Chronisch Ziek - Lifestyle

---

[ bericht aangepast op 24 mei 2018 - 21:30 ]

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

THEOVERSLEPT schreef:
(...)
Het ziek-zijn is gewoon 24/7 bezig zijn goede gedachten te hebben. Niet alleen het vechten tegen de ziekte zelf. Ondanks dat jouw eigen lichaam dit doormaakt, jou aandoet, heb je ook alleen dat lichaam om ermee terug te vechten. Alles is zo dubbel, zo slopend.

Hoe pijnlijk ook, door de jaren heen heb ik wel geleerd dat mensen het niet expres doen. Pas als zij zelf of iemand in hun directe omgeving zoiets dergelijks meemaken, beseffen zij pas echt wat het is. Dat wens je niemand, zeker niet de mensen waar je omgeeft, dus gek genoeg wordt het loslaten makkelijker. Niet minder pijnlijk, want inderdaad, ik kan er niets aan doen. Toch snap ik het wel, ik hoor mijzelf ook praten en veracht mijzelf als ik weer moet afzeggen of niet spontaan kan komen.

Wel als je maar weet dat mijn pb altijd open staat mocht je zin hebben in een gezellig gesprek. Het is niet hetzelfde als iemand op bezoek maar weet dat er altijd mensen voor je zijn

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

IrishNialler schreef:
(...)
Wel als je maar weet dat mijn pb altijd open staat mocht je zin hebben in een gezellig gesprek. Het is niet hetzelfde als iemand op bezoek maar weet dat er altijd mensen voor je zijn

Awh, da's heel lief. Dank je wel! x

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

Ik heb trouwens gekozen om geen medicatie in te nemen, doet iemand anders dat ook ofzo? Ik moest namelijk eerst foliumzuurpillen slikken, maar die hielpen niet en ijzerstapeling en shit. Nu kan ik basically alleen nog maar 'genezen' als ik een stamceltransplantatie (of beenmerg) krijg, maar lmao dat is best duur.

[ bericht aangepast op 26 jan 2018 - 21:55 ]

---

Heaven is a place that we all have

THEOVERSLEPT schreef:
(...)
Nou ja, een beetje wel slapen is beter dan niet slapen! (:
Momenteel word ik 's nachts heel vaak wakker van pijn in mijn armen en benen, dus ik snap het niet uitslapen wel. Toch ben ik dan wel weer heel dankbaar dat ik wel weer kan slapen, want dat heb ik heel lang niet echt gekund.

Niet slapen lijkt me zoo vreselijk. Sowieso kan ik heel slecht tegen weinig slaap, dan krijg ik de dag erna erge buikpijn. Kwam het bij jou door de pijn dat je lang niet kon slapen? Wel fijn dat dat nu beter gaat, ondanks dat het nog steeds verre van optimaal is

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ringwraith schreef:
(...)
Niet slapen lijkt me zoo vreselijk. Sowieso kan ik heel slecht tegen weinig slaap, dan krijg ik de dag erna erge buikpijn. Kwam het bij jou door de pijn dat je lang niet kon slapen? Wel fijn dat dat nu beter gaat, ondanks dat het nog steeds verre van optimaal is

Pff, buikpijn van vermoeidheid vind ik zo naar.
Bij mij kwam de slapeloosheid waarschijnlijk van mijn melatonine die compleet in de war was. Uit zo'n test bij de neuroloog kwam ook uit dat ik pas tegen zeven uur 's ochtends genoeg melatonine aanmaakte om in slaap te vallen. Nu ik vitamine B12-injecties krijg gaat dat echt stukken beter. Ik zal wel altijd gevoelig blijven voor uitschieters zoals Oud en Nieuw, wanneer ik later naar bed ga, om het dan weer redelijk goed te krijgen qua slaapuren.

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

THEOVERSLEPT schreef:
(...)
Mag ik vragen wat het Chronisch Pijnsyndroom inhoud? Dat ken ik nog niet, denk ik.

CPS kan zich op meerdere manieren uiten, zo heb ik 24/7 hele erge snerpende hoofdpijn en heel veel last van mijn handen en de gewrichten in mijn knie. Heeft te maken met overdaad pijnprikkels, snelle overbelasting etc.

Een tijdje terug dachten specialisten dat ik misschien Ehlers Danlos heb (de variant met hele ergeo overstrekbaarheid), maar daar heb ik me uiteindelijk niet op laten testen omdat de meningen onder de specialisten heel erg verdeeld waren. De ene was 100% zeker dat ik het heb, de ander 100% niet dat ik heb heb. Bij de internist kun je dat laten testen, maar heb dat dus nog niet gedaan. Misschien voor ooit.

PDS heb ik ook en dat is bij mij nu heel redelijk te hebben. Zo eet ik geen tarwe meer.

De artrose in mijn rug komt deels door een acute hernia die ik begin vorig jaar heb gehad, als gevolg daarvan is de zenuw in mijn rechterbeen ook beschadigd (dof gevoel, dus als iemand mij met iets scherps prikt zal ik het als dof voelen).

Iemand hier die ervaring heeft met Ehlers Danlos?

---

The truth is out there.

Leliana schreef:
(...)

CPS kan zich op meerdere manieren uiten, zo heb ik 24/7 hele erge snerpende hoofdpijn en heel veel last van mijn handen en de gewrichten in mijn knie. Heeft te maken met overdaad pijnprikkels, snelle overbelasting etc.

Een tijdje terug dachten specialisten dat ik misschien Ehlers Danlos heb (de variant met hele ergeo overstrekbaarheid), maar daar heb ik me uiteindelijk niet op laten testen omdat de meningen onder de specialisten heel erg verdeeld waren. De ene was 100% zeker dat ik het heb, de ander 100% niet dat ik heb heb. Bij de internist kun je dat laten testen, maar heb dat dus nog niet gedaan. Misschien voor ooit.

PDS heb ik ook en dat is bij mij nu heel redelijk te hebben. Zo eet ik geen tarwe meer.

De artrose in mijn rug komt deels door een acute hernia die ik begin vorig jaar heb gehad, als gevolg daarvan is de zenuw in mijn rechterbeen ook beschadigd (dof gevoel, dus als iemand mij met iets scherps prikt zal ik het als dof voelen).

Iemand hier die ervaring heeft met Ehlers Danlos?

Helaas heb ik zelfs nog nooit gehoord van Ehlers Danlos. Zijn er geen groepen waar je er meer over kunt vragen? Soms is er een forum of een patiëntenvereniging.

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

Hey allemaal!

Ik heb ook wel grotendeels last van pijn. Voorlopig is dat ook nog chronische pijn.
Het zit zo: Ik ben te snel gegroeid tijdens mijn puberteit. Hierdoor zijn mijn sleutelbenen heel instabiel. Dat wil dus zeggen dat ze vaak klakkende geluiden maken en ze nogal kunnen verspringen. Ze schieten nooit uit de kom, gelukkig. Het is eigenlijk een bewegelijkheid door het kapsel dat rond je sleutelbenen zit. Ik heb daar sowieso al meer plaats omdat ik een ingedeukt borstbeen heb. Daar heb ik geen last van, maar ik hoop dat het zo blijft en niet verder indeukt. Mijn sleutelbenen kunnen dus wel gaan bewegen. Bijvoorbeeld als ik met mijn arm leun op tafel (bijvoorbeeld omdat die te hoog is), dan staat je sleutelbeen wat meer vooruit voor de positie van je arm. Mijn sleutelbeen blijft dan vaak zo staan. De spieren er rond verkrampen dan heel erg, waardoor ik echt hele erge spierpijn krijg en pijn natuurlijk in die sleutelbenen en schouders. Soms heb ik ook tintelingen in mijn handen en armen daardoor. Mijn sleutelbenen klakken en kraken. Op erge dagen kan ik soms niet eens zelfstandig mijn haar kammen (ik heb ook dik haar, dus daar moet ik al mijn kracht voor gebruiken om dat los te kammen haha). Ik kan er ook niet zoveel aan doen. Ik kan pijnstillers nemen maar dat heb ik zo vaak al genomen dat ik bang ben voor mijn nieren bijvoorbeeld. Eigenlijk kan ik alleen het wegslapen, maar ik kan ook niet meer op mijn zij liggen. Vroeger sliep ik zoveel op mijn zij, dat was echt mijn favorieten manier om te slapen. Doordat ik nu altijd op mijn rug lig, voel ik me ook veel slechter aan mijn heupen en knieën. Best irritant wel. Ik heb een dokter gezien en die zij dat het er uit moet groeien. Dat zou dan aan mijn 25 zijn. In het begin vond ik dat best wel slikken. Ik heb het al van eind de 15 en ben nu 19. Dat is toch drie jaar en dat waren wel de drie moeilijkste jaren van mijn leven. Ik kan mij niet voorstellen dat ik er tien jaar mee moet leren leven. Ik heb nu wel al het gevoel dat het beter gaat als ik het rustig aan doe.
Ik kan me dus zeer goed voorstellen hoe het is om op bed te moeten liggen en te rusten. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik het voortdurend zou moeten doen. Dat ik niet anders zou kunnen dan dat te moeten doen.
Jullie verhalen vind ik echt verschrikkelijk erg, en moest ik iets kunnen betekenen dan mogen jullie mij altijd een mailtje sturen voor een goede babbel of een duwtje steun.
Maar verder wil ik jullie ook wel graag bedanken, voor jullie verhalen.
Want ik heb zelf ook lang in een beetje een uitzichtloze situatie gezeten, waarop ik echt niet verder wilde. Dat ik dacht, is dit het nu?
Het feit dat jullie ook gewoon doorgaan, terwijl jullie het veel erger hebben dan mij. Dat werkt bemoedigend. Dat vind ik zo dapper en sterk.
En dat jullie erover praten, dat vind ik ook gewoon geweldig.
Ik merk zelf al op dat veel mensen er geen rekening mee houden. Ze doen vaak alsof ik mij aanstel, maar wij weten zelf natuurlijk wel beter. Ik hoop dat jullie beseffen dat jullie niet die negatieve reacties zijn. Soms voel ik me wel eens als een 'zwakke schakel' die iets verpest als ik bijvoorbeeld moet huilen van de pijn. Maar als mensen daarvoor niet met mij willen omgaan, dan is het maar hun verlies.
Uiteindelijk ben jij de enige waarmee je het moet doen van begin tot eindpunt. Zorg goed voor jezelf, hoe vervelend het ook is soms om niet begrepen te worden of mee te kunnen.

---

A to the Z

Leliana schreef:
(...)

CPS kan zich op meerdere manieren uiten, zo heb ik 24/7 hele erge snerpende hoofdpijn en heel veel last van mijn handen en de gewrichten in mijn knie. Heeft te maken met overdaad pijnprikkels, snelle overbelasting etc.

Een tijdje terug dachten specialisten dat ik misschien Ehlers Danlos heb (de variant met hele ergeo overstrekbaarheid), maar daar heb ik me uiteindelijk niet op laten testen omdat de meningen onder de specialisten heel erg verdeeld waren. De ene was 100% zeker dat ik het heb, de ander 100% niet dat ik heb heb. Bij de internist kun je dat laten testen, maar heb dat dus nog niet gedaan. Misschien voor ooit.

PDS heb ik ook en dat is bij mij nu heel redelijk te hebben. Zo eet ik geen tarwe meer.

De artrose in mijn rug komt deels door een acute hernia die ik begin vorig jaar heb gehad, als gevolg daarvan is de zenuw in mijn rechterbeen ook beschadigd (dof gevoel, dus als iemand mij met iets scherps prikt zal ik het als dof voelen).

Iemand hier die ervaring heeft met Ehlers Danlos?

(Sorry voor de dubbelpost)
Ik heb al gehoord over Ehlers Danlos!
Ik heb zelf een ingedeukt borstbeen (pectus excavatum) dat vaak samen voorkomt daarmee.
Ik was er ook bezorgd over omdat ik vaak last heb van mijn gewrichten (zie verhaal hierboven). Ik ben ook redelijk flexibel aan mijn vingers volgens de specialist (zelf vind ik van niet eigenlijk) maar hij trok aan het vel vel van mijn hand en ook nog andere plaatsen (kan niet herinneren waar allemaal) maar dat bleef niet echt staan, dus hij zei dat ik dat sowieso niet heb.
Als je het echt zeker wilt weten, zeker met die twijfel tussen de dokters, zou ik toch gaan naar de internist. Maar alleen als jij dat wilt en er klaar voor bent, natuurlijk.

---

A to the Z

Pixielisje schreef:
Hey allemaal!

Ik heb ook wel grotendeels last van pijn. Voorlopig is dat ook nog chronische pijn.
Het zit zo: Ik ben te snel gegroeid tijdens mijn puberteit. Hierdoor zijn mijn sleutelbenen heel instabiel. Dat wil dus zeggen dat ze vaak klakkende geluiden maken en ze nogal kunnen verspringen. Ze schieten nooit uit de kom, gelukkig. Het is eigenlijk een bewegelijkheid door het kapsel dat rond je sleutelbenen zit. Ik heb daar sowieso al meer plaats omdat ik een ingedeukt borstbeen heb. Daar heb ik geen last van, maar ik hoop dat het zo blijft en niet verder indeukt. Mijn sleutelbenen kunnen dus wel gaan bewegen. Bijvoorbeeld als ik met mijn arm leun op tafel (bijvoorbeeld omdat die te hoog is), dan staat je sleutelbeen wat meer vooruit voor de positie van je arm. Mijn sleutelbeen blijft dan vaak zo staan. De spieren er rond verkrampen dan heel erg, waardoor ik echt hele erge spierpijn krijg en pijn natuurlijk in die sleutelbenen en schouders. Soms heb ik ook tintelingen in mijn handen en armen daardoor. Mijn sleutelbenen klakken en kraken. Op erge dagen kan ik soms niet eens zelfstandig mijn haar kammen (ik heb ook dik haar, dus daar moet ik al mijn kracht voor gebruiken om dat los te kammen haha). Ik kan er ook niet zoveel aan doen. Ik kan pijnstillers nemen maar dat heb ik zo vaak al genomen dat ik bang ben voor mijn nieren bijvoorbeeld. Eigenlijk kan ik alleen het wegslapen, maar ik kan ook niet meer op mijn zij liggen. Vroeger sliep ik zoveel op mijn zij, dat was echt mijn favorieten manier om te slapen. Doordat ik nu altijd op mijn rug lig, voel ik me ook veel slechter aan mijn heupen en knieën. Best irritant wel. Ik heb een dokter gezien en die zij dat het er uit moet groeien. Dat zou dan aan mijn 25 zijn. In het begin vond ik dat best wel slikken. Ik heb het al van eind de 15 en ben nu 19. Dat is toch drie jaar en dat waren wel de drie moeilijkste jaren van mijn leven. Ik kan mij niet voorstellen dat ik er tien jaar mee moet leren leven. Ik heb nu wel al het gevoel dat het beter gaat als ik het rustig aan doe.
Ik kan me dus zeer goed voorstellen hoe het is om op bed te moeten liggen en te rusten. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik het voortdurend zou moeten doen. Dat ik niet anders zou kunnen dan dat te moeten doen.
Jullie verhalen vind ik echt verschrikkelijk erg, en moest ik iets kunnen betekenen dan mogen jullie mij altijd een mailtje sturen voor een goede babbel of een duwtje steun.
Maar verder wil ik jullie ook wel graag bedanken, voor jullie verhalen.
Want ik heb zelf ook lang in een beetje een uitzichtloze situatie gezeten, waarop ik echt niet verder wilde. Dat ik dacht, is dit het nu?
Het feit dat jullie ook gewoon doorgaan, terwijl jullie het veel erger hebben dan mij. Dat werkt bemoedigend. Dat vind ik zo dapper en sterk.
En dat jullie erover praten, dat vind ik ook gewoon geweldig.
Ik merk zelf al op dat veel mensen er geen rekening mee houden. Ze doen vaak alsof ik mij aanstel, maar wij weten zelf natuurlijk wel beter. Ik hoop dat jullie beseffen dat jullie niet die negatieve reacties zijn. Soms voel ik me wel eens als een 'zwakke schakel' die iets verpest als ik bijvoorbeeld moet huilen van de pijn. Maar als mensen daarvoor niet met mij willen omgaan, dan is het maar hun verlies.
Uiteindelijk ben jij de enige waarmee je het moet doen van begin tot eindpunt. Zorg goed voor jezelf, hoe vervelend het ook is soms om niet begrepen te worden of mee te kunnen.

Wat een lief en moedig bericht! <3
Al kun je natuurlijk niet zeggen welke situatie erger is dan de ander. Iedereen vecht z'n eigen gevechten.
Het lijkt mij ook een heel moeilijk vooruitzicht om in pijn te moeten leven tot een bepaalde leeftijd. Niemand wil zich aanstellen om "normale dingen" te moeten missen.
Mocht je lekker van je af willen praten, ook ik sta er altijd voor open! (:

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

Ik heb een TMJ-dysfunctie en in mijn geval is dat chronisch. Het komt op zich niet zoveel voor had ik de indruk en bestaat geen genezing of medicatie voor.

Het komt erop neer dat ik chronische oorpijn heb. In het kort: ik heb continu oorpijn in verschillende stadia. Een eerste stadium is oorpijn zoals je mogelijk hebt als je wat ziekjes bent zoals bijvoorbeeld wat verkouden. Ik heb ook veel last van een heverige oorpijn en dat voelt al wat meer aan als een oorontsteking. En hetgeen waar ik als de dood voor ben, dat is het gevoel dat iemand langs je 2 oren breipriemen door je oren steekt. Als ik dit tijdens een gesprek op het werk heb, kan ik mijn cliënt niet snel genoeg buiten krijgen of naar de wc gaan voor even alleen te zijn.
Dat is hoe het eruit ziet. Wat is de oorzaak: de TMJ. De TMJ (Engelse afkorting) is een spier in het kaakgewricht. En eigenlijk komt het er op neer dat mijn kaak pijn heeft, maar die pijn wordt uitgestraald naar mijn oren (en ook wel eens tanden). Dus ik heb continu kaakpijn, want als ik geen oorpijn heb, dan voel ik kaakpijn.
De oorzaak van de TMJ-dysfunctie ligt bij het jarenlange dragen van een beugel. Toen ik deze constatering kreeg, zei mijn dokter dat overgrote deel van de personen die hier last van hebben een beugel hebben gedragen. Ik heb ook 2 kaakoperaties gehad en daar zou het ook aan kunnen liggen. Maar die kaakoperatie is gebeurd voor mijn beugel eraf ging. En ik geef mentaal liever de schuld aan mijn onvriendelijke orthodont dan aan mijn supervriendelijke kaakchirurg.
Remedie? Die is er niet. Mogelijk kan een kinesist helpen met oefeningen, maar het valt niet te genezen.

Weet je, ik ben gewend geraakt aan de pijn. Ik heb doorgaans ook bijna geen besef meer dat ik oorpijn heb tot mijn gedachten stil vallen. Maar ik word wel belemmerd in gesprekken. Ik heb vorig jaar mijn gehoor nog eens laten testen en ik heb aan beide kanten boven de 98% van mijn gehoor. Voor iemand van mijn leeftijd had ik eigenlijk perfecte oren. Maar toch hoor ik slecht. En het is me toen opeens beginnen dagen dat het wel eens kan zijn door die constante oorpijn dat er ruis op mijn gesprekken zit.

---

I'm just a musical prostitute, my dear. - Freddie Mercury

Een prikkelbare darm hierzo. Dit heb ik waarschijnlijk al sinds ik een baby ben, omdat ik aan projectielbraken deed bij het drinken van melk. Als baby heb ik ook ongelooflijk veel gehuild, wat mogelijk door de buikpijn komt.

Tot en met m'n achtste levensjaar heb ik ook een hartafwijking gehad, een aortaklepstenose. Hierbij is er sprake van een vernauwing van de aortaklep en gaat de hartklep niet goed open. Ik had maar twee klepbladen in plaats van de gebruikelijke drie. Hiervoor moest ik vaak op bezoek bij de cardioloog.
Ik had zo'n lichte vorm van aortaklepstenose dat het in acht jaar weer goed is gegroeid. Het is alsnog wel zo dat ik af en toe na heel hard en lang rennen het gevoel heb dat er weer iets mis is, vanwege hartkloppingen. Maar dat lijkt me ook normaal dat je dan hartkloppingen krijgt.

Sinds ongeveer mijn zestiende heb ik de diagnose hyperkyfose. Dat is een misvorming van de ruggengraat, waarbij mijn bovenrug een gebogen houding heeft.
Ik heb hiervoor wel oefeningen om het minder erg te laten worden mettertijd, maar ik neem nooit de moeite om die oefeningen te doen.

---

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."

Scandal schreef:
Ik heb een TMJ-dysfunctie en in mijn geval is dat chronisch. Het komt op zich niet zoveel voor had ik de indruk en bestaat geen genezing of medicatie voor.

Het komt erop neer dat ik chronische oorpijn heb. In het kort: ik heb continu oorpijn in verschillende stadia. Een eerste stadium is oorpijn zoals je mogelijk hebt als je wat ziekjes bent zoals bijvoorbeeld wat verkouden. Ik heb ook veel last van een heverige oorpijn en dat voelt al wat meer aan als een oorontsteking. En hetgeen waar ik als de dood voor ben, dat is het gevoel dat iemand langs je 2 oren breipriemen door je oren steekt. Als ik dit tijdens een gesprek op het werk heb, kan ik mijn cliënt niet snel genoeg buiten krijgen of naar de wc gaan voor even alleen te zijn.
Dat is hoe het eruit ziet. Wat is de oorzaak: de TMJ. De TMJ (Engelse afkorting) is een spier in het kaakgewricht. En eigenlijk komt het er op neer dat mijn kaak pijn heeft, maar die pijn wordt uitgestraald naar mijn oren (en ook wel eens tanden). Dus ik heb continu kaakpijn, want als ik geen oorpijn heb, dan voel ik kaakpijn.
De oorzaak van de TMJ-dysfunctie ligt bij het jarenlange dragen van een beugel. Toen ik deze constatering kreeg, zei mijn dokter dat overgrote deel van de personen die hier last van hebben een beugel hebben gedragen. Ik heb ook 2 kaakoperaties gehad en daar zou het ook aan kunnen liggen. Maar die kaakoperatie is gebeurd voor mijn beugel eraf ging. En ik geef mentaal liever de schuld aan mijn onvriendelijke orthodont dan aan mijn supervriendelijke kaakchirurg.
Remedie? Die is er niet. Mogelijk kan een kinesist helpen met oefeningen, maar het valt niet te genezen.

Weet je, ik ben gewend geraakt aan de pijn. Ik heb doorgaans ook bijna geen besef meer dat ik oorpijn heb tot mijn gedachten stil vallen. Maar ik word wel belemmerd in gesprekken. Ik heb vorig jaar mijn gehoor nog eens laten testen en ik heb aan beide kanten boven de 98% van mijn gehoor. Voor iemand van mijn leeftijd had ik eigenlijk perfecte oren. Maar toch hoor ik slecht. En het is me toen opeens beginnen dagen dat het wel eens kan zijn door die constante oorpijn dat er ruis op mijn gesprekken zit.

Wow, ik had hier nog nooit van gehoord. Wat een afschuwelijk gevolg-van.
Bij het gevoel van "breipriemen door je oren" probeer ik mij voor te stellen als de pijn die ik had toen ik moest vliegen met een oorontsteking, maar om dat vaker dan eens mee te maken lijkt mij heel heftig. Vooral omdat het dus zo onverwachts is.

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

Disco schreef:
Een prikkelbare darm hierzo. Dit heb ik waarschijnlijk al sinds ik een baby ben, omdat ik aan projectielbraken deed bij het drinken van melk. Als baby heb ik ook ongelooflijk veel gehuild, wat mogelijk door de buikpijn komt.

Tot en met m'n achtste levensjaar heb ik ook een hartafwijking gehad, een aortaklepstenose. Hierbij is er sprake van een vernauwing van de aortaklep en gaat de hartklep niet goed open. Ik had maar twee klepbladen in plaats van de gebruikelijke drie. Hiervoor moest ik vaak op bezoek bij de cardioloog.
Ik had zo'n lichte vorm van aortaklepstenose dat het in acht jaar weer goed is gegroeid. Het is alsnog wel zo dat ik af en toe na heel hard en lang rennen het gevoel heb dat er weer iets mis is, vanwege hartkloppingen. Maar dat lijkt me ook normaal dat je dan hartkloppingen krijgt.

Sinds ongeveer mijn zestiende heb ik de diagnose hyperkyfose. Dat is een misvorming van de ruggengraat, waarbij mijn bovenrug een gebogen houding heeft.
Ik heb hiervoor wel oefeningen om het minder erg te laten worden mettertijd, maar ik neem nooit de moeite om die oefeningen te doen.

Dat is ook een behoorlijke lijst. Wel fijn om te lezen dat jouw hartafwijking zo goed als hersteld is, zeg!
Mag ik vragen wat de reden is dat je deze oefeningen niet doet? Is het niet echt bewezen dat het minder word, of doet het misschien pijn?

---

To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

THEOVERSLEPT schreef:
(...)
Dat is ook een behoorlijke lijst. Wel fijn om te lezen dat jouw hartafwijking zo goed als hersteld is, zeg!
Mag ik vragen wat de reden is dat je deze oefeningen niet doet? Is het niet echt bewezen dat het minder word, of doet het misschien pijn?

Zoals ik al zei: teveel moeite. Geen zin in. Ik doe liever andere dingen, die veel leuker zijn.
En op zich heb ik nooit echt last van m'n rug, behalve als ik veel sta.

---

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."