Nee, het is en blijft het lichaam van de vrouw. We mogen zelfs geen organen van een overledene wegnemen, zonder toestemming van die persoon, dus ik vind niet dat je dan kan zeggen; oh, maar over het lichaam van een levende vrouw mag een ander wel beslissen. Daarbij zit je langer met de gevolgen dan negen maanden, zelfs al geef je het kind op voor adoptie of 'dump' je het bij de vader. Je hebt stretchmarks, gewicht dat misschien niet meteen verdwijnt, hormonale klachten, geneeskundige kosten... Ik kan me goed voorstellen dat een vrouw hier psychologisch van kan af zien.
Ik vind wel dat er psychologische begeleiding en/of bijstan moet zijn bij abortussen, én dat bij beide ouders (indien gewenst, uiteraard). Ik kan me namelijk ook voorstellen dat sommige mannen het psychologisch moeilijk hebben, doordat het voor hen kan voelen als het verlies van een kind. Of misschien het schuldgevoel waar ze mee zitten. Je kan nu wel zeggen; dan hadden ze maar bescherming moeten dragen, maar heel eerlijk; dat is echt wel een gedeelde verantwoordelijkheid die we niet zomaar op het andere geslacht mogen schuiven. Ik vind dat de impact op de mannen wel onderschat wordt en dat daar wel eens naar gekeken mag worden. (Ik heb het uiteraard niet over verkrachters en dergelijke, maar dat is sowieso maar een klein percentage van de abortusredenen).
Kortgezegd; De mannen mogen niet het recht hebben om de beslissing te maken, maar er mag in sommige gevallen wel naar geluisterd worden en/of er moet rekening gehouden worden naar de psychologische impact bij beide ouders. Het is tenslotte niet enkel jouw mogelijk kind dat je 'verliest'.
Mijn brein breint zoals het breint.