[RPG • 250] Filthy Rich | Speeltopic [16+] - Speeltopics

10 okt 2017 - 18:21 Novilunium is offline

Filthy Rich

Everybody was well dressed, and everybody was a mess.

Setting

Highland Estate – het enorme landgoed wat regelmatig huis geeft aan een stel extravagante jongeren. Deze welgestelde heren en dames zijn stuk voor stuk het nazaat van succesvolle zakenmannen en vrouwen en staan op het punt om toe te treden in het keiharde zakenwereldje van hun ouders.
Voordat ze hun lang leven de lol leventje echter inruilen voor het drukbezette business life, krijgen ze de kans om zichzelf nog eenmaal compleet uit te leven. Op Highland Estate kan dit onder de radar en zonder enige consequenties voor hun toekomst en de rol die ze daar gaan bekleden. Niemand zal hun acties binnen de Estate tegen ze kunnen houden.
Twee weken lang kunnen ze de beest uithangen zonder enige remmingen of ouderlijke invloeden, zolang ze maar in hun achterhoofd houden dat dit de laatste keer is voor ze een leven vol verantwoordelijkheden in stappen.
De groep die nu aankomt is een samenstelling van de rijkste jongeren van de wereld. Geld heeft absoluut geen waarde, een hart hebben is overrated en geheimen bewaren is voor losers.

Conclusie; een recept voor chaos, met een gouden randje.

Eat Diamonds For Breakfast

Attentie !

♢ De meesten kennen elkaar niet,
of enkel van naam.
♢ Als je personage super lief en onschuldig is,
dan was hij of zij niet naar het Estate gekomen.
♢ Ervan overtuigd dat je de meest rijke bent?
Mooi, dat zijn ze namelijk bijna allemaal.
♢ Iets niet aanwezig in het huis?
Vraag er naar in het praattopic, wees creatief.
♢ Drinken uit gouden kopjes en eten van gouden borden?
Dat kan, want ze zijn stinkend rijk,
♢ Er zijn karts aanwezig voor de racebaan.
Ze mogen ook met liefde hun Bentley's aan stront jagen.
♢ Last but not least;
GO BIG OR GO HOME.

Survival of the Richest

Highland Estate

Het Estate ligt in niemandsland met in de wijde omgeving geen ziel. De tuinen die er omheen liggen bieden een buitenzwembad, een racebaan, een tennisbaan, paardenstallen, een golfbaan, een aangelegde zandduin en een helicopter platform.
Binnen bestaat het gebouw hoofdzakelijk uit marmer, hangen overal kroonluchters en is zo'n beetje alles afgewerkt met bladgoud. Er is een bibliotheek, muziekstudio, een zaal met meer klassieke instrumenten, een binnenzwembad, een bioscoopzaal, een speelhal met flipperkasten en pool tafels en dergelijke, een casino en meerdere eetzalen en woonkamers.
Iedereen heeft een enorme slaapkamer welke ze zelf in hebben kunnen richten. De aangrenzende badkamer is bij iedereen hetzelfde en heeft ongeveer deze sfeer.
Er is personeel aanwezig en dit personeel zal nooit spreken tenzij hem of haar iets gevraagd wordt. Zij zijn er om de jongeren van alle gemakken te voorzien, maar zullen nooit ingrijpen aangezien zo'n beetje alles is toegestaan. Wil je een handeling niet zelf doen, - denk aan paarden zadelen, drinken inschenken, je ontbijt kauwen, weet ik veel - stuur dan het personeel aan.
Alcohol vloeit rijkelijk, van drugs kijkt helemaal niemand raar op en al wil je naakt door het huis lopen, vermaak je wat. Er worden hierin nauwelijks grenzen gesteld en hier moet je dus wel rekening mee houden wanneer je mee wil doen aan deze RPG.

We Are So Vain

Regels

– Quizlet huisregels
– Reservering staat 72 uur
– Drank&Drugs toegestaan
– Geen perfecte personages
– Seksuele handelingen in overleg
– 16+ is toegestaan en gebruikelijk
– Een post heeft minstens 250 woorden
– Alleen ik, Amber, maak nieuwe topics
– Vermelding post; naam, locatie en gezelschap
– Graag een actief speeltopic, minstens 1 post per week

♢ ♢ ♢

We Make The Rules As We Go

Rollen

Rich Assholes VOL

Charles Sebastian Lockridge ♢ Lucky Blue ♢ Sombre ♢ 1.3
Micheal Ventura-Bellincioni ♢ Maluma ♢ Maluma ♢ 1.3
Nathan Alexander O'Donnel ♢ Neels Visser ♢ Finkelstein ♢ 1.4
Claud Constatin Grimaldi ♢ Faceclaim ♢ Greenlight ♢ 1.4
Jem Armitage ♢ Joshua Whitehouse ♢ SebastianVerlac ♢ 1.8

Rich Bitches VOL

Bibi Seraphine Hartley ♢ Amanda Seyfried ♢ Cunning ♢ 1.6
Paige Anthonia Fletcher ♢ Barbara Palvin ♢ Aniketos ♢ 1.2
Lillyana Victoria Trump ♢ Miranda Kerr ♢ Mahigan ♢ 1.5
Niamh Alexei O'Donnel ♢ Gwen Cox ♢ Kian ♢ 1.2
Azaria Kochava ♢ Audreyana Michelle ♢ Limnaden ♢ 1.6
Florence Celeste Duchamps ♢ Lianne La Havas ♢ Hopps ♢ 1.4

Super Rich Kids With Nothing But Fake Friends

Who's Doing What?

[ bericht aangepast op 17 nov 2017 - 17:36 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

18 okt 2017 - 23:19 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Bibi Seraphine Hartley

22 ♔ Entrance Hall ♔ With Jem

Bibi pakt een van de glazen en verneemt nauwelijks dat Bernard haar hierbij met haviksogen in de gaten houdt. Ze kijkt naar de vloeistof, walst het vervolgens en ruikt kort. Vervolgens neemt ze een klein slokje en laat de smaak goed op zich inwerken.
'Fruitige afdronk, goed in balans en een middelmatige body. Dom Perignon White Gold Jeroboam,' mompelt ze bedachtzaam, alvorens het glas in een teug achterover te slaan. Achter haar klinkt een verontwaardig kreetje.
'Miss Bibi! Manieren!' verzucht Bernard met een hand over zijn hart en een afkeurende blik op zijn gezicht. Bibi giechelt en zet haar lege glas van zich af.
'Kom nu, Bernard, niemand die het ziet. Hoe groot is bij jou de verleiding om het onderste glas van de piramide te pakken?' vraagt ze haar butler met een verlangende blik op het desbetreffende glas. Voor Bernard echter kan antwoorden spot de man een nieuwkomer, welke op Bibi af loopt en haar op de schouder tikt. Bibi draait zich met grote, vragende ogen om naar degene die haar aanraakt, waarop een knappe jongeman met een bos krullen in beeld komt. De jongen pakt haar hand en gaf hier een galante kus op, precies zoals Charles eerder had gedaan.
'Ik had me geen aangenamere verschijning kunnen wensen bij aankomst. Sir Jasper Oliver Armitage-Campbell, erfgenaam van Darley Stud en tweede in lijn van de Duke of Argyll en Chief van Clan Campbell,' zegt de jongen, met zo veel gemak dat hij het wel vaker moet doen. Voor Bibi klinkt het alsof hij een encyclopedie opleest.
'Iedereen is hier zo beleefd, vind je ook niet Bernard? Zo welgemanierd,' merkt ze op, zonder haar blik los te maken van de bruine ogen van Jasper. Aangezien er nu geen anderen in de omgeving zijn om haar af te leiden, weet ze het in zich te vinden zich voor te stellen zonder aansporing van Bernard.
'Bibi Seraphine Hartley, erfgename van het Hartley imperium welke bestaat uit hotels en casino's,' somt ze keurig op, terwijl ze de bewegingen van de jongen nauwkeurig volgt. Hij pakt iets uit zijn binnenzak, pakt een leeg glas en schenkt zichzelf iets amberkleurigs in.
'Wil je ook? Het is een stuk beter dan dat slappe Franse spul, om eerlijk te zijn,' vraagt hij, waarop Bibi al knikt nog voor ze überhaupt weet wat het is. Ze trakteert hem daarbij ook op een stralende glimlach, waarbij zelfs haar ogen iets oplichten. Iedereen die haar alcohol aanbied ziet ze als vriend. Ze houdt haar net lege glas voor hem op en hij schenkt haar in, waarop ze haar glas met een uitnodigende glimlach opheft voor een proost.

[ bericht aangepast op 18 okt 2017 - 23:20 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

19 okt 2017 - 20:44 Sombre is offline

Sombre 2828

Charles Sebastian Lockridge
"I'm not in the mood to talk to imbeciles, move away."

Charles 19 y/o - inside - with Paige

Met mijn hand tegen de spiegelwand leunend, hing ik half over Paige heen. Ik streelde Paige langs haar kaak en keek haar even vrolijk aan, vervolgd door de woorden "Je bent echt geweldig, weet je dat?". Na die woorden keek ze naar mijn ogen en vervolgde haar blik richting mijn lippen. Voor er iets kon gebeuren was ik weer rechtop gaan staan, zodat ze niet verkeerd zou denken over mijn intenties. Ze keek me even starend aan en glimlachte toen, waardoor mijn hart even stilstond. Ik wilde haar niet beledigen, maar ik wilde haar gewoon laten merken dat niets haast heeft, ik heb lang op haar gewacht, er kan nog wel een uur of twee, drie bij.
'Klinkt het arrogant als ik je vertel dat ik dat al weet, maar dat ik het wel vaker uit jou mond wil horen.' sprak ze zachtjes en lichtelijk uitdagend. Ik keek haar met een lege blik aan, hoe deed ze dat toch, flirten alsof het niets was. Normaal was flirten voor mij ook geen uitdaging, maar met Paige moest het gewoon perfect zijn, tot in de puntjes uitgewerkt.
'Geef je telefoon eens, ik wil echt een selfie met je maken. Ik wil bewijs hebben, voor al mijn vrienden, dat ik je eindelijk heb ontmoet.' zei ik terwijl ik mijn hand ophield, ik was gewend dat als ik iets vroeg ik het meteen kreeg. In dit geval, was dat niet zo. Paige keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw, had ze het verkeerd opgevat?
'En… een ontmoeting met mij is echt het allerbeste wat je ooit is overkomen?' vroeg ze quasi-verbaasd. Ik knikte met grote ogen, Paige was inderdaad het beste wat me was overkomen. Ik zag dat Paige naar haar telefoon aan het zoeken was in haar jasje, ik had natuurlijk al lang gezien dat hij in haar achterzak zat. De rondingen die normaal echt perfect waren zagen er in de spiegel nogal vierkant uit, teminste, één van de rondingen.
'Wil je niet eerst wachten totdat je je een beetje opgefrist hebt? Zelfs de roodachtige filters zijn niet in staat om mijn kleur lippenstift te maskeren.' zei ze terwijl ze mijn overhemd bekeek. Ik keek in de spiegel en zag de rode vlekken, ze waren me nog niet opgevallen, mijn focus was nog niet van Paige af geweest. Toen ik mezelf in de spiegel zag schrok ik me dood, wat had ze met me gedaan. Het leek wel alsof ik drie nachten achter elkaar naar de stripclub ben geweest. Er klonk een 'ping' vervolgd door de liftdeuren die open gingen, godzijdank, ik moet mijzelf echt fatsoeneren. Paige stapte tegelijk met mij de lift uit, ik greep haar hand en stormde richting mijn kamer. In de kamer keek ik even naar de koffers die al leeg waren, mijn kleding was al ingepakt in de inloopkast. Ik trok meteen mijn overhemd uit en liep richting de badkamer.
'Er staat champagne op mijn nachtkastje, als je daar zin in hebt, ik spring even snel twee seconden onder de douche.' zei ik met puppyoogjes, ik hoop dat ze het begrijpt, ik kan mijzelf niet vertonen bij haar op deze manier, ik wilde er goed uitzien. Ik liep richting de badkamer en trok daar de rest van mijn kleren uit, ik zette de douche aan en ging er snel onder staan. Binnen een paar seconden had ik mijn haren gewassen en stond ik weer buiten de douche. Ehm,.. waar liggen de handdoeken. shit, George zei dat mijn handdoeken pas wat later op de dag aan zouden komen, ik had handdoeken besteld waar mijn initialen in geborduurd waren.
'Eh, Paige? Kan je misschien ergens een handdoek vandaan toveren?' riep ik de hoek om richting Paige. 'Mijn eigen handdoeken zijn nog niet geleverd,' zei ik, ik schaamde me dood. Hoe kon ik haar nou voor me winnen als ik niet eens voor mijn eigen fucking handdoeken kon zorgen. Ik stond tegen de muur aan met mijn hand in mijn gezicht, kon dit nog beter? Ik besloot tijdens het wachten maar gewoon even te scheren en wat aftershave op te doen, dan rook ik in ieder geval wel erg lekker. Wat zal Paige wel niet denken, zou ze al gevlucht zijn? Ik stond nogal ongemakkelijk in mijn eigen badkamer, te wachten tot een dame me een handdoek ging brengen, ik kon mijzelf wel slaan. Wat zal vader wel niet denken als hij dit hoort.

[ bericht aangepast op 19 okt 2017 - 20:45 ]

- thank you for existing -

20 okt 2017 - 0:52 Smiths is offline

Smiths 5032

How far is far

20 okt 2017 - 17:22 Venustic is offline

Venustic 2690

Prince Claud 'Caleb Constatin Laurent Marcellin Grimaldi

19 Years | At the swimmingpool, outside | With Natalya

Toen Caleb Natalya min of meer uitdaagde om het water in te springen leek ze hier duidelijk nog voor een paar seconden over na te moeten denken. Ze moest zich zelf duidelijk eerst nog even bekijken voordat ze in beweging kwam. "Ja hoor," zei de jongedame naast Caleb, waarna ze het laatste beetje van haar pasta naar binnen werkte en daarna opstond. Caleb volgde haar met zijn blik en kon het dan ook niet laten om de jongedame te bekijken terwijl ze zich zelf ontdeed van haar kleding. Hij mocht dan wel met goede manier opgevoed zijn, hij bleef toch een jongen en als hij een mooi lichaam voor zich kreeg kon hij moeilijk niet kijken. "Volgens mij zeggen ze altijd dat je een uur moet wachten met zwemmen als je net gegeten hebt, maar goed. Ik zal er maar op moeten vertrouwen dat jij mij redt als ik dreig te verdrinken." zei Natalya nog tegen Caleb, waarna Caleb knikte. 'Als het dan echt moet zal ik je dan wel mond op mond geven.' plaagde Caleb haar, waarna hij toekeek terwijl Natalya met een sierlijke duik in het water belande. "Kom je nog?" vroeg de jongedame. 'Bien sûr,' antwoordde Caleb direct waarna ook omhoog kwam om zich te ontdoen van zijn kleding. Langzaam maakte hij de knoopjes van zijn witte bloesje los, waarna hij het dunne stukje stof naast Natalya haar kleding liet vallen. De kreukels die er op deze manier in zouden komen zou Vincent er vanavond wel weer voor hem uit willen strijken. Toen Caleb zich ook zijn schoenen en zijn broek uit had getrokken bekeek hij Natalya even, voor dat hij net zoals haar het water in dook.
'Dus Natalya, het media bedrijf van je vader, neem jij dat straks over of hebben je ouders iets anders voor je in petto?'

Bien sûr = tuurlijk

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

20 okt 2017 - 21:24 LordJohn is offline

LordJohn 10840

FLORENCE CELESTE DUCHAMPS

"Rouler sur l'or."

21 • Guadeloupe/France • inside the house • with Lillyana, Luca & Michael • outfit

'De enige echte, dochter van de vijfenveertigste president,' zegt ze en ik knik eventjes kort. Dat dacht ik al. Ik weet niet of ik opgelucht of teleurgesteld moet zijn. Bij de naam Trump komen niet meteen de prettigste associaties bij me naar boven, zeg maar. Zijn dochter kan natuurlijk anders en vriendelijk zijn, maar voor nu houd ik me nog een klein beetje afzijdig. 'Duchamps, zei je, toch? Ik heb de naam wel eens horen vallen, maar kan er nu helaas niet opkomen, mijn excuus. Maar je komt uit Frankrijk, of heb ik mij vergist?'
Ik houd mijn hoofd een klein beetje schuin. Ze herkent me dus wel. Net als dat mijn moeder haar vader wel kan villen, om het zo te zeggen. 'Oorspronkelijk Guadeloupe,' leg ik uit, 'maar ik ben op mijn tiende naar Frankrijk verhuisd, al kom ik nog regelmatig op het eiland waar ik geboren ben,' vervolg ik en ik neem nog een slok van de wijn in het chique glas dat ik in mijn hand houd.
Wanneer twee jonge, knappe mannen ons kleine gezelschap vergroten, knik ik eerst naar de man die zich meteen tot Lillyana wendt. Dan pas schenk ik aandacht aan de man met het slordige baardje in de rafelige zwarte broek. Toch ziet hij er heel goed uit en ik neem hem geïnteresseerd in me op. 'En net als je denkt dat je al het moois op de wereld al gezien had... Ik ben Michael Ventura. Wat is jouw naam, beautiful?'
Tuurlijk is het zo'n gladde prater en weet hij hoogstwaarschijnlijk meisjes binnen minuten in zijn bed te praten, maar ik doe daar niet aan mee. Echt niet. Hij kan praten als Brugman, maar tenzij ik zeker weet dat een man geen nare bijbedoelingen heeft en misbruik van me wil maken. Ik heb namelijk nogal slechte herinneringen aan intimiteit en dat wil ik niet nog een keer meemaken. 'Florence Celeste Duchamps,' stel ik me voor aan de man en ik glimlach. Blijkbaar merkte Lillyana mijn accent al op en ik geloof ook niet dat ik er ooit nog vanaf ga komen. Ik spreek vloeiend Engels, maar toch lijk ik dat accent niet kwijt te raken. 'Aangenaam, meneer Ventura,' lach ik.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

21 okt 2017 - 1:58 Aynur is offline

Aynur 2380

Paige Anthonia Fletcher

"Je bent een diamant tussen allemaal kiezelsteentjes"

Charles - Inside - Outfit

Bij mijn vraag of deze ontmoeting met mij echt het beste is wat hem is overkomen, wat ik zeer waarschijnlijk vind aangezien ik zijn lippen op duizenden andere vrouwen heb gezien, knikt hij onschuldig met zijn grote aantrekkelijk blauw ogen. Hij ziet er zo lief uit dat er bijna een ‘awh’ geluidje over mijn lippen rolt. Maar toch was er altijd dat kleine stemmetje dat aan je geweten knaagde en dat kon je niet zomaar aan de kant schuiven.
Tja, die kijkers van hem kon ik toch niet weigeren en dat kleine pleziertje ging ik hem niet ontzeggen. Vandaar dat ik op mijn jasje klopte, steeds geïrriteerder en gefrustreerder met de minuut omdat ik hem niet kon vinden, totdat ik mijn bovenlichaam op een onnatuurlijke manier draaide zodat ik mijn achterkant kon bekijken en daar zag ik dat mijn kont niet helemaal de vorm had die het zou moeten hebben. Vlug viste ik hem uit mijn zak, maar hield hem nog plagend boven mijn hoofd. Ik had er natuurlijk geen problemen mee om een selfie met hem te maken, al was ik bang dat als hij zichzelf in de spiegel zou bekijken, hij zou gruwelen van zichzelf. Vandaar dat ik zo vriendelijk mogelijk, maar toch met een dringende serieuze ondertoon vroeg of hij zeker wist dat hij niet eerst even zijn hoofd in de wasbak zou willen gooien.
Zo te zien had ik gelijk gehad, want het gezicht van Charles verried zijn gevoelens. Hij was altijd al een open boek voor mij geweest, tenzij hij zijn best deed en me afleidde, dan was het bijna onmogelijk om me op zijn gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal te concentreren. Deze keer was de schrik echt op zijn gezicht af te lezen.
Eindelijk kwam het bekende ‘ping’ geluidje ten teken dat de lift op de gewenste verdieping aan was beland. Met eindelijk bedoel ik meer dat ik blij ben om uit die krappe ruimte weg te zijn, al vond ik het niet erg om die ruimte met Charles hier te delen. We stapten beide tegelijk uit, wat net paste. Gelukkig had ik nu ook weer niet van die hele brede heupen omdat we anders vast zouden zijn komen zitten. Ik had net de eerste paar passen gezet in een willekeurige richting, ik wist natuurlijk mijn god niet waar ik heen moest toen Charles mijn hand vastpakte en me mee trok naar een deur die naar zijn kamer zou leiden. Zijn hand voelde warm en zacht, maar tegelijk ook krachtig en stevig aan. Waarschijnlijk voelde mijn hand ontzettend koud aan, want ik had nu eenmaal altijd koude handen. Zelfs in de zomer kreeg ik het voor elkaar en ik had geen idee waardoor dat kwam. Ach, het was vast niets ernstigs want ik had het al mijn hele leven. En het was heerlijk om Dylan mee te plagen.
Charles was eerder in de kamer dan ik en langzaam zette ik en stap over de drempel van zijn kamer. Dit, en het voelt echt verschrikkelijk om het te bekennen, is de eerste keer dat ik in een andere persoonlijke kamer ben van een jongen behalve dan mijn die van mijn broers. Ik liet mijn ogen door de kamer glijden en nam alles rustig in me op. Zelf had ik er altijd een hekel aan als mensen ongevraagd aan mijn spullen zaten, dus was het logisch dat ik dat ook niet deed. Ik hield me netjes afzijdig en leunde met mijn heup tegen de muur en mijn armen voor mijn borst gekruist.
Ik keek even naar de neuzen van mijn zwarte enkelaarzen met blokhak en deed mijn hoofd met een ruk weer omhoog zodra ik een plofgeluidje hoorde van iets dat op de grond werd gegooid. Ik was nog net op tijd om een stukje van zijn ontblootte rug te zien en op dat moment vervloekte ik mezelf dat ik niet kon fluiten, want anders zou ik dat gedaan hebben. Gelukkig voor mij kwam hij even later toch weer tevoorschijn zodat ik nu perfect zicht had op de sexy contouren van zijn spieren en met moeite moest ik mijn blik van dat tafereel voor me losscheuren. Mijn lippen lukte het om de een of andere manier toch nog om woorden te vormen en terwijl ik me afzette en dichterbij kwam. “Zo teleurstellend dat ik niet kan fluiten, en ik zal het je niet aandoen om die fluittoon met mijn mond na te doen, maar wow.” Ja, W-O-W.
“Er staat champagne op mijn nachtkastje, als je daar zin in hebt. Ik spring even snel twee seconden onder de douche.” Hij keek me aan met zijn beroemde puppy-oogjes en ik zuchtte een diep. “Tja, ik heb het je zelf aangedaan. Nu moet ik ook de lasten dragen,” zei ik quasi-dramatisch terwijl ik mijn hand tegen mijn voorhoofd aandrukte en mijn hoofd lichtjes naar achteren boog alsof de last te zwaar was om te dragen. “Twee seconde zei je?” vroeg ik daarna terwijl ik weer rechtop ging staan en voor zover nog dichterbij kwam zonder hem aan te raken. Zijn adem streelde nu mijn gezicht. Langzaam keek in van onder mijn wimpers naar hem op, met mijn handen achter mijn rug. “Eén… Twee…” zei ik zachtjes met een duivelse grijns op mijn gezicht.
Zodra Charles eenmaal onder de douche stond, liep ik naar het beruchte nachtkastje met champagne. Eén glaasje zou er best nog wel ingaan. Ik vroeg me af of hij het erg zou vinden dat ik op zijn perfect opgemaakte bed plaats zou nemen en besloot om toch maar gewoon op zijn zachte vloerkleed plaats te nemen. Mijn lichaam was inmiddels overal aan gewend. Volgens Trystan had ik de gave om echt letterlijk waar dan ook in slaap te vallen en ik geloofde hem. Voornamelijk omdat het waar was. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om in een zeer onaangename positie in slaap te vallen op mijn motor, zonder er vanaf te donderen. Nou, als dat geen talent is, pfftt.
Plotseling trok een klein stemmetje mijn aandacht en ik spitste mijn oren om het te verstaan. Zo vlug als ik kon stond ik overeind, iets te vlug want het bloed was nog niet goed naar mijn hersenen gestroomd waardoor ik met een zachte plof weer voorover viel, gelukkig viel ik op het zachte tapijt dus er was niets aan de hand. “Eh, Paige? Kun je misschien ergens een handdoek vandaan toveren. Mijn eigen handdoeken zijn nog niet geleverd.”
Zo bleef ik even stilstaan, met één arm naar voren gestrekt en de andere naar achteren omdat ik zo vooruit aan het strompelen was, en liet de informatie op me inwerken. Tegenhouden kon ik het niet, maar zijn situatie werkte op mijn lachspieren. Ik proestte het uit en probeerde mijn lang te smoren door mijn hand voor mijn mond te houden. Jezus, ik stierf zowat, omg. Ook de manier waarop hij haar vroeg om de handdoeken ergens tevoorschijn te halen. Snel had ze zichzelf alweer in de hand. “Ahum, sorry. Ik zal eens kijken of Ty mijn spullen al naar binnen heeft gebracht. Momentje, ben zo terug.”
Snel liep ik zijn kamer uit en deed de deur open om hem daarna weer zachtjes te sluiten. Snel appte ik Tyland met de vraag of hij wist waar mijn kamer was en of er al handdoeken waren. Ongeduldig tikte ik met mijn voet tegen de vloer en zodra ik antwoord kreeg, sjeesde ik de trap op waardoor ik bijna tegen een of ander ongelukkig kamermeisje aanbotste en kwam op de derde verdieping waar mijn kamer was. Het enige waar ik wel zelf aan had gedacht, was de sleutel van mijn kamer en zo snel als ik kon opende ik de deur. Maar natuurlijk zit alles tegen zodra je alles op je snelst probeert te doen en dus had ik eindelijk na zo’n drie pogingen de deur open gekregen. Dat er nu een deuk inzat van mijn hak, negeerde ik maar eventjes.
Ik bekeek mijn ladekastjes en vond, precies zoals Tyland het beschreven had, ze netjes opgevouwen in de hoek van de lade. Ze waren groot, zacht en zwart. Na even zoeken vond ik mijn naam, die met gouddraad in sierlijke letters erop geborduurd stond. Precies netjes op de rand. Ik nam meteen een stuk of vier mee zodat Charles, voor het geval ze morgen nog niet geleverd zouden zijn, nog even vooruit kon. Met mijn heup sloot ik de deur weer en deed hem vlug op slot. De laatste trappen naar beneden en dan weer Charles kamer zien te vinden. Ah! Daar was ie. Zachtjes deed ik de deur weer open en legde de handdoeken op de rand van een tafeltje en pakte de bovenste van de stapel. Met een duivelse grijns op mijn gezicht liep ik op de badkamer af en ik klopte netjes op de deur. “Hier zijn uw handdoeken, Sir Lockridge Sir,” zei ik met het bespottelijkste accent dat ik op kon brengen. Zou ik ze hem op de makkelijk manier aangeven…? Neh, hij moest er wel wat moeite voordoen, nu ik stond uit te hijgen van het rennen op de trappen. Ik had dan wel een goede conditie opgebouwd met het iedere dag hardlopen, maar toch ademde ik met diepe ademteugen al had ik mijn ademhaling redelijk snel weer onder controle.

I have seen my own sun darkened

21 okt 2017 - 20:46 KIaus is offline

KIaus 21035

Jasper Oliver Armitage-Campbell
21 • Entrance • Bibi • Very hot Scotsman • Outfit
De dame keek me aan met grote vragende ogen, toen ik me voorstelde. Blijkbaar was dit voor haar niet normaal, al was het voor mij een normale manier om me voor te stellen. Toch was ik blijkbaar niet de enige, want tegen haar butler had ze het over 'iedereen'. Haar prachtige blauwe ogen bleven intussen op mij gericht. Zij stelde zich voor. Haar achternaam deed ergens een belletje rinkelen. Ik schonk haar een glimlachje en viste toen mijn veldflesje uit ijn zak om een glas whiskey voor mezelf in te schenken. Ik bood haar ook een glas aan waar ze mee instemde met een stralende glimlach. Ik schonk haar lege glas vol en stopte het flesje terug in mijn zak. Ze hief haar glas vor een proost, en ik tikte die van mij er zacht tegenaan. "Op vele escalerende feesten." Haar butler keek me afkeurend aan, maar ik schonk Bibi alleen een stralende glimlach, die mijn ogen ook deed stralen. Wat personeel van me vond, zeker van andere mensen, kon me niets schelen. Daarbij waren we juist hier om nog een keer helemaal los te gaan voor ons echte volwassen leven zou beginnen. Ik nam een slok en genoot van de goude vloeistof die in mijn keel brandde. Het was goed spul en deed me denken aan thuis. Toch maakte de temperatuur wel duidelijk dat het hier niet thuis was. Thuis was het een stuk aangenamer in temperatuur. "Heb je het huis al verkent? Of heb je zin om dat samen te doen?" Het was vaak wel fijn om niet alleen rond te lopen, zeker in een landhuis wat je niet kende. Ik nam nog een slok van het glas, waarbij ik de rest van de vloeistof in mijn keel goot. Een klein beetje Schotland hier in de warmte, dat en mijn paarden, maar die zou ik straks pas zien. Ik was veel te nieuwschierig om te zien hoe de rest van het huis eruit zou zien en hoe de genoemde facaliteiten uit zouden vallen. Zij zou zeker ook wel een bepaalde standaard hebben voor haar leefkwartieren en we zouden zien of haar en mijn standaarden hier vervult zouden worden. Ik hield mijn arm naar haar uit om het huis te gaan verkennen. Haar butler keek me weer afkeurend aan en ik rolde met mijn ogen. Ik keek even over mijn schouder bij het geluid van de deur en ik zag de roodharige man binnenkomen, met enkele van mijn koffers. "Keep the heid, Sir." mompelde hij mijn kant op. Ik rolde met mijn ogen. "Haud yer wheesht, Jamie!" Ik kon het van hem op zich wel hebben als hij een keer zijn mening gaf, maar dit wat niet het goede moment. Hij liep snel door, met een kort knikje naar Bibi en haar butler. "Sorry daarvoor. Dat Schotse rauwe randje krijg je niet makkelijk uit een man." Ik gaf haar een knipoog. "Zullen we gaan?"

Bowties were never Cooler

21 okt 2017 - 21:49 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NATALYA ALIYEVA

20 | russian | caleb | swimmingpool

"Als het dan echt moet zal ik je dan wel mond op mond geven," plaagt de jongen.
Ik lach zacht. "Nou, dat is een hele geruststelling. Dood door kramp in het zwembad zou nogal triest zijn." Bovendien ben ik nog veel te jong om dood te gaan.
Het water is heerlijk verfrissend en ik weet nu al dat ik hier veel tijd zal spenderen, zeker als het weer zo blijft. Het enige wat ontbreekt is een goede cocktail en een luchtkussen ~~i forgot how it is called~~ Ik kan er zeker niet over klagen, gezien het in St. Petersburg vele malen kouder. Om altijd zulk zonnig weer te hebben lijkt me helemaal niet verkeerd, alleen zullen mijn ouders er niet erg blij mee zijn als ik ver bij hun vandaan ga wonen.
Tot mijn verbazing gaat de prins wel het zwembad in, in zijn onderbroek nog wel. Dat had ik zeker niet verwacht. Ik kan het niet laten om zijn lichaam te bekijken, wat er zeker goed uit ziet.
"Dus Natalya, het media bedrijf van je vader, neem jij dat straks over of hebben je ouders iets anders voor je in petto?"
"Geen idee, om eerlijk te zijn." Ik haal mijn schouders op. Het was niet zo zeer enkel een media bedrijf, maar ik was te lui om het uit te leggen. "Het lijkt mij interessanter om met het marketing van het bedrijf bezig te zijn dan daadwerkelijk het hele bedrijf te leiden, maar ik zie wel. Misschien ga ik wel heel iets anders doen. Ik heb ook enkele modellenklusjes gedaan, maar als model ben je maar tot een zeker punt houdbaar, dus dat gaat niet voor de rest van mijn leven lukken en van enkel stil zitten zou ik echt gek worden. En jij? Zover ik weet ben je niet de eerste in lijn om de troon op te volgen, toch?"
Voor Caleb antwoord kan geven, word ik afgeleid door een van de bediendes die langs loopt. Ik gebaar Caleb even te wachten, waarna ik de bediende aanspreek. "Zijn er ook van die opblaasbare dieren dingen voor in het water?"
"Ik zal kijken voor u, miss, en anders zorgen dat ze geleverd worden. Heeft u nog voorkeuren?"
"Ehm, een flamingo of eenhoorn of iets is prima."
De bediende knikt en richt zich op Caleb. "Voor u ook nog iets meneer?"

~~sorry voor de flutpost~~

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 okt 2017 - 20:37 Amazon_Olympian is offline

Amazon_Olympian 2265

Lillyana "Lilly" Victoria Trump

Daughter of the American President • 19 • Inside the house • Florence • Outfit

De vrouw tegenover mij kantelde haar hoofd een klein beetje nadat ik had geconstateerd dat ze uit Frankrijk moest komen. Blijkbaar had ze niet verwacht dat haar achternaam bekent was in mijn familie of ze had me vrij dom ingeschat, maar daar wilde ik niet van uit gaan. 'Oorspronkelijk Guadeloupe,' vertelde Florence me, waarna ze vervolgens uitlegde dat ze naar Frankrijk was verhuisd, maar nog regelmatig het eiland waar ze op geboren is bezoekt. Ik nam mijn laatste slok van mijn champagne en zetten mijn glas weg. Ik wilde net door vragen over het werk van Florence's ouders, maar op dat moment kwamen er twee, knappe en jongen, mannen onze kant op. Een arm werd door één van de heren over mijn schouder geslagen, waarna ik een nieuw glas champagne aangeboden kreeg. 'Ik durf er bijna om te wedden dat jij de dochter van de president bent, schoonheid'. Ik gaf een nonchalant kort knikje als dank voor de champagne waar ik direct een slok van nam. 'Luca Francis D'Auvergne is de naam trouwens', De naam D'Auvergne riep direct Arianne D'Auvergne op, een model. Ik liet mijn ogen even de jongeman naast mij bestuderen. Zijn heldere blauwe ogen vielen direct op en zijn gespierde lichaam natuurlijk. 'Dankjewel voor de champgane, Luca.' bedankte ik de man waarna ik nog een slok nam van mijn drankje en even een korte blik wierp op Florence, waar de andere jongeman mee bezig was. Ik kon wel van deze aandacht genieten, maar voornamelijk ook omdat er nog niet negatief over mij werd gedacht vanwege mijn achternaam. 'Lillyana Victoria Trump,' hiermee gaf ik direct aan dat Luca het goed had dat ik de dochter was van Donald Trump. 'Ben jij soms één van mijn bewonderaars?' vroeg ik met een klein lachje.

If no one else will defend the world then I must

22 okt 2017 - 23:47 Smiths is offline

Smiths 5032

S T E F A N O G I O V A N N I R O T H S C H I L D

Son of Rothschild wine Estate owner - 23 - Estate driveway - With the boyfriend.

Na Alejandro bijna achtergelaten te hebben bij een benzinepomp, reed ik het erf van Highland Estate op. Ondanks ik er intens van genoot om in deze auto te rijden, was ik nu toch écht wel blij dat ik uit kon stappen. Over het algemeen gaat het prima tussen Alejandro en mij, alleen was dit auto ritje door al de stress van de laatste dagen door net iets te veel. We waren beiden gewoon toe aan rust, en dan hadden we nog niet eens officieel de bedrijven overgenomen.
En wat gebeurd er als je beiden gefrustreerd bent en je uren samen in een auto door moet brengen? Dan komen er onenigheden. Het ging ook werkelijk weer nergens over. Het ging letterlijk over een kruiswoord puzzel. Ik had misschien inderdaad beter kunnen stoppen bij die benzinepomp, want volgens mij konden we alle twee wel een flink pak Tampax en chocolade gebruiken. Uit verveling kwam Alejandro met het briljante idee zo'n boekje met zijn tweeën in te vullen tijdens de reis. Volgens mij had hij mij er inmiddels liever mee gemept dan daadwerkelijk gezellig samen in te vullen.
Intussen had ik de auto al geparkeerd, en stond ik op het punt uit te stappen toen ik me bedacht dat ik er op deze manier geen zin in had. Ik zag de boosdoener liggen op het dashboard. Ik twijfelde geen moment, en verscheurde het boekje, om hem vervolgens het open raam uit te werpen. Ik hield toch al niet van die veel te moeilijke puzzels. Nu stapte ik wel de auto uit, en liep naar de kant van Alejandro, om de deur te openen en mijn hand aan hem aan te bieden. "Mr. Andriá, kunt u deze slechte verliezer alstublieft vergeven voor zijn uiterst domme gedrag?" vroeg ik op zo'n slijmerige toon dat ik er zelf haast misselijk van werd. "Alstublieft?" vroeg ik nu met een extreem brede grijns, in de hoop dat Alejandro er hetzelfde over dacht als ik, en geen zin had in ruzie de rest van ons verblijf. Niet verder wachtend of hij het aanbod aan zou nemen of niet, trok ik hem voorzichtig de auto uit. Ik streek zacht met mijn duim over de rug van zijn hand alvorens ik deze los liet. Ik plaatste een kus op zijn wang en fluisterde "Sorry, schat." in zijn oor alvorens ik me verplaatste naar de achterbak van de auto.
Ik tilde één voor één de toch nog redelijk zware koffers en tassen eruit, en deed de auto vervolgens op slot. Ik probeerde met veel moeite de paar tassen op mijn rug te hijsen, zodat ik de koffers met mijn handen mee kon nemen. Ik schoof mijn zonnebril op mijn haar, en keek Alejandro aan. "Wie zijn schulden betaalt, verarmt niet." zei ik en grijnsde om hem vervolgens aan te stoten met mijn schouder toen ik voorbij liep met de lading bagage. "Volgt u mij maar, schat. Uh, ik bedoel natuurlijk Mr. Andriá, mijn excuses." zei ik, en keek met een lichtelijke grijns achterom om vervolgens naar hem te knipogen, en vervolgde mijn weg naar de ingang van het gebouw. Hij zou me vroeg of laat toch wel volgen, ik had toch de auto sleutels.

[ bericht aangepast op 23 okt 2017 - 22:20 ]

How far is far

23 okt 2017 - 17:51 Venustic is offline

Venustic 2690

Prince Claud 'Caleb Constatin Laurent Marcellin Grimaldi

19 Years | At the swimmingpool, outside | With Natalya

"Nou, dat is een hele geruststelling. Dood door kramp in het zwembad zou nogal triest zijn." zei Natalya tegen Caleb, iets wat de jongeman kort liet lachen. 'Dat en ik denk dat het ook wel heldhaftig klinkt, jongen red meisje van kramp.' zei Caleb, nou moest Caleb heel eerlijk zijn hij was de keer dat hij EHBO had geleerd al lang weer vergeten. Als hij Natalya echt zou reden zou er niet veel van komen en zou er beter een bediende kunnen worden geroepen, maar hij ging er van uit dat de jongedame wel kon blijven drijven.
Al snel was Caleb naast de donkerharige dame in het water beland, het water was niet te warm, niet te koud, precies goed. Die Amerikanen wisten wel hoe ze een zwembad moesten verwarmen, Caleb hoopte dan ook maar dat er iemand was die wist hoe je een goed bad klaar maakte. Caleb was een bad persoon, niet om schoon te worden, want Caleb geloofde niet dat je er schoner op werk. Hij ging bad om te relaxen, het was iets wat zijn moeder hem vroeger bijna dwong om te doen en zo doende was de jongen tot de gewoonte van badderen gekomen.
"Geen idee, om eerlijk te zijn." antwoordde Natalya op de vraag wat haar ouders voor haar toekomst in gedachten hadden. Ergens verbaasde dit Caleb wel, hij wist dat zijn ouders wel een heel duidelijk beeld hadden van wat de toekomst van alle drie hun kinderen voor zou moeten stellen. Caleb was er bijna vanuit gegaan dat dit dan ook wel voor iemand als Natalya zou gelden, maar blijkbaar zag het er voor haar nog wat abstracter uit.
"Het lijkt mij interessanter om met het marketing van het bedrijf bezig te zijn dan daadwerkelijk het hele bedrijf te leiden, maar ik zie wel. Misschien ga ik wel heel iets anders doen. Ik heb ook enkele modellenklusjes gedaan, maar als model ben je maar tot een zeker punt houdbaar, dus dat gaat niet voor de rest van mijn leven lukken en van enkel stil zitten zou ik echt gek worden. En jij? Zover ik weet ben je niet de eerste in lijn om de troon op te volgen, toch?" vertelde Natalya. Caleb knikte kort en wou al over zich zelf beginnen te vertellen toen Natalya duidelijk iets interessants had. Ze keerde zich naar één van de bediendes en vroeg om een luchtbed, hierna werd ook aan Caleb gevraagd of hij ook nog iets wou. 'Doe mij ook maar een luchtbedje, het maakt niet zoveel uit wat het is.' zei Caleb waarna hij zijn schouders nonchalant ophaalde. Als het kon drijven was het al oké, want daar ging het met die dingen toch uiteindelijk om.
Toen de bediende weer verder was gelopen, op zijn missie naar opblaasdieren en luchtbedjes, draaide Caleb zich weer naar Natalya. 'Heb je dan ook broers en zussen?' ging hij hun gesprek makkelijk weer verder. 'Of zijn jullie niet het soort familie wat het bedrijf graag binnen de familie wil houden?' Na zijn vraag zwom Caleb naar de rand van het zwembad toe, waar hij zich zelf weer op hees. 'En over mij, je hebt je research maar goed gedaan.' zei Caleb lachend, Natalya had zelfs geweten dat hij niet de eerste in lijn was wat hij al heel wat vond. 'Ik ben momenteel tweede in lijn, maar je kan je wel voorstellen dat zodra mijn zus en haar vriend aan de kinderen gaan dat ik nog verder daal. De vorst van Monaco worden zit er voor mij dan waarschijnlijk ook niet in,' verklaarde Caleb zijn huidige situatie. 'Mijn vader heeft ook een vastgoed bedrijf wat ik als het goed is over neemt. Hij dreigt nog wel eens het aan een neef te geven, wanneer ik me volgens hem heb 'misdragen', maar ik denk dat ik het uiteindelijk wel krijg.'

[ bericht aangepast op 23 okt 2017 - 17:53 ]

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

23 okt 2017 - 21:49 R3HAB is offline

R3HAB 12456

'Alejandro'
22 y/o • The Chef with proud spain blood • With my future hubby

Het was een stille reis geweest. Ondanks alle drukte en lange vermoeiende dagen, had ik geprobeerd de sfeer gezellig te houden in de auto, met als afleiding een puzzelboekje. Er zat toch een reden achter dat iedereen deze dingen invulde niet? Echter zat er ook een reden achter waarom vrijwel iedereen dit soort boekjes zelfstandig invulde. Nadat ik namelijk niet met een bepaalde woord eens was, wat er in het vakje hoorde te staan, flipte Stefano hem.
Natuurlijk had ik hem bewust genegeerd, om de desbetreffende puzzel alsnog uit te spelen. Dat ik stiekem gespiekt had, vertelde ik er niet bij. Nee ik had triomfantelijk mijn puzzel laten zien, dat ik hem wel volledig had in kunnen vullen. Als je eenmaal meedeed met veel wedstrijden, ging je langzaam aan alles als een wedstrijd zien. Echter was ik direct na het puzzeltje gestopt, gezien ik vrij weinig aandacht erover verkregen had. De rest van de rit had ik naast hem gezeten. Met armen over elkaar, natuurlijk. De toon was gezet en ik wist toch dat met Stefano op dit moment bemoeien, vrij weinig nut had.
Na toch een paar uurtjes kwamen we uiteindelijk toch aan bij het Estate. Het zag er goed uit en hoewel ik er graag een opmerking over wilde maken, slikte ik het toch in, door nog steeds nukkig voor me uit te staren. Zelfs toen ik Stefano het boekje weg zag gristen en het kapot te scheuren, keek ik niet op. Stefano kon koppig zijn, maar ik koppiger. Daar was ik een Chef voor. Echter sneeuwde deze hersenspinsel als sneeuw voor de zon, toen mijn deur open gedaan werd en Stefano’s hand voor mij verscheen. ‘Mr. Andriá, kunt u deze slechte verliezer alstublieft vergeven voor zijn uiterst domme gedrag?’ vroeg hij op een ietwat slijmerige toon, wat toch leek te werken. De sukkel.
‘Alstublieft.’ Ging hij verder, wat me op liet kijken naar zijn grijns. Ik pakte zijn hand aan, wat me uit de auto liet trekken. ‘femminuccia*’ poogde ik nog afstandelijk te doen, wat algauw weer afgezwakt deed door de tedere streling op de rug van mijn hand en de kus op mijn wang. ‘Sorry, schat.’ Verontschuldigde Stefano zich nog zachtjes, voor hij de achterbak van de auto opentrok. Stefano haalde gauw al het bagage eruit, wat we toch zo dadelijk naar binnen zouden moeten slepen. We hadden namelijk allebei besloten om geen butler mee te nemen. We hadden er thuis wel een, maar dat was ook pas gekomen nadat hij door een hele screening van mij heen gekomen was. Ik had het niet zo graag op mensen die aan mijn spullen zaten en dat wist Stefano maar al te goed. Daarnaast waren we horeca mensen. We doen liever de dingen zelf, want dan gebeurt het goed.
Daarover gesproken, stond er nu een monster voor me, wat bestond uit tassen en koffers. Dat Stefano de auto met alles in zijn handen nog op slot had gekregen was me een mirakel.
‘Wie zijn schulden betaalt, verarmt niet.’ Grijnsde Stef nog, waar ik hem hielp zijn bril in zijn haar te duwen. Ik kon het niet laten om even mijn hoofd te schudden en een klein lachje te slaken. Nee, een butler had ik niet nodig met Stefano aan mijn zijde.
‘Volgt u mij maar, schat. Uh, ik bedoel natuurlijk Mr. Andriá, mijn excuses.’ Grijnsde hij, wat hem een tik op zijn billen opleverde. ‘Pas maar op dat ik hier niet aan gewend raak, pak ezeltje van me.’ Lachte ik, waar ik Stefano volgde naar het Estate. Eenmaal binnen vroeg ik snel de sleutel naar onze kamer, wat op de bovenste etage leek te zijn. Ik liep dan ook linea recta naar de lift, waar ik op het knopje drukte om op de bovenste etage te belanden. Voor de deuren echter open konden gaan, stal ik twee tassen van Stefano, zodat deze minder hoefde te tillen. Ik had toch wel wat medelijden. Klein beetje maar.
Ik vond algauw de juiste deur, waar onze namen op stonden en deed deze van slot. Met een klap, klapte ik de deur open, voor ik de kamer in liep. De tassen liet ik vallen, waarna ik direct hen voorbeeld volgde om zelf op het bed te rollen. Ik wenkte dat Stefano mijn voorbeeld moest volgen en zodra hij dit deed, kroop ik boven op hem. Ik streelde de jongen even door zijn blond geverfde haren, waar ik een lange, tedere kus op zijn lippen drukte. De stress was voorbij en de ontspanning kon beginnen.
‘Eigenlijk zouden we de kamer in moeten weiden eh...’ lachte ik speels, waar mijn groene kijkers in die van hem kliefde. Plagend gleden mijn handen over zijn borstkas, waar ik even in zijn boob kneep.
‘Tenzij je eerst nog liever een espresso wilt drinken..’

*sukkel

[ bericht aangepast op 23 okt 2017 - 21:50 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

24 okt 2017 - 1:14 Smiths is offline

Smiths 5032

S T E F A N O G I O V A N N I R O T H S C H I L D

Son of Rothschild wine Estate owner - 23 - Estate driveway - With the boyfriend.

Ergens kon ik niet geloven dat mijn slijmerige poging tot vrede daadwerkelijk had gewerkt. Maar Alejandro was wederom voor mijn charme gevallen. Oké, hij had me tussen neus en lippen door wel "femminuccia" genoemd. Maar dat moest ik maar voor lief nemen, ik verdiende hem dan ook dubbel en dwars. Na mezelf volgeladen te hebben met de bagage, miste ik de butler toch wel echt. Ik vrees dat ik die rol bij deze overgenomen had voor de rest van het verblijf, en Alejandro dacht er overduidelijk hetzelfde over. Alleen volgde er iets wat hij hopelijk niet bij onze butler deed.
Ik keek na de tik op mijn billen beledigd achterom, en wierp hem nu op mijn beurt 'Pendejo*' naar zijn hoofd, en stak kort mijn tong naar hem uit. Wat hij kon -kon ik ook. Ik was nog steeds extreem slecht in Spaans, en beheerste de taal minder dan ik zou moeten met een vriend van Spaanse afkomst. Maar hier en daar een paar scheldwoorden, en korte zinnetjes kon ik nog wel. Maar dan had je Alejandro die gewoon de volledig Italiaanse taal beheerst. Hem hoefde ik dus niks wijs te maken wat betreft Italiaans. Nu verwachte ik een trap tegen mijn billen in plek van een tik, en liep ik zo snel mogelijk, voor zover dat ging met de bagage, naar binnen om hem voor te zijn. Aangezien ik de tassen en koffers vast had, vroeg Alejandro de sleutel, en volgde ik hem naar de kamer die we toegewezen hadden gekregen. Ik volgde hem de lift in. Onze kamer moest natuurlijk weer op de hoogst mogelijke etage zijn, alsof al die tassen nog niet zwaar genoeg waren. Eenmaal de lift uitgestapt van Alejandro al snel de deur van onze kamer. 'Heel eerlijk verbaast het me echt dat je de kamer in één keer gevonden hebt.' plaagde ik de jongen, welke inmiddels een paar tassen van me had overgenomen. Het werd tijd.
Eenmaal we in de kamer waren dropte Alejandro meteen de tassen, midden in de kamer, waardoor ik er natuurlijk bijna over heen gedonderd was als ik niet op had gelet. Ik schudde zacht mijn hoofd, en trapte ze aan de kant alvorens ik toe keek hoe Alejandro zichzelf op het bed wierp. Onze kamer zag er al net zo gelikt uit als de rest van het gebouw, en een en al luxe uitstraalde.
Ik liet me door hem overhalen ook het bed op te klimmen, al was daar niet veel voor nodig. Ik zou die groene kijkers nooit kunnen weerstaan, al zou ik het proberen. Eenmaal ik op het bed lag, kroop Alejandro meteen bovenop me, en er volgde een lange, tedere kus. Een speelse grijns verscheen rond mijn lippen toen hij de kus eindigde. 'Als ik het zo hoor heb jij al een hele planning gemaakt?' vroeg ik, terwijl ik een hand in zijn nek plaatste, en hem dichter naar me toe trok. 'Niet dat ik klaag, hoor.' grijnsde ik, en trok hem nog dichter naar me toe, alvorens ik mijn lippen nu op de zijne drukte. Terwijl mijn ene hand zich nog steeds in zijn nek bevond, had ik de andere af laten dalen naar zijn achterste, en liet deze daar rusten.
'Hmm, ik vermaak me prima zo, maar een espresso klinkt ook erg goed.' plaagde ik hem, en gaf hem een zacht kneepje in zijn bil. 'Ik denk dat ik er nog even over na moet denken...' mompelde ik tegen zijn lippen aan, en nam zijn onderlip kort tussen mijn tanden.
Terwijl ik hem aankeek schoot ik zacht in de lach. Als ik zo naar hem keek kon ik niet geloven dat we daadwerkelijk ruzie hadden gehad over zo'n kut puzzelboekje. Ik streelde met de rug van mijn hand zacht over zijn wang, eenmaal ik uitgelachen was. 'Te amo.'

*asshole

[ bericht aangepast op 25 okt 2017 - 13:54 ]

How far is far

24 okt 2017 - 14:30 Ken_ is offline

Ken_ 18305

NATHAN ALEXANDER O'DONNEL

20 || With Niamh | At the house

'Jij hebt ons hierin gewerkt, dan mag je me ook eruit redden.’ Siste Niamh kil terug naar me maar het enige wat ik kon doen ik ondeugend grijnzen naar haar. Het is niet mijn fout dat ze vriendelijk wilde doen tegen deze meid. ‘En Bibi is zeker helderziend?’ Zei Niamh Quasi serieus al kon ik het niet laten om het toch lichtjes uit te proesten. Een kort lachje verliet dan ook mijn lippen terwijl ik in mijn hoofd, mijn zusje een highfive. Echter keek Bibi me nogal droog aan wat ergens wel beangstigend was, ze leek net een porseleinen bezeten pop. 'Zijn jullie wel eens door het ijs gezakt?' Het was haast de eerste keer dat Bibi ons rechtstreeks wat vroeg en haar vraag stond me ook niet aan, ik keek haar dan ook met een vernauwde blik aan . "Nee." had ik dan ook kort teruggeantwoord, gelukkig voor haar butler anders was ik gewoon met Niamh aan mijn arm vertrokken, ze had me gewoon de kriebels. HAar butler vroeg haar dan ook wat haar positie was, waarna Bib net als een robot alles begon op te sommen. 'Bibi Seraphine Hartley, erfgename van het Hartley imperium wat momenteel bestaat uit achttien casino's en tweehonderdzeventien hotels, waarmee het de geschatte waarde van 2,4 miljard euro heeft. Wanneer het fuseert met de Ventura hotelketen, kan dit bedrag verdubbeld worden,' dreunde ze op en ik keek haar even fronsend aan. 'Zullen we mijn kamer opzoeken, Bernard? Niamh en Nathan voelen zich niet op hun gemak in mijn omgeving,' zei ze luid genoeg zodat we het ook konden horen. 'Van mijn kant was het een waar genoegen,' en met deze woorden liep de blondine samen met haar Butler het estate binnen. Ik keek even naar Niamh. "Van mijn kant een waar genoegen." appte ik Bibi na en trok een quasi enge glimlach naar mijn zus om vervolgens met mijn ogen te rollen. "Wat een eng kind was dat zeg.. Charles gaat dit mogen goedmaken." zuchtte ik geïrriteerd en keek Niamh even aan. Nu ja het was gelukkig voorbij en zij was haar hand niet kwijt. "Als ze allemaal zo zijn, dan nemen we de eerste limo terug naar huis, deal?" zei ik met een lachje waarna ik mijn zus mee begeleidde het Estate binnen. "Wil je onze kamer gaan kijken? Of misschien eens lang de tuinen gaan ofso?" vroeg ik mijn zusje

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

25 okt 2017 - 13:32 R3HAB is offline

R3HAB 12456

'Alejandro'
22 y/o • The Chef with proud spain blood • With my future hubby

Het was al weer een tijd geleden dat we zo dicht op elkaar gezeten hadden. Misschien dat we daarom allebei ietwat gefrustreerd in de auto gezeten hadden. Vaak als we aparte diensten hadden, plofte ik naast Stefano ’s avonds laat het bed in, of andersom. Zin in intimiteit had je dan eenmaal niet. Vooral niet als ik weer eens met vis gewerkt had, wat zelfs met de vele shampoos die we hadden, niet van me af te wassen was.
‘Als ik het zo hoor, heb jij al een hele planning gemaakt?’ vroeg de man onder me, waar zijn hand in mijn nek, me dichter naar zich toe trok. Ik plaatste mijn gezicht even in zijn nek, waar ik zijn baardharen tegen mijn voorhoofd voelde kietelen.
‘Niet dat ik klaag, hoor.’ Vervolgde Stefano, wat me even deed glimlachen. Ik beantwoorde zijn kus, terwijl mijn hand een prop in zijn shirt maakte.
‘Hmm, ik vermaak me prima zo, maar een espresso klinkt ook erg goed.’ Plaagde hij me, voor hij in mijn bil kneep. Ik drukte hem wat dieper het matras in, hoewel dat totaal geen indruk leek te leveren op Stefano. De oude tease. Achja het hield tenminste onze relatie spannend.
‘Ik denk dat ik er nog even over na moet denken…’ mompelde hij tegen mijn lippen aan. ‘Kan je dat wel ja; in de auto leek het er niet op namelijk.’ Plaagde ik hem op mijn beurt terug. Ik tikte mijn neus dan ook even tegen die van hem aan, voor zijn tanden mijn onderlip omsloten. Lichtelijk onderdanig sloot ik mijn ogen, tot Stefano het los liet en zachtjes begon te lachen. Ietwat verbaasd staarde ik hem in zijn donkere blauwe kijkers, voor hij me gerust stelde met de streling van zijn hand op mijn wang. ‘Te amo.’ Reageerde hij Spaans terug. Een van de paar dingen die Stefano in het Spaans wist te zeggen. ‘Por los siglos de los siglos.’ Antwoorde ik hem met een kleine grijns terug, waarna ik van Stefano af klom. We hadden eerder dit jaar een kamer hier in mogen richten en naast de harde eis van een aquarium als wand, had ik uiteraard ook een échte Italiaanse koffiemachine geëist, met de beste bonen. Niet zo’n standaard espresso apparaat waar sommige genoegen mee deden.
Ik liep naar de aquarium wand, waar ik met mijn vingers even met de vissen speelde, voor ik mijn ogen liet gaan naar de Boretti machine op een semi – kookeiland. Ik haalde een van de cannonen eruit en liet de bonen malen in de machine. Ik wreef even mijn haar uit mijn gezicht, terwijl ik druk de weer was met twee espresso’s. Een traditionele Italiaanse traditie wist ik. Italianen dronken namelijk geen producten waar melk in zat, zodra de middaguur geslagen had. Iets wat ik wel kon waarderen. Ik had ook zo’n mijn tradities. Zoals champagne drinken voor het servies.
‘Ik hoop wel dat ik een nieuw boekje van je krijg.’ Praatte ik achteloos tegen Stefano, met mijn rug naar hem toe omdat ik nog bezig met de koffie was.
‘Straks ga ik me nu helemaal vervelen zonder dat boekje hier…’

[ bericht aangepast op 25 okt 2017 - 13:33 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Index RPG Actieve Topics Zoek