|
17 • The actress • at school • with Ari • outfit
'Katers? Hell no — daar doe ik niet aan, Carter. Ik vond de benefietavond geslaagd. Payton heeft ook eenf ijne avond gehad en dat was wel het belangrijkste voor mij.' Ik lach zachtjes en knik eventjes. Ik pak mijn tas weer van de grond en duw mijn kluisje dicht, net op het moment dat Ari mijn naam zegt en me complimenteert op mijn jurk van afgelopen vrijdagavond en ik glimlach hem dankbaar toe.
'Dank je,' lach ik hem toe. 'Jij zag er zeker ook niet verkeerd uit.' Een glimlach staat rond mijn lippen en ik bind mijn dikke rode haren bij elkaar achter op mijn hoofd bind zodat het niet continu vervelend in mijn gezicht hangt. De donkerblauwe trui die ik draag is lekker warm, ook al is het officieel nog soort van zomer, maar ik heb het vrij snel koud en voel me gewoon prettig in mijn eigen, wat wijdere kleding. Ari draagt ook een leren jasje en ik ben dus niet de enige die het misschien wat minder warm vind dan het in september misschien zou moeten zijn.
'Rose, ik weet dat ik het al honderden keren heb gevraagd — maar waarom gaan we niet eens uit met z'n tweeën? En dan no strings attached. Ik wil je wel eens zien buiten de muren van deze school. En dan bedoel ik niet op een avond met duizend reporters om ons heen.'
Ik stop met lopen en kijk de jongen naast me aan. Ja, kijk, hij heeft het al vaker gevraagd en tot nu toe heb ik elke keer negatief geantwoord, maar ik vind het enigszins bewonderenswaardig dat hij blijft aandringen. Niet op een slechte manier, maar op een plagende manier en dat vind ik juist wel leuk. Toch durf ik amper met een 'ja' te antwoorden, simpelweg omdat ik bang ben voor Lena's reactie én de reacties van mensen op internet als er toch foto's van ons verspreid worden. Beroemd zijn is leuk en acteren vind ik gewoonweg heerlijk, maar de paparazzi vind ik een verschrikkelijk deel van het hele 'beroemd zijn'. Ik haat het, zelfs. Mama heeft er ook last van, al sinds ze in haar tienerjaren zit en tot nu toe is het nog niet minder geworden. Ik slik kort en haal mijn schouders op.
'Je weet wel wat mijn antwoord gaat zijn, Ari,' lach ik wat vreugdeloos en ik speel met de staart die ik net met enige moeite gefabriceerd heb. 'Die fotografen vinden ons heus wel.' Ik haal mijn schouders even op en kijk verontschuldigend naar de jongen voor me. Hij is leuk, echt heel leuk, maar ik weet niet of iemand het zou waarderen als er 'iets' zou gebeuren. Ari is de bastaardzoon van de burgemeester en dat is niet iets slechts want die man lijkt Ari leuker te vinden dan zijn 'officiële zoon', maar toch. Ik bijt op mijn onderlip, staar even naar mijn handen, hijs mijn tas nog wat meer over mijn schouder en richt mijn blik terug op Ari, met een kleine glimlach. 'Goed dan, ik ga weleens met je mee,' lach ik.
|