250 | Hotel Entropy • Speeltopic - Speeltopics

      ’Persoonlijk dacht ik aan het hiernamaals, maar een grap kan het ook zijn.’
      Finn’s aandacht werd plots getrokken naar de zachte, vrouwelijke stem van de persoon die hem langzaam maar zeker benaderde. Subtiel spande hij zijn spieren op, alsof klaar om aan te vallen. Dat was immers wat zijn leven hem de voorbije jaren geleerd had. Levend in een kraakpand, in aanraking met allerhande drugs — zijn leven was maar al te vaak in gevaar. Zelfs nu, bleef hij continu alert. Logisch, neemt hij zichzelf voor — wetende dat hij zich bevindt in een compleet vreemde omgeving. En. . . verlangend naar de heroïne die reeds lang geleden een dagelijkse gewoonte werd.
      Het was absurd voor hem. Afkickverschijnselen had hij niet, waardoor hij zich verwonderde over wat ze met hem gedaan hadden. Wie die ‘ze’ ook moge zijn.
      Hij richtte zijn blik peilend naar de jongedame die zich op het bureau hees waaraan hij was gezeten. ‘Nog niet veel ontdekt?’
      Zachtjes klemt hij zijn tanden op elkaar. Hij heeft geen enkel verlangen enig sociaal contact te maken op dit moment, maar. . . het is al gebleken dat hij op zijn eentje nog niet veel heeft kunnen bereiken. Daarom besluit hij iets te doen, waarbij iedere vezel in zijn lichaam hem wilt tegenhouden.
      ’Nee,’ antwoordt hij brommend en begint wat lades open te trekken, doch hij initieel niet veel interessants tegenkomt.
      ’Jij wel, dan?’ Alweer richtte hij zijn blik peilend naar de jongedame. Lelijk was ze zeker niet, haar naam was echter aan hem onbekend. En toch had hij geen zin ernaar te vragen, zich in plaats daarvan focussend op het pakje sigaretten en de aansteker die hij tegenkomt in een van de laden.
      Vlotjes — en naar duidelijke gewoonte – opent hij het pakje en plaatst een van de sigaretten tussen zijn lippen.
      ’Moet je ook?’ vroeg hij dan weer, zijn stem allesbehalve vriendelijk, als hij het pakje naar haar uithield.

      Met enige zorg vult ze een glas, welke ze eveneens onder de bar had gevonden. Whisky. Het zal de eerste keer zijn dat ze het proeft.
      ’Dat spul is verdomd slecht voor je, weet je dat?’
      Geschrokken schieten haar kijken omhoog, waardoor ook haar bril weer van haar neus afglijdt en met een zachte tik op de bar terecht komt. Ze ademt even diep in, compleet verrast door de aanwezigheid van de vreemde — doch de schaamte al snel overneemt. Hoe dom is ze niet geweest? Meteen een fantastische indruk gemaakt. . .
      Als er een zachte blos over haar magere wangen verspreidt, neemt ze haar bril weer in handen en realiseert zich meteen dat het stukje tape aan het linkeroor weer aan het loskomen is. Geen wonder dat ze hem continu verloor. Het hele ding is alweer stuk.
      Zachtjes fronsend legt ze hem voorzichtig weer, als ze probeert te bedenken hoe ze hem hier — in deze vreemde omgeving — weer moet repareren, tot ze zich realiseert dat ze helemaal nooit antwoord heeft gegeven aan de vreemde, en de blos op haar wangen weer intensifieert.
      ’Eh ja — dat is de bedoeling eigenlijk,’ informeert ze hem met een scheve glimlach, ‘Drink je mee?’
      Haar blik glijdt over de jongeman heen en blijft kort hangen op de duidelijke striem rondom zijn hals, waarna hij verder getrokken wordt naar de veel helderere strepen op zijn polsen. Hij heeft zichzelf dit aangedaan, realiseert ze zich. Dat is zijn dood, en dat betekent dat de hare net zo echt is. Maar waarom zou hij zoiets doen? Een moment schiet zelf in haar gedachten de jongeman niet te vertrouwen, doch ze ditzelfde idee net zo snel weer wegduwt. Ze heeft geen enkel verlangen haar tijd hier alleen te vertoeven, hoewel ze niet eens weet hoe lang die zal duren. Zoveel vragen.
      ’Ik eh, Everest,’ gaat ze dan verder, ‘Ik ben Everest. Of Eve, als je wilt.’ Kort overweegt ze een hand naar hem uit te steken, maar hurkt dan weer achter de bar neer en nam nog een paar glazen, waarvan ze er één naast die van zichzelf zette — duidend dat ze eigenlijk hoopte niet alleen te moeten drinken. Goed, ze zou zichzelf dan misschien compleet belachelijk maken, maar ze was vastberaden niet het kleinste beetje te laten merken dat ze nog nooit alcohol heeft gedronken.
      ’Hoi.’
      Doch ze het nauwelijks hoort en makkelijk zou wegschrijven aan haar eigen gedachten, richt Everest haar kijkers toch omhoog en ziet nog een tweede verschijning — een vrouw deze keer, waarna ze haar zachte glimlach weer op probeert te zetten.
      ’He, kom erbij? Glazen genoeg,’ zegt ze bemoedigend, bij het zien van haar schuwe verschijning. Ze kent dat gevoel. Hell, ze is dat gevoel, en weet maar al te goed wat zelfs een kleine uitnodiging voor een verschil kan maken.

      ’Dit is Mount Everest — ofwel gewoon Everest.’
      Zachtjes krullen Everest’s mondhoeken omhoog bij het horen van Levi’s opmerking, die haar toch enigszins meer op haar gemak laat voelen. Een gevoel wat net zo snel weer verdwijnt, wanneer ze een blik op de nieuwe onbekende werpt. Haar ogen schreeuwen van de pijn — een pijn die Everest met een lichte misselijkheid overspoelt, bekrachtigd wanneer ze Levi’s littekens nogmaals subtiel bestudeert.
      Het voelt niet minder dan onwerkelijk. Ze hoort dood te zijn. Nee. Naar wat ze weet te deduceren, horen ze dat alle drie te zijn. Maar toch staan ze hier, een gedachtegang die haar op het nippertje van duizelen achterlaat. Hetgeen haar echter compleet overspoelt, is dat Levi er zonder enige twijfel voor heeft gekozen te sterven, en instinctief vermoedt ze hetzelfde bij de onbekende.
      Een moment voelt ze zich verontwaardigd, dat ze hun leven zo zouden verspelen, terwijl zij dat 1e leven nooit heeft gehad. Ziekenhuizen, behandelingen die haar onmenselijk lieten voelen — nee, dat was geen leven. Maar net zo snel realiseert ze zich dat zij dezelfde keuze heeft gemaakt. Te sterven, wanneer geen uitweg zichtbaar was. Alleen pijn, ziekte en verdriet. Zou het voor hun hetzelfde geweest zijn?
      Wanneer Levi ook zichzelf weet voor te stellen en daarbij vernoemt dat hij niet drinkt, dwingt ze zichzelf weer zo beheerst te proberen overkomen als ze voorheen probeerde, doch ook dat niet al te succesvol was geweest. ‘Als je thee hebt — graag. Maar over een heel ander onderwerp — eh — ben ik de enige hier die dood hoort te zijn? Of teleurgesteld is dat ik op de een of andere manier in een vreemd hiernamaals terecht ben gekomen?’
      Everest slikt, maar besluit te zwijgen, zich in daar plaats focussend op het zoeken van de thee. De luxueuze espressomachine geeft een duidelijke knop aan voor heet water, zoveel had ze gezien toen ze haar bril nog had. Maar de thee zelf. . .
      Wanneer de onbekende — wie zich niet veel daarvoor had bekend gemaakt als Ivory — naar voren stapt, heeft ze net een doos met een variatie aan theezakjes tevoorschijn weten halen, doch ze kort afgeleid is wanneer Ivory het glas whisky zonder veel moeite achterover slaat. Ze zou liegen als ze zei niet onder de indruk te zijn, doch ze subtiel fronste. Hoorde ze nu hetzelfde te doen? De tradities rondom drinken zijn haar compleet onbekend.
      ’Ik snap het niet,’ begint Ivory daarna met zachte stem, als ze verder praat. Enkele woorden blijven echter zinderen bij Everest. ‘Ik was dood, eindelijk’.
      Toch herkent ze die pijn. Dat verlangen naar ontsnapping, maar besluit haar einde niet bekend te maken. Ze heeft een heel leven gespendeerd in zwak bestempeld worden. Dat wilde ze niet weer. Als haar ingevallen wangen geen hint waren geweest, wilde ze het niet versterken.
      ’Jullie zijn niet de enigen die doo-,’ Everest stamelt over haar woorden, als ze zich focust op de verscheidene theezakjes, van welke ze de namen zonder bril onmogelijk weet te lezen. ‘Jullie zijn niet de enigen.’ Die dood horen te zijn, wilt ze erachter zeggen, maar doet het niet.
      ’Ik weet niet wat er aan de hand is. . .’ Ze fronst, haar woorden zoekend. ‘Maar er is drank, en thee — en dat is waar ik me de komende 10 minuten op wil focussen.’
      Twijfelend neemt ze één van de theezakjes als ze wanhopig wat woorden wilt onderscheiden. ‘Wil je . . .’ Ze zucht, het opgevend. ‘Misschien kan je beter zelf kijken.’ Ze plaatst een kopje met warm water en de doos voor Levi, als ze zich naar Ivory richt.
      ’Het spijt me, dat ik niet meer antwoorden heb. . . Ik wil ze ook. Het is gewoon-‘ Diep ademt ze in. ‘Wil je nog een glas. . .?’
      Plots kijkt ze op als nog een vierde persoon zich bij het kleine groepje voegt en bij haar achter de bar komt te staan, als hij tussen de flessen neust — duidelijk wetend wat hij zoekt. Wanneer hij net zo vlot een paar slokken baar binnen werkt, is Everest des te meer onder de indruk — waardoor ze een seconde compleet zwijgzaam blijft nadat hij zich heeft voorgesteld.

      ’Nee, dank je,’ antwoordt de jonge vrouw aan Finn, waarna hij het pakje sigaretten in zijn zak wegstopt, wetende dat hij het later nog zal gebruiken. Vlot klikt hij de aansteker aan en steekt zo ook de sigaretten die hij licht tussen zijn lippen geklemd houdt aan, om er meteen een trek van te nemen en de rook zijn neusgaten te laten verlaten. Ja, dit voelt meer dan bekend aan hem — toch iets in deze fucked up wereld.
      Zijn ogen glijden over haar lichaam wanneer ze weer rechtop komt en zich rustig een weg baant richting het boek — welke hij niet lang daar voorheen in pure frustratie op de grond had gegooid. Het klereding kon hem toch geen antwoorden geven, en toch kan het hem niet irriteren dat zij het zorgvuldig weer opraapt en terugloopt, om op exact dezelfde manier weer plaats te nemen.
      Bedachtzaam neemt hij nog een trek van de sigaret als hij wat naar achteren leunt op de bureaustoel, de vrouw voor zich bestuderend — tot zij zijn ogen opzoekt.
      ’Dus, welke van deze ben je? Ben je Christiano Rodriguez, Frank Dunhill. . . Of nee, ik denk dat je toch meer een Antoinette Jones bent.’
      Uit puur automatisme snuift hij duidelijk geïrriteerd, een reactie die hij vaker wel dan niet had wanneer iemand humor gebruikte in zijn omgeving. Toch kan schiet een van zijn mondhoeken kort omhoog, waardoor er uiteindelijk een scheve glimlach op zijn gezicht verschijnt.
      ’Finn O’Connor,’ antwoordt hij kort, maar herpakt zich dan weer in een poging tot enige vriendelijkheid. ‘Maar je zat in de buurt. . .’
      Langzaam blaast hij de rook uit nadat hij nog een trek genomen heeft. ‘Normaliter komt nu het punt waarop jij je voorstelt aan mij, als we dan toch beleefd gaan doen,’ zegt hij rustig als hij zijn rug recht en haar recht in de ogen aankijkt.
      ’En zeg me, wat herinner jij je van voor je hier — wat hier ook moge zijn — terecht kwam?’ Werkelijk wilt hij haar vragen of ook zij het idee had gestorven te zijn, of ze misschien ook aan de drugs had gezeten, of wat dan ook. Gelijkenissen vinden bij al die namen op de lijst, misschien zou dat hem verder op weg helpen.