[RPG • 300] Love is love [SPEELTOPIC] - Speeltopics

• • • THE CHARACTERS Naam — Faceclaim — User [pagina] • • ♂ • [R] Naam — Faceclaim — McCrory [pagina] • [R] Isaac Richard Montogomory — Matthew Clavane — Ziegler [1.1] • Sean Edward Merrell — Bailey Sondag — Soco [pagina] • [R] Jackson Christian Difranco — Pearl Liaison/Matthew James Lent — Solomita [1.3] • Aeolos Malakai — Rafael Lazzini — Snakeships [1.4] • [R] Seong-Hyeon Moon — Jiwoon Choi — Jinyoung [1.3] • [R] Naam — Faceclaim — Mouli [pagina] • [R] Naam — Faceclaim — Haze [pagina] • [R] Naam — Faceclaim — Druckley [pagina] • Evan Raphael de Courfeyrac — Dylan Forsberg — PeterMaximoff [1.3] • • ♀ • Penelope Lowell — Stephanie Bertram Rose — Voldymort [1.2] • Danaë Melite Eiragos — Christina Nadin — Dumblydore [1.1] • [R] Madeline Abigail Lockheart — Faceclaim — Greenlight [1.3] • Luperca Frescura Garcia — Luma Grothe — Seikatsu [1.2] • [R] Reese Gabriella Lindsay — Stephanie Cam — Ruelle [pagina] • Dorothy Jones — Faceclaim — Sempre [pagina] • [R] Maren King — McKenna Kaelin — Yousana [pagina] • Naam — Faceclaim — Forthwith [pagina] • Naam — Faceclaim — Solomita [pagina]

• • • THE RULES • Alleen Prongsie maakt nieuwe topics aan. • Maximaal twee personages per persoon, waarvan minimaal één mannelijk personage. • Posts moeten minimaal 300 woorden bevatten (excl. codes). • Geslachten gelijk houden, voor geaardheid geldt dit in mindere mate (ik heb gelezen dat bij GSA zo’n 28% straight is, de rest is LGBTQ) • Geen ruzie OOC. • Off-topic in het praattopic. • Om toestemming vragen om andere personages te mogen besturen. • 16+ is toegestaan, geef dit echter duidelijk aan. • Geen perfecte personages, iedereen heeft zijn of haar mindere kanten.

[ bericht aangepast op 4 mei 2017 - 16:05 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Mt

---

We've lived in the shadows for far too long.

MT

---

Sweetest devotion

---

Wat ik precies had gedacht toen de uitslagen van het presidentschap bekend waren gemaakt weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat de ondergang van Amerika nu een stuk dichter bij was. Wat dachten de mensen die voor Trump gestemd hadden wel niet? Dat het een goed idee was om een racistisch, sadistisch en homofobe de leiding te geven over ons land? Ik kon er nog wel uren over doorgaan over hoe erg ik het wel niet vind dat Trump onze nieuwe president is, veel zou ik er niet mee op schieten. Ik had spontaan zin om te emigreren, maar dat was ook al geen goed idee. Die oranje sukkel haalde het slechtste in me naar boven, en ik schrok er zelf van. Ik wist dat ik er in mijn eentje niets aan kon veranderen, maar ik moest iets doen. Inmiddels had ik enkele rondjes rond de campus gelopen, en had ik al verschillende meningen over de situatie gehoord. Nu zocht ik gewoon naar een bekend gezicht. Het duurde niet lang voor ik een groep mensen met verscheidene borden zag staan, en tussen die mensen stond Evan. Het protest kwam als geroepen. Het had uiteindelijk misschien niet mega veel zin, maar het voelde in iedere geval goed om tenminste iets te doen. Ik liep naar de groep toe. 'Zo te zien kunnen jullie nog wel wat hulp gebruiken?' zei ik en sloot me aan bij de groep, en ging naast Evan staan. 'Hey,' begroette ik de jongen met een kleine glimlach. Hij zag eruit als velen vandaag; vermoeid en in dezelfde kleren als gister. Waarschijnlijk hadden niet veel mensen kunnen slapen, en ik zelf was daar ook schuldig aan. 'Al net zoveel slaap gehad als de anderen?' vroeg ik en beet even op mijn onderlip terugdenkend aan vannacht.

[ bericht aangepast op 9 juni 2017 - 22:14 ]

---

How far is far

'Move,' snauwt iemand naar mijn richting, wat mij uit mijn gedachten haalt. Ik kijk op van mijn mobiel en trek een oortje uit. Verontwaardigt wil ik wat terug zeggen als ik lomp aan de kant wordt gebeukt. Waarna het meisje zich omdraait en haar middelvinger opsteekt en vervolgens verder loopt. Ik besluit het maar te laten, ze zal wel een slechte dag hebben wat niet heel wonderlijk is. Heel de stemming op de campus is neerslachtig, wat natuurlijk te maken heeft met de uitkomst van het presidentschap. Ik had mij de afgelopen weken niet veel met de politiek bemoeid, maar je kon er niet ontkomen om iets mee te krijgen van de uitslag. Ik vind het wel lachwekkend dat een man als Trump zomaar aan de macht kan komen, alsof het één grote grap is. Maar goed we hebben er mee te moeten dealen, hij zou vast wel iets goed kunnen doen. Ook al heb ik bij dat laatste mijn twijfels. Onbewust was ik aangekomen bij een grote menigte die met borden en bijpassende shirts aan het protesteren waren. Ik vind het bewonderenswaardig dat een club studenten op deze manier toonbaar wil maken dat ze het oneens zijn met de uitslag. Waarschijnlijk haalt het totaal niets uit, maar ze proberen tenminste iets wat in hun macht ligt. De saamhorigheid is duidelijk zichtbaar en ik vind het tof dat men bereid is om op te komen voor hun rechten. Trump staat er nou eenmaal niet om bekend een grote vriend te zijn van de LGBTQ community, waar deze school voor staat, wat hun identiteit in gevaar kan brengen. Iets waar ik mij ook door aangesproken voel? Ik zet deze gedachten snel uit mijn hoofd. Twijfelend sta ik te kijken of ik mee zal doen met het protest, maar besluit toch maar om van een afstandje toe te kijken. Ik strijk neer in het gras en haal één van mijn veel te zware studieboeken uit mijn tas en probeer wat te studeren, terwijl ik het af en toe niet kan laten om het protest te volgen.

---

When you believe your dreams come true

---

---

Teleurstelling, machteloosheid en agressiviteit zijn goede drijfveren om te sporten, tenminste voor mij dan. Ik heb al tien rondjes rond het veld gerend, echter lijkt mijn energie niet op te raken. Mijn haar plakt aan mijn voorhoofd en de grijze hoodie die ik vanochtend aan heb getrokken wordt langzaamaan nat van het zweet. Een zucht rolt over mijn lippen terwijl ik me ontdoe van het overbodige kledingstuk. Vanochtend was het nogal chaotisch op de campus waardoor ik al snel had besloten om even wat tijd voor mezelf te nemen op het sportveld om goed na te denken. Hoe had het ooit kunnen gebeuren dat Trump de leiding kreeg over één van de machtigste landen ter wereld? Amerika, het zogenaamde "land of freedom". Dacht het niet dus. Vrijheid voor iedereen behalve minorities zoals de LGBTQ-community. Wie had dat gedacht; de man die het onderwerp was van elke grap had het voor elkaar gekregen, president van de Verenigde Staten. Ik kon er nog steeds niet bij met mijn hoofd, wie had er in een godsnaam voor zo'n vrouwonvriendelijke, racistische egoïst gestemd?       Nu ik me ontdaan had van mijn hoodie, draag ik enkel nog mijn sport shorts en een blauw t-shirt waardoor mijn tattoos zichtbaar zijn. Ik ben er trots op en laat ze dan ook graag zien. Na nog enkele rondjes gerend te hebben, besluit ik dat het genoeg is en ik me nodig moet douchen. Met mijn hoodie over mijn schouder gegooid begeef ik me naar de uitgang van het veld.       Een glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer ik een bekende spot bij de coffee corner. Toen ik vanochtend snel mijn weg had gemaakt naar de sportvelden om alle frustratie eruit te sporten, was het nog niet open geweest, ik was immers erg vroeg. "Alex," begroet ik de blondine vrolijk terwijl ik naast hem ga zitten. "Het deprimerende nieuws al gehoord?" Vraag ik hem waarna ik mijn bidon tevoorschijn haal en er gulzig wat water uit drink. "Moet wel toch, wat vind jij er van?"

]

[ bericht aangepast op 9 mei 2017 - 20:31 ]

---

Sweetest devotion

Naam: Alexander Arthur Harris. "And it's four in the morning, I'm just trying to fix myself What the hell did I do? I'm the life of the party" |Law with Criminology| Derde jaars| Coffee corner | With Jeremy Met een zucht ging ik zitten op mijn favorite plaats in de coffee corner. Ik sluit mijn ogen, zucht zachtjes en haal de opdrachten die ik nog moet voltooien uit mijn tas. Dit was één van de weinige plaatsen waar ik echt werk gedaan kreeg en ik maakte er dan ook zeker maar al te graag gebruik van. Ik opende mijn laptop en wachtte rustig tot deze was opgestart, iets wat maar enkele seconde duurde. Ik bestelde een koffee en een kipsandwich. Ik had al uren geleden ontbeten, aangezien ik er ook al een meeting met mijn werkgroep op had zitten, maar lunch kon er tegen deze tijd wel weer in. Ik kon echter niet denken aan het werk dat voor mij lag. Alles wat door mijn hoofd spookte was dat Trump president was geworden. Ik zweer, het was een wedstrijdje 'wie kan alles het beste verneuken' geworden met de Brexit in mijn thuis land en nu hier deze absurde stunt. Niet dat ik er last van zou hebben, de britse universteits jongen die in bijna geen enkele minority behoorde, maar ik had vrienden genoeg waar ik mijn hart voor vast hield. Zodra ik eindelijk enige concentratie bij elkaar had geschraapt om aan mijn werk te beginnen hoorde ik een bekende stem naast me. "Alex," zei Jeremy, "Het deprimerende nieuws al gehoord?" Zodra Jeremy naast me zat schoof ik onrustig heen en weer in mijn stoel voor enkele seconde. Ik kende Jeremy goed genoeg om te weten dat het voor hem daadwerkelijk deprimerend nieuws was. "Moet wel toch, wat vind jij er van?" "Helaas. Ik dacht eerst dat het een grap was. Net zoiets als miss universe," zei ik met een scheve glimach. "Ik bleef maar checken voor het bericht 'oh er is een fout. Trump is niet de winnaar van de verkiezinen. Hij is tweede, Hilary is de echte winnaar, mijn fout'." Ik lachte naar de serveerster terwijl ik mijn koffie en mijn kipsandwich kreeg. Ik glimlachte vriendelijk naar haar terwijl ze weg liep. "Niet dat ik miss universe heb gevolgd," zei ik snel teen Jeremy, voordat ik een slok van mijn koffie nam. "Dus, wat heb jij gedaan deze ochtend om de teleurstelling te verwerken?" De vraag was onnodig geweest. Zijn bezweten lichaam verraadde het al. Ik richtte mijn ogen weer strak op mijn laptop. Waarom had ik op zijn lichaam gelet? Of was het normaal dat zoiets mij opviel? Ja, het was compleet normaal. Ik had de vraag gesteld in de hoop een awkward stilte te voorkomen, aangezien ik die absoluut niet nodig had rondom Jeremy. De jongen maakte me op één of andere manier nerveus, al had ik nooit begrepen waarom. "Wil je trouwens ook een sandwich?"

[ bericht aangepast op 10 mei 2017 - 0:34 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Evan Raphael de Courfeyrac
22 || Homoseksueel || Law || The people too must rise || The Protest || Noah
Ondanks dat ik niet had geslapen, gaven de mensen om mij heen, samen met de grote hoeveelheden koffie die ik vandaag al geconsumeerd had, mij heel veel energie. Velen hiervan zagen eruit zoals ik: dag-oude kleren, haren warrig, dikke wallen, maar duidelijk niet verslagen in de strijd tegen alles waar deze gestoorde gek voor stond. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf, waarbij ik het laatste beetje stem wat ik nog had, wegschreeuwde. Plots hoorde ik een stem naast me en keek verschrikt om. Het was Noah: Lief, trouw, en zeker geen naar plaatje om naar te kijken. "Hi" zei ik vrolijk, waarbij ik even ophield met het gillen van leuzen, zoals de anderen om ons heen nog wel deden. Mijn stem was diep en krakend van de slaap, met daar bovenop nog heesheid door het gegil van het protest. Ik zou echt binnen no-time geen stem meer hebben, iets wat voor een laatste jaars Rechten bachelor nu niet echt handig was. "Nog wel minder denk ik." sprak ik hem toe bij zijn vraag. Rond een uurtje of 6 vanochtend hadden de meesten waarschijnlijk nog wel even geslapen op een stoel of een bank, maar ik had toen al stijf gestaan van de koffie en de onrust dor deze grote onrechtvaardigheid. Ik wist ook echt niet wanneer ik weer wel een volle nachtrust zou krijgen, waarschijnlijk pas als deze manderijn werd afgezet, of als hij de volgende verkiezingen niet overleefde. Ik balde mijn vuisten, door het kleine stemmetje in mijn achterhoofd wat zei dat hij die verkiezingen mogelijk kon overleven. Ik wilde er niet eens aan denken. Hoe eerder hij werd afgezet, hoe beter. Nu was Mike Pence zeker geen veel beter alternatief, maar die was in elk geval nog een persoon met een structuur in zijn schede wat leek op een stel hersens. "Zullen we zo nog een koffie halen? Ik heb niet veel zin om spontaan om te vallen." Mijn bloed was al lang vervangen door koffie, en als ik gefocussed wilde blijven, zou ik het moeten blijven drinken. Nu leefde ik normaal al op maximaal 5 uurtjes slaap per nacht, geen slaap deed ook mij niet goed. Zelfs al bleef ik het liefst bij het nog altijd groeiende protest. Ik had koffie nodig, en mogelijk iets te eten, want dat had ik ook sinds het bericht dat die mafkees had gewonnen, niet meer gehad.

---

Bowties were never Cooler

---

Evan had zijn geschreeuw door de menigte even stop gezet om mij te begroeten. Het verbaasde me nog dat hij überhaupt nog wat stem over had, ook al klonk het wat hees. Ik knikte op zijn antwoord over de weinige slaap van afgelopen nacht. 'Volgens mij heb je niet stil gezeten, nee.' glimlachte ik. Hij was misschien nu wel kapot, maar hij kwam wel op voor waar hij in gelooft. Het ongelofelijke doorzettingsvermogen wat hem toch wel sierde. Ik had misschien ook niet al te veel slaap gehad, maar had mezelf er om een uur over zes toch maar bij neergelegd en was toch maar even gaan slapen. Hoe vreselijk de situatie ook was waar ons land nu in verkeerde, zonder slaap kon ik me toch ook niet volledig op mijn studie richten. Ik knikte op zijn voorstel. 'Een bak koffie gaat er zeker wel in, misschien wel twee ook.' lachte ik. 'Ze redden het denk ik wel even zonder ons.' zei ik, en haakte mijn arm om die van hem, en sleepte hem mee naar de coffee corner, waar ik hem op een stoel parkeerde, en zelf tegenover hem ging zitten. Na verscheidene mensen met eten gezien te hebben, besefte ik dat ik zelf ook aardig wat honger had. 'Nu ik er zo over nadenk, heb ik eigenlijk ook wel honger.' zei ik, en duwde de menukaart in de richting van Evan. 'Volgens mij kan jij zeker wel wat te eten gebruiken. Ik betaal.' zei ik, en glimlachte naar hem. Ondertussen had ik al twee grote koffie besteld. Ik hoefde Evan niet eens meer te vragen welk maatje koffie hij wilde. Het was standaard de grote geworden, en die kon volgens mij nu iedereen wel gebruiken. 'Die oranje sukkel komt echt op een geweldige tijd moet ik zeggen.' zuchtte ik. 'Precies nu we bijna af moeten studeren heeft die malloot de macht over het land.' zei ik, en bedankte degeen die onze koffie kwam brengen. 'Plannen voor vanavond?' vroeg ik, terwijl ik door het raam het protest toch nog even volgde.

[ bericht aangepast op 19 mei 2017 - 12:57 ]

---

How far is far

Ze lacht op mijn vraag en schud haar hoofd. 'Welnee, 'ik lag gewoon op tijd in bed en heb me er niet zo druk om gemaakt. Ik heb gestemd en daarna kan je wel de hele nacht opblijven om te horen wie er president is geworden, maar je kan er niks meer aan veranderen. Wel, demonstreren heeft vrijwel geen zin. Daar gaat die sinaasappel in het Witte Huis echt niet naar luisteren, hoor.' Ik frons lichtjes en denk na over haar woorden. Ik weet niet of we er wat tegen zouden kunnen doen, misschien niet, maar het laat de wereld in ieder geval horen dat wij niet achter deze beslissing staan. Ik haal mijn schouders op. 'En jij dan? Moet jij niet hard roepen dat hij weg moet?'       'Nee, ergens ben ik het wel met je eens en ik denk dat het we er niet veel aan kunnen doen... ik weet het niet zo goed. Ik heb vooral geen zin om op te staan en te gaan schreeuwen, om eerlijk te bekennen. Ook al weet ik dat dat de slechtste instelling ooit is. In ieder geval als je het hele idee van "strijden waar je voor bent" en zo in je hoofd houdt. Ik haal mijn schouders op en wrijf met mijn handen in mijn ogen. Ik onderdruk een gaap en ga wat meer onderuit zitten. 'Welke opleiding volgde jij ook alweer?' vraag ik haar vervolgens. 'Ik geloof dat ik je wel vaag ken, maar...' Ik haal mijn schouders op. 'Poppy... was het toch?' vraag ik haar. 'Ik ben Augustus, maar je kan me gewoon Cain noemen, want zo stel ik me eigenlijk altijd voor.' Ik laat mijn ogen dichtzakken en zucht diep. Ik heb zin om weer terug in mijn bed te kruipen. Er hangt een negatieve sfeer rondom de uitslag en hoewel ik het prima begrijp, is het iets waar ik liever vandaan blijf.

---

The soul is like an appendix: I literally don’t even use it.

Evan Raphael de Courfeyrac
22 || Homoseksueel || Law || The people too must rise || Coffee Corner || Noah
Noah stemde in met het feit om koffie te gaan drinken, wat voor ons allebei inmiddels wel nodig was, aan zijn wallen te zien. Ik liet me welwillend meeslepen naar een van de vele koffietentjes op de campus, waar ik me op een stoel liet ploffen. Pas nu ik zat, merkte ik hoe ontiegelijk moe ik wel niet was. Ik had het grootste deel van de nacht en ochtend op mijn benen rondgebracht, ofwel furieus ijsberend, ofwel staand en intens werkend aan een plan of project. Mijn maag gromde bij de geur van het eten wat de mensen om ons heen zaten te eten, terwijl ik in mijn ogen wreef in de hoop wakker te blijven. Ik pakte wat loom de menukaart van hem aan, en wilde mijn protemonee al uit mijn kontzak vissen, toen hij zei dat hij betaalde. "Dat hoeft toch helemaal niet." protesteerde ik zwakjes, maar ik had toch echt meer koffie nodig om mijn strijdkracht weer aan te vullen. Noah bestelde intussen twee grote koffie en begon ook over Persident Sinasappel te klagen. Ik rolde mijn ogen bij zijn woorden en nam meteen een grote slok van de koffie die net was gebracht, waarna ik de serveerster een bedankje knikte. "En jij studeert nog niet eens rechten. Ik weet hoeveel gestoorde dingen hij wel niet kan doen zonder dat iemand er ook maar een stokje voor kan steken. Ik hou mijn hart vast voor alle nieuwe wetten en verordeningen." Ik nam nog een grote slok koffie, maar hoefde eigenlijk niet over zijn vraag na te denken. "Het grote protest natuurlijk. Ik weet dat ik een keer zou moeten slapen, maar nu is niet de tijd. Ben je ook van plan te gaan?" Noah was niet zo extreem als ik, maar ik had hem wel vaker bij protesten gezien. Niet veel later kwam het eten wat we hadden besteld. Ik schonk de serveerster een kleine glimlach en nam toen een grote hap van het broodje wat voor mij lag. Het maakte nu weinig uit wat ik naar binnen werkte, want ik gokte dat alles nu wel lekker zou smaken, maar toch was het een heel lekker broodje en genoot ik van de vuling die het mijn maag gaf. Ik was hier echt aan toe: Koffie en eten. Nu zou ik in elk geval tot vanavond wel door kunnen.

---

Bowties were never Cooler

22 • THEATER STUDENT • NOT SURE OF HER OWN SEXUALITY • OUTSIDE • AUGUSTUS 'Nee, ergens ben ik het wel met je eens en ik denk dat we er niet veel aan kunnen doen... ik weet het niet zo goed. Ik heb vooral geen zin om op te staan en te gaan schreeuwen, om eerlijk te bekennen, ook al weet ik dat dat de slechtste instelling ooit is. In ieder geval als je het hele idee van "strijden waar je voor bent" en zo in je hoofd houdt.' Ik haal mijn schouders op. Hard schreeuwen heeft geen zin, omdat Trump toch wel over je heen loopt te schreeuwen. Hij luistert echt niet en vindt zichzelf het einde. Ik ben benieuwd hoe dit af gaat lopen. Hij heeft geen hersencellen om het land te besturen. Hij vraagt me nog wie ik eigenlijk ben en ik grinnik kort. Ja hoor.       'Poppy, ja,' zeg ik en ik kijk naar hem. Hij sluit zijn ogen en zakt onderuit op het bankje, waarna ik mijn hoofd schud. 'Waarom Cain, dat lijkt niet eens op Augustus,' vraag ik toch wat brutaal. Zou het een of andere bijnaam zijn? Ik word eigenlijk al mijn hele leven Poppy genoemd, maar dat is nog af te leiden van Penelope, de naam in mijn paspoort. Eigenlijk maakt het me niet uit hoe hij zichzelf noemt, ik ken hem niet echt goed. Het maakt ook verder niet zo heel veel uit, denk ik. Ik sluit mijn ogen ook, zijn voorbeeld volgend, en ik rek me kort uit.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Eenmaal Evan meegesleept te hebben naar een van de koffietentjes, en eenmaal hij was gaan zitten hadden we wat eten en koffie besteld. Zo te horen aan de geluiden van zijn maag was hij wel echt toe aan eten. Toen ik voorstelde het eten en de koffie te betalen, protesteerde hij even, alleen de drang naar koffie was erger, wat me even liet lachen. Na mijn geklaag over de malloot die momenteel ons land bestuurd, begon hij over het gevaar wat zijn studie nu liep. Ik knikte. 'Daar had ik ook al aan gedacht. Ik ben bang dat er erg veel zal gaan veranderen de komende tijd, en waarschijnlijk weinig tot niks gaat daar goed van zijn.' zei ik, en nam nu zelf ook een grote slok van mijn koffie. Evan mocht het dan misschien wel meer nodig hebben dan ik, ik was ook wel toe aan cafeïne. Eigenlijk had ik het antwoord op mijn vraag zo ook wel geweten. Evan kennende zou hij niet stoppen voor hij zichzelf compleet uitgeput zou hebben. Ik knikte. 'Ja, ik kom ook.' zei ik en keek even bezorgd naar Evan. 'Hoe erg ik het ook respecteer en er dankbaar voor ben wat je doet, je moet toch ook een keer slapen.' zei ik zacht. 'Ik wil je absoluut de les niet lezen, maar als je zo elke dag doorgaat houd je het niet vol, en dan kan je binnenkort niet eens meer meedoen aan protesten.' zei ik puur uit bezorgdheid. Evan was mijn vriend, en ik wilde absoluut niet dat hij het van vermoeidheid ging begeven. 'Het is je eigen keuze, maar weet dat ik best bezorgd over je ben.' zei ik. Inmiddels was het eten bezorgd, en had Evan zijn bord al aangevallen. 'Eet smakelijk,' lachte ik alvorens ik ook mijn broodje begon te eten.

---

How far is far

'Poppy, ja,' zegt ze en ik glimlach naar haar. 'Waarom Cain, dat lijkt niet eens op Augustus,' vraagt ze wat brutaal. Ik lach zachtjes. Het is een veelgestelde vraag. Over het algemeen stelt iedereen aan wie ik me voor de eerste keer voorstel die vraag. Ik neem het ze ook niet kwalijk wat een logische bijnaam zou "Gus" zijn en zo noemen ook een aantal mensen me, maar over het algemeen heb ik liever dat mensen me Cain noemen. Die naam vind ik gewoon wat... stoerder? Denk ik.       'Cain is mijn tweede naam,' zeg ik, 'over het algemeen noemt iedereen me Cain en zo stel ik me ook voor.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik denk dat het komt doordat ik ooit eigenwijs wilde doen tegenover mijn ouders en mezelf Cain ging noemen, omdat zij mij altijd Gus noemde. Het is blijven hangen.' Ik kijk haar aan. 'En waar komt de naam Poppy dan vandaan, als ik vragen mag?' vraag ik haar dan. 'Of heet je gewoon zo?' Het lijkt me een beetje raar als ze daadwerkelijk "Poppy" heet, want wie noemt zijn kind nou zo, maar goed, mijn ouders hebben me Augustus genoemd, net zoals de maand en dat is ook behoorlijk belachelijk. Ik haal een hand door mijn haren en laat mijn blik dan over de campus gaan. Ik heb verder nog niet echt iemand kunnen vinden die ik goed ken. Ik heb geen idee waar mijn vrienden ergens uithangen. Ik leun voorover en haal een zak met broodjes uit mijn tas waar ik vervolgens van begin te eten. Ik richt mijn blik weer op Poppy en wacht tot ze antwoord geeft op mijn vraag.

---

The soul is like an appendix: I literally don’t even use it.