|
Nathaniel Anderson
21 | CLASSROOM | WITH CAMILLA, JOY & CRIS
'De les is al bijna afgelopen, het lijkt me sterk dat jullie les hebben,' klonk het vanaf Camilla's kant nadat Joy hem met een pijnlijke blik had aangekeken, haar mond was open gegaan, maar was ook weer gesloten zonder dat er een woord uit was gekomen. Dat was niks voor haar en een zweem van medelijden kwam bij Nathaniel opzetten. De woorden die Camilla had gesproken, leken de dame echter weer terug naar de realiteit te brengen en een, alles behalve oprechte, glimlach verscheen op Joy's gezicht.
'Ik kwam jou gewoon even welkom heten' antwoordde ze 'Cris heeft me verteld hoe graag jij populair wil worden en wat je er op je eerste dag al voor overhebt om mijn plaats op de lijst over te nemen. Van mij mag je, want zo leuk is die lijst niet. Door die belachelijke lijst ben ik de liefde van mijn leven kwijtgeraakt. Dus neem mijn plaats maar, graag zelfs. Al betwijfel ik of dat voor mij een verschil zal maken. Want zo te zien heb ik mijn grootste liefde toch al verloren, Nathan praat zo te zien veel liever samen met jou dan met mij, ik heb ik het inmiddels al volledig verpest.' ging Joy vervolgens echter verder. De woorden van Joy zorgden ervoor dat de ogen van Nathan groot werden. Dit had hij absoluut niet aan zien komen, ten eerste niet door het feit dat Joy naar zijn idee een hele andere mening had omtrent de lijst dan dat ze hier duidelijk maakte en ten tweede niet door het feit dat hij eigenlijk geen idee had gehad dat bij Joy nog altijd zo hoog had. Bij het voorval in de kantine eerder had hij nog gedacht dat het te maken had met het feit dat de dame hem liever had ontweken dan een geforceerde confrontatie was aangegaan.
Voordat Nathaniel echter kon reageren, was Joy al van het tafeltje gesprongen
'Laat maar zitten, vergeet wat ik gezegd heb' zei ze, waarna ze in grote passen richting de uitgang van het lokaal liep. Nog steeds zwijgend zat de jongen op zijn stoel, niet goed wetend wat hij met deze hele situatie aan moest. Hij beet op de binnenkant van zijn wangen. Een diepe zucht klonk van Cris' kant, Nathan merkte dat hij naar hem keek.
'Je hoort het, goed voor elkaar man,' deelde Cris hem mee, Nathaniel sloeg zijn hand weg toen de jongen hem een schouderklopje gaf. Hij wist niet of hij pissig moest zijn om de reactie van Cris, of dat hij de jongen volledig zijn gelijk moest geven. De woorden die Cris richting Camilla sprak, gingen volledig langs hem heen. Nathaniel keek hem na toen hij het lokaal verliet en even zat hij als verdoofd op zijn stoel, niet wetend wat hij nu moest.
'Ik ben zo terug,' hij hoorde hoe zijn stem oversloeg waarna hij zijn stoel naar achter schoof en opstond om vervolgens net als Joy en Cris hadden gedaan het lokaal te verlaten.
'Joy?' Riep hij terwijl zijn ogen snel door de gang gingen. Lang duurde het echter niet voor hij het tweetal zag zitten. Langzaam liep hij naar hen toe en dacht na over al dat hij tegen Joy wilde zeggen, alles wat hij de laatste tijd had opgekropt. Hoe hij het haatte als hij weer moest toekijken hoe ze zich vastklampte aan andere jongen, hoe hij graag degene had willen zijn bij wie ze helemaal zichzelf kon zijn, hoeveel spijt hij had van wat er allemaal was gebeurd en hoe graag hij wilde dat alles weer zou zijn als dat het was geweest.
Zijn blik ging van Chris die zijn arm om haar schouders had geslagen naar Joy zelf. Even beet hij op zijn lip waarna hij hoofdschuddend zijn ogen neersloeg.
'Laat maar,' klonk het veel zachter dan dat hij van zichzelf gewend was, hij herkende zijn eigen stem amper. Dit was één van de zeldzame keren dat de jongen niet de behoefte voelde de mensen voor hem duidelijk te maken hoe hij er nu precies over dacht. Hij kon het niet. Het deed teveel zeer om naar hen te kijken en ergens had Nathan het idee dat er naar niks wat er uit zijn mond zou komen zou worden geluisterd. Langzaam draaide hij zich om. Terwijl weg liep, voelde hij een brok in zijn keel ontstaan. Nathaniel wist dat er niet veel meer nodig was voor tranen. Hij had hier totaal geen zin in, janken op school, hij was verdomme geen zeven meer.
Nathaniel voelde totaal geen behoefte om terug te gaan naar het lokaal, niks tegen Camilla persoonlijk, maar mensen in het algemeen waren op dit moment niet iets waar hij veel zin in had. Maar Nathaniel wist dat hij het niet kon maken om zonder een woord weg te blijven. Voordat hij terugkeerde naar het lokaal, liep hij langs de toiletten waar hij even in de spiegel keek. Hij zag er niet uit, hij plensde wat water vanuit het fonteintje in zijn gezicht en haalde kort een hand door zijn haren. Een diepe zucht verliet zijn mond waarna hij weer richting het lokaal ging. Zonder een woord te zeggen, liet hij zich vallen op de stoel waar hij niet zo heel lang geleden ook van was opgestaan.
|
|
