Arthur Yanis Clement
'Sometimes, to stay sane
you have to go a little crazy'
21 Years | Just Arrived | Upstairs, searching for a bedroom | With Julia
Zodra Arthur de chalet binnen was gestapt, had Arthur nadat hij zijn haar uit had geschud als of hij een poedel was, een aantal geroepen om de aandacht van iemand te krijgen. Een niet bestaand iemand dat was wat Arthur toen al snel duidelijk was geworden, want er was niemand geweest die zijn wanhopig geroep had geantwoord. Daarom had Arthur al snel zijn natte kleding over de eerste de beste kachel die hij had gezien gegooid en was daarna naar boven toe verdwenen om iets aan te trekken wat wel droog was.
Dat sneeuw nat was dat wist Arthur natuurlijk ook wel, maar dat je er zo nat van werd wanneer het smolt dat had Arthur niet door gehad. Had hij dat geweten dan had hij wellicht eerst een geheel skipak aangetrokken voordat hij zijn tocht naar de chalet was begonnen, echter was dit duidelijk te laat bedacht. In de tussentijd was Arthur allang volledig nat geworden en had hij ook alweer een nieuwe outfit voor zich zelf uitgekozen. Een warme trui een paar warme sokken, het liefst zou Arthur nu ook een paar joggers aantrekken, maar hij wou er nog wel een beetje goed opstaan. Het grootste deel van zijn vrienden had hij in tijden niet meer gezien en het voelde dan ook als of Arthur een gehele nieuwe eerste indruk op hen zou moeten maken. Daarvoor wou hij er een beetje degelijk opstaan en joggers paste dan niet in het plaatje wat Arthur hiervoor in zijn hoofd had.
Beneden had Arthur inmiddels de deur al een aantal horen klapperen wat er op moest wijzen dat enkele van zijn vrienden binnen waren gekomen. Normaal had Arthur waarschijnlijk wel naar beneden geschreeuwd om zijn aanwezigheid bekend te maken, maar hij had duidelijk last van zijn stem. Echt schreeuwen leek hem dan ook geen goed idee, wel klapperde hij extra hard met de deurtjes van de kasten terwijl hij enkele van zijn spullen al vast opborg in de kastjes. Ook duwde hij zijn donkere haren nog eens goed in model, maar daarna was Arthur toch wel echt van plan om zich naar beneden te geven. Het was dan ook wel een klein beetje onbeleefd om de rest van zijn tijd hier te spenderen.
Echter nog voordat Arthur de trap kon bereiken werd zijn aandacht getrokken door een nieuwe aanwezige op de bovenverdieping. Bij het voorbij gaan van één van de andere kamers zag Arthur namelijk een gedaante staan. Arthur kon zich niet herinneren dat hij iemand naar boven hoorde komen en voor een moment schonk de optie dat dit een geest was door zijn hoofd, maar al snel duwde hij dit weg toen zijn ogen die van Julia ontmoetten. 'Julia,' zei Arthur vrolijk terwijl hij zijn looprichting veranderde en de kamer inliep. 'Wow, de tijd heeft iets goeds met je gedaan.' zei Arthur, doelend op de schoonheid die Julia tegenwoordig bezat. 'Nou ja, je was al knap hoor.' voegde Arthur er nog lachend aan toe, terwijl hij zijn lichaam tegen de deuropening zette en Julia nogmaals in zich op ging. 'Dus hoe gaat het?'
|
[ bericht aangepast op 28 dec 2017 - 18:26 ]
I could be your perfect disaster, you could be my ever after.
Sweetbrier
