RPG | 200 • Addams Academy for the Talented • Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

12 maart 2017 - 1:17 Orwell is offline

Orwell 1266

Addams Academy
Is there truly a way to know —
whether it’s a curse, or a gift?

Story

Regels

Academie Regels

Ruimten

Rollen

Kamerindeling

Beginsituatie

Vrijdagvoormiddag — 11:30, Wat begon als een doodnormale dag binnen Addams Academy, veranderde al snel wanneer merendeel van de docenten weggeroepen werden wegens een probleem met de Oppositie, niet meer dan 15 minuten geleden. De lessen zijn voor de rest van de dag afgelast en de studenten zijn vrij om hun tijd naar eigen verlangen te vullen.

As children we always loved superheroes — desiring to become just as brave as they are;
yet when given the opportunity, it would seem. . .
it's simply so much easier to become the villain.

Speeltopic — Rollentopic — Praattopic

[ bericht aangepast op 20 maart 2017 - 17:38 ]

A girl who wonders.

12 maart 2017 - 3:48 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MT.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

12 maart 2017 - 4:39 SweetTooth is offline

SweetTooth 45655

Ich liebe dich 27.12.23

12 maart 2017 - 7:51 Necessity is offline

Necessity 5622

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

12 maart 2017 - 8:28 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

— MT.

•

12 maart 2017 - 9:28 OosterEiland is offline

OosterEiland 2376

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

12 maart 2017 - 10:01 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Omnomnomnom.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

12 maart 2017 - 10:05 Ons is offline

Ons 3202

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

12 maart 2017 - 10:30 LordJohn is offline

LordJohn 10839

MT.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

12 maart 2017 - 10:46 Frisk is offline

Frisk 8318

Brinvi schreef:
MT.

Mijn brein breint zoals het breint.

12 maart 2017 - 11:29 Mazino is online

Mazino 5457

Brinvi schreef:
MT.

Do it scared, but do it anyway.

12 maart 2017 - 11:36 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Ameleigh Addams

Mutant • Pain Inducement • 22 • Arthur @ Classroom, music

Enigszins met een paniekerige blik in haar kijkers, stapt Ameleigh met grote passen door de gangen van haar thuis — of eerder gezegd, haar vaders thuis. Slechts een kwartier geleden waren vrijwel alle volwassenen weggeroepen om een aantal tegenstanders van de mutanten tegen te houden, wat dat ook mocht betekenen. Vaak wilden de volwassenen niets kwijt over wat ze buiten de muren van de academie deden op momenten als deze — reden voor Ameleigh om er alsmaar over na te denken en steeds nerveuser te worden naarmate dit soort incidenten vaker en vaker voorkwamen. De laatste keer was twee weken geleden, alsof de zogenaamde aanvallen zich steeds sneller achter zich opvolgden — wat probeerden ze toch te bereiken?
Voor nu was het duidelijk waar ze naar op zoek was — of wie, de enige persoon binnen deze muren waar ze zich voor de volledige honderd procent veilig voelde. Grotendeels door hun speciale band, wist ze instinctief waar ze hem kon vinden — wat bevestigd wordt door de klanken van de piano die haar tegemoet komen vanuit het muzieklokaal.
‘Arthur?’
Direct na het uitspreken van zijn naam, ziet ze zijn kijkers de hare opzoeken — exacte kopieën van de hare — en voelt ze een groot gedeelte van de angst van zich afglijden. Arthur zou weten wat te doen, hij wist immers altijd wat te doen. Ameleigh snelt de ruimte door om tegen hem aan te kruipen op de kleine pianokruk, haar lichaam vormde zich gemakkelijk naar het zijne en hun ademhaling liep al binnen enkele seconden gelijk.
‘Wat is er aan de hand? Waarom zijn de leerkrachten alwéér weg? Waarom vertellen ze ons niets?’ Ameleigh knijpt haar handen samen tot vuisten, ze hield er niet van om deze angstige gevoelens te hebben — het wakkerde haar gave aan, die ze liever niet wilde voelen.

Zephaniah Cohen

Mutant • Touch of Death • 23 • Alone @ Recreation

Wanneer alle leerkrachten en leerlingen zijn verdwenen uit het klaslokaal, staat Zeph langzaamaan op om te bedenken wat hij op het moment zal gaan doen. Alhoewel de leerkrachten allemaal zijn weggeroepen, was Zeph niet zo dom om te denken dat hij alles zou kunnen maken op het moment. Ondanks die gedachten, zou hij dat sowieso niet doen — Zeph was een voorbeeldige leerling te noemen, op het onder controle leren houden van zijn zogenaamd speciale krachten na, dan.
Uiteindelijk weet Zeph uit te komen in de algemene recreatieve ruimte, waar zich al enkele leerlingen bevinden. Zeph glijdt gemakkelijk neer op zijn favoriete plek — een oversized stoel aan de uiterste zijde van de ruimte, waardoor hij zo min mogelijk in contact hoeft te komen met de andere leerlingen in de academie. Zeph hield ervan om alle risico’s tot een minimum te beperken, zodat hij niets of niemand pijn zou doen — of erger.
Nerveus glijden Zephs handen over zijn handschoenen, hij haatte die dingen. De enige momenten dat hij zich fijn voelde, was als hij die handschoenen uit had en de wind op zijn huid kon voelen. Echter, dat was opnieuw een risico dat hij niet kon nemen. Stel dat iemand per ongeluk tegen zijn hand aan zou stoten en daardoor in een coma belandde? Ondanks het gegeven dat de leerkrachten hun vertrouwen hadden uitgesproken jegens hem, had Zeph geen vertrouwen in zichzelf. Hij was gevaarlijk en zou uit de buurt gehouden moeten worden van andere personen.
Zuchtend sjort Zeph een comic uit zijn broekzak — Spiderman, een klassieker — en bladert nietsziend naar de bladzijde waar hij vanmorgen was gebleven. Volgens mij had hij deze comic al tientallen malen gelezen, maar het bleef een van de beste. Zeph tracht zichzelf te concentreren op de afbeeldingen en tekstballonnen, maar hij merkt dat zijn gedachten vaak af dwalen naar de vraag wat de leerkrachten op het moment aan het doen waren.

•

12 maart 2017 - 11:46 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Adreana "Dee" Ebony Reve

18 • Umbrakinesis • Outside • Alone

Door een onverwachte pauze, ~~mogen~~ moeten we opeens het klaslokaal verlaten. Hoewel de meeste waarschijnlijk blij zijn met deze verandering van het rooster, geeft het mij geen excuus meer om iedereen te negeren en te ontwijken. Ik ben nog maar net een paar weken terug, maar tot nu toe heb ik mij tussen iedereen weten te maneuvreren. Een aantal maanden geleden ben ik weggelopen, weggerend eigenlijk. Zo snel als de wind. Als een klein, bang, haasje en daar haat ik mijzelf voor. Ik heb iedereen zonder waarschuwing achtergelaten, omdat ik bang en boos was en nu durf ik niet met de consequenties te dealen. Snel glip ik het klaslokaal uit en loop ik de hal als eerste uit. Mijn lichaam sputtert tegen door mijn gebrek aan energie. Een van mijn beste vrienden heeft de taak opgenomen om mijn krachten — het creëren van duister en nachtmerries — iedere dag weg te zuigen, zodat ik redelijk normaal kan slapen zonder nachtmerries, maar toen ik weggerend ben, heb ik ook hem achter gelaten en daarmee ook mijn normale slaapritme. Vrijwel elke avond word ik weer geteisterd door nachtmerries en het is echt een regelrecht hel.
Ik plof buiten op het gras in een hoekje waar ik niet zo snel opgemerkt word en leun met mijn hoofd tegen de verkoelende, stenen muur van Addams Academy. Mijn tas gooi ik op de grond en binnen enkele seconden begin ik al weg te dommelen. Misschien gaat het mij lukken om hier te slapen, met de zon op me gericht. De schaduwen zijn er nu niet en… mijn redeneringen beginnen langzaam te vervagen als de vermoeidheid de overhand neemt. Mijn ogen zakken dicht en ik probeer met het laatste energie mijn krachten te blokkeren, in de hoop dat dit helpt om mijn krachten weg te houden. Het is wat ik heb geleerd op deze school, maar tot nu toe ben ik er nog niet bepaald goed in geworden. Gelukkig is dit de zeldzame keer dat het mij lukt om de schaduwen weg te houden — al denk ik dat de zon daar ook een rol ingespeeld heeft en mijn slaap is diep en helemaal nachtmerrie loos.

“How do you wake up from a nightmare if you aren't asleep?”

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

12 maart 2017 - 12:39 LordJohn is offline

LordJohn 10839

ZEA SILVER STORM

"See, this is why I like modern architecture. The houses are too new to have ghosts."

21 • MEDIUMSHIP • RECREATION • ALONE

Het was even hectisch toen er blijkbaar mensen van de Oppositie buiten het terrein stonden om ons wat aan te doen. De leerkrachten gingen meteen naar buiten en nu vervalt de rest van de lessen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, als ik eerlijk ben. Ik weet ook niet wat ik moet doen. De mensen die niet weten wat wij allemaal doormaken, vinden ons freaks en ze zijn bang dat we ze wat aan zouden kunnen doen. Het erge is nog dat ik mezelf een freak vind. Ik wil geen geesten kunnen zien, ik wil niet met doden kunnen communiceren. Voor ik hier kwam, wist ik bij god niet wat ik er mee aan moest. De geesten drongen zich aan me op, ze dwongen me met hun nabestaanden te praten om ervoor te zorgen dat alles in pais en vree zou verlopen, maar ik werd bijna gek van angst door die zilveren, doorzichtige schimmen.
Nu ik hier ben, weet ik min of meer hoe ik het moet beheersen, maar ik ben er nog lang niet. De littekens staan op mijn armen, als bewijs dat ik twintig jaar lang met de angst heb moeten leven wat er met me gebeurde. Mentaal gestoord kwam meerdere malen bij me op.
Ik loop de recreatieruimte in en ik kijk rond. Er zitten enkele mensen wat voor zichzelf te doen en ik vervloek de Oppositie dat ze de lessen moesten verstoren. Ik had tenminste afleiding en ik kon me afsluiten van de schimmen, maar nu zijn ze terug. Snel loop ik naar een fauteuil en ik zak erop neer, waarna ik mijn knot uit mijn haren trek en mijn benen op de stoel leg. Dan pas valt me op dat ik een bekende jongen zie zitten en ik glimlach heel kort naar hem, naar Zephanian.

FERGUS CIAR WHELAN

"Fears are absolutely real."

23 • NEMESIS FORM • OUTSIDE • FOLLOWING DEE

Nadat alle leerkrachten weg zijn gerend om de Oppositie tegen te houden, hebben mijn ogen Dee gevolgd. Ze is sinds enkele weken weer hier maar ze heeft nog amper een woord gesproken tegen iemand van ons. Het was raar, ze was gewoon weg, terwijl ik dacht dat we toch een soort van vriendschap hadden opgebouwd. Zij kon me als een van de weinigen kalmeren als ik weer een zo kwaad of gefrustreerd werd en dat ben ik dus een tijdlang kwijtgeraakt. Ik vind het gewoon... jammer, denk ik. Ik weet niet eens waarom ze weg is gegaan. Ze had met me kunnen praten. Ik ben dan niet zo vriendelijk en ik kan nogal uit mijn slof schieten, maar Dee wist zo ongeveer hoe ze me moest handelen als dat weer eens gebeurde.
Ze loopt als eerste het lokaal uit en ik volg haar dan maar. Ik wil gewoon even met haar praten en ik denk dat ik echt flip als ze me weer wegduwt. We hadden een soort 'bondje' samen, om onze krachten, die vooral gaan over duisternis en angst, op iemand te gebruiken. Onze krachten zijn namelijk niet echt positief en ik weet ook bij god niet hoe ik ze op een positieve manier moet benaderen.
'Dee,' zeg ik als ze naar buiten loopt maar ze hoort me niet. Ik volg haar op de voet en zie haar uiteindelijk met haar ogen dicht op het grasveld zitten. Ik zucht een keer als de zon op haar schijnt en haar sproeten uit laat komen. 'Dee,' zeg ik nogmaals en ik sla mijn armen over elkaar heen. Ik wil antwoorden. Ik wil weten waarom ze me zomaar in de steek liet. Ik heb mijn krachten nog lang niet op orde en onder controle en Dee gaf me tenminste het gevoel dat ik zelf kon doen wat ik wilde. Maar nee, ze ging weg, zonder wat te laten weten.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

12 maart 2017 - 13:41 Orwell is offline

Orwell 1266

Arthur Addams

22 • Healing • Ameleigh • Musicroom

Rustig laat hij zijn vingers over de toetsen glijden, als hij een aan hem welbekend deuntje uit de piano laat ontstaan. Vanaf de docenten hadden aangegeven dat de lessen afgelast waren vanwege een Oppositie-probleem, had de jongeman zich uit de chaos teruggetrokken in een muzieklokaal – daar hij alles behalve zin had in het eindeloze gezeik en gevraag van anderen. Vele voelden immers stress op zo’n momenten. Arthur niet, zelfs ondanks het feit dat zijn vader er waarschijnlijk ook bij betrokken is — daarbij zou Ameleigh hem altijd weten te vinden, waarvan hij wist dat ze het nodig zou hebben. In tegenstelling tot hem, maakte Ameleigh zich immers maar al te vaak zorgen in zulke situaties.
En alsof hij haar voelde komen, hoorde hij plots haar zoete stem; “Arthur?”
Meteen kijkt de jongen om en trekt een mondhoek omhoog, als hij haar ogen opzoekt. “Lief zusje,” zegt hij rustig en klopt even naast zich, waarna het fijne wezen tegen hem aankruipt en hij een arm om haar heen vouwt — om zo verder te spelen; ditmaal een deuntje uit hun jeugd, welke hij enkel zou spelen wanneer zijn geliefde tweelingzus naast hem zit. Zelf vindt hij het immers weinig bijzonder; echter wanneer hij er Ame’s ogen door kan zien oplichten, zou hij het eindeloos kunnen spelen.
”Wat is er aan de hand? Waarom zijn de leerkrachten alwéér weg? Waarom vertellen ze ons niets?”
Kort kijkt hij haar aan en trekt een mondhoek weg, om dan weer een geruststellende glimlach op zitten. “De Oppositie die shit veroorzaakt, waarschijnlijk,” begint hij met een kalme stem te spreken, “Je maakt je teveel zorgen, Ame. Vader kan het wel handelen. Zie het als een kans? Een hele namiddag om te doen en laten wat we maar willen.” Hij drukt een kus ter hoogte van haar slaap en keert zich half naar haar toe, perfect op haar bewegingen ingespeeld.
”Wat wil je graag doen?” vraagt hij haar, wetende dat het haar enige afleiding zou kunnen bieden. “Een film? Wandeling in de tuin?” In gedachten gaat hij alles waar zusje van geniet af. “Spelletje in de recreatieruimte?”

A girl who wonders.

12 maart 2017 - 14:26 Evaethas is offline

Evaethas 1578

Mijn toppiccss

Geloof niet alles wat je denkt

Index RPG Actieve Topics Zoek