Als jullie het topic lezen, zullen een paar van jullie het zich vaag herinneren. Link. Maar van de zomer ben ik in de trein een jongen tegen gekomen, en we vonden elkaar wel leuk, maar niemand durfde iets te zeggen. En dus zo gingen we ieder onze eigen weg, en was dat het begin van een zeer lange tijd van onmogelijke (geen foute) fantasieën. Ik dacht dat ik die jongen nooit meer zou zijn en ik had hem uitgemaakt tot diegene die mijn "soulmate" was en bla bla bla. Wel, dat was totdat ik gister vol slaapgebrek op het station zat met mijn treingenootje naast mij. Opeens zag ik iemand langslopen waarvan ik dacht dat het hem zou zijn. Ik heb even mijn kansen overwogen, en ben toen op hem afgestapt. Toen ik zag dat hij aan het tekenen was, wist ik het bijna wel zeker. Ik vroeg aan hem of ik hem nog herkende (mind you, het was in augustus dat ik hem was tegengekomen). Hij bleek geen Nederlands te spreken (verrassing 1), maar hij zei dat hij mij niet direct herkende (verrassing 2). Dus ik ging weer zitten, en ik voelde mij mega awkward. Hier was ik dus, een krap jaar gefantaseerd over die ene jongen op de trein, en hij bleek mij niet meer echt te herkennen. Dus ja, dat voelde wel vrij awkward aan. Dus toen hij in de trein langs kwam, verontschuldigde ik mij tegenover hem. Toen hij terug kwam van het toilet, vroeg hij of ik die en die tas had, maar die had ik niet, en ik vroeg of hij die en die tas had. Dat bleek niet zo te zijn. En wij waren allebei zo van "oh oké". Mijn treingenoot was zich geloof ik ontzettend aan het amuseren met de situatie overigens. Maar ik wilde het toch niet helemaal laten gaan. Dus toen we er waren, ging ik langs zijn plaats, en heb ik hem een briefje met mijn emailadres gegeven en mijn verontschuldigd voor de situatie, maar als hij toch een keer wilt gaan drinken "like, no date" my god, why though, dat hij mij dan kon mailen. Uiteraard op een super awkward manier. 
Dus ik kon de hele tijd wel door de grond zakken, want ik voelde dat ik echt super weird over kwam. En ik hoopte lowkey als dat hij mij raar vond, en niet meer zou mailen, en dat ik dus maar een matig einde had aan die fantasieën die ik had gehad en dat het dan was.
Geloof je dat? Hahaha. Natuurlijk mailt hij mij terug dat hij graag eens iets gaat drinken met mij. Omg, uitgeslapen Manon kan dit niet aan mensen. Hoe heb ik mij ooit in die situatie gebracht? Wtf, ik vraag bijna nooit jongens uit. Dat heb ik in heel mijn leven nog maar een of twee keer gedaan. En nu voel ik mij nog awkwarder nu ik dit avontuur tegen iedereen zit te vertellen. Anywho, aangezien jullie zo hoopvol reageerde op het eerste topic, dacht ik dat diegene ook wel een vervolg wilde 10 maanden later.
Bonus: reactie van mijn beste vriendin toen ik haar de situatie eerst via sms, en toen via FB vertelde
You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
Ledecky
