|
Nadat ik het lesplan afgerond had was ik zo goed als trots op mezelf en gunde ik het mezelf om vanavond toch naar het feest te gaan. Voordat ik Payton echter kon vragen of ze met mij mee zou rijden had zij al plannen gemaakt. Dit betekende echter dat ik nu alleen met Julie naar het feest moest rijden, gezien haar ouders verlangd hadden dat ze veilig en wel thuis zou komen.
Jason en Leah Harding hadden zo hun eigen keuzes voor hun dochter iets dat sowieso teveel ouders deden in deze stad dit was iets waar ik het niet altijd hoorbaar mee eens ben geweest. In meerdere gevallen heb ik het voor de arme dame op moeten nemen tegenover haar felle moeder, die op bepaalde vlaktes precies zoals mijn eigen vader kon zijn.
Misschien was het voor bepaalde ogen wat vreemd dat ik haar chauffeur was, maar Julie was me al bekend vanaf haar jongere jaren, waar ik zelfs nog op haar gebabysit had omdat onze moeders vriendinnen waren. Bovendien was ze ook nog eens de beste vriendin van Payton, dus ik zag haar haast iedere dag buiten school om. Voor mij was het eerder een doodnormale zaak, al had ik soms wel wat verbaasde blikken mijn kant op gezien wanneer ik de jongedame ophaalde van een feest.
|
BRODERICK ARCHER
27 » The Teacher » Just arriving » With Julie Harding » Wears
Ik reed de oprit op van Julie's huis, waar ik de blondine al zag wachten. Met een wat speelse grijns op mijn gezicht zwaaide ik even, waarna ik de radio aanzette. Kalm wachtte ik af tot de jongedame de auto betrad zodat ik nog een laatste keer richting het raam kon zwaaien waar haar moeder altijd stond te wachten. Ze had er inderdaad gestaan en had me een magere zwaai teruggegeven, alsof ze er niet blij mee was dat ik haar verstopplek ontdekt had. Ik hoorde de autodeur openen en dichtslaan waarna ik me even op Julie focuste met een magere glimlach op mijn gezicht. 'Waarschijnlijk weet je het al, maar Payton rijdt met iemand anders mee. Gelukkig is het niet ver, dus je zit niet lang met me opgescheept.'
Kalm keerde ik me weer zodat ik goed zat in de stoel, vervolgens reed vervolgens opnieuw over de oprit, waarna ik mijn weg vervolgde naar het feest. Natuurlijk was ik waakzaam op de weg, vooral wanneer ik niet alleen reed. Ik neuriede wat mee met het lied dat op de radio bezig was, ondanks dat ik het niet herkende, de melodie was me erg bekend. Automatisch tikte ik wat met mijn vingers op het stuur, terwijl ik nadacht over mijn route.
Het was echter zo dat ik me besefte dat dit nogal ongemakkelijk voor een tiener kon zijn zo'n stilte terwijl je met een leraar in een kleine ruimte zat. Daarom keek ik weer even naar Julie terwijl we voor het stoplicht stonden. 'Zin in het nieuwe schooljaar? Wat zijn eigenlijk je keuzevakken?' Het was een geïnteresseerde vraag, gezien ik wel benieuwd was of ik de jongedame überhaupt zou hebben dit jaar. Toen ik echter opmerkte dat het licht op groen stond nam ik weer gas richting het feest.
Het was niet ver weg geweest, waardoor we alweer bij het feest aangekomen waren. We moesten onze uitnodigen laten zien voor we überhaupt al uitgestapt waren, iets dat ik altijd al vreemd had gevonden aan dit soort feesten. Na een knikte werd me geseind dat we de auto uit konden en deze overgenomen zou worden. Ik kreeg een pasje in mijn handen gedrukt dat ik moest bewaren zodat ik mijn auto nog terug zou krijgen. Direct werd dit pasje dan ook iets dat ik met mijn leven zou bewaken, ondanks dat de degene kende die de fundraiser had georganiseerd. Deze ging daarom ook in het zakje van mijn colbert.
Ik stapte uit mijn auto en wachtte braaf op Julie. Tenslotte vervolgde ik de weg naar het bekende landhuis van Brad Gardner. Het bleef een prachtig huis, al was ik eerder tevreden met mijn appartement dan een ruimte met veel te veel kamers waar ik niet eens zou weten wat ik er moest laten. Mijn appartment was groot genoeg om twee of drie mensen tevreden te stellen met genoeg privacy en lag op een geweldige locatie, waarom eisen om meer?
LIFE IS TOO SHORT
NO MATTER WHAT PARTY YOU ARE AT.
|
