[RPG • 150] -- Alice' home for peculiar children - Speeltopics

Geschiedenis Op 16 november werd er een meisje geboren, maar het was geen gewoon meisje, want zij miste 1 arm en de andere was krom en klein. Vanaf het eerste moment dat ze naar school ging werd ze al gepest, iedereen lachte haar uit en ze werd door ieder individu buitengesloten. Zelfs haar eigen vader verafschuwde haar. Iedereen liet haar vallen, behalve haar moeder. Ze was er altijd voor haar, en zorgde ervoor dat zij kon leven in een wereld van haat. Ze bedacht dingen zodat ze haar beperking op een andere manier kon gebruiken, een manier waarop het voordelig was. Het meisje groeide goed op en kreeg vrienden die ook beperkingen hadden. Ze was heel blij dat haar moeder er altijd voor haar was geweest, maar niet iedereen heeft iemand waarop diegene kan rekenen. Daarom heeft ze een huis gecreeërd en niet zo maar een, maar een waar mensen met een beperking kunnen werken en leren om om te gaan of zelfs de beperking te veranderen in een gave. Iedereen met een beperking was er welkom. Wat spelen wij? Kinderen komen overal vandaan om zich bij het huis te voegen. Het huis is gevestigd in het noorden van Engeland. Het huis zit ver verstopt tussen de hoge bomen en het terrein is voor normale mensen lastig te vinden. Voor de kinderen met een beperking is het echter een veilig haven in de wrede wereld. Doordat kinderen met een beperking als een taboe worden gezien is het voor hen erg lastig om normaal op te groeien, zo worden zij enorm gepest of zullen ze later enorm lastig een baan kunnen vinden. Zodra zij naar dit huis toe gaan maken zij voor zichzelf dan ook de keuze om hun studie niet op nummer een te zetten. In dit huis leren zij namelijk hoe ze hun beperking om kunnen zetten in iets positiefs, een nieuwe kracht. Om een voorbeeldje te noemen zal een blinde zijn beperking bijvoorbeeld om kunnen zetten in het zien van aura's. Het enige wat dit huis is hen begeleiden op hen zoektocht naar deze kracht, de kinderen zullen alles zelf moeten doen, van iedere kracht die ontstaat is er tenslotte maar eentje, de beperkingen komen daarentegen wel vaker voor en hierin kunnen de kinderen elkaar dan ook helpen. Voordat zij volwassen zijn zullen zij geleerd hebben om hun beperking zo goed mogelijk te gebruiken. Zodra ze volwassen zijn is het dan ook de bedoeling dat zij het huis zullen verlaten, nu kunnen zij er ook voor kiezen om in het huis te komen werken als begeleider. Hier zullen ze niks mee verdienen, het enige wat ze dan hebben is met zekerheid een dak boven hun hoofd en iedere dag iets te eten. De community is echter wel nog redelijk gelovig en ook de kinderen worden zonder enkel geklaag aan het werk gezet. Zo heeft ieder per week een andere taak om uit te voeren, de ene keer kan dit met iemand anders zijn de andere keer doe je het alleen. Voor het avond eten wordt vaak nog een woordje naar de heer toe gepreveld en het wordt ook zeker niet gewaardeerd als er een jongen op de meisjeskamer is. Relaties zijn verder wel gewoon mogelijk. Invullijstje -- Naam -- Leeftijd (Kinderen: 12 t/m 18 Begeleiders: 18 t/m 50) -- Afkomst -- Beperking // Kracht -- Innerlijk -- Uiterlijk -- Geschiedenis -- Extra

---

Strange, I thought, how you can be living in you dreams and your nightmares at the very same time.

---

Rollen Naam • Gebruiker • Faceclaim • Beperking • Pagina Meisjes Vol! -- Eveline Eloïse Eugerre-- Herfst -- Meika Woollar -- Blind -- 1.4 -- Emily Thea Woods -- Pua -- Cloe East -- Doof -- 1.5 -- Heidi Ece Collins -- Inktzwart -- Sage Tullis -- Licht spasme -- 1.2 -- Naam -- Novembermeisje -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina -- Daisy Grace Higgs -- Finkelstein -- Natalia Dyer -- Kan niet praten -- 1.3 -- May Hazy Terrel -- totheground -- Emily Rudd -- Narcolepsie -- 1.6 Jongens Vol! -- Crypto Ray Bet Farve -- Childhood -- Crypwolf -- Kleurenblind -- 1.3 -- Naam -- Jurriens -- Luke Pasqualino -- Biopolair -- Pagina -- Merce Valhe -- Inktzwart -- Cazfhey -- Psycho/Afgressie problemen -- 1.3 -- Ceri Tuure Reier -- totheground -- Faceclaim -- Afasie van Broca -- 1.5 -- Percy Max Grimm -- Herfst -- Ko Grimmer -- Zware astma -- 1.6 -- Naam -- Novembermeisje -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina Begeleiders Nog 2 plekken vrij! -- Charlie Griffin Higgs -- Greenlight -- Mannnelijk -- Faceclaim -- 1.3 -- Naam -- Gebruiker -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina -- Naam -- Gebruiker -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina Beperkingen/Krachten Deze dingen zijn al bezet Blind • Special bond Doof • Special bond Kleurenblind • Zien in het donker Kan niet praten • Banshee Psychopaat/Agressieproblemen • Pyrokinese Zware vorm van astma • Snelle reflexen Afasie van Broca • spreekt altijd de waarheid Regels -- Alleen Herfst en Pua maken nieuwe topics aan -- Minimaal 150 woorden per post -- Reserveringen blijven 4 dagen staan, tenzij anders gevraagd -- Hou het gezellig met elkaar -- Bestuur alleen je eigen personage, indien anders aangegeven -- En heel veel plezier!

Praattopic 1
Rollentopic 1

Beginsituatie
Het is een regenachtige dinsdag morgen, iedereen is net een uurtje uit zijn bed en met zijn allen hebben ze zich verzameld om de al gedekte ontbijttafel. Het ontbijt is al van start gegaan en zodra je klaar bent met eten, kun je even kijken wat wil je gaan doen als je er maar aan denkt dat de lessen om half elf zullen beginnen en je dan dus ook in het klaslokaal wordt verwacht. De mensen die staan ingedeeld voor het afruimen van de tafel zullen dit als eerste moeten doen.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Herfst schreef:

Kamerindeling Kamer 1: Eve en May Kamer 2: Emily en Heidi Kamer 3: Daisy en personage Novembermeisje En voor de jongens: Kamer 1: Ceri en Merce Kamer 2: Percy en personage Novembermeisje Kamer 3: Ray en personage Jurriens

Taakverdeling • de was • May • koken. -- met zijn tweeën • Emily en Daisy • afwas (middag) • Merce • afdrogen (middag) • Percy • afwas • vrouwelijke personage Novembermeisje • afdrogen • Eve • tafel dekken en afruimen (avond) • personage Jurriens • stofzuigen beneden mannelijke personage Novembermeisje • stofzuigen boven • Ray • tafel dekken en afruimen (ochtend en middag) --met zijn tweeën. • Ceri en Heidi

Oh, moet ik ook nog een vrouwelijk personage maken?
Dat wist ik niet.
Ik ga vanavond beginnen (o gosh)

---

''With all due respect, which is none...''

Novembermeisje schreef:
(...)
Oh, moet ik ook nog een vrouwelijk personage maken?
Dat wist ik niet.
Ik ga vanavond beginnen (o gosh)

Ohh ik dacht dat je die ook nog wou hebben maar hoeft niet tho

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

Hoewel Charlie het in de eerste instantie enkel tegen May had gehad die naast hem zat was het niet May die als eerste op hem reageerde. Het was Eve die wat tegen hem zei, Charlie draaide zich dan ook direct naar het meisje toe en glimlachte naar haar. Veel zin had het niet om naar haar te glimlachen, ze zou het natuurlijk toch niet zien, maar het was meer uit beleefdheid dat Charlie zoiets toch altijd bleef doen. 'Is dat niet precies waar wekkers voor zijn' was de opmerking die Eve had gemaakt, een korte lach rolde over Charlie zijn lippen heen bij het horen van haar woorden. 'Klopt,' stemde May vervolgens snel in voordat Charlie zich zelf kon verdedigen. 'Ik weet het.' zei hij dan toch uiteindelijk. 'Maar het zou fijn zijn als mijn wekker gewoon iets later gaat zodat mijn dromen nog een vervolg krijgen.'
Charlie was het soort persoon die zijn dromen altijd nog goed kon herinneren en vaak hele aparte levendige dromen had. Ergens was het voordeel, want wanneer je met anderen in één huis woonde waren de gesprekken soms op een gegeven moment wel op. Dan kon hij altijd nog vertellen over de vreemde dromen die hij die nacht had gehad, zodat hij de stiltes een beetje op kon vullen. "Alhoewel ik denk dat de wekker in Charlies geval vrij onhandig kwam. Ik zou best willen weten hoe er met zo'n probleem zou moeten worden omgegaan." ging May verder over het onderwerp wat Charlie had aangesneden. Opnieuw ontstond er een kleine glimlach op Charlie zijn lippen. 'Dank je wel.' zei hij lachend. 'Ik was dus ook benieuwd, persoonlijk dacht ik er aan dat we wel in een luxe hotel konden overnachten wanneer zoiets gebeurd. Met grote zwembaden enzo, maar ik weet niet of dat echt binnen ons budget licht.'
. "Maar ew, dat is walgelijk. Ik heb een hekel aan kevers." zei May nog, waarbij Charlie ook knikte. Hij was niet perse echt bang voor de beesten, maar een huis vol kevers... dat maakte hem zeker ook niet bepaald enthousiast. 'Ja, het was een vrij levendige droom, want toen ik waker werd meende ik echt dat er nog zo'n beest over mijn been liep.' zei Charlie waarna hij zijn vingers even over May haar huid liet glijden om de voeten van een kever na te bootsen. 'Misschien was ik wel niet fout en lopen ze hier wel rond.' zei Charlie plagend.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

H A N N A H
L I O N S H E A R T

Maybe are their sound who I am.

SHY GIRL • KBG SYNDROME • GOOD HEARING • OUTFIT • WITH: Hannah was die ochtend niet al te vroeg wakker. Ze had slecht geslapen, omdat er een vliegje in haar kamer rond zwierf. Het was slecht om het kleine diertje de schuld te geven, maar voor een dame met haar gehoor kan het heel erg vervelend zijn. Ze wou het liefste snel aan haar ontbijt beginnen en zag een eindje verder op Charlie zitten met Eve en May. Van te voren al vol met paniek en gedachtes liep ze op hen af en toen ze er eenmaal was durfde ze het al niet meer. Ze wou haar mond al houden, toen ze toch begon met praten. 'Uhm...' De woorden lagen op haar tong, maar aan moed was een groot gebreken. 'K-kan ik...' Waarom lukte zelfs praten haar niet? 'B-bij jullie z-zitten?' Mooi zo, het is haar gelukt. Eindelijk, hoe lang zou dat hebben geduurd? Haar wangen kleurden onbewust al weer rood. 'Uhmm...' Ze staarde naar haar grond, had ze zich alweer voor schud gezet?

---

''With all due respect, which is none...''

16 jaar | Narcolepsie | Praat met Charlie en Hannah | Zowel vermoeid als geamuseerd "Een luxe hotel klinkt goed," grijnsde May. "We nemen gewoon het personeel als gijzelaars en tadaa." Ze glimlachte even bij het idee, dat niet bepaald realistisch was, en luisterde toen naar wat Charlie te zeggen had.       "Ja, het was een vrij levendige droom," zei hij, "want toen ik wakker werd meende ik echt dat er nog zo'n beest over mijn been liep." Hij liet zijn vingertoppen even over haar huid glijden. "Misschien was ik wel niet fout en lopen ze hier wel rond."       Het meisje veerde op, sloeg zijn hand weg. "Doe niet," siste ze geschrokken, "ik. Haat. Insecten." Ze zond de begeleider een blik des doods en wilde net weer iets zeggen toen een bekende, stotterende stem haar voor was.       "Uhm..." stamelde Hannah, "k-kan ik... b-bij jullie z-zitten? Uhmm..." Haar wangen kleurden vuurrood en snel richtte het meisje haar ogen op de grond.       May trok even een wenkbrauw op, duwde vervolgens haar irritatie weg. "Natuurlijk," zei ze lachend, "waarom niet?" Are you sick of hearing this "hakuna matata"-motto from people who won the lotto, WE'RE NOT THAT LUCKY!

[ bericht aangepast op 28 nov 2017 - 20:17 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

DAISY GRACE HIGGS

Ik smeerde wat confituur op het sneetje brood terwijl ik nog steeds keek naar Emily die geamuseerd leek te zijn om mijn pasta gebaar. Ze gebaarde instemmend terug wat me deed glimlachen, ik was dol op pasta zeker met tomatensaus, daar kon ik echt dagen van eten. 'Ja opzich wel, jij?' gebaarde Emily me terug eens ik haar vroeg hoe ze geslapen had. Mochten mensen niet weten dat Emily doof was en ik niet kon praten zouden ze ons vast voor gek verklaren, want sommige gebaren waren ook wel niet te vergelijken met een woord. ' Zoals gewoonlijk, vroeg op.' gebaarde ik terug met een glimlachje, waarna ik een hapje nam van mijn brood. De tafel begon stilaan voller te geraken al miste ik de meeste jongen toch wel aan de tafel, naast mijn broer dan. Charlie begon zelf over zijn droom die bestond uit insecten waardoor ik ook even mijn neus ophaalde. Houtwormen waren niet meteen het smakelijkste om over te praten tijdens het ontbijt. Ik rilde dan ook even bij het idee dat het huis vol zou zitten met insecten, jakkes. Toen Charlie dan May plaagde door te zeggen dat er misschien nog wel kevers rondliepen, stak ik afkeurend mijn tong uit. "Charlie is net een worm" gebaarde ik lachend naar Emily , wetend dat Charlie niet eens weet wat de gebaren betekende.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

'I didn't go to high school I went to school high' 17 Years | Schizofrenia | Staring at his breakfast | Alone Al veel langer dan gepland was lag Mikey in zijn bed, hij had zich zo ver mogelijk onder de dekens verstopt in een poging om hem weg te laten gaan. Continu hoorde Mikey de stemmen in zijn hoofd, ze hielden niet op, maar er was één die hem het meest pijn leek te doen. Het was de enige stem die ook een echt gezicht kreeg, een man die Mikey leek te volgen waar hij ook maar ging en stond, maar dan knipperde hij een paar keer met zijn ogen en was hij weg. Wanneer hij de man aan anderen aan wees zeiden ze ook dat hij er niet was, maar Mikey was er van overtuigd dat de man hem dagelijks achterna bleef lopen. Mikey had hem als klein kind de Boeman genoemd, omdat volgens de verhalen de Boeman net zo angst aan jagend moest zijn als deze man. Ook vandaag leek de man weer aanwezig te zijn, toen Mikey kort het dekbed een stukje omhoog trok om te kijken of hij al was verdwenen zat de man nog altijd keurig rechtop op een stoel in het hoekje van zijn kamer. Je kan net zo goed hier blijven, ze zullen je toch niet missen hoorde Mikey de man zeggen. Mikey wist precies waar hij het over had, hij had het over het feit dat Mikey allang aan het ontbijt hoorde te zitten. Waarschijnlijk vinden ze het enkel fijn dat je er niet bent Hoeveel stemmen er in Mikey zijn hoofd zaten wist hij niet eens precies, ze bleven continu door elkaar dingen tegen hem fluisteren, maar de meesten waren niet eens te verstaan. De boeman wel, die wist boven alle andere stemmen uit te schreeuwen. Hij had een zware hese stem, met toch wel een vaderlijke ondertoon, hij sprak als of hij over Mikey aan het vaderen was, maar zijn woorden wezen op iets heel anders. 'Nee, ik moet wel naar het ontbijt.' mompelde Mikey uiteindelijk vaagjes tegen zich zelf. De Boeman bleef maar tegen Mikey zeggen hoe hij het niet waard was om aan de ontbijt tafel te gaan zitten, hoe de andere kinderen toch niet tegen hem zouden praten. De man bleef dezelfde dingen herhalen en met elke keer dat hij het zei ging er een stukje van Mikey zijn zelfvertrouwen af. Misschien had hij ook wel gewoon gelijk? Waarschijnlijk had zich gewoon verbeeld dat ze interesse in hem hadden gehad eerder. Waarschijnlijk was dat gewoon wat zijn schizofrenie had gedaan, hem laten denken dat ze om hem gaven. Mikey had zich zelf al gehuld in een zwarte jeans en een te grote hoodie, maar stond toch enorm te twijfelen of hij niet beter gewoon in bed kon gaan liggen. Ze zouden hem toch niet gaan missen en het eten dat had hij ook helemaal niet nodig.... En toch wist de jongen zich zelf over te halen om zich toch naar de ontbijttafel te begeven. Nog lang niet iedereen had zich aan de tafel geplaatst en er was dus ook nog genoeg plaats voor Mikey over om te kiezen. Nu had hij ervoor kunnen kiezen om bij de rest van de groep te gaan zitten, maar de stemmen in zijn hoofd lieten plots hun mening allemaal luid en duidelijk te horen. Allemaal tegelijk leken ze hem toe te schreeuwen dat hij moest gaan zitten op de stoel zo ver mogelijk van de anderen af. De twijfel in Mikey zijn ogen was duidelijk zichtbaar terwijl hij blikte tussen de andere mensen en de lege stoel, maar toen hij naar de anderen meende hij toch even een afkeurende blik in hun ogen te zien en dus ging hij snel op de lege plek ver van de anderen zitten. Vanaf dat punt werd het allemaal niet veel beter, Mikey pakte een stukje brood, maar de Boeman vertelde hem dat hij daar te dik van werd. Toen ging hij over naar een cracker, maar ook dat was niet goed. Zelf het glas water wat hij voor zich zelf inschonk leek al te veel van het goede te zijn. Uiteindelijk had Mikey enkel een plakje kaas voor zich op zijn bord liggen. Weet je zeker dat je die kilo's kan hebben hoorde Mikey de Boeman weer. Mikey keek naar het plakje kaas en schudde verward zijn hoofd. 'Nee, laat ook maar.' mompelde hij afwezig waarna hij zelf het stukje kaas weer aan de kant schoof.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

"Een luxe hotel klinkt goed," zei May over het feit dat ze wel een luxe hotel in konden. "We nemen gewoon het personeel als gijzelaars en tadaa." Een lach rolde over Charlie zijn lippen bij het horen van deze sugestie. 'Hmm, ik denk dat jullie het ook nog wel zouden kunnen doen.' zei Charlie, met de klemtoon lichtelijk op jullie gelegd. Hij niet, hij had geen gave net zoals eigenlijk iedereen in dit huis. Hij was gewoon normale Charlie die niet erg veel kon, maar het maakte niet uit. Hij kon de anderen dan niet altijd helemaal begrijpen, omdat hij niet was doorgaan waar zijn door heen gingen, maar hij probeerde ze graag te helpen tot hoever hij dit nou uiteindelijk kon.
Charlie zijn actie met zijn impressie van een houtkever leek May echter minder goed te bevallen, want zodra Charlie zijn vingers haar arm raakten sloeg de jongedame ook zijn hand weer weg. De jongedame riep nog over hoe ze een hekel had aan insecten, iets waar Charlie natuurlijk nog een weerwoord op wou geven. Echter kreeg de jongen hier de kans niet meer toe, want toen werden ze onderbroken door een beverige stem die tegen hem begon te praten. Charlie keek al gauw op en zag dat het Hannah was die tegen hen begon te praten. "Uhm..." mompelde Hannah, "k-kan ik... b-bij jullie z-zitten? Uhmm..." Charlie zag hoe de wangen van het meisje vuur rood kleurden uit waarschijnlijk iets van schaamte. Charlie probeerde vriendelijk naar haar te glimlachen voor hoever de jongedame hem kon zien. "Natuurlijk," zei May uiteindelijk als eerst "waarom niet?" Het was precies het antwoord wat Charlie haar ook zou hebben gegeven als May hem niet voor was. Zelf al had hij het niet gewild had hij nog ja gezegd, dat zag hij nou eenmaal als één van zijn taken als begeleider. Hij ging niet één van de kinderen de grond in zitten branden dus ja hij moest wel vriendelijk tegen ze zijn.
'Zolang je mijn vreselijke verhalen over mijn dromen maar uit kan staan.' zei Charlie lachend tegen Hannah.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

DEAN MONROE JOSEPHS

Daar lag ik dan, helemaal vernesteld in mijn dekens op mijn bed. Ik had altijd erg levendige dromen, maar eens ik wakker werd herinnerde ik me niets meer van deze dromen wat ik altijd erg vaag vond. Zeker gezien ik altijd op vreemde manieren in het bed kwam te beindigen. Echter vandaag werd ik niet uit mezelf wakker, maar wel van een luidruchtige vogel die regen de ruit aanvloog wat me deed wakker schrikken. Na met wat moeite mezelf te bevrijden van de lakens, liep ik voorzichtig de kamer uit, gezien ik Percy niet wilde wakker maken. Ik grabbelde nog net op tijd mijn hoodie voordat ik de deur dicht deed en de trappen gehaast afliep. Die vogel moest vast een klap hebben gehad en ik kon het dan ook niet laten om te gaan kijken of hij in orde was. Gezien ik enkel een jogging aanhad deed ik de trui over me heen gezien ik niet echt de spieren had om hier halfnaakt te paraderen, en daarbij waren hier ook kleintjes ik wilde hen niet gaan traumatiseren. Eens ik de trappen af was gelopen, keek ik kort naar de eetkamer waar de tafel al vol was, maar liep in de plaats de deur uit en trok een klein sprintje naar de plek onder de ruit waar ik sliep. En ja hoor, daar zat een mankende kraai die kwaad krijste, hij huppelde wat op zijn ene been en zijn vleugels krampachtig gespreid. Ik was geen vogelfluisteraar, maar als ik iets kon doen was het maar proberen te helpen. Heel voorzichtig sloop ik naar de vogel toe en wist me van een meter van het beestje te verwijderen. Met grote concentratie wist ik met mijn illusie de vogel op zijn gemak te stellen en te kalmeren. Iets wat meer dan genoeg leek om het beestje zich beter te laten voelen. De vogel krijste nog een keer voordat hij zich nog eens uitschudde en weg vloog. Ik glimlachte wat schuin en haalde mijn hand even in mijn zakken om tot mijn frustratie te ontdekken dat ik mijn vape boven was vergeten... damn. Ik was gestopt met roken, voor de meesten hier, maar had toch iedere ochtend een trekje nodig van mijn vape voor toch iets van nicotine binnen te hebben. Ik ging dus weer het huis binnen, de trappen op en net als ik bijna bij mijn kamer was, kwam er een grijsharige gedaante plots on mijn weg te staan. "Woah kijk even uit." mompelde ik wat grumpy tegen Merce.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Emily Thea Woods ''At home, I was only a deaf person, here, I am more.''

13 years ~ deaf ~ special bond ~ outfit ~ ''talking'' to: Eve and Daisy Ik pak wat brood voor mezelf terwijl ik naar Daisy kijk. ' Zoals gewoonlijk, vroeg op.' gebaart ze als antwoord op haar vraag. 'Haha, ik ken het,' gebaar ik terug. Op de een of andere manier heb ik iets met vroeg op staan, maar ik vind het zelf niet echt een heel groot probleem. Ik smeer wat chocoladepasta op mijn boterham als ik weer naar Daisy kijk. "Charlie is net een worm" gebaart ze naar mij. Ik kijk haar vragend aan en kijk dan naar Charlie en May. Als ik het woord insecten van May's lippen lees weet ik wat ze bedoelt. Charlie was haar waarschijnlijk aan het klieren over die beestjes ofzoiets. Ik kijk weer naar Daisy en glimlach naar haar. 'Wat ben je aardig tegen je broer,' gebaar ik met een lachje naar haar.

16 jaar | Narcolepsie | Praat met Charlie en Hannah | Zowel vermoeid als geamuseerd "Hmm, ik denk dat jullie het ook nog wel zouden kunnen doen," zei Charlie, een klemtoon op het woord 'jullie'. Verontschuldigend keek May hem aan.       "Narcolepsie is echt niet zo simpel om mee te dealen," probeerde ze ongelukkig uit te leggen voor ze besefte hoe stom dat klonk. "Sorry."       Een beetje beschaamd keek ze weg.       Haar ongelukkige woordkeuze leek Charlie er niet van te weerhouden om Hannah te beantwoorden. "Zolang je mijn vreselijke verhalen over mijn dromen maar uit kan staan," zei hij lachend.       "Hij droomde over houtkevers," vertelde May snel. "Ieuw. Gewoon ieuw."       Na dit gezegd te hebben trok ze een kom die rondslingerde op de tafel dichterbij, greep vervolgens een lepel, melk en cornflakes en gooide alles zonder goed op te letten bij elkaar. Bij het pakken van de cornflakes had ze Mikey gespot, die enkel een beetje speelde met zijn eten -- in haar ogen. Nieuwsgierig keek ze hem aan terwijl ze alles terugzette en een hap nam, om zich vervolgens tot hem te wenden. Hij zag er nogal ongelukkig uit, vond ze.       "Mike, gaat het wel?" vroeg May. Are you sick of hearing this "hakuna matata"-motto from people who won the lotto, WE'RE NOT THAT LUCKY!

[ bericht aangepast op 30 nov 2017 - 15:52 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

---

'I didn't go to high school I went to school high' 17 Years | Schizofrenia | Staring at his breakfast | Alone Uiteindelijk zat Mikey daar maar een beetje, zijn handen in de zakken van zijn hoodie, kijkend naar het plakje kaas wat op zijn bord lag. Misschien waren de zakken van zijn hoodie voor Mikey niet de beste plek om zijn handen te bewaren, want het betekende dat ze direct op zijn buik lagen. Zo voelde Mikey ook aan zijn buik en aan al het vet wat er op zat, het hing helemaal over zijn broek. Waarschijnlijk als hij opstond hing het tot aan zijn knieën of zoiets, zoveel had hij aan zijn lichaam hangen. Zijn worsten vingertjes prikte in zijn flubber buik, waarom dacht had hij überhaubt gedacht dat ontbijt iets voor hem was. Hij had het niet nodig. Mikey zijn maag liet plots een luid en duidelijk gerammel horen, ja hoor natuurlijk dacht zijn maag dat hij het wel nodig had. Die was helemaal leeg, maar Mikey wist wel beter hij ging niet luisteren naar de leegte van zijn maag. Ondanks dat Mikey wist dat hij het plakje kaas niet zou moeten eten bleef hij er wel de hele tijd naar staren in de hoop dat de smaak van de kaas zo in zijn mond zou komen. Zonder de nodige calorieën enkel de smaak, zodat hij in ieder geval iets anders kon proeven dan het flauwe water. Mikey werd plotseling uit zijn continue gedachten over getrokken door een stem die duidelijk zijn naam uitsprak. Langzaam sloeg de jongen zijn ogen op naar May die daar naar hem stond te staren. Had hij iets op zijn gezicht of zo dat hij er zo ellendig uitzag? Of nou ja Mikey had altijd wat op zijn gezicht, dus dat was niet raar meer. May was lief en aardig en alles, maar Mikey wist niet of hij de jongedame met haar platte buikje en haar grote bak cornflakes er nu echt bij kon hebben. Natuurlijk kon zij wel alles tot zich nemen, zij zou nooit zo'n grote dikke flubber lichaam krijgen. "Mike, gaat het wel?" pas een paar seconden later drong de vraag echt tot Mikey toe, hij had zijn gedachten te veel bij haar lichaam gehouden om echt na te kunnen denken over de vraag. De stemmen in Mikey zijn hoofd vertelden hem dat dit enkel een beleefdheidsvraag en dat ze geen echte interesse had. Ze vertelden hem dat het geen zin had om een echt antwoord te geven, ze wou het toch niet weten. De boeman vertelde hem dat hij zijn flubber lichaam maar beter weer naar zijn kamer kon dragen voor hoever hij dit de trap op kon tillen. Mikey deed hard zijn best te concentreren en een antwoord te geven op de simpele vraag die May hem had gesteld. 'Ehmm... ja' mompelde Mikey. 'Ja.. het gaat wel.' wist hij uiteindelijk uit te brengen, niet volledig naar de waarheid, maar was dit niet zijn continue staat? Het was niet als of het op andere dagen nou veel beter met hem ging en het was zeker niet als of de stemmen eens vakantie namen en gewoon verdwenen. 'Hoe gaat het met jou?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

16 jaar | Narcolepsie | Praat met Mikey | Zowel vermoeid als geamuseerd Een paar seconden staarde Michael haar aan, genoeg tijd om haar ongemakkelijk te maken. Net toen ze nog iets wilde zeggen was de jongen haar toch voor. Heel, heel langzaam liet ze haar adem gaan.       Ehmmm... ja. Ja... het gaat wel," bracht de jongen langzaam uit. "Hoe gaat het met jou?"       Hij loog. May wist dat hij loog, het zag er helemaal niet goed uit. "Weet je het zeker?" vroeg ze dus in plaats van hem te antwoorden. Wankelig, nog steeds niet helemaal wakker, stond ze op en liep ze naar hem toe. "Want ik heb zo'n gevoel... dat je... eh, dat dit niet echt het hoogtepunt van je leven is." Viel ze hem niet lastig? vroeg ze zich af. Maakte ze het alleen maar erger door hem met vragen te bestoken? Maar nee, de jongen leek echt niet lekker te zijn -- zoals gewoonlijk, besefte May toen ze er even over nadacht. Are you sick of hearing this "hakuna matata"-motto from people who won the lotto, WE'RE NOT THAT LUCKY!

[ bericht aangepast op 6 dec 2017 - 9:03 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

DAISY GRACE HIGGS

'Haha, ik ken het,' gebaarde Emily terug naar me wat me deed glimlachen, de meest hier in he tehuis waren vroege vogels tot Charlies ergernis soms gezien ik weet dat hij wel van uitslapen hield. 'Wat ben je aardig tegen je broer,' gebaarde Emily vervoglens terug toen ik Charlie een worm noemde. Ik grinnikte zachtjes, al was het zonder geluid. 'Altijd' grijnsde ik gebarend. ' Maar insectenpraat tijdens het ontbijt is niet echt smakelijk.' gebaarde ik vervolgens waarna ik onschuldig mijn schouders ophaalde. Ik keek even op toen nog twee mensen aan tafel schoven. Ik zwaaide even vrolijk naar hen beide, Hannah was altijd wel aardig en Mikey, daar wist ik nog niet veel van. Hij was een beetje een vreemde vogel, maar dat waren we allemaal wel. Mijn blik gleed even naar de vol getattoeerde jongen die niet echt honger leek te hebben en ook niet echt veel vertelde. Ik had al een paar keer toenadering gezocht tot Mikey, gezien ik iedereen hier wel graag beter leerde kennen. Natuurlijk waren er wel een paar mensen waar dat moeilijker mee ging , maar ik kon maar proberen. Toch voelde ik echter wel dat Charlie dit niet zo graag had, of toch in ieder geval als ik interesse leek te tonen als Mikey iets zei.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

      Zoals gewoonlijk was ik ik weet niet hoelang blijven liggen in bed, te lui om op te staan of überhaupt echt wat te doen. Helaas had mijn wekker me er meerdere malen aan herinnerd dat het tijd was om te ontbijten - wat ook de reden was dat het voorwerp nu half gebroken tegen de muur aan lag en ik de deur van mijn slaapkamer opende om de gang op te lopen. Ik slofte de hal op, en kreeg meteen een opmerking naar mijn hoofd geslingerd, verdomme, het was veel te vroeg.
      'Woah, kijk even uit,'
Ik keek chagrijnig op, en kwam tot de ontdekking dat Dean, de jongen tegenover me, waarschijnlijk net zo chagrijnig was als ik. Oké, top, dan kon ik misschien nog proberen mijn irritatie op iemand anders te gooien, in mijn hoofd wilde ik het tenminste niet.
      'Ik moet uitkijken?' vroeg ik geïrriteerd - zelfs al wist ik verdomd goed dat hij gelijk had. Maar ik bedoel, ik was het, en ik kwam net uit bed, reden genoeg om de discussie aan te gaan, toch? 'Hallo, ik ben pas net wakker gast,'

Laten ik cringy posts schrijven

---

obsessive rage