Björn ‘de Beer’ Starrett
23 jaar - Professional - Zee - Met Ryan
Work until you no longer have to introduce yourself.
"Ik bedoel, ik heb je gedwongen om over je leven te praten,” antwoordde Ryan hem. Hij lachte. Hij was het er niet mee eens. Hij was niet iemand die zich snel liet dwingen om iets te doen dus dit was eigen keuze geweest. Vervolgens vertelde Björn dat zijn auto kuren had.
“Wauw, misschien had je toch wel gelijk. Iets wil ons erg graag bij elkaar houden.” Björn lachte weer.
“Dat zei ik toch?” antwoordde hij haar plagend. “Soms spreek ik wel de waarheid.”
Ryan stelde voor naar zijn auto te kijken en duwde zichzelf van hem af, al was dat laatste niet de bedoeling, dus trok Björn haar met board en al naar zich toe. Hij was haar zo dankbaar. Zijn oude Jeep was echt zijn trots en hoewel hij inmiddels wel zijn beste tijd had gehad, wilde Björn hem voor de weinige keren dat hij nog nodig was niet vervangen. Sowieso had hij zijn Jeep al te lang en was hij er erg aan gehecht, maar hij had ook simpelweg het geld niet om de Jeep te vervangen. Zo fantastisch verdiende topsporter zijn nou ook weer niet, of tenminste niet als surfer. Hij gebruikte zijn geld ook meer voor huurauto’s, die hij wel daadwerkelijk gebruikte. Waarom zou hij dan een auto kopen die hij niet zou gebruiken?
“Reddende engel! Ik kan je wel zoenen!” riep hij overdreven blij uit, al meende hij zijn dankbaarheid daadwerkelijk. Toen pas realiseerde hij zich wat hij gezegd had. Crap crap crap, schoot het door zijn hoofd. Had hij dat echt gezegd? Wilde hij haar wegjagen? Ze zou hem vast raar vinden, al had hij het niet zo bedoeld.
Ineens was hij zich erg bewust van hoe dicht ze op elkaar zaten, zelfs nu Ryan ging verzitten en ze elkaar niet meer aanraakten. De plek waar hun knieën elkaar hadden geraakt, leek haast in brand te staan en Björn was zich er Heel. Erg. Van. Bewust. Als Ryan niet was gaan praten, was hij waarschijnlijk naar zijn knie blijven staren – al was hij zich er pas van bewust dat hij dat deed toen Ryan hem uit zijn trans trok.
Zo plagerig mogelijk probeerde hij te antwoorden dat ze hem leerde kennen, waarop ze antwoordde dat hij lief moest zijn omdat ze anders niet naar zijn auto zou kijken. In overgave stak hij zijn handen in de lucht. “Oké, oké, ik zal me gedragen,” antwoordde hij lachend, om meteen daarna te zeggen dat ze nu pas bang moest worden voor de vragen. Hij hield zich niet zo aan zijn woord.
Hij werd een heel stuk serieuzer toen hij vaststelde dat ze zijn verhaal herkende. Dit was geen onderwerp om over te grappen en te doen. Zodra hij de blik in haar ogen zag, wenste hij dat hij het niet gevraagd had. Er stond zoveel pijn en verdriet in haar ogen, en hij wilde dat hij haar daar tegen kon beschermen, maar hij wist ook dat dat niet mogelijk was. Het leven was niet eerlijk en pijnvrij. Het leven deed godverdomme ontzettend veel pijn. Harten werden gebroken, engelachtige zielen werden kapot gemaakt. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen de goeden en de slechten. Het leven nam en nam en nam, en gaf nooit iets terug.
“Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil. Ik zal je niet dwingen,” zei hij haar nog. Het ging hem ook helemaal niet aan eigenlijk.
Toch antwoordde ze hem. “Nee, ik… Jij… Ik bedoel, jij hebt me ook jouw verhaal vertelt, dus… Zal ik je ook het mijne vertellen,” zei ze. De korte breuk in haar masker, de korte glimp van alle heftige emoties die ze ervoer, leek weer gerepareerd te worden tot een emotieloos masker. Het leek alsof het haar niks meer deed, maar Björn wist wel beter. Het was een manier om te kunnen doen alsof alles goed was, een poging om jezelf bij elkaar te houden en niet volledig uit elkaar te vallen.
Toen ze begon te praten, pakte hij haar hand en gaf er een klein kneepje in als steun. Hij hield zijn mond terwijl ze de woorden zocht. Dit was niet makkelijk om over te praten. “Vroeger, was ik altijd al dol op de zee geweest. Het was een passie die ik deelde met allebei mijn ouders en die zij aan me doorgaven. Ik hield van de zee, maar was blind voor haar ruwe kant. Het enige wat mijn ogen wilden zien, was haar schoonheid en het goeds dat ze meebracht, zoals bijvoorbeeld schelpen.” Hij kon aan haar zien dat ze op dat moment niet meer bij hem op de surfplank zat, maar op een plek was ver weg, in een compleet andere tijd. Een betere tijd misschien. Hij wachtte geduldig tot ze verder door zou praten, maar het begin van haar verhaal beloofde niet veel goeds voor de rest.
“Ik kon uren doorbrengen met het zoeken naar schelpen. Net als… Mijn moeder. Ook zij was uren bij de zee te vinden, al had ze sinds mijn geboorte haar surfplank niet meer aangeraakt. Ze was bang dat ze uit vorm was geraakt en op een avond haalde ze haar surfplank uit de kast om de zee op te gaan.” Björn zag tranen in haar ogen verschijnen, iets wat ze probeerde te verstoppen, dus hij deed alsof hij het niet zag. Toch waren de tranen hoorbaar in haar stem toen ze verder praatte. “Wat er gebeurd was die nacht weet ik nog steeds niet. Het enige wat ik weet is dat de zee me mijn moeder af heeft genomen. Haar surfboard was het enige dat aangespoeld was, maar haar lichaam heeft niemand ooit nog teruggevonden.”
Björn haalde een hand door zijn haar. “Jeetje, fuck man,” vatte hij de verwarring in zijn hoofd samen. Hoewel hij ook zijn moeder verloren was, had hij zich erop kunnen voorbereiden. Hij had vele emotionele gesprekken met zijn moeder gehad, ze hadden samen haar hele uitvaart al uitgezocht en hij had de tijd gehad om te wennen aan het idee, al deed men dat natuurlijk nooit helemaal. Hij had afscheid kunnen nemen. Om zomaar zonder voorbereiding je moeder zo te verliezen… Björn kon zich niet voorstellen hoe dat moest zijn.
“Bedankt voor het vertrouwen om het te delen,” zei hij stil. Hij was nooit goed geweest met woorden in zulke situaties, maar hij deed zijn best. Het betekende best veel voor hem dat ze dit met hem durfde te delen, want het was zeker niet makkelijk geweest voor haar. Dat wist hij. Hij wist precies hoe ze zich voelde.
Ryan keek naar haar plank, haar moeders plank, en Björn tilde voorzichtig haar hoofd op zodat ze hem aankeek. Ze hoefde zich niet te schamen voor emoties. Het was niet mogelijk om eeuwig sterk te zijn en je nooit te uiten, zelfs al was dat precies wat Björn ook probeerde. Je ging eraan kapot. Emoties waren ook geen zwakheden, maar een teken van hoeveel je kon houden van. Houden van de mensen om je heen, van de dingen die je deed. En houden van betekende ook dat het pijn zou doen.
“Ze moet een bijzondere vrouw zijn geweest,” zei hij. Er was een traan ontsnapt en in een teder gebaar veegde hij die met zijn duim van haar wang. Hij wilde haar niet zien huilen en de pijn in haar ogen niet zien. Hij wilde dat ze zou lachen, grappen zou maken en zou genieten van het leven.
Ineens realiseerde hij zich hoe dicht hij nu op haar zat en was hij zich ineens heel erg bewust van de weinige afstand die er nog tussen ze was. Zijn hart begon als een gek tegen zijn borstkas te bonzen en hij was zich hyperbewust van de plek waar hij haar aanraakte en hoe dichtbij zijn hoofd bij de hare was. Heel kort gleed zijn blik naar haar lippen, maar hij dwong zichzelf om weer naar haar ogen te kijken.
Eigenlijk zou hij de afstand moeten vergroten en doen alsof er niks aan de hand was, maar zijn lichaam had een ander plan, en in plaats van achterover te leunen, leunde hij naar voren en drukte zacht zijn lippen op de hare. Het duurde ongeveer een seconde voor hij doorhad wat hij aan het doen was, waarna hij met een ruk naar achteren schoot. Door de kracht van de beweging dreven ze weer uit elkaar.
“Fuck, dat had ik niet moeten doen. Het spijt me, ik had dat niet moeten doen. Dat was respectloos. Sorry. Het spijt me,” bleef hij herhalen. Hij haalde een hand door zijn haar en keek langs haar heen naar de horizon. Hij had het verpest, dat wist hij ook. Ze was zo leuk en leek hem daadwerkelijk te mogen om wie hij was en niet om zijn status als topsporter en hij moest het op deze manier verpesten. Serieus Starrett, kon hij niet voor één keer de situatie niet verpesten?
|
The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.
Valkyria