[RPG • 250] Bondi Boardriders | Speeltopic - Speeltopics

Setting                              Bondi Beach, Sydney, Australia; heaven on earth voor iedereen in het bezit van een surfboard. Zo ook voor de surfers die zich willen kwalificeren voor de welbekende en felbegeerde Bondi Boardriders Cup.       Bondi Beach is een van de meest bekende surf walhalla's van de wereld en het winnen van de Boardriders Cup is een mooi opstapje naar wedstrijden verderop in het seizoen. Voor pro's is het een mooie kers op de taart. Voor amateurs is het echter hetgeen het verschil kan maken tussen blijven surfen voor de fun, of je naam op de kaart zetten en uitgenodigd worden voor andere en grotere evenementen.       Het surfseizoen begint met een twee weken lang durende feestweek, gedurende de kwalificaties zullen plaatsvinden. Op de laatste dag is de finale van de Bondi Boardriders Cup. Welcome to Bondi Beach

Verblijf       De Pro's worden per zes in een appartement geplaatst, wat inhoudt dat degenen die een professional kiezen automatisch bij elkaar in komen te 'wonen'. Het zijn luxe appartementen complexen grenzend aan het strand. Er zijn vier tweepersoons slaapkamers en men deelt twee badkamers, èèn keuken en èèn woonkamer. Je loopt vanuit de woonkamer door een glazen schuifwand zo het bordes op en vanaf het bordes regelrecht het strand op. Dit is de sfeer van het appartement. De Locals mogen zelf kiezen wat ze willen. De appartementen zijn inbegrepen bij het geld wat je neer hebt moeten leggen om mee te doen aan de wedstrijd en dus mogen ook zij gebruik maken van de ideale locatie bij het strand. Mocht je personage echter liever thuis blijven, aangezien hij of zij toch in Sydney woont, dan mag dat ook en geef je zelf aan hoe je woonsituatie is. De Lifeguards doen niet mee aan de wedstrijd en beschikken dus gewoon over hun eigen huis of appartement. Of dat nog met ouders is, of dat ze samen misschien een appartement hebben, laat ik aan jullie zelf over. Het kan ook zijn dat er maar twee met elkaar wonen, maar ook met de hele groep of helemaal niemand. Overleg dit uiteindelijk met elkaar en maak het duidelijk voor het speeltopic er is. Wedstrijd Zaterdag opening Festival met feest Maandag, opening Cup met free ride Woensdag eerste ronde, 44 deelnemers – vallen er 10 af Zaterdag, tweede ronde, 34 deelnemers – vallen er 10 af Dinsdag, derde ronde, 24 deelnemers – vallen er 8 af Vrijdag, vierde ronde, 16 deelnemers – vallen er 8 af Zondag, finale, 8 finalisten – komt een top drie uit Alle Pro's en Locals komen door tot de vierde ronde en ik denk dat ik dan een programma ga gebruiken om random te bepalen wie er winnen. Je mag natuurlijk ook aangeven wanneer je niet wilt dat je personage wint, of zelfs wanneer je wil dat hij of zij al eerder uitvalt. Het is maar wat je bij je personage vindt passen. Surfing Informatie Site met tricks en uitleg Youtube filmpje met tricks                   Youtube filmpje hoe het er aan toe kan gaan            Billabong Pro Tahiti filmpje Lijst met Surf Slang Golf Anatomie

Rollen                                    De Professionals •      Thomas Colton – Zac Efron – Mahigan – 1.2 •      Bjorn Starrett – Diego Barrueco – Necessity – 1.3 •      Jackson Stanford – Christopher Mason – Plunkett – 1.5 •      Sage Ripley – Bree Kleintop – Cunning – 1.3 •      Raina Rosanna Ramalho – Faceclaim – Greenlight – 1.4 •      Samantha Patterson – Scarlet Leithold – JudithSuzann– 1.4             De Locals •      Milo Collard – Jay Alvarrez – Cunning – 1.5 •      Solomon Asher Aitkin – Froy Gutierrez – Greenlight – 1.5 •      Oliver James Wilson – Luke Davis – ForbesBrooks_ – 1.6 •      Ryan Olivia Marshall – Lindsay Hansen – Tulua – 1.1 •      Brooke Morgan – Alexis Ren – Limnaden – 1.5 •      Ava Eastwood – Malia Manuel – Sempre – 1.2             De Lifeguards •      Jesse Lachlan Cooper – Evan Geiselman – IrisWestAllen – 1.3 •      Roscoe 'Roz' Jonesy – Mario Blanco – Obeah – 1.5 •      Darryl Christian Di Marco – x – Alegayrol – 1.6 •      Alice Marina Hemsworth – Kelly Rohrbach – Sombre – 1.3 •      Susie Eloise Murray – Magdalena Zalejska – philocaly – 1.3 •      Noi Binda Aitkin – Gwen Cox – Virago – 1.5 See You On The Next Wave

Regels – Quizlet huisregels – Reservering staat 72 uur – Geen perfecte personages – 16+ is toegestaan in overleg – Een post heeft minstens 250 woorden – Alleen ik, Amber, maak nieuwe topics – Vermelding post; naam, locatie en gezelschap       – Graag een actief speeltopic, minstens 1 post per week      Rollentopic Praattopic

---

[ bericht aangepast op 14 dec 2017 - 10:59 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

“YESH! Het is me gelukt! WOOHOO!” Ryan kwam sputterend met haar handen in de lucht boven water en deed een klein jubbelend overwinningsdansje. Dit maakte haar zo enthousiast, wetend dat ze toch nog een kleine kans maakte om te beker te veroveren. Ze draaide zich net om om te kijken waar Björn heen was gedreven nadat hij zeiknat was gemaakt door de golf van spetters die was ontstaan nadat ze in het water was beland. Ze hoefde niet lang te wachten een plons water in haar gezicht verried de plek waar Björn zat. “Hey!” proestte Ryan terwijl ze in haar ogen wreef. Vervolgens kreeg ze dat bekende pijnlijke gevoel in haar achterhoofd, ten teken dat er wat vloeistof in haar neus had gevestigd. “Verdorie, nu zit er water in mijn neus.”       Ze probeerde een beetje boos te klinken, maar dat mislukte totaal door de gigantisch grijns op haar gezicht, die er nog zat vanwege haar persoonlijk overwinning. En haar nies werkte ook niet echt mee, want ze kreeg vaak genoeg naar haar hoofd geslingerd dat die schattig was. De meeste mensen hadden zo’n gigantisch nies, dat je je wel eens afvroeg of zijn/haar neus er niet afgevlogen was ofzo, maar zij had een klein ieniemienie niesje dat het beste te vergelijken was met het kleine niesje van een kitten. En Ryan had er zo’n verdomde hekel aan. Voornamelijk omdat mensen hun ‘awh’s’ niet voor zich konden houden op zulke momenten. Vandaar dat ze Björn ook aankeek met een ‘don’t-you-dare-blik’.       Gelukkig was Björn ook net zo enthousiast als zij was voor haar overwinning. “Zeg dat wel! Maar waarom lig je dan nu in het water?” Hij stak plagend zijn tong uit en Ryan beet op de binnenkant van haar wang. Ze liet een kleine grom horen en zei: “Hmpf, misschien deed ik dat wel expres. Om je mee te laten genieten van mijn glorie en triomf.” Lang bozig kijken, hield ze niet vol dus er verscheen als snel weer een plagende uitdrukking op haar gezicht.       Plotseling keek ze een beetje paniekerig om zich heen, terwijl ze haar haren uit haar gezicht wreef. Waar was mijn board gebleven? Angst nestelde zich in haar maagstreek, maar de knoop die zich daar gevormd had, ebde al snel weg toen haar oog viel op de witte plank die een paar meter van haar verwijderd op de zee lag te dobberen. Zo snel als ze kon, polocrawlde ze naar de plank en hees ze zich er weer op. Zo bleef ze er even plat op liggen, terwijl opluchting als morfine door haar aderen stroomde. Thank goodness.       “Dus…” begon ze terwijl ze weer tegenover Björn plaatsnam. “Wanneer mocht ik die vijf vragen stellen die je zo uitgebreid en eerlijk mogelijk zou beantwoorden? En, aangezien dat wel zo eerlijk is, krijg jij ook de eer om me de meest pijnlijke vragen te stellen.” Ryan glimlachte en keek in Björn’s ogen. Dit was de eerste keer dat iemand zo snel dichterbij kwam en ze wist niet of ze het fijn vond of dat het haar beangstigde. Hmm, het zal vast wel los lopen, bedacht ze zich.

[ bericht aangepast op 25 okt 2017 - 11:22 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

---

Ryan deed een goede poging om boos te reageren op de plens water die Björn over haar heen gooide, maar het feit dat de grijns nog steeds op haar gezicht geplakt zat vertelde wel iets anders. Dat ze ook nog moest niezen, maakte het plaatje helemaal compleet. Het was net een puppy of een kitten die moest niezen, dacht Björn onwillekeurig. Het was wel schattig. De blik die ze hem daarna toewierp was genoeg om er niks over te zeggen. Niet dat hij dat van plan was geweest, maar nu zeker niet. Haar grom op zijn vraag maakte het niet veel beter. Ze leek nu nog meer op een gepikeerde kitten dan op een majestueus beest dat boos was. Hij kon de grijns op zijn gezicht niet tegenhouden. “Hmpf, misschien deed dat wel expres. Om je mee te laten genieten van mijn glorie en triomf.” “Ik voel me vereerd,” plaagde hij haar terug terwijl zij naar haar bord zwom. Haar bewegingen leken iets paniekerigs te hebben, maar het kon ook gewoon haar manier van zwemmen zijn, dus Björn zette het snel uit zijn hoofd. Misschien wilde ze gewoon snel bij haar bord zijn voor die nog verder afdreef en ze er echt achteraan zou moeten. “Dus… Wanneer mocht ik die bijf vragen stellen die je zo uitgebreid en eerlijk mogelijk zou beantwoorden? En, aangezien dat wel zo eerlijk is, krijg jij ook de eer om me de meest pijnlijke vragen te stellen,” vroeg ze hem. Heel even lachte hij, alsof dat de belofte minder moeilijk zou maken. Hij zou zich eraan houden, maar zich openstellen voor haar vond hij doodeng. Hij kon zich er alleen maar pijn aan doen. “Dat schept mogelijkheden,” deed hij een poging om zijn eigen bonzende hart te kalmeren met een grap. Zijn mond voelde best droog aan, maar belofte was belofte. En hoe erg kon het zijn? Zo interessant was zijn leven ook weer niet, toch? Hij werd meteen daarna een stuk serieuzer, al probeerde hij het ontspannen gevoel dat hij eerder had gehad gewoon aan te houden. Hij kon zo makkelijk met haar praten had hij al gemerkt, dus nu ook. “Nou, brand los zou ik zeggen,” zei hij tegen haar. Hij ging liggen op de plank en sloot zijn ogen. De hitte van de zon brandde op zijn natte lichaam. Wat voor vragen zou ze stellen? Ze waren praktisch vreemden, al voelde het zo anders. Hoe diep zou ze gaan?

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

Met haar armen voor haar borst gekruist, probeerde Ryan er geïrriteerd uit te zien. Dat rottige gevoel van water in je neus, verdween heel langzaam weer, nadat ze haar verschrikkelijke nies had laten horen. Björn zei er verder niets over, niet dat hij het gedurfd had na de vernietigende blik van Ryan’s kant en daar was ze hem dankbaar voor.       “Hmpf, misschien deed ik dat wel expres, om je mee te laten genieten van mijn glorie en triomf.” Natuurlijk wist Björn waarschijnlijk net zo goed als Ryan dat ze zo overmoedig was na haar sprong, dat ze ietwat onstabiel op haar board was beland en daardoor in het water flikkerde. Tja, dat ging ze na haar overwinning mooi niet aan zijn neus hangen. “Ik voel me vereerd,” was zijn nuchtere reactie. Ryan rolde met haar ogen, maar plotseling voelde ze een lichte paniek op komen borrelen. Waar was haar board???       Gelukkig vond ze hem al snel en zette ze de snelheid erin om er zo snel mogelijk bij te komen. Heel even gaf ze haar plank een misvormde knuffel, opgelucht dat hij niet ver van haar was weggedreven. Als ze alleen was, zou ze hem waarschijnlijk ook nog streng hebben toegesproken, maar omdat ze niet wilde dat Björn zou denken dat ze ze niet allemaal op een rijtje had, besloot ze om dat even achterwege te laten.       “Dus… Wanneer mocht ik die vijf vragen stellen die je zo uitgebreid en eerlijk mogelijk zou beantwoorden?” Ryan kon de grijns die langzaam verscheen op haar gezicht niet tegenhouden. Hij had immers zelf aangeboden om haar de meeste pijnlijke en diepe vragen te stellen die ze kon verzinnen en nu zou ze daar gebruik van maken ook. Natuurlijk vond ze het wel zo eerlijk als hij ook de kans kreeg om haar vragen te stellen, niet dat zij zo’n geweldig levensverhaal had, maar het ging om het idee. Vandaar dat ze er nog bijvoegde: “En, aangezien dat wel zo eerlijk is, krijg jij ook de mogelijkheid om mij de meest pijnlijke vragen te stellen.” Ze zei er niet bij dat ze die eerlijk zou beantwoorden, maar ze zou in ieder geval haar best doen en dat was al heel wat. Ryan had het er nog steeds moeilijk mee om over haar moeder te praten, dus dat onderwerp zou ze zo veel mogelijk proberen te omzeilen.       Björn moest lachen, blijkbaar was iets grappig al had Ryan geen flauw idee wat, en zei: “Dat schept mogelijkheden.” Ryan wees met prikkende vinger naar hem. “Haal je maar niets in je hoofd. Er zijn grenzen.” Als hij iets zou vragen over haar liefdesleven zou ze hem niet veel kunnen vertellen, die van haar was akelig leeg. Ze had nog nooit een vriendje gehad, maar ook nog nooit echt de behoefte daartoe gevoelt. Ze was nu eenmaal altijd een beetje een eenling geweest als de mensen om haar heen zich niet met haar zouden bemoeien.       “Nou, brandt maar los zou ik zeggen,” zei Björn na een kleine stilte waarin Ryan diep aan het nadenken was. Ze keek van haar handen, die de zijkanten van haar plank omklemde naar zijn tattoo, die al vanaf het begin haar aandacht hadden getrokken. “Die tattoo,” begon ze terwijl ze een klein knikje maakte in de richting van de rozen, “hebben die een speciale betekenis?” Het was haar zeker niet ontgaan hoe hij naar zijn tattoo keek zodra ze het hadden gehad over zijn levensverhaal. Daar was iets mee en ze wilde weten wat. Björn Starrett verborg iets en Ryan Marshall zou erachter komen….

---

I have seen my own sun darkened

---

---

Misschien had Björn niet moeten voorstellen dat ze hem vijf vragen mocht stellen, want de grijns die op haar gezicht verscheen sprak boekdelen. Hij zou hiervoor boeten. Waarschijnlijk zou ze de meest genante vragen die ze maar kon bedenken gaan stellen en dom als hij was, had hij haar belooft dat hij de vragen eerlijk zou beantwoorden. Natuurlijk zou ze het als hij het goed bracht niet merken mocht hij liegen of iets verzwijgen, maar Björn was een man van zijn woord. Hij zou de vragen zo eerlijk en uitgebreid mogelijk beantwoorden, en haar daarmee een kijkje achter de schermen van een topsporter gunnen. Het was iets wat de media aan de ene kant altijd probeerde, maar aan de andere kant ook totaal niet. Het was eerder dat ze hem een beeld wilde opleggen dan dat ze het daadwerkelijke beeld wilden zien. Misschien was hij inmiddels ook in dat beeld veranderd. Toen hij haar ‘waarschuwde’ voor de mogelijkheden die ze schepte door hem ook vragen te laten stellen, wees ze met een vinger naar hem, alsof ze de juf was die hem een standje gaf omdat hij een krijtje naar het hoofd van een ander gegooid had. “Haal je maar niets in je hoofd. Er zijn grenzen.” “Helaas. Daar ging mijn idee om de meest ongemakkelijke vragen ooit te stellen,” antwoordde hij haar lachend terwijl hij zijn handen in de lucht stak alsof hij zich overgaf. Hij lag nog steeds op zijn surfboard, maar had zijn hoofd naar haar gedraaid zodat hij haar aan kon kijken. Ze zag er zo vrij uit, zoals ze daar op haar surfboard lag met haar verborgen grijns. Het stond haar. Ze leek niet iemand die zich snel aan de mening van een ander aanpaste, maar een meisje dat haar eigen weg ging. Heel even was het stil. Ryan keek naar haar handen terwijl ze nadacht en Björn keek naar haar terwijl hij geduldig wachtte. Hij nam haar rustig in zich op. Er zat zoveel meer achter dat knappe gezichtje dan dat ze je wilde laten merken en hij wilde erachter komen wat er allemaal achter verborgen zat. Wat waren haar dromen, haar angsten en haar verlangens? Wie was ze daadwerkelijk? “Die tattoo,” verbrak ze uiteindelijk de stilte. “Hebben die een speciale betekenis?” Hij had ergens kunnen weten dat dit de eerste vraag zou zijn. Het was een nogal opvallend kenmerk van hem en de vraag was ‘onschuldig’ genoeg om niet meteen volledig in het diepe mee te springen, tenminste vanuit Ryan gezien. Ze kon niet weten dat ze juist naar een van de meest pijnlijke gebeurtenissen in zijn leven had gevraagd. Hij keek naar zijn tatoeage en volgde voorzichtig met zijn vinger de lijnen. Even overwoog hij te liegen en te zeggen dat er geen betekenis aan vast zat, maar dat hij het gewoon mooi vond, maar hij deed het niet. Hij had een belofte gemaakt, en van belofte kwam schuld zoals hij nu wel weer merkte. “Ja, eigenlijk wel,” antwoordde hij haar daarom uiteindelijk. “Hij staat voor mijn moeder, Rosa.” Heel even was hij stil, maar toen herinnerde hij zijn belofte om zo uitgebreid mogelijk te zijn, dus hij praatte toch verder. Hij staarde langs haar heen naar de zee. “Een jaar voor haar overlijden heeft ze hem bij me gezet, zodat ik haar altijd bij me zou dragen, waar het leven me ook zou brengen.” Hoewel het inmiddels drie jaar geleden was dat ze overleden was, deed het nog elke dag pijn en miste hij haar nog elke dag. Hij was niet alleen haar toen verloren. Ze was echt de verbindende factor in het gezin geweest, zelfs terwijl Björn voor zijn carrière de wereld over was gereisd, en na haar overlijden hadden zowel Björn als zijn vader niet echt geweten wat ze nou moesten. Het was niet dat ze elkaar niet mochten, maar ze waren uit elkaar gegroeid en leefden inmiddels langs elkaar heen. Veel spraken ze elkaar niet en het was zeker al maanden sinds Björn voor het laatst zijn vader in het echt gezien had.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Ik genoot van het feit dat ik weer even op de plek was waar ik toch het grootste deel van mijn jeugd had doorgebracht. De eerste zes jaar van mijn leven had ik dan wel in Amerika gewoond, maar erg veel herinneringen had ik er niet aan. Australië was voor mij mijn thuis. Ik keek weer kort opzij naar Jesse en glimlachte even. Het was fijn te merken dat hij het hier nog altijd naar zijn zin had, tenminste zo zag hij eruit, gelukkig.       Eenmaal in het appartement keek ik even glimlachend rond, het was een rommel maar ik was wel wat gewend. Ik was nou eenmaal opgegroeid met een broer die veel verschillende interesses had, maar opruimen was er absoluut niet eentje van. Ik kon het toch niet laten er een plagende opmerking over te maken, iets wat Jesse waarschijnlijk wel min of meer aan had zien komen.       ”Ik zal het aan Darryl voorstellen,” ik lachte ook even en liep wat verder de kamer in. Ik leunde even tegen de tafel aan terwijl ik nog wat rondkeek in de kamer, het was een leuk ingerichte kamer en ik bleef bij mijn standpunt dat de twee jongens het goed voor elkaar hadden.       Na een korte stilte had ik nog geïnformeerd naar Jesse’s familie. Ik had door de jaren zijn zusjes en vader ook wel redelijk goed leren kennen maar ook met hen totaal geen contact gehad. “Prima. Pas maar op je titels, want Riley staat klaar om die volgend jaar van je af te nemen. Harper en papa gaat ook prima. Hoe gaat het met jouw familie?” ik glimlachte even en haalde nog een hand door mijn haren.       “Ik had niet anders verwacht dan dat Riley binnenkort ook voor de titels gaat vechten. En fijn van Harper en je vader,” antwoordde ik glimlachend. “Mijn ouders gaan ook prima, zelfde als eerst eigenlijk. Mijn broer blijft voorlopig denk ik nog wel even studeren, hij geniet er nogal van,” vervolgde ik toen om hem te antwoorden.       Ik volgde Jesse naar de keuken en dacht even na over wat ik wou drinken. “Doe maar gewoon een glas water,” sprak ik toen en liet mijn blik ook even rondgaan in de keuken.       Eenmaal op het balkon bleef ik kort even staan om van het uitzicht te genieten, uiteindelijk nam ik plaats op de tweede stoel en trok mijn benen naast me op de stoel. “Kom zitten en tast toe. Anders is de rol vanavond toch leeg, dus wees niet bang om zoveel te pakken als je wil,” ik grinnikte en pakte een koekje. “Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen,” sprak ik waarna ik een hap nam. Ik zette mijn zonnebril op tegen de zon en haalde diep adem.       ”Hier kan ik het nog wel even uithouden,” lachte ik tevreden en keer weer naar Jesse. Ik beet kort op mijn lip en richtte mijn blik weer op het uitzicht. "Het is echt goed om hier weer te zijn," glimlachte ik toen tevreden.

---

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

---

Ryan wees met een priemende vinger en een quasi-strenge gezichtsuitdrukking naar Björn met de woorden: “Haal je maar niets in je hoofd, er zijn grenzen.” Voor het geval dat hij het in zijn hoofd haalde om over haar liefdesleven, of echte serieuze privédingen zou vragen. Want om eerlijk te zijn, zag ze hem daar best voor aan. Vooral door zijn reactie op haar strenge schooljuf-imitatie. “Helaas. Daar ging mijn idee om de meest ongemakkelijke vragen ooit te stellen,” zei hij terwijl hij zijn handen in de lucht gooide, alsof hij zich overgaf.       Hierdoor verscheen er een grijns om Ryan’s lippen en een ondeugende twinkeling verscheen in haar ogen. “Hah, ik had je wel door.” Ze knipoogde en hoofdschuddend dacht ze na over de vragen die ze hem zou kunnen stellen. Zoveel mogelijkheden lagen er voor haar open, maar ze moest zich beperken tot vijf. Help! Hoe ging ze dat in vredesnaam doen??       De eerste vraag rolde al redelijk snel over haar lippen. Voornamelijk omdat ze door had gehad dat hij tijdens het vertellen van de uitgekauwde versie van zijn levensverhaal over zijn tattoo wreef. De rode rozen waren een opvallende versiering op zijn lichaam en Ryan kon er niets aan doen, maar toch kleurden haar wangen een beetje rossig bij het zien van zijn ontblootte lichaam. WAAROM WERD ZE ZO…ZO…MEISJESACHTIG BIJ HEM? Normaal gesproken was ze nooit zo giebelig en het zorgde voor een ongemakkelijk gevoel dat ze zo snel mogelijk naar de diepste krochten van haar ziel verbanden. Daar had ze op dit moment niet echt behoefte aan.       “Die tattoo,” begon ik terwijl de woorden langzaam uit mijn mond leken te stromen zonder dat ik er al te veel moeite voor hoefde te doen. “Heeft die een speciale betekenis?” Ze vroeg het op een onschuldige toon, oprecht nieuwsgierig naar het antwoord en naar een kijkje in zijn leven. Niet zozeer in het leven van een professioneel surfer, maar in het leven van Björn Starrett, de jongen met de mooiste ogen die ze ooit had gezien. Wacht…. WAT???       Gelukkig was Björn net begonnen met het beantwoorden van haar vraag en kon ze haar onverdeelde aandacht daarop richten. “Ja, eigenlijk wel,” zei hij uiteindelijk nadat hij met zijn vingers de donkere buitenlijnen van de tatoeage had gevolgd. Ryan boog zich iets meer in zijn richting en hield haar hoofd schuin. “En…?” vroeg ze, met haar ogen gefixeerd op de gezichtsuitdrukking van Björn. “Hij staat voor mijn moeder, Rosa.” Bij die woorden was hij even stil en plotseling leek er een hevig verdriet op zijn schouder te rusten. Langzaam legde Ryan haar hand op de schouder van Björn. “Hey, het is oké als je er niet over wil praten. Ik wist niet dat dit onderwerp zo zwaar beladen voor je was.” In haar ogen was medeleven te lezen. Ze wist als geen ander hoe het kon zijn om iets te verliezen wat je dierbaar was en blijkbaar had hij ook zijn moeder verloren. Op dat moment voelde ze zich verbonden met hem en omdat ze nogal nieuw was tot dit soort gevoel, haalde ze haar hand vlug weer weg en keek ze naar de zee, hopend dat haar vuurrode wangen iets zouden afkoelen.       “Een jaar voor haar overlijden heeft ze hem bij me gezet, zodat ik haar altijd bij me zou dragen, waar het leven me ook zou brengen.” Ryan draaide zich weer naar hem om en ze voelde ook wat hij voelde. De pijnlijke draai in haar maag en de druk van het verdriet die haar schouders naar beneden duwde. Ze liet haar hoofd hangen zodat haar natte haar in strengen langs haar gezicht viel, de hete tranen terug dringend. Nog steeds was er die pijn. Over het algemeen leefde ze met de heerlijke verdoofdheid, maar op momenten dat je haar het meest nodig had, voelde je de enorme mokerslag die in je maag drukte. De tranen volgden gauw daarna.       “Hoe oud was je, toen je moeder overleed?” De vraag kwam zo vlug, dat ze nauwelijks stil kon staan bij het feit dat ze nu al twee vragen had gesteld. “Je moeder was vast een fantastische vrouw,” glimlachte Ryan. Het was een waterig glimlachje, beladen met haar eigen verdriet, maar op dit moment moest ze er even voor Björn zijn, dat was ze hem wel verschuldigd omdat ze zelf met dit onderwerp was begonnen. “Wat is je mooiste herinnering aan haar en hoe gaan jij en je vader ermee om?” Om er toch weer een beetje verlichting in te gooien, zei ze er snel achteraan: “Die vraag telt als één, voor het geval je het nog niet doorhad.” Ryan stak even kort haar tong uit en keek weer verwachtingsvol naar Björn.

[ bericht aangepast op 30 okt 2017 - 11:27 ]

---

I have seen my own sun darkened

Thomas Colton Pro • 22 • Bondi Beach • With Sage&Jax • Zowel Sage als Jax stemmen met mijn idee om een drankje te doen in. We namen plaats bij het strandtentje van Herald, maar ik kon de oude man nergens vinden. Ik bestelde vluchtig een cocktail waarna ik weer verder om me heen keek. Ik besloot maar om te stoppen met zoeken naar de gezellige eigenaar van deze tent. Ik ging er maar van uit dat hij een vrije dag had. Ik probeerde daarom mijn focus weer op Jax en Sage te richten, maar een gesprek aangaan met Jax was nogal lastig. We waren dan wel geen vijanden, maar echte vrienden waren we ook niet. Met Sage had ik al heel wat verloren tijd ingehaald en de gespreksonderwerpen leken steeds minder te worden. Terwijl ik wachtte op mijn drankje, liet ik mijn blik over het strand glijden. Maar al gauw viel mijn blik op een klein groepje in de strandtent. Het was dan niet Herald die ik zag, maar wel zijn twee kinderen, Callum en Ava. 'Excuseer mij,' verontschuldigde ik me tegen Jax en Sage, terwijl ik richting het groepje liep. Het was een tijd geleden dat ik Ava had gezien en ik twijfelde of ze mij wel zou willen zien. Nu pas zag ik dat Milo er ook bij stond, maar dat liet me nu even koud. 'Hey,' groette ik alle drie de personen. 'Ik had gehoopt Herald weer te spreken, maar hij heeft zeker een vrije dag?' Ik richtte me meer tot Callum, omdat ik niet zeker wist of Ava een gesprek met mij wilde. (Shit post, maar totaal geen inspiratie)

---

If no one else will defend the world then I must

Jesse Lachlan Cooper
19 • Lifeguard • Home • Hanging with Sam before work
Ik grinnikte bij haar woorden over Riley. Ze kende mijn familie bijna even goed als ik, en ik die van haar ook. Daarom maakten haar woorden mij ook een beetje aan het lachen. Haar broertje was een leuke knul, maar ik kon me inderdaad wel voorstellen dat hij genoot van het studentenleven, en vooral alles wat het naast het studeren te bieden had. Ik liep intussen naar de keuken en bood haar wat te drinken aan. Frisdrank drinken was nog altijd een van mijn slechtste gewoontes. Ik probeerde meer water te drinken, maar ik kwam altijd terug op de drankjes met een belachelijke grote hoeveelheid suiker. Sam nam genoegen met water, wat ik ook voor haar inschonk, voor ik met haar naar het balkonnetje liep. Het was niet veel, maar het was genoeg. Ik plofte neer en nam een slok van mijn drinken voor ik haar wat lekkers aanbood. Ze taste meteen toe en ook ik nam een koekje. Ik stemde knikkend met haar in en schonk haar een glimlach. "Het is inderdaad een heerlijk plekje, en ik ben ook heel blij dat je terug bent. Ik heb je zo erg gemist, Sammy." Het was eigenlijk beschamend om toe te geven hoe veel ik mijn beste vriendin had gemist. Darryl kon maar beter niet weten dat ze hier was voor ik hem had kunnen pleggen dat hij zijn mond hield. Het zou namelijk heel ongemakkelijk worden als hij haar zou vertellen hoe veel ik het over haar had gehad. Ik dronk nog een slok cola en keek uit over de stad. Hoe prachtig het uitzicht ook was, het verbleekte nog altijd bij Sam's schoonheid. Ik kon het dan ook niet laten om mijn oog af en toe op haar te laten vallen. Aan de ene kant zag ik nog altijd het kleine meisje waarmee ik was op gegroeid en met wie ik lief en leed had gedeeld voor jaren, en aan de andere kant zag ik de prachtige vrouw die ze was geworden. Ik keek nog even op de klok, maar we hadden nog meer dan genoeg tijd. "Waar heb je zin in om te lunchen? We kunnen hier eten als je wil, maar er zijn genoeg leuke strandtentjes om wat te eten als je liever wil. Ik wil gewoon graag horen wat je al die tijd hebt gedaan dat we niet samen waren. Het voelt als een eeuwigheid, terwijl het zo lang niet is geweest." Het voelde echt heel lang omdat we van elkaar uren per dag, elke dag, zien, naar helemaal niet, waren gegaan. Darryl en mijn familie zouden nu wel blij zijn dat ze niet meer naar mijn gepiep hoefden te luisteren. ALs ik zo terugdacht, had ik het namelijk best vaak over Sam. Nu zat ze weer naast me en was het alsof ze nooit weg was geweest. Straks zou ze weer weggaan, maar daar wilde ik echt nog niet aan denken. Ik had haar net terug, en wilde elk moment koesteren zolang het duurde. Die gevoelens die er vroeger waren, waren namelijk nooit echt weggegaan, en dat zou afscheid straks alleen maar moeilijker maken. "Je doet wel voorzichtig, he? Ik wil je niet hoeven redden." zei ik plagend, voor ik nog een koekje in mijn mond stopte. Toch meende ik het wel. Ik wilde dat ze veilig was en om eerlijk te zijn had ik alleen al als strandwacht een boel nare ongelukken met surfers zien gebeuren. Dan had ik het nog niet eens over de jaren dat ik zelf meedeed met wedstrijden. Ik wilde echt niet dat er iets met Sam gebeurde.

---

Bowties were never Cooler

♚      ♔      ♚ Next Wave Please

Professional - Strandtent - Met Thomas&Jax       'Nog even geduld, lieve Sage, ik ben in topvorm en ik ben er zeker van dat ik de hoofdprijs in de wacht ga slepen,' zegt Jackson terwijl hij opstaat en Sage een knipoog werpt. Vervolgens slaat hij zijn arm losjes om haar heen en lopen ze richting de strandtent. Thomas volgt al snel en Sage vind het niet vervelend dat Jax zijn arm om haar heen ligt. Ze hoopt alleen dat Thomas zich niet buitengesloten voelt of het verkeer interpreteert.       'Zelfvertrouwen in overvloed, zoals gewoonlijk, Jax. Maar reken maar op wat tegenstand van onze kant, niet dan, Thomas?' vraagt Sage speels aan Thomas om hem niet buiten te sluiten. Ondertussen naderen ze de strandtent. Het ziet er schattig uit en is er beduidend druk, wat ze opvat als een teken dat het eten en drinken er vast goed moet zijn. Als het er uitgestorven was rond de lunch, dan was het geen goed teken geweest.       Net over de drempel is een opstootje ontstaan waarbij een jongen en meisje elkaar lachend lopen te kietelen en Sage manoeuvreert zich er achter Jax aan bij langs. Ze nemen plaats aan een vrij tafeltje en Jax bestelt vrijwel direct een cocktail. Twijfelend kijkt Sage naar de kaart en overweegt wat ze zal doen. Alcohol drinkt ze niet vaak en bevat behoorlijk veel calorieën, wat voor beide haar vakgebieden niet bevorderlijk is. In tweestrijd kijkt ze naar Jax.

[ bericht aangepast op 31 okt 2017 - 1:01 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Hoewel Callum in de eerste instantie de reden was dat Ava de kieteldood mocht ondergaan was hij gelukkig ook degene die er een einde aan maakte. Met een sem-boos gezicht richtte Ava haar blik op haar broer terwijl ze hem een stomp tegen zijn arm gaf.       "Alsof je hem ooit zou ontslaan," mompelde ze hoofdschuddend terwijl er langzaam een lach op haar gezicht door brak. Callum deed zijn mond open om te reageren maar werd onderbroken door een man die Ava wel heel bekend voorkwam. Echt lang hield hij haar aandacht echter niet want naast hem stond Sage Ripley. Dé Sage Ripley die Ava al sinds het begin van diens carrière addoreerde en tegen op keek. Ongelovig staarde ze naar de blondine, niet wetende wat ze moest doen, tot ze iets uit het gesprek tussen de man en haar broer opving. Het was toen ze zich realiseerde dat Thomas over haar vader was begonnen en Callum haar een vertwijfelde blik toewierp dat ze besloot om in te grijpen.       "Dat is lang geleden."       Met een kleine glimlach besloot ze haar ex een knuffel te geven om vervolgens van hem naar Milo te kijken. Het had nooit echt geboterd tussen de twee en ze vroeg zich af of dat nog steeds zo zou zijn. Ze wist dat Thomas veranderd was, ze had meerdere keren vertwijfeld naar de telefoon gekeken na zijn ongeluk. Maar uiteindelijk was er een reden waarom het niet had gewerkt.       "Doe je mee aan de wedstrijd of breng je een bezoek aan thuis?" Vroeg ze terwijl Callum vroeg of zij en Milo konden bij springen met serveren. Een verontschuldigende en lichtelijk opgeluchte glimlach verscheen op haar lippen waarna ze naar Thomas keek.       "Sorry, de plicht roept. Maar het was.. goed je weer gezien te hebben." Met die woorden draaide Ava zich om en greep Milo bij zijn arm om hem vervolgens mee naar het personeels gedeelte te trekken.       "Zag je dat?!" Ava stuiterde nog niet op en neer uit enthousiasme. "Sage Ripley is hier!"       "Wat moet ik doen? Denk je dat ze me tips wil geven? Oh nee, ze doet vast ook mee aan de wedstrijd, ik kan mij beter meteen uitschrijven." Ratelde ze tegen Milo - iets wat totaal niet bij haar paste - om vervolgens hem in paniek aan te kijken zodra ze zich besefte dat ze zich had versproken. Shit.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

• 24 • Lifeguard • On board, with Roz •

”Ik kijk vooral uit om de professionals bezig te zien, maar de fans die ze met zich meebrengen - die telkens de boel overhoop halen en een ongeluk zouden begaan om hun idool te ontmoeten- kan ik eerlijk gezegd vaak missen als kiespijn.”
Bedenkelijk kijk ik voor een paar tellen voor me uit, waarbij mijn blik het niet kan laten opnieuw over het strand heen te glijden. Er was vrij direct geen twijfel over mogelijk dat Roz hierin gelijk moest geven. De fans waren vermoedelijk nog wel het ergste om te hebben op dagen zoals deze en het waren zij die ons meer werk leverde dan een ander — die de mazen van de zee-wet wel kende — vermoedelijk zou doen; bewust of niet. Ik durfde dan ook redelijk te beamen dat ik de fans liever ook niet had, ookal had het ergens iets en was het wél altijd leuk om nieuwe gezichten te zien op een groot strand zoals deze.
      ”Well, daar heb je een punt,” breng ik daarom dan ook. “Plus de professionals die erg ut de hoogte doen,’ voeg ik er vervolgens aan toe, waarbij ik mijn neus lichtjes op trek. “Van die surfers die denken dat ze het nu helemaal zijn, nu ze aan de top staan en dat ook nog durven te laten merken terwijl wij wellicht evenveel verstand hebben.” Een lichte grimas trok even over mijn gezicht heen. Natuurlijk waren de surfers niet voor niets profs, maar ik had een hekel aan degene die daardoor besloten naast hun schoenen te gaan lopen. Het was namelijk niet zo dat de niet-profs daardoor een heel stuk minder voorstelde, of minder verstand van het vak hadden.
      Een zachte zucht rolt over mijn lippen heen als ik mijn board, eenmaal bij de uitkijktoren, in het zand steek. Mijn aandacht wordt echter al heel snel getrokken door Roz, die een gefrustreerd geluid laat horen alvorens hij mijn naam uitbrengt. Subtiel pers ik mijn lippen op elkaar als ik zie dat hij in een lichte worsteling verzeild is met zijn wetsuit — de mijn rustte inmiddels al op mijn heupen, maar ik was maar al te bekend met de struggling die het ding soms kon geven. “Kun je even helpen? Ik zit vast in dit ding.” Heel even lach ik zacht, alvorens ik naar mijn mannelijke collega toe loop als deze over zijn schouders heen naar me blikt om te kijken of ik ook daadwerkelijk van plan ben hem te komen helpen. “Natuurlijk,” breng ik dan ook direct uit. In enkele passen sta ik achter de jongeman, wie toch enkele centimeters groter is dan mij, en onderzoek ik met een vlugge blik waar de rits precies vast zit. Als ik merk dat een stuk stof tussen de rits vast is komen te zitten probeer ik eerst de rits iets terug omhoog te doen, maar het blijkt als snel een iets moeilijkere opgave te zijn en moeten mijn smalle vingers aan het plukken om het vastzittende stof tactvol te verwijderen.
      ”Soms zijn die pakken zo…” mopper ik stilletjes als het me in eerste instantie niet lijk te lukken, maar wanneer ik de rits nog eenmaal iets omhoog trek en naar beneden haal weet ik het stukje te bevrijden en springt de rits verder open. “Tadaaa!” roep ik dan tevreden en grijns breed naar Roz als ook hij nu uit de wetsuit kan om zo direct ons tenue aan te doen. “Onhandige dingens soms,” grinnik ik nog zacht en schud daarbij lichtjes met mijn hoofd.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

♦      ♢      ♦ Good Vibes

Local       -       Strandtent      -       Met Ava       Thomas Colton. For real? Van alle mensen die hier op konden dagen moest het zo nodig hij zijn. Het is alsof Milo een stomp in zijn maag krijgt en bijna als in reflex doet hij een stapje bij Ava uit de buurt. Maar dan bedenkt hij zich in de seconde er na dat dat nergens voor nodig is en dat hij juist aan haar zijde hoort nu. Misschien niet helemaal op de manier waarop hij het liefst zou willen, of de manier waarop Thomas dat wel heeft gemogen, maar wel als degene die er wel voor haar was toen het slecht ging.       'Colton,' groet Milo koeltjes, zijn blik nog net niet vijandig te noemen.       'Dat is lang geleden,' hoort hij Ava zeggen, wat tot zijn vreugde niet per se enthousiast klinkt, maar eerder twijfelend. Ze vraagt hem nog iets, maar het gaat langs Milo heen terwijl hij Callum een 'serieus?' blik werpt. Callum kan zijn leedvermaak niet helemaal verbergen, maar komt ondanks dat met de redding.       'Kunnen jullie helpen met serveren, Ava, Milo? Rush hour,' spoort hij aan met een beduidende blik de zaak in. Ava laat het zich geen tweede keer zeggen en tot Milo zijn verbazing grijpt ze hem vast en loodst hem mee naar achteren. Hij werpt nog een sluikse blik over zijn schouder richting Thomas en kan het niet laten een beetje zelfvoldaan te grijnzen. Ha, Ava verkiest het hem mee te sleuren in plaats van Callum te trotseren en met Thomas te blijven praten. Lekker puh is misschien een beetje kinderachtig, maar toch...       Al snel blijkt echter dat haar enthousiasme nu niet bepaald voortkomt uit haar voorkeur voor Milo over Thomas.       'Zag je dat?! Sage Ripley is hier! Wat moet ik doen? Denk je dat ze me tips wil geven?' ratelt ze aan een stuk door. Milo moet lachen, want het was hem niet eens opgevallen dat Ava haar voorbeeld binnen was komen wandelen. Haar duidelijke paniekmomentje is grappig en aandoenlijk om te zien en hij wil haar bijna onderbreken om haar te zeggen dat Sage Ripley ook maar een persoon is en haar vast wel te woord wil staan.       'Oh nee, ze doet vast ook mee aan de wedstrijd, ik kan mij beter meteen uitschrijven,' flapt Ava er vervolgens uit, om hierop te verstijven en hem met grote ogen aan te kijken. En daar is de tweede stomp in Milo zijn maag.       'Je doet mee aan de wedstrijd?' vraagt hij scherper dan hij normaal ooit zou doen. Hij kan het niet helpen, hij weet niet anders te reageren op dit moment. Ava doet mee aan Boardriders en heeft het hem niet verteld? Want dit uitgeflapte geratel is duidelijk een vergissing, mocht hij afgaan op haar gezichtsuitdrukking. Dit verandert de zaken voor hem drastisch, want zolang hij meedoet... zijn ze concurrenten en verpest hij misschien Ava haar kans. Hij weet even niets te zeggen.

[ bericht aangepast op 1 nov 2017 - 14:11 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Ik genoot van de zon die op mijn gezicht scheen en sloot mijn ogen voor een momentje. Zo nu en dan nam ik en slok van het water en een hap van het overheerlijke koekje. Stiekem kon ik niet geloven dat ik hier nu met Jesse zat, niet al te lang geleden had ik namelijk niet echt verwacht hem weer te zien. Niet omdat ik hem niet had willen zien maar omdat ik er gewoon niet vanuit was gegaan dat een van ons weer contact zou zoeken. Ik keek in de richting van de jongen en kon het niet laten te glimlachen.       ”Het is inderdaad een heerlijk plekje, en ik ben ook heel blij dat je terug bent. Ik ben je zo erg gemist, Sammy,” ik legde mijn hand op die van Jesse en kneep er even kort in. Jesse was de enige die me ‘Sammy’ noemde, wat het op een of andere manier altijd weer speciaal maakte. Het deed gewoon iets met me en ik kon aan niemand uitleggen waarom dat zo was. “Ik heb jou ook gemist,” antwoordde ik zacht. Na deze woorden haalde ik mijn hand weer voorzichtig van de zijne. Niet omdat ik zijn hand niet wou vasthouden maar omdat ik bang was dat het als raar over zou komen, en dat wou ik natuurlijk voorkomen.       De dikke haren in mijn nek zorgden ervoor dat ik het ondertussen best warm had gekregen, misschien ook niet gek gezien we hier in de brandende zon zaten. Ik verzamelde mijn blonde haren in mijn hand en bond er een elastiekje omheen zodat het in een staart eindigde. Opeens hoorde ik weer een stem naast me. Jesse vroeg waar ik wilde lunchen, in zijn appartementje – waar we nu waren – of ergens aan het strand. Het werd me snel duidelijk dat het hem niet bepaald om het eten ging maar meer om het ‘catching up’, iets waarbij ik me zeker moest aansluiten. Ik was zeer benieuwd naar wat hij allemaal hier had beleefd, er waren ongetwijfeld gekke verhalen.       ”Ik kan niet zeggen dat ik een voorkeur heb. Maar misschien kunnen we naar één van de vele strandtentjes waar we altijd heengingen?” stelde ik voor. “En dat je het vast weet, ik vertel niks voordat ik al jouw verhalen heb gehoord,” lachte ik naar de jongen.       Er viel weer een korte stilte waarin ik weer van het uitzicht genoot. Het was alweer Jesse die begon met praten: “Je doet wel voorzichtig, he? Ik wil je niet hoeven redden,” het plagerige toontje maakte me weer aan het lachen. “Je kent me toch,” antwoordde ik glimlachend. “Hoe kan je nou denken dat ik ooit voorzichtig zou doen?” knipoogde ik toen naar hem. Over het algemeen was ik wel redelijk voorzichtig en dat wist hij. Natuurlijk had ik mijn momenten gehad waarin ik risico had genomen maar ook dat was tot noch toe nog redelijk goed gegaan. Er was maar één enkel moment geweest waar ik wel een behoorlijke fout had gemaakt, eigenlijk had ik gewoon niet goed opgelet. Maar ik was gered en dacht er eigenlijk helemaal niet meer aan.

---

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

---

---

Björn beet kort op zijn lip om zich te herpakken, zodat hij zijn belofte van een uitgebreid antwoord af kon maken. Op dat moment voelde hij Ryans hand op zijn schouder. “Hey, het is oké als je er niet over wil praten. Ik wist niet dat dit onderwerp zo zwaar beladen voor je was,” zei ze, hem een uitweg biedend uit de vraag. Hij glimlachte dankbaar naar haar. “Nee, het is oké,” zei hij tegen haar. “Het is gewoon… Nogal fucked up. Maar dat is het leven nou eenmaal.” Hij haalde even diep adem, voor hij zijn verhaal afmaakte. Hij had haar een belofte gedaan. “Een jaar voor haar overlijden heeft ze hem bij me gezet, zodat ik haar altijd bij me zou dragen, waar het leven me ook zou brengen.” De blik in Ryans ogen was niet alleen medeleven. Björn herkende iets van het verdriet in haar ogen. Ze wist maar al te goed waar hij het over had, vermoedde hij. Hij zag de tranen in haar ogen die ze zo erg tegen probeerde te houden en ditmaal was hij degene die zijn hand naar haar uitstak. Hij legde zijn hand niet op haar schouder, maar pakte haar hand vast en gaf er een klein, bemoedigend kneepje in. Hij vroeg niet door. Als ze het wilde delen, zou ze dat uit zichzelf wel doen. Het was niet zijn taak om die beerput nu te openen. Maar als ze erover wilde praten, was hij er. Hij wist waar ze doorheen ging. De verdoofdheid waarin je zo makkelijk weg kon kruipen, de pijn die er dwars doorheen brak op de meest ongunstige momenten. Hij had het altijd weg kunnen stoppen tot hij alleen was, want niemand mocht weten hoeveel pijn het nog steeds deed, maar hij wist het. Hij wist hoe het voelde om te breken ’s avonds wanneer er niemand was die je kon horen. Hij wist hoe de allesoverweldigende pijn aanvoelde en hoe hij alles leek op te slokken. Hij wist het. “Hoe oud was je, toen je moeder overleed? Je moeder was vast een fantastische vrouw.” Heel even was het stil, maar voor Björn antwoord kon geven ging Ryan verder. “Wat is je mooiste herinnering aan haar en hoe gaan jij en je vader ermee om? Die vraag telt als één, voor het geval je het nog niet doorhad.” Ze stak haar tong uit, wat toch een lachje bij Björn opriep. Ze was zo ongrijpbaar en hij vroeg zich af of hij haar ooit helemaal zou volgen, zoals ze overal overheen dartelde en van de hak op de tak leek te springen in haar humeur. Hij wist ook niet of hij haar wilde volgen. Zou dat haar magie niet laten afnemen? Ze mocht nooit veranderen, maar moest zo blijven. Het stond haar. Het maakte haar net een elfje. “Ja, dat was ze,” antwoordde hij haar. “De mooiste herinnering? Hmm… ik denk dat die een paar weken voor de diagnose was. Hij is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. We waren als gezin op vakantie. Ik surfte al professioneel en wist ook al dat ik het jaar erna naar de World Cup zou gaan. Daar heeft ze me laten beloven om, hoeveel geld ik er ook mee zou gaan verdienen, niet te vergeten hoeveel ik van de zee houd en mezelf niet uit het oog te verliezen. ’s Avonds aten we pannenkoeken die we op zo’n camping gasstel maakten, dus de helft konden we weggooien. We waren gewoon… gelukkig?” Hij glimlacht bij de herinnering aan zijn moeder. Daar waren ze nog zo zorgeloos geweest. De belofte was hij nooit vergeten en ook altijd nagekomen. Hoe graag hij ook wilde winnen, het ging hem in eerste instantie om zijn liefde voor het surfen en om dat hij iets kon doen waar hij gelukkig van werd. “Ze is drie jaar terug overleden. Ik was net twintig. En vooruit, we maken er één vraag van. Omdat je het zo lief vraagt.” Hij stak ook zijn tong naar haar uit. “Maar die laatste vraag is een lastige. Je moet begrijpen, mijn vader is geen slechte man. Hij heeft altijd het beste met mij en mijn moeder voorgehad. Alleen…” Björn aarzelde even. “Hij en ik lijken veel op elkaar. Te veel. We zijn allebei binnenvetters en praten niet over problemen en gevoelens. Toen mijn moeder overleed… Het is niet dat we ruzie kregen, maar… ik moest na de crematie meteen door voor de World Cup en ben verder gestormd met mijn leven, want er was geen andere keuze. We hebben er nooit echt over gepraat, want zo zijn we allebei. Gewoon doorgaan en vooral niks zeggen. Dan komt het vanzelf goed. Maar, in dit geval natuurlijk niet. We zijn uit elkaar gegroeid denk ik. We praatten daar niet over, en uiteindelijk praatten we over helemaal niks meer.” Het was hard, maar het was de waarheid. Er was geen ruzie, maar dat was het probleem ook. Er was niks meer, en geen van beide zette de eerste stap om weer in elkaars leven te komen. Geen van beide was degene die als eerste emotioneel zou gaan doen. Dat was het probleem. Hij haalde zijn schouders op. “Ook dat is het leven, denk ik. Soms gebeuren er nou eenmaal nare dingen en daar moet je maar mee dealen. Ben jij al klaar voor jouw vragen?” voegde hij er snel aan toe. Hij wilde graag de luchtige sfeer terug, maar dat zou momenteel niet lukken. Hij was al eeuwen niet zo diep op hemzelf ingegaan, en nu tegen iemand die hij nog geen dag kende. Ze voelde gewoon goed en voor het eerst had hij er geen extreme moeite gehad om over hemzelf te praten. Hij praatte graag en stond graag in de spotlights, maar dan wel zolang het niet persoonlijk werd. Toch had hij nu niet de neiging om heel hard weg te rennen van haar. Ze was een bijzonder meisje, besloot hij.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

Met haar hand op Björn’s schouder, die warm was geworden door de zon die erop scheen, bleef ze dobberen op het water. Hoe vaak had ze hier wel niet zitten huilen totdat het zoute water haar tranen wegspoelde? Hoe vaak had ze wel niet gevloekt en getierd, ver weg van de kust zodat niemand haar kon horen? Ze was zelf de tel kwijt geraakt, maar één ding wist ze zeker. Ze nooit iemand belasten met haar verdriet. Haar tranen waren van haarzelf en ze moest zelf haar eigen last dragen, net als ieder ander.       Ryan liet haar hoofd hangen en haar haren viel in natte strengen aan weerskanten van haar gezicht. Ze beet op haar lip om haar pijn ergens anders op de focusen en met moeite lukte het haar om haar stem niet te laten breken terwijl ze aangaf dat het oké was. Dat hij haar echt niet het hele verhaal hoefde te vertellen als hij daar niet aan toe was. Ze keek hem weer aan, maar niet voordat ze er zeker van was dat ze niet in tranen uit zou barsten en ze zag dat Björn dankbaar naar haar glimlachte. “Nee, het is oké,” begon hij. “Het is gewoon… Nogal fucked up. Maar dat is het leven nu eenmaal.” Ryan opende haar mond om daar iets aan toe te voegen. Ja, het leven was dan wel fucked up, maar iedere keer wanneer er iemand uit je leven werd gerukt, kwam er een nieuw iemand voor in de plaats. Het leven was in balans, het was oneerlijk, dat gaf ze eerlijk toe. Maar een yin bestond niet zonder een yan, zoals haar moeder haar altijd vertelde. Voordat ze hem dat echter duidelijk kom maken, haalde Björn diep adem en vervolgde hij zijn verhaal met zichtbare moeite.       Daarna werd hij bestookt met de rest van het vragenvuur dat Ryan achter de hand hield. Op deze manier kreeg ze het voor elkaar om weer een glimlachje eruit te persen en haar zelfbeheersing terug te behouden. “Hoe oud was je, toen je moeder overleed? Je moeder was vast een fantastische vrouw.” Vaak als ze overstuur was, sprong ze van de hak op de tak, maar alleen mensen die haar goed kenden, zagen deze voortekens van instorting. Daarom stak ze ook haar vinger in de lucht toen ze zag dat Björn al wilde antwoordden, ten teken dat ze nog niet klaar was. “Wat is je mooiste herinnering aan haar en hoe gaan jij en je vader ermee om? Die vraag telt als één, voor het geval je het nog niet doorhad,” zei ze terwijl ze plagerig haar tong uitstak. Zo, nu kon ze rustig zich laten leiden door zijn stem in plaats van haar eigen gedachtes. En het lachje van Björn zorgde daar goed voor.       “Ja, dat was ze,” zei hij zachtjes en vol liefde ten overstaande aan zijn moeder. “De mooiste herinnering? Hmm… ik denk dat die een paar weken voor de diagnose was. Hij is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. We waren als gezin op vakantie. Ik surfte al professioneel en wist ook al dat ik het jaar erna naar de World Cup zou gaan. Daar heeft ze me laten beloven om, hoeveel geld ik er ook mee zou gaan verdienen, niet te vergeten hoeveel ik van de zee houd en mezelf niet uit het oog te verliezen. ’s Avonds aten we pannenkoeken die we op zo’n camping gasstel maakten, dus de helft konden we weggooien. We waren gewoon… gelukkig?” Ryan knikte en glimlachte. “Dat hoef je echt niet zo vragend te zeggen,” zei ze terwijl ze hem vanonder haar wimpers aankeek. “De manier waarop je over je familie praat, het is wel zeker dat jullie een gelukkig waren, met je moeder als stralend middelpunt.”       Björn glimlachte en ging weer verder, zich realiserend dat Ryan hem nog meer vragen had gesteld. “Ze is drie jaar terug overleden. Ik was net twintig. En vooruit, we maken er één vraag van. Omdat je het zo lief vraagt.” Ook hij stak zijn tong naar haar uit, Ryan rolde met haar ogen en rimpelde haar neus. “Ik kan best lief zijn,” grijnsde ze.       “Maar die laatste vraag is een lastige. Je moet begrijpen, mijn vader is geen slechte man. Hij heeft altijd het beste met mij en mijn moeder voorgehad. Alleen…” Björn haalde even diep adem en Ryan begreep dat dit een van de lastigere vragen was die ze had gesteld. Ze hoopte dat haar glimlach hem bemoedigde om te zeggen wat hij wilde, dat haar lach aangaf dat ze dit nooit met iemand anders zou delen en dat ze er voor hem was. “Hij en ik lijken veel op elkaar. Te veel. We zijn allebei binnenvetters en praten niet over problemen en gevoelens. Toen mijn moeder overleed… Het is niet dat we ruzie kregen, maar… ik moest na de crematie meteen door voor de World Cup en ben verder gestormd met mijn leven, want er was geen andere keuze. We hebben er nooit echt over gepraat, want zo zijn we allebei. Gewoon doorgaan en vooral niks zeggen. Dan komt het vanzelf goed. Maar, in dit geval natuurlijk niet. We zijn uit elkaar gegroeid denk ik. We praatten daar niet over, en uiteindelijk praatten we over helemaal niks meer,” vervolgde hij vlug.       “Ho ho ho, momentje. Dat ging even iets te snel.” Ryan sloot haar ogen en probeerde alles even op haar in te laten werken. Ze haalde diep adem en snufte een beetje, omdat nu het gedeelte kwam wat ook te dicht bij haar eigen situatie was. “Niet dat ik je moeder kende,” begon ze voorzichtig, “ik kan alleen maar een beeld vormen van de kleine stukjes die je me vertelt, maar ik weet zeker dat ze dit nooit gewild had. Dus in die drie jaar heb je amper met je vader gesproken, terwijl jullie elkaar hard nodig hadden. Iedereen heeft iemand nodig die even naar hen luistert en er voor hem of haar is.” Het kwam er misschien iets feller uit dan de bedoeling was, maar het was wel de waarheid. Alleen de waarheid die ze zelf niet onder ogen wilde zien omdat ook zij en haar vader op deze manier met hun verdriet omgingen al was die relatie toch wel anders. Zij was immers nog een klein meisje geweest toen haar moeder overleed.       Björn haalde zijn schouders op. “Ook dat is het leven, denk ik. Soms gebeuren er nou eenmaal nare dingen en daar moet je maar mee dealen. Ben jij al klaar voor jouw vragen?” Ryan zette grote ogen op. “Ow God, heb ik nog even tijd voor mentale voorbereiding?” Ze liet een nerveus lachje horen, maar gaf met haar hand een teken dat hij kon beginnen. Ze sloot haar ogen en bereidde zich voor op het ergste, met in haar achterhoofd dat zij hem straks nog mooi twee vragen kon ontfutselen.

[ bericht aangepast op 2 nov 2017 - 12:23 ]

---

I have seen my own sun darkened