idee of dat goed zou gaan aflopen met die twee... Oh wel ik was eindelijk weer eens alleen met Parker, freaking finally. De jongen nestelde zich dan ook dichter tegen me aan waardoor ik hem een glimlachje schonk. "Ik meende niet wat ik tegen Scarlett zei," klonk het wat voor een lachje zorgde die mijn keel verliet. "Oh Parker alsof ik dat nog niet door had, mij delen met een ander? Dat klinkt inderdaad niet zoals jou." grinnikte ik "Ik heb werk genoeg aan jou alleen," vervolgde mijn vriendje waardoor ik grinnikte en mijn gezicht even kort in zijn nek verstopte waar ik een kusje drukte. "Hé... Wil je roomservice bestellen?" Klonk Parker plots waardoor ik hem iets verrast aankeek , maar de jongen liet uitpraten. Hij boog zich naar me toe tot zijn lippen mijn oor reikten "Ba-na-na split," prevelde de jongen extreem sensueel waardoor ik even op mijn lip beet om een lachje in te houden. Parker grinnikte en nog steeds lipbijtend keek ik de jongen aan, waarna ik me wat verplaatste zodat ik nu helf op Parkers schoot zat en half boven de jongen ging. " Hmm, vragen we er dan niet het best een extra tube chocolade saus bij? " grinnikte ik plagend waarna mijn blauwe kijkers naar zijn lower zoon gleden waar mijn billen zich nu ook geplaatst hadden. " Ik zeg geen nee op een extra banaan."

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

''Waarom blijf je je er zo druk om maken dan? Als ze voor Valentine kiest is dat haar probleem, zij loopt.. jou mis.'' zei ze grijnzend en ik richt mijn blik weer op haar, dan voel ik een por in mijn zij. Ik kan het niet laten om zacht te lachen. Misschien heeft ze gelijk, misschien. Maar erg blij wordt ik niet van de gedachte. ''Je hebt er toch geen invloed op en anders rent ze straks toch weer terug naar Valentine. Dus, of je gaat hier zitten en je laat haar ook nog deze avond verpesten, of je wordt nu weer de Roman die ik ken en gaat vanavond gewoon genieten. Morgen kan je altijd nog piekeren.''
Ik knik lichtjes en zucht kort, waarna ik het shotje neem wat ze me net aan gaf. 'Ik denk, dat je wel eens gelijk kan hebben.' zeg ik en haal mijn schouders langzaam op. 'Je bent een zeer slechte invloed, wist je dat?' zeg ik dan terwijl ik nog een shotje pak, alsof dit allemaal haar idee was. Op dit tempo gingen er wel vijf van dit soort dienbladen doorheen. 'Zeer slecht,' ik knipoog snel en sla het dan achterover. '

---

El Diablo.

Bij gebrek aan een praattopic laat ik hier even weten dat ik vanaf 6 juli t/m 20 juli afwezig zal zijn. Duurt nog een week, maar dan heb ik het in ieder geval even laten weten, voordat ik het dadelijk alsnog vergeet. :'D

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 years • Outside • Roman • outfit Gelukkig lachte Roman toch zachtjes toen ze hem porde in zijn zij - dat mocht ook wel na die joint, de vodka en de shotjes die ze tot nu toe op hadden. Hij knikte en zuchtte maar hij accepteerde toch het shotje dat ze hem aan had gegeven.       'Ik denk, dat je wel eens gelijk kan hebben. Je bent een zeer slechte invloed, wist je dat?' Scarlett begon te grijnzen terwijl ze toe keek hoe hij het shotje nam en ze nam er nu zelf ook maar eentje - dat was dan wel zo eerlijk.       'Zeer slecht.' Een knipoog volgde en ze grinnikte.       ''Niet zo overdrijven, jij was diegene die zoveel shotjes bestelde. En die bedacht dat we wel een joint konden gebruiken. Ohja, en jij had die fles vodka.. dus..'' Een grijns kwam op haar gezicht tevoorschijn en ze sloeg het laatste shotje achterover, waarna ze van de barkruk af sprong. Dat ging alleen niet zo soepel en ze wankelde wat op haar benen, waardoor ze de bar even vast moest pakken.       ''Kom, we gaan dansen.'' grijnsde ze naar hem. ''Je ging me toch bewijzen hoe goed je wel niet kon dansen?'' plaagde ze hem, waarna ze hem mee trok naar de dansvloer.

---

Ik plaats een hand op Newt's wang als ik zie hoe zijn tanden langzaam maar zeker dieper in zijn onderlip zinken. Met mijn duim streel ik voorzichtig over zijn lip heen, om hem er bewust van te maken, hopend dat hij zichzelf niet zal bezeren. Pas nu kom ik tot de conclusie dat zijn mond diep roze is van kleur. Onbewust laat ik mijn tong over mijn eigen lippen heen gaan, terwijl het in me op komt dat ik wel enkele manieren weet om zijn mond nog roziger van kleur te maken - en geen enkele ervan heeft met make-up te maken. Opnieuw komt er een bepaalde gevoel van opwinding de kop opsteken, en dit keer besluit ik me er niet tegen te verzetten. Het is wat het is. Alsof hij mijn gedachten kan lezen komt Newt in een aantal vlotte bewegingen op mijn schoot zitten. Onderzoekend glijden mijn ogen over zijn gezicht heen, op zoek naar enig verraad van wat hij precies van plan is. " Hmm, vragen we er dan niet het best een extra tube chocolade saus bij? Ik zeg geen nee op een extra banaan." De woorden hebben amper zijn lippen verlaten of ik moet luidop lachen. Ik maak een poging hem ondertussen een verontschuldigende blik toe te werpen voor het geval dat dit serieus zijn idee van dirty talk is. De hand die ik op zijn wang had liggen laat ik nu tot in zijn hals glijden, waardoor ik hem makkelijk dichter naar me toe kan trekken. "Ik split jou later wel met mijn banaan," fluister ik terwijl ik mijn voorhoofd tegen het zijne druk. "Maar nu wil ik toch echt eerst iets lekkers," vervolg ik. Ik druk mijn lippen op de zijne om te voorkomen dat hij mijn woorden alweer met een gevatte opmerking kan verdraaien. Ik weet zelf ook wel dat Newt heel wat lekkers te bieden heeft, maar dat is niet wat ik bedoelde. Desondanks glijden mijn handen naar zijn heupen en trek ik hem wat verder naar beneden toe. Ondertussen maakt mijn maag een weinig aantrekkelijk geluid, waardoor ik zachtjes moet lachen. "Zie je nou wel," grinnik ik. "Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan niet leven van de liefde alleen."

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

"Tanner." Ik schud zachtjes mijn hoofd en knijp mijn ogen stevig dicht, te beschaamd om Malin momenteel aan te durven kijken. Mijn wangen gloeien alsof ik koorts zou hebben en mijn hart klopt zo snel dat ik ervoor vrees dat het elk moment mijn borstkas vooruit zal doen bewegen zoals in cartoons vaak gebeurt. Mijn keel zit volledig dicht en ik voel de tranen opnieuw achter mijn oogleden prangen. Hoe krijg ik het toch voor elkaar mezelf steeds weer zo belachelijk te maken in het bijzijn van Gracie? ”Ik bedoelde eigenlijk dat ik je zoveel anders zie dan jij denkt...” klinkt het na een eindeloze stilte. Daar waar ik eerst teveel tegelijk voelde heerst nu alleen verwarring. Mocht ik deze woorden naar haar toe spreken dan zouden ze een onrechtstreekse liefdesverklaring betekenen. Bovendien ben ik ook heilig overtuigd van het idee dat we nooit meer kunnen zijn dan vrienden, dat Gracie me nooit op die manier zal zien... Maar als zij nu zo openlijk zegt dat het anders zit - Wat moet ik daar dan precies van denken? Nee, nee. Niet op de feiten vooruit lopen. “Ik vind je niet alleen lief op de meest simpele manier, of zoals je moeder je lief vindt. Ik vind je lief om wie je voor mij bent, wat je voor me betekent en dat is zoveel meer dan ik nu kan uitdrukken." Ik houd mijn adem in terwijl deze nieuwe informatie door mijn hoofd heen echo't. Geheel op automatische piloot leg ik mijn armen om haar heen als ze zich tegen me aan vleit en haar hoofd daarbij op mijn schouder komt te rusten. Mijn vingertoppen strelen zachtjes haar bovenarm terwijl ik probeer te bedenken wat ik in hemelsnaam moet antwoorden zonder daarbij van dingen uit te gaan die ze hoogstwaarschijnlijk niet eens bedoelt. “Je bent niet gewoon Tanner voor mij, of het broertje van.. Je bent mijn Tanner en hij is alles voor me.” "Maar Gracie," hoor ik mezelf zeggen, zonder het echt bedoeld te hebben te spreken. "Je maakt het me ook zo makkelijk lief voor je te zijn," deel ik haar oprecht mee. Ergens tussendoor ben ik haar dan toch gaan aankijken, besef ik nu. "Jij bent er ook altijd voor mij, en niet zomaar uit medelijden. Dat betekent heel veel voor me, en ik zou het mezelf nooit vergeven mocht ik jou verdriet aan doen, dat verdien je gewoonweg niet." Ik druk mijn wang tegen haar kruin aan en houd haar nog wat dichter tegen me aan. "Ik zal altijd jouw Tanner zijn," beloof ik haar stilletjes, waar meer waarheid achter zit dan ze vast voor mogelijk houdt. Ik kan me niet inbeelden dat ik namelijk ooit iemand tegen zal komen die me nauwer aan het hart kan komen staan dan zij. Als ik opnieuw blossen op mijn wangen voel komen verberg ik mijn gezicht in haar blonde haren, wat spontaan de herinnering naar boven brengt aan de eerste keer dat ik haar in mijn armen had. "Weet je nog hoe trots je op me was toen mijn cijfer voor wiskunde na jouw eerste reeks bijlessen veel hoger was?" fluister ik haar toe. "Je leek verscheurd tussen op en neer willen springen van vreugde of met een grijns op je gezicht te willen zeggen; zie je wel. Maar dat deed je niet. Je gaf me een knuffel en vertelde me hoe goed ik het gedaan had." Het feit dat ze niet over haar trots, haar bijdrage aan het succes, of over haar vreugde sprak deed me zoveel. Op dat moment draaide het om mij, omwille van mijn prestatie, en dat was het grootste geschenk dat ik ooit al gekregen heb. "Toen wist ik al dat jij door en door goed bent en ik mezelf gelukkig mocht prijzen met een meid zoals jij in m'n leven. Je zit aan me vast, Gracie, er is geen ontsnappen meer aan."

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

''Niet zo overdrijven, jij was diegene die zoveel shotjes bestelde. En die bedacht dat we wel een joint konden gebruiken. Ohja, en jij had die fles vodka.. dus..'' Ik lach en schud vervolgens grijnzend mijn hoofd. 'Lekker makkelijk, de schuld op mij afschuiven.' plaag ik haar. Goed, ik was een bron van problemen. Als ik mezelf in de problemen bracht, ging er altijd wel iemand met mee in de ondergang. Máár, het was leuk en iedereen weet waar ze aan beginnen toch? Scarlett sprong met een grijns op haar lippen van de barkruk en ik leg snel een hand op haar schouder als ze wat wankelt, om haar tegen te kunnen houden mocht het fout gaan.
''Kom, we gaan dansen.'' grijnsde ze naar mij en ik haal geamuseerd mijn wenkbrauw op. ''Je ging me toch bewijzen hoe goed je wel niet kon dansen?'' plaagde ze me en ze trok me mee. Eenmaal van de barkruk wankel ik ook kort, maar het gaat nog goed. Natuurlijk gaat het goed. 'Weet waar je aan begint sweetheart, latinos hebben nou eenmaal een reputatie.' zeg ik en eenmaal op de dansvloer draai ik me grijnzend om. 'Het is nog niet te laat om je gewoon bij mij aan te sluiten, is Latin je ding?' plaag ik haar.

---

El Diablo.

• Eighteen • Swimmer • Hotelroom, with Tanner • Outfit •

”Maar Gracie..”
Mijn hart reageert hier direct op door nog harder te gaan bonzen, waarbij de zenuwen de overhand dreigen te nemen. Nu zou het gaan gebeuren, waarop ik me schrap zetten voor de afwijzing die ik in zijn woorden zou gaan vinden. Ik wist dat Tanner me nooit direct zou afwijzen, daar was onze vriendschap alleen al te diep voor, maar dat wilde niet zeggen dat het daardoor minder pijn zou doen. “Je maakt het me ook zo makkelijk lief voor je te zijn,” vervolgt hij dan. Met een subtiele draai leg ik mijn hoofd zo neer dat ik naar Tanner zijn gezicht kijk en het duurt niet lang vooraleer zijn blik op de mijne komt te rusten. Mijn vingers plukken onbewust zenuwachtig aan zijn shirt terwijl ik mijn best doe zo kalm mogelijk te blijven liggen.
      ”Jij bent er ook altijd voor mij, en niet zomaar uit medelijden. Dat betekent heel veel voor me, en ik zou het mezelf nooit vergeven mocht ik jou verdriet aan doen, dat verdien je gewoonweg niet. Ik zal altijd jouw Tanner zijn.”
Dit keer slaat mijn hart een slag over, waarbij ze de woorden lijkt te horen die hij niet direct uit spreekt. Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam heen als zijn belofte door me heen rolt en hoewel het de zenuwen niet bedaart kalmeren ze wel enigszins een beetje, Het was al meer dan ik had durven hopen. Toch roert er zich iets in mijn binnenste, maar lukt het me niet om uit te vogelen wat het nu precies is. Zou er meer kunnen zijn? Zou hij meer om me kunnen geven?
      ”Weet je nog hoe trots je op me was toen mijn cijfer voor wiskunde na jouw eerste reeks bijlessen veel hoger was? Je leek verscheurd tussen op en neer willen springen van vreugde of met een grijns op je gezicht te willen zeggen; zie je wel. Maar dat deed je niet. Je gaf me een knuffel en vertelde me hoe goed ik het gedaan had.”
Een glimlach glijdt over mijn lippen heen als de herinneringen van die dag naar boven komen. Ik was zo enorm trots op hem geweest en nog steeds, want hij had het gewoon geflikt. En dat stond volledig los van mijn hulp, of wat dan ook. “Toen wist ik al dat jij door en door goed bent en ik mezelf gelukkig mocht prijzen met een meid zoals jij in m'n leven. Je zit aan me vast, Gracie, er is geen ontsnappen meer aan.”
      Waar ik de moed vandaan haal weet ik niet precies, maar het is iets in mijn binnenste dat me lichtejs overeind duwt, waarop ik Tanner beter aan kan kijken. ”Het spijt me dat ik jou heb aangedaan wat je niet verdiende, dat je de verkeerde broer te pakken kreeg..” Parker’s laatste woorden stromen door mijn hoofd heen en het is dit moment waarop ik mezelf pas echt durf te realiseren waar ze op sloegen. Het spookte de laatste tijd al zo vaak door mijn hoofd heen en zetten me steeds meer aan het denken, waardoor de kleine puzzelstukjes op hun plek waren gaan vallen. Ondanks dat bleef de angst aan de oppervlakte, maar gooide ik mezelf voor het eerst sinds Parker iets verder open naar een ander toe.
      ”Jij bent het altijd geweest en ik besef nu pas dat het altijd meer was dan ik in eerste ogenblik kon zien..”
Diep van binnen zocht ik naar de juiste woorden, naar hen die direct durfde te zeggen wat ik bedoelde. Wat ik nog altijd niet hardop uit durfde te spreken, maar wat is zo graag wilde. “Ik wil dat je aan me vast zit, Tanner,” fluister ik dan. “Ik.. Ik wil meer. A-alleen jou.. en niet iets, of iemand anders..” Denderend jaagt mijn hart door mijn borstkas heen wanneer ik meer heb los weten te laten. Zachte blossen strelen mijn wangen en ik bijt hard op mijn onderlip als ik me schrap zet voor wat er komen gaat. Het was alles of niets. Dit was het laatste wat ik in mijn hele leven nog kon verliezen, meer had ik niet meer.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 years • Outside • Roman • outfit 'Lekker makkelijk, de schuld op mij afschuiven.' Had Roman haar geplaagd maar daar trok ze zich niets van aan. Wat ze zei, was nu eenmaal de waarheid en dat ze zelf ook wat invloed had op hem.. ach dat hield ze achter voor het gemak. Alsof het wat uitmaakte.       'Weet waar je aan begint sweetheart, latinos hebben nou eenmaal een reputatie.' De brunette rolde eens met haar ogen maar ze liet zich er niet door stoppen en ze vervolgde haar weg naar de dansvloer, waar Roman zich grijnzend omdraaide.       'Het is nog niet te laat om je gewoon bij mij aan te sluiten, is Latin je ding?' Plaagde hij haar en ze gaf hem een speelse duw.       ''Gedraag je.'' zei ze grijnzend. ''Je gaat ten onder.'' Drank - en joints - zorgden ervoor dat ze een stuk losser was en hoewel het dansen haar nuchter al wel goed af ging, werd dat alleen maar beter naarmate ze losser werd. Al geloofde ze ergens ook wel dat ze nooit tegen Roman zijn dansmoves op zou kunnen.       ''Wat krijgt de winnaar?'' vroeg ze vervolgens met een grijns aan hem.

---

Heel even kamp ik met de schrik dat ik iets verkeerds gezegd heb als Malin zichzelf wat bij me weg duwt, tot ik in de gaten krijg hoe haar blik zich in de mijne boort. Ik kan zien dat ze diep in gedachten verzonken is en durf het dan ook niet aan haar te verstoren door te vragen wat er aan de hand is. "Jij bent het altijd geweest en ik besef nu pas dat het altijd meer was dan ik in eerste ogenblik kon zien..." flapt ze er dan uit, waardoor ik haar sprakeloos aan blijf kijken terwijl de woorden tot me doordringen. Wat ben ik altijd geweest; wat is hét? Haar tweede zin doet er niet veel aan om mijn verwarring op te helderen. De eerste verklaring die in me op komt durf ik niet te lang te entertainen, uit angst dat het als werkelijkheid aan gaan zal voelen. "Gracie, wat -" verder kom ik echter niet, gezien de blondine bijna al razend verder gaat. “Ik wil dat je aan me vast zit, Tanner. Ik.. Ik wil meer. A-alleen jou.. en niet iets, of iemand anders..” Meer? Mij? Ik probeer mijn tollende hoofd tot stilstand te brengen door me te focussen op de heldere blauwe ogen die voor me zweven. Ik zou bijna durven beweren dat Gracie me zojuist verklaard heeft verkering met mij te willen, maar ik kan me niet inbeelden dat dat echt waar zou zijn. Na al die tijd zonder enige hoop op iets meer, zonder enige kans deze exacte woorden van haar te horen... "Ik droom... toch?" Dat ik zojuist mijn gedachten luidop uitgesproken heb besef ik pas als ik de blik in Malin's ogen zie veranderen. En die bevestigt precies wat ik nooit als mogelijkheid had aanzien. "Oh nee, nee, Gracie... Niet -" Ik neem haar gezicht in mijn handen in de hoop nog te kunnen voorkomen dat ze aan het huilen gaat. "Als je bedoelt dat jij me - dat ik, nee dat wij... Ja?" Met heel mijn hart hoop ik dat dit één van die onbetaalbare momenten is dat mijn favoriete blondje ondanks mijn gestamel precies snapt wat ik precies probeer uit te leggen. "Ja!" Probeer ik mezelf nog te verduidelijken, ervan overtuigd dat we wel degelijk over hetzelfde spreken. "Jij. Altijd al jij," verzeker ik haar terwijl mijn duimen zachtjes haar wangen strelen. Ik houd mijn adem in bij het besef dat ik zojuist toegegeven heb dat ik op haar wachtte, en hoe lang ik dat al deed. Wat als ik het toch verkeerd begreep? Haar verliezen door een onnozel misverstand... Het zou me kelderen. Hoofd koel houden, Tanner, dit is het moment van de waarheid. Ik lik nerveus over langs mijn lippen heen en schud mijn hoofd zachtjes, getergd door duizenden vragen. "Wanneer wist je - ik bedoel, hoe? Ja, toch?" haspel ik verder. Hoe is ze er achter gekomen dat er wel meer speelde dan vriendschap? En vat ik het wel goed op dat ze dat bedoelt?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Eighteen • Swimmer • Hotelroom, with Tanner • Outfit •

Voor het eerst verschijnt er een uitdrukking op Tanner zijn gezicht die ik niet direct weet te plaatsen. Dat er verwarring in hem heerste, was het enige wat ik meteen op kon merken. “Ik droom... toch?” Vrij direct voel ik hoe de moed in mijn schoenen lijkt te zakken en kan ik het prikkende gevoel in mijn ogen niet tegengaan doordat de eerste tranen al vrij snel op willen komen. Ik had moeten weten dat het voor Tanner anders zou zijn. “Oh nee, nee, Gracie... Niet -” Meteen neemt Tanner, in een geruststellend gebaar, mijn gezicht in zijn handen, maar hiermee voorkomt hij echter niet dat een verloren traan toch over mijn wangen heen rolt. Ik wil hem mijn excuses aanbieden voor wat ik gezegd heb en hem misschien verzoeken het te vergeten, maar zijn stem houdt me tegen, samen met de woorden die hij stamelend overbrengt.
      ”Als je bedoelt dat jij me - dat ik, nee dat wij... Ja?”
Wanneer ik de blik in zijn ogen zie begint mijn hart ineens weer hoopvol harder te kloppen en zoek ik naar de woorden waarvan ik hoop dat ze er zijn, ook al zegt hij ze misschien niet hardop. “Ja!” brengt hij dan uit. De bevestiging die hij in zijn intonatie legt was niet de missen en in plaats van de gedachten te volgen door bij hem weg te kruipen, blijf ik zitten waar ik zit en klamp ik me bijna aan hem vast. Zou het dan toch?
      ”Jij. Altijd al jij.”
Hoewel er een nieuwe traan over mijn wang heen rolt, breekt er een voorzichtige glimlach door op mijn gezicht. Het roerende gevoel in mijn binnenste verspreid zich en draagt een warm gevoel met zich mee, waardoor de hoop op meer alleen maar groter wordt. Ik had niet meer woorden van Tanner nodig om te ontdekken dat het voor hem evengoed net zo aanvoelde als dat het voor mij is, zijn laatste woorden zeiden precies genoeg.
      ”Wanneer wist je - ik bedoel, hoe? Ja, toch?”
Ik weet dat de naam van zijn broer niet hetgeen is wat hij nu verwacht te horen, maar ik kan het niet helpen diens naam toch uit te spreken. Het was door zijn laatste woorden tegen mij dat ik aan het denken gezet ben; dat ik heb kunnen nadenken over alles wat er zich de afgelopen tijden heeft afgespeeld, waardoor de conclusie al gauw viel dat ik altijd van Parker had gehouden, maar dat het Tanner was waar ik zoveel meer om gaf dan ik ooit om hem gedaan zou hebben. Het nam de pijn niet weg die ik ervoer, maar verzachtte het op zijn manier wel.
      ”Het is door iets wat Parker tegen me zei, de laatste keer dat ik hem gezien heb.”
Heel even vertrok mijn gezicht, maar dit keer viel het me een stuk minder zwaar om er aan terug te denken. Tijd heelt alle wonden, zelfs deze. “Sindsdien ben ik gaan nadenken, over alles, waardoor ik steeds meer dingen ben gaan inzien,” vervolg ik zacht en voel hoe mijn vingers even zenuwachtig beginnen te plukken. “In het begin waren het de kleine dingen, een vest van jou die ik bijvoorbeeld bij me wilde houden of had aangetrokken onder het mom van dat het het eerste was wat ik tegenkwam, maar de laatste tijd ook steeds meer de grotere dingen. Ik miste jou wanneer je er niet was en als we op school waren zocht ik altijd eerst naar jou, al was het maar om even ‘hoi’ te zeggen en zodat ik je even had gezien,” voeg ik toe en bijt zachtjes op mijn onderlip. Ik had tranen gelaten toen ik me goed besefte dat ik me binnen mijn relatie met Parker tegen het einde ergens ook bewust blind had gehouden en ook al nam dat het feit niet weg dat ik bedrogen was, het had misschien een hoop gescheeld als ik eerlijk was gebleven tegen mezelf, maar ook Parker.
      ”Het is, en werd, zoveel meer..” fluister ik zacht en kijk voorzichtig naar Tanner op, bang dat ik er ergens misschien toch nog naast zit.

[ bericht aangepast op 1 juli 2018 - 19:01 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Celeste wist zich zelf geen houding aan te geven, ze wist niet wat ze moest, want deze situatie was compleet nieuw voor haar. Natuurlijk hadden ook zij en Valentine wel eens hun kleine onenigheden gehad, maar die leken helemaal niks vergeleken met dit. Normaal gesproken was Valentine juist degene die naast haar stond wanneer ze ruzie met iemand had, maar nu stond hij daar met zijn kwade blik tegenover haar en Celeste wist dat het allemaal haar eigen schuld was. Iets wat Valentine haar ook maar al te graag wou laten weten. "Oh maar natuurlijk jij zette onze vriendschap op het spel voor dat hopeloze geval die toch niet veel voor je betekende, klinkt logisch. Het lijkt eerder alsof je mij ook maar een hopeloos geval vind en het niet erg leek te vinden welke van de twee je kon verliezen hmmm? " sprak Valentine haar toe, Celeste keek kort op naar Val, maar keek al snel weer weg.
. " Ik was tenminste een echte vriend," Celeste haar hart leek even te stoppen toen ze het woord was hoorde, hij was een echte vriend... Betekende dit dan echt dat Valentine klaar meet haar was. "het maakte me helemaal niet uit met wie je het bed in belande, maar Roman, de fucking Roman die je hart al eens kapot had gemaakt? Je bent gewoon een hopeloos geval Celeste dat je alweer voor hem viel. En weet je ik ben er vrij zeker van dat je niets voor hem betekend, hij durfde niet eens voor je te vechten. Echte held niet?" Hierna hoorde Celeste Valentine nog wat zeggen, maar hier luisterde ze niet echt meer naar. Hoewel ze zich enorm schuldig voelde over hoe dingen waren gegaan vond ze dat niet dat ze dit van Valentine hoefde te pikken. Hij hoefde echt niet te doen als of hij zelf zo perfect was, de hypocriet.
'Weet je Valentine, ik ga niet eens mij excuses meer aanbieden, want je luistert toch niet. Ik heb een paar keer met Roman rond gehangen ja en misschien heb ik hem zelfs nog eens gekust, maar ik ben niet de eerste de beste keer weer lekker met hem het bed ingesprongen,' zei Celeste. 'Weet je waarom niet, omdat ik mezelf wel red, ik ben oud en wijs genoeg om zelf te weten wat ik doe. Daarvoor heb ik jou niet nodig.' Nu keek Celeste haar beste vriend weer aan, want hij had totaal het recht niet om haar de grond in te stampen. 'En ik heb ook zeker niet jou toestemming of jou zegen nodig. Echt Valentine, ik was oprecht van plan Roman gewoon te laten vallen voor jou, maar als jij mij niet eens even naar mij kan luisteren, dan denk ik dat ik wel weet wie ik liever heb.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

"Parker." "Parker?" herhaal ik, niet zeker of ik Gracie zojuist wel goed begrepen heb. Mijn ogen speuren haar gezicht onderzoekend af, in de hoop geen bewijs aan te treffen dat ze volledig haar verstand verloren is. Parker? Wat heeft hij hier in hemelsnaam mee te maken? ”Het is door iets wat Parker tegen me zei, de laatste keer dat ik hem gezien heb.” Hoewel het me niet zint dat mijn broer het idee had dat mijn gevoelens voor Malin een boodschap waren waarvan hij het recht had die over te brengen gaat mijn aandacht volledig naar de ietwat vernepen uitdrukking die zich op Gracie's gezicht gewurmd heeft. Opnieuw strijken mijn duimen zachtjes over haar wangen, waarbij ze de laatste traantjes die gevloeid waren voorgoed wegvegen. “Sindsdien ben ik gaan nadenken, over alles, waardoor ik steeds meer dingen ben gaan inzien. In het begin waren het de kleine dingen, een vest van jou die ik bijvoorbeeld bij me wilde houden of had aangetrokken onder het mom van dat het het eerste was wat ik tegenkwam, maar de laatste tijd ook steeds meer de grotere dingen. Ik miste jou wanneer je er niet was en als we op school waren zocht ik altijd eerst naar jou, al was het maar om even ‘hoi’ te zeggen en zodat ik je even had gezien." Er verschijnt een glimlach op mijn lippen die langzaamaan steeds groter wordt. Had ik mijn handen niet letterlijk vol gehad aan het beeldschone blondje voor me dan had ik wellicht een hand voor mijn mond geslagen om deze te verbergen en om toch maar blijf te kunnen weten met deze gigantische verrassing. Nog steeds ben ik bang dat ik elk moment wakker kan worden en dit hele gesprek opnieuw een gemene truc van mijn verbeelding is... Het zou niet de eerste keer zijn. ”Het is, en werd, zoveel meer...” Ik voel mezelf zachtjes knikken, terwijl ik nog steeds twijfel of dit alsnog geen droom is. Zo lang heb ik het idee dat ik nooit iemand als Malin - dat ik nooit Malin zelf- zou kunnen krijgen, om zoveel verschillende redenen. "Het spijt me," onderbreek ik haar voor ik mezelf kan tegen houden. "Maar ik moet het zeker weten." Zonder verder na te denken knijp ik kei-hard in Malin's arm, overtuigd dat ik hiervan wel wakker zou worden mocht dit inderdaad opnieuw een prachtige, maar allerminst werkelijke droom zijn. Als ik besef wat ik zojuist gedaan heb, en hoe erg bij het verkeerde eind ik het heb kleuren mijn wangen onmiddellijk hetzelfde rood als een pas gekookte kreeft. "I-i-i-ik - Oh god, Gracie! Het spijt me!" Degene die ik moeten knijpen had was mezelf en niet mijn eeuwige vlam. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. "Ik wilde mezelf wakker knijpen maar ik zat naar jou te kijken en ik - ik sloeg de twee dingen een beetje door elkaar. OhfuckTannerwatbenjeweerlekkerbeziggajeditnoualsnogwetenteverpesten! H-heb ik je pijn gedaan? Natuurlijk heb ik je pijn gedaan. Fuck. Het spijt me." Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en zucht diep. Waarom had ik nou niet net als in m'n dromen voor heel eventjes glad genoeg kunnen zijn om haar te kussen, zoals ik anders altijd doe? "Wacht eens even... Ik ben niet aan het dromen hé?" besef ik luidop, wat onmiddellijk een brede grijns op mijn lippen doet verschijnen, gevolgd door een frons op mijn wenkbrauwen. De zenuwen stapelen zich zodanig in m'n lijf op dat ik in een fractie van een seconde geen blijf meer met mezelf weet en tegen elk greintje zin in Malin los laat en overeind kom om van de ene kant van de ruimte naar de andere te wandelen en weer terug. "Maar als ik niet aan het dromen ben..." ratel ik meer tegen mezelf dan tegen mezelf dan tegen Malin, gevolgd door een serie van onsamenhangde woorden en zinnen die amper verstaanbaar zijn. Ik sta even stil en krab in mijn haren, waarbij ik tot de conclusie kom dat het blondje er ook nog steeds is. Ik bijt even op mijn onderlip en haal met een verontschuldigende blik mijn schouders op. "Je kunt je niet inbeelden hoe lang ik hierop gehoopt heb, hoeveel keer ik me deze situatie ingebeeld heb en het ziet er misschien niet zo uit maar ik voel me zo gelukkig nu. Alleen... Hoe gaan we verder vanaf hier?" vraag ik een beetje onzeker. Het is niet alsof ik al veel ervaring heb met relaties en bovendien zou ik het ook heel goed begrijpen mocht Gracie zo kort na Parker niet meteen iets als een relatie willen bestempelen... met zijn tweelingbroer dan nog wel...

[ bericht aangepast op 1 juli 2018 - 20:30 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Eighteen • Swimmer • Hotelroom, with Tanner • Outfit •

”Het spijt me,” onderbreekt Tanner me zacht. Met een ietwat schuine gehouden hoofd kijk ik naar hem op. Mijn heldere kijkers nemen zijn uitdrukkingen nauwlettend op, maar waar ik zo bang voor was de— eerste tekenen van een afwijzingen — blijven uit. Mijn hart zwelt hierdoor aan en mijn innerlijke zelf is geheel tevreden met mijn dappere zet meer te onthullen dan ik eigenlijk van plan was geweest. “Maar ik moet het zeker weten.” Als ik hem wil vragen wat hij bedoelt, wordt ik plots hard in mijn arm geknepen. Voor ik het tegen kan houden verlaat een geschrokken ‘auw’ mijn mond en wrijf ik direct over de pijnlijke plek heen.
      ”I-i-i-ik - Oh god, Gracie! Het spijt me!” klinkt het direct vanuit Tanner, wanneer hij beseft wat hij gedaan heeft. Zelfs al had ik willen mopperen, dan was dat nu al verstomd geweest door de uitdrukking op zijn gezicht. Lichtjes krullen hierdoor mijn mondhoeken iets omhoog. “Ik wilde mezelf wakker knijpen maar ik zat naar jou te kijken en ik - ik sloeg de twee dingen een beetje door elkaar. OhfuckTannerwatbenjeweerlekkerbeziggajeditnoualsnogwetenteverpesten! H-heb ik je pijn gedaan? Natuurlijk heb ik je pijn gedaan. Fuck. Het spijt me.”
In een geruststellend gebaar legi ik mijn hand op Tanner zijn arm, wanneer hij zijn gezicht in zijn handen verstopt en verzeker hem ervan dat het niet erg is. “Ik schrok meer dan het pijn deed. Toe, het is niet erg.”
      ”Wacht eens even... Ik ben niet aan het dromen hé?”
De grijns die dan op zijn gezicht verschijnt laat me zachtjes grinniken, waarop ik zonder enige aarzeling met mijn blonde lokken schud. Hij droomde zeker niet en ik ook niet! Nooit had ik durven dromen dat dit de uitkomst geweest zou zijn en nu het wel zo was, was er niks op de wereld wat me nog gelukkiger kon maken. “Maar als ik niet aan het dromen ben…” mompelt Tanner verder, waarna hij ineens van het bed af gaat en in de kamer begint te ijsberen. Met een lichte frons op mijn gezicht volg ik zijn bewegingen en vraag me voor heel even af of ik me misschien toch zorgen moet maken. Deze zorg blijkt alles behalve nodig te zijn.
      ”Je kunt je niet inbeelden hoe lang ik hierop gehoopt heb, hoeveel keer ik me deze situatie ingebeeld heb en het ziet er misschien niet zo uit maar ik voel me zo gelukkig nu. Alleen... Hoe gaan we verder vanaf hier?”
Als mijn hart lichtjes overslaat bij het horen van zijn woorden veer ik iets overeind. “Was dit..” breng ik uit en zoek kort naar de juiste woorden als ik hem wil vragen naar hoe lang dit dan al bij hem spookte. Hoe lang liep hij al met dit gevoel rond. En waarom had hij nooit niks gezegd? Op die vraag wist ik al vrij meteen mijn antwoord al, ik kende Tanner goed genoeg om te weten dat hij voor Parker en mij zijn afstand bewaard zou hebben.
      ”Hoe wil jij verder vanaf hier?” vraag ik hem dan maar, waarop ik zachtjes weer terug op het bed zak. Opnieuw zinken mijn tanden in mijn onderlip als ik naar hem op kijk. “Ik moet je eerlijk bekennen dat ik nooit veel verder dan dit punt heb durven kijken. Ik was zo bang dat je.. dat jij en ik.. Dat het voor jou anders zou zijn als voor mij…”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ze gaf me een speelse duw en mijn uitdagende grijns wordt wat breder. Ik kon het ook gewoon niet laten. Ik was normaal gezien al van he plagen, laat staan als ik high én dronken ben. Oh god, waar ben ik eigenlijk mee bezig. Momenteel liet het me wel heel goed voelen en besluit ik ook om er maar gewoon van te genieten. Morgenochtend mag de realiteit wel weer komen, inclusief hangover. ''Gedraag je.'' zei ze grijnzend en ik haal geamuseerd mijn wenkbrauwen op. 'Kan ik me ooit gedragen?' grijns ik.
''Je gaat ten onder.'' Ik lach en schud mijn hoofd. 'Dat zullen we nog wel eens zien.' zeg ik uitdagend. ''Wat krijgt de winnaar?'' Ik grijns breed en hou mijn hoofd wat schuin. Ik hou wel van wat competitie, maar dat wist zij ook wel. 'Meer shots?' is het eerste wat in me opkomt. 'Nee, dat zit er sowieso wel in.' mompel ik en maak al wat lichte moves. 'Oh! De verliezer trakteert op pizza, of iets dergelijks.' grijns ik en knik dan. Ik had me toch even honger, een pizza kan ik wel gebruiken.

---

El Diablo.