Something that traumatized you as a kid. - Stamcafé

-

[ bericht aangepast op 11 nov 2024 - 2:16 ]

---

-

Ik ben als kind aangevallen geweest door een kip...
Elke user die ik al gemeet heb zal kunnen beamen dat dat tot op de dag van vandaag gevolgen heeft.:W

Heb daardoor een gigantische vogelfobie te pakken gekregen en een vogel zien is al voldoende om mijn hartslag de hoogte in te jagen, dus ja, dat zie ik als een trauma.

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Harry Potter.
Ik moest in groep twee of groep drie samen lezen met een jongen uit groep 8. Ik wilde heel graag de Aristokatten lezen, maar hij wilde per se Harry Potter lezen.
Sindsdien heb ik nooit meer een Harry Potterboek aangeraakt of een film gezien, en ik heb die behoefte tot op de dag vandaag eigenlijk nog steeds niet.

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Man, ja ik begrijp waarom je daar niet goed van was! Dat is niet niets!

Trauma ... well, ik moet zeggen dat ik mijn onzekerheid een overblijfsel is van een jaar uit mijn jeugd, maar of ik dat een trauma kan noemen ... In het tweede leerjaar had ik een leerkracht die me destijds kapot gemaakt heeft. Volgens mijn moeder was er sprake van jaloezie omdat ik het label "hoogbegaafd" gekregen had en ze dat niet kon luchten, maar in elk geval heeft wat ze toen met me gedaan heeft een impact gehad op de ontwikkeling van mijn karakter.

Ze heeft heel veel gedaan, vooral me subtiel zwartgemaakt bij mijn klasgenoten, maar hetgeen ik nooit ga vergeten is dat ze de hele klaslijst afging en bij iedereen vroeg wie ermee bevriend wilde zijn. In het begin van het jaar had ik iedereen te vriend. Op dat moment stak één van de twintig kinderen haar hand op. Ik ga nooit vergeten hoe ik naar een andere "vriendin" keek en dacht "die gaat haar hand opsteken", maar ze het niet gedaan heeft. Dat soort dingen hebben mijn zelfvertrouwen en -beeld een immense deuk gegeven en ik ondervind er nog steeds de gevolgen van. Hetzelfde trouwens door gepest de jaren nadien.

Ik denk niet dat die leerkracht ooit beseft heeft hoeveel pijn ze me ermee gedaan heeft en hoewel ik zeker ben dat ze het bewust deed op het moment zelf, denk ik gewoon niet dat ze de ware impact ervan ooit gezien heeft. Ik heb jaren met haar dochter in klas gezeten en dus zag ik haar af en toe nog en na al deze jaren glimlach ik eens vriendelijk terug als ik haar zie, maar ik moet eerlijk toegeven dat het heel, heel moeilijk is om terug te glimlachen na al wat ze me heeft aangedaan. Well, ik geloof dat ik dat als trauma kan omschrijven. Ik hoop dat dat het juiste label is, in elk geval.

Ik ben er sterker uit gekomen, vind ik persoonlijk, maar het heeft me een hele lange tijd gekost (eigenlijk een jaar of zeven/acht) om mezelf en mijn ware ik, niet het masker dat ik voor mezelf gemaakt had omwille van dit soort zaken, terug te vinden.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Debbaut schreef:
Ik ben als kind aangevallen geweest door een kip...
Elke user die ik al gemeet heb zal kunnen beamen dat dat tot op de dag van vandaag gevolgen heeft.:W

Heb daardoor een gigantische vogelfobie te pakken gekregen en een vogel zien is al voldoende om mijn hartslag de hoogte in te jagen, dus ja, dat zie ik als een trauma.

ja, inderdaad, dat wil dan in reuzenraden als het -279°C is of zoiets
duidelijk een overblijfsel van die kip
want enkel een kip zonder kop zou zoiets doen
grapje jarne sorry loveyou xxx

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ubuntu schreef:
(...)

ja, inderdaad, dat wil dan in reuzenraden als het -279°C is of zoiets
duidelijk een overblijfsel van die kip
want enkel een kip zonder kop zou zoiets doen
grapje jarne sorry loveyou xxx

Duidelijk dat dat ook een trauma van jou is.
Graag gedaan tho!^^ Xxxxxxxx
loveyouto

[ bericht aangepast op 30 juni 2017 - 18:08 ]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Ik heb een wespenfobie overgehouden aan even voetballen in het bos.

Ik struikelde en kwam wat ongelukkig terecht met m'n voet tegen een wespennest.

Als ik er aan terugdenk hoor ik het gezoem in m'n oor nog

---

26 - 02 - '16

Andijviefobie, hahaha. We aten vorig jaar es een keer andijvie. En mama had het gewoon goed klaar gemaakt en gewassen etc. ER KROPEN LEVENDE LIEVEHEERSBEESTJES UIT DE PAN! ;O Duuuussss dat was niet zo chill. Sindsdien eten we geen andijvie meer. :'D

---

Smile. You're beautiful. <3

Ik was een wegloopeetje, dus een keer heeft mijn ma me laten weglopen en heeft zich vervolgens in het winkelcentrum achter een pilaar verborgen voor een dikke 20 minuten. Ze werd natuurlijk veracht door alle moeders daar, maar daarna was ik altijd bang om de weg kwijt te raken en alleen te blijven op drukke plekken... Thanks mom....

---

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Ik ben sinds klein af aan niet gediend van poppen.
Ik heb geen idee of één van jullie de videoclip van "Land of Confusion" van Genesis heeft gezien, maar ik kan gewoon niet naar die clip kijken door die poppen.

---

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."

Door sommige dingen hier te lezen, krijg ik er nu nog een trauma-gevoel van. :<

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Griezelverhalen voor ettertjes, dat waren pas trauma's :')
Voor de rest ben ik ooit op een bij gestapt in de tuin en sindsdien durf ik niet meer met blote voeten door het gras te lopen. Daarnaast heb ik ook een extreem groot trauma voor teken. Oké, iedereen vindt die dingen vies, maar ik heb als kind echt een hele grote gehad en we moesten naar de dokter gaan om hem weg te laten halen en zelfs zij had er moeite mee om hem weg te krijgen. Dus in de natuur/hoog gras rondlopen met een korte broek is voor mij echt not done.

---

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Ubuntu schreef:
Man, ja ik begrijp waarom je daar niet goed van was! Dat is niet niets!

Trauma ... well, ik moet zeggen dat ik mijn onzekerheid een overblijfsel is van een jaar uit mijn jeugd, maar of ik dat een trauma kan noemen ... In het tweede leerjaar had ik een leerkracht die me destijds kapot gemaakt heeft. Volgens mijn moeder was er sprake van jaloezie omdat ik het label "hoogbegaafd" gekregen had en ze dat niet kon luchten, maar in elk geval heeft wat ze toen met me gedaan heeft een impact gehad op de ontwikkeling van mijn karakter.

Ze heeft heel veel gedaan, vooral me subtiel zwartgemaakt bij mijn klasgenoten, maar hetgeen ik nooit ga vergeten is dat ze de hele klaslijst afging en bij iedereen vroeg wie ermee bevriend wilde zijn. In het begin van het jaar had ik iedereen te vriend. Op dat moment stak één van de twintig kinderen haar hand op. Ik ga nooit vergeten hoe ik naar een andere "vriendin" keek en dacht "die gaat haar hand opsteken", maar ze het niet gedaan heeft. Dat soort dingen hebben mijn zelfvertrouwen en -beeld een immense deuk gegeven en ik ondervind er nog steeds de gevolgen van. Hetzelfde trouwens door gepest de jaren nadien.

Ik denk niet dat die leerkracht ooit beseft heeft hoeveel pijn ze me ermee gedaan heeft en hoewel ik zeker ben dat ze het bewust deed op het moment zelf, denk ik gewoon niet dat ze de ware impact ervan ooit gezien heeft. Ik heb jaren met haar dochter in klas gezeten en dus zag ik haar af en toe nog en na al deze jaren glimlach ik eens vriendelijk terug als ik haar zie, maar ik moet eerlijk toegeven dat het heel, heel moeilijk is om terug te glimlachen na al wat ze me heeft aangedaan. Well, ik geloof dat ik dat als trauma kan omschrijven. Ik hoop dat dat het juiste label is, in elk geval.

Ik ben er sterker uit gekomen, vind ik persoonlijk, maar het heeft me een hele lange tijd gekost (eigenlijk een jaar of zeven/acht) om mezelf en mijn ware ik, niet het masker dat ik voor mezelf gemaakt had omwille van dit soort zaken, terug te vinden.

Awhh, nawh zeg meid *hug* Ik leef met je mee, vooral het stuk van hoe het leerkracht het hele klassenlijst af ging en vroeg wie je vriend(in) wilt worden. Fucked up gewoonweg.
Bij mij deed een leerkracht dat ook weleens. Hij vroeg wie met mij zou willen werken. (er was een jaar op vsbo waar ik de loner van de klas was) Ongeveer 1/3 van de klas stook zijn vingers op en vervolgens zei hij keihard "jullie liegen gewoonweg".
Leerkrachten realiseren vaak gewoonweg niet dat wat ze doen of zeggen, we het mogelijk voor altijd mee zullen dragen. Ik ben blij dat je er sterker uit bent gekomen <3

---

-

SPIEGELS. Ik kon niet alleen in een kamer zijn met spiegels. Want ik had van Bloody Mary gehoord en ik vond mijn reflectie er altijd duivels uitzien.

---

Heaven is a place that we all have

Sinds ik de film Jaws als klein meisje heb gezien, durf ik niet meer in de zee te zwemmen (als ik nog kan staan kan ik de angst nog onderdrukken maar liever gewoon niet eigenlijk)

---

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

De eerste keer dat we met school in het diepe gingen zwemmen, ging ik kopje onder en niemand hielp me. Ik probeerde zelf boven te komen, maar dat lukte niet tot een klasgenootje mij toch hielp. Ik was zo in paniek dat ik opnieuw moest leren zwemmen, maar door de angst voor diepe zwembaden heb ik er echt jaren over gedaan om weer te kunnen zwemmen. Ik probeerde op school vaak smoesjes te verzinnen om maar niet te moeten deelnemen aan de zwemles. Ik kan wel weer zwemmen, maar ik ben nog steeds wel bang in diepe zwembaden.

---

16 - 09 - '17