Zeiktopic, excuus!
Ik voel me echt zo waardeloos en zit echt over iets in wat afgelopen dinsdag gebeurd is.
Even een backstory:
En dit voorval is afgelopen dinsdag gebeurd;
Ik lag ziek met migraine en een zonnesteek op de bank, met paracetamol in mijn mik. Niet echt zin gehad om te praten, maar zo lief als R was stuurde hij mij toch een berichtje. En hij stuurde gelijk al een appje dat hij zaterdag langs wilde komen voor steun. Terwijl ik daar op dat moment niet op zat te wachten heb ik hem dit gestuurd. "Dankje, maar het hoeft echt niet hoor. Ik vind het echt heel lief van je als een goeie vriend." en op dat moment leek zijn reactie te veranderen. Hij stuurde terug. "Huh dus géén vriendje en vriendinnetje begrijp ik hieruit?" Waarna ik nogmaals uitlegde dat ik hem een superlieve jongen vond, alleen ik zag hem alleen maar als een goeie vriend. En toen voelde ik mijn maag omdraaien. En toen kreeg ik een appje met de tekst; " Nee, okee. Dat heb ik nou bij iedereen. Nog nooit een relatie gehad en wat en ik ook probeer niemand wil me, jij dus ook niet. Ik voel me nu best op het verkeerde been gezet. Mijn leven als forever single gaat gewoon door. Ik voel me nu ook belabberd ik ben even weg."
En op dat moment voelde ik mij zo een ongelofelijke klootzak. Ik heb hem ook alleen gelaten, ben daarna even zelf muziek gaan luisteren en op Twitter gezeten om mijn tijd te doden. En niet veel later kreeg ik van R dit berichtje; "Ik ben het zat om de hele tijd afgewezen te worden, ik krijg nu ook weer die zelfmoordneigingen terug. Terwijl ik weer zo op de goeie weg zat, het is een messteek in mijn hart. Een nare streek voor mijn mentale gezondheid en zelfvertrouwen. Ik dacht dat je verliefd op me was, maar je blijkt gewoon gelogen te hebben alsof je gewoon op iemand anders weer verliefd bent net zoals al die anderen. Ze zoeken altijd en weg om mij te ontwijken. Ik zit hier maar, doe al jaren mijn best, ik ben wel lief en alles. maar als ik wéér word afgekeurd om mijn uiterlijk en shit, weet ik niet waarom ik het nog probeer. Ik ben er echt kapot van. Ik heb tegen je moeder gezegd dat ik nog eens langs zou komen. Alleen nu denk ik dat ik nu niet meer langs kom. Je hebt m'n hart gebroken Kamerling, ik heb je polaroid weggedaan en zoveel mogelijk sporen van ons gewist. Zo kapot ben ik er dus van. En dan zier ik dat jij er lak aan hebt hoe ik me nu voel. Lekker dan voorlopig hoor je niks meer van me. Goodbye."[/b[
En toen voelde ik me een nog grotere klootzak dan ik al eerder was. Alleen ik zat er met verbazing te lezen omdat ik alleen maar tweet had gestuurd hoe zonde het was dat mijn oude wiskunde leraar was overleden. En daarna had ik een liedje geplaatst ook op FB en Twitter hoe vaak ik dat nummer wel niet gedraaid had.
En toen zag ik op twitter tweets van hem voorbij komen. Hoe ondankbaar ik wel niet was, en hoe ik nooit van hem gehouden heb. Wat voor een kutwijf ik was omdat hij eens zijn verdrietige gedachten bij mij uitte en hoe wreed ik wel tegen hem was.
En dat was voor mij de druppel ik had hem van alle sociale media afgegooid ik was er klaar mee.
Ik zit hier nu met tranen in mijn ogen, en een misselijk gevoel. Ik voel me zo slecht. Alsof het allemaal mijn schuld is, en of ik niet te hard ben geweest. Ik weet het allemaal niet meer, alles lijkt mijn schuld te zijn. In wat ik ook doe.
Bedankt voor het lezen, liefs Kamerling.
Ik voel me echt zo waardeloos en zit echt over iets in wat afgelopen dinsdag gebeurd is.
Even een backstory:
Een jaar geleden heb ik iemand leren kennen via Twitter, R. Ik reageerde bij hem op een tweet en daarna was er een vriendschappelijke klik tussen ons, contact is toen ook verder gegaan naar meer persoonlijke sociale media en hebben we zelfs nummers uitgewisseld. En we hadden ook echt hele leuke gesprekken, tot R al een maand of twee na contact al zei dat hij van me hield. (Wat ik overigens best snel vond, mede omdat we ook elkaar op dit punt nog nooit gezien hadden.) Hij begon me ook al schat en lieverd te noemen. Terwijl ik zei dat hem toen al als goeie vriend zag en zijn vriendschap erg waardeerde.
Toen kwamen de kerstdagen eraan en stuurden we elkaar een kaartje, ik bedankte hem voor het fijne jaar en voor zijn vriendschap. En ik kreeg daar ook een kaartje terug weer met een heuse liefdes verklaring en dat hij van me hield. Daarbij had ik R een app gestuurd met "Bedankt voor de lieve kaart, ik waardeer je vriendschap echt." Nou zo gezegd zo gedaan. De volgende maanden wilde hij me steeds eens een keertje ontmoeten, alleen mijn vader is ziek en ik ben druk bezig met mijn rijbewijs aan het halen dus het kwam niet echt gelegen.
Totdat ik afgelopen donderdag15 juni 20 werd, en hij aanbood om hier langs te komen voor mijn verjaardag afgelopen zaterdag. Ik vond het heel erg lief dat hij zoveel moeite deed dat hij voor mij hierheen kwam. Alles was ook heel gezellig toen hij hier was, alleen hij deed heel vaak zijn arm om me heen, terwijl ik wel aangaf dat ik wel eerst wilde kijken hoe en wat. Hij heeft me zelfs proberen te zoenen op mijn mond twee keer, terwijl ik mijn hoofd wegdraaide en op mijn wang gekust werd. Want ik voelde me er ook echt niet prettig bij.
De hele dag hebben we het gezellig gehad, maar toen kreeg ik met mijn domme kop een zonnesteek, en heb ik kotsend op de bank gelegen. Ik heb toen ook gevraagd rond 10 uur wanneer hij weg zou willen gaan en of het geen probleem zou zijn vanwege de weg. Alleen hij zei; "Nah komt nog wel." alleen ik viel bijna flauw en ik had er op dat moment echt geen zin meer in. En hij is toen om half 11 vertrokken omdat ik dat ook wilde. Dat hij veilig thuis aan zou komen.
Toen kwamen de kerstdagen eraan en stuurden we elkaar een kaartje, ik bedankte hem voor het fijne jaar en voor zijn vriendschap. En ik kreeg daar ook een kaartje terug weer met een heuse liefdes verklaring en dat hij van me hield. Daarbij had ik R een app gestuurd met "Bedankt voor de lieve kaart, ik waardeer je vriendschap echt." Nou zo gezegd zo gedaan. De volgende maanden wilde hij me steeds eens een keertje ontmoeten, alleen mijn vader is ziek en ik ben druk bezig met mijn rijbewijs aan het halen dus het kwam niet echt gelegen.
Totdat ik afgelopen donderdag15 juni 20 werd, en hij aanbood om hier langs te komen voor mijn verjaardag afgelopen zaterdag. Ik vond het heel erg lief dat hij zoveel moeite deed dat hij voor mij hierheen kwam. Alles was ook heel gezellig toen hij hier was, alleen hij deed heel vaak zijn arm om me heen, terwijl ik wel aangaf dat ik wel eerst wilde kijken hoe en wat. Hij heeft me zelfs proberen te zoenen op mijn mond twee keer, terwijl ik mijn hoofd wegdraaide en op mijn wang gekust werd. Want ik voelde me er ook echt niet prettig bij.
De hele dag hebben we het gezellig gehad, maar toen kreeg ik met mijn domme kop een zonnesteek, en heb ik kotsend op de bank gelegen. Ik heb toen ook gevraagd rond 10 uur wanneer hij weg zou willen gaan en of het geen probleem zou zijn vanwege de weg. Alleen hij zei; "Nah komt nog wel." alleen ik viel bijna flauw en ik had er op dat moment echt geen zin meer in. En hij is toen om half 11 vertrokken omdat ik dat ook wilde. Dat hij veilig thuis aan zou komen.
En dit voorval is afgelopen dinsdag gebeurd;
Ik lag ziek met migraine en een zonnesteek op de bank, met paracetamol in mijn mik. Niet echt zin gehad om te praten, maar zo lief als R was stuurde hij mij toch een berichtje. En hij stuurde gelijk al een appje dat hij zaterdag langs wilde komen voor steun. Terwijl ik daar op dat moment niet op zat te wachten heb ik hem dit gestuurd. "Dankje, maar het hoeft echt niet hoor. Ik vind het echt heel lief van je als een goeie vriend." en op dat moment leek zijn reactie te veranderen. Hij stuurde terug. "Huh dus géén vriendje en vriendinnetje begrijp ik hieruit?" Waarna ik nogmaals uitlegde dat ik hem een superlieve jongen vond, alleen ik zag hem alleen maar als een goeie vriend. En toen voelde ik mijn maag omdraaien. En toen kreeg ik een appje met de tekst; " Nee, okee. Dat heb ik nou bij iedereen. Nog nooit een relatie gehad en wat en ik ook probeer niemand wil me, jij dus ook niet. Ik voel me nu best op het verkeerde been gezet. Mijn leven als forever single gaat gewoon door. Ik voel me nu ook belabberd ik ben even weg."
En op dat moment voelde ik mij zo een ongelofelijke klootzak. Ik heb hem ook alleen gelaten, ben daarna even zelf muziek gaan luisteren en op Twitter gezeten om mijn tijd te doden. En niet veel later kreeg ik van R dit berichtje; "Ik ben het zat om de hele tijd afgewezen te worden, ik krijg nu ook weer die zelfmoordneigingen terug. Terwijl ik weer zo op de goeie weg zat, het is een messteek in mijn hart. Een nare streek voor mijn mentale gezondheid en zelfvertrouwen. Ik dacht dat je verliefd op me was, maar je blijkt gewoon gelogen te hebben alsof je gewoon op iemand anders weer verliefd bent net zoals al die anderen. Ze zoeken altijd en weg om mij te ontwijken. Ik zit hier maar, doe al jaren mijn best, ik ben wel lief en alles. maar als ik wéér word afgekeurd om mijn uiterlijk en shit, weet ik niet waarom ik het nog probeer. Ik ben er echt kapot van. Ik heb tegen je moeder gezegd dat ik nog eens langs zou komen. Alleen nu denk ik dat ik nu niet meer langs kom. Je hebt m'n hart gebroken Kamerling, ik heb je polaroid weggedaan en zoveel mogelijk sporen van ons gewist. Zo kapot ben ik er dus van. En dan zier ik dat jij er lak aan hebt hoe ik me nu voel. Lekker dan voorlopig hoor je niks meer van me. Goodbye."[/b[
En toen voelde ik me een nog grotere klootzak dan ik al eerder was. Alleen ik zat er met verbazing te lezen omdat ik alleen maar tweet had gestuurd hoe zonde het was dat mijn oude wiskunde leraar was overleden. En daarna had ik een liedje geplaatst ook op FB en Twitter hoe vaak ik dat nummer wel niet gedraaid had.
En toen zag ik op twitter tweets van hem voorbij komen. Hoe ondankbaar ik wel niet was, en hoe ik nooit van hem gehouden heb. Wat voor een kutwijf ik was omdat hij eens zijn verdrietige gedachten bij mij uitte en hoe wreed ik wel tegen hem was.
En dat was voor mij de druppel ik had hem van alle sociale media afgegooid ik was er klaar mee.
Ik zit hier nu met tranen in mijn ogen, en een misselijk gevoel. Ik voel me zo slecht. Alsof het allemaal mijn schuld is, en of ik niet te hard ben geweest. Ik weet het allemaal niet meer, alles lijkt mijn schuld te zijn. In wat ik ook doe.
Bedankt voor het lezen, liefs Kamerling.
Without me, his world will go on turning. A world that's full of happiness, that I have never known