Asra Lovett
20 • Blind • Aerokinesis • Leander, Ava, Talon, & Arne • Kitchen
Met een geforceerde nonchalance laat ik de ene druif na de andere in mijn mond belanden, als ik alle woorden simpelweg probeer mee te volgen. Normaliter ben ik niet zo’n fan van dit soort druktes – al zeker niet wanneer het onverwacht is – maar toch wil ik mezelf dwingen tenminste even te blijven zitten, alvorens de keuken uit te vluchten.
’Ik kan je geen ongelijk geven. Het is veel te mooi weer om niet naar buiten te gaan.’
Mijn mondhoeken krullen omhoog vanaf ik Leander’s woorden hoor, in combinatie met Talon die duidelijk aan mijn andere kant zit – hoorbaar door de muziek die uit zijn koptelefoon ontsnapt.
’Dus, jullie twee; als jullie geen toekomstig koppel zijn, dan weet ik het ook niet meer,’ hoor ik de nieuwe Ava er dan aan toevoegen.
Jullie twee. Over wie had ze het? Mij? Vast niet. . . Toch? Ik hoor een zachte “krak” van Leander af komen en vermoed dat hij één van het duo is, maar wie de andere persoon was zou ik nooit met zekerheid kunnen benoemen; ondanks ik onnoemelijk nieuwsgierig ben naar wie ze nu bedoelde.
’Dat zeg je met je toekomstvoorspellende gaven?’ Ik merk hoe hij het geamuseerd probeer te zeggen, maar kan niet ontkennen dat er een zekere gemaaktheid achter schuilt. Wie ze ook bedoelde, het had Leander in zekere mate nerveus gemaakt; waardoor er zich automatisch een zachte, bezorgde frons tussen mijn wenkbrauwen vormt. Als ze mij bedoelde. . . was het voor hem dan zo’n vreselijke gedachte een koppel te zijn?
Zachtjes laat ik me van het aanrecht afglijden en begeef me weer naar de koelkast, als ik de druiven er weer in plaats op hun vaste plekje. Pas dan draai ik me weer richting de chaos aan personen. ‘Iemand toevallig zin mee naar de tuin te gaan. . . ?’ vraag ik met alle moed die ik kan vinden. Niet dat het rampzalig zou zijn als ik alleen ging, maar gezelschap is altijd fijner.
’Je kan me vinden aan de schommels. . .’ voeg ik er enigszins enthousiast aan toe. De schommels waren oud en veelal ongebruikt, maar ik vond ze geweldig. Het pad erheen voelt zo natuurlijk als naar mijn eigen slaapkamer toe, waardoor ik vlotjes de ene stap na de andere zet – hopend dat er toch iemand volgt.
A girl who wonders.
