|
|
Zijn verhaal over de mooiste herinnering aan zijn moeder was iets wat Ryan ontroerde, vooral toen ze doorkreeg hoeveel moeite het Björn leek te kosten om erover te praten. Iets wat een redelijk onschuldige vraag leek in het begin, begon uit te pakken als een ontzettend gevoelig onderwerp. Het deed haar zeer om Björn zo te zien en het liefst wilde ze meteen de tijd terug draaien om hem deze marteling te besparen. Waarom wist ze niet, maar hij had iets speciaals wat haar naar hem toetrok en wat ervoor zorgde dat ze hem geen pijn wilde doen. Dat ze hem wilde beschermen, ook al was hij 5 jaar ouder en kon hij prima voor zichzelf zorgen.
“De manier waarop je over je familie praat, het is echt wel zeker dat jullie een gelukkige familie waren, met je moeder als stralend middelpunt.” Hij knikte en deed een zwaarmoedige poging om de sfeer weer een beetje te verlichten. “Ze is drie jaar geleden overleden. Ik was net twintig en vooruit, we maken er één vraag van. Omdat je het zo lief vraagt.” Om het helemaal af te maken, stak hij ook nog eens plagerig zijn tong uit, waardoor Ryan lichtjes haar neus rimpelde. “Ik kan best wel lief zijn,” was haar nuchtere en serieuze reactie.
Zijn lach kwam weer terug, thank goodness, en hij grijnsde weer als voorheen. Of nou ja, niet als voorheen. Er zat nog een zweem van zijn verleden om zijn lippen, maar de druk was niet meer zo zwaar dat ze zijn mondhoeken naar beneden duwde. “Jij misschien wel… maar ik niet.” Ryan kreeg nog net de kans om haar hoofd schuin te houden en hem vragend aan te kijken voordat ze verrast werd met een gigantische plens water in haar gezicht. Ze haalde geschrokken diep adem en keek hem met grote ogen aan, waar een hint van een glimlach in verstopt zat. “Nou, dan weet ik dat ook weer,” zei ze terwijl ze de druppels die aan haar neus bleven hangen, wegveegde. “En, die krijg je nog wel terug…” In haar hoofd kwam er nog een evil laugh achteraan, maar aangezien ze zichzelf daarmee wel heel erg voor schut zou zetten, besloot om Björn dat niet aan te doen.
Na zijn verhaal over de relatie tussen hem en zijn vader op dit moment, vond Ryan dat het een beetje tijd werd voor wat advies van haar kant. Hij had haar net geholpen met surfen, dus zij zou wat van haar mensenkennis met hem delen. “Niet dat ik je moeder kende,” begon ze behoedzaam. Ze wilde helemaal niemand op haar tenen trappen met haar advies, dus het was het beste om haar woorden zo voorzichtig mogelijk over te brengen. “Ik kan alleen maar een beeld vormen van de kleine stukjes je me vertelt, maar ik weet zeker dat ze dit nooit gewild had. Dus in die drie jaar heb je amper met je vader gesproken, terwijl jullie elkaar hard nodig hadden. Iedereen heeft iemand nodig die even naar hen luistert en er voor hem of haar is.” En dit was dan ook echt de keihard waarheid, besefte Ryan. Dit was namelijk precies de verhouding tussen haar en vader, hoe Björn het beschreef. Niet dat ze dit hardop zei, dit was iets waar ze zelf nog behoorlijk veel moeite mee had om het te accepteren.
Zelf Björn had er moeite mee en de drang om hem een knuffel te geven, werd met de minuut groter. Ryan kwam iets dichterbij, ze was inmiddels door de golven meegenomen en iets verwijderd van Björn. Ja, zij was te klein om zichzelf stevig in de bodem te planten. Haar voeten kwamen niet eens bij de grond, grr. Vandaar dat ze een beetje onhandig dichterbij kwam, met een verontschuldigende glimlach op haar gezicht. Vooral toen hij weer begon met praten, en de toon die hij gebruikte, waarschuwde haar dat er nu iets kwam waar hij heel veel moeite mee had om over te praten. Meteen werd Ryan serieus en onderzoekend keek ze hem aan.
“Het punt is…” Het bleef even stil, alsof hij heel hard naar woorden zocht. Ryan begreep dat dit een moment was waarop ze beter haar mond dicht kon houden omdat hij deze stilte nodig had. Wel legde ze, voorzichtig, haar hand over de zijn, die hij strak om zijn plank geklemd had. “Hij heeft ook nooit moeite gedaan voor mij,” kwam er als een fluistering uit. Ryan’s hand wilde net verplaatsen naar zijn kaak, zodat ze ervoor kon zorgen dat hij haar aankeek toen hij met zijn schouders schudde, waardoor Ryan gedwongen werd om haar hand weg te halen. Heel subtiel probeerde hij van onderwerp te veranderen en Ryan besloot dat ze het maar liet gebeuren. Het was een moeilijk gesprek geweest en ze begreep dat hij er nu wel even klaar mee wilde zijn.
“Ook dat is het leven, denk ik. Soms gebeuren er nou eenmaal nare dingen en daar moet je maar mee dealen.” Ja maar, ho eens even, dacht Ryan. Je staat er niet alleen voor! Je hebt mij nu, ik zal ervoor zorgen dat je uit je fake zone komt en mijn vuur zal je van binnen verwarmen. Dit probeerde ze over te brengen met haar ogen. Maar ze zag er waarschijnlijk uit als een of andere verdwaalde puppy, dus hield ze er al snel weer mee op. “Ben jij al klaar voor jou vragen?”
Vanonder haar wimpers keek ze benauwd naar hem op. “Ow, God, heb ik nog tijd voor mentale voorbereiding?” Zijn duivelse glimlach sprak boekdelen en Ryan gooide verslagen haar handen in de lucht. “Oké, duidelijk! Pfft,” een plagerig afkeurend geluidje verliet haar mond, al kwam er snel een lachje voor in de plaats.
“Maar goed, ik zal makkelijk beginnen: wanneer mensen naar je toekomen voor hulp, waarvoor komen ze dan en waarom dan naar jou?” Automatisch had Ryan zich iets meer naar Björn toe laten leunen en nu ging ze weer iets naar achteren om na te denken. “Wauw, dat is… uhm… niet een vraag die ik verwacht had,” grijnsde ze. Met haar handen maakte ze kleine vlechtjes in haar haren en haalde ze ze er weer uit. Dit zorgde ervoor dat ze rustiger kon nadenken, nu haar handen iets te doen hadden. “Volgens mij komen mensen niet direct naar mij als ze problemen hebben. Ikzelf ben al een wandelende ramp.” De serieuze toon waarop ze dat vertelde, aangezien ze een humor gevoel had van een deurklink, gaf aan dat ze het echt meende. Als hij erom zou lachen, zou ze hem met een verbaasde blik aankijken. Ze was nu eenmaal serieus een wandelende ramp!
“Maar als ze al naar me toe komen, is dat meestal om over hun problemen te vertellen. Of als ze gewoon iemand nodig hebben die even naar hen luistert en advies geeft. Ik ben namelijk redelijk nuchter ingesteld en heb vaak een hele andere kijk op de wereld dan anderen. En héél af en toe komt er wel eens iemand die hulp nodig heeft met zijn/haar auto. Het zal je verbazen, maar ik ben heel handig met een moersleutel en een schroevendraaier.” Bij dat laatste gaf ze hem een plagerige duw tegen zijn bord, al zorgde dat er voornamelijk voor dat Ryan zelf verder van hem afdreef. Met een zucht liet ze haar hoofd hangen en flapperend met haar benen, kwam ze weer op haar oude plek terecht. “En, omdat ik nu eenmaal, in tegenstelling tot jou, ontzettend lief ben… Prima, die vraag telt als één.” Ook zij stak haar tong uit. “Ik was eigenlijk bang dat je met iets moeilijks zou beginnen, maar deze viel wel mee,” gaf ze eerlijk toe terwijl ze in een kleermakerszit plaatsnam op haar board.
|
Sweetbrier
