250 | Hotel Entropy • Speeltopic - Speeltopics

      ’Dus — als dit de Hemel is, dan vind ik het wel oké: twee vrouwen en warme thee, wat wil een man nog meer?’
      Alweer slaagt Levi erin haar voor een seconde te laten glimlachen, met zijn simpele opmerking — maar sneller dan voorheen verschijnt de zachte frons weer op haar te magere gelaat.
      ‘Alhoewel. . . Als ik mijn ouders moet geloven, zou ik eerder naar de Hel gaan in plaats van de Hemel. Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?’ De jongen trekt even aan de rand van zijn shirt, de duidelijke striemen nog duidelijker weergevend als hij aangeeft dat het bij hem vrij helder moet zijn, en hij Everest’s vermoeden bevestigt dat hij het zichzelf inderdaad heeft aangedaan. Wanneer hij verder gaat over de thee met een duidelijke blik van walging, komen de woorden nauwelijks nog bij Everest binnen.
      ’Ik snap het echt niet. . . ‘
      Uiteindelijk is het Ivory’s stem die haar weer bij de wereld brengt en ze voelt mee met haar wanhoop. Het is niet moeilijk te zien zij verlangt naar een einde, wat ze niet krijgt. Dat terwijl Levi er zelfs enige vrede mee lijkt gesloten te hebben dat hij hier zo verschenen is. Zelf wist ze niet wat te denken. Everest had geaccepteerd dat ze zou sterven het moment dat haar geïnformeerd werd dat haar behandelingen niet langer zo effectief waren als ze hoorden te zijn. Misschien zelfs daarvoor al. Ergens wist ze dat ze niet zou genezen. Maar hier zijn. . . daar is ze niet op voorbereid. Zeker met de onwetendheid betreffende wat die ‘hier’ eigenlijk is.
      ’Join the club.’ Everest kijkt wat over haar schouder heen als Chris begint te spreken, en ook hij verklaart hoe hij hier terecht gekomen is. ‘Laatste eer dat ik checkte waren wat kogels richting de borst vrij dodelijk. Maar anyway, van je vrienden moet je het hebben, no?’
      Duidelijk fronsend kijkt ze even naar haar bril, die nog steeds op de bar ligt. Wat een vreselijke dood. Door je eigen vrienden. . . Ze heeft geen idee hoe daarop te reageren, dus schenkt hem een verontschuldigende frons.
      ’Wat vreselijk. . . Het spijt me,’ mompelde ze simpelweg als ze het glas wat ze eerder voor zichzelf had volgeschonken met whisky in handen neemt. Ze wilt niet vertellen dat ze ziek was, dat ze nooit écht heeft geleefd, maar na hun eerlijkheid vormt er zich een knoop van schuldgevoel in haar maag, als ze het niet doet.
      ’Ik werd ziek. . . en niet beter?’ zegt ze zo casual mogelijk, als ze het glas achterover giet op dezelfde manier als ze Ivory en Chris niet veel eerder had zien doen. Zonder weinig succes, natuurlijk. Meteen brandt het in haar keel en slikt ze het moeizaam weg, als ze zacht begint te hoesten en een deel van de drank gewoon op de grond belandt — en zij overvallen wordt met schaamte. Waarom kon ze nou niks meteen goed doen?
      ’Excuseer me even,’ mompelt ze zachtjes, als ze de anderen nauwelijks aankijkt en meteen doorstapt naar de hal, waar ze zich tegen de muur drukt. Het is te veel. Deze personen, gedood — onder wie enkelen die niet eens willen leven. Ze weet niet hoe zich te gedragen, wàt te doen.
      Een seconde overweegt ze gewoon weg te lopen, terug haar kamer in — maar met de realisatie dat ze haar bril heeft laten liggen op de bar, blijft ze gewoon staan en laat haar hoofd tegen de muur rusten.

      ’Imogen — Imogen Moon.’ De jongedame spreekt de woorden uit, terwijl ze haar wenkbrauwen op uitdagende wijze omhoog weet te trekken, waarbij Finn op subtiele wijze hetzelfde doet — als hij wilt laten blijken dat hij weinig onder de indruk is van haar plotse attitude-verandering, doch hij niet begrijpt waar die opeens vandaan komt.
      ’Ja, ik weet niet precies. Het is allemaal erg vaag. Ik heb zo lang gezweefd tussen bij bewustzijn zijn en dromen dat ik niet eens zeker weet dit niet allemaal een of andere droom. . . In dromen kan je niet lezen. Je ziet de letters wel, maar je kan geen woord lezen alsof iemand ze in zo’n bingo-apparaat heeft gestopt en ze in de meest random volgorde weer uit heeft gespuwd.’
      Op subtiele wijze schieten Finn’s kijkers even omhoog, als hij Imogen bestudeert. De manier waarop ze spreekt over dromen, brengt bij hem meer vragen naar boven dan antwoorden — alsof zij er expres voor gekozen heeft een uitermate vaag antwoord te geven. Hij is op dit moment geen klein beetje wijzer over haar verleden — wat hem subtiel weet te frustreren. Maar toch was er iets aan de manier waarop ze het beschreef, dat hem bekend in de oren klinkt. Niet voor hem. Nee, de dromen die hij had — meestal geïnduceerd door een of andere drug welke hij in zijn handen had gekregen — leken stuk voor stuk maar al te helder, en realiteit.
      Ze herinnert hem echter aan zijn vriendin, althans als hij haar ooit echt zo heeft mogen noemen. Zij was net zo’n dromer, en er net zo nuchter over, al stopt daar het lijstje der gelijkenissen.
      ’Aangenaam, Imogen — Imogen Moon.’
      Hij neemt nog een trek van de sigaret en blaast de rook bedachtzaam uit, alsof hij in zijn gedachten probeert te beslissen hoe te reageren op Ivory. Zachtjes tikt hij tegen de sigaret waardoor een overschot aan assen op de grond belandt. Niet zijn huis, niet zijn probleem.
      Pas dan duwt hij zich wat meer rechtop. ‘Moet wel een geweldige droom zijn, als ik erin zit. . . ‘ begint hij, ‘Maar nee, ik geloof niet dat dit er één is. Daarvoor is dit alles veel te fucked up.’
      Hoe meer hij praat, hoe meer zijn Ierse accent begint door te schemeren in zijn woorden. Hij doet dan ook geen enkele moeite het te verbergen. ‘Luister pop, ik ben er vrij zeker van dat ik gestorven ben voor ik hier terecht kwam. Alles behalve logisch — maar hé,’ Hij gebaart even rondom zich. ‘Ik zet niks in op “logisch” momenteel. Dus kan je me gewoon vertellen of dat bij jou ook het geval is?’

      ’Ooh, dan ken je mijn dromen nog niet. Voornamelijk die van de laatste tijd — die zijn behoorlijk fucked up.’
      Finn knippert enkele malen snel, als hij de info probeert te verwerken. Op de een of andere manier weet hij de vrouw niet goed in te schatten; een lichte nieuwsgierigheid in hem aanwakkerend.
      ’Het laatste wat ik me kan herinneren is het gepiep van de hartslagmonitor en mijn ouders die me zeiden wakker te blijven.’
      Ondanks haar antwoord weer meer vragen lijkt te geven dan te beantwoorden, voelt Finn een zekere helderheid verschijnen over de vreemde die hier zo voor hem zit. 1. Ze is — net als hem — gestorven, alvorens hier te verschijnen. 2. Haar dood was niet plots, waar de zijne dat wel was. 3. Haar ouders hielden van haar; en dat doen ze waarschijnlijk nog steeds.
      Een korte stilte volgt, tot Imogen weer van het bureau afglijdt en hem aankijkt. ‘Kom, Sherlock Holmes. Ik denk niet dat hier veel meer te vinden is. Misschien is er ergens anders nog wat te zien.’
      Diep ademt hij in, overwegend wat te doen. Normaliter neemt hij niet zomaar bevelen aan — iets waar hij nu ook alles behalve de neiging toe heeft en een duidelijke irritatie in hem laat opborrelen — maar toch duwt hij zichzelf na enige stilte van de stoel af, nadat hij de sigaret op het bureau duwt en daar laat liggen.
      ’De naam is Finn,’ mompelt hij, doch stapt achter haar aan als ze zich een weg doorheen de hallen banen. ‘Maar als ik Holmes ben — betekent dat dat jij Watson bent?’
      Hij werpt even een blik zijwaarts, het verlangen zich kwaad te maken onderdrukkend. Het is hem namelijk altijd heel makkelijk gekomen; woede, agressie. En ook nu voelt hij het in zijn binnenste verspreiden. . . maar hij zegt niks.
      Kort wordt zijn aandacht getrokken door een grote open ruimte die enkel te zien is door de dubbele deuren waarlangs ze lopen, waarna hij haar pols grijpt.
      ’Wel, moet je dit nou zien. . .’
      Hij grinnikte even ongelovig en stapte met Imogen naar binnen, haar daar passen lossend — en kijkt rond in de prachtige ruimte; het restaurant. Overal netjes gezette tafels, lichten — maar het belangrijkste: een rijkelijk gevuld buffet met een hele variatie aan etenswaren.
      ’Tijd voor een snack.’
      Als ze dood zijn, kunnen ze er maar beter van genieten, nee?