Michael 'Mikey' Kieran Espinoza
'I didn't go to high school
I went to school high'
17 Years | Schizofrenia | Staring at his breakfast | With May
Even werd Mikey afgeleid van May, doordat hij aan de andere kant van de tafel vrolijk naar hem zag zwaaien. Hadden ze vandaag dan echt allemaal zijn aandacht nodig? Kon niemand zien dat Mikey gewoon rustig wou eten of niet eten. Geen mensen die naar hem zaten te staren terwijl hij dit deed. Zat Daisy eigenlijk naar hem te staren? Mikey wis het niet precies, maar het voelde zeker wel als of ze dit deed. Als of de jongedame hem nou lettend in de gaten hield, misschien zou ze het wel tegen haar grote broer zeggen wanneer ze door kreeg dat Mikey niks eet. Charlie was nou eenmaal deel van de leiding, wie wist zou hij hem wel dwingen te eten. Natuurlijk zou de jongen dat doen, waarschijnlijk zodat iedereen het goed kon zien. Dan konden ze allemaal toekijken hoe Mikey werd vet gemest.
Hoewel Mikey duidelijk zijn twijfels had bij het zwaaien van Daisy zwaaide toch kleintjes terug naar de jongedame, toen hij terug keek naar May leek de jongedame ineens veel dichter bij te zijn. Misschien was Mikey ook wel fout geweest en was het complot wat ze smeedden niet om hem vet te mesten, maar was het iets anders... Mikey moest alleen nog uit weten te vinden wat alle mensen hier met hem wouden, maar veel vertrouwen had hij er allemaal niet in.
"Weet je het zeker?" vroeg May hem, Mikey slikte. Of hij zeker wist dat het oké ding? Nee eigenlijk niet, maar Mikey wist eigenlijk nooit iets zeker. Hij vroeg zich altijd af of iets echt was of niet, dus nee hij wist niet of het echt goed met hem ging. Hij wist ook niet of het echt slecht met hem ging, misschien was dat ook wel zijn hoofd die hem bedroog. Mikey wist het allemaal niet en hij wou hier ook niet met May over praten, haar vragen leken dingen dan ook niet echt beter te maken. "Want ik heb zo'n gevoel... dat je... eh, dat dit niet echt het hoogtepunt van je leven is." Een zucht rolde over Mikey zijn lippen bij het horen van May haar woorden. Hierna tilde hij zijn hoofd eindelijk een beetje op zodat hij de jongedame recht aan keek. 'Zie ik er ooit uit als of ik het hoogtepunt van mijn leven hier heb?' vroeg Mikey het meisje. 'Ik dacht het niet' antwoordde Mikey zijn eigen vraag al, waarna hij kort naar de rest van de tafel keek om te kijken of ze aan het luisteren waren. Ze zagen er niet uit als of ze aan het luisteren waren, maar Mikey was er van overtuigd dat ze stiekem echt wel naar hem aan het luisteren waren. Ze zouden alles doen om hem op een fout te betrappen, eigenlijk mocht hij geen misstap maken. 'Dus, lieve schat, als je je nu weer omdraait en weer gezellig gaat zitten slijmen bij de leiding, dan kunnen we zien of mijn dag misschien toch nog iets beter kan worden,' zei Mikey. De woorden die hij uitsprak waren alles behalve persoonlijk gedoeld, zelf al kwamen ze over als een persoonlijke aanval. Waarschijnlijk had Mikey tegen ieder ander persoon precies dezelfde dingen gezegd, hij kon gewoon geen mensen om zich heen verdragen. Er zaten al genoeg stemmen in zijn hoofd, om die van andere mensen ook nog aan te moeten horen... het werd soms gewoon te veel.
|
I could be your perfect disaster, you could be my ever after.