[RPG] [250] The List [Speeltopic] - Speeltopics

Rollen
Uiteraard moeten de jongens en meisjes van het boek gelijk blijven.
Jongens van het begeleidingsteam: -VOL
-Mathew ''Matty'' Trevor Sadler - 22 - AdoreDelano 1.2
-Wyatt Miller - 22 - Sempre 1.2
-Cassius Harrington - 23 - Horvath 1.3
-Navarro
-Aaron Noriega - 23 - Pharmaceutical 1.2
-Micheal Jámes Martinez - 23 - Desierto 1.4
-Brandon John Merrit - - Granian 1.2
-Ricky Gavis Fontaine - 19 - ZeIda 1.4

Meiden on the list: -VOL
-Nova Ahonen - 20 - Sempre 1.2
-Nicolette 'Nicky' Zoë Addisson - 19 - Choctaw 1.3
-Avery Saélihn Phelan - 23 - Faolan 1.3
-Anthemis
-Zahira Nuru Buckner - 19 - Jughead 1.2
-Faye Desjardins - 19 - Brinvi 1.3
-Elsa Hailey Grace - 19 -Sunrises 1.4
-Aiya Christina Hayashi - 19 - Granian 1.4

kampgasten:
-Kellin Aiden Sadler -AdoreDelano - 1.1

Regels


Hut indeling



Begin
De begeleider zijn al op het kamp en hebben de dames al toegewezen gekregen. De kampgasten komen aan met de bussen en zoeken hun vrienden en gaan hun spullen opbergen. Iedereen maakt zich op voor het grote avondfeest om de vakantie in te weiden.

[ bericht aangepast op 1 maart 2017 - 17:50 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

✩ Mine ✩

---

I am not as think as you drunk I am

• Twenty-two • Outside, with Ricky • Don’t mind me. •

”Is het zo?”
De sarcasme waarmee Ricky deze vraag over zijn tong heen liet droop er nog net niet vanaf. Ik snoof licht en volgde hem als hij zich richt op mijn koffer. “Je weet dat ik daar niet om zal liegen, Ricky.” Natuurlijk vond ik het leuk hem weer te zien, dat onze relatie zo ingewikkeld als de pest was stond daarbuiten en stond daar dan ook geheel los van. Sowieso was dat gegeven een ding waar ik beter niet al te veel over na kon denken, want onze relaties was nou eenmaal… ingewikkeld? Misschien had het iets met het boek en de lijst te maken, of was dat een idee die ik zelf gecreëerd had om het ergens op af te kunnen schuiven, maar ergens zat er een kink in de kabel en ik wist niet precies waar.
      “Heb jij je hele kast inhoud meegenomen?”
Grinnikend kijk ik toe hoe Ricky besluit mijn koffer eerst eens te ‘wegen’ alvorens hij toch besluit het ding voor me te dragen. Eerlijk toegegeven, de koffer zat aardig volgestouwd met kleding, schoenen, et cetera. Maar mijn hele kast? “Nee hoor, dit is nog maar een kwart,” reageerde ik daarom, waarbij een plagend gloed door mijn poelen heen trok en ik de jongeman besloot te volgen naar de hut waar ik mocht wezen. “Je ziet er goed Avery.” Heel even trek ik een van mijn wenkbrauwen op en blik recht in Ricky zijn kijkers als deze in zijn achteruit besluit verder te gaan. “Is dat zo? ” imiteer ik een tikkel speels zijn woorden van eerder en hang mijn rugzak over mijn schouder een; die ook nog gevuld is met wat toiletspullen, en dergelijke. “Dankje tho, jij mag er ook best wel weer wezen.”
      ”Mazzel dat het zo’n goed weer is vind je niet?”
Als hij zich na deze woorden prompt weer omdraait kan ik het niet laten zachtjes te lachen. Hij kon soms zo subtiel zijn. “Slecht weer was ook goed geweest hoor,” werp ik hem toe. “De hut was vorig jaar anders best knus, kan ik me nog vaag herinneren.” Met een geamuseerde trek op mijn lippen en een uitdagende twinkeling in mijn heldere kijkers kom ik bij Ricky aan als deze bij de hut al afwachtend op me staat te wachten. Ik had veel regels voor mezelf opgesteld ten opzichte van de de jongens hier op het kamp, maar Ricky was er een waar dat niet helemaal bij leek te werken; daar was de aantrekking net iets te groot voor eens we elkaar niet leken af te stoten.
      ”Wist je al dat er vanavond een groot feest wordt gegeven?”
Lichtjes schud ik mijn lokken heen en weer en trek vragend een wenkbrauw naar hem op. “Nee, daar heb ik nog niks van gehoord. Was je van plan me te begeleiden dan?” vraag ik en tuit mijn lippen geamuseerd als ik even naar Ricky op kijk. Vervolgens stap ik een kleintje beetje langs hem af om de deur van de hut open te gooien en staar bedenkelijk naar binnen. Aan de ene kant vond ik het geen ramp om hem te delen, maar aan de andere kant had ik er ook geen problemen mee gehad was ik alleen geweest. “Weet jij met wie ik hem allemaal deel?” Subtiel knik de hut in en richt mijn donker kijkers weer op die van Ricky, waarna ik bedenkelijk op mijn onderlip bijt.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

ik dedankte Nova voor de foto's zonder ze eerst te bekijken. Als Boyd erop stond, was het altijd een goede foto. 'Rustiger dan Boyd.' En daarbij kon je een hond gewoon een dagje thuis laten. Een kind niet. Nee, ik zou Boyd nooit inruilen voor een hond. Daarvoor was ik me toch teveel aan hem gaan hechten. Mijn blik gleed naar de kleine man, die helemaal in zijn element was en niet te beroerd was om te delen. Ik grinnikte bij de duw. 'Hij ziet gewoon het mooie in alle dingen. Hij kijkt niet naar het uiterlijk.' Verzon ik terplekken. Dat was als je een kind had, die de oren van je hoofd af vroeg. Je verzon alles bij elkaar. Ik dacht alleen niet dat Nova zo goedgelovig was als Boyd. Maar wist ik veel waarom hij liever takjes dan bloemetjes verzamelde. Bij Nova haar volgende vraag keek ik haar heel even aan, maar wende al snel mijn blik weer af. Langzaam haalde ik mijn schouders op. 'Dubbel.' Mompelde ik. 'Tuurlijk is het fijn om terug te zijn, iedereen weer te zien enzo.' Ik viel even stil en pulkte was aan een van de takjes op mijn schoot. Maar ondanks dat het leuk was, gaf het ook veel herinneringen. Herinneringen aan de moeder van Boyd. Het meisje welk leven ik had verpest. Ik maakte mijn verhaal niet af. Nova wist hoe het zat. 'Maar nu jij hier bent. Word het vast nog veel leuker!' Grijnsde ik en sloeg mijn arm om haar heen. We gingen een fantastische tijd hebben. Boyd kwam aanzetten, met een veelste grote tak, die hij achter zich aantrok. Ik wilde niet eens weten waar hij die vandaan had.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

WYATT MILLER

Na de bespreking had ik besloten een moment voor mezelf te pakken voor ik mij zou overgeven aan de drukte van de komende weken. Ik had het mezelf gemakkelijk gemaakt door in het gras te gaan liggen en ik merkte al snel dat ik door het warme zonnetje begon weg te dommelen. Ik had niet echt goed geslapen de vorige avond en wetende dat er vanavond een lange nacht op ons stond te wachten greep ik dit moment met beide handen aan.       Echter bleek al snel dat ik niet de beste plek had gekozen want naast mijn mooie grasveldje lag een van de hutten. De ene na de andere dame liep naar binnen om koffers de dumpen en het geluid van de wieltjes op kiezels was niet echt prettig. Wat loom knipperde ik met mijn ogen toen ik opnieuw geluid hoorde en dit maal twee figuren naar de hut zag lopen.       Een vrolijke lach verscheen op mijn gezicht toen ik zag wie het waren. Faye en Michael. Grinnikend keek ik toe hoe Michael met de tassen van Faye liep en ik schudde even mijn hoofd. De dame had het goed voor elkaar. Ik was benieuwd naar hoe het tussen ons zou gaan nu ze weer terug was. Ergens had ik namelijk niet verwacht dat ze terug zou komen. Ze leek een jaar geleden in ieder geval niet heel erg gecharmeert te zijn van deze plek.       Met wat moeite krabbelde ik overeind voor ik naar de twee toe liep en hen al van een afstandje begroette. Eenmaal bij hen aangekomen gaf ik Michael een klap op zijn schouder om vervolgens Faye in een knuffel te trekken. De zomer ervoor hadden we leuke avonden gedeeld en hoewel het niet was uitgelopen tot wat ik had gehoopt had ik zeker een zwak voor haar.       "Hey gorgeous," grijnsde ik waarna ik even naar Michael blikte. "Arme jongen, heeft ze nu al haar zweep te voorschijn gehaald?" Grapte ik. ««« You’re on my list of things to do tonight »»»

[ bericht aangepast op 3 maart 2017 - 0:06 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

WITH WYATT & MICHAEL || AT CABIN 4 || OUTFIT

---

---

Poging één tot al haar spullen mee te nemen; ze verplaatste haar keyboardcase naar onder haar arm, zodat ze met haar vrije rechterhand haar koffer mee kon nemen, en in haar linkerhand haar weekendtas. Het ging niet geheel volgens plan, de koffer rolde niet goed op het gras en de weekendtas was te zwaar om te tillen met één hand, met als gevolg dat haar keyboardcase op de grond viel. Faye kromp lichtelijk in elkaar, alsof ze de pijn van haar keyboard voelde. Okay, nee dat ging niet werken. Met lichtelijk rode wangen raapte ze de case op, en toen ze weer op keek, keek ze recht in Michael’s gezicht.       ’Welcome back gorgeous,’ zei hij met een glimlach en een knipoog, waardoor haar wangen enkel roder kleurden. ‘Ziet er naar uit dat je wat hulp nodig hebt met... Dat allemaal…'       ’Ik ben niet zo goed in pakken, zoals je kunt zien,’ gaf ze iets beschaamd toe, al had hij dat waarschijnlijk ook wel aan haar hoeveelheid spullen kunnen zien. Waarschijnlijk had ze het niet eens voor elkaar gekregen met al haar spullen te slepen als ze niet haar gitaar en keyboard mee had.       'Kom op.’ Voor ze verder nog iets kon zeggen, pakte hij haar koffers al op, met gemak, alsof ze slechts gevuld waren met veertjes. Snel haastte ze zich naast him.       ’Dankjewel, Michael,’ glimlachte Faye terwijl ze naar haar hut liepen. Toen ze daar vlakbij waren, kwam een bekend gezicht hen te gemoed. Wyatt. Hij klapte Michael op zijn schouder, terwijl Faye probeerde te bedenken hoe ze hem moest begroetten. Het eind van vorige zomer was wat apart gegaan, en ze had geen idee hoe het kwam. Wyatt leek het wel te weten, want zonder aarzelen trok hij haar in een knuffel, wat voor haar nogal onverwacht kwam.       ‘Hey gorgeous.’ Faye keek kort van Wyatt naar Michael. Was er een nieuwe bijnaam voor haar waar ze niet van af wist? ‘Arme jongen, heeft ze nu al haar zweep te voorschijn gehaald?’ Veel van de andere meisjes hier een gevat antwoord op gehad. Zij niet.       ’Oh, nee! Hij bood het zelf aan, ik heb geen zweep,’ zei ze snel, om enkele seconden later te beseffen dat hij een grapje maakte, en haar wangen weer hun haast permanent rode kleur kregen.       Bij de hut stonden ook Zahira en Ricky, wie ze een vluchtige glimlach toewierp, om hierna haar spullen naar binnen te brengen. ‘Dus, eh, wat zijn de geplande activiteiten voor de vakantie, of mag ik die niet weten?’ Terwijl ze dit vroeg haalde ze haar keyboard, die er nog heel uit zag, goddank, uit haar koffer, plaatste die op het bed, en kroop vervolgens onder het bed met haar bovenlichaam om de stekker in het stopcontact te steken. Toen ze onder het bed vandaan was, speelde ze enkele noten op de keyboard. Een opgeluchte zucht verliet haar lippen toen het gewoon hetzelfde klonk als normaal.       ’Ik had hem net laten vallen,’ verklaarde ze aan Wyatt en Michael, omdat het er waarschijnlijk nogal vreemd uitzag.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ricky Gavis Fontaine ‘Je weet dat ik daar niet om zal liegen, Ricky,’ had ze gezegd en ik had het wijselijk genegeerd waarna ze een sarcastisch grapje maakte over de inhoud van haar koffer. ‘Een kwart?’ Lachte ik verbaasd en probeerde mijn glimlach te verbergen wanneer ze mijn complimentje terugkaatst. ‘Slecht weer was ook goed geweest hoor,’ sprak ze toen ik me had omgedraaid en ik haalde mijn schouders op, niet wetende waar ze heen wilde met die uitspraak. ‘De hut was vorig jaar anders best knus, kan ik me nog vaag herinneren.’ Ik schonk haar een verbaasde maar geamuseerde blik over mijn schouder, toen we weer stil stonden en ik mijn blik op haar had vastgeketend knikte ik. ‘Dat is al zo lang geleden, misschien moeten we die herinnering straks maar weer eens gaan opfrissen,’ plaagde ik haar en nam een hijs van mijn sigaret terwijl ik zachtjes lachte.       ‘Nee, daar heb ik nog niks van gehoord. Was je van plan me te begeleiden dan?’ Antwoordde ze en ik maakte even vlug oogcontact met Faye die met Wyatt en Michael stond te praten. Een korte glimlach verscheen op mijn gezicht en ik knikte haar even kort toe voordat ik wat opzij stapte zodat Avery langs mij kon stappen en de deur van hut opengooide. ‘Als je wilt dat ik je begeleid dan doe ik dat met liefde,’ sprak ik en tikte de sigaret af terwijl ik net als haar even de hut binnenkeek. ‘Maar ik heb begrepen uit betrouwbare bronnen dat jij zelf heel goed weet hoe jij een feestje moet vieren of is dat niet waar?’ Voegde ik er aan toe met een brede grijns en stootte zachtjes, plagend haar schouder aan. ‘Weet jij met wie ik hem allemaal deel?’ Vroeg ze vervolgens terwijl ze wat bedenkelijk naar de hut knikte en vervolgens op haar onderlip beet, mijn blik bleef dan ook even hangen bij haar lippen voordat ik mijn ogen in die van haar boorde. Als er iets belangerijks was op dit kamp was het om niet verliefd te worden, dat zou alleen maar in de weg zitten van de vrijheid die iedereen juist zocht. Ik wreef mijn haar wat naar achter terwijl ik de sigaret die tussen mijn vingers bundelde op de grond gooide en in mijn zak begon te graaien. ‘Toevallig, weet ik dat wel,’ mompelde ik en haalde het verfrommelde lijstje uit mijn zak om hem vervolgens strak te vegen met mijn hand en zo de letters kon ontcijferen. ‘Nova… Nicky en jij,’ zei ik en dacht even aan Nova. Ik kende haar natuurlijk ook al een tijdje en het was dan ook leuk om haar weer te zien, ik had een voorgevoel dat dit kamp wel een succes zou worden. ‘Moet ik je nog helpen met uitpakken of… Of wil je wat anders doen?’ Vroeg ik en stapte half de deur in en keek naar de bedden, ze had in ieder geval nog elke keus om te liggen waar ze zelf wou. ‘Je hebt in ieder geval meer geluk met je kamerleden dan mij.’

---

Everything is illuminated by the light of our past.

ELSA HAILEY GRACE 19 years old // Outfit Hij haalde zijn schouders op. "Well, ik dacht ik wil even snel wat mensen leren kennen hier dus een kamp is dan altijd wel een goede manier. Ik ben natuurlijke nu een erg zielige buitenlander met geen vriendjes." Zei hij met een pruillip maar ik merkte wel dat hij lachte. "Dat komst vast wel goed hoor. Volgens mij ga je snel vrienden maken hier." Meende ik. Ik dacht echt dat dit het geval was. "Voornamelijk daardoor." Vervolgde hij. "Had niet zo gekeken naar verschillende kampen, ben heel erg van eerste beste waar ik me voor opgeef. Heb wel wat mensen ontmoet die erover vertelde, dat het wel chill was." Daarin leek hij best wel op me. Ik was ook een persoon die niet lang ging zoeken naar kamp, maar snel de eerste zou kiezen om ervan af te zijn. "However, ben jij hier al vaak geweest?" Vroeg hij en hij hield zijn hoofd een beetje scheef. "Nee, alleen vorig jaar." Antwoordde ik terwijl ik een plukje haar die voor mijn gezicht was gaan staan weer maar achter duwde. "Als jij terugkomt moet het wel leuk zijn toch? En dat bedoel ik voor de twee manieren die je hier op kan interpeteren." Zei hij met een flirterige ondertoon. Ik rolde weer met mijn ogen. "Ja, het is hier heeeel leuk." Ging ik verder in zijn spel en ik trok mijn wenkbrauwen even op. "Voor de twee manieren." Vervolgde ik uitdagend. "Wat voor leuks kun je hier allemaal doen?" Vroeg hij vervolgens. "Een beetje vanalles. Naar het strand gaan, zonnen, zwemmen, feesten. En misschien ook een paar activiteiten." Antwoordde ik weer. "Maar het beste is hier om naar het strand te gaan. We kunnen er wel naartoe gaan als je wilt? Dan weet je waar het ligt." Stelde ik voor.

---

African/American • 19 • With Matthew

---

De knipoog van Micheal heeft Zahira nog net weten te ontvangen, maar of dat het nu allemaal beter maakt, betwijfelt ze. Al snel is hij totaal uit haar gedachte verdwenen door het zien van Matt en al snel heeft ze zich om zijn lichaam heen gevouwen.       ‘Babe!’ Zahira voelt Matt zijn armen om haar middel heen en ziet de grond onder haar draaien gezien het feit dat hij een rondje met haar draait. Ze ontvangt een kus op haar wang als begroeting voordat ze weer veilig met beide benen op de grond belandde. Zahira kijkt op en een korte lach verlaat haar mond bij het zien van zijn al te herkenbare grijns. ‘Dit voorspelt niets goeds.’ Lacht ze dan om hem vervolgens even kort in zijn wang te knijpen. Ze kan zich niet bedenken wat voor avonturen ze dit jaar weer zullen gaan beleven, maar het beloofd weer een mooie tijd te worden.       Zahira wilt net voorover bukken om haar sporttas beet te pakken, wanneer deze voor haar voeten van de grond af word gehaald. Met een opgetrokken wenkbrauw weet ze Matt aan te kijken, maar doet geen moeite om hem tegen te houden en voelt al snel zijn arm rond haar schouder. ‘Vertel, hoe is het leven?’ Zahira weet even kort met haar hoofd te schudden, niet wetend waar te beginnen. ‘Well, mijn leven, hm. Over het algemeen niet zo interessant, maar omdat je zo aandringt wil ik je met liefde vertellen dat ik extra ben gaan trainen én mij heb ingeschreven bij de dichtstbijzijnde fashion school voor volgend jaar.’ Verteld Zahira al lopend richting haar hut.       ’Ja, Matt, pas maar op. Je zal nog achterover vallen van deze diva en haar ingebouwde kledingkast in de tas die je draagt.’ Zahira lacht en werpt een overduidelijke blik naar haar tas. ‘Je zal het niet geloven, maar die tas inderdaad.’ Haar ogen twinkelen even kort van de enthousiasme die door haar lichaam vliegt, maar wanneer ze langs Matt kijkt, vallen haar ogen op een jongeman die zij uit duizenden kan herkennen en ongewild verdwijnt de glimlach van haar gezicht. Cass.       Ze heeft geen idee hoe het tussen hen beide zal gaan en probeerde zoveel mogelijk hun weerzien uit haar hoofd te halen, maar toch wist deze gedachte iedere keer weer terug te keren. Moet ze naar hem toe gaan en gedag zeggen? Loopt ze verder en spreekt ze hem later aan? Of zal ze het gewoon zoveel mogelijk uitstellen? Het zal er ooit van moeten komen.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ik keek tevreden toe hoe ze begon te blozen, ik had dat effect nou eenmaal. ’Ik ben niet zo goed in pakken, zoals je kunt zien,’ zegt ze en ik knik. 'Ach, het kan altijd erger.' zeg ik lachend. ’Dankjewel, Michael,’ glimlachte ze en ik glimlach even naar haar. Toen we eenmaal dichter bij haar slaapplaats aankwamen, zag ik ook Wyatt aan komen lopen. Iets waardoor er een brede grijns op mijn lippen verscheen. Eenmaal bij ons aangekomen kreeg ik een klap op mijn schouder en trok hij Faye in een knuffel. Ik schud mijn hoofd en lach. "Hey gorgeous," grijnsde hij naar haar. "Arme jongen, heeft ze nu al haar zweep te voorschijn gehaald?" Grapte hij vervolgens en ik pruil even. ’Oh, nee! Hij bood het zelf aan, ik heb geen zweep,’ zei ze snel en ik lach kort, voor ik naar Wyatt buig. 'Ze heeft wel een zweep hoor.. Hij is zwart-rood, van leer.' plaag ik zachter, maar hard genoeg zodat zij het ook hoort. Ik grijns even naar hem en buig terug. ‘Dus, eh, wat zijn de geplande activiteiten voor de vakantie, of mag ik die niet weten?’ vroeg ze terwijl ze ondertussen haar spullen wegzette en haar keyboard opzette. Ik haal even mijn wenkbrauw op als ik haar zo bezig zie en schud mijn hoofd. ’Ik had hem net laten vallen,’ verklaarde ze uiteindelijk en ik knik lachend. 'Als jij het zegt gorgeous.' zeg ik en glimlach. 'Nou.. Eigenlijk niet. Maar een daarvan is wel mij een knuffel geven en misschien wat cuddling tonight... What do ya say?' zeg ik speels grijnzend en knipoog, voor ik mijn armen spreid voor haar.

---

El Diablo.

NOVA AHONEN

Ik lachte breed toen Kellin zei dat een hond rustiger was dan Boyd. Daar kon ik mij wel iets bij voorstellen ja. Hoewel ik zeker wist dat een hond het al drukke kereltje alleen maar zou aanmoedigen.       Zijn antwoord op mijn vraag waarom Boyd takken in plaats van bloemetjes verzamelde liet mij even grinniken, hoewel die lach al snel van mijn lippen verdween bij Kellin's volgende woorden. Ik kon het mezelf niet voorstellen hoe het moest zijn geweest voor hem, maar ik had alle respect voor de manier waarop hij met de situatie was omgegaan. Hij was niet weggerend van zijn nieuwe verplichtingen maar had ze omarmd. Ik kon alleen maar bij mezelf bedenken dat ik maar weinig anderen kende die zo met deze situatie om zouden zijn gegaan.       Zodra hij een arm om mij heen sloeg begonnen mijn wangen te gloeien en gelukkig zorgde Boyd voor afleiding van mijn ongemakkelijke reactie door er aan te komen lopen met een enorme tak. Hoewel, lopen, hij had er duidelijk veel moeite mee om de tak achter zich aan te slepen.       "Je verveelt je in ieder geval geen moment met die kleine," lachte ik waarna ik omhoog krabbelde en even om mezelf heen keek. "Dus Kel, ga je mij en Boyd een rondleiding geven door dit wonderlijke paradijs?" Vroeg ik grijnzend waarna ik geconcentreerd wat takjes uit Boyds haar begon te halen om die op de stapel te laten vallen die nog steeds op Kellings schoot lag. ««« She was a sky full surpises »»»

---

When time and life shook hands and said goodbye.

WYATT MILLER

Het was duidelijk dat ik compleet was vergeten hoe onschuldig Faye kon zijn want de rode wangen die ik had veroorzaakt met mijn begroeting had ik niet helemaal verwacht. Ah, dat was waarom ik haar zo leuk had gevonden.       Tot mijn tevredenheid liet Michael weer eens blijken waarom ik hem zo mocht toen hij adrem vertelde dat Faye toch echt een zweep had. "Oeh, kinky hoor," grijnsde ik plagend naar het meisje naast me. Ik vond het geweldig om haar een beetje te plagen, zeker omdat ze een van de weinige was die niet meteen een pan tegen mijn hoofd aan gooide. Dat was ook een keer fijn.       Toen ze vroeg wat de plannen waren voor deze vakantie wachtte ik tot Michael haar antwoord zou geven. Ik wist namelijk dat ze in zekere zin op de hoogte was van de lijst en het leek mij het beste als ik daar maar even niet over zou beginnen. Zijn geflirt met haar was ik gewend en hoewel ik normaal wellicht iets alfa mannetjes achtiger zou reageren hield ik mij in. Of nou ja.. Een beetje.       "Hm, omdat je er zo lief om vraagt," sprak ik alvorens de jongen naast mij een knuffel te geven. "Maar voor vanavond weet ik het nog niet hoor, ik denk dat ik liever tijd met Faye door breng." Ik knipoogde grijnzend naar Michael om vervolgens weer mijn aandacht op de brunette te richten. De noten die ze had aangeslagen klonken in mijn oren prima. Maar goed, ik was niet bepaald muziekaal te noemen, dus ik kon het ook fout hebben.       "Nou, goed om te horen dat hij het nog doet. Ga je ons vanavond wat meer laten horen?" Vroeg ik haar. ««« You’re on my list of things to do tonight »»»

---

When time and life shook hands and said goodbye.

WITH WYATT & MICHAEL || AT CABIN 4 || OUTFIT

---

---

’Ze heeft wel een zweep hoor.. Hij is zwart-rood, van leer.’ Wat? Faye schudde verwoed hoofd terwijl Wyatt zei dat het kinky was. Had ze op dat moment iets gegeten, dan was ze er vast en zeker in gestikt en dood op de grond gevallen. Al klonk dat ergens wel aantrekkelijk, want ze kon wel door de grond zakken.       ’Ik eh, ben niet k-kinky,’ kwam er onhandig uit haar mond. ‘En ik heb ook geen zweep,’ vervolgde ze snel. ‘Als je dat niet geloofd moet je mijn tas maar doorzoeken.’ Dat was misschien niet het verstandigste om te zeggen, maar ze had het niet compleet door.       Even later had ze haar keyboard getest, die het tot haar grote opluchting nog deed. Alleen de gedachte al dat ze de hele zomer niet kon oefenen, en daardoor aan het begin van nieuwe schooljaar er uit zou zien als een compleet idioot, gaf haar nachtmerries.       'Als jij het zegt gorgeous.’ Okay, nieuwe bijnaam dus. 'Nou… Eigenlijk niet. Maar een daarvan is wel mij een knuffel geven en misschien wat cuddling tonight... What do ya say?' Het ging gepaard met een grijns, knipoog en gespreide armen. Faye was blij dat Wyatt er eerst op reageerde.       ’Hm, omdat je er zo lief om vraagt,’ de jongens knuffelden elkaar voor enkele seconden, ‘maar voor vanavond weet ik het nog niet hoor, ik denk dat ik liever tijd met Faye door breng.’ Haar wangen werden enkele tinten roder.       ’Oh, ja, dat is goed?’ Way to embarrass yourself Faye. Ze glimlachte naar Wyatt waarna ze naar Michael keek en knikte. Als een knuffel op het programma stond, kon ze hem lastig geen knuffel geven, al was het misschien wel een beetje apart. Hij was een behoorlijk stuk langer dan zij was, en ze stond wat onhandig op haar tenen te wiebelen terwijl ze haar armen rondom zijn hals sloeg. Faye knuffelde hem enkele seconden, waarna ze hem weer losliet en een stapje naar achteren zette.       ’Nou, goed om te horen dat hij het nog doet. Ga je ons vanavond wat meer laten horen?’ zei Wyatt nog op haar keyboard testen. Haar ogen lichtten op toen hij er naar vroeg. Muziek was zo’n beetje het enige waarbij ze zich compleet op haar gemak voelde.       ’Natuurlijk,’ zei ze enthousiast. ‘Ik heb alleen wel stroom nodig voor mijn keyboard, dus dan zou het hier moeten als jij, jullie, meer willen horen, of in een van jullie cabins, ik hoop dat dat niet erg is…’ Ze beet kort op haar onderlip. 'Maar misschien kunnen we zo eerst zwemmen?' stelde ze aarzelend voor. Ze kon haar moeder al horen juichen. 'Ik heb het nu al warm en kan wel wat afkoeling gebruiken. Als jullie het willen tenminste hoor!'

[ bericht aangepast op 4 maart 2017 - 6:36 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nicolette 'Nicky ' Zoë Addison Shyness can ruin so many good opportunities De hele weg richting het kamp had ik rustig naar buiten zitten staren en muziek zitten luisteren. Ik had mezelf even afgesloten van de rest, wat ik wel vaker deed. Het voelde altijd fijn om tussen zoveel mensen mezelf even weg te laten zakken. Het tweede jaar op het kamp was voor mij aangebroken en de zenuwen waren opgelopen. Natuurlijk ging ik er heen voor de gezelligheid, maar de echte reden hield ik liever voor me. Zou het dit jaar weer gebeuren? 'Jonge dame, je mag uitstappen.' Ik schrok op uit mijn gedachtes en zag de buschauffeur mij aankijken. De hele reis had ik zitten te dagdromen en ik had totaal niet meegekregen dat we al op onze bestemming waren aangekomen. 'Sorry,' mompelde ik verlegen naar de chauffeur toe, die me even raar aankeek. Waarvoor moest ik me ook alweer voor verontschuldigen? Het was aardig druk nog bij de de koffers, maar toch wist ik mijn koffer vrij snel te pakken. Met mijn koffer in mijn hand besloot ik vast naar mijn hut te lopen. De hut-indeling had ik gelukkig nog wel meegkregen dus ik wist dat ik bij Abery en Valerie zat en bij Nova, maar die naam had ik vorig jaar nog niet gehoord. Het zou waarschijnlijk wel een nieuws meisje zijn geweest. Voorzichtig opende ik de deur van de hut, en gluurde even naar binnen om te kijken of er al iemand was, maar dit was niet het geval. Hierdoor had ik de eerste keuze om een bed te kiezen, maar dit deed ik echter nog niet. Ik zette enkel mijn koffer in de hut en liep weer naar buiten en ging in het gras zitten en staarde van een afstandje naar de mensenmassa, die zich nog verdrongen bij de bus. 'Dit wordt een beter jaar Nick,' sprak ik mezelf moed in.

---

If no one else will defend the world then I must

Ik wilde er verder niet over praten, of er ook maar overna denken. Ik had er in het begin enorm veel moeite mee gehad, maar het ging nu al een stuk beter. De therapie had geholpen en ik was erin geslaagd goed voor Boyd weten te zorgen. En dat was nu waar het om draaien. Nova ging er gelukkig niet verder op in en Boyd zorgde voor een briljante afleiding. De tak was veelte groot voor hem en ik stond er eigenlijk van te kijken, dat hij hem überhaupt in beweging had gekregen. Ik grijnsde breed en knikte. 'Gelukkig niet nee.' Hij zorgde ervoor dat ik op de been bleef. Ik volgde Nova met mijn blik, toen ze opstond en knikte meteen. 'Boyd, Je mag 5 takjes uitzoeken, die je mee mag nemen, de rest moeten we helaas hier houden.' Boyd protesteerde en schudden wild met zijn hoofd. 'Papa, allemaal!' Ik schudden standvast mijn hoofd. '5. Anders is straks heel het bos leeg en dan gaat de boom haar kindjes missen.' Na een kleine opschudding, koos Boyd 4 takjes van mijn schoot en wees daarna op de grote tak, die hij niet verder had weten te krijgen dan een meter. Ik lachte zachtjes, veegde mijn schoot schoon en stond op. 'Zullen we eerst langs onze hutten gaan om onze spullen te droppen?' Ik had vlak voordat het kamp begon, met de baas besproken dat ik een eigen hut kreeg voor Boyd en mij. Ik kon de kleine moeitlijk tussen een paar hormoonbommen laten slapen, die niet stil gingen zijn om zes uur. Ik liet Boyd de vier takjes vasthouden en ik hing zijn spiderman rugzak op zijn rug, waarna ik onhandig de koffers en de tak mee moest zien te krijgen. 'Mijn hut eerst?' Vroeg ik wat wanhopig.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Dit was een van de grootste reden waarom ik hier nog kwam. Niet vanwege dat stomme boek, waar ik het liefst niks mee te maken wilde hebben. Maar gewoon om mijn vrienden, de vrijheid en de boel die op stelte gezet kon worden. Het was eigenlijk een wonder dat we uberhaupt nog mochten komen en dat niet allang leiding af was. Helemaal als je bedacht dat we er vorig jaar voor gezorgd hadden dat er bijna geen kamp meer was. Al waren de schoeiplekken allang weer weg. Ik luisterde was afwezig naar Zahira haar levensverhaal, terwijl ik er zelf naar gevraagd had. Ik schudden even met de tas in mijn handen. ‘Heb je alleen bikini’s bij je ofzo.’ Grijnsde ik onschuldig. Zo zwaar was die namelijk helemaal niet. En het was nou niet dat ik erg sterk was. Ik had nog nooit een sportschool van binnen gezien. ‘Maar super tof! Ik weet zeker dat je het met twee vingers in je neus gaat halen.’ Zei ik oprecht enthousiast. Ik wist wat ze in huis had en ze zouden een goeie aan haar hebben. Maar Zahira was duidelijk afgeleid. Ik volgde haar blik en keek achterom. Ik trok mijn wenkbrauw op en trok haar zonder pardon gewoon verder naar haar hut. ‘Maar even over die voorspelling die niet zo goed is. Ik had een geweldig idee bedacht.’ Ik sloeg mijn losse arm om haar schouder en stapte verder. ‘Ik had namelijk bedacht, dat het kamp dit jaar te kampen zou hebben met een verschrikkelijk monster.’ Met twinkelde ogen keek ik Zahira aan. ‘Of twee.’ Ik wiebelde mysterieus met mijn wenkbrauwen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''