250 | Hotel Entropy • Speeltopic - Speeltopics

      ’Het is vrijwel gelijk aan elkaar — jij had pijn in je lichaam, ik had pijn in mijn geest. Daarom wilden we beiden dood.’
      Ze fronst subtiel, zijn woorden meteen herkennend als waarheid. Zou het voor iedereen hier zo geweest zijn? Zouden ze ervoor gekozen te hebben sterven? Everest’s hoofd wordt een chaos in het proberen volgen van haar eigen gedachtegang — die onophoudelijk verder gaat. Levi. Zelfmoord. Everest. . . Ziekte. Chris. Neergeschoten. Ivory. . . Geen idee, eigenlijk. Maar ze heeft het sterkste vermoeden dat ook zij ervoor gekozen heeft te sterven.
      ’En ja — ik heb mezelf één minuut na mijn ontwaken hier opnieuw proberen het leven te ontnemen. Zonder resultaat, helaas. We zitten hier écht vast.’
      Everest krijgt een licht zure smaak in haar mond als hij zijn polsen ophoudt, zodat ze de markeringen erop duidelijk weet te bestuderen in combinatie met zijn duidelijke verlangen te verdwijnen. In haar eerste minuten was ze enkel gedesoriënteerd geweest, had ze rondgelopen — gezocht naar iets wat kon zeggen waar ze is. Het idee dat hij, deze vreemde, zonder veel aarzelen heeft besloten de tweede kans te negeren en alweer zijn leven te proberen ontnemen, overvalt haar compleet. Ze weet niks over hem. Ja, zijn naam, zijn dood, maar verder. . . En toch kan ze één ding met zekerheid zeggen — ze wilt niet dat hij sterft. Niet nog eens. De jongeman is één van de weinige personen en zaken hier geweest, waar ze zich enigszins ‘veilig’ in voelt — een van de weinigen die haar niet laat voelen, alsof ze compleet misplaatst is en met haar praat. Echt met haar praat.
      Absurd, zoveel vast te hangen aan een onbekende.
      ’Wat voor ziekte had je? Eh — Dat moest er niet zo uitkomen.’
      Afgeleid door haar eigen gedachten kijkt ze naar hem op en weet op subtiele wijze te fronsen, maar voelt tot haar eigen verbazing niet de normale, intense onwennigheid wanneer ze zulke vragen krijgt. Hij kijkt niet naar haar alsof ze stervende is. . . Zelfs al is ze dat waarschijnlijk niet langer, voelt het als een verluchting. Daarbij het feit dat hij schijnbaar ook zijn eigen chaos aan gedachten lijkt te hebben, waardoor hij zich uiteindelijk genoodzaakt voelde zich te verontschuldigen tegenover haar, laat haar spreken.
      ’Leukemie,’ informeert ze hem zacht en laat haar vingers even langs haar hand en elleboogplooi glijden. Ze zou zweren dat ze de katheters nog voelt zitten. ‘Ik was 13, de eerste keer. Hervallen op 15. Sindsdien nooit echt compleet genezen. . . tot het punt waarop ik alleen maar slechter werd.’
      Ze laat haar blik weer even op de blik vallen en trekt een mondhoek weg. ‘Heb jij ergens tape gezien?’

      ’Het spijt me, van je ziekte. En ja — ze zullen hier toch wel tape hebben, of niet? Volgens mij ben ik toen straks langs wat kantoren gelopen. Daar hebben ze vast wel iets waar we je bril mee kunnen repareren. Zie je eigenlijk wel wat zonder dat ding?’
      Zacht krullen haar mondhoeken omhoog — doch ze net zo snel weer naar beneden zakken door de woorden die hij op de uiterst onschuldige vraag laat volgen. Ergens is ze teleurgesteld, dat ze niet simpelweg over kleine, onbelangrijke dingen kunnen verder praten. Even doen alsof dit alles niet gebeurt.
      ’Ik ben. . . was trouwens depressief — Major Depressive Disorder. Of zoals mijn ouders zeiden: bezeten door niemand minder dan de Duivel himself. Ach. . . misschien zeiden de littekens genoeg.’
      De zure glimlach die erop volgt, laat haar niet meer dan een paar centimeters groot voelen — maar hij had ongelijk. De waarheid is dat Everest simpelweg niet had nagedacht over wat hem toe zijn dood geleid had, misschien wilde ze dat zelf niet. Ontsnapping, pijn,. . . zoveel wist ze al. Maar dat hij zo’n vreselijke ziekte moest meedragen, daar is ze niet op voorbereid.
      ’Het spijt me dat je daar doorheen moest. . .,’ mompelt ze zachtjes — niets dan oprecht, ‘Je ouders klinken niet echt aardig.’ Vreselijk, wilt ze zeggen. Ze snapt met geen enkele mogelijkheid hoe mensen hun zoon zo kunnen behandelen, zelf al dragen ze een bepaald geloof.
      Ze keek weer even naar de bril, zich afvragend hoe hij zich nu voelt — maar ondanks de vraag op het puntje van haar tong ligt, kijkt ze hem met een zachte glimlach weer aan.
      ’Bedankt. . voor het terugbrengen van mijn bril. Om op je vraag te antwoorden; ik zie nog wel, maar eh. . alsof het zich allemaal op een heel slecht beeldscherm afspeelt. En lezen lukt al helemaal niet.’ Ze denkt aan de theezakjes, waarop ze geenenkel woord wist te onderscheiden.
      Kort kijkt ze hem aan en plaatst de bril op haar neus, doch hij vrijwel meteen weer naar beneden zakt en ze hem met een vinger weer omhoog dient te duwen. Nu pas ziet ze zijn ogen — de donkere, vermoeide ogen.
      ’Dus eh, ja. Dankje,’ stamelt ze dan, plotseling het gevoel hebbend dat ze hem tot last is en met het verlangen hem daarvan te verlossen. ‘Hierbij bevrijd ik je van je held-duties, en raad ik je aan van die walgelijke thee te gaan genieten. Ik eh. . .’
      Ze werpt nog een blik richting de bar, maar realiseert zich heel snel daar niet thuis te horen. ‘Ik ga maar op zoek naar die tape.’ Ze wilt hem vragen met haar mee te gaan, zodat ze niet weer op haar eentje doorheen de hallen moet wandelen — maar het idee dat de jongeman voor haar niet minder dan een moment rust verdient na alle shit die hij heeft gekregen, zit vast in haar hoofd.

      ’Ja. Ik weet niet. . . Ik vind roken gewoon niet lekker, de meeste alcoholische dranken wel. Volgens mij heb ik overgegeven toen ik roken eens uit wou proberen, dus ja dat heeft me er ook wel vanaf gehouden.’
      Finn knippert even langzaam als hij een blik op Imogen werpt, waarna hij simpelweg verder weet te eten. De beste conversatiepartner is hij nooit geweest.
      ’Misschien de klopgeest of Casper het sprookje,’ antwoordt ze uiteindelijk op zijn vraag wie er voor al dit eten gezorgd zou hebben, waarna Finn even een oog toeknijpt. Ondanks het niet zijn soort humor is — als hij die al heeft — weet hij de pogingen van de jongedame om de sfeer enigszins te verlichten, toch ietwat te waarderen.
      Toch eet hij in stilte verder, tot hij merkt dat haar blik op hem gericht is op subtiele wijze en de stilte na enige tijd weer onderbroken wordt.
      ’Uit nieuwsgierigheid, als je het echt niet wilt vertellen is het oké, maar ik vroeg me dus af; Hoe ben je, zeg maar, gestorven?’
      Finn reageert niet meteen op haar vraag, alsof hij haar simpelweg niet gehoord heeft — en neemt langzaam een slok van de wijn. Hij is nooit echt een wijndrinker geweest, maar momenteel weet iedere vorm van alcohol hem te bekoren. Pas dan, na een zekere stilte, zoekt hij haar ogen op.
      ’Drugs,’ informeert hij haar nuchter. Een moment had hij getwijfeld of hij dit wilde delen, maar in werkelijkheid maakt het hem weinig uit dat anderen weten wat de reden is dat hij in het hotel terecht gekomen is.
      ’Heroïne, om precies te zijn. Ondanks het nooit het enige was wat ik gebruikte, werd het wel mijn dood. . . Denk ik. Het is allemaal best vaag.’
      Rustig neemt hij nog een slok en zet het glas dan weer neer. ‘Je hoeft je niet verplicht te voelen te roken, trouwens — zolang je mij maar m’n gang laat gaan.’
      Kort trekt hij een mondhoek op. ‘Maar je kent nu mijn verhaal. . . Wat is het jouwe? Eerlijk is eerlijk.’